"Vətəndaşlığın əlifbası"
kitabından
Kitab insanı xilas edə
bildimi?
İnsanla insan, insanla təbiət, insanla şeytan
arasındakı dialoqların kitabları mövcuddur.
Əslinə
qalsa, insanlığın tarixi bu sözləşmələrdən,
xəbərləşmələrdən, bilgi
ötürücülüyündən başqa bir şey
deyildir... Dünyanın tarixi sözün
tarixidir.
Çağdaş sivilizasiyanın
xatırladığı təxminən əlli min insan nəsli
iki trilyondan artıq şərti insan ilini mühitin, təbiətin
dərkinə, xaosla uyum saxlamağa sərf etmişdir. Bu böyük Ağıl
Tarixinin sözdə və kitabda qorunmayan kəşflərini
və izlərini indi kim xatırlayır? Daşa, sümüyə, ağaca, yarpağa, gilə,
metala, parçaya, papirusa, dəri perqamentlərə
yazılmış kitablar insanın öz sözünü
çağdaşına və gələcək nəsillərə
çatdırmaq üçün apardığı
axtarışların genişliyi və qeyri-adiliyi ilə heyrət
doğurur.
Bizə
çatan gil və papirus kitabların təxminən
6 min il yaşı var.
Lakin Qobustan rəsmləri, Dəlidağ və Gəmiqaya
qayaüstü yazılarının yaşı on-on iki min ilə
çatır.
Bütün türk coğrafiyasını əhatə edən
saysız-hesabsız başqa daş kitabələrin də
yaranma tarixi təxminən bir o qədərdir... Çağdaş uyğarlığın
kökü də oralardadır. Amma kim
deyə bilər ki, bundan öncə başqa sivilizasiyalar və
başqa söz ünsiyyəti növləri
olmamışdır?
Dünyanın
ən qədim kitabları sayılan Mixi və ya çivi
yazılar əslində mıxla, çivi ilə yazılan
yazılardır və bu yazılar Şumerlə Azərbaycanın
beş-altı min il öncə vahid bir mədəniyyət
məkanında olduğunu göstərir.
Dəridə yazılmış ən böyük kitab
Avesta sayılır. Avesta da türklərlə birbaşa əlaqəsi
olmasa da, Azərbaycan ərazisində yaranmışdı və
təxminən 12 min inək dərisində qorunurdu. Çinin kəşfi sayılan kağızın vətəni
Çin deyil, Doğu Türküstandır. Oradan Çinə yayılmış, 650-ci ildə Səmərqəndə,
sonra isə Təbrizə və Bağdada gəlmişdi.
Avropa kağızı bizdən 2-3 əsr sonra
gördu və kağızda kitab çapını da İpək
yoluyla gələn şərqlilərdən öyrəndi.
Lakin o zaman kağız istehsal edən Azərbaycan
indi onu bütünlüklə kənardan gətirir.
Mətbəə üsuluyla çap olunan ilk
kitabımız Nəsrəddin Tusinindir, 1594-cü ildə
Romada basılmışdır. Azərbaycan ərazisində ilk nəşr
kitabı isə dahi Füzulinin "Leyli və Məcnun"udur:
1819-cu ildə Təbrizdə buraxılmışdır.
İstanbula, yəni türk-islam aləminin baş kəndinə
mətbəə XVI yüzildə gəlib, Təəssüf
ki, uzun müddət dini cəhalət türklər
arasında mətbəəçiliyin yayılmasına imkan
verməyib.
Sivilizasiyalardan, yəni uyqarlıqlardan intiqam almaq istəyən
insanlıq düşmənləri öz vəhşilik
yanğılarını, sərhədsiz qəzəb və
intiqam hisslərini ilk növbədə kitabı yandırmaqla
"soyutmağa" çalışdılar. Sözu hədəf
seçdilər. Tarixi öz yolundan
çıxarmağın, öz güclərini göstərməyin
başqa yolunu tapa bilmədilər: İnsanı öldürmək
və onun səsini batırmaq, kitab yandırmaq.
Şah
rejiminin 1947-ci ildə Güney Azərbaycanındakı kitab
terroruna Səməd Vurğunun şair etirazı
uşaqlıqdan yaddaşımıza köçüb:
Cəllad,
sənin qalaq-qalaq yandırdığın kitablar
Min
kamalın şöhrətidir, min ürəyin arzusu...
Biz köçürük bu dünyadan, onlar qalır
yadigar.
Hər vərəqə
nəqş olunmuş neçə insan duyğusu,
Min kamalın şöhrətidir, min ürəyin arzusu.
Bir vərəqlə
tarixləri, utan mənim qarşımda,
Anam Tomris kəsmədimi Keyxosrovun başını?
Koroğlunun,
Səttarxanın çələngi var başımda,
Nəsillərim
qoymayacaq daş üstündə daşını,
Anam Tomris kəsmədimi Keyxosrovun başını?
Sözə
qarşı çıxanlar Allaha qarşı
çıxdıqlarını anlamırdılar;
anlamırdılar ki, bu savaş hər zaman sözün qələbəsiylə
sonuclanır... İranın fars-molla rejimi bu gün də məktəblərdə
türklərin ana dilində oxumasını yasaq edib, lakin bu,
uzun çəkməz və böyük Səməd
Vurğun demişkən, yaxınlaşan azadlıq
baharının ətri duyulmaqdadır!
Bizim qədim dilimizcə bitik adlanan kitab,
insanlığın yaşıyla müqayisədə gəncdir. Ancaq yazıda
qalmayan tarix sayılmır. Yazının tarixi həm də
böyük yaddaşın, İlahinin varlığına
inandıran yaddaşın tarixidir...
Həm
müqəddəs kitabların, həm də bütün digər
yazıların əsas amacı birdir: yerdə və insan həyatında
düzən yaratmaq, insanı kamilləşdirmək, öz
yaradılış məqsədinə yönəltmək... Buna insan mühəndisliyi də deyilir.
Kitab toplumun mühəndisidir, ruh və əxlaq
memarıdır. İstər din kitabı olsun, istər şeir, nəsr,
elmi araşdırma, qoşqu, vəhy... Niyyət
birdir.
"Yazıq
ruh əkinçisi!". Qələm
əhlini, dünyanın sözlə dəyişdirməsinə
inananları "ruh əkinçisi"
adlandırmışam. Min illərdir bu ruh
əkinçilərinin neçə-neçə nəsli, məktəbi,
yolu, üslubu, muridləri gəlib keçib bu dünyadan.
Əkdiklərinin bəhrəsini görənlər
çox oldu.
Ancaq bunun qiymətini, hesabını aparmaq
mümkündürmü? İnsan
unutqandır... 50-ci mərtəbədə ayağının
altını unudur bəzən. Havada
olduğunu, altdakı 49 qat olmasa bu ucalığa qalxa bilməyəcəyini
yaddan çıxarır.
Kainatın
zaman ölçüləriylə müqayisədə bir an kimi görünən insanlıq tarixi -
sözün gücüylə
qarmaqarışıqlığı yönəltmək, xaosu
düzənə soxmaq cəhdı olmaqla dəyərlidir.
Təəssüf, insan mühəndisliyinin, minillikləri
qapsayan, coğrafıyalara, zamanlara sığmayan söz
quruculuğunun bəhrəsini ölçə biləcək
bir cihaz yoxdur.
Kitablar nəyi qurub, nəyi yaradıb, nəyi məhv
etmişdir? Dəyərləndirmək
çətindir!..
Avestasız,
Tövratsız, İncilsiz, Quransız, Zərdüştsüz,
Musasız, İsasız, Həzrəti Məhəmmədsiz
dünya necə qurulardı, görəsən? Ancaq
müqəddəs kitabların qəbul edilə bilməyən
din savaşlarına yol açması və bütün qitələrdə
milyonlarla insanın qanının tökülməsinə səbəb
olduğu da inkaredilməzdir.
Dahi qələm sahiblərinin əsərləri
olmasaydı, insan ruhunun mənzərəsi nə dərəcədə
kasıb görünərdi?
Yüz minlərlə əlyazması, qalın cildlər
- bəşəriyyətin böyük hərəkətinin
yol nişanları və ya tarix yaddaşının
adlamaclarıdır. Kitabxanalar aşıb-daşır, elektron
kitablar sərhəd tanımır. Dəyəri bilinməyən
bir möcüzə, ölçüyə gəlməyən
bir sərvət!.. Bütün
bunlar insanı xoşbəxt edə bildimi? İnsan nə vaxt daha rahat idi? İnformasiya
yükünün altında 60-70 illik ömrünü
şüurlu əzablar içində keçirəndə,
yoxsa təbiətlə baş-başa, yarımvəhşi
şəkildə, heç nəyi düşünmədən
yaşayanda? Minillərin sualıdır!
