Ədəbiyyatın fəlsəfəsi və ədəbiyyatda fəlsəfə
Birinci məqalə
Belə bir yanlış təsəvvür yarana bilər
ki, guya məqsədimiz fəlsəfənin bədii ədəbiyyata
təsirini və metodoloji önəmini vurğulamaqdan ibarətdir. Əslində
isə tam tərsinə, bizcə, fəlsəfə, xüsusən
milli fəlsəfi fikir, ədəbiyyata daha çox
möhtacdır. Və bu ehtiyac sadəcə müasir
dövrün tələbi deyil, tarixən, - həmişə
belə olmuşdur.
Qədim
yunan fəlsəfəsinin təməlində Hind, Şumer və Misir düşüncə ənənələrinin
və ilk növbədə Krit mədəniyyətinin
dayandığı güman olunur. Bu doğrudur,
amma bir əlavə ilə ki, öncə ədəbiyyat gəlir.
Antik fəlsəfə tarixçiləri o
düvrün fəlsəfəsini Falesdən başlamağa
çalışarkən, mühüm bir amili unudurlar. Bu amil isə möhtəşəm antik ədəbiyyatdır.
Falesdən öncə Homer var idi, Hesiod var idi və
onların yaradıcılığı fəlsəfi təfəkkür
üçün daha böyük qida verirdi.
Sadəcə,
Falesin, Anaksimen və ya Heraklitin metafizik düşüncələrindən
Platon fəlsəfəsi kimi həyati bir təlim hasil ola bilməzdi. Onun təməlində həm də
Homer, Esxil, Sofokl və s.-in timsalında ədəbiyyat-mifologiya
sinkretizmi dayanır. Yəni bədii
düşüncənin iştirakı olmadan, dünyanın hər
hansı mükəmməl bir modeli oluşa bilməz. Necə ki, biliklərin əsasında təəssüratlar
dayanır və bu təəssüratlar məntiqi
konstruksiyalar vasitəsilə ifadə olunana qədər
böyük bir duyğu yolu keçir ki, onun da ən yaxşı
ifadə forması mifik qəhrəmanlar, bədii
obrazlardır. Təsadüfi deyil ki,
Platonun öz yaradıcılığı da bədiiliklə
rasionalizmin sintezi kimi dəyərləndirilir.
Bəlkə
də o dövrün filosofları özləri bunun fərqində
deyildilər və min illər keçəndən sonra bunu da
Eynşteyn kəşf edəcək, Dostoyevskinin ona Qaussdan daha
çox təsir etdiyini vurğulayacaqdı...
Elm, əlbəttə
çox önəmlidir, o, xarici aləmin sirr
qapılarını üzümüzə açır, bizi
özümüzdən kənara çıxarır, təsir
dairəmizi genişləndirir,
Ədəbiyyat isə bizə özümüzü
tapmaqda yardımçı olur - içimizdəkiləri kənardan
müşahidə və mühakimə etmək şansı
verir.
"Elmsiz
sənət, sənətsiz elm - təkqanadlı quş
kimidir, uça bilməz.", - deyirdi Xudu Məmmədov.
Fəlsəfə
ilə Elmin münasibətindən danışarkən,
müxtəlif baxışlar adətən iki qütb:
"Bütün elmlər Fəlsəfənin
çuxasından çıxmışdır" tezisi ilə
"Fəlsəfə də elmlərdən biridir və onun
meyarlarına uymalıdır" tezisi arasında paylanır. Amma birinci yanaşmanı tarixi keçmişə
aid edib, ikincini günün tələbi kimi dəyərləndirənlər
çoxluq təşkil edir.
Bəs əslində necədir?!
Əslində
hər şey özü olanda daha gözəldir... "Başqasının çuxası" məsələsinə
gəlincə, bu ancaq retrospektivdə belə
görünür. Ona qalsa, Fəlsəfə də
Ədəbiyyatın, ədəbiyyat da mifin, mif də ibtidai
düşüncənin çuxasından
çıxmışdır, - yəni söhbət sinkretik
ilkdən və ondan ayrılmalar və fərqli
doğuşlardan gedir. Mənşə birdir,
amma fərqli idrak formaları fərqli zamanlarda
doğulmuşdur. Yəni mif, ədəbiyyat,
fəlsəfə, elm... əslində
bacı-qardaşdırlar, sadəcə ən kiçik
qardaş olan Elm sivilizasiyanın aparıcı
ünsürünə çevrilməklə, bir növ taxta
çıxmışdır və sanki zamanı geri döndərərək,
hər kəsi öz çuxası altına salmağa
çalışır.
