Bu dünyada Müşfiq vardı
İyunun 5-də M.Müşfiq dünyaya gəlib
Yadımdadır,
deyərdilər,
Bu
dünyada
Müşfiq
adlı
Çox gözəl bir şair olub.
Hərəkəti,
məhəbbəti,
Həqiqəti
şeir
olub.
Şeir
olub göylər kimi,
yerlər
kimi aydın, açıq.
Hər kəlməsi
gəncliyinin
vüqarına bir yaraşıq.
O ləbaləb
dolu idi
Şeir
ilə, sənət ilə;
Ölümdən
də qorxmaz olan
qüdrət ilə.
Bu gün
onun həyatında
Bir bahardır.
Bu
dünyada Müşfiq vardı
Bu dünyada yenə vardır.
Gözəl şairimiz Əli Kərimin bu şeiri
Mikayıl Müşfiqin sənət dünyasını, onun
şeirə, poeziyaya tükənməz məhəbbətini əks
etdirir və doğrudan da, Müşfiq sənəti Azərbaycan
ədəbiyyatında əbədidir. Onu nə
sağlığında rast gəldiyi təqiblər, nə də
repressiya bizdən ayıra bilmədi.
Bu
dünyada, elə bizim məmləkətdə şair
çoxdu: dahi şairlər, istedadlı şairlər, nakam
şairlər, məcnun şairlər... Mən
Müşfiqi onların hər birinə aid edirəm. Müşfiq şeirin özü idi və subyektiv
fikrimdir deyim - Azərbaycan poeziyasında Əli Kərim qədər
həm şair taleyi, həm də şeirləri qədər
Müşfiqi xatırladan ikinci bir şair tanımıram.
Keçən
günlərimi xatırlayarkən
Sevdalı dillərin yadıma düşdü.
Xəyalın
qarşımda canlandı, birdən
Göyərçin əllərin yadıma
düşdü.
Bunu Müşfiq yazıb. Bəlkə də
dünyanın heç bir şairi sevgilisinin əllərini
göyərçinə-quşa bənzətməyib. Əgər bənzədiblərsə, bu,
Müşfiqdən sonra olub.
Ovçuluq əsrimi əsrin, ey qadın?
Söylə
övladısan hankı səyyadın,
Sən
gözlərinləmi yoxsa ovladın
Göyərçin qəlbimi bir laçın kimi.
Yenə göyərçin. Və bəlkə də
dünyanın heç bir şairi sevən qəlbi göyərçinə
bənzətməyib. Bənzədiblərsə,
bu, Müşfiqdən sonra olub.
Müşfiqin sevgi şeirlərini də elə o zərif
göyərçinə bənzətmək olar.
Müşfiqin sevgi şeirlərində yaşarı
duyğular, çırpıntılar görürük. Onun sevgi
şeirləri adi sevgi şeirləri deyildi, onun sevgisi
vüsala yetəndən sonra boyatlaşan, busənin
dadını görəndən sonra tamını itirən
sevgiyə oxşamırdı.
Onunçun
çırpınır qolum-qanadım,
Onu yerdə
deyil, göydə aradım,
Gör nə
bədbəxtəm ki, axırda adım
Xırda uşaqların dilinə düşmüş.
Sən
canı canandan ayrı tutmadın,
Odur ki, vəfasız deyildir adın.
O səni
unutdu, sən unutmadın,
Yaşa məhəbbətim,
yaşa ürəyim!
O səni
unutdu, sən unutmadın. Əslində,
Müşfiq əsrinin sevgi lirikası bu bircə misranın
içinə sığışa bilər. Niyə söhbətə Müşfiqin sevgi
şeirlərindən başladım. Bu
gün sevgidən yazan şairlərimiz var ki,
yaşanılmamış, duyulmamış hisslərini
şeirə çevirirlər. Müşfiqin sevgi lirikasını
oxusunlar...
Müşfiqi unutmaqmı olar? "Deyirlər ki, bizdən
əbədi ayrılanlar gənc qalırlar. Müşfiqin mehriban surəti də mənim xəyalımda
bu vaxta qədər cavan qalıb. Müşfiqi
saçları ağarmış, üz-gözü
qırışmış bir qoca kimi təsəvvürümə
gətirə bilmirəm" - ustad Rəsul Rzanın Müşfiq
məhəbbətindən doğub bu sözlər.
