"Qəfil yaxalayır sevgi adamı"
Şair Fəxrəddin Teyyubun
"Ruhların sevinən günü" adlı şeirlər
kitabı haqda
Ötən həftə Yazıçılar Birliyində
şair Fəxrəddin Teyyubun "Ruhların sevinən
günü" adlı şeirlər kitabının təqdimatı
oldu. Fəxrəddin
Teyyubun dövri mətbuatda az görünən,
lakin həyat dolu, pozitivliyi ilə yadda qalan şeirlərinə
ehtiramım məni "Natəvan" klubunda düzənlənən
həmin tədbirə apardı.
Bəri başdan deyim ki, Fəxrəddinin bu şeirlər
kitabı toplu halında mənə bir neçə qatda bəstələnmiş
duyğuların simfoniyasını xatırlatdı. Adətən,
yaradıcı insana onun yaşadığı mühitin rəngləri,
dünyagörüşü, mütaliəsi, ən əsası
da genetik yaddaşı və inancları dayanmadan enerji
ötürür. Düşünürəm
ki, şairlərdə olduğu kimi, yaradıcılığa
təkan verən bu cür enerji qaynaqları
yazıçılara, rəssamlara, bəstəkarlara, memarlara
da eyni qaydada enerji ötürərək ilham mənbəyinə
çevrilir.
"Ruhların sevinən günü"nü oxuyarkən
kitabdakı şeirlərin bir neçə qədim və
genetik enerji mənbəyini özüm üçün təyin
edə bildim.
Təbii ki, genetik baza insanın çox qədimlərdən
gələn yaddaşında olduğuna görə əksər
vaxtlar bu cür enerji mənbəyinin haradan qaynaqlanmasından
yaradıcı şəxslərin özlərinin də xəbəri
olmur. Bu mənada Fəxrəddin Teyyubun
şeirlərində duyduğum enerji qaynaqlarından ən
birincisi qədim əcdadlarımızdan,
şamanlarımızdan gələn ağac kultudur. Həmin ibtidai inancımıza görə, ilkin insan
səmadan çiçəkli yaşıl bitkilərlə bəzənmiş
torpağa enən Umay Ananın qucağında və Qayın
ağacının himayəsində böyüyür. Bu inancdan gələn genetik yaddaş Fəxrəddin
Teyyubun poetik dünyasındakı bütün ağacları
doğma bacı-qardaşa, Ananı isə unudulmaz həyat mənbəyinə
çevirir. Əlbəttə, deyə bilərsiniz
ki, Ana hər bir insan üçün ilkinlikdir, həyat mənbəyidir,
müqəddəsdir. Doğrudur! Ancaq Fəxrəddin
öz şeirlərində, hamımızdan fərqli olaraq,
Ananı sonsuz sayda xatırlayır, şamanlar kimi onun qutsal
ruhunu daima başının üstündə həyatına nəzarət
edirmiş kimi düşünür. Şair
xeyirxah Anasının ruhunun nəzarəti altında ləyaqətlə
yaşayır və özünün həmin ruh tərəfindən
qorunduğuna inanır.
Döyünür
sinəmdə yaxşılıq ilə,
Ürəyim anamın yadigarıdır.
Odur ki, həssas oxucu da şairin poetik fikrinin məhsulu
olan hər bir şeirində Ananın ruhunun nəzarətini
hiss edir.
Anam deyərdi
ki, obaşdan durun,
Könül
oxşamağa bir az tələsin.
Ürəyə
dəyməyin, uzaq, yan durun,
Qayğılı kəslərin üstündə əsin.
Genetik yaddaş, üstəgəl, sevimli Ananın
insanlara məhəbbət bəsləmək
tapşırıqları şairin hər misrasında ürək
kimi döyünür. Hər anını Ana həsrətində yaşayan
şair başqa bir şeirində deyir:
Nə səsim,
nə də ki, ünüm yoxdu ki...
Necə
yoxluğuna yanmayım, ana!
Elə
bir saatım, günüm yoxdu ki,
Səni
düşünməyim, anmayım, ana!
Biz
doğuluruq, iməkləyirik, uşaq oluruq, gəncləşirik,
yaşa doluruq, qocalırıq... Analar isə hər
zaman elə Ana olaraq qalır. Hansı Ana? Təndir
çörəyi qoxuyan Ana!
Ətri məst
edirdi uzaqdan bizi
Təndirdə anamın isti çörəyi.
Hansı
Ana? İmkansıza əl tutmağı öyrədən Ana!
Bir
kasıb öləndə deməyin "sağam",
Açın çörək dolu əllərinizi.
