Oyanma
hekayə
Kərtənkələlərə...
Yataq otağının tavanındakı
çilçırağın səkkiz lampasından bircəciyin
işığı yanır. Taxtda yanaşı uşanmış
cavan kişi və qadın yatmayıb. Kişi əllərini başının altında
çarpazlayıb diqqətlə yuxarı baxır, qadın
yerinin içində dikəlib taxtın yanındakı
beşikdə uyuyan körpəyə nəzər salır və
uşağın dünyadan xəbərsiz uyuduğuna bir daha əmin
olunca özü də başını yastığa qoyur.
- Bəlkə
bir çay gətirəsən? - kişi
gözlərini tavandan çəkib çəpəki
qadına baxır.
- Gətirməyəcəm...
- hikkədən çox şıltaqlıq,
qayğısızlıq duyulur qadının səsində. -
Qoy o gətirsin...
-
Başlama yenə... Ucundan tutub ucuzluğa getmə... O mənim
keçmiş nişanlımdı... Özün hər
şeyi yaxşı bilirsən axı... Hərdənbir zəngləşirik,
bayramdan-bayrama, təsadüfən
görüşürük...
- O zəng
eləyir, ya sən?
- O da, mən
də... Ad günümüzdə bir-birimizi heç olmasa
telefonla təbrik eləyirik... Burda nə var ki?
Düşmən-zad deyilik axı...
- Təsadüfən
də görüşmək olar?
- Şəhər
fındıq boydadı də, neyləyim?..
İndi mən durub sənə yalan deyəcəm?
Ya elə bilirsən sənin yerini keçmişdən gələn
kimsə tuta bilər?.. Keçmiş
keçib gedib, sənnənsə yoxdu... - kişi
qadının qara saçlarını sığalladı.
- Bu istidə
neynirsən e, çayı? - qadın deyinə-deyinə
ağ bayrağı qaldırdı. - Yaxşı, indi gedib
qoyaram çayı qızmağa... - desə də
qalxmayıb yanındakına qısıldı. - Amma əvvəlcə
ondan danış...
- Kimdən?
-
Keçmiş nişanlından... Necə oldu
ki, ayrıldız?
- Yüz
dəfə danışmışam... O məndən
varlısına rast gəldi, nişanı qaytarıb
başqasına getdi, vəssalam... Dedi ki, məni düzgün
başa düş, mən atasız, çətinliklə
böyümüşəm, çox əzab-əziyyət
çəkmişəm, indi qabağıma dövlətli bir adam çıxıb, yəqin, bu mənim qismətimdi,
şansımdı ki, day ömrümün axırınacan
kasıb yaşamayım...
- Sən
də heç nə demədin ona?
- Nə
deyəydim? Gedənin yolunu kəsəydim?
Ya yalvarıb ayaqlarına düşəydim?
Əslində, onun açıq danışmağı
xoşuma gəldi... Dost kimi ayrıldıq.
- İnanmıram, sən kasıb-zad idin bəyəm?
- Eh, mən
kiməm ki... Ərə getdiyi kişi
çox varlı idi... Mal-mülkünün
sayı-hesabı yoxdu. Bir də ki, nə qədər
pul-para yığırsan yığ, adamın nəfsi ac
olanda var-dövlətdən doymur...
- Bəs,
ərindən niyə ayrıldı? Sənə görə?..
- Yox... Bu
hardan ağlına gəldi?.. Bəlkə
də harınlıqdan... Əri indiyəcən qoymur
qızı ilə o korluq çəksin, hər şərait
yaradıb onlara, ayrılsalar da bir əli arvadı ilə
qızının üstündədi...
-
Yaxşı, gəl bir-birimizə keçmişimizdən
danışaq... Əvvəl sən başla, sonra mən...
- Oho!.. Sağ ol... Qara qızın dərdi
varmış... Yəni sənin də həyatında kimsə
olub?.. - kişinin
gözləri bərəldi.
