Ustad haqqında ustadnamə
Nəriman Həsənzadənin
Mir Cəlala həsr olunmuş və "Ədəbiyyat qəzeti"nin 13 avqust 2022-ci il tarixində dərc
edilmiş yeni poeması barədə qeydlər
İçərişəhərdə "Ədibin
evi" adlı köhnə ünvanı xatırladan, o ocaqda
böyüyüb boya-başa çatan halal süd əmmişlərin
poeziya diliylə obrazlarını yaradan Xalq şairi Nəriman
Həsənzadə böyük ehtiramla əsərini müəllimi
və ustadı Mir Cəlala həsr edib. Bu lirik ricətlərlə,
epik epizodlarla dolu poemanı birbaşa "ustadnamə" də
adlandırmaq olardı. Çünki
"Ədibin evi" bir mehriban ailə
başçısının - zəmanəsinin görkəmli
yazıçısının, pedaqoq-filoloqun, universitet
professorunun həyat fəaliyyətinin salnaməsidir. Keçmiş orta məktəb dərsliklərində
"Bir gəncin manifesti" adlı romanıyla hər kəsin
qəlbində heykəlini ucaldan nasir, müəllimlik etdiyi vətəndaş
kimi isə istedadlı arxasızların, talantlı qələm
adamlarının həmişə qüvənc yeri olmuş, fəxarətlə
nümunə göstərilmişdir.
Nəriman Həsənzadə poemasını qısa
müddətdə birnəfəsə yazıb. Coşqun
ilham, özünəməxsus ifadə tərzi bu maraqlı mənzum
əsərə də xasdır və şair gah
qanlı-qadalı repressiya illərini xatırladır, gah da
ata-anadan yetim qaldğı kimsəsiz çağları.
Məhz bu zaman Allahın göndərdiyi yaxşı adam sanki qəfildən qarşısında
peyda olur. Ona ürək-dirək verir, ilk qələm təcrübələrini
mətbuata təqdim edir, bəyənir, çap etdirir, cavan
istedad üçün iş tapır. Şair təsirli
misralarla Mir Cəlal mərdi-mərdanəliyini, kişiliyini,
zatən saflığını, təmizliyini poemasında
canlandırır, duyğu və düşüncələrini
isti-isti oxucuları ilə bölüşür:
...Bizim
Yazıçılar İttifaqında
Şeir məclisinə düşmüşdü yolum.
Əsgər
şinelində getmişdin onda,
Mən də o kürsüdən şeir oxudum.
Mir Cəlal
müəllim qabaq sırada,
Məni alqışlayıb gülümsəyirdi.
O nəsə
deyirdi dönüb arada,
Ona da kim isə nəsə deyirdi.
Şair
etiraf edir ki, dünyada iki cür yaxşılıq var: təmənnalı
və təmənnasız. Təmənnalı
yaxşılıq sonra başa qaxınc olur, təmənnasız
- minnətsiz yaxşılıq isə tarixən ərənlərin
əlindən gəlib. Məhz Mir Cəlal
yaxşılıqları kimi. Poemada ata Mir Cəlal,
ziyalı-yazıçı Mir Cəlal, alim-pedaqoq Mir Cəlal
ustalıqla bir surətdə birləşir. Yaxınlarının
- Mirzə İbrahimovun, Mehdi Hüseynin, Məmməd Cəfərin
adları hörmətlə xatırlanır. Eyni zamanda böyük ədibin ailə üzvlərindən
mərhum şərqşünas Aida İmanquliyeva, Arif müəllim,
ömür-gün yoldaşı Püstə xanım,
qızları Ədibə, Elmira yada salınır. Başlanğıcda isə diplomat-alim Hafiz
Paşayevin atası haqqında söylədiyi "Atam,
çox vaxt ciddi sözü zarafatla deyirdi" sözləri
simvolik surətdə epiqraf götürülüb. Göründüyü kimi, çətin zəmanədə
evində bir çətən ailə yükü
daşıyan Mir Cəlal həm də "Azərabycan ailəsi"
yükünün ağırlığını çiyninə
almışdı.
Adi
görünməsin, bu adi deyil,
Uçur o illərə indi də fikrim.
Bu, təkcə
xatirə söhbəti deyil,
İnsan taleyidi - mən dediklərim.