Qələm də heykəltəraş tişəsinə
bənzəyir. Fərq bundadır ki, şəhərləri
bəzəyən, yüzildən-yüzilə addımlayan,
içində qəlb olsa insandan seçilməz olan heykəlləri
heykəltəraş hamının görə biləcəyi
şəkıldə, əlindəki tişəylə yonur,
yontalayır, cilalayır.
Ancaq kitabın, sözün insanları nə dərəcədə
cilaladığı adi gözlə görünmür və
yazarın işi onun ömrüylə bitmir.
Peyğəmbərlər,
yazarlar, sufilər, dərvişlər, aşiqlər,
filosoflar, sosioloqlar, tarixçilər, ictimaiyyətçilər...
Bunların hamısı insanın
yaradılış sirrini, təbiətini, keçib gəldiyi
yolları öyrənməklə həyatın mənasını
anlamağa çalışmış, dünyada cövlan edən
ədalətsizliyin, zorun, zülmün, vəhşiliyin
qarşısını almağa - gözəllik və kamillik
axtarışına xidmət etmişlər. Bu istəklər kitablarla toplanmışdır.
Silaha qarşı
- kitab!
Cəhalətə,
korazehinliyə, köləlik psixologiyasına qarşı -
kitab!
Tiranlara,
despotlara, şahlara, allahsız yer allahlarına qarşı -
kitab!
Kitab
düşmənlərinə qarşı - kitab!
Qılınca
qarşı - qələm!
Şərə
qarşı - söz!
Cəmiyyət
Cəmiyyətin sərhədləri bəlli deyil; hardan
başlanıb harda bitir, ayırmaq çətindir.
Arasında yaşadığın kütlənin
hansı hissəsi özünü əsl cəmiyyət
sayır və o cəmiyyətdə sənin yerin varmı,
varsa haradadır? Kütlə ilə cəmiyyətin fərqi
nədir?
Cəmiyyət haqqında düşünərkən,
istər-istəməz, bu suallar çıxır
qarşıya.
Uşaqlıqdan bəri mən, nədənsə, cəmiyyətdə
həmişə özümü yad, qərib hiss eləmişəm. Çünki
o cəmiyyət heç vaxt mənim olmayıb. Nə sovet cəmiyyəti, nə indi bir üzvü
olduğum cəmiyyət. Çünki onlar həmişə
məni ya əzməyə çalışıb, ya da
özünə borclu sayıb, insana şəxsiyyət kimi
yox, qum dənəsi kimi baxıb. Böyük cəmiyyətin yox, ailəmizin,
ayrı-ayrı müəllimlərin, yaxın dostların
köməyini hiss etmişəm; cəmiyyətin qoluma, zehnimə
vurduğu qandalları məhz azsaylı doğmalar qırıb
töküb.
Sovet dövrünün təhsil və tərbiyə
sistemi bizi haqsızlığı, qorxunu, yoxsulluğu xoşbəxtlik
kimi qəbul etməyə, totalitarizmi, köləliyi, başqa
xalqın ağalığını tərifləməyə
və tərənnüm etməyə sövq edir, bizi
özü üçün, öz qurbanlığı kimi
yetişdirirdi.
Azadlıq ruhumuz cəmiyyətin
ehkamlaşdırılmış təslimiyyət, köləlik
qayalarından süzülən su damlalarına bənzəyirdi.
Biz özümüzü bu damlalardan
yaratmışıq.
Təhsil
almaq, ali məktəbdə oxumaq, işə
düzəlib ağlımızın və əlimizin bəhrəsini
satmaq - sovet cəmiyyətinin sosial bəxşişi, səadət
kimi təqdim edilirdi.
Siyasi xəritələr, xalq adından uydurulmuş
normalar beynimizə köçürülmüşdü. Başqa
cür düşünmək olmazdı. Əslində
bütün cəmiyyətlərin şəxsləri
özündən asılı vəzyyətlərdə
saxlamaq, özünə əsir etmək vərdişi var. Cəmiyyətin
tərkibinin bircinsli, ya qarışıq, milli və ya beynəlmiləl
olması burada az rol oynayır.
Lakin yad və işğalçı bir hakimiyyətin
qurduğu, biçimlədiyi bir cəmiyyətdə
insanın durumu daha da ağırlaşır. Deyək ki, Dədə
Qorqud boylarındakı, Oğuzeli, Bayateli içindəki cəmiyyət
Vətənini və ləyaqətini qorumaq, sevgi və qəhrəmanlıq
gələnəklərini yeni nəslə ötürmək
kimi türk törələri özülündə təşkilatlanmışdı.
İnsan yalnız hamının bildiyi doğma
törələri pozanda cəzalandırılırdı və
bu cəzalandırma düşmənçilik
sayılmırdı.
İslamın gəlişi ilə cəmiyyətin
qoyduğu yerli çərçivələrə ərəblərin
gətirdikləri bir sıra məhdudiyyətlər də əlavə
edildi. Yurduna
göz dikən, ən verimli torpaqlarını qəsb edən,
sənə öz dilini, adət-ənənəsni din adına sırıyanlar Allah sevgisini ərəb-fars
zehniyyətinin qəliblərində gətirməyə
çalışdılar.
Azərbaycan
parçalanandan sonra Güney Azərbaycanda fars-şiə,
Quzeydə çarizm, Sovet Rusiyası dövrlərində Azərbaycan
insanının azadlığı daha ağır,
çoxqatlı pərdələrin arxasında qaldı; cəmiyyət
şəxslərdən daha da uzaqlaşdı; bəzən hətta
cəmiyyətin dili ilə mənim dilimin fərqli olduğu,
insanın cəmiyyəti anlamadığı onu başa
düşmədiyi vaxtlar oldu. Çünki cəmiyyətin
bir hissəsi istismarçı və düşmən idi.
Bizlər - bu torpağın övladları o cəmiyyəti
özümüzünkü saymırdıq.
Öz
milli cəmiyyətimizi qurmaq, xalqı yad işğalından
qurtarıb müstəqilliyinə qovuşdurmaq əzmi ilə
irəli atıldığımız illərdə də
"milli" dediyimiz, doğma saydığımız cəmiyyətin
ayrı sifətlərini gördük. Öncə
bu, ikiüzlü bir cəmiyyət idi, milli qüvvələrin
yanında bir cür, Moskva ilə ayrı cür
danışırdı. Bu dövr başa
çatanda bəlli oldu ki, heç öz "düşməndən
arıtlanmış" cəmiyyətimiz də
arzuladığımız şəkildə "bizim"
deyildir. Sən bu cəmiyyətə
azadlıq istəsən də cəmiyyət sənin
azadlığını istəmir, Cəmiyyət sənin
böyüklüyünlə, ağlınla, cəsarətinlə
barışa bilmir. Səni ucada görəndə
sitayişçiyə, səni sınmış görəndə
cəllada dönür. Antimilli quvvələrlə
daha həvəslə dil tapır, onları şişirdir.
Cəmiyyətin içində dərin çatlar var: etnik, məzhəb,
tayfa-bölgə çatları, hakimiyyətin və ya xarici
qüvvələrin parası-puluna şirniklənənlərin
çatları... Dildə yurdunu, millətini
bütöv görmək istəyən cəmiyyət səni
bütöv görmək istəmir, sənin təbii
böyüklüyünə kölgə salmağa
çalışır. Cəmiyyət
ideal olmadığına görə ideal insanların
yetişməsi üçün şərait yaratmır, bunu
istəmir.
Əyrilik, rüşvət, korrupsiya
bataqlığında boğulan cəmiyyətin içində
təmiz şəxsiyyətlərin yaşamaq imkanları
minimuma enir, beyinlər donur, yaradıcılıq imkanları
tükənir.
Mücərrəd cəmiyyət sevgisini insan
sevgisinə çevirmək, böyük cəmiyyətlərdənsə
böyük şəxsiyyətlərin yetişməsi
qayğısına qalmaq lazımdır. Cəmiyyət,
kütlə özünü güclü saya bilər, lakin
yaradan, yol göstərən, ideyalar irəli sürən
şəxsiyyətdir, kütlə deyil.