Fəlsəfə sanki könüllü olaraq bu yeni
çuxaya girdi, amma çuxa dar gəldi və fəlsəfə
bölündü; klassik fəlsəfə/metafizika ilə
yanaşı bir "fəlsəfə elmi" də
yarandı. Və bu "fəlsəfə elmi" əslində
Elmin qulluqçusuna çevrildi.
Bədii ədəbiyyat
bu çuxaya heç uyğun gəlmədi, amma o da Elmə xərac
vermək üçün balalarından birini ona ərmağan
etdi: "ədəbiyyat nəzəriyyəsi" ədəbi
prosesdən ayrılmasa da, Elmin bayrağa altına keçdi.
Ədəbiyyatın mahiyyətini açmaq
üçün də Platon fəlsəfəsi Aristoteldən,
onun "Poetika"sından qat-qat verimlidi, - əgər onu bu
baxış bucağında nəzərdən keçirə
bilsək. Aristotel poeziyaya artıq oluşmuş bir şey,
hazır reallıq, fakt kimi baxır və bu faktın
formalarını ələ alır. Amma
mahiyyət və missiya formada açılmır. Nə yaxşı ki, Platon var; onun ideyalar konsepti
xaricində nə gözəlliyi, nə də bədiiliyi
doğru-dürüst dəyərləndirmək mümkün
deyil.
Sonrakı dövrlərin böyük filosofları da bədiiliyin
dərkində daha çox Platondan bəhrələnirlər. A. Şopenhauer yazır:
"Estetik mühakimə qabiliyyətinin tənqidində Kant əyanidən,
gözəlin özündən, bilavasitə gözəldən
deyil, gözəl haqqında mühakimədən
çıxış edir." Arxa planda yenə də Platon
görünür: gözəlliyin hər hansı bir konkret
nümunəsi, təzahürü deyil, ideyanın özü!
Gözəllik ideyası və ideyanın gözəlliyi!
Bəli, hər şeyin gözəlliyi onun öz
ideyasına uyğunluq dərəcəsi ilə
ölçülür. Kant da gözəl şeyin
özünü deyil, ideyasını önə çəkir
və deməli, onu konkret təzahürlər
üçün meyar, etalon hesab edir.
Bütün böyük filosoflar sənətin
missiyasını həyatdan ideala yüksəliş yolunda
axtarırlar.
Fəlsəfənin öz missiyası isə bu
idealların müəyyənləşdirilməsi,
olanları deyil, olmalı olanları öyrənməkdir.
Fəlsəfənin predmetinə ancaq ideya
qatındakı münasibətlər aiddir; hissi dünyadan
ideyaya və ya əksinə, ideyadan gerçək həyata
yol bədii təfəkkürün və praktik
düşüncənin payına düşür.
Hər bir insan üçün dünya və həyat
haqqında ümumi təsəvvür vacib olduğu kimi, həyatın
heç olmasa, hansı isə güşələrinin
canlı və rəngarəng təqdimatı, onun nəfəsini
duymaq da bir o qədər vacibdir.
Fəlsəfi mənada özünüdərk
öz-ün, fərdi Mən-in yox, universal insanın, - insan
ümumisinin dərkidir və tarixi bir prosesdir. Ədəbi-bədii
müstəvidə isə "mən" fərdiləşdiyindən,
cismani dünyanın müxtəlifliyinə və rəngarəngliyinə
bürünür və özünüdərk də şəxsi
həyatın özəlliklərindən dolayı, xüsusiləşmiş
olur. Elmdə hər paradiqma hüdudunda həqiqətə
cəmi bir yol olduğu halda, ədəbiyyatda min bir yol var. Hər
yolun da öz labirintləri, öz dramatizmi mümkündür
ki, yazıçının da məqsədi bu yollardan ən
parlağını, rəngarəng və yaddaqalanını
seçməklə oxucunun şüuraltısına unudulmaz
izlər buraxmaqdır.