Poemanın ən təsirli, maraqlı epik yerlərindən
biri də Mir Cəlalın Azərbaycan Yazıçılar
İttifaqının o vaxtkı sədri Mehdi Hüseynə təkidlə
xahişetmə, üzvurma detalıdır. Bu səhnədə
hətta ədibin ömür-gün sirdaşı Püstə
xanım da iştirak edir. Mir Cəlal səlahiyyət
sahibindən gənc şairi ev növbəsinə
salınmasını istəyir. Buna görə
minnətçi düşündüyünü,
yalvardığını dönə-dönə etiraf edir,
hökm sahibini divara dırmaşdırır,
çıxılmaz vəziyyətdə qoyur.
- Mir Cəlal,
adların siyahısını
gecdi,
göndərmişik.
- Yox,
Mehdi...
- Gecdi.
- Mehdi, gənc
şairdi, unutma onu.
- Mir Cəlal...
- Yox,
Mehdi.
-
Gecikib...
- Yox,
Mehdi gəncdi.
İndi də
o anı xatırlayıram,
Hökm
ona yadıydı, o an da mənə.
O son
imtahanı xatırlayıram,
Order ona
qaldı, ünvan da mənə.
***
"Ədibin evi" böyük etirafnamədi. Oxuya-oxuya
görürsən, o kiçik ünvanın əhatə dairəsi
genişlənir, dünyanın ən möhtəşəm
sarayı səviyyəsinə yüksəlir, pirə,
ocağa çevrilir. Heç də o
müqəddəs evin daşı-divarı qızıldan
hörülməyib, ancaq fərqi odur ki, mənzillərindən
halallıq toxumu cücərib, onun işığı təkcə
özünü yox, bütün ətrafını nura
boyayıb. Bəli, bircə fərdin
kölgəsi bəs edir sayəsində şəxsiyyət
göyərsin. Bu fərd Mir Cəlaldır.
Şairin eşqlə, məhəbbətlə,
sözlə obrazını yaratdığı Mir Cəlal
müəllim. Və müəllif real bədii
obrazını ən yüksək pilləyə qaldırmaq
üçün təkcə detallara, faktlara yer
ayırmır, yaxın zamanların tarixi hadisələrini
çözələyir, işarələrlə, ibarələrlə
Stalin repressiyasında ölüm düşərgəsinə
çevrilmiş Xəzərdəki Nargin adasını
xatırladır. Bu mənada şairin müqayisəsi
maraq doğurur:
Niyə
unudulub Nargin adası,
Niyə Xəzər laldı, dalğaları lal.
Qatili -
dedilər ellər atası,
Əsl el atası, budur, Mir Cəlal.
Doğrudur, bütün zamanların siyasi
gedişatları hər vaxt xalqın içində
çaxnaşmalar, təlatümlər yaradıb və nəticədə
faciələrə yol açılıb, günahsız
qurbanlar gedib.
Müşfiqin, Cavidin, Əhməd Cavadın, eləcə də
digər yüzlərlə ittiham olunub Sibirdə, Maqadanda,
Şimal bataqlıq və buzlaqlarının həbsxanalarında
çürüyən vətənpərvər
övladlarımız kimi... Hafiz Paşayevin
poemanın girişində atasından gətirdiyi "Atam
çox vaxt ciddi sözü zarafatla deyirdi" işarəsinin
kökünü hər kəs sezməsə də, arif oxucuda
dərhal anlam yaranır. Bəzən o
dövrdə vəziyyətdən qurtulmaq üçün gərək
düz sözü elə şirin, duzlu-məzəli zarafata
salıb deyəsən ki, xətası sovuşsun. Necə deyərlər, tüstüsü
çıxmasın. Ustad Mir Cəlal
yaxşı bilirdi, hansı sözü kimin ünvanına
söyləyir.
Nəriman Həsənzadə xitabən ustadına
müraciət eləsə də, şəsi
qayğılarını dilə gətirsə də,
poemasının ruhunda, alt qatlarında ikiyə
bölünmüş Azərbaycan xalqının taleyindən
sivil dünyaya, bəşəriyyətə car çəkir. İki yüz
ildir yurdumuz paralanıb, yaralanıb. Məhz
Mir Cəlal Paşayev də sinəsi sitəmli, ürək
dağlı Vətənin şanlı-şöhrətli
övladıdır. Məşəqqətli
həyat yolu keçib, o taydan Arazın bu tayına
köçüb, qədim Gəncədə məskunlaşıb,
Bakıda ziyalı mühitində formalaşıb.
Onun
damarında başqaydı qanı,
Tale qismətiydi Araz-Kür boyu.
O
taylı, bu taylı Azərbaycanı,
Bir canda yaşatdı, bir ömür boyu.