1988-ci ildə bir milyon insanın toplaşdığı
Azadlıq meydanındakı mitinqləri idarə etmişdim. Yığılan xalq məndən
və fəhlə Nemət Pənahlıdan sonra az adamı dinləyirdi. Meydanı
tərk etdiyimiz gün gənclər məni o zamankı
"Azərbaycan" otelinə kimi çiyinlərində
apardılar. Xahiş edirdim, amma yerə
qoymurdular. Bu sayqını mənə
kitablarım qazandırmışdı. Lakin
meydandan sonra elə həmin cəmiyyətin içində əleyhimə
ağlasığmaz şayiələr dolaşmağa
başladı. "Bu cəsarəti hardan
alıb", "Kimin adamıdır?", "Bəlkə
KQB öyrədib?" və s. Onda hiss elədim ki, kütləni
etibarlı və dəyişilməz bir güc saymaq olmaz.
Kütləyə azadlıq istəyənin
öz azadlığı kütlə tərəfində
başa düşülmür. Cəmiyyət
şəxsiyyətin cəsarətini öz cəsarəti kimi
görür. Kütlə həmrəyliyə,
birliyə çağırışı zəiflik kimi qəbul
edir. Kütlə aqressivdir. Genişlənməsi hələ onun
gücünün artması deyildir. Onun
gücü ayrı-ayrı şəxsiyyətlərin
gücüdür.
Ədəbiyyat
Bədii söz və bədii ədəbiyyat ifadələri
var. İkinci ifadə dünyanı təşbehlərlə,
bənzətmələrlə dərk edən və bu yolla həyatın
mənasını açan əsərlərə aiddir və
dəqiq elmlərə aid ədəbiyyatdan fəqrləndirmək
üçün onlara bədii sözü qoşulub.
Bədii söz özlüyündə bir möcüzədir.
Sözün özünü, tarixini, soykökünü
(etimologiyasını) incələyəndə maraqlı
görüntü çıxır ortaya. Bir
sözün tarixinə də bir millətin tarixi kimi cildlər
həsr etmək olar.
Türk dili çoxqatlı, çoxanlamlı, poetik və
enerjili bir dildir. "Türkün sözü" ifadəsi
burdan yaranıb. Türk sözü
çoxyüklü olduğuna görə,
düşündüyünün bir sahəsinə diqqəti
yönəltmək istəyəndə bu ifadəni işlədirlər.
Türk ədəbiyyatı, onun zəngin qollarından
biri olan Azərbaycan söz sənəti xalqın özü qədər
qədimdir.
Ancaq onun qələmə alınıb qorunmaması bədii
söz tariximizdə böyük boşluqlar və
qırıqlıqlar yaradıb. Bu boşluğu zəngin
folklorumuz doldurur. Dilimizin yazılı izləri
qayalarda qorunur. Yazılı abidələrimizin
zirvəsi, Dədə Qorqud boylarıdır. Ədəbiyyatımızın bu Qızıl
Kitabı qədimliyinə və dilinə görə çox
nadir və dünya ədəbiyyatının şah əsərlərindəndir.
Cəmi iki nüsxəsi qalıb, onlar da Avropada. Bu
yaxınlarda daha bir oğuznamə tapılıb. Lakin oğuzların bu boylardan başqa bir şey
yaratmaması ağlasığan deyil. Bu kitab
böyük bir ədəbi ənənənin
davamıdır. Boylardakı bədii
düşüncə tərzi, dil gözəlliyi,
böyük yurd və xalq sevgisinə söykənən
aydın düşüncə, mükəmməl estetika
yalnız uzun əsrlərin, bəlkə də minilliklərin
təcrübəsi əsasında yarana bilərdi.
Lakin biz
yarada-yarada onu qorumağı az
düşünmüşük və tariximiz, həyat və
düşüncə tərzimiz, bağlı olduğumuz ilkin
həqiqətlər yetərincə qorunmamışdır.
Bununla belə,
türk düşüncə sistemini incələmək və
ruhunu duymaq üçün kifayət qədər örnəklər
var. Onlar öyrənildikcə bu xalqın bədii təfəkkürünün
qeyri-adi genişliyi, mifik və ilahi
başlanğıcındakı sehri, iç gücü və
enerjisi ilə insanı heyran qoyur.
Türk dilində yazılmış və bizə
çatan ən qədim nümunələr uyğur,
cığatay və oğuz ədəbiyyatlarıdır.
Orxon-Yenisey yazıları uzaqlığına görə
ağlasığmaz görünsə də, məhz oğuz,
yəni Azərbaycan, Anadolu türkləri və türkmənlərin
dillərində yazılıb. 1400 ilə yaxın yaşı var. Dədə
Qorqud boylarının da Qor və Qazan adlı türklərin
Azərbaycan ərazisində miladdan sonra III yüzildə
yaşadığını əsas götürsək təxminən
1700 ilin o tayından axa-axa durulduğunu təsəvvür edə
bilərik. Lakin dilin bu səviyyəyə
çatması üçün onu yaradanlar ondan öncə
daha bir 1700 illik yol keçməli idilər və tariximiz bunu
təsdiq edir.
Alp Ər
Tonqanın Sakların xaqanı olduğu, m.ö. təxminən
VII yüzildə yaşadığını (Firdovsinin fars təəssübkeşliyi
ilə yazılmış "Şahnaməsi" də bunun
bədii etirafıdır), onun ölümü haqqında
ağının da o zamanlar yarandığını nəzərə
alsaq, türk şeirinin ən azı 2700 illik bir tarixi var.
Atalar
sözləri, qoşmalar, laylalar, oxşamalar daha qədimdir!
Yəni şifahi xalq ədəbiyyatımız, mifik
nağıl və rəvayətlər daha qədimdir və bu
barədə yetərincə yazılıb.
Türk atalar sözlərinə baxmaq qədim dilimizin bədiililik
və ifadəlilik möcüzəsini göstərməyə
bəs edir.
Genişliklə araşdırılmış ədəbiyyat
və söz tariximizin təbliği və dərki yeni nəslin
tərbiyəsi üçün çox önəmli
işdir.
Buna görə də ədəbiyyat mövsuzundan yan
keçmək olmaz.
İki məsələ məni həmişə
düşündürmüşdür. Yazılı ədəbiyyat
tariximizi niyə ərəb dilində, fars
dilində yazılmış əsərlərdən
başlayaraq öyrədiblər? Dədə
Qorqud boyları, aşıq poeziyası niyə Ədəbiyyat
tariflərində başqa dillərdə yazmış
şairlərimizdən sonra öyrədilir?
Bu baxımdan şifahi xalq ədəbiyyatı ilə
yazılı ədəbiyyatın sərhədləri dəqiqləşdirilməlidir. Konkret olaraq
Ozan-Aşıq şeiri, müəyyən istisnalarla, (rəqs,
aktyorluq, ifaçılıq, saz çalmaq) bizim ədəbiyyatımızın
ən təmiz bir parçasıdır və onu şifahi ədəbiyyat
bölümünə salmaq yanlışdır.
Ədəbiyyatın ən böyük amacı əxlaq
tərbiyəsi və ya insanın mənəviyyat
dünyasını qorumaqdır.
İnsanı
ayaqda saxlayan iradə, ağıl və əxlaq
uçayağıdır, - deyirlər.
Ədəbiyyat bu üçlüyü möhkəmləndirən,
düz və öz yolu göstərən gücdür.
İntellekt - latınca dərk etmək deməkdir. Ədəbiyyat
da insanın dərk etmək duyğusunu itiləyir, bəsirət
gözünü açır.
Sovetlər birliyinin dağılması və bir sıra
xalqların imperiyadan qopub müstəqillik əldə etməsində
ən böyük işi ədəbiyyat gördü. Bu gün bu
müstəqillikdən ən çox əzab çəkən
də ədəbiyyatdır.
Pul və ya pullular həmişə ədəbiyyatı ən
qorxulu rəqib hesab etmişlər.
Ədəbiyyatı ideoloji silaha, sovet rejiminin ruporuna
çevirənlərin bütün zorakılıqlarına,
milli düşüncə sahiblərinin ötən əsrin
otuzuncu illərində məruz qaldıqları repressiyalara
baxmayaraq 1960-1970-ci illərdə söz sənəti, mədəniyyət
yenidən dirçəldi və müstəqillik
ideyasının əsas daşıyıcılarından biri
oldu. Milli hərəkatın başında aydınlar,
ziyalılar dayandı.
Sərhədsiz söz deyəndə bəziləri əsl
bədii sözlə, mənasız, dağıdıcı
sözün sərhədinin itməsini düşünürlər.
Adam altında söz, kabab altında köz deyiblər.
Ədəbiyyatla
yaşamaq lazımdır, ədəbiyyat hesabına yox!
