Elmilik, fəlsəfilik və bədiilik
İnsan mənəviyyatı əsrlər boyu ən
çox fəlsəfə, din və ədəbiyyatda təcəssüm
olunmuşdur.
Əmək bölgüsü və
ixtisaslaşma genişləndikcə, ilkin sinkretik biliklər də
bölünmüş, insan təbiətin fəthi sahəsində
çox irəliyə getmiş və şəxsi həyatın
mənimsənilməsi arxa planda qalmışdır.
Elm və
onun problematikası insandan, onun gündəlik həyatından
və mənəvi əsaslardan uzaqlaşdıqca, bilik və əxlaq,
təlim və tərbiyə də getdikcə daha çox ayrı düşmüşdür.
Elm sivilizasiyanın aparıcı qüvvəsinə,
lokomativinə çevrilmiş və gerçək insani dəyərlər
onun kölgəsində qalmışdır. İctimai tərəqqi
ilə fərdi mənəviyyat arasındakı
uyğunsuzluqlar da artmaqda davam edir. Belə bir şəraitdə
insanlığı mənəvi uçurumdan xilas etmək
missiyasını kim üzərinə
götürəcəkdir?
Gözəllikmi, dini-əxlaqi dəyərlərmi,
humanist fəlsəfi təlimlərmi?
Yoxsa Ədəbiyyat?!
Fəlsəfə, Din və Ədəbiyyat
XIX əsrdə
Qərb dünyasının simasını möhürləyən
sənaye inqilabı və böyük elmi kəşflər
ictimai tərəqqi üçün yeni yollar açsa da, mənəvi
həyatın daxili müvazinəti itdi, dəngə
pozuldu.
O
dövrün böyük ədibləri və filosofları zamanın ruhunu bu
çevrilişlərin sarsıntısından qorumaq
üçün sanki peyvənd axtarışına
çıxdılar... Təbii ki, ədəbiyyat
da bu çevrilişin fəsadlarına biganə qala bilməzdi. Dövrün mənəvi təbəddülatlarını
yüksək sənətkarlıqla ifadə edən
"Faust" sadəcə ədəbiyyata, ədəbi prosesə
deyil, həm də elmi və fəlsəfi
axtarışlara yön verir, gələcəyin hələ
rüşeyim halında olan ziddiyyətlərini, süni
intellekt və saxta insan perspektivini təsvir etməklə,
zamanı qabaqlayırdı. Əsərin bu
gün də aktual olması onun bədii dəyərindən
daha çox, fəlsəfi mündəricəsi ilə
bağlıdır.
Dövrün
fəlsəfəsi də haçalanmış və bir tərəfdə
elmin triumfu qarşısında təslimçilik ruhunu
(ruhsuzluğunu) təmsil edən realizm, neopozitivizm və onların
davamçıları, digər tərəfdə isə
insanlığın bu mənəvi böhrandan xilasına xidmət
edən romantik ruh qarşı-qarşıya
dayanmışdı. Birincilərin təməlində
elm və rasional düşüncə, ikincilərin təməlində
ədəbiyyat və bədii təfəkkür
dayanırdı. Dövrün zəkasına
hakim kəsilmiş Kant fəlsəfəsi də birincilərə
işıq tuturdu. Belə olan halda, ədəbiyyata
söykənən fəlsəfənin elçiləri
üzünü elmi-texniki çevrilişlərin hələ
sirayət etmədiyi, ruhun hələ zədələnmədiyi
saf çağlara
tutmuş və bu yol
onları ya uzaq Hindistana - buddizm qaynaqlarına, ya qədim Azərbaycana
- Zərdüştilik təliminin əsas ideyalarına, ya da
orta əsr islam məfkurəsinin mühüm istiqamətlərindən
biri olan təsəvvüf ideyalarına gətirib
çıxarmışdı. Beləcə,
Hegel Mövlanaya gəlib çıxır, Şopenhauer və
sonralar Yunq və Fromm buddizmə, Nitsşe Zərdüştə
üz tutur. Hətta Mirzə Şəfi qəzəllərinin
bütün Avropanı gəzməsi də təkcə onun
poeziyasının gözəlliyi ilə deyil, o dövrdə Qərbin
mistik dünyagörüşünə ehtiyacı, intellektual
toxluğu və mənəvi aclığı ilə
bağlı idi.
