Nağıldan
yağmura…
"Vəziyyət
ruscadır"
Maksim Qorki yazıçı oyunlarını, təsvir
yarışlarını çox sevərmiş. Bir dəfə
Berlində Bunin və Leonid Andreyevlə birgə balaca kafedə
içib söhbət edirmişlər. Qorki saatını
çıxarıb qoyur və deyir: qonşu masada
oturan adama yarım dəqiqə ərzində baxaq, sonra onun
haqqında müşahidələrimizi,
düşündüyümüzü danışaq. Birinci elə
özü təsvir edir: "Nə demək olar, boz kostyumda,
solğun bir adam". Başqa bir şey
demir. Bəlkə bu "oyunu" özü
icad etdiyi üçün çox da ciddi yanaşmır, daha
dəqiq ifadəyə ehtiyac duymur. Leonid Andreyevdən
onun necə bir insan olduğunu soruşanda bircə cümlə
deyir: "Bu, şeytanın oğludu".
Bunin isə həmin kişinin geyindiyi kostyumu,
parçasının zolaqlı olmasını, qalstukunu, pencəyinin
qatlarını, üzünün necə olduğunu təsvir
edir. Fikrə
gedib, bu adam kimdir? - deyə
mızıldanır, sonra sakitcə cavab verir: "Bu,
açıq-aşkar, ciddi bir beynəlxalq oğrudu".
Kafe
sahibini çağırıb həmin adamın kimliyi
haqqında soruşanda cavabdan mat qalırlar: "Siz Allah, sakit
olun, o, bura dincəlməyə gələn məşhur bir
beynəlxalq oğrudu".
Bunin və
Qorki fərqi haqqında danışsaq, bu hadisə bir simvol ola bilər. Uzun illər dostluq
etmiş və bir-birini "klassik" adlandırmış
iki sənətkarı məhz bu görüm bucağı
ayrı salıb. Bunin inqilabın faciə
olduğunu, yaxşı yerə aparıb
çıxarmayacağını və o mühitdə
yaşaya bilməyəcəyini elə ilk illərdən
başa düşüb, Berlindəki təsvirindən
çıxış edib obrazlı desək - boz kostyumun
oğurluq işarəsi olduğunu dərhal duyub. Qorki isə bir çox məsələlərə
üzdən yanaşmağa, dərinliyə getməməyə,
bəzən hətta özünü aldatmağa
üstünlük verib. Ona görə
İnqilab illərində ideoloji fərqlər bu iki
yazıçını uzaqlaşdırır. Onların son görüşü 1917-ci ilin aprelində
Petroqradda baş tutur. Qorki Mixaylovski
Teatrında görüş təşkil edir. Fəxri qonaqları
İvan Bunin və Fyodor Şalyapin idi. Salondakı
tamaşaçılar Buninə qəribə gəlirlər, hər şey
qurama görünür, bu da azmış kimi, Qorkinin "Yoldaşlar!" - deyə
başladığı nitqi onu tamam hövsələdən
çıxarır. Sonralar Qorkinin bu "zamanla
ayaqlaşmaq" xasiyyətini Bunin sərt şəkildə tənqid
edəcəkdi:
"Qorki
Leninin işlərinin getdikcə gücləndiyini
gördükcə qəzetində
qışqır-bağır salır: "Leninə
toxunmağa nə cürətiniz?!" - amma
elə oradaca "Vaxtsız düşüncələrini"
dərc edir və Lenini (hər ehtimala qarşı) məzəmmət
edir... ".
