M.Ə.Rəsulzadənin "Azərbaycan
şairi Nizami" kitabı haqqında
III məqalə
Əvvəli ötən
saylarımızda
M.Ə.Rəsulzadənin bu dəyərli əsərində
Şərq İslam mədəniyyətində Azərbaycanın
əhəmiyyətinə xüsusi önəm verilir. M.Ə.Rəsulzadə
yazır: "...Ədəbiyyat alanına (sahəsinə -
red.) gəlincə, Azərbaycanın rolu
daha böyük bir ölçüdədir.
Azəri türklərin klassik türk ədəbiyyatına
Nəsimi, Həbibi və nəhayət, Füzuli kimi
tanınmış və böyük simalar verdikləri məlumdur.
Məlumdur ki, zamanında farsca müslüman Doğuda ədəbi
və rəsmi bir dil hökmündəydi. Fars olmayanlar
da əsərlərini bu dillə yazarlardı".
Bəs "Türk hakimiyyəti altında fars ədəbiyyatı"
necə yaranırdı?
M.Ə.Rəsulzadə qeyd edir ki, oxşar hadisələr
dünyanın ayrı-ayrı xalqlarının da tarixində
baş verib. Məsələn, XVIII yüzildə fransız
olmayan avropalı yazarlar da öz əsərlərini
fransızca yazmışlardır. Bəs
İslam Şərqində vəziyyət necə olmuşdur?
M.Ə.Rəsulzadə
bu sualı belə əsaslandırır: "İslam
Doğusunda biz bu olayın bir bənzərini bulmaqdayız
(görməkdəyiz - red.): Miladi X yüzil ilə XIII
yüzil arasında İslam Doğusu üçün farsca
genəl bir dövlət və ədəbiyyat dili olmuşdur.
İranlı, yəni fars olmayan müəlliflər
belə elmi və ədəbi əsərlərini bu dildə
yazmışlardır. Zamanın bu gərəyinə
bilxassə (xüsusilə - red.) türk aydınları
uymuşlardı. Bu surətlə, kəndilərindən
qalan əsərlər, təbiidir ki, yazdıqları dilə
görə İran və fars ədəbiyyatının
malı olmuşdur".
M.Ə.Rəsulzadə
tədqiqatçı Y.E.Bertelsin məqaləsindəki
İran ədəbiyyatı haqqında olan fikrini də təsdiqləyir:
"Yeni İran ədəbiyyatını fars ədəbiyyatı deyə almaq doğru olamaz. Bu ədəbiyyat İranın olduğu kimi,
Hindistanın, Orta Asiyanın, qismən Türkiyənin və
Əfqanıstanın da ədəbiyyatıdır".
M.Ə.Rəsulzadə bu fikri bir qədər də əsaslandırır
ki, "fars ədəbiyyatı türk cinsindən olan
şairlər tərəfindən dəxi
yaradılmışdır".
M.Ə.Rəsulzadə
Nizami ilə bağlı olan bir mühüm problemə toxunur:
şairin kimliyi. Və yazır: "Nizami indiyə qədər
Doğu (Şərq) və Batı (Qərb)
araşdırıcıları tərəfindən daha
çox İran ədəbiyyatının bir müməssili
(təmsilisi) olaraq incələnmiş və şəxsiyyəti
ancaq bu sifətlə tanınmışdır. Bu
kökləşmiş şöhrətə rəğmən
Nizami bizə görə bir Azərbaycan şairidir və bu,
onun sadə "Gəncəvi" olmasından dolayı
deyildir. Gəncəli Nizaminin Azərbaycanla
olan maddi ilgisi hal-tərcüməsi yazılırkən
mümkün olduğu qədər bəlirtəcəkdir
(aydınlaşdırılacaqdır - red.). Mənəvi
ilgisinə gəlincə, bunu söyləmək
lazımdır: dilinin farsca olmasına rəğmən
şairin daşıdığı hissiyyat ilə işlədiyi
konular (mövzular) kəndisinin Azərbaycan duyuşlarından
doğmuş bir zövqə şahid olduğunu göstərməkdədir".