XYII-XIX əsrlərdə elmi-texnoloji
nailiyyətlərin eyforiyasını yaşayan Qərb
düşüncəsi və mənəviyyatı artıq
üzünü Şərqə çevirir, texnokratiyadan və
ssientist rasionalizmdən xilas yolu axtarır. Bəs
biz nə edirik? Qərbin dalınca getməyə,
çata bilməyəndə onu təqlid və ya imitasiya etməyə
çalışırıq. Elmi mənimsəmək
çox çətindir və biz daha üzdə olan və təqlidi
daha asan görünən sahələrdə - ədəbiyyatda,
sənətdə, dəbdə və s. onlara bənzəməyə
çalışırıq. Amma bu gün bizim
mövzu ədəbiyyatdır, TV tamaşaları və
teleseriallardır. Bax, ən kütləvi və ən
böyük təsir gücünə malik sahələr, -
hamısı Qərbin kütləvi mədəniyyətini təqlid
etmək yolunu seçirsə və bunu heç olmasa peşəkar
səviyyədə deyil, olduqca bəsit və
şit yollarla edirsə, deməli yabançılaşma həm
də yabanılaşma ilə müşaiyət olunur.
Avropa Yeni dövr insanının normativlərini artıq
müəyyənləşdirmiş, ağıl, bilik, elm
öz sözünü kifayət qədər demişdi və
qarşıda bu normativləri keçmək, yeni azadlıq
dalğasına qatılmaq perspektivi dururdu. Müəllimlik,
mühəndislik, alimlik problemləri həll olunmuş,
dahilik, divanəlik, aşiqlik problemi isə açıq
qalmışdı. Allahdan ayrılaraq, onun təbəəliyindən
çıxaraq dünyanın mərkəzinə və
bütün proseslərin subyektinə çevrildikdən
sonra, özünü təbiətə qarşı qoyaraq
ondan nə almaq mümkündürsə aldıqdan sonra, -
bütün bunların müqabilində insanın
özündən də ayrıldığı, içində
bir boşluq yarandığı üzə çıxdı.
A.Şopenhaueri də, F.Nitsşeni də, sonrakı
dövrdə postmodernistləri də narahat edən məhz
fövqəldünya, fövqəlinsan, normallıqdan kənar
həyat idi. Lakin insanın normaları aşması, yeni bir aləmə,
yeni bir yola qədəm qoyması qorxulu bir addım idi. İşıqlanmamış bu yolun qaranlıq
döngələrində hərə özünə uyğun
bir bələdçi seçirdi. Və
bütün hallarda bu bələdçi Şərq idi.
Şərqə üz tutmayanlar isə bəzi
nabələd postmodernistlər kimi divanəlik məqamından
dəlilik həddinə enərək, qaranlığın
girdabında əzab çəkirlər. Şopenhauer
yazır: "Dahilik ancaq xalis idrak subyekti, dünyanın
aydın gözü olmaqla, şəxsi marağın, şəxsi
istəyin, şəxsi məqsədin tamamən unudulması və
buna görə də müvəqqəti olaraq öz şəxsiyyətindən
imtina edilməsidir". Burada
sanki bir sufi mütəfəkkirinin fikirləri
ifadə olunmuşdur. Bunun üçün son
fikri "insanın bəsirət gözü
açıldıqda o, dünyanın görən
gözünə çevrilir" kimi ifadə etmək yetərlidir.
Əslində bu, olsa-olsa tərcümə məsələsidir:
sadəcə sözün sözə yox, həm də
üslubun üsluba tərcüməsidir!
Yaxud Nitsşe timsalı. Azərbaycanda ən
çox "Tanrı ölmüşdür" fikri ilə
tanınan və bir ateist kimi qələmə verilən
Nitsşe olsa-olsa xristianlığın sevgi və mərhəmət
ideyasının zamanın reallığında necə məhv
edilməsinə, necə öldürülməsinə
qarşı etiraz səsini ucaldırdı.
