Çaqqal
Hekayə
İslamabad
dünyanın o şəhərlərindəndir ki, bura təsadüfən
gəlib düşən kənar adam şəhərin
cəngəllikdə inşa edildiyini, yoxsa cəngəlliyin
düz şəhərin ortasında bitdiyini kəsdirə bilməz.
Az qala
rastıma çıxan hər kəsdən soruşurdum ki,
görəsən, İslamabadın inşası
planlaşdırılanda burada cəngəllik olubmu? Bəzi insanların fikrincə, burada şübhəsiz,
cəngəllik olub, ancaq digərləri deyirdilər ki, əvvəlcə
şəhər inşa edilmiş, cəngəllik daha sonra
onun böyür-başında
artıb-çoxalmışdı. Cəngəllik
içindəki bu şəhər, yaxud şəhər ətrafındakı
cəngəllik onun yeganə gözəlliyi və əzəməti
sayılmalıydı. Şəhərin bəzi
yerləri cəngəllikdən başqa bir təəssürat
oyatmazdı, ancaq elə yerlər də vardı ki, şəhərlə
cəngəlliyin unikal qovuşuğu sayılmalıydı.
İlk dəfə qalmağı qət etdiyim yer şəhərdən
çox, cəngəlliyə bənzəyirdi. Burada çox
sayda fərdi evlər, hostel kimi bu tərəflər
üçün üstün sayılan yataqxanalar vardı.
Çoxlu görüləcək işlərim
olduğuna görə belə bir hosteldə qaldım.
Bu yerin ən özəl xüsusiyyəti hücrə
atmosferi idi. Hər kəs bu atmosferin verdiyi tək qalma
şansını həyatın digər aspektlərindən
daha üstün hesab edir. Bu hosteldə
çoxlu müştəri olsa da, onların hər biri tək
qalırdı.
Cəngəlliyin ortasındakı hostel Kalam dağlarının
qoynunda tənha evə bənzəyirdi. Bununla belə,
bircə təzad vardı, o da buydu ki, ən əhəmiyyətli
yollar hostelin böyür-başından dolanıb keçirdi.
Bu yolların əhəmiyyəti onların
strukturuyla bağlıydı, yəni avtomobilləri tam sürətlə
sürməyə imkan yaradırdı. İkincisi,
hansısa Tom, Dik, yaxud Harri bu yollardan hosteldə çox fərqli
və tanınmış şəxsləri narahat edəcək
dərəcədə istifadə edə bilməzdilər.
Otaqda elə cəngəllikdə olduğu kimi tək-tənhaydım. Pəncərədən
çölə baxanda hər yer cəngəllik kimi
görünürdü. Veranda və dəhlizlər
bomboş idi. Sakit pıçıltı və
gülüşlər ola bilsin ki, bəzi
otaqlardan gəlirdi, sanırdın çox-çox yuxarıda
Seyf-ül-Maluk gölünə daşlar düşüb
gumbuldayır, səs salırdı.
Bu sirr və səssizlik okeanında ən azından bir bəni-insan
vardı ki, heç bir sıxıntı hiss etmirdi, utanc hissi
keçirmir, addımını geri qoymurdu. Bu,
İslamabad cəngəlliyinin pələngi idi, yox,
bağışlayın pələng deyil, çaqqal, bəli
çaqqal. Bu səssizlik cəngəlliyində
çaqqallar hökmran idilər.
Axşama yaxın, qaranlıq sürətlə hər tərəfi
tutduğu zaman birdən çox qəribə ulartı səsi
gəldi, daha sonra səs qoşalaşdı, bir azdan xora
çevrildi.
Əvvəl-əvvəl mən bu səsi eşidəndə
qorxdum. Bir az keçməmiş öyrəşdim. Müəyyən müddət keçdi, daha o səslər
gəlmədi. Təəccübləndim,
düşündüm ki, mənim təkliyimin
qardaşları necə oldu bəs, hara getdi onlar. Ancaq uzun çəkmədi bu. Çox qısa fasilədən
sonra dostlarımın xoru var gücüylə eşidilməyə
başladı.
