Mənim 65-im...
Mən də
65-ə çatdım... İstəmədən
oldu. Elə bil kimsə məni nagahan
götürüb 65-in içərisinə - hava şarına
atdı. 65-lə səyahətimin baş
tutub tutmayacağını qabaqcadan deyə bilmərəm.
Amma biletimin də, yol çantamın da hazır olduğuna əminəm...
Mənimçün
ən depressiv an geriyə
boylanışdı. Axı, nə var orada?
Atam, anam, qardaş-bacılarım, sevdiklərim,
sevmədiklərim, bəzi dostlarım,
uşaqlığım?! Onlar onsuz da
yoxdurlar. Və boylanışımın da
bir qara qəpiklik mənası yoxdur. Əgər
geri yoxdursa, irəli də yoxdur demək. Bəs
əkib-becərmək üçün
götürdüyüm diskurs sahəsini necə doldurum?
"İndi" də dayanıb ovcumda olan
toxumluq dəni - yazı işarələrini keçmiş və
gələcəyə necə dağıdım?
Aksiomadır,
belə çıxılmazlıqlarda adama kömək edə
biləcək yeganə nəsnə xatirələr ola bilər. "Xatirələr"in
"keçmiş"lə sinonim, "gələcək"lə
isə simvolik antonim olduğunu nəzərə alsaq, onda
yalnız keçmişlə qabaq-qənşər
olacağıma şəkk-şübhə yeri qalmır.
Heç "qabaq-qənşər" də
yerinə düşmür. Real tablo belədir: Keçmiş
qəddarcasına mənə arxa çevirib! İndi
burada sizə deyəcəklərim də onun qarasınca
söyləntilərimdir.
Gözlərimi bərk-bərk yumuram ki, yaddaşımda
adda-budda qalan uşaqlıq kadrları məni tanımadan gəlib
keçsin.
Deyəsən, biz ölümün qarşısında da eyni
ayini icra edirik...
Nə
vaxtsa yazmışdım: "Zaman keçə-keçə
yazdıqlarımız məhz bizə məxsus olan bumbuz xatirələr
saxlancına və ya səfeh bir tarixə çevrilir. Oxucuların onlardan nə kimi bədii-estetik zövq
alacağı heç vecimizə də olmur. Ədəbiyyatın bu cür qəddar tərəfləri
də vardır".
Bu dəqiqə mən gözlərimi ona görə
yummuşam ki, həmin səfeh, hoqqabaz tarixə yuvarlanım. Və ya kimsə məni o
dibsiz uçuruma yuvarlatsın...
Rica edirəm,
bir az aralı durun.
Bunu
özüm edəcəyəm...
Zaman-zaman
qurğuşun kimi daxilimə çökən emosional
qavramlar günlərin bir günü bənd-bərəni
yıxıb "zühur" eləməliydi...
Uşaqlıqda nadir hallarda sevinəcəyim nəsnələrdən
biri də kəndimizin içindən keçib dənizə
tələsən dağ çayına sel-suyun gəlməsi
olardı.
Dostlarımla bu xəbəri tezcənə
tanış-bilişlərimə verməyə can atardıq. Bu daha çox yaz və qışın əvvəllərinə
düşərdi. Belə məlum
olardı ki, barmaqla sayılası xoşbəxtliklərimin
iki və ya üçünün tarixçəsi, məkanı
irəlicədən bilinərdi. Ən
azından, balıq mövsümü başlardı.
Və bir
az əvvəl qupquru taxaca dönən
çayın gözlənilmədən dolu qadınlar kimi
yançalarını əsdirə-əsdirə nəhəng
və zəhmli bir varlığa - Xəzərə
canatımı qəribə hisslər oyadardı adamda.
Qadının möhtəşəm hikkəsi burada da öz
işini görərdi; yolboyu yarğanlardan nəsə
qoparmayınca, aram olmazdı...