Kasıb bir ailədə dünyaya göz açan,
körpə ikən atasını itirən, nənə-babasının
yanında böyüyən Aleksey Peşkov cəmisi bir
neçə ay məktəbə getmişdi, 8 yaşından
işləyirdi. Nijni Novqorodda doğulmuş, Həştərxanda
böyümüş yazıçı Rusiyanı az qala ayaqyalın, başaçıq, sərgərdan
gəzmişdi. Həm də uşaqlıqdan ən
ağır işlərdə çalışdığı
üçün aşağı sinfin həyatını, məişətini
yaxşı bilirdi. Özünə Maksim
Qorki imzasını götürməsini də bəzən
çətin və acınacaqlı uşaqlığı ilə
bağlayırlar. Sovet dövründə hər
anı mifləşdirilmiş yazıçı haqqında təsirli
rəvayətlər də dolaşırdı. Guya Qorki uşaqlıqdan nökərlik edirmiş,
işlədiyi evin yiyəsi ona bircə şam veribmiş,
kitab dəlisi olan, oxumaqdan ötrü ürəyi gedən
uşaq ərimiş şamları yoğurub yenilərini
düzəldirmiş. Çətin 90-cı illərdə
Bakı kəndlərində axşam saat 6-dan sonra işıq
sönəndə, hələ üstəlik, şam da
tapılmayanda "Qorki təcrübəsi"ndən istifadə
edənlər az deyildi. Yadımdadı,
bir-birimizə zarafatla - Səndən Qorki çıxar - deməyimiz.
Amma indi onun həyatını,
yaradıcılığını oxuduqca
düşünürəm ki, bu miflər yaradılmasaydı belə,
sadəcə real bioqrafiyası ilə də əfsanə qəhrəmanı
təsiri bağışlaya bilərdi.
Sovet və rus tarixində (yəqin, elə bütün
dünyada) heç bir yazıçı
sağlığında bu qədər zirvəyə
ucaldılmayıb. Adına küçə, institut, şəhər,
mükafatlar, həm hökumətin, həm də kütlənin
sonsuz sevgisi, maddi firavanlıq, dəbdəbə, şöhrət
və s. Bütün bunlar Sovet İttifaqının, daha
doğrusu, Stalinin seçilmişi olmağın nəticəsi
idi. Amma istənilən halda sadə xalqdan
çıxmış, artıq yeniyetməliyində iki dəfə
intihara cəhd etmiş və peşman olduğunu dilə gətirmədiyi
üçün kilsəyə girməsi qadağan olunmuş, gördüyü
minlərlə qəribə, qeyri-adi adamları, oxuduğu
yüzlərlə kitabı yaddaşında saxlamış
yazıçının fantastik istedadı şübhə
altına alına bilməz. İlk hekayəsi
"Makar Çudra" Tiflisdə, "Qafqaz" qəzetində
çap olunduğu gündən həm ədəbi mühit,
həm də sadə oxucular ona və yazdıqlarına maraq
göstərirlər. Rus ədəbiyyatşünasları
onu Cek London və O Henri üslubunun, yolunun
davamçısı hesab edirlər. Hətta
bəzən əsərlərini Çexovun hekayələri
ilə müqayisə edib Qorkinin daha parlaq, daha rəngli
yazdığını da deyirdilər. Çexova
məsləhətlər verməsi, qısa yazmağın
vacibliyini anlatması, mühitdən kənarda ədəbiyyatın
yaranmasının mümkünsüzlüyünə
inandırması haqda fikirlər də var. Lakin başqa bir məqam
da var ki, Qorki şöhrətinin bir səbəbi də
mövcud şəraitlə bağlı idi. Belə ki, yazıçının
yaradıcılığının məhsuldar dövrü
Rusiyada ədəbiyyatın ən çox dəbdə olan
zamanına təsadüf etmişdi. Məsələn,
XIX əsrin əvvəlləri və ortalarında kitab oxuyan
kütlə 5-10 faiz idisə, XX əsrin əvvəllərinə
doğru bu faiz 2-3 dəfə artmışdı. Bir də sadə xalqın özünü görmək
arzusu, öz problemlərini oxumaq istəyi də Qorkiyə
sayqını, sevgini artıran məsələlərdən
idi. Yəqin, bu səbəblərin
cəmi kimi, o, Rusiyada
Puşkin və Tolstoydan sonra ən çox oxunan və
çap olunan yazıçıdı.
Qorki qəhrəmanlarını göz önündən
keçirəndə qəribə bir mənzərə
alınır.