Bəzən sürətlə şütüyüb
keçən avtomobillərin təkərlərinin qulaq
deşən səsi bu həzin ulartı səsinə
qarışırdı. Avtomobillərin səsi güclənən
kimi çaqqalların səsi batırdı. Ancaq bəzən onlar özlərindən
çıxır, narahat olurdular ki, işə bax, gecənin
bu zülmətində də insanlar ondan əl çəkmirlər.
Və etiraz işarəsi kimi var gücləriylə
ulayırdılar.
Bəzən
hiss edirəm ki, bu şəhər çaqqalları çox
nəzakətsiz və kobud məxluqlardır. Bu
dağlarda yaşayan insanlar həlim və nəzakətlidirlər.
Əminəm ki, bu insanların əksəri
ömründə çaqqal görməyib, yaxından, ya
uzaqdan. Çünki bu çaqqallar
çox çəkingəndirlər. Xüsusən
adamlardan uzaq durmağa çalışırlar. Görünür, adamların nəcib
olduqlarını da yaxşı bilirlər. Ac olduqda gizlincə, gecənin zülmətində
dağlardan aşağı enir, həyətlərə girib
toyuq-cücə oğurlayır və dərhal da gözdən
itirlər. Gündüzlər heç yerdə
çaqqal görə bilməzdin. Ancaq bu şəhər
çaqqalları, Allah saxlasın!
Bir qayda olaraq hər səhər saat yeddidə əyri-üyrü,
bəzi yerlərdə sökülmüş yollarla ofisimə
gedirdim, yolda həmin o sürətlə şütüyən
avtomobillərin əzib leşə döndərdiyi çaqqal
cəsədləri görünürdü.
Bir dəfə mən bunu dostuma danışdım və
belə bir biabırçılıq və nəzakətsizliyin
səbəbini bilmək istədim. Həmin yaxın dostum dedi ki,
"Qardaşım! Ədəblilik və ədəbsizlik
həyatla, yaşamaqla bağlı olan bir şeydir. Əldə etdiyin qazanc halaldırsa, demək, ləyaqətlisən,
əks təqdirdə, biabırçı, utanmaz". Ürəkdən güldüm. Dostum
təəccüblə mənə elə baxdı ki, sanki dəli
olmuşam. Nəhayət soruşdu ki,
"Nə olub? Dəlisən?".
Dedim ki,
"Yox, dəli olmamışam. Dəli deyiləm
hələ. Dəli sənsən ki,
çaqqallarla əlaqədar söhbətdə qanundan və ədalətdən
danışırsan. Heyvandır o.
Özü də ən biabırçı olanı, ən
utanmazı".
Cavabında
dostum belə dedi: "Yox, o, ləyaqətsiz deyil. Sadəcə, gücsüzdür. İndi dostum, dua eləyək ki, bu heyvan güclənməsin,
əks təqdirdə, sən pələnglərin
yırtıcılığını unudarsan".
Mən
dedim ki, "Dostum, burax bu fəlsəfəni. Mənə bunu
de ki, çaqqal dediyin halal azuqəni necə əldə edə
bilər?". Dostum izah eləməyə
başladı: "Bilirsən də İslamabadda çox
böyük zatlar, siyasətçilər, torpaq sahibləri və
başqa böyük sərvət sahibləri yaşayır. Onlar zəngindirlər, sərvətlərinin,
mal-mülklərinin sayı-hesabı yoxdur. Bu şəhərdə kasıb-filan yoxdur".
Cavabım
belə oldu ki, "Yaxşı, bəs bu arqumentin
çaqqallarla nə əlaqəsi?".
"İşə bax! Çaqqallar onu zəhmət
çəkib əldə edirlər. Oğruluq-filan
da deyil. Bəs o necə haram ola bilər ki?".