Marina Svetayevanın ilk şeirlər kitabı
"Axşam albomu" adlanır. Tədqiqatçıların
bu adın mistik simvolikasına diqqət edib etmədikləri
haqqında heç nə eşitməmişəm. Marinanın həyatı həm işıq (mələklik),
həm də zülmətdən (şeytanilikdən) tam
doymayan axşam toranlığı kimidir.
Sürücülər də axşam
toranlığında yola çıxmağı məsləhət
görmürlər. Gətirdikləri arqument də çox
maraqlıdır: "Hələ asfalt işıqdan
doymayıb". Mən də işıq və
zülmətdən hələ tam doymayan bir ədəbi cameənin
içərisindəyəm. Ona görə də hər
şeyi hər dəfə sıfırdan başlamalı
oluram...
Həyətə
tökülmüş qum və
çınqılqarışıq bic çay daşları
nəm torpaqda öz yerlərini şahmat taxtasındakı
fiqurlar kimi "ustalıq"la tuturlar. Ətrafında
hə baş verdiyini anlamayan xırda, yalqız daşciyəzlər
isə qalıb ortada. Deyəsən,
onların halal yerini də başqaları tutub. Bir azdan onları kimsə ayaqları ilə vurub kənara
tullayacaq. Təxminən belə bir tablo...
Məhz həmin təpiklər və onların əmələ
gətirdiyi əziz qançır izləri çətinliklərə
qarşı immunitetimi artırdı. Və "kənar"
adlandırılan həmin yerlər də mənə çox
doğma göründü. Məhz o yerlərdən
öz-özümə pıçıldadım:
Ədəbiyyat, kürəyinə nizə
sancılmış korrida öküzüdür. Amanın günüdür,
qırmızı donlu balalarını onun qarşısına
çıxarma!
Dayan,
40-cı qapının ağzında sən də dayan! Fəqət heç bir zaman içəri
keçmə! Sən şairsən, nağıl qəhrəmanı
deyilsən!
Divin (Mətnin)
canının şüşədə olduğunu biləndən
sonra əjdahaya dönüb özündən çıxma! Metaforların ayaqlarını
"qıdıqlama", qoy onlar yuxulu-yuxulu sənin
üstünə yeriməsinlər.
Heç
kəsdən ənam gözləmə! Bütün gözləntilərini
xarakiri et!
Sözlər
də qadınlar kimidir, onların arxasınca düşüb
uzaqlara getmə! Onlar səni xoşbəxt eləməyəcəklər.
Xoşbəxtlik sözlərdən çox-çox əvvəl
olub!
Və həmişə
13-dən başla - insanların qorxduğu yerdən...
Qəribə görünsə də, "absurd qəhrəman"
(Kamyu) Sizifi çox sevirəm. Onun nəticəyə
"hesablanmayan" işinin alternativsizliyi məni heyran edir.
Kamyu əsas diqqətini daş dağın ətəyinə
dığırlanandan sonra yaranmış sükuta və
Sizifin keçirdiyi iztiraba yönəldir. Qeyd
edir ki, burada Sizif yox, daş qələbə çalır.
Mən isə hər ikisinin qələbəsini qəbul edirəm;
daşın da, Sizifin də...
Soyuğa
davamlı, su keçirməyən alpinist gödəkcələrinin
hazırlanma prosesi ən azı otuz beş
mərhələdən keçir. Lap sonda
"işgəncə otağı"ndakı qəddar testlərdən
sonra onlar həyata vəsiqə alırlar. Diskurs da belədir. Onun həyatda
qalıb qalmaması yunan himayə simvolu Egidadan deyil, sürəkli
müəllif "təqibləri"ndən
asılıdır. Əgər sonda diskursu öz əlləriylə
işgəncə otağına qəddarcasına itələyib
müqavimət dərəcəsini bilmək istəmirsə,
vay o müəllifin halına; bu, özünü müticəsinə
oxucu rəyinə tabe elətdirib, ondan absurd nəsə
gözləmək kimi bir şeydi...
Yazdığım mətnlərə, istər
kiçik, ya da böyük olsun, fərqi yoxdur, bu cür
yanaşmağa çalışıram. Həm də incəsənətin
sonsuz pəncərəsindən, geniş rakurslarından...