-
Yavaş danış, güçlə
yatızdırmışam, uşaq oyansa, səhərəcən
ağlayacaq... - əli ilə yanındakının
ağzını tutdu. - Niyə olmayıb, mən adam deyiləm? Məni də o qədər
oğlan istəyib ki... Mən kor olmuş da aləmin
gözünü çıxardıb səni seçmişəm...
Düz deyiblər e, sevənin gözləri kor olur... Hə,
başla...
- Nədən
başlayım?..
- Nəyini
sevirdin onun? Görmüşəm də, uzundurazın biridi,
zürafəyə oxşayır...
- Nə
bilim... Mənim istədiklərim həmişə boy-buxunlu
olub... Elə sən özün də məndən
hündürsən...
- Allah
boy-buxun paylayanda sən dala qalmısan də...
- Mən
dala qalmamışam e, siz qabağa qaçmısız...
- Hə,
düzünü de, sənə görə ərindən
boşandı o?
- Mən
hardan bilim... Mənə görə niyə?..
Özü dedi ki, bir dəfə ərim nəyə görəsə
hirslənib qızımı vurdu mənim yanımda... Ona
görə ürəyim sındı... Çünki
o vaxtacan o uşağa heç kəs əl
qaldırmamışdı, o uşaq bizə çox güvənirdi.
Ağlına gətirmirdi ki, haçansa, kimsə onu vura bilər,
vurmaq nədi, onun üstünə çımxıra bilər,
qışqıra bilər... Bəlkə elə ona görə
çox ağladı ilk dəfə atası onu vuranda... Kiridə bilmirdim onu. Yavaşca vurmuşdu
uşağın başına... Hansı ata
öz uşağını bərk vurar axı?
Uşaqsa ağladıqca ağlayırdı... Yəqin,
ağrıya görə yox, güvəncinin iki paralıq
olmağına görə kirimək bilmirdi canım qurban... Mən
də elə ordaca cırdım ərimi, sonralar neçə
dəfə ayağıma düşüb yalvarsa da,
bağışlaya bilmədim onu...
- Hə...
- qadın fikirli-fikirli beşiyə
baxdı. - Sən mənim uşağımı vurarsan? Qıyarsan bu balacanı vurmağa?
- O sənin
niyə olur, dədən evindən gətirmisən? O bizim
uşaqdı... - kişi qadının səhvini
düzəltdi. - Siz arvadlar nə vasvası olmusuz,
uşağı vuranda qızılı gedir? Biz
özümüz döyülə-döyülə
böyüməmişik?.. Yadımdadı,
bir dəfə məhəllə uşaqlarına qoşulub
siqaret çəkmişdim, ağzımdan iy gəldiyindən
atam bildi məsələni. Kişi mənə bir
şillə vurdu, düz bir ay sol qulağımın
uğultusundan düz-əməlli heç nə eşidə
bilmədim...
-
Neçə ildi şəhərdə yaşayırsan, ancaq kədçisən
ki kədçi... - qadın acıqlanmaq istəsə də
gülümsündü. - Axırıncı dəfə
haçan görmüsən onu? Bax, düzünü de, yoxsa
çay-zad gətirməyəcəm...
- Bir ay
olar... Maşınımı palirovkaya
vermişdim a, piyada idim. Onda... Yolun
qırağında dayanıb taksi gözləyirdim. Qəfil
qarşımda saxladı maşını ki, hara gedirsən,
otur aparım... Oturmaq istəmirdim...
- Gopa
basma... - qadın onun sözünü kəsdi.
- Vallah! -
kişi ürəkdən and-aman elədi.
-
Yavaş danış, uşaq durar... - qadın çəkingən-çəkingən
beşiyə baxdı. - Niyə
oturmaq istəmirdin?
- Bilirdim
ki, forsundan, özünü göstərmək
üçün maşını dəli kimi sürəcək.