Mir Cəlal,
necəsən, deyən olmadı,
Həyata,
dünyaya nə dedin, ustad?
O tayda, bu
tayda yiyən olmadı,
Sən mənə yiyəlik elədin, ustad.
"Ədibin evi" çağdaş poema
janrının uğurudur və ustad şair bəndlərə,
misralara, beytlərə sözlə elə gözəl xallar
vurub ki, heyran qalırsan, heyrət edirsən. Deməli, 91
yaşda da qələmə sarılıb ilhamla sənət
nümunəsi yaratmaq mümkündür. Poemanın
zəngin dili o qədər axıcı və şirəlidir,
elə bil şairin çeşmə ürəyi mənbəyini
Savalandan götürüb. Həmişə başı
qarla, buzla örtülü məğrur duruşlu Savanlandan...
Bir məktub
yazmışdım, bir az sevincək,
İran səfirliyi çağırdı məni.
Bakıda Şəhriyar günü keçirək,
Orda - Təbrizdə də Mir Cəlal günü.
Eh... deyəsən,
"məktub yetişmədi...". Məgər rəsmi orqanlar o qədər sadəlövhdü,
buna razılıq versinlər? Hüsn-rəğbət,
məhəbbət yalnız sözdədi, əməldə
deyil, şair! Təkcə biz tərəfin
tələbi az imiş, Tehran həlledici
rolunu oynamalıymış. Və qarşı tərəfdən
səs çıxmadı ki çıxmadı. Bu yerdə
müəllif qəribə tərzdə son illərin hadisələrini
yada salır, İranla sərhədboyu erməni vandalları tərəfindən
işğal altında olmuş, Ali Baş Komandan İlham
Əliyevin başçılığı ilə qurtulmuş, 44 günlük zəfərdən
sonra yenidən Azərbaycana qaytarılmış yurd yerlərimizin
tarixi adları sadalanır. Qəhrəman
xalqımıza, yenilməz ordumuza təriflər
yağdırılır.
...Hardan
biləydin ki, qız nəvən bir gün,
Qalib Sərkərdənin
sevdiyi mələk, -
Qalxacaq
üstünə Xudafərinin,
O taya, bu
taya əl eləyəcək!
Əslində, şairə görə Mir Cəlal
ümumiləşdirilmiş ideal, universal şəxsiyyət
obrazıdır və ömür kitabı oxunduqca, bu hərtərəfli
insan da bütövləşir, tamlaşır. Cavan
yaşlarda hamının ailə-məişət
qayğıları olur, Mir Cəlal da bundan xali deyildi.
Bir tərəfdən övladlarını sağlam
böyütmək, onlara yaxşı təhsil vermək, cəmiyyətə
hazırlamaq istəyi, digər tərəfdən,
uşaqlarını ev-eşik sahibi etmək, problemlərini
yoluna qoymaq arzusu yaxşı valideyn kimi atanı hər an düşündürürdü. Axı, Mir Cəlal böyük AYDIN idi, millətinin
övladlarına da biganə qala bilməzdi. O, gah ora-bura
qaçır, gah yazı-pozusu ilə məşğul olur,
göz açmağa macal tapmırdı. Nə
etməli?
- Mir Cəlal,
hansıdı ən şah əsərin?
Dedi: ailəmdi,
fəxri
adıyla!
Bir qələm
sahibi mütəfəkkirin,
bəlkə də şifahi
hesabatıydı...
Nəriman Həsənzadə adi "qaşıq" əhvalatından
tutmuş, digər nəsnələrəcən, "qəhrəman"ının
xarakterini açmaq üçün bütün təsvir
vasitələrini işə salır. (Hərçənd
Mir Cəlal ailəsi tərəfindən şairə
bağışlanmış qızıl suyuna
salınmış o qaşıqlar oğurlanır və hadisəni
eşidən həssas Arif müəllim yenidən onlardan
tapıb alır, gənc həmyaşıdına ərmağan
edir). Lakin bütün Şərq poeziyasının
günəşi Məhəmməd Füzulinin lirikasından
kitab yazan, ali məktəb tələbələri
və aspirantlar üçün dərslik nəşr etdirən
bir alim məcburən elmi biliyindən, yaradıcılıq
anlarından kəsir, kimsəsizlərin kimsəsizinə
çevrilirdi. Dahi mövlana Cəlaləddin Rumi söyləyirdi:
"bu dünya alınca nəfəsindi, qalınca qəfəsin".
Mir Cəlal həyata inamını itirmiş
küsən könülləri açırdı və bundan
zövq almaqdan doymurdu.