M.Ə.Rəsulzadə bu problemin, yəni Nizaminin məcburən
farsca yazmasının təkrarsız hadisə
olmadığını qeyd edir. O yazır ki, tarixin gedişatında
müəyyən xalqlarda da belə problemlər
yaşanıb. Məsələn, Finlandiyada
yaşayan fin şairləri əsərlərini isveçcə
yazıblar. Hətta həmin şairlərə
Finlandiyanın paytaxtında "milli şair" adı ilə
abidələr ucaldılıb. Eyni zamanda,
İrlandiya ədəbiyyatı müəyyən dövrdə
ingiliscə yazılmışdır. İngilislərin
təsirində olan Hindistanda da ingiliscə yazılarla
rastlaşmaq mümkündür.
M.Ə.Rəsulzadə
bu məqamları qeyd etdikdən sonra "Nizami Azərbaycan
şairidir" fikrini daha geniş olaraq açıqlayır:
"Nizaminin yaradıcılığı şəkil
baxımından Azərbaycana nisbətlə milli deyilsə də, seziş və duyuş
nöqtəsindən şair içindən
çıxdığı mühitə dərindən
bağlıdır. Və bu bağlılıq
onu bizim gözümüzdə Azərbaycanlı bir şair olmaqdan
başqa, bir Azərbaycan şairi dəxi yapmaqdadır".
M.Ə.Rəsulzadə tədqiq edir ki, Nizaminin əsərləri
araşdırıldıqca onun farsçılıqdan uzaq
olduğu da aydınlaşır. O yazır: "Konuları
(mövzuları) araşdırılınca Nizaminin fars
nasyonalizmindən uzaq, türk sevgisiylə dolğun, Qafqasya
mühit və şərtlərinə bağlı, yurdunun
tarixi müqəddəratı və geopolitikindən doğan
daimi qayğılarla ilgili olduğu görülür ki, bu surətlə
o, əlbəttə, bir Azərbaycan şairidir".
M.Ə.Rəsulzadə tədqiqatında Nizaminin hal-tərcüməsi
ilə bağlı yanlış yazılara da aydınlıq gətirir,
düzəlişlərini edir. Məsələn,
İran tədqiqatçısı V.Dəstgirdi Nizaminin
anasının adının "Rəisə" olduğunu
açıqlayır. M.Ə.Rəsulzadə
bunun doğru olmadığını, Nizaminin də anası
haqqındakı yazdığı "rəiseyi-Kürd"ün
qadın adı kimi anlaşılmasına qarşı
çıxır. O, qeyd edir ki, Nizaminin anasının
adı bilinmir və o, Gəncədə yaşamış Azərbaycan
kürdlərindən olan bir ailənin qızıdır. Yəni
burada işlədilən "rəiseyi" sözü bir ad
yox, ünvandır: "kürd əşrafından"
(tayfasından, qəbiləsindən) mənasını
anlatmaqdadır.
Müəllif Nizaminin doğum və ölüm
tarixləri ilə də bağlı dəqiqləşmələr
aparır. Yəni təxminə görə,
şair 1141-ci ildə (hicri 535-də) doğulmuşdur.
Nizaminin ölüm tarixinin isə 1204-cü il olduğunu yazır və əlavə
edir ki, avropalı müəlliflər də bu qaynaqla
razılaşır. (Əlavə edim ki, sovet qaynaqlarında bu
tarix 1947-ci ildə Nizaminin məqbərəsində tapılan
sinə daşındakı yazıya istinadən 1209-cu il olaraq əsaslandırılır).