"Hansı
yıxılanı qaldıracağam" -
Düşünün açanda səhərinizi.
Hansı
Ana? Evə gələnləri xoş çöhrəsilə
qarşılayan Ana!
Hanı
darvazanı açıb-bağlayan,
Sənsiz həyət-baca daha yetimdi.
Hansı
Ana? İnsanlara yaxşılıq etməyi öyrədən
Ana!
Döyünür
sinəmdə yaxşılıq ilə
Ürəyim anamın yadigarıdır.
Fəxrəddin Teyyubun şeirlərindəki Ana
obrazı qutsal, Ananın sözləri, xatirəsi, nişanəsi
müqəddəs sayılır.
Bəzən
inciyirəm özüm özümdən,
Sən hardan biləsən halımı, ana.
Gərək
qoruyaydım yaylığını mən,
Gərək saxlayaydım şalını, ana.
Psixologiyaya qalarsa, Ananın yaylığı ilə
insanın uşaqlığı assosiativdir. Ananın
yaylığını arzulayan övladın yaşı bu
gün yetmiş olsa da, insan bəzən özünü daxilən
başqa yaşda hiss edir. Yəqin,
razılaşacaqsınız, buradakı ana istəyi,
buradakı duyğu yetmiş yox, yeddi yaşlı
uşağın duyğusudur. Və
görünən budur ki, Fəxrəddin özünün
daxili saflığının sayəsində poetikanı
uşaq səmimiyyətinə qədər qaldıra
bilmişdir.
Şair
öz nənəsinin ölümünü xatırlayanda da
biz onu yenə Anasının yanında uşaq
görürük:
Gecədən...
yağan qar yolu bağladı,
Hardan bu qar gəldi, bu sazaq gəldi.
Nənəm
köç edəndə yer-göy ağladı,
İlk dəfə
anama yazığım gəldi...
Dediyimiz kimi, bu şeirlər simfoniyasının başqa
bir qatı isə ağaclardır. Müqəddəs ağaclar! Ağaclar haqqında yazılmış şeirlərində
şair hər ağacla onun öz dilində
danışır, onları öz biçimlərinə,
gözəlliklərinə uyğun əzizləyir. Həmin şeirləri oxuyanda görürsən ki,
boyunu sevdiyi hər bir ağac şairi dinləyir, onu başa
düşür və onun bu sevgisindən fərəhlənir.
Otlarla, ağaclarla, çiçəklərlə,
küləklərlə - ümumən təbiətlə
pıçıldaşan, dərdləşən şair qoca
şamanlar kimi qavalın üst tərəfini, yəni qutsal
ruhların uyuduğu yeri döyəcləyir. Qavalın ruhlar məskən saldığı
üst qatını isə yalnız ruhlarla və dilsiz təbiətlə
danışa bilən yetkin şamanlar döyəcləyə
bilər.
Tutun
yarpağından öpüb gedirəm,
Yaşıl xatirədir ömrün hər günü.
Səhər
gözlərimə təpib gedirəm
Titrəyən yarpağın təbəssümünü.
Metaforaya
baxın: titrəyən yarpağın təbəssümü! Doğrudan da, titrəməyən
yarpaqda təbəssüm duymaq mümkün deyilmiş.
Ərik
ağacı ilə söhbət:
Hər səhər
dayanıb baxıram sənə,
Nə gözəl boyun var, ərik ağacı.
Necə də
doğmasan, əzizsən mənə,
Gəl
bir az dərdləşək, ay ağac
bacı...
Kitabdakı "İlahi, çox görmə bu
bağı mənə" adlı şeiri oxuyanda göz
önünə hər ağacla öz dilində söhbətləşən
mifik gücə malik bir şair obrazı film kadrları kimi
göz önündən keçir.
...Əzgil
gül açanda yuxusu gəlir,
Heyvanın duruşu - xanım duruşu.
Əncirə
alınmaz qalam deyirəm,
Bu il bala verib, gərək ayıram.
Səhər
gedib tuta salam deyirəm,
Budaq əllərini sığallayıram.
İnnabı
sevmirəm barın xətrinə,
Ağamdı, bəyimdi əli belində.
Nə
vaxtsa dəymişəm narın xətrinə,
Sancır hərdən məni tikan dilində.
Alma
ağacı da məni unudub,
Varından yarınıb, gəlhagəlidi.
Yarpaq
duvağını üzünə tutub,
Xurma elə bil ki, sarı gəlindi.
Ağrın
mənə gəlsin, zoğal, ağrıma,
Susun görüm, alça, badam nə deyir.