Oğrular, səfillər, yalançılar, ən
aşağı işlərin, əməllərin sahibləri
oxucuda ikrah hissi yox, mərhəmət oyadır. Qorki real həyatda da belə imiş, nə zamansa cibindən
pulları ustalıqla oğurlayan adamın bunu necə etməsini
heyranlıqla danışarmış. Deməli,
bu cür mühitlərdən çıxan və hər
cür xarakterlə üzləşən yazıçı
belə insanları daha çox başa düşməyə
çalışırmış, oxucusunu da buna
çağırırmış. İstər-istəməz
Mirzə Cəlilin bir quzunu beş dəfə
satan kəndlisi, vəzifəlilər qabağında əyilən
Qurbanəli bəyi, ya da elə əbədi sərxoş kefli
İskəndəri yada düşür. Həqiqətən
bir az dərinə gedəndə axı bu
qəhrəmanlara nifrət hissi yaranmır adamda. Yəqin, sənətin
əsas vəzifəsi də anlamaq "vərdişi"ni itiləməkdir. Elə
Qorkinin özünü də anlamaq üçün əsərləri
ən ciddi məxəzdir.
Deməli, bolşeviklərin gəlişi ilə
böyük ümidlərə qapılan sənətkar ilk
vaxtlarda həyatın daha gözəl olacağına
inanırmış. Köhnəni tar-mar arzusu ilə
alışıb yanan inqilabçılara hər cür
kömək edirmiş. Deyilənə
görə, elə təkcə "Na dne" ("Həyatın
dibində") pyesinin Avropadakı quruluşlarından gələn
qonorarlar bolşeviklərin maddi ehtiyaclarına sərf
olunurmuş və bu, balaca məbləğ deyilmiş. Amma getdikcə pərdə arxasına daha yaxından
nüfuz edən, inqilabın riyakarlığını duyan sənətkar
üçün tutduğu yolla addımlamaq çətinləşir.
Qələm dostlarına kömək edə bilməyəndə
- Aleksandr Blok acından öləndə, Nikolay Qumilyov
günahsız yerə güllələnəndə
sarsılır. Leninlə münasibətləri gərginləşir
və daha öncələr də bir neçə il yaşadığı İtaliyaya üz
tutur, özü də ağ ciyərlərini müalicə
adı ilə... Kapridə, Sorentoda nağıl
kimi həyat yaşayan, isti italyanların sevimlisi olan
yazıçı üçün burda yaşamağa hər
cür şərait vardı. Qorkinin məşhur
"İtaliya nağılları"nı
oxuyan italyan yazıçısı Covanni Cermanettonun məqaləsi
bu mənada çox maraqlıdı:
"İtaliya
haqqında, onun səması, günəşi və
çiçəkləri, Venesiya, Neapol, Roma, Florensiya
haqqında çox gözəl məqamlar var, amma insanlar haqqında az
yazılıb. Maksim Qorki İtaliyanın gözəl
təbiətinin cazibədarlığını, daha dəqiq
desəm, bütün həyat, yoxsulluq, əzablar, italyan
xalqının qəhrəmanlıq mübarizəsini qələmə
alıb. Çünki Qorki heç vaxt İtaliyada
xarici qonaq kimi yaşamayıb - o öz həyatını
yaşayıb, ölkənin, xalqın həyatı ilə
yanaşı olub. Bir dəfə gənc bir qızdan ən
sevdiyi italyan yazarının kim olduğunu
soruşdum, mənə cavab verdi ki, Maksim Qorki.
Romada dini
bayram günlərində 75% qatar bileti endirimindən yararlanıb Papanın
ayaqqabısını öpməyə yox, Neapola, ordan da məşhur
rus yazıçısını görmək
üçün Kapriyə gedən bir çox italyan
tanıyırdım".
Gətirdiyim nümunədən də
göründüyü kimi, Qorki İtaliyada maddi və mənəvi
harmoniya, rahatlıq içərisində idi. İntəhası
ölkəsi sarıdan narahatlığı da onu tərk
etmirdi. Lenindən bir növ küsüb
getmiş sənətkarı ölkəyə qaytarmaq, ona
öz bioqrafiyasını yazdırmaq (axıra kimi də
yazmadı Stalin bioqrafiyasını), ədəbiyyat nazirliyinin
başında qoymaq Stalin üçün prinsipial məsələ
idi. Bir də həm sadə kütlələrə,
həm də elə bütün dünyaya böyük
dövlətin gücünü, əzəmətini göstərməyin
bir yolu da sənəti inkişaf etdirmək və siyasətin
dediklərini ədəbiyyat vasitəsilə
çatdırmaqdan keçirdi. Gör ha, deməli, bir
vaxt ölkənin nüfuzunu göstərmək
üçün yazıçıya ehtiyac varmış... Ona
görə
öncədən təşkil olunmuş
bütün vasitələrlə - guya fəhlələrin məktubları
(xeyli hissəsini çekistlər yazırmış başqa
imza ilə), Mayakovski səviyyəsində şairin mətbuatda
şeirlə müraciəti, rəsmi vədlər və s.