Fəlsəfə
hamı üçün ümumi olan həyat idealı,
universal meyar, kateqorik imperativ axtardığı halda, ədəbiyyat
həyat spektrinin bütün açılışını
təqdim edir, amma bir əsərdə, bir dəfəyə
deyil... Təbii ki, hər təqdimat rənglər
qammasının ancaq məhdud sayda çalarını,
fraqmentini ehtiva edir, ona görə də, bədii əsərin, ədəbiyyatın
həyatı/dünyanı bütövlükdə ehtiva etmək
iddiası yoxdur. Fəlsəfə isə məhz
belə bir bütövlüyə, universallığa
iddialıdır. Amma mücərrədlik
dərəcəsi artdıqca, dünyanın mənzərəsi
bütövləşsə də, rənglər itir; uzaqdan
görünüş solğun və cansız olur. Bədiilik mücərrədlikdə itirilənləri
bərpa edir. Çünki ədəbiyyat həyatın
həmin anda təsviri deyil; arada bir zaman və məqam məsafəsi,
fəlsəfə yolçuluğu var: öncə konkretdən
mücərrədə yüksəliş, sonra
dönüş. Həqiqi böyük ədəbiyyat
- dönüşdəki təsvirdir. Başqa
sözlə desək, ədəbiyyat fəlsəfədən
fərqli olaraq, göydəkiləri deyil, yerdəkiləri tərənnüm
etsə də, bunun üçün sənətkar özü
göyə yüksəlir, yəni yerdəkilərin təsvirini/şəklini
göydən çəkir. Yerlə
göy arasında vargəl etmək isə, təbii ki, ancaq
ilham qanadları sayəsində mümkün olur. Bu məqamda bir daha "şairə ilhamdan maya gərəkdir"
hökmü yada düşür. Amma
ilhamdan ilhama da fərq olur. İlham sadəcə
sözün axarına düşmək deyil; fikrin axarına
düşmək ilhamın daha yüksək məqamıdır.
Şeirdə - söz sözü gətirir, fəlsəfədə
fikir fikri. O
başqa məsələ ki, söz özü ilə məna
da gətirir və fikir də sözlərə
bürünüb gəlir; önəmli olan hansının nə
zaman aparıcı olmasıdır. Fikrin yüyəni
sözün əlində olanda - şeir, sözün yüyəni
fikrin əlində olanda - fəlsəfə yaranır. İlhamlar qoşa gələndə - fəlsəfi
poeziya.
Qafiyə şeirin zahiri ahəngidir. Məzmunun da
öz ahəngi var. Amma bu - məntiqlə deyil, məna ilə
açılır. Bədii təfəkkür
məntiqə sığmır, onu aşır.
Məntiq fikrin sadəcə formasına aiddir. Önəmli
olan - məzmundur, süjetdir, ideyanın
açılışıdır. Ona
görə də, məntiqi nə şerin, nə də fəlsəfənin
əsas göstəricisi saymaq olar. Onların
ikisi də məntiqin fövqündəki ənginliklərə
üz tutur.
Bu baxımdan, fəlsəfə və poeziya elmdən
çox fərqlənir. Bəhmənyar hələ o vaxt bu məsələyə
çox gözəl aydınlıq gətirib: "Məntiqin
düşüncəyə nisbəti rammatikanın nitqə, əruzun
şeirə nisbəti kimidir." Bu
yığcam deyim, dünya fəlsəfi fikrinin hələ
indi-indi yan aldığı fəlsəfi-estetik məsələlərə
işıq tutmaqdadır. Təəssüf
ki, bu gün də düşüncəni məntiqlə, dili
dilçiliklə, poeziyanı poetik formalarla təqdim etmək
tendensiyası var. Xüsusən təhsil prosesində. Hər şeyi onun haqqında elmlə təqdim etmək
- elmin mənəviyyatı qapsamasına səbəb olur.
