Məmməd Orucun özü və
sözü
75 illik münasibətilə bir
neçə söz
Eşidəndə
ki, bizim öz bədii dəst-xətti, öz sözü və
sanbalı olan nasirimiz Məmməd Orucun 75 yaşı tamam
olur, qırx il bundan qabaq (!) onunla birlikdə
Yazıçılar İttifaqında işlədiyimiz gözəl
illər yadıma düşdü - o, "Azərbaycan"
jurnalında, mən isə İttifaqda işləyirdik.
Bu
qırx ildə nələr olmadı, hansı qlobal hadisələr
baş vermədi?
Qırx
il insan ömründə az zaman deyil, ancaq həmin olanlar,
baş verənlər bu qırx ilin çərçivəsinə
sığışmır - epoxal qəziyyələrin
şahidi olduq - Məmməd Oruc isə elə bu gün də
"Azərbaycan" jurnalında işləyir - eyni məkanda.
Ancaq bu qırx il onun yanından ötüb-keçməyib,
onun içindən keçib və bu fikrin
açıq-aşkar ifadəsi Məmməd Orucun
yaradıcılığıdır.
Bu
yaxınlarda onun müsahibəsində oxudum ki, Buzovna tərəfdə,
Bakıya gələn yoldan iki kilometr kənarda tək
yaşayır və deyir: "- Hər gün ordan
çıxıram yola, avtobusa minirəm, gəlirəm
"Koroğlu"ya, ordan da redaksiyaya".
Doğrusunu
deyim ki, Allahın verdiyi hər günün bu eyni marşrutu,
eyni gediş və qayıdışı başqa birisi
üçün (elə mənim özüm üçün
də) dəhşətli bir yeknəsəqlik ola bilərdi və
mən bu yerdə desəm ki, Məmməd ona görə belə
bir eyniliyin fövqündədir ki, bu cansıxıcı gəliş-gedişdə
də yazıçı kimi fikrində işləyir, fikrində
yazı-pozuyla bir yerdədi, buna görə də həmin
eyniliyin fərqində deyil - o zaman şablon söyləmiş
olaram.
Ancaq şablon nədir? Şablon da həqiqətin
təkrarıdır.
Mənə elə gəlir ki, Məmməd Orucla
bağlı hər günün belə marşrut
saymazlığı, laqeydliyi şablondan daha artıq dərəcədə
onun varlığına hopmuş və bəlkə də
artıq təhtəlşüura çevrilmiş təbii təvazökarlıqdan,
təbii sadəlikdən irəli gəlir.
Baxın, elə həmin müsahibədə "2000-dən
çox yazıçı var, mən də o 2000-dən biriyəm"
deyir, müxbirin "- Sizə qarşı biganəliyə
münasibətiniz?" sualına "- Bunları
xatırlamağın heç bir mənası yoxdur" deyir.
Bu təbii
təvazökarlıq - arxasında iddia gizlənmiş
yalançı bir etiraf yox, dünyanın gərdişi ilə
bağlı dərk edilmiş bir təvazökarlıqdır
və müxbirin fəxri adlarla bağlı sualına da o,
"- Yox, yox. O şeylər mənə yaddır" deyir.
Mən bu
cür "biganəliyin" için-için dərdini
çəkən, ad almaqdan ötrü əl-ayaqdan gedən,
ondan-bundan ləyaqətsiz xahişlər edən, müsahibələrində
isə belə şeyləri guya veclərinə
almadığını, bunlara biganə olduğunu deyən
yazı-pozu adamlarını az görməmişəm və
onların bir çoxunun yazdığı əslində həmin
"biganəliyi" doğruldur, çünki belə bir
"biganəliyə layiqdirlər, ancaq ədəbi tənqidin
və ümumiyyətlə, ədəbi prosesin Məmməd
Oruc kimi istedadlı ədiblərlə bağlı biganəliyi
mürgüləməyi, inertliyi, həvəssizliyi, bir
sözlə, naqisliyi ifadə edir.