Elə
ki, gilası basdım bağrıma,
Şaftalı qısqanır, ərik inciyir.
Ağac kultu, ağaca çevrilmə Fəxrəddin
Teyyubun duyğularına çöküb, poeziyasının
mayasına çevrilib. Buna görədir ki, onun şeirləri
yaşıl rəngə çalır, rahat nəfəs
alır.
Şairin
təbiətlə qaynayıb-qarışmaq həvəsinə
baxın:
Bənövşə,
bir az da çəkil o yana,
Qoy bitim yanında, mənə yer elə.
Sözsüz
ki, Fəxrəddin Teyyubun poeziyasında bol fərəh
olduğu kimi, kədər də az deyil. Lakin onun poetik kədəri insana neqativ duyğu
ötürən, depressiv kədərlərdən deyil.
Çünki həmin kədərin arxasınca mütləq
işığın gələcəyini hiss edirsən,
gözləyirsən. Onun şeirlərindəki kədər
motivləri kainatın qanunu, xaosun naxışı, taleyin
qaçılmaz payı kimi gəlir adama, ona görə
heç vaxt oxucunu narahat eləmir.
Fəxrəddin
öz oxucusu ilə o qədər səmimi və açıq
"oynayır" ki, onun şeirlərinin qatlarında gizlənmiş
bəzi fikir və duyğulardan şairin xarakterini, şəxsiyyətini
də müəyyən etmək olur. Məsələn, həssas
oxucu təkcə aşağıdakı bənddən
şairin nə qədər təvazökar və öz şəxsiyyətini
qoruyan bir insan olduğunu dərhal duymalıdır:
Mənim
öz yolum var, demə "sür ordan",
Tanrıya yaxınam, gəlir nur ordan.
Hələ
deməyiblər mənə "dur ordan",
Əzəldən yerimi bilən şairəm.
Bu iki
misrada isə böyük bir sufi
könlü yatır:
Özüm
öz yaxama qarğış tökmüşəm,
Demişəm, İlahi, var vermə mənə.
Yaxud
başqa bir sufiyanə açılım:
Kisəsi
boş qalar bir məmləkətin,
Olsa mənim kimi xəzinədarı.
Özündən
sonranı düşünən, bizdən sonra dünyaya gələnlərin
taleyi üçün narahat olan bir şəxsiyyət:
Dünyanın
işləri xoşuma gəlmir,
Bizdən sonrakılar necə olacaq?
Başqa
bir şeirində şairin nə qədər bütöv
xarakterə malik
olmasını anlayırsan:
Ömrümü
özümə haram eylərəm,
Ürəyim deyəni dilim deməsə.
Kitabda başqa ritmə köklənmiş kamil
duyğulu sevgi şeirləri də var. Giziltili payız ritmində
qələmə alınmış bu şeirlərə
gecikmiş sevgi etirafları da demək olar. Poetik
duyğularla süslənmiş həmin sevgi şeirləri mənə
bir vaxtlar poçt qutusu ilə yola saldığımız
sevgi məktublarını xatırlatdı. Elə bil, sevən bir gəncin məktubunu
hansısa gizli əl, görünməz qüvvə poçt
yollarında ləngidərək qocaltmış və bu
gün onları bir neçə vərəq şəklində
"Ruhların sevinən günü" kitabının
arasına səpələmişdi.
Mən səni
hardasa görmüşəm, gözəl,
Elə bil nə vaxtsa biz
görüşmüşük.
Mən də
bir xəzələm, sən də bir xəzəl,
Ömrün
payız çağı yerə düşmüşük...
Yaxud
başqa bir sevgi vərəqində yazılıb:
Hicranın
yolunu qurutmuşam mən,
Yenə yağacaqmış yağış, qar, demə.
Səsinin
rəngini unutmuşam mən -
Bəzən
ögey olur doğmalar, demə...
Ancaq
ömrün payızından, qışından asılı
olmayaraq istənilən yaşın duyğularının
şahə qalxdığı vaxtlar da olur:
Bir
ömür sevgimə baş əyəcəyəm,
Tanrı bir eyləyir iki adamı.
Könül,
bir də demə sevməyəcəyəm,
Qəfil yaxalayır sevgi adamı.
Şair Fəxrəddin Teyyub həm də bu kitabdakı
patriot şeirləri ilə Vətənini, onun
insanlarını sevən, döyüş qələbələrimizi
vəsf edən, dövlətçilik təfəkküründə
olan bir yaradıcı şəxsiyyət kimi yaddaşımda
qaldı.
Murad Köhnəqala
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 4 iyun.- S.19.