Məncə, müqəddəs kitablardan sonra ən qiymətli
kitablar fəlsəfə və tarix kitablarıdır.
Ədəbiyyat ruhun meyvəsidir və ruha xidmət etməlidir.
Ədəbiyyat
öz enerjisini xalqa verməsi və onu təsirləndirməsi,
düşündürməsi ilə ictimai hadisədir...
Fransız ədəbiyyatı romantizmi və naturalizmi,
ingilis ədəbiyyatı psixologizmi, rus ədəbiyyatı
realizmi ilə güclüdür. Sosialist realizmi Azərbaycan
ədəbiyyatının romantik qanadını qırdı və
sonra özü də bəsitləşib meydandan çəkildi.
İnsan sevgisi bütün dövrlərdə ədəbiyyatın
baş mövzusu və əsas ilham qaynağıdır. Ədəbiyyatda
xalqların təxminən son 5 min ildəki "sevgi
yolunu" və duyğu dünyasını izləmək
mümkündür. Sevgi ədəbiyyatı
öz çəkisinə görə yalnız tarix və
savaşlar haqqındakı əsərlərlə müqayisə
edilə bilər. Lirikanın gözəlliyi
və cazibadarlığı insan ruhunun
davamlılığını, mühafizəkarlığı
əks etdirməsindədir. İnsanların
uzaq minillərdəki sevgi duyğuları və bu
duyğuların ifadə tərzi ilə bu günün sevgi ədəbiyyatı
arasındakı yaxınlıq insanı heyrətləndirir.
Bu bənzərlik əslində təkamül nəzəriyyəsinə
uymayan bir şəkildə oxşar səviyyədədir.
İkinci bir heyrətamiz cəhət dünyanın məsafəcə
çox uzaq nöqtələrində yaranmış qədim ədəbiyyat,
folklor nümunələrində ifadə vasitələrinin, təşbehlər
sisteminin son dərəcə yaxın və bənzər
olmasıdır. Bu, bəşəriyyətin bir kökə
bağlılığının, ayrı-ayrı xalqların düşüncə
tərzlərinin vahid bir qaynağa bağlı olduğunun
göstəricisidir. Məsələn, miladdan öncə
üçüncü minilliyin Misir poeziyasında sevgi
"kövşəni bürüyən alova",
"quşların düşdüyü tələyə",
aşiqi kefləndirən"şirin şəraba" bənzədilir,
sevgilinin qulu olmaq arzulanır; bəzi misralar isə lap bizim
bugünkü poeziya nümunələri kimi səslənir:
Barmağında
üzük olaydım sənin!
Onda əzizləyərək
qoruyardın sən məni -
Ömrə
zinət gətirən
Bir bəzək əşyasıtək.
(İsmayıl
Vəliyevin çevirisi)
Müqayisə
üçün qədim Şumer, Yəhudi,
Hind, Yapon şeirinə baxsaq, sevgi metaforalarının nə qədər
bənzər və nə qədər hissiyyatlı, canlı və
müasir olduğuna təəccüblənərik.
Ədəbiyyatın
gücü bu qoruyuculuq və
ötürücülüyündədir...
Ədəbiyyat, şeir insan ruhunun elə bir əbədi,
dəyişilməz duyğusudur ki, onu keçmiş-gələcək
ölçüləri ilə ayırmaq, keçmişlə
bugünün, bu günlə gələcəyin mənəviyyatı,
qəlb dünyası arasında sərhəd çəkmək
çətindir. Dədə Qorqud dastanlarının ananı, doğma
yurdu tanrılaşdıran ölməz ruhu, Nizami
dünyasının hüdudsuzluğu, Füzuli qəlbinin zərifliyi,
Nəsiminin və Xətainin böyük qəhrəmanlığa
və insani ucalığa çağırış
poeziyası yarandığı vaxtda olduğu kimi, indi də təzə,
təravətlidir və görünür, gələcəkdə
də belə olacaq. İnsanın ağlı, məlumatı,
təhsili nə qədər artsa, yeniləşsə və
bugünün adamı ensiklopedik məlumatı ilə
keçmişin ən böyük alimlərini heyrətə
sala biləcək bir səviyyəyə çatsa da, onun hiss
və duyğuları öz sələflərindən o qədər
də fərqlənmir. Dəyişilən
ifadə formasıdır.
Milli koloritdən uzaq düşmək, öz
torpağının, öz dilinin rənglərini xüsusiyyətlərini
unutmaq şair üçün ölümdür. Səttar Bəhlulzadə
rəng duyğusunu qorumaq, rəng yaddaşını
korşalmağa qoymamaq üçün daşları
toplayırdı. Şairin də rəng, yaddaş
daşları elin canlı sözü, xalqın qüdrətli
ruhudur!
Mətbuat
səhifələrində qəribə bir statistika
oxumuşdum: bəşəriyyətin yadında qalan ən qədim
dövrlərdən bəri yer üzündə nə qədər
müharibə olub? Maraqlıdır ki, bu çətin
sualın cavabı ilə maraqlanıblar, cavab da məlumdur.
Hətta bu müharibələrdə ölənlərin
sayı da!.. Bəşəriyyət
özündən asılı olmadan öz haqsız
qanlarının, öz ölülərinin sayını
hesablayıb. Lakin ədəbiyyat sahəsində
belə bir statistika yoxdur. Ədəbiyyatın
insana verdiyi xeyri də bir tərəzidə çəkmək,
sözün mənəvi enerjisini maddi enerjiyə çevirib
dəqiq qiymətləndirmək mümkün deyil.
Nəsimini təkcə "haqq mənəm"
nidası ilə dolu olan şeirlərinə görə
soymamışdılar; Nəsimini həm də ona görə
soymuşdular ki, o, öz yazdığına Allaha inanan kimi
inanırdı. Yəni sözü yazmaq işin bir tərəfidir;
əsas məsələ yazdığının Sənin əsl
ruhuna uyğunluğu məsələsidir. O qədər
qələm sahibi var ki, yazdığının mində birini
eləmir.
Məncə,
əsl şeir körpüdür: ruhla zaman arasında, insanla
- tarix arasında. Şeir gücdür, enerjidir.
Bənna ürəyini daşlara
köçürür, rəssam rənglərə
açır, kəndçi gecə-gündüz torpaqla
danışır, əllərinin və ağlının
gücünü torpağa verir. Şairin
də əkin sahəsi, daşı, rəngi şeirdir. Lakin şeir fiziki enerji deyil, ruhun, duyğunun
enerjisidir. Şairlər yaşayır,
ölüb gedir. Lakin onların zamanın,
uçub gedən anların əlindən qoparılmış
duyğuları, hissləri şeir abidələrində
qorunub saxlanılır.
Yer üzərində
yaradılmış insan əlinin, insan əzələsinin
abidələri çoxdur: saysız-hesabsız tikililər,
şəhər və kəndlər, dünyanı dolanan
yollar və bu yollarda hərəkət edən
maşınlar... Şeir isə insan ruhunun abidəsidir! İnsan öləndə ruhu bədənindən
uçub gedir, - deyirlər. Lakin şairlərin
ruhu ölmür, qətrə-qətrə şeirə
köçür. Buna görə də
onların ruhu sonsuzadək dünyada, adamların arasında
yaşayır. Dünyaya hökm edən
hakimlər özlərini ölməz saya-saya yaşayıb,
saraylar tikdirib dünyanın keflərini çəkib gediblər,
nə tikdirdikləri saraylar qalıb, nə
yığdıqları xəzinələr. XII əsr Azərbaycanının ən böyük
abidəsi Nizami sözüdür. O, öz
dövrünün və öz ruhunun elə bir xəritəsini
çəkib ki, vaxtın fövqündə dayanır. Buna görə də şairlərin hakimiyyəti,
şairlərin dövləti daha qüdrətli və
ölümsüzdür. Zaman-zaman hakimlərlə
şairlər arasındakı ziddiyyətlərin bir səbəbi
də budur. Yalanın və
riyakarlıqların hökm sürdüyü cəmiyyətlərdə
şairin həqiqətləri car çəkən səsi
üsyan kimi səslənir. Şairin
bıçağı amansızdır, güzəşt
bilmir. Böyük Sabir öz
güzgüsündə nə qədər ictimai və milli
faciələrimizi göstərib. Sabirin
xalqımızın ruhunda yaratdığı inqilabı
hansı tarixi çevrilişlə müqayisə etmək
olar. Elə bir qurğu varmı ki, şair
ruhunun bu böyük gücünü hesablaya bilsin? Şeir belə bir möcüzədir. Ən
ulu həqiqətdir, ən kəsərli silahdır, ən
ölməz abidədir, insanı ölümün əlindən
alan və zamanı diz çökdürən
bir qüvvədir!