Əsas məsələ
isə budur ki, onsuz da zaman istedadın müttəfiqidir, buna
görə də vaxt keçdikcə istedadla bağlı belə
bir ədəbi "biganəlik" həmişə əsl ədəbiyyatdan
kənara atılır. Zaman istedadı otuz ildən,
əlli ildən sonra olsa da mütləq üzə
çıxarır və o istedad nə qədərinə
layiqdirsə ədəbiyyatdakı yerini də o dərəcədə
də müəyyən edir. Ədəbiyyatın
tarixində onlarca, hətta yüzlərlə belə hadisələr
olub və olacaq.
Məmməd
Oruc məhsuldar qələm sahibidir: romanlar ("Qara
güzgü", "Köçürülmə",
"Qısa qapanma"), povestlər ("Oyun havası",
"Veteran", "Malakan kəndinin payızı",
"Namərd körpüsü" və s.), hekayələr
("Susuz gölün sonası", "Çay gəmisində
gəzinti", "Kiyevli Oksana" və "Akvariumda farel
ovu", "Şeytan tükü" və s.).
Mən bu
roman, povest və hekayələrin hamısını
oxumamışam, ancaq onların adını ürəklə
çəkirəm, çünki o qələm ki, Məmmədin
əlindədir, onunla uğurlu əsərlər yazmaq olar (və
yazılır), eyni zamanda nisbətən uğursuz əsərlər
də yazmaq olar, nəyisə bəyənərsən, nəyisə
bəyənməzsən, ancaq mən buna tamam əminəm ki,
bu yazıların hamısı ədəbiyyat nümunələridir,
bunların arasında ədəbiyyata dəxli olmayan bir
yazı yoxdur.
10-15 il
bundan əvvəl məzuniyyətə çıxıb, həm
müalicə, həm də işləmək
üçün xudmani Roqaşka (Sloveniyada) sanatoriyasına
getmişdim və oradakı kiçik kitabxanada "Drujba
narodov" jurnalının oxunmaqdan səhifələri əzilib-bükülmüş
bir nömrəsini görüb götürdüm. Jurnalda Məmməd
Orucun hekayəsi çap olunmuşdu və bu gözlənilməz
görüşdən (!) sonra bir balaca nigaranlıqla
(Roqaşkaya gəlib-gedən rusdilli oxucular Azərbaycan ədəbiyyatının
hansı bir səviyyəsi ilə tanış
olacaqlar?) indi adını xatırlamadığım o hekayəni
oxudum. Yaxşı xatırladığım isə
odur ki, hekayəni oxuyub bitirəndən sonra o nigaranlıqdan əsər-əlamət
da qalmadı.
Məmməd Oruc həm də professional tərcüməçidir
və mən onun Vasili Belovdan tərcümələrini bizim tərcümə
ədəbiyyatımızın uğularından biri hesab edirəm. Sadəcə
istərdim ki, onun rus dilindən çevirdiyi, vaxt və zəhmət
sərf etdiyi müəlliflərin arasında daha sanballı
imzalar olsun. Hiss elədiyim dərəcədə o, rus ədəbiyyatına
yaxşı bələddir, rus bədii dilini hiss edir və
onun tərcüməçi qələmi rus ədəbiyyatının
böyük ədəbi simalarını (xüsusən
klassikanı!) səsləyir. Qoqolun, Dostoyevskinin, Turgenevin, Lev
Tolstoyun, Çexovun demək olar ki, bütün əsərləri
Azərbaycan dilinə tərcümə edilib və
dövrünə görə bu tərcümələrin əhəmiyyəti
son dərəcə böyük və mühümdür. Ancaq bu gün biz deyə bilərikmi ki, o tərcümələrin
hamısı tam olaraq bütün bədii nüansları ilə
bərabər müəlliflərinə layiqdir? Yox, deyə
bilmərik, çünki layiq olanları ilə yanaşı,
olmayanları da az deyil. Mən istərdim
ki, Məmməd Oruc "Hərb və sülh"ü, yaxud
"Sakit Don"u əvvəldən axıracan yenidən tərcümə
etsin və mənim bu istəyimi "sifariş" kimi yox,
günümüzün (və imkanlarımızın!)
sifarişi kimi qəbul etmək lazımdır.