Dostum bir az pərt olmuşdu, "Səni inandıra
bilmirəm. Allah köməyin olsun. Dəlisən sən".
Xahiş elədim ki, əsəbləşməsin,
"Sən haramdan və halallıqdan danışdın. Mənsə
izah etməyini istədim". O, ah çəkib dedi ki,
"Bu azuqə halal olsaydı zibil yeşiklərinə
atılardımı ki, sonra da çaqqallar gəlib yesinlər?".
Ağlım qarışmışdı. Dostumun dedikləri
doğrudan çox mühüm məqamlardan xəbər
verirdi. Qızıl
xırdalamışdı.
Bir gün mən bəzi ucuz mallar ala bilmək
üçün cümə bazarına getmişdim. Orda gəzib-dolaşırdım
ki, birdən azan səsi eşidildi. Saatıma
baxdım. Cümə namazına az
qalırdı. Rastıma çıxan adamdan
suyun yerini soruşdum. O məni təmiz suyun
axdığı bir yerə apardı. Mən ora
gedib dəstəmaz ala bilərdim.
Burda kiçik bir çay vardı, sıx çəmənliyin
və ağacların arasıyla axırdı. Gözəl
bir cəngəllik idi bura. Aşağı
düşdüm və dəstəmaz almaq istədim. Əlimi suya salanda meşədən və cəngəllikdən
səs eşidildi.
Başımı qaldırdım və qabaq pəncələrini
suya sallamış kök bir çaqqal gördüm, hirslə
mənə baxır və donquldanırdı.
Təəccüb
bürüdü məni, indi nə etməli, ilişdim mən,
biixtiyar qışqırdım: "Rədd ol burdan!".
O mənim
düşündüyümdən də qəzəbli idi,
"Sən kimsən ki, məni mənim cəngəlliyimdən
qovursan?".
Onun donqultusu ulartıya çevrildi. Sonra
tövrümü dəyişdim, çalışdım nəzakətli
görünüm. Dedim ki, "Qardaş, sən gəl pəncələrini
sudan çıxar, çünki onlar çirklidir, mən dəstəmaz
almalıyam, belədə mümkün deyil".
Mənim xahişim təhqirdən betər gəldi ona,
sanki başına güllə sıxdılar. Üzünü yana
çevridi və qışqırdı: "Qardaşlar, bura
gəlin!". Üç,
ya dörd çaqqal dərhal başlarını cəngəllikdən
çıxardılar. Sonra onların
başçısı üzünü mənə tutdu:
"Sən kimsən, burda nə işin var? Əbləh!
Kifayət deyilmi ki, indiyə kimi sizin burda gəzib-dolaşmağınıza
dözmüşük? Bəli, bizim cəngəllikdə.
Hələ bir cürət edib mənə sudan çıx
deyirsən?".
Qorxdum, çox pis qorxdum. Hara qaçım, necə
qaçım? Onlarla üzbəüz idim,
onların sahəsindəydim. Tək idim,
tam təkbaşına, onlarsa çox idilər. Anladım ki, qaçmağa heç bir yol
qalmayıb. Çayın suyu dərin idi,
cəngəlliksə hüdudsuz. Qaçıb
yola çıxa bilərsən, ancaq ordaca nəfəsin
tükənər. Qaçıb qorxaq kimi
gəbərməkdənsə, burda şərəflə
ölmək daha əfzəldir. Özümü ələ
aldım, üzümü turşudub çaqqala tərəf
çevrildim: "Sən, çaqqal! Sən
çox çirkin heyvansan. Ayaqlarını, çirkli
ayaqlarını təmiz sudan
çıxar. Ölmək istəmirsənsə,
qaç burdan. Mənim, igid Paxtunun hansı dağlara mənsub
olduğumu bilmirsən?".
Çaqqal əvvəlcə güldü. Sonra
isə ağladı.
