Sevgi varsa...

Tanrı yeri sevgi xalısı

toxuyub sərib ayaqlarımıza.

Naxışlara bax

Biri lalə,

Biri yasəmən,

Biri zanbaq.

Eşit, bu dünyada təkcə sevgi qalacaq.

Gedəndə

Nə var soyunacaqsan bədəndən.

Tək sevgin gedəcək getdiyin yerə.

Eh, göz görə-görə

Bu qədər nifrəti varkən adamın adama

Yaşamaq yapışmasa da.

Yaşamaq istəyirəm

Yaşamı gözdən salanların acığına.

Hər gecənin sabahına

İnanmaq

Özünə güvənməkdi.

Özünə güvənmək

Səni var edəni sevməkdi.

Niyə də sevməyim?

Bu boyda cahan mənə xidmətdə.

Mən qəflətdə

Yata bilmərəm.

Hər gün bu xalının üstündə neçə ilmə sökürəm

Bir o bilir, bir də...

Allahın sevgisi olsun yerdə

Yeri böyüdənlərə...

Sevgi olan yerdə Allah var, günah yox!

Hər yarpaq töküləndə

Hər yarpaq töküləndə anladım,

Ayrılıq var.

Hər bahar gələndə inandım,

Müvəqqətidir ayrılıqlar.

Quşların köçü,

Yaxın qonşumuzun üçü

İçimi göynətdi keçdi.

Bu payız da pis keçmədi,

Ara vermədi yağışlar

Yarpaq tökümünü seyr edək.

Bir də onda gördüm ki,

Ağaclar lümlüt

Külək yayın da qisasını aldı.

Bütün yarpaqlar yağışlara qoşulub yağmışdı

Fəqət geriyə bir yarpaq qaldı,

Ümid!

Bu çətir yarpaq,

Bu bahar ətri.

Əlimdən tutub gətirir

Məni yetişəcəyim ünvana.

Anlayıram bütün ağaclar quruyacaq,

Bütün yarpaqlar töküləcək

Təkcə ümid yarpağına

Toxuna bilməyəcək ən dəli külək.

Mənə ümid ver

Bəstəboy,

Arıq,

Mavi gözlü.

Onu dəniz bilərək

Hey uzaqlara baxım.

Baxdığım yerdə göylə yer birləşsin.

Siz adına üfüq xətti deyin,

Mən eşqin sərhədi deyirəm ona.

Anlayıram

Bütün ayrılıqların orda dəfn olunduğuna.

Həllini bilmədiyin məsələ

Oturasan təkliyin küncündə,

Təklik elə həyatın küncüdür.

Küncün küncü daha dəhşətdir.

Adamı bilsən nə qədər incidir

Birindən qopmaq...

Ha çözürsən, boğulursan.

Ən dəhşəti də

Bu ən ağır həndəsə məsələsini tapmaq.

Eh, hardan biləsən Teo.

Adam tək qalanda içində pıçıltısı verir exo.

Hə, oturursan təkliyin küncündə,

Həsrətin tətiyi tuşlanır sifətinə.

Uzaqdan iki göz

Atəş açılan qoşalülə kimi od saçır.

Gözlərin o oda qaçır, çatmır.

İstəyirsən durasan oturduğun yerdən,

Əllərini dirək vermək istəyirsən özünə,

Yer qaçır əllərinin altından.

Ayaqlarının altından göyə açılır qapı.

Təkliyin hesabı

Nisyə yazır yenə də səni sənə.

Bir günü də belə verirsən

Həllini bilmədiyin məsələnin həllinə.

Yıxılan ağacların

Yıxılan ağacların

Altından yeri çəkiblər əslində.

O qədər ayaq üstə ağaclar yıxılıb ki.

Budaqlar əyilib köklərindən.

Ağacların qulağındakı bu sarı sırğalar,

Təbiətin qocalığına əsən qasırğalardır.

Yağışlar torpağın alnının təri,

Qar buludların

göz yaşlarının donmuş formasıdır.

Noyabrın ulduzlu gecəsi

Səmaların möhtəşəmliyi.

Uzaqdan sükutun qulağını

batıran bir addım səsi,

Hardasa yıxılan ağaca görə tələsir.