M.Ə.Rəsulzadə
Nizaminin 1204-cü ildə dünyadan
köçdüyünü belə əsaslandırır:
"Son böyük əsəri "İskəndərnamə"yi
Nizami h.597-də (m.1201-də) yazmışdır. Bu tarixdən
4 və ya 5 il sonra təsvir etdiyi
bütün qəhrəmanları kimi, o da müqəddər
aqibətə uğramışdır. İskəndərin
və ətrafındakı yunan filosoflarının
öldüklərini birər-birər təsvir edən həkim
(filosof - red.) kəndi ölümünü də təsəvvür
etmiş, "onların uyuduqları kimi, Nizami də uyudu"
demişdir. 63 ilə yaxın
ömrünün yarım əsrlik mühüm bir qismini sənət,
hikmət və irşada (işıqlı yol göstərməyə)
sərf etmişdir. Nəhayət, kəndi
sözü ilə söyləsək, 1204-də "Müvəqqət
qəlibini" tərk ilə əbədiliyə
qovuşmuşdur".
M.Ə.Rəsulzadə yazır ki, bəzi tədqiqatçılar
Nizaminin ölümü ilə bağlı beytlərin sonradan
başqaları tərəfindən əlavə edildiyini
söyləsələr də, şairin uzaqgörənliyinə
sübut kimi hələ sağlığında ikən həyatdan
getdikdən sonra türbəsinin düşəcəyi vəziyyəti
- xarabalığa çevriləcəyini təsvir
etmişdir.
M.Ə.Rəsulzadə Nizaminin əslən Gəncəli
olduğunu qeyd edərək onun doğum yeri ilə
bağlı bəzi müəlliflərin
yanlışlıqlarına da aydınlıq gətirir. Şairin
İranın Qum şəhərindən olması fikri ilə
razılaşmır. Müəllif bildirir ki, bu
yanlışlığın əsasını Nizamiyə aid
olunan iki beyt
təşkil edir və bu beytlərin də mənbəyi
şübhəlidir.
M.Ə.Rəsulzadə
yazır: "Bəzi "Xəmsə" nüsxəsində
bu iki beytdən yalnız birincisi yazılıdır. Fəqət bu beytlərin mətnə sonradan əklənmiş
olduğu sözün gəlişindən dəxi
anlaşılmaqdadır".
Müəllif həmin yazıya aid olan hissəni
farsca oxucuya təqdim etdikdən sonra tərcüməni də
çatdırır. Həmin hissədə bu sözlər də
yazılıb: "Bir inci kimi Gəncə dəryasında qərq
olsam da, əslim Qum şəhərinin Gahistanındandır. Təfrişdə "Ta" adında bir köy
vardır. Nizami adını oradan
almışdır".
M.Ə.Rəsulzadə əsaslandırır ki, Nizaminin əlyazmalarının
yalnız bəzi nüsxələrində bu beytləri
görmək mümkündür və "əski təzkirələrin
heç birində böylə bir rəvayət yoxdur".
M.Ə.Rəsulzadə
kəskin olaraq bu fikri belə yekunlaşdırır:
"Bütün bunlar Nizamiyi "Gəncəli" deyə
yazmışlardır. Babasının Arran vilayətindən
Gəncədə yaşadığı və anasının
da Gəncəli bir ailəyə mənsub olduğu
açıqca qeyd olunmuşdur".
Müəllif
Nizaminin mükəmməl təhsil aldığını, pəhləvicəni,
nəsturicəni, yəhudicəni bildiyini, yunan fəlsəfəsinə
dərindən bələd olduğunu və "əxi"lərin
mücadiləsi ilə şairin təlimatı
arasındakı münasibətlərlə də bağlı
məlumatlar verir.
Professor
Y.E.Bertelsin Nizaminin şeirlərində "Əxilik"
düşüncəsinə uyğun fikirlərə istinad etməsinə
M.Ə.Rəsulzadə "elmi surətdə" yox, "ədəbi
bir ehtimalla" yanaşılmasını vacib sayır. M.Ə.Rəsulzadə qeyd edir ki, "əxilərin"
Nizami dövründəki durumu ilə bağlı əsaslı
bilgilər yoxdur. "Əxilər"
haqqında məlumatlar verən İbn Bətutənin əsəri
isə XIV əsrə aiddir.