Nitsşenin təqsiri bu qətlin müəllifini
düzgün ünvanda axtarmamasında idi. Problemi
sosial-siyasi müstəviyə keçirə bilməyən,
zamanın iblisləşməsinin əsl səbəblərini
tapa bilməyən Nitsşe günahı alman xarakterində və
xristian riyakarlığında görürdü. Bəli, o, qatilin son ünvanı olaraq kilsəni
göstərirdi.
Məhz riyakarlıq şəxsiyyətin ikiləşməsinə
səbəb olur. Yalançı sevgi haqqında möizələr
gerçək nifrətə gətirb çıxarır.
Orta əsrlərin kilsə həyatında ilahi
ruhun, yüksək duyğuların
çatışmazlığı insanların bir-birini şübhə
altına almasına, öz bətnlərində demonik qüvvələr
axtarışına rəvac verirdi. Hara baxsan cadugərlik,
iblislik, şeytanlıq görünürdü və bu ab-hava
insanların qəlbində ali duyğulara
yer qoymurdu. M.Fukonun "Anormallar" əsərində
inkvizisiya salnamələrinə istinadla yazdığına
görə, o dövrdə insan ruhu saysız-hesabsız cinlər,
şeytanlar və iblislər tərəfindən işğal
olunmuşdu. Əlbəttə, Fuko özü Nitsşe
kimi fövqəlinsanı deyil, tam tərsinə, sosial-mənəvi
töküntüləri, normallıqdan aşağıda
duranları araşdırdığından, insanın
ağlın nəzarətindən çıxmasının
müxtəlif formaları və tarixdən buna "dəstək"
olan misalları məmnuniyyətlə, geninə-boluna şərh
və hətta tərənnüm edir. Müasir dəhşət
filmləri, vampirlər, cadugərlər, ruhların şər
qüvvələr tərəfindən işğalı və
s. məhz Fuko və onun ardıcıllarının
"yüngül əli" ilə
xəstə təxəyyüllərdən virtual
dünyaya və oradan da gerçək həyata nüfuz edir. Amma əsl postmodernist sənət və ədəbiyyat
ənənəvilikdən və normativlərdən kənara
çıxmağın insanın xəstə deyil, sağlam
təxəyyülü sayəsində də mümkün
olduğunu sübut edir. Bəli, asfalt yoldan kənara
çıxıb bataqlığa da düşmək olar,
çəmənliyə, bulaq başına da dönmək
olar!
Orta əsrlərdə xristian əxlaqı və
dünyagörüşü dalana dirənmişdi. Ehkamçılıq,
sxolastika insanları dinin mahiyyətindən uzaqlaşdırırdı.
Dini hissin, inamın ağıl çərçivəsinə
salınması, ağlın isə məntiqlə məhdudlaşdırılması
həqiqi xristianlıqdan və yüksək dini duyğulardan
tamamilə fərqli, insani mahiyyətə zidd bir
düşüncə və həyat tərzi təlqin edirdi.
Bir sözlə, Kilsə insani dəyərlər
və insan xoşbəxtliyi ilə əks qütbdə qərar
tutmuşdu. Avropada yaranmış və humanist, insansevər
mənəviyyatla heç cür uzlaşmayan bu qurumun əsl
mahiyyətini açmaq və özündə güc taparaq
xristian dünyagörüşünün fəlsəfi əsaslarını
yeniləşdirmək, ehkamçılığı isə əqlin
deyil, əksinə, həqiqi əql, kamal və mərifətdən
uzaq düşməyin, nadanlığın bir forması kimi dəyərləndirmək
missiyasını üzərinə götürən insanlar -
sonralar bəşər tarixinə intibah dahiləri kimi daxil
olmuş böyük mütəfəkkir və sənət
adamları XV əsrdə xristianlığın yeni fəlsəfəsini
yaratmaq yolunu tutdular. Bu fəlsəfəyə görə,
dinin əsl məqsədi insanın arzu və istəklərini
məhdudlaşdırmaq, ona qadağalar qoymaq, onu kiçiltmək
deyil, əksinə, insan qəlbinin dərin qatlarındakı ali duyğuları, sevgi və şəfqət
hissini ifadə edə bilmək üçün ona şərait
yaratmaq lazımdır. Yəni söhbət əslində
nə isə yeni bir dünyagörüşündən deyil,
nə vaxtsa öz yolundan sapmış, itirilmiş mahiyyətin
qaytarılmasından gedir.