Təbiətdəki ən güclü səslər də

uda bilmir o səsi.

O səs əslində həyat nişanəsidir.

Sabaha tələsir!

Sabahı içmək istəyənlərin

eşqinə fırlanır bu kürə.

Zaman adlı kirkirə

Öz işindədi.

Bütün ayaq üstə olan ağaclar

Əslində yıxılan ağacların üstündədi.

Bu dünyada

Bu dünyada getməkdən asan nə var ki,

Arxada qoyduqların yapışmasa yaxandan

Bu dünyada hər nə varsa

Öz ahəngindədi.

Səs var damar rəngindədi

Ha kəs heç nə çıxmır.

Vallah, Allah adamı yıxmır

Özü özünü yıxmasa.

Bədənin ritmini

Ruhdur tutan.

Ruhunu unudan

Ahəngini itirəndi

İtirənlər vitrin-vitrindi

Bu dükan dünyada.

Özünü itirir ahəngindən çıxanda adam.

İtirənlər qazananların vecinə də deyil

Və bil,

Adam adamdan qopanda başlayır

Bu dünyanın ahənginin döş ağrısı.

Süd də vermir körpə sevgimizə həyat!

Ahəng pozulanda yayda yağış,

Qışda isti yandırır adamı!

Yıxılan birinə ayaq olmağım cəhənnəmə,

Dayaq ola bilmirəmsə,

Götürün adımın üstündən insan adını.

Düşünmə

Bəzən ən güclü axından qaçır adam.

Yaxından qaçır adam,

Özünə yaxınlaşa.

Bir də görürsən

Bu get-gəl adlı tamaşa

Alqışsız bitir.

Pərdənin arxasından ha qışqırırsan

Səsini bir əl eşitmir.

Adam eşidilməyəndə batır səsi.

Öz içində batanlar o qədərdi ki.

Getməmək üçün heç bir bəhanə olmayanda

Bir çarə qalır ancaq

Qalmaq!

Yaşamaq!

Eşitməyənlərin acığına

daha ucadan qışqırmaq gərək.

Ta ki əllər səsini eşidəcək.

Bir düsturu var həyatın

Sev.

Sevirsənsə

Qalanı əfsanədi.

Əfsanə ərəbcədən fəsanədi, yəni boş.

Adam da boş şeyə görə gedərmi?

Sevgi qucaqlayıb anını.

Eşq cana gətirib canını

Düşün və yaşa!

Yaşamaq haqqındırsa

Borcunu düşünmə...

Təbrizə də salam de

Şuşaya əsən külək,

Təbrizə də bir baş çək.

Arazın sularına,

Sığal çəksən yavaş çək.

Arazın sularında,

Yosun bağlayıb Vətən!

Sahilin o üzündə,

Vətən deyir neçə mən.

O neçə mən mənində,

Vətən eşqi can verir!

Hər gün dildə duasın,

Vətənə qurban verir.

Şuşaya əsən külək,

Təbrizə də salam de.

Bir də azadlığınçün,

Burda özü-özünü

Qurban deyir balan, de.

Sən gözümə köçəni

Gözüm görmür özümü,

Sən gözümə köçəni!

Gözlərimə demişəm,

Daha unutsun səni!

Gözümün qarasında,

Doğulur ay bənizin!

Hər gün səndə boğulur,

Bu ruhum, ay dənizim!

Əllərim gözüm üstə,

And olsun yerə, göyə,

Çəkmirəm ki, gözümdən

Düşə bilərsən deyə!

Gözümün qarasına,

Ağ saldı ta gözlərin!

Sən gözümə köçəni,

Mənim deyil gözlərim!

Vətən deyir

Bu torpağın hər qarışı,

Vətən deyir!

Göyündən yağan yağışı,

Vətən deyir!

Tumurcuqlu arzularda,

Ətir saçır xoş bahar da.

Arazında lal sular da

Vətən deyir!

Bu tayının bəxti dönük,

O tayında dərdi böyük

40 milyonluq türk oğlu türk

Vətən deyir!

Qəmdən daşır xan Arazım,

Axır gözü qan Arazım!

Mən deyirəm can, Arazım -

Vətən deyir!

Neftçala

Elnur Uğur

Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 24 dekabr.- S.21.