"Didərginlər" poemasında Fələstin
şairi Mahmud Dərvişi xatırlayıram. Vətəni əlindən
çıxdığına görə Mahmud Dərviş
kimilər üçün şeir həm də Vətəndir.
Ananı əvəz edən, Atanı əvəz
edən, Vətən əldən çıxanda Vətəni
əvəz edən şeirdir.
Bir dəfə
məndən Markesin bu fikrinə münasibətimi
soruşmuşdular: "Külək olmasaydı dünyada
çox şey dəyişilərdi, amma ədəbiyyat
olmasaydı heç nə". Cavab vermişdim ki, burda mən
Markeslə şərik deyiləm! Ədəbiyyat
da beyinlərdən əsib keçən rüzgardır.
Söz və mənəviyyat küləkləri tozlu yer
küləklərindən az əhəmiyyətli
deyil. Məncə, Markesin o sözü hansı
kontekstdə deməsini dəqiqləşdirmək
lazımdır. İnsanlığın
sonunu - "ağrılı reallıq utopiyası"
adlandıran Markes ədəbiyyata qeyri-adi dərəcədə
böyük dəyər verir, onu yeni və möhtəşəm
həyat utopiyası adlandırır. ("İnsanlığın
hansı yolla gedəcəyinin başqaları tərəfindən
müəyyən edilmədiyi, sevginin həqiqət, xoşbəxtliyin
mümkün olduğu, yüzillik tənhalığa məhkum
olunanların, nəhayət, ikinci dəfə və həmişəlik
şans qazandığı yeni və möhtəşəm həyat
utopiyası"). Möhtəşəm həyat
utopiyasının dünyada heç nəyi dəyişmədiyini
düşünmək özü də bir utopiyadır. Mən tam fərqli düşünürəm.
İnsanlığın böyük mədəniyyəti
sözdən, ədəbiyyatdan başlanır. Dünya sivilizasiyalarını ədəbiyyatsız
təsəvvür etmək mümkün deyil. Ədəbiyyatsız dünya lal olardı. Millətləri
millət edən onların bədii sözü,
poeziyasıdır... Bir anlığa fransız, rus, ingilis, ərəb,
türk xalqlarının əlindən onların yüz illər
boyunca yaratdıqları ədəbiyyatı alın,
görün yerində nə qalacaq... Markesin mənim
siyasi xəttimə yaxın olan bir sözünü
vurğulamaq istəyirəm. O deyir ki, "Həmrəylik
mənim gözümdə katoliklərin müqəddəs
ayini ilə eynidir". Bununla o, milli birliyə xidmət edən
ədəbiyyatın həm də siyasi önəmini müəyyənləşdirir:
"Həyatımda elə bir hadisə olmayıb ki, siyasi akta
çevrilməsin".
Yazı prosesi də maraqlıdır. Şeir nəğmə
kimi doğulur. Yolla gedə-gedə,
öz-özünə pıçıldaya bilərsən onu.
Günlərlə kağıza
köçürmədən yaddaşında cilalayarsan.
Ancaq nəsr oturmaq istəyir, həm də özünə
güzəşt etmədən, ardıcıl
çalışmalısan... Hər halda, kim
deyirsə ki, əsas iş yazı masasının arxasına
keçib qələmi əlinə götürmək, ağ
kağızda ilk kəlməni yazmaqdır, - öz dediyinə
özü də inanmır. Bu, yalnız o zaman
uğur gətirir ki, yazı masasının arxasına
keçən istedadlıdır və ürəyi doludur.
Belədirsə, ilhamı gözləməyə,
yaxud vaxt aramağa gərək qalmır. Deyiləsi
sözün olandan sonra onu günün istənilən
vaxtında və istənilən şəraitdə yazmaq olar.
Həyatımın böyük hissəsini jurnalistikaya
vermişəm. Publisistika özümü yetərincə güclü və
iddialı hiss etdiyim sahələrdən biridir. Dolanmaq,
kirayə haqqını vermək üçün çox
yazmalıydım. Qəzetlərə, radioya,
televiziyaya... Eyni zamanda, yaşamaq eşqi də
güclü idi. Qəzetdəki və ya nəşriyyatdakı
vəzifə borcumdan sonra dostlarla görüşlər, əyləncələr,
xeyir-şər məclisləri, böyük ailəmizin
qayğıları bütün vaxtımı
aldığından axşamlar yazı işinə həvəs
qalmırdı. Məcbur olub
yuxularımı qısaldırdım.
Mənim
iş rejimimi əslində kənd həyatı və atam
müəyyənləşdirib. Hər gün
sübh tezdən, saat 4-də, 5-də zorla oyadıb məni
"örüyə" - atımızı otarmağa
göndərirdi. Bunu "At haqqında iki əfsanə"
adlı şeirlərimdə yazmışam. O vaxtdan
yuxudan tez oyanmağa öyrəşmişəm, indi də gərgin
iş gününün axırında daha çox
ömrümüzün başdan aşan qayğıları ilə
məşğul oluram. Yazı-pozu işinin əsas
vaxtı səhər tezdəndir. Gözüm
yumulana və ya barmağım bilgisayardakı işarələri
səhv salana qədər. Ancaq başqa bir
vərdişim də var. O da bundan ibarətdir ki, yazı
stolunun arxasına gözümü
ovalaşdıra-ovalaşdıra keçmirəm. Öncə yuyunur, üzümü qırxır və
işimə ciddi bir ovqatla başlayıram.
Bütün yazıçıların etiraf etdiyi kimi,
istər hekayə olsun, istər roman, istər publisist yazı,
ən çətini ilk cümləni yazmaqdır. Bu da musiqi alətini
kökləməyə bənzəyir. Yazı
masasının öz sehri var, tənbəllik eləməsən,
yazı masasından qaçmasan, o özü ilham pərisini
"tapmaqda" sənin yardımçın olacaq.
Gənclik illərində yazmaq mənim üçün
mahnı oxumaq kimi bir şey idi. İstər qəmli
olsun, istər şən. Ürəyim
atlananda, içimdə duyğular kükrəyəndə
yazırdım. Duyğular isə çox həssas idi:
sübh mehindən, çiçək mehrindən, ağacdan
vaxtsız saralıb qopan yarpaqdan, qar altından süzülən
zərif su şırnağından, zəmilərin
xışıltısından, havadan asılmış
torağayın nəğməsindən və ya ata-ana
üzündən keçən zərif təbəssümdən
təsirlənirdi. Sonralar daha çox
yaşadığımız mühitin ictimai bəlalarına
və milli problemlərə kökləndim. Yazmaq - paylaşmaqdır. Hisslərini, dərdini,
sevincini, arzularını, sevgini paylaşmaq! İlk
şeirlərim daha çox məktuba bənzəyirdi. Çox vaxt konkret ünvanlara yazılırdı.
Sonralar bu ünvan kütləviləşdi.
Sözünü bütün cəmiyyətə
demək istəyi və cürəti yavaş-yavaş gəlir.
Bu işin ən vahiməli cəhəti odur ki, ədəbi
görüşlər nəzərə alınmasa, sən
sözünü həmişə üzünü görmədiyin,
varlığını yalnız xəyalən dərk etdiyin
saysız insana göndərirsən. Dialoq birtərəfli
olur: danışırsan, cavabı illər keçəndən
sonra eşidirsən. Televiziya verilişləri kimi: səni
milyonlar görür, sən heç kimi görmürsən...
