Sükut

Monoşeir

Kitablardan oxumuşam ki,

analar layla çalır uşaqlarına körpə olanda.

Bilmirəm,

mən ana səsi eşitməmişəm axı,

heç anam da mənim səsimi eşitməyib.

Anadangəlmə lal-karam mən

kitablardan oxumuşam ki,

dünyada müxtəlif səslər var -

quş səsi,

heyvan səsi,

su səsi,

külək səsi,

bir də adam səsi.

Hə hə

hər adamın öz səsi olur, deyirlər

deyirlər deyəndə ki,

yazırlar.

Birinin səsi xırıltılı olur,

birininki cır,

o birininki məlahətli,

başqa birininki də başqa cür.

Adamlara baxanda

səslərini təsəvvür etməyə çalışıram

üz quruluşlarına görə.

Məsəlçün,

bu adama məlahətli səs yaraşar,

bu birisinə gur

onun səsi cır olar,

o birisininki bir başqa cür.

Bir də onu oxumuşam ki,

dünyada musiqi deyilən bir şey var

oxumuşam haqqında,

amma heç eşitməmişəm.

Deyəsən, adamlar danışmayanda,

sakit oturanda

buna sükut deyirlər,

yəni səssizlik,

yəni mənim gündəlik həyatım.

Ətraf mühitlə əlaqəm ancaq gözlərimlədi

mən gözlərimlə yaşayıram,

mən gördüklərimlə yaşayıram.

Uğultu içindəyəm daim

(adətən kitablarda bunu

nəyləsə müqayisə edirlər

mən başqa heç bir səs eşitmədiyim üçün

bilmirəm hansı səslə müqayisə edim),

nə yaxşı heç olmasa ürəyimdə danışa bilirəm.

Qəzet köşkündə işləyirəm indi

əslində, adı qəzet köşküdü

qəzetdən başqa, hər şey satırıq

siqaret,

alışqan,

sərin sular,

ucuz şirniyyat,

alışqan qazı,

qəlyan tütünü,

təsbeh,

brelok,

oyun kartı

və bu kimi xırda-xuruş şeylər.

Çox incidir məni adamların

lal-kar olduğumu bilən kimi

almaq istədiyi şeyi işarəylə

başa salmağa çalışması.

Axı mən də məktəb oxumuşam

adi məktəb yox, xüsusi məktəb.

Mənə orda dodaqdan oxumağı da öyrədiblər.

Danışın mənimlə

başa düşəcəyəm sizi

eşitməsəm də.

Təki siz danışın,

danışın.

Həmid PİRİYEV

Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 19 iyun. S. 23.