Qərb dünyasında dini mövzunu ədəbiyyata gətirən
ən böyük sənətkarlardan biri Dante olmuşdur. O, İlahiyyat
Komediyasının Cənnət bölməsində əsrarəngiz
bir dini-mistik obraz - göylərə sığmayan qeyri-adi
Qartal obrazı yaradır. Və bu obraz Borxesin
diqqətini məhz öz mistik gücü ilə cəlb edir.
Borxesin təsvirində bu mənzərə belə
canlanır: Göylərdə hərflər
bərq vurur və bir araya gələrək - "Ədaləti
sevin" yazılır... Sonra Qartal obrazı - Hakimiyyət simvolu, əvvəl
başı görünür, sonra bütöv qartal qanad
çalır, - ruhlardan oluşur, ən şöhrətlilərin
(şəxslərin) ruhlarından. Çoxlu
sayda ruhdan oluşsa da - təkdir, özü haqqında
"biz" deyil, "mən" deyir.
Bax, təsvirin bu məqamında Borxes Danteni Əttarla
müqayisə edir. O deyir: "Komediya"nın bu
möhtəşəm obrazından daha üstün bir obraz təsəvvür
etmək imkansız kimi görünür... Amma
sən demə yarana bilərmiş, - ondan daha möhtəşəm
obraz. Həm də Dantedən bir əsr əvvəl
- F.Əttarın Simurğ obrazı, - Dantenin obrazından daha
güclü və daha gerçək bir obraz. Çünki ideya daha möhtəşəmdir.
Bütün quşlar və tək bir quş,
hansı ki, ayrılıqda deyil, quşların cəmi/küllü
kimi müvcuddur. Onun varlığı hər
bir quşda təcəlli edir, həm də onların
hamısını ehtiva edir."
Bəli, İlahi vəhdətin bədii tərənnümündə
dinlə ədəbiyyatın ittifaqı. Və Bu missiyanın həyata
keçirilməsi həm xristian, həm də islam
dünyasında bir növ ədəbiyyatların
yarışması kimi ortaya çıxır. Borxes
F. Əttarın "Quşların dili" əsərinə
müraciət edir. Biz də Əttara
müraciət edəcəyik; amma başqa bir əsərinə
- "Şeyx Sənan"a.
Çünki bu məqamda tədqiqatçıları
narahat edən daha bir sualın cavablandırılması
üçün ip ucu görünür. "Nəyə görə
Orta əsrlərin böyük sufi
şairi F. Əttar ilahi eşqin tərənnümü
üçün hədəf olaraq xristian qızını
seçir?!" Əttar
məbəddə qulluq edən tərsa qızının əslində
məbədə də, xristianlığa da, sevgiyə də
qəlbən heç bir aidiyyəti olmadığını
xüsusilə vurğulayır. Çünki
o dövrdə xaç yürüşünə
çıxan və qəlbi nifrətlə dolub-daşan
xristian cəngavərləri kimi, gözəl tərsa
qızlarının da qəlbi ülvi hisslərdən və
ilahi sevgidən məhrum idi. Çünki
"kin tarlasında eros bitər, eşq bitməz".
F. Əttarın "Şeyx Sənanı" Nitsşedən
neçə yüz il öncə tərsa
qızına riyadan uzaq həqiqi sevgi, ilahi eşq dərsi
verir. Təsadüfi deyil ki, Nitsşenin
"Antixrist" əsərində qədim yunan ədəbiyyatında
tərənnüm olunan insani münasibətlərin kilsə
normativlərinə salınması, real insani ehtirasın
axtalanması necə tənqid olunursa, islamdan, xüsusilə təsəvvüfdən
gələn saf insani duyğuların da xristian sərhədlərinə
buraxılmaması eləcə ifşa olunur. O yazır:
"Xristianlıq antik mədəniyyətin bəhrəsini məhv
elədi, sonra da islam mədəniyyətinin bəhrəsini məhv
elədi".