Ədəbiyyatın
fəlsəfəsi ilə estetika arasında, estetika ilə ədəbiyyat
nəzəriyyəsi arasında yenə də
bir yaxınlıq var: bu yaxınlığı görmək
üçün elmi səviyyədən fəlsəfi səviyyəyə;
empirik elmi idrakdan nəzəri idraka, ordan da fəlsəfi təfəkkürə
keçmək kifayətdir. Yəni fərq üfqi deyil,
vertikal ox üzrədir, piramidanın oturacağı, - tədqiqatın
mövzusu və predmeti isə aşağı-yuxarı
eynidir, sadəcə təfəkkür səviyyələri və
metodlar fərqlənir.
İkinci sahə - "Ədəbiyyatda fəlsəfə"
isə hüdudsuz bir fəlsəfə dünyası, fəlsəfi
problematikanın cövhəri, qaymağı, almamateri deməkdir. Başqa sözlə desək,
burada ədəbiyyat və fəlsəfə problematika,
mövzu baxımından eyni tərtiblidir, söhbət sadəcə
dil və metod fərqindən gedir: "Ədəbiyyatda fəlsəfə"
fəlsəfənin fərqli bir müstəvidə, bədii
dil və üslubda alternativ mövcudluğu; ikinci, bəlkə
də əsil, ilkin həyatı kimidir. Doğrudur,
elə mövzular var ki, ədəbiyyat fəlsəfənin, fəlsəfə
də ədəbiyyatın işinə qarışmaq istəmir,
istəsələr də çətin ki, bir nəticə
hasil olsun; bunlar ilk növbədə naturfəlsəfə,
neopozitivizm və epistemoloji problemlərdir. Qalan cərəyanlar
- həyat fəlsəfəsi, ekzistensializm, linqvistik analiz,
hermenevtika və s. elmdən daha çox, ədəbiyyatla
bağlıdır. Eləcə də etika və
estetika.
Ədəbiyyatda elə mövzu tapmaq çətindir
ki, onun həm də fəlsəfə qatı olmasın. İnsan-Dünya münasibətləri,
mənəvi və maddi həyat, fərd və cəmiyyət,
iç və dış dünyalarının mücadiləsi,
ağıl və sevgi, gözəllik və ləyaqət, həqiqət
və güc, zülm və ədalət, dini hiss və
azadfikirlik, azadlıq və məsuliyyət, əxlaqi dəyər
və vəzifə borcu və s. Biz bunun kiçik bir örnəyini,
orta əsr şairlərimizin qoyduğu məsələlərin
müasir fəlsəfi mündəricəsini "Fəlsəfə
və Poeziya: Nizami, Nəsimi və Füzuli timsalında"
adlı məqaləmizdə (Ədəbiyyat qəzeti, 31 iyun)
vermişdik.
Ədəbiyyatda fəlsəfə məsələləri
ilk növbədə ədəbi tənqidin predmetinə
aiddir. İstər-istəməz
tənqid özü də iki istiqamətə ayrılır: hər
hansı bir bədii əsərin bədii-estetik prinsiplər
baxımından dəyərləndirilməsi və bir də,
məzmunun ideya mündəricəsinə görə, tərənnüm
olunan fəlsəfi prinsiplər baxımından nəzərdən
keçirilməsi. Əlbəttə, peşəkar
tənqidçi həvəskardan fərqli olaraq əsəri
şəxsi zövqü baxımından, xoşuna gəlib-gəlmədiyinə
görə deyil, məhz məlum fəlsəfi prinsiplərdən
çıxış edərək, müəllif mövqeyinin
mövcud fəlsəfi təlimlər və cərəyanlarla
müqayisəsini verməklə araşdırır. Bunun üçün isə sadəcə ədəbiyyatçı
olmaq yetərli deyil və tənqidçidən yüksək
fəlsəfi hazırlaq tələb olunur.
Bu mövzu çox genişdir və ədəbi tənqidin
elmə, "ədəbiyyat elmi" və ya ədəbiyyatşünaslığa
deyil, daha çox fəlsəfəyə bağlı
olduğunu, ədəbi-bədii qiyafətin altındakı
rasional özəyin fəlsəfi məsələlərə
aparıb çıxardığını, ədəbiyyatşünaslığın
strukturu, bölmələri haqqında, ədəbi tənqidin
statusu haqqında oturuşmuş yanlış müddəalara
yenidən baxılması zərurətini vurğulamaqla kifayətlənirik.
Səlahəddin XƏLİLOV
Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 30
oktyabr.- S.14.