Poeziyada Müşfiq yolu var. O yol ancaq Müşfiqindir. O yolda Müşfiq sosializm
cəmiyyətinin "gözəlliklərindən də"
vəcdə gəldi, 28 Apreli də tərənnüm etdi,
amma Müşfiq olaraq qaldı. O şeirləri yaza-yaza da
adı qara siyahıya düşdü, beşilliklərə nəğmə
yazdı, amma sovet zindanında son anda iniltisini, sonuncu
hıçqırığını bir kimsə eşitmədi.
Ah, mən
gündən-günə bu gözəlləşən
İşıqlı dünyadan necə əl çəkim?
Bu
misraları qələmə alanda ölümünə hələ
beş il qalırdı. Hələ
29 yaşına çatmamışdı. Müşfiq
qətlə yetirildi. Cismini Nargin adasına
tulladılar. Yaşamaq-yaratmaq arzusu ilə
çırpınan Müşfiq bəs neçin bu
şeirini yazarkən həyəcan keçirmişdi? Bəlkə
ölümünün...
Qarşımda
dalğalı dərin bir ümman,
Ümmanı sarsıdır bir acı tufan.
Bəyaz
köpükləri bir çiçək yapan,
Şeirdən, xülyadan necə əl çəkim?
İyirminci illərin axırları-otuzuncu illərin əvvəllərində
"proletar mədəniyyəti" təbliğçiləri
qədim incəsənət əsərlərinə, milli
musiqi alətlərinə qarşı kampaniyaya
başlamışdılar. Məsələn, tənqidçi-ədəbiyyatşünas,
Maarif komissarı Mustafa Quliyev bir məqaləsində
yazmışdı ki: "Bu aləti - tarı müdafiə
etmək gülüncdür. Avropa musiqisi əvəzinə tar
dərnəkləri təşkil etmək və türk
musiqisi inkişafında tara əhəmiyyət
verərək, onunla hesablaşmaq lazım deyildir. Tar
öz-özlüyündə həyat səhnəsindən
çıxacaqdır". Onun bu fikrini
alqışlayanlar da oldu. O zaman bu qərarın əleyhinə
ilk çıxış eləyən isə Müşfiq
oldu.
Oxu, tar,
oxu, tar,
Səsindən ən lətif şeirlər dinləyim.
Nəğməni su kimi alışan ruhuma çiləyim.
Oxu, tar!
Səni kim unudar?
Ey
geniş kütlənin acısı, şərbəti -
Alovlu sənəti!
İllər
keçəcək, Müşfiqin müasiri olan Mirzə
İbrahimov "Tar" şeirinin doğurduğu əks-səda
haqqında yazacaq: "Tarı ilk dəfə Müşfiq
Maarif evində neçə yüz adamın içində
oxudu. Biz hamımız və bütün zal
qeyri-adi, şiddətli bir dalğanın qanadlarında
uçur kimi vəcdə gəlib Müşfiqi
alqışlavdıq". Burada qeyd etməyi
lazım bilirəm ki, Müşfiq klassik poeziyamızın
alovlu təbliğatçısı idi. Onun
müasiri Mir Mehdi Seyidzadə bir xatirəsində yazır ki,
Müşfiq bir gün evimdə qonaq qaldı. Səhərə
qədər Füzulidən şeirlər dedi, özü də
necə...
Müşfiq dünya poeziyasına bələd olan
şairlərdən idi. O, Azərbaycan sonetinin ən gözəl nümunələrini
yaratdı. Onun şeirləri sənətkarlıq
baxımından novatorluq keyfiyyətlərinə malik idi (Bu
haqda ədəbiyyatşünas S.Quliyevin Müşfiqə həsr
etdiyi monoqrafiyasında xeyli fikirlərlə
qarşılaşırıq). Cəsarətlə
demək olar ki, Müşfiq şeiri həm öz
dövründə, həm də indi - yüksək sənət
səviyyəsindədir. Onun şeirləri
musiqiylə nəfəs alırdı.