Yeni
Dövrün ictimai və mənəvi həyatına nüfuz
edə bilməmiş və bir tərəfdə ağla, elmə,
texnolojiyə əsaslanan yeni həyat
tərzi, digər tərəfdə isə sadəcə ənənə
kimi yaşadılan və insanın gerçək mənəvi
həyatı ilə artıq heç bir əlaqəsi olmayan
"xristian sevgisi".
Nitsşedə bədbinlik və nihilist əhval yaradan səbəb
insan qəlbinin qaranlığında kök salan heyvani
instinktin üstünü ağılla örtmək ənənəsi
idi. Amma həmin o ağıl, həmin o normativlər qəlbin
dərinliyindəki böyük həyat enerjisinin, həqiqi
ilahi eşqin də üzərini qapadır və insanı
uçmaq səadətindən məhrum edirdi. Ona görə
də Nitsşe din və əxlaq pərdəsinə
bürünmüş riyakarlığa qarşı
çıxır və insan ruhunun gizli potensialına
özünü realizə etmək imkanı verilməsini istəyirdi.
Yəni ancaq hər bir insanın öz gerçək
missiyasının üzə çıxması, onun öz
xislətində, ruhani dünyasında xeyir və şər
qüvvələrin azad mücadiləsi və nəhayət,
daha güclü olanın qələbəsi riya pərdəsinin
götürülməsinə, hər kəsin iç
üzünün açılmasına gətirə bilər. Burada Mövlananın "ya olduğun kimi
görün, ya göründüyün kimi ol" kəlamı
yada düşür. Nitsşenin nifrəti
gerçək həyatın, zəmanənin yalanlarına, həqiqətin
və ruhani işığın üstünü riya pərdəsi
ilə örtənlərə qarşı idi. Onun üsyan etdiyi "Tanrı" öz
mühitinin, zəmanəsinin uydurduğu yalançı obraz
idi. Həqiqi Allah filosofun qəlbinin lap dərinliklərində
gizlədilmişdi. Təsadüfi deyil ki, o, hər
şeydən əli üzüləndə, ümidsizlik məqamında
yenə də üzünü Tanrıya tutur: "Məni sev
- yoxsa məni bu tənhalığımda özgə kim sevər, kim bağrına basar?" Düzdür, söhbət
eyni Tanrıdan getmir. Kilsənin təlqin etdiyi Tanrı
obrazını düşmən sayan Nitsşe "buz
bağlamış ürəyini isitmək
üçün" qəlbindəki Tanrıya müraciət edir. Bəli, zirvədə təkliyə dözə bilməyən,
təkliyin ağır yükünə tab gətirməyən,
göylərin ənginliyində başı gicəllənən,
yerdəki günahları təkbaşına daşıya bilməyən
insan yenidən bu ucalıqda özünə yoldaş,
mürşid və bələdçi axtarmaq ehtiyacı duydu.
Və nə vaxtsa sakitcə tərk etdiyi öz
böyük himayədarını yenidən yada saldı.
İtirilmiş Tanrını axtarmaq lazım idi. Bu
axtarışlar həmin dövrdə rus məfkurəsinin də
əsas mövzularından biri oldu. XIX əsrin
axırlarında Rusiyada yaranan "Tanrı
axtarıcılığı" ("boqoiskatelğstvo")
cərəyanının da əsas vəzifəsi əslində
"yeni Tanrının" deyil, "Tanrıya yeni yolların"
axtarışı idi.
Əslində, Tanrı axtarıcılığı
heç də Tanrıya aparmayan yolların qaranlıq
perspektivindən imtina və deməli, müəyyən mənada
nihilizmdən xilas cəhdi kimi də dəyərləndirilə
bilər, işığın alternativ mənbəyinin insan qəlbinin
dərinliklərində axtarışı kimi də.
Amma qəlbin dərinliklərinə təkbaşına
səyahət çətin ki, bəhrə versin; bunun
üçün ədəbiyyat, fəlsəfə və dinin
birlikdəliyinə ehtiyac var.
Davamı var
Səlahəddin XƏLİLOV
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 2
oktyabr.- S.10-11.