Uilyam Folkner yazıçılığı məğlubiyyət
hesab edirdi - fikrinə münasibətimi soruşurlar. Mən
Folknerin oxuduğum əsərində və əlimə
keçən heç bir müsahibəsində məğlubiyyət
duyğusu görməmişəm. Sadəcə olaraq,
bütün böyük yazıçılara xas olan bir
duyğu var: Əsər bitəndən sonra elə
düşünür ki, onu yenidən başlasa, daha
yaxşı yaza bilərdi. Hər mövzuya bir
azca borclu qalırsan. Mən məğlubiyyəti
ancaq bu anlamda başa düşürəm. Folknerin
başqa bir sözü də var: "Axı
insanlığı yazıçıdan, şairdən, sənətkardan
başqa kim xilas edə bilər". Məğlublar
xilaskar ola bilməz. Folkner bunu deyərkən
bəlkə də müasirləri olan
yazıçıların "ən yüksək mükəmməllik
idealı"na çata bilməməsini nəzərdə
tutur və "mən yazıçıları
qeyri-mümkün olanı əldə etmək cəhdlərindəki
məğlubiyyətlərinə görə dəyərləndirirəm"
- deyir. Bunlar fərqli fikirlərdir. Əgər arzuladığını tam şəkildə
əldə etmək mümkün olsaydı,
yazıçı qələmi yerə qoyar və sonrakı əsərlərini
yazmaqdan əl çəkərdi. Folkner deyir ki,
"Ümumiyyətlə, Şekspir, Balzak, Homer eyni şeylər
yazıblar və əgər onlar min və ya iki min il yaşasaydılar, naşirlərin yeni müəllifləri
axtarmasına gərək qalmayacaqdı". İnsanlığın
böyük ideallarının, müxtəlif estetik dəyərlərin
əsrdən əsrə uzandığını və ya təkrarlandığını
nəzərə alsaq, onu başa düşmək olar. Şərqdə də bir sıra böyük sənətkarlar
eyni mövzuları qələmə almışlar. Ancaq o mövzunu hərə öz dövrünün
rəngləri ilə bəzəyib. Bu gün ədəbiyyat
yaşayırsa və yeni dühalar yetişirsə, deməli,
həm eyni mövzuların təkrarlanmasına, həm də
həmin mövzuların yeni çalarlarla, boyalarla zənginləşməsinə
ehtiyac var. Mario Varqas Lyosa özünün Nobel nitqində
deyir... - Bu perulu romançı-dramaturq Folkneri, Heminqueyi,
Malronu, Dos Rassosu, Kamyu və Sartrı öz qibləgahı
sayırdı.
Adları çəkilən yazarların məşhur əsərləri
ilə mən də tanışam, lakin mənim qibləgahım
onlar deyil. Və əslinə qalsa, mənim ədəbi qibləgahım
yoxdur. Mənim üçün dünyada ədəbi
qibləgah sözünə az-çox uyğun gələn
bir ünvan varsa, o da türk dilində ilk bədii mətnlərin
yazıldığı Tonyuquq və Gültəkin abidələri
və oğuznamələrdir.
Ədəbiyyat
daha çox dil hadisəsi olduğuna görə və
adları çəkilən böyük sənətkarların
əsərlərini ancaq tərcümədə oxuduğuma
görə mən onların sözünün sehrini, deyək
ki, Nəsiminin, Füzulinin, Xətainin, Vaqifin
sözünün sehri kimi hiss edə bilmirəm. Hər yazıçı bir şah əsəriylə
yadımızda qalır. Ürəyimdə
iz buraxmış əsərlər çoxdur. Bunlar ilk növbədə öz ədəbiyyatımızın
nümunələridir. "Kitabi-Dədə Qorqud",
"Divanü Lüğati?t-türk" (içindəki bədii
parçalar), Nizaminin bütün dünya sirlərini
içinə almış "Xəmsə"si, Nəsimi,
Füzuli, Xətai lirikası, M.F.Axundzadənin fəlsəfi
düşüncələri, Cəlil Məmmədquluzadənin
nəsri və dramaturgiyası, böyük Sabirin "Hophopnamə"si,
Məhəmməd Hadinin istiqlal nəğmələri,
Ordubadinin "Qılınc və Qələm"i, Mirzə
İbrahimovun "Gələcək gün"ü,
İsmayıl Şıxlının "Dəli
Kür"ü...
Mənim mayam öz ədəbiyyatımızdan tutulub. Sonra zəngin
rus ədəbiyyatının və dünya şöhrətli
Şərq klassiklərinin məktəbini keçmişik.
Musiqidə də belədir. Hər
müğənnidən müəyyən mahnılar qalır
yadımızda. Bu baxımdan dünya ədəbiyyatının
da çıraqları çoxdur: həmişə yanan və
yol göstərən. Sofoklun və Şekspirin dramları,
Servantesin "Don Kixot"u, Hötenin "Faust" və
"Gənc Verterin iztirabları", Hüqonun "Səfillər"i,
Floberin "Madam Bovari"si, Taqorun "Bağban"ı ,
Kuperin "Ləpirçi"si, Balzakın "Qorio
ata"sı, Heminqueyin "Qoca və dəniz"i, Çek
Londonun "Martin İden"i, Voyniçin "Ovod"u,
Romen Rollanın "Jan Kristof"u, Sartrın "Sözlər"i,
Remarkın "Zəfər tağı", Kavabatanın
"Dağın səsi", Kutzeenin "Maykl K-nın həyatı
və zəmanəsi", Saramaqonun "Təxirə
salınmış ölüm"ü, Çingiz Aytmatovun
"Ağ gəmi"si və bundan əlavə daha neçə-neçə
dünya şöhrətli nəsr əsəri mənim də
sevə-sevə oxuduğum və təsirləndiyim incilərdir...
Burada böyük şairlər haqqında
danışmıram, çünki onlar gündəlik həmsöhbətimizdir.
Dostoyevski və Tolstoyu XIX yüzil rus ədəbiyyatının
bir kökə bağlı olan iki nəhəng budağı
sayıram. Onlar sağlıqlarında görüşməsələr,
üz-üzə gəlməsələr də, bir-birini
yaxşı tanıyır və izləyirdilər. Dostoyevski
"Anna Karenina"nı oxuduqdan sonra
Tolstoyu cəmiyyətin müəllimi, özünü isə
onun öyrəncisi adlandırmışdı. Tolstoy
isə "Ölü evindən qeydlər" kitabını
oxuduqdan sonra Dostoyevskini hər kəsdən üstün
tutaraq, "Rus ədəbiyyatında, Puşkinin əsərləri
də daxil, belə gözəl bir kitab"
oxumadığını söyləmişdi. Bu iki nəhəng yazıçının
hansının daha böyük olması haqqında mübahisə
yüz ildən artıqdır davam edir. Tolstoyda
ağlın, Dostoyevskidə duyğunun güclü olması,
birinin materiyadan ruha doğru, digərinin ruhdan reallıqlara
doğru hərəkət etdiyini yazaraq, müxtəlif
müstəvilərdə müqayisələr
aparmışlar. Dünya
yazıçılarının fikirləri də fərqlidir.
Mən Tolstoyu daha həvəslə oxumuşam,
deməli, onu daha çox sevirəm, o məni işığa
və gözəlliyə səsləyir. Burda
mənim bir qafqazlı, türk olmağım da rol oynayır.
Tolstoy Qafqaz xalqlarının mübarizəsinin,
adət-ənənələrinin, azadlıq eşqinin yer
aldığı "Kazaklar", "Hacı Murad" kimi
gözəl əsərlər yazmışdır. Bəzi
Azərbaycan ailələri ilə məktublaşmaları, islam dininə münasibəti hamıya məlumdur.
Dostoyevski isə daha çox bir rus-slavyan və
xristianlıq tərəfkeşi idi. Tolstoy
Rusiyanın Qafqaz müharibəsinə təbiət
qanunlarının pozulması kimi baxır. Dostoyevski isə Rusiyanın
işğalçılıq siyasətini
alqışlayır. Bizim millətçiliyimiz
millətimizin ləyaqət duyğusunun güclənməsinə,
milli kimliyinin dərkinə, müdafiə qüdrətinin
güclənməsinə xidmət edir və bu yolla
qazanılan barışdan yanadır. Dostoyevski
türk xalqını vəhşi adlandırır. İki dövlət üz-üzə dayananda,
Osmanlı İmperatorluğunun Balkanlarda - öz ərazilərini
qorumasını türklərin vəhşiliyi
saydığı halda, Rusiyanın yardımı ilə
türklərə qarşı törədilmiş vəhşiliklərə
sevinir və haqq qazandırır. Bu ikili
standart, Rusiyanın başqa xalqların torpaqları
hesabına böyüməsi və güclənməsini, yəni
işğalçılığı - rus ruhunun qələbəsi
saymaq ənənəsi bu gün də davam edir. Bu, Dostoyevskinin dünyaya yaydığı ideyalardan
biridir və Qarabağ olaylarına rus ziyalılarının
münasibətinədək uzanıb gəlir. Rus öldürəndə haqlı, Türk müdafiə
olunanda vəhşidir. Dostoyevskinin
"Yazıçının gündəlikləri" əsərindəki
Türk nifrəti onun başqa əsərlərindəki
humanist prinsiplərlə daban-dabana ziddir. Damarlarında
polyak qanı ilə yanaşı, tatar qanı axan Dostoyevskinin
türk varlığını yox etmək üçün
yol göstərərək, "onlara Kazandakı kimi xalat
geydirib, başlarını alverlə qatın" kimi
alçaldıcı münasibəti onu kiçildir, əsərlərini
oxumağıma və sevməyimə mane olur.