Bu qısa qeydləri yazarkən əvvəllər
oxuduğum və xoşuma gəlmiş "Əzrayılla
görüş" povestini yenidən vərəqlədim. Bu povest erməni-Azərbaycan
münasibətlərilə bağlı bizim ədəbiyyatımızda
"Kamança"dan gələn və inkişaf edən,
şaxələnən, millidən bəşəriyə
adlayan və artıq yalnız erməni-Azərbaycan yox,
"Kamança"dan əvvəl yazılmış bir
sıra əsərlərimizdə (məsələn,
"Şeyx Sənan"da) bəşəri miqyasacan yüksəlmiş
bədii-estetik özünüifadənin yaxşı nümunələrindən
biridir.
Azərbaycan
kəndlərini, şəhərlərini xarabaya çevirən,
Xocalıda cəlladlıq edən erməni ilə kamança
çalan erməni eyni adam deyil,
çünki o, eyni adam olsaydı, təbii bir intiqam hissi ilə
alışıb-yanan, bütün içi milli (və ədalətli!)
qəzəb hissi ilə dolu olan azərbaycanlının ürəyinə
yol tapa bilməzdi. Xəlil ilə Gövhərin həyatı,
güzəranları, sözlə birbaşa, müstəqim
deyilməyən hiss-həyəcanları və bu həyatın
bədii təsviri "Əzrayılla
görüş"ü ədəbiyyatımızın məhz
milli faktına çevrilir. Bunu da deyim ki, Məmməd
Orucun "Qısa qapanma" romanında ba müəllifin
ümumbəşəri dəyərlərə meyli
açıqca görünür və bu romanın eyni
mövzulu əsərlərdən yaxşı mənada
seçilməsinin də səbəbi elə budur.
Ədəbiyyatda bədii-fəlsəfi yüksəlişi,
ucalığı bəşərilik müəyyən edir. Çox bəyəndiyim, hətta
cavanlıq illərində aludə olduğum əsərlərdən
biri - Tomas Mannın "İosif və onun
qardaşları" yadıma düşür və
başına min bir əzab-əziyyət gətirilmiş, xəyanətlərin,
böhtanların içindən keçmiş İosifi
(Yusifi) sonda hökmdara qədər yüksəldən qüvvə
onun içindəki təhtəlşüur (T.Mannın qələmində
isə tamam aşkar!) qüvvə bəşərilik idi və
burada mühüm bir cəhət var: bəşəriliyin
kökündə millilik dayanır, fundament millilikdir. Mən əvvəllər
də bu barıdə yazmışam ki, məhz millidən
başlayan bədii-fəlsəfi yol magistrala çevrilərək,
artıq bir xalqın yox, bəşəriyyətin hiss-həyəcanını
ifadə edir: "Don Kixot" kimi, "Hamlet", "Anna
Karenina" kimi.
Ancaq biz qələmin
ardıyca çox uzaqlara getməyək və mən bu
qısa qeydlərin nöqtəsini qoymaq istəyəndə,
üç-dörd il bundan əvvəl Məmməd Orucun
hansısa yazısında söylədiyi bir xatirəsi
yadıma düşdü. O deyirdi ki, uşaqlıq
çağlarında Səməd Vurğun kimi bir şair
olmağı arzulayırmış.
Ancaq o, Səməd Vurğun kimi bir şair olmadı,
müasir nəsrimizdə layiqli yerini tutmuş görkəmli
nasirimiz Məmməd Oruc oldu.
9 mart 2022
Bakı
ELÇİN
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 12 mart.- S.6.