Çevrəsində heç bir ins-cinsin
olmadığı tənha ağaclar daha çox payızda
xoşbəxt olurlar; onların ağrıları
canlarından bir-bir qopub, heç bir yad ağrıya
qarışıb eləmədən tökülür yerə. Əsl monoton ağrı
harmoniyası...
Bu, əladır! Ən azından, ildə bir dəfə xoşbəxtliyin vardır. Onda bəs bütün fəsillərin məşəqqətlərini süngər kimi içinə çəkən simfonizm harada qaldı?! Bax, mətnlərimdə buna can atıram...
Ustadlarımın üstümdə haqq-sayı çoxdur. Lap çox... Adlarını çəksəm, uzun bir siyahı alınacaq. Dünyasını dəyişmiş üç böyük şəxsiyyətin adını çəkmək istəyirəm: İsmayıl Şıxlı, İsrail Mustafayev və Əhəd Muxtar...
Ruhları şad olsun!
Günlərin bir günü Kamal müəllim gözlənilmədən dedi: "- Mehman, mən ona sevinmirəm ki, haqqımda az-çox nəsə yazırsan. Daha çox ona sevinirəm ki, sənin imzan ədəbi cameədə get-gedə parlayır". Ustadlarımdan hər birinin bu cür düşündüyünə qəlbən inanıram.
Dünya durduqca duran bir Ustadım da vardır: Mirzə Cəlil! Əbədiyaşar Cəlil Məmmədquluzadəni haçan sevdim, hansı situasiyada necə vurğununa çevrildim, bilmirəm. Elə bil ömrümün bütün "götür-qoy"ları, "yır-yığış"ları, "görünən" təpələri aşıb "görünməz"lərə doğru canatımları bu sevginin başındaymış. Elə bil nəhayətsiz bir naməlumluq məni gün kimi aydın olan o sevgiyə kodlaşdırırmış...
Sonra ən "ağır" sınaqlar gəlib çatacaqdı - o kodları "açmaq" da vardı... Bir də sevgi təftiş olunmur, axı. Və bir də məndən də kimsə soruşacaqdı onu niyə sevdiyimi.
O, nəhayətsiz sevginin xırdaca bir proloqudur "Mirzə Cəlil yanğısı" kitabım. Sağlıq olsun...
Məşhur fransız realist rəssamı Qustav Kurbenin (1819-1877) belə bir əsəri vardır: "Ornanda dəfn". Əsərdə romantizmdən əsər-əlamət yoxdur, sırf realistik üslubdadır. Hətta deyərdim ki, hiperrealizm üslubunda. Dəfn olunan, rəssamın böyük əmisi idi. Amma dəfnə toplaşanların sir-sifətlərində qüssədən daha çox süst ironik bir ifadə vardır; karikaturaya xas olan cizgilər fonunda. Burada çirkinlik estetik sənət səviyyəsinə qaldırılır. Sənətşünaslar bu rəsmi həm də "romantizmin dəfni" kimi qəbul edirlər. Ağlıma Mirzə Cəlilin "Ölülər" əsərindəki məşhur səhnə - Şeyxin ölüləri diriltmək səhnəsi gəlir. Eybəcərlik estetikasının bundan o tərəfi yoxdur. Biz də Mirzəni məhz bu məkanda - romantizmin dəfn olunduğu yerdə axtarmalıyıq...
Qız, divin canının şüşədə olması sirrini açarkən dünyanın ən böyük ləçərliyinə yol vermiş olur. Qadına uyub quşun başını üzən Məlikməmməd də Habili öldürən Qabil qədər qatildir.
İnsan öz qəddarlığının həddini aşarkən rahat olur. Xatırlayın: Divin yalvarışlarına məhəl qoymayan Məlikməmməd onu öldürəndən sonra qəribə bir soyuqqanlıqla başını qızın dizinə (məhz dizinə!) qoyub yatır...
...Və mənin 65-im də qızın və Məlikməmmədin gördüyü işi görüb...
Mehman
QARAXANOĞLU
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 23 aprel.- S.29.