yazıçı Rusiyaya qaytarılır və dərhal da ən
yaxşı ev, bağ, şəxsi sürücü ilə təmin
olunur.
Sosializm
realizminin banisi sayılan, Sovet Yazıçılar
İttifaqının qurucusu olan və rejimin gördüyü
hər işi istedadla tərifləyən
yazıçının "İtaliya
nağılları"nı oxuyanda kədərlənir
adam. Əlbəttə, bəlkə
çoxları sağlığında onun şöhrətini,
imkanlarını, rəhbər yanındakı hörmətini
arzulayardılar. Amma axı Bunin də
haqlıdı. Azadlıq Vətəndir! Və
vətən azad deyilsə, hər gün artan buxovları
gözün görə-görə danışa bilmirsənsə,
hansı sevincdən, səadətdən söhbət gedə
bilər?! Belomor kanalının tikintisi
zamanı orda işləyənləri görən
yazıçını ağlamaq tutur. Dahi
rəhbərin ideyası ilə qurulan bu böyük işi
yalnız tərifləmək olardı, amma istismar olunan
insanların, cəhənnəm əzabı içində
çalışmalı olan adamların əzablarına da
göz yummaq çətin idi. Həm də buna görə
təsirlidi "İtalyan nağılları"... Çünki yazıçı bu əsərdə
İtaliyada gördüyü, müşahidə etdiyi hadisələri
yazıb. Və həmişə
aşağı kütlələri qalib elan edib. Burda qalib bir şəhər və qalib sadə xalq
obrazı var. Tramvay sürənlərin etirazı ilə
başlayan ilk nağılda qısa müddətdə
bütün Neapol əhalisi səfərbər olur. Və belə birlik olan yerdə kütlənin qələbəsi
mütləqdir. Bir sözlə,
nağıldan nağıla körpüsalanların, adi əyalət
camaatının, musiqiçinin hər hansı səbəbdən
üsyan etməsi və ədalətin bərqərar olması
önə çəkilir. O zaman əsərin adında
"nağıl" sözünün olması Sovet
İttifaqında qəribə qarşılanırmış,
sonralar kulislərdə belə bir fikir də varmış -
rus xalqı üçün bütün bunların baş
verməsi nağıl kimidi, amma əslində, gerçək
İtaliya həyatından götürülüb hər
şey.
Neapolda
meydan tamaşalarına baxandan sonra Qorki gündəliyində
yazırmış: İnsanlar faciəyə bu cür gülməyi
bacarırlar, naqis cəhətlərini də belə rahat
göstərə bilirlər, dəhşətdir. Heç şübhəsiz, italyan xalqının azad
ruhunu görmüş, həm də belə yazmış sənətkar
öz vətənindəki xoşbəxtlik immitasiyasından
sıxılırdı. Amma bu da boyuna
biçilmiş bir roldu, sona qədər oynamalı, hətta
ölkəsinə Nobel mükafatı qazandırmalı idi.
Onu bu mükafata beş dəfə təqdim
etsələr də, alınmamışdı. Ona
görə Buninin emiqrant yazıçı kimi Nobel alması
etiraz doğurmuşdu. Marina Svetayeva -
"Qorki epoxadır, Bunin isə epoxanın sonu" - deyə
etirazını poetikləşdirmişdi.
Bir sözlə, xalqın və hökumətin sevimlisi,
üstəgəl, dünya şöhrətli sənətkarın
varlığı Sovet İttifaqı üçün vacib
idi. Dünya
şöhrəti və Nobel mükafatı məqamını
isə İttifaq ayrı cür həll edəcəkdi... Bu
haqda gələn dəfə...
PƏRVİN
Ədəbiyyat qəzeti.-
2021.- 5 iyun. S. 14.