***
Dövlət və söz, dövlət və
yazıçı münasibəti barədə onlarla
yaxşı və ya pis örnək göstərmək olar. Siyasətçilər
söz adamlarını nə dərəcədə qoruyub, deyə
bilmərəm. Ancaq dövlətləri
öz çağları üçün silahları və
gücləri qoruyursa, gələcək üçün
söz, ədəbiyyat, tarix qoruyur.
Yuxarıda dediyim kimi, əsl ədəbiyyat və onun
yaradıcıları ilə dövlət və siyasət
arasında böyük bir məsafə var.
Yazıçının vəzifəsi insan ruhunun və mənəviyyatının
quruculuğu və qorunmasıdır. Bu məqamda ədəbiyyat
və siyasət çox fərqlidir. Dövlət
insanları qılınc, zor, qanun gücüylə
özünə bağlayır, eyni qanun
çatılarının altına yığır,
yazıçı isə onu azadlığa, dövlətdən
asılı olmamağa səsləyir. Siyasətçi
adamları "özününkü" və "özgələrinki"
deyə bölür. Ədəbiyyat isə
adamları ayırmır. Siyasətçi
sərhəd çəkir, ədəbiyyat sərhəd və
məhdudiyyət tanımır, sərhədləri
dağıdır. Siyasətçi məqsədinə
çatmaq üçün insanları qurban verməyə
hazırdır, ədəbiyyatçı isə özü
qurbanlıq doğulmuşdur. Bu baxımdan
ədəbiyyatla siyasəti uzlaşdırmaq çətindir.
Amma hər xalqın taleyinin elə
ölüm-dirim anları var ki, orada hansı sənətlə
məşğul olduğun yadından çıxır.
Səngərə atılmaqdan və ya milli
mübarizəyə qatılmaqdan başqa yolun qalmır.
Peşə marağından başqa heç bir
şey düşünməyən yazıçı və ya
sənət adamının siyasətlə məşğul
olmasının mənası yoxdur. Amma əsl
ziyalılar siyasətlə məşğul olmalıdır.
Onların bu sahədəki fəaliyyətləri
siyasətin ümumi mədəni səviyyəsini yüksəldir.
Son söz əvəzi və ya daha
bir giriş
Söz qatarı birdən dayanır. Sonra
geriyə çevrilib, keçdiyin yollara göz atıb, nə
qədər məsafə keçdiyini bilmək istəyirsən.
Ancaq indi mən fikrimdə başqa bir şeyi
götür-qoy edirəm. Yazdığımın
adı nədir? Publisistika? Ədəbi etüdlər? Ürəyini
boşaltmaq həvəsi? Esselər silsiləsi,
yoxsa fəlsəfi düşüncələr? Bütövlüklə uyğun gələni yoxdur.
Fəlsəfə yolu çox uzundur və məni
darıxdırır. Son dərəcə
ağıllı düşüncələr, yüzillər
boyu davam edən ağıllı dartışmalar və bu
yazılanların çox vaxt ciddi əməli mahiyyət
daşımaması, ümumi bir nəticəyə gətirməməsi
səni klassik fəlsəfədən soyudur, öz ruhunun və
təcrübənin ardınca getməyə
üstünlük verirsən. Di gəl, fəlsəfədən
qopmaq da mümkün deyil. Çünki
hansı sahəyə üz tutsan qarşına fəlsəfə
çıxacaq. Şeirin, ədəbiyyatın da öz
fəlsəfəsi var. Dünyanın ən böyük
düşüncə sahiblərindən olan dahi Nizami Gəncəvinin
"İskəndərnamə"si təsdiq edir ki, o, antik
yunan filosoflarının yaradıcılığını da
dərindən bilirmiş və özü də onlarla bir
sırada dayanan böyük filosofdur...
Elm - təcrübədən,
fəlsəfə - ağıldan, poeziya - ruhdan doğulur. Fəlsəfə elmin bilmədiklərini
araşdırdığı ilə öyünür. Poetik duyğu bəzən elmi də, fəlsəfəni
də qabaqlayır. İnsanı elmdə
yeni yollar axtarışına yönəldən əsas
qüvvələrdən biri onun sövqi-təbii hissetmələridir.
Hətta poeziya da fəlsəfə ilə
qaynayıb-qarışa bilirsə, başqa elm sahələrinin
düşünür gözü ilə incələnməsi
son dərəcə təbiidir. Tarixin fəlsəfəsi, dinin fəlsəfəsi,
yaranışın fəlsəfəsi... Kainat,
zaman və məkan, fizika, metafizika, eşq, əxlaq, ideya,
insan və cəmiyyət, həqiqət və azadlıqla
bağlı elə bir sahə yoxdur ki, fəlsəfənin nəzərindən
kənarda qalsın. Yüz cildlərlə
kitab yazılıb. Bir-birini incələyən,
biri-birindən doğulan, biri-birinin tənqidinə həsr
olunmuş əsərlər. Əsərlərini dərk
eləməyə çalışdığım
böyük filosofların şöhrətli adları
keçdi fikrimdən: Konfusi, Sokrat, Platon, Aristotel, Sührəverdi,
Nəsrəddin Tusi, Kant, Hegel, Şopenhauer, Nitsşe,
Berdyayev... ta Bertrand Russellə qədər. Bunların
demək olar ki, hamısı poeziya ilə, ədəbiyyatla fəlsəfənin
fərqli və uyğun cəhətlərindən söz
açıblar, bu barədə ayrıca əsərlər
yazılıb, dünyaya ağlın gözüylə
baxmaqla, hisslərin gözüylə baxmaq arasındakı
uzaqlıqlar və yaxınlıqlar incələnib.
Bu sətirləri yazarkən yadıma adını sonuncu
çəkdiyim ingilis riyaziyyatçısı Bertrand Russellin
sözləri düşür. O yazırdı: "...mən öz
baxışlarıma əsaslanaraq müsbət və yeni
sayıla biləcək istiqamətlərdə nəsə deyə
biləcəyim fəlsəfi problemlərdən
danışmağa üstünlük vermişəm".
Hafizəmdə ilişib qalan bu "nə isə deyə
biləcəyim" sözləridir. Çünki
janrından və həcmindən asılı olmayaraq
bütün kitablar, əslində elə nə isə demək
arzusu ilə yazılır.
Dahi Nizami Gəncəvinin adını çəkərkən
onun "Xəmsə"sinin əhatə etdiyi
mövzuların əbədi və kürəsəl mahiyyəti,
insanlığın tarixi, taleyi və gələcəyi
baxımından dünya ədəbiyyatı və fəlsəfəsində
müqayisəsiz və əlçatmaz bir ucalığa
yüksəldiyini bir daha qürurla vurğulamağa ehtiyac
duydum. Fəlsəfə tarixini öyrənən alimlərimiz
Azərbaycan klassik poeziyasının dünyanın
yaranması, insanın kimliyi, onun peyğəmbər və
Allaha baxışı, onlarla birliyi barədə
düşüncələrini müəyyən qədər incələyiblər.
Əslində icə Məhsəti, Nizami Gəncəvi,
Xaqani Şirvani, Nəsimi, Füzuli, Xətai
yaradıcılığı bir də fəlsəfi
nöqteyi-nəzərdən, həm də dərindən
araşdırılmalıdır. Çünki
dəfələrlə deyildiyi kimi Azərbaycan
İntibahı, sufilik və təsəvvüf ədəbiyyatı
dünya filosoflarını maraqlandıran bir sıra təməl
problemlərə münasibətdə Avropa filosoflarını
əsrlərcə qabaqlamışlar.
Bu sətirləri yazarkən onu da özəlliklə
vurğulamalıyam ki, bütövlükdə Azərbaycan ədəbiyyatının
bu gün yazılı şəkildə əlimizdə
çatmış demək olar ki, bütün nümunələrində,
bu və ya digər şəkildə, fəlsəfə ilə
üst-üstə düşən, fəlsəfəni məşğul
edən mövzuların həllinə yönəlmiş, fəlsəfi
mahiyyət daşıyan ədəbi nümunələr kifayət
qədərdir. Filosof-şairlərimiz, mütəfəkkir
qələm sahiblərimiz çoxdur. Onların
yaradıcılığı fəlsəfə elminin obyekti
kimi də araşdırılmalıdır. Diqqətlə təhlil olunanda onların
yaradıcılığı, ümumi poeziyamız kimi, fəlsəfə
ilə yan-yana və ya iç-içədir. Bu baxımdan özəlliklə Azərbaycan
intibahı parlaq nümunələrlə zəngindir. Elə mövzular da var ki, dünya fəlsəfəsindən
xeyli əvvəl Azərbaycan poeziyasının, bədii təfəkkürünün
diqqət mərkəzində olmuşdur.
