İnsan - sənət münasibəti
Sənət dünyanı məşğul
edən səmavi dəyərdi. İnsanlar musiqini hiss edəndə, səslərin harmoniyasını,
rənglərin ahəngini,
sözlərin metafizik
sirrini anlayan andan dünya bir başqa cür oldu. Bir az fikirli, bir az
həssas, bir az kədərli, bir az daha
anlayışlı, bir
az humanist və başqa "bir az"lar. Adəm alma yediyi zamandan
hekayələr uyduruldu.
Yeni evimizə - dünyaya gələndə onun necə, hansı formaya malik olduğunu,
buradakı missiyamızı,
bu evdəki rahatlığımızı təmin
edəcək şeyləri
araşdırmağa, fikrimizdə
onu çözməyə
çalışmağa başladıq.
Zaman-zaman insanlar hekayələrin sadəcə
iki nəfər və bir alma
ağacından ibarət
olmasından sıxıldılar.
Onları yoran, məhv
edən, onlardan oğurlayan canlılara Şər, onlara kömək edən, işıq verən, isidən canlılara isə Xeyir deməyə başladılar.
Və bundan sonrakı hekayələr bu iki uydurmanın savaşı haqqında oldu. İnsanlar öyrəndikcə, bildikcə, kəşf etdikcə, sənəti, mədəniyyəti daha dərindən dərk etdikcə Xeyir və Şər adı qoyduqları mövhumlar adiləşdi
və insanlar göydə, bilinməzdə,
zamanın arxasında
(və ya sonrasında - bu ikisi arasında bəşəri fərq var) hiss etdikləri həyəcana ad qoymağa
- inanclar yaratmağa başladılar. Mağaradan ayını
əlindəki odla qovub öz tayfasına
səadət gətirən
neandertaldan mağaradan
kitab çıxarıb
dünyaya sülh və barışıq gətirməyə çalışan
peyğəmbərlərə qədər inkişaf etdi sivilizasiyalar. Mağaradan çıxan kitablar ana bətnindən dünyaya gələn uşaqlar kimi öz anlaşılmaz
"səsləriylə" bizlərə nə isə deməyə çalışdı və
bizlər onların (yəni kitabların) dediklərini yozmağa (bununla belə anlamağa) çalışdıq.
Sənət o kitablardan öz
payını götürməyə
başladı. Və beləcə
incəsənətlə, mədəniyyətlə
insan arasındakı vəhdətin birinci pilləsi - insanın özünü sənətdən
gizlədiyi zamanlar başladı.
İnsan yaratdığının arxasında
Dini mətnlər
meydana gəldi. Təkcə təkallahlıq
məzmunlu deyil (Tövrat, İncil, Quran), həm də bəşəri mesajları
çatdıran ünsür
tapınaqlı kitablar
(məsələn, "Avesta")
toplumları qorumağa,
müdafiə etməyə,
onları Şərin
əlindən qurtarmağa
yardım etdi. Cəhalətin bütün
dövrlərində bu
kitablar dünyanın
yaranması haqqında
bilgi verdi.
İnsanlar bu kitabları
müqəddəs bilməyə
və onların səmavi bir xüsusiyyətə malik olduğunu düşünməyə
başladı. Bu kitablar təməl kitablardır. İnsan bu
kitabı yazanda xitab edəcəyi kütlədən qorxub.
İnsan
bu kitabların arxasına keçib (özünü elçi kimi göstərmək müəllif kimi təqdim etməkdən çətin idi). Bəşəriyyət bu kitabların,
bu kitablardakı hekayələrin. Bu kitablardakı mesajların
sayəsində tərbiyə
olunub. Evimiz - dünya təməl
kitabların yazdığı
qanunlarla idarə olunmağa başlayıb.
Klassik mətnlər bu kitabların birəbir təkrarı olduğu üçün deməyə
fürsət tapırıq
ki, əzəli və əbədi mətnlər ədəbiyyatın
və sair söz formalarının başlanğıcı olub.
İnsanlar bu mətnlərdən
ilhamlanıb rəsmlər
çəkib, musiqilər
qurub, kəşflər
edib. Bu kitablar
bizlər üçün
vacib olan, axtardığımız sualların
cavabını verirdi.
Dünyanın daha da gözəlləşəcəyinə inandı o insanlar və o kitabdakı mətnlər bu inancın təzahürü
idi. Hər şey
düşünüldüyü kimi olmadı. İnsanın xisləti onun öyrəndiklərindən
daha çox, iqtidara sahib idi. İnsan
yaratdığı sənət əsərlərinin
arxasından çıxmağa başladı.