Bu gecə
nə qədər xoş gecədir,
Bir qara qız kimi tellicədir.
Yer
işıq, göy işıq,
Hər tərəf yaraşıq.
Sevgilim,
dayanma, sahilə gəl
Seyr elə gəl.
Müşfiq Azərbaycan şairləri içərisində
ən çox yaddaşı, hafizəsi olan şairdir. Onun həyat
yoldaşı Dilbər Axundzadə yazır ki, Müşfiq
türk klassik və müasir şeirini, Azərbaycan şairlərinin
şeirlərini əzbər bilirdi. Hətta
yanında bir şeir oxuyanda, Müşfiq o şeiri əzbər
deyirdi. Müşfiq Cavidlə, Əhməd Cavadla dost
idi, onlardan öyrənirdi. Cavid Müşfiqi
çox sevirdi.
Müşfiq haqqında düşünəndə bir də
otuzuncu illərin o təlatümlü, o mürəkkəb,
qarmaqarışıq, sinfi ideologiyanın hakim
sürdüyü çağların Müşfiqi durur
gözlərimiz qarşısında. Müşfiq əslində,
Azərbaycan sovet poeziyasının banilərindən biri,
öz şeir və poemalarında Şura inqilabını, bu
inqilabdan doğan sevinci, əməkçi insanların həyatını,
gələcəyə inamını əks etdirən şair
idi, amma niyə o, repressiyanın qurbanı oldu? Niyə onun şair dostlarından biri, öz
istedadına görə Müşfiqdən qat-qat zəif olan
Məmməd Rahim "Ədəbiyyat qəzeti"ndə (21
avqust, 1937) "Kontrrevolusionist, kontrabançı" məqaləsi
ilə çıxış etməli və Müşfiqi
quruluşa zidd şair hesab etməliydi? Və
illər keçəndən, Müşfiq bəraət alandan
sonra "Şairin əziz surəti" məqaləsini
yazıb, guya günahını yumalıydı? Əslində, Müşfiqə qarşı bu ədalətsizlik
otuzuncu illərin əvvəllərində
başlamışdı. Əlbəttə,
Müşfiqin qətlə yetirilməsinin səbəbləri
məlumdur. Onun həbs edilməsinin sonra "troyka"nın qərarı ilə qətlə yetirilməsinin
səbəbləri məlumdur. Bu barədə
onun 1 nömrəli tədqiqatçısı və təbliğatçısı,
Müşfiq əsərlərinin nəşrini oxuculara
mükəmməl çatdıran Gülhüseyn
Hüseynoğlunun o məqalələrində kifayət qədər
faktlarla rastlaşa bilərsiniz.
Təbii ki, Müşfiq unudulmadı. Xalq şairi,
Müşfiqin dostu Rəsul Rza "Qızılgül
olmayaydı" poemasında Müşfiqin unudulmaz
obrazını yaratdı. Müşfiqanə
şeirlər yarandı, onun yaradıcılığı
haqqında məqalələr, tədqiqat əsərləri
(burada G.Hüseynoğlu ilə yanaşı ədəbiyyatşünas
Safurə Quliyevanın da zəhmətini unutmaq olmaz)
yazıldı.
Sözümü M.Müşfiqin "Əbədiyyət
nəğməsi" şeirindən onun gələcəyə,
poeziyaya, sənətə böyük məhəbbətini əks
etdirən bu misralarla bitirmək istəyirəm.
Bu
dumanlı dağın başı mən olsam,
Dibinin ağlayan daşı mən olsam.
Hal bilən,
dil bilən qara gözlərin
Qələmim
deyir ki, qaşı mən olsam,
Ellərin
ürəyi kövrəkləşəndə,
Dolu
gözlərinin yaşı mən olsam,
Bəzi
adamları bilməyim deyə,
Hisslərim
korşalıb, naşı mən olsam,
Bir sərxoş
ölümün əlindən düşüb
Nə
zaman qırılan kaşı mən olsam,
Şair
yeni-yeni sözlər bulacaq
Kainat olduqca şeir olacaq.
Vaqif YUSİFLİ
filologiya elmləri doktoru, professor
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 28 may.- S.5.