Təəccüb!
Allahım! İmdadıma çat! Nə pis vəziyyətə
düşdüm!
Çaqqal
dedi: "Ona görə güldüm ki, sən bizdən də
səfehsən. Mən ağladım həm də,
bilirsən niyə? Çünki sənin
ailəndən və tayfandan kimsə öldüyünü, cəsədinin
hansı dərədə çürüdüyünü
bilməyəcək, necə ki, hər səhər neçə-neçə
çaqqal yolda avtomobillərin təkərləri altında
qalır".
Hə, o, düz deyirdi. Mən hər səhər
yollarda çox sayda çaqqal cəsədi
görürdüm. Nə olsun? Məndəmi maşın altında qalacam? Bu
düşüncələr içindəykən çaqqal
dedi: "Qardaş! Görünür, sən
qonaqsan. Bu şəhərdə yaşamaq
necə olar, güman ki, xəbərin yoxdu. Sənə bir şans veririk. Çıx get,
heç nə demədən, başını
aşağı sal və get. Əks təqdirdə, sən də
biz sudan necə istifadə ediriksə, elə
edəcəksən. Ayrı cür ola bilməz.
Sizə dözürüksə, siz də bizə
dözməlisiniz".
Dedim ki,
"Su pak deyil. Mən dəstəmaz
almalıyam və bu suyla dəstəmaz düz olmaz, namaz
qıla bilmərəm. Görünür,
səni məcbur edəcəm ki, o çirkli pəncəni
sudan çıxarasan".
Ayağa qalxıb böyük bir daş götürmək
istədim. Ona əlimi toxundurmaq istəyirdim ki, ətrafımda
çaqqal sürüsünü gördüm. Qoca
çaqqal dedi: "Bilmirsənmi ki, mən bu cəngəlliyin
şahıyam, bu gördüklərinsə mənim
ordumdur".
Dedim:
"Rədd olun! Cəngəlliyin şahı şir olar,
çaqqal olmaz, ay səfeh!". O yenə
də güldü, "Allahına şükür elə ki,
bura İslamabaddır, bizi yaxşı yedizdirib-içirdirlər,
əks təqdirdə, həyatının bircə
anını da yaşaya bilməzdin. Buna bax.
Bizi pələnglə, şirlə qorxudur, gəlsin
qoy, onu bircə dəqiqənin içində ya çaqqala
çevrirərdik, ya da gəbərərdi. Sənsə...
sən heç ölməyə də
layiq deyilsən. Heç çaqqal olmağa da
layiq deyilsən. Rədd ol, itil gözmüzdən! Bir də burdan keçmək ağlına gəlməsin.
Sən bizim rahatlığımızı
pozursan".
Doğrudan da, onlar dəstə idilər. Güc idilər.
Tək idim. Zəifsənsə
başını aşağı salıb susmalısan. Belə də elədim.
Hətta indi də, zülmət gecədə tək
olanda çaqqalın səsindən qolumun tükləri
qalxıb-qabarır, eymənirəm mən, sonra ancaq acı
verən ağır düşüncələrə
dalıram.
Allahım!
Mərhəmətini əsirgəmə! Bu
qaranlığın üzünə işıq salma. Bu qaranlıq pərdədir. İşıq
yanarsa, təmiz suda öz üzümü görərəm -
üzümü, başımı - Allahım! Əllərimi,
bədənimi, qulaqlarımı - mən də çaqqalam,
yox, itəm, yox, goreşənəm - Allah göstərməsin.
Bağışla bizi, Allahım, qiyamət gününə qədər
keç günahımızdan, bağışla, əfv elə
- ayılar, meymunlar, qabanlar, onlar da insanmışlar, ancaq bu
çaqqallar... bu çaqqallar... Kimdi onlar,
Allahım?
Dur Məhəmməd
Kasi
İngiliscədən
çevirəni: Cavanşir YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.-
2021.- 15 iyun. S. 31.