İnsan yaratdığının
yanında
Və beləcə, müəlliflər meydana gəldi. Yazıçı və
onun yazdığı əsərlər, bəstəkar və
onun bəstələdiyi musiqilər, rəssam və onun
çəkdiyi rəsm, heykəltəraş və onun
hazırladığı heykəl - Tanrı və onun bəndəsi
misalı. Dünyanın əbədi
suallarından qaçan insanlar o suallara geri dönmək
üçün yeni suallar soruşdu, minlərlə cavab
tapdı, bütün cavablar qeyri-müəyyənlikdə
itdi. Zaman keçdikcə adamlar öz həqiqətlərindən
romanlar, simfoniyalar, portretlər hazırladı. Sənət ilahi qanunları bəşəri, daha
sonra insani qanunlara dəyişdi. Yaşamağın
fövqündə daha əlçatan və rahat şeylər
düşündü, tapdı. Bu suallar
böyümədi, şəkil dəyişməyə
başladı. Cərəyanlar yarandı.
Müharibələr, renosanslar, saraylar,
qalereyalar, muzeylər, kitabxanalar. Sənət
öz bütövlüyünü qoruya bilmədi. İnkar etdi, inkar etdikcə gəldiyi yerdən
uzaqlaşdı, sonra yenə oraya döndü. Bu periodun yaşı dünyanın yaşından
bir qədər azdır. O - insan
bezdi. Sənət ona xilas yolu göstərmədi,
amma özünü tanımağa bəs edirdi. Dünyaya gələndə onun qulaqlarına
pıçıldanan suallardan qurtulmaq üçün bu -
yaradıcılıq onun üçün vacib idi.
İnsan yaratdığından imtina
edir
Sənət insanı aşır. O, canlanır. Fikirləri işğal edir. Satılır
və yeni yerlərdə yeni adamlarla yaşamağa
başlayır. Geriyə, lap başa qayıdır
və bu dünya üçün vəzifəsini yenidən dərk
edir. Sənət bizim hisslərimizdən
qurtulmaq istəyimizin və özümüzü ifadə etməyimizin
tək yoludur. İkinci bir yol bizi o
böyük sualın içinə atır. İnsan öz ağrılarını və əzablarını
tanıyır. Onlardan azad olmaq istəyir.
Ancaq... Hər dəfə buna cəhd edəndə yenidən və
yenidən içindəki babalarından gələn təlaşı
hiss edir. Yaratdıqlarını özündən
uzaqlaşdırıb təzədən yaratmağa, daha fərqli,
daha anlaşılmaz (ta ki bunu yalnız o özü anlayacaq)
hala salır. O özünün də bir
yaradıcılıq olduğunun fərqindədi. Hirs və böyük olmaq istəyi sənəti
insandan uzaqlaşdırır. İnsan sənətə
deyil, özünə bağlanmağa başlayır və
yaradıcılıq səhrada sahibsiz dəvə kimi
yorğun yeriyir. Bu pillədə cərəyanlar,
muzeylər, kitabxanalar da dəyişir. Onlar
da özlərində daha çox şeyi ifadə etmək istəyirlər.
Hər şeyin içində dadaist bir
xarakter formalaşır.
Sənət və insan
özbaşına
Hər şey sonsuzluğun bir küncündə
qalır. İnsan zamanın, sənət insanın
formasını alır. Dünya hər
gün yarandığı günü yaşayır. Kitablar eyni sualın arxasındadır. Və
bütün incəsənət bir şeyə xidmət edir:
Tarixə. Yaddaş kitabçasına, xatirə
lentinə, keçmiş muzeyinə. İnsan
xatırlamasa, yarada bilməz. Xatırlamaq
insana məxsusdur. Sənət isə hər
gün unutmaqdadır. Yaradıcılıqla
insanın yolları insan öz yaradıcısını
tapmağa başlayanda yenidən ayrılır. Əvvəl-axır o axtarış yenə onları
bir araya gətirə bilir. Dünya
insanı, insan sənəti, sənət dünyanı məşğul
edir. Onlar əl-ələ tutanda kimsə,
nə isə xoşbəxt olur. Qoy olsun, hər
şey üçün bu belə səbəbdir. Bəşəriyyət insanla sənətin vəhdətində
gözəlləşir.
Rəvan CAVİD
Ədəbiyyat.- 2022.- 26 noyabr.- S.29.