Göründüyü kimi, M.Ə.Rəsulzadə
araşdırmalarında olduqca diqqətlidir.
Bəzi rəvayətlərdə
isə Nizaminin Şeyx Əbu Fərruxi Reyhanidən, yaxud
Əxi Fərəc Zəncanidən dərs aldığı
qeyd olunmuş və buna istinadən Nizaminin ustadlarının
"əxilik təriqət və cəmiyyətinə mənsub
bir mürşid" olacağı" təxmin edilməkdədir.
M.Ə.Rəsulzadə belə tədqiqatçılara məsləhət
bilir ki, onlar "həmin şəxslərin "əhli
fütuvat" deyilən bu əxilik mənsublarının nə
kimi bir fikir cərəyanını təmsil etmiş
olduqlarını" incələyib öyrənsinlər. Və o zaman
Nizaminin hansı ictimai-fəlsəfi bir məktəbə mənsubluğu
üzə çıxacaq.
M.Ə.Rəsulzadə
yazır ki, araşdırıcılardan bir qismi Nizaminin tam bir
sufi olduğunu qəbul etməsələr
də, onun suficə bir həyat sürdüyü fikri ilə
razılaşırlar. Müəllif yazır: "O, yalnız
şair deyil, eyni zamanda yüksək növidən bir həkim
(filosof - red.) və Şeyx deyə
tanınmışdır".
Maraqlıdır ki, M.Ə.Rəsulzadə Nizaminin həyat
yoldaşının adı ilə bağlı da
yanlışlığa aydınlıq gətirir. Məlumdur ki,onunla
bağlı bilgilər belədir: "Dərbənd sahibinin
ona göndərdiyi qıpçaqlı bir kəniz, türk
qızı Afaq".
Məlumatlarda Nizaminin bu qadınla 1173-cü ildə evləndiyi,
onu son dərəcə sevdiyi və bu xanımdan Məhəmməd
adlı oğlunun olması, Afaqın isə "Xosrov və
Şirin" yazılarkən, 1180-ci ildə vəfat etdiyi qeyd
olunur.
M.Ə.Rəsulzadə Nizaminin ailə həyatı qurduğu
Afaqı ona göndərənin, V.Dəstgirdinin
yazdığı kimi, Ərzincan hökmdarı Bəhram
şah olduğu ilə razılaşmır. Yazır ki, həmin
şəxs Dərbənd sahibi Seyfəddin Müzəffər
ibn Məhəmməddir.
M.Ə.Rəsulzadə həmin xanımın
adının "Afaq" deyil, "Apağ" olması
ehtimalına üstünlük verir. Yazır ki, bu ad bu
gün belə qırğızlarda vardır. M.Ə.Rəsulzadə
fikrini həm
də belə əsaslandırır: "Qıpçaq
sözü klassik İran ədəbiyyatında çox kərə
"p"-nın "b"-ya çevrilməsiylə
"Qıbçaq" şəklini alır. "Xəmsə"nin bəzi nüsxələrində
belə bu sözün "p" ilə qıpçaq şəklində
yazılmış olduğu görülməkdədir.
Bu halda Nizaminin qıpçaqlı
"türkü"nün adı türkcə Ap aq və Apağdır. Ap ağ
mənasında Azərbaycanın dəxi qadın adı olaraq
Ağca isminə çox rastlanır".
M.Ə.Rəsulzadə
tədqiqatında daha bir yanlışlığı
aydınlaşdırır: Nizaminin "İskəndərnamə"
əsəri haqqında V.Dəstgirdinin əsaslı fikir
açıqlamaması. V.Dəstgirdi araşdırmasında
belə qeyd var ki, "Şərəfnamə" ilə
"İqbalnamə"nin hər biri
ayrıca müstəqil əsərlərdir.
Nəsiman YAQUBLU
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 20 noyabr.- S.12-13.