Nizaminin poetik düşüncəsi Yer
ölçülərinə sığmır, kosmik
genişliyə qanad açır və tarix boyu bütün
düşünürləri narahat edən böyük
sorunlara cavablar verir. Dahi şairimiz bu baxımdan da dünya
filosoflarının ön sırasında dayanır.
Nizami əsərlərində
coğrafiyadan başlamış astronomiyaya qədər elə
kəşf xarakterli fikirlər var ki, dünya alimləri o
fikirləri yalnız 400-500 il sonra dərk
etmişlər. Bu baxımdan Nizaminin İskəndəri
Çin səfərindən dönərkən
Türküstanda bir "Cənnət şəhər"ə
gətirməsi dünya ədəbiyyatı üçün nadir
bir səhnədir.
Bu barədə Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin
qurucularından olan Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin
araşdırmaları çox böyük əhəmiyyət
daşıyır.
"İskəndərnamə" poemasındakı
insan bərabərliyini, ədalətli əmlak
bölgüsünü təmin edən utopik-sosializm cəmiyyəti
ideyasının Avropa filosoflarından bir neçə əsr
irəli yazıldığını bir daha xatırlada bilərik. M.Ə.Rəsulzadə
həm də böyük ədəbiyyatşünas alim idi.
Cəsarətlə demək olar ki, onun
"Böyük Azərbaycan şairi Nizami Gəncəvi"
kitabı Nizamişünaslığın zirvələrindəndir.
M.Ə. Rəsulzadənin dahi şairimizin
yaradıcılığını təhlil edərkən gəldiyi
nəticələrdən bir neçə örnəyə
baxaq:
"Nizami həyat gözəlliyinin ən böyük nəşəsini
bir insanın başqalarına faydalı olmasında
görürdü".
"Şərəfli adamın ən böyük dəyəri
nəfsinə hakim olmaqdır".
"...insan
özünü tanıyınca Allahını da
tanıyır. Bir insan, sözün mənəvi
və ruhi mənasıyla bir insan, "iki aləmi kəndisində
təmsil edən bir nurdur".
"Xalqa
hizmətdən zevq alan olğun adam ruhunun
ölməzliyinə inanan eyimsər (nikbin) şairin bu
görüşə uyğun bir fəlsəfəsi vardır.
...Bütün varlıqlar yalnız eşqlə durur və
onunla yürürlər".
Bu təhlillərdən sonra M.Ə.Rəsulzadənin gəldiyi
qənaət də maraqlıdır". "Hər
ideal şeyi türklüyə bağlayan şair "ideal
şəhəri"ni dəxi Türküstanda
görmüşdür".
M.Ə.Rəsulzadənin böyük şairimizin əsərlərindən
seçdiyi örnəklər məhz yüzillərlə
filosofları düşündürən problemlər
haqqındadır. Filosofların gözü ilə incələyəndə
görürsən ki, Dekartın maddi varlıq haqqında,
A.Şopenhauerin - həyat, ölüm, etika və estetika haqqında,
Hegelin - "mütləq ideya" və idealizm haqqında,
Kantın əxlaq metafizikası haqqında, Baltasar Qrasianın
insan kamilliyi haqqında, Berdyayevin Tanrı, insan şəxsiyyəti
və azadlıq haqqında araşdırmalarındakı bir
çox nəticə və ideyalar onlardan xeyli əvvəl
Nizaminin və Füzulinin fəlsəfi görüşlərində
əksini tapmışdır. Poeziya öz sadə,
lakin metaforalarla zəngin dili ilə bir çox elə məsələlərə
aydınlıq gətirmişdir ki, bu məsələlər
yüzillər boyu filosofların ciddi mübahisələrinə
səbəb olmuşdur.
Klassik Azərbaycan poeziyasının əsas mövzusu
eşqdir. Allah, insan, həyat, təbiət - hər şey
eşqin içindədir və eşqə
bağlıdır.
İnsan
və Tanrı, ömrün mənası, vəhdəti-vücud,
dünyanın, yaranışı və s. mövzuların
klassik şeirimizdəki yeri və bu mövzularda yazan şairlərimizin
taleyi də son dərəcə maraqlı bir məsələdir.
Tanınmış alim Səlahəddin Xəlilovun poeziya
və fəlsəfəyə həsr olunmuş maraqlı
araşdırmasında verilən qiymət bu sahədə
ciddi elmi tədqiqatlara ehtiyac olduğunu göstərir. S.Xəlilovun
fikrincə, Nizami "insanı yer üzünün əşrəfi,
ən uca varlıq sayır və insan ağlına, elmə
çox yüksək qiymət verir. Bununla belə
insanın məkanı yerdir... O, Nəsimidən fərqli
olaraq Allah, dünya və insanı fərqli mərtəbələrdə
nəzərdən keçirir, eyni müstəviyə gətirmir".
O özünü Yaradanın bir zərrəsi sayırdı,
Nəsimi isə okeanla zərrəni eyniləşdirirdi.
Bu təhlildən də göründüyü kimi, iki
dahi şairimizin yaradıcılıqlarında Allah-insan
münasibətinə iki fərqli baxış sərgilənir. Nizami klassik
yanaşmanın zirvəsi, Nəsimi yeni təfəkkürün
başlanğıcıdır. Bu mənada
Nəsimi Tanrının varlığını insanın
varlığına bağlayan bir sıra Avropa
düşünürlərini bir neçə əsr
qabaqlamışdıır. Nizaminin
insanı Allaha bağlı olması ilə, öz damla
varlığında okean varlığını əks etdirməsi
ilə böyükdür, Nəsimi insanı isə öz
damla varlığından okean doğurur. Damla var - okean
da var, damla yoxsa okean da yoxdur...
Nizami Gəncəvinin
kainatın sudan yarandığı haqda fikirlərinin elmi dəqiqliyi
bir yana, türk düşüncəsinin qaynaqları ilə
sıx bağlılığı da heyrətamizdir. İslamdan və Atəşpərəstlikdən
daha qədim olan Novruz bayramı ənənəsinə görə
baharın gəlişi, təbiətin yenidən
doğulması, dirçəlməsi, bir növ həyatın
başlanğıcıdır. Maraqlıdır ki, bu
yaranış prosesi sudan - Su çərşənbəsindən
başlanır. Nizami öz xalqının fəhminə və
idrakına güvənərək deyir:
Mən də
ərz eləyim, dünyaya təməl,
Məncə, su olmuşdur hər şeydən əvvəl.
Füzulinin ağılı və ruhu hər şeyin
başlanğıcı sayması da İdeyanın materiyadan
öndə olmasının həm poetik, həm də fəlsəfi
dildə ifadəsidir ki, Aristoteldən, Hegelə qədər,
filosofların əsas mübahisə mövzularından biridir.
Burda mənim
niyyətim fəlsəfə və poeziya üzərinə
söz açmaq deyil; lakin Vətəndaş-İnsan
mövzusundan danışarkən, istər-istəməz, dində,
fəlsəfədə və ədəbiyyatda əvvəlki
bölümlərdə qeyd etdiyim "kamil insan"
anlayışı ətrafında yüzillərlə sürən
dəyərli təhlillərdən yan keçmək olmur.
İslam dünyası ədəbiyyatlarında kamil insan Allahın yer üzündəki vəkili sayılır. Bu anlayış ilk dəfə Həllac tərəfindən işlədildi, lakin onu yayan və inkişaf etdirən İbn-Ərabi olmuşdur. Onun fikrincə, başlanğıcdan ruhsuz olan varlıq insanın gəlişi ilə ruh qazanmışdır və əgər kamil insan olmasaydı Allah aləmdə təcəlli etməzdi, Tanrısal iradə yalnız onun vasitəsilə ifadə olunur və yaranışın əsas məqsədi də Kamil insandır.
Əl-Ərəbilər kamil insan deyəndə yalnız Peyğəmbərləri nəzərdə tuturdu, Nəsimi, Xətai isə bütün insanları Allahla vəhdətdə görürdü.
İnsanı kamilləşdirmək kimi Sizif zəhməti bu gün də davam edir və bu "peşənin" əsas sahibləri yenə də müəllimlər, yazıçılar və filosoflardır.
Lakin hamısından önəmli olan "Vətəndaşlıq məktəbi"dir...
28.05.2022
Sabir
RÜSTƏMXANLI
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 16 iyul.- S.4-7