Allah eləməmiş, bir şey olsaydı, yox yerdən, mən
özüm də əzilib xəşilə dönərdim...
- Qorxaq...
- qadın xısın-xısın güldü.
- Gülmə...
Qurban olum ağlıma, zaman göstərdi ki, elə düz
fikirləşmişəm...
- Necə
yəni? Qəza oldu? - Qadın maraqla
qulaqlarını şəklədi.
- Yox...
Heç beş addım getməmişdik
ki, yol polisi maşını saxladı. Dedi ki, xanım, asta
sürün maşını, ehtiyatlı olun, qəza şəraiti
yaratmayın... Ağsaç, nurlu bir kişi
idi yol polisi. Onun sürücülük vəsiqəsindəki
səklinə baxıb qəfil qayıtdı ki, xanım, siz
Əhməd Əhmədovun qızısız? O da
başını tərpətdi ki, hə... Yol polisinin
çöhrəsi kölgələndi, kədərli-kədərli:
"Yaxşı yol," - deyib bizi yola saldı.
- Əhməd
Əhmədov kim idi ki?
- Onun
atası... Amma atası çoxdan
ölmüşdü. O, balaca olanda... Nə isə, məəttəl
qalmalı iş idi...
- Söhbəti
fırladıb sözünün canını demədin e...
- Nəyi
demədim?
- Onun nəyini
sevirdin?..
- Bilmirəm...
- kişi çiyinlərini çəkib
anicə fikrə getdi. - Çox hazırcavab idi...
- Məsələn...
- Nə məsələn?..
- Bir misal
çək də onun hazırcavab olmağından...
-
Maşında gələ-gələ zarafata saldım ki, elə
bizim evlənməməyimiz yaxşı oldu... Səninlə
evlənsəydim mən maşın sürə bilməyəcəkdim...
- Hə,
hamı mənim kimi dilsiz-ağızsız deyil ki... -
qadın gileylənib özünü bilici kimi göstərmək
istədi. - Maşını alacaqdı da sənin əlindən...
- Bax, sən
belə fikirləşirsən, o isə elə o saat qəhqəhə
çəkib tamam başqa çür cavab verdi...
- Nə
dedi?
- Dedi ki,
elədi, buynuzların qoymayacaqdı səni maşına
oturmağa... Maşın sürmək cəhənnəm, gərək
metroya, avtobusa da ehtiyatla minəydin...
- Aaa... - qadın heyrətləndi və
dodaqları qaçdı.
- İndi
də sən öz keçmişindən danış...
- Nə
keçmiş? - qadın başa
düşmədi.
- Şərtləşdik
axı, əvvəlcə mən danışacam, sonra sən...
- Eee... Sənin
dediklərinin çoxunu bilsəm də, özüm səni
danışdırmaq üçün elə deyirdim, mən sənin
tayın deyiləm ki... Mənim
keçmişimdə heç nə olmayıb... - qadın əlini
yelləyib cəld dikəldi. - Əl çək, gedirəm
çayı qoymağa...
- Gərək
vaxt eləyib sənə maşın sürməyi öyrədəm...
- kişi astaca mızıldandı.
-
Çoxdan öyrətməli idin... Axır ki,
mən deyənə gəlirsən... - taxtdan düşmək
istəyən duruxub sevinclə dilləndi.
- Elə əsl
məqamı indidi... Başqa çarəm yoxdu, başım
qaşınır yaman...
-
Başın bura nə dəxli? - qadın
anlamadı. - Dünən çimmisən ki... Başın
kirlidisə, get gir hamama, saçlarını yu də...
- Yox, mənimki
çimməkdən keçib... Deyəsən, buynuzlarım
çıxır mənim...
...Qadın
lapdan qəhqəhə çəkdi, beşikdəki diksinib
oyandı və bərkdən ağlamağa başladı...
Mübariz Cəfərli
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 13 noyabr.- S.24.