Bilmədim,
hayandan əsdi o yellər,
O baş əyilmədi
şöhrətə, ada;
Fəxri
xiyabanda dəfn elədilər,
fəxrimiz,
bir fəxri
ad almasa da...
O, hər
bir müqəddəs Allah bəndəsi kimi fiziki
ölümünü yaşadı, mənəvi
ölümünü yox. Dövlət tərəfindən
böyük təltifləri olmaya-olmaya (nə Xalq
yazıçısı adını almışdı, nə
akademik adını. Halbuki bunlara layiq idi) rəsmilərdən
təklif gəldi: dəfn Fəxri xiyabanda keçirilsin! Bu, bəlkə də vaxtilə hansısa ən
yüksək çinli məmur səhvinin düzəlişi
idi. Ancaq Mir Cəlal müəllimin yeri
çox-çox yüksəklərdəydi, o ad fəxri
adlardan geri qalmırdı. Necə ki, tarix
düzəlişini eləmişdi, iş-işdən
keçəndən sonra. Sağlığında əsl
qiymətini almadı təpədən-dırnağa Azərbaycanlı...
Nəriman
Həsənzadə - Mir Cəlal doğmalığı
ata-oğul doğmalığı ucalığındadı. Burda heç bir ögey-yad münasibətlərdən
söhbət gedə bilməz. Bu usta-şəyird
yaxınlığı və əbədi
bağlılığı klassik Şəms Təbrizi - Cəlaləddin
Rumi dostluğunu yada salır. İnsanın
insana qəlbən, zatən vurğunluğu yalnız ilahi
eşqdən gəlir və bunun özü bir irfani rəmzdi,
bəşər aləminə nümunədi. Hərdən ailə üzvlərindən gələn
təşəkkürləri də şair ərmağan
sayır, yenə Mir Cəlal müəllimin nəhəngliyi
fonunda özünü borclu sayır. Məsələn,
poemanın altıncı bölümündə Şəfəq
xanımın adından şairin ünvanına bir minnətdarlıq
etirafı var.
-
Şair, unutmaram mən bu diqqəti,
daim
salırsınız bu evi yada.
Sizə
Mir Cəlalın münasibəti,
bir əfsanə
kimi yaşayır o da.
"Mütləq" olan yerdə "nisbət"
var. İnsanın özündən bəlkə də qan
yaddaşı vaxtında hökmünü verir, halal harama
qarışmır. "Vaxt - keçdiyimiz ömür
yoludur" - söyləyir. Şair və
bir daha hamını gəncliyinə qaytarır - "mənim
ilk şeirlər kitabım durur, onun da ön sözü Mir Cəlalındı".
Bəzən poema müəllifi baş vermiş
olayların burulğanında tələbəlik illərinə
körpü salır. "Çoxu Mir Cəlalı
xatırlayırdı, oğlanlar içində, qızlar
içində" qənaəti o qədər səmimidir ki,
hətta "onu atalılar ata sayırdı, mən təkiydim
atasızlar içində" etirafını kölgədə
qoyur. İlk misra məşhur pedaqoq-müəllimin
kamilliyini ifadə edirsə, ikinci misra ali məktəb
tələbələrinin məhəbbətini ifadə edir. Elə bu məhəbbət təmənnasız məhəbbət
idi. Eşq olsun bu səmimiyyətin bünövrəsini
qoyana!
"Bakıdan Tehrana məktub getmədi" misrası
hamımızı kədərləndirir. Lakin
"Ədibin evi" monumental poemanın son iki bəndi
peyğəmbər xislətli nurani insanı - Mir Cəlalı
bir daha gözümüzdə böyüdür, bənzərsiz
xarakter səviyyəsinə qaldırır.
Mən
indi bildim ki, dünya yuxuymuş,
o kimin
evidir,
gör,
kimin evi?!
Mənim
alın yazım bəlkə də buymuş,
Allahım, nə deyir,
"Ədibin evi?".
O deyir yaxşılıq itmir dünyada,
əbədi əkilir torpağa, daşa.
Yaşa, yaxşıların haqqıdı, yaşa.
Mir Cəlal
müəllim,
məndən sonra da.
Görkəmli şair Nəriman Həsənzadənin
yeni poemasını birnəfəsə oxudum və qısa qənaətlərim
budur. Məncə,
"Ədibin evi"nin daha böyük təhlilə
ehtiyacı var.
Şəhriyar Təyyaroğlu,
filoloq-müəllim
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 27
avqust.- S.22;23.