Hekayə diskurs kimi: İşıq
1 hekayə 2 rakurs: Mirmehdi
Ağaoğlu “İşıq”
Son
zamanlar nəsrimizdə qəhrəmanın daxili vəziyyətini,
ünsiyyət çətinliyini, tənhalığını,
yorğunluğunu önə çəkən və oxucunu
obrazı idarə edən duyğulara, fikirlərə yönəldən
hekayələr daha çox yazılmaqdadır və bu,
çox yaxşı haldır. Mirmehdi Ağaoğlunun “İşıq”
hekayəsi də emosiyaları obrazın daxili qatında yaşanan, soyuqqanlı təhkiyə ilə yazılmış mətndir. Burada minimal həddə
endirilmiş əhvalatın,
təsvir informasiyasının
içində güzəran
çətinliyinin küncə
sıxışdırdığı insanın əhvalatı, insan gerçəkləri
nəql edilir.
Mirmehdi Ağaoğlu
hekayədə modernist təhkiyə
modelinə uyğun olaraq, qəhrəmanın
daha çox daxili dünyasına, psixoloji təbəddülatlarına
yönəlir. Zahiri təsvirləri arxa
fona yerləşdirərək
obrazın içdə
yaşanan vəziyyətinə,
ruhi durumuna fokuslanır. Obrazlar üzdə
bir-biri ilə danışırlar. Amma oxucu
anlayır ki, daha bir dil
var gizlində - kədərli, yalqız, içinə tökülən
göz yaşı kimi səssiz. Mirmehdi bu səsi vizuallaşdırır
hekayədə.
“İşıq” hekayəsi
vizual dərinliyi ilə diqqəti çəkir. Kiçik bir həyət
evi, yarıqaranlıq
evdə gündəlik
həyatının ritmi
ilə yaşayan ana, onun yanına
borc pul istəmək niyyəti ilə gələn, fəqət bunu heç bir vəchlə dilə gətirə bilməyən
oğul. Yazıçı
qələminin obyektivi
yalnız personajlara fokuslanmır, evin təfərrüatlı işlənən
interyerindən tutmuş
ən adi detaldakı təsvirlərə
qədər vurğu salmaqla kompozisiyanın
bədii-estetik keyfiyyətini
yüksəldir. Təhkiyədəki
ləng temp, az
dialoq, məişətdəki
dar pəncərələr,
fon kimi verilən ala-qaranlıq dəhliz və mətbəx, hətta mətbəxdəki əşyaların
ekspressiv təsvirinə
qədər hər şey qəhrəmanın
içinin çöküş
ovqatı, depressiv vəziyyəti ilə ifadə olunur.
Hekayənin ən mühüm məziyyəti Mirmehdi Ağaoğlunun insan hisslərinin dərinliyini
obrazın yaşantısında
stenoqrafik dəqiqliklə,
həm də dilin bütün poetik imkanlarını işə salaraq izləməyə çalışmasıdır. Yazıçı bu dərinlikdəki insan çarəsizliyini, sosial problem içində
çırpınan həyatları,
maddi ehtiyacların ağır məngənəsində
əzilən fərdlərin
hisslərini səliqəli
bir axarda yazmağa çalışır.
Hətta
müəllifin ara-sıra
etdiyi müdaxilələri,
obrazın ailəsi, atası ilə bağlı xəsisliklə
vardığı ştrixlər,
keçmişi, bu günü ilə bağlı beynində sayqışan xatirələr,
yəni qəhrəmanın
həyatı fonunda yaradılan müxtəlif
şərhlər, dialoqlar
belə bu hisslərin axarını pozmağa gücü yetmir. Yazıçı həyatın bu
boz, darıxdırıcı
prozası içində
daha ağır olanın – psixoloji çırpıntının, ruhu
təlatümün ifadəsini
verməyə köklənir.
Belə bir inadkarlıq yazıçıya nə
üçün lazımdır? Hisslərin hərəkətini
izləməklə qəhrəmanın
daxili aləmində yuva salmış problemin dəqiq ölçülərini göstərmək
üçün. Oğul anasına
ehtiyacını, ata evinə pul istəmək üçün
gəldiyini deyə bilmir. Bunu hər dəfə dilinin ucundan qaytaran oğulun simasında yazıçı
yalnız insanın sosial-psixoloji xarakterini predmetləşdirmir, həmçinin
fərdin psixoloji məzmununa, iç dünyasına təmas etməyə imkan yaradır. Yazıçı təhkiyəsinin strukturuna səssizliyi, sükütü da əlavə edərək,
onu üslub baxımından daha da zənginləşdirir.
Hekayədə gündəlik həyatın,
məişət təsvirlərinin
simvollarla, qüssəli
poetik dillə ifadəsi yer alır. Yazıçı mənaların, sözlərin,
hətta sükütün
belə çoxqatlılığını
poetik struktura çökdürə bilir.
Məsələn, yazıçı
evin sosial durumunun informativ təsvirini vermir, oxucu özü bunu bir neçə
detaldan anlayır - özünün şəpşəplərini
oğluna verib soyuq daşların üstündə ayaqyalın
dayanan, dərmanları
baha olduğuna görə qənaətlə
qəbul edən ananın durumundan, bir lampanın növbə ilə işığı sönən
üç ayrı məkana çıxarılıb
taxılmasından və
s.
Bunlar hələ
məişətin təsvirlərindən
görünənlərdir. Bir də görünməyən,
təsvir edilməyən,
yəni “gizlədilənlər”
var mətndə və onlar əslində
obrazların iç durumu haqqında daha mühüm informasiya daşıyıcısıdır:
obrazların söhbət
zamanı bir-birindən
gizlətməyə çalışdıqları
üzləri, pərtlikləri,
səslərindəki qüssə,
ürkəklik, yalan danışmaq əzabı.
Bu mənada, hekayədəki
işıq detalı,
onun müxtəlif situasiyalara uyğun müxtəlif rakurslardan ön plana gətirilməsi,
çəkilib qabarması,
ilğım kimi görünüb yoxa çıxan gizli
və aşkar məqamları tutmaq üçün dəqiq düşünülüb və
mətndəki ideyanın
effektivliyinə xidmət
edir.
Bütün mətn boyu obrazın emosiyası, həyəcanı
onun içində,
səssizliyində, daxili
intonasiyasında qərar
tutur və yazıçı bir kiçik nüans ilə - hamamdan lampanı çıxardığı
hissədə bu yaşantını, gərginliyi
kulminasiya nöqtəsinə
çatdıraraq oxucuya
keçirə bilir: “Anasına deməyə dili gəlmədi, dili gəlmədi desin ki, ana,
ay ana, hamama girib patrondan ehmalca yapışdı, bu dəfə lampanın içinin tökülməsindən qorxduğundan
yox, qolu gücdən düşdüyündən
belə edirdi, vallah, cibimdə bircə manatla qapınızdan girmişəm,
şüşə kürədən
yapışıb sola burdu,
Bilgəhə müsahibə
götürməyə getmişdim,
ana, suyu süzülə-süzülə hamamdan çıxdı, yol uzaqdı, olan-qalan pulum da yola getdi,
ay ana, bayaq anasının oturduğu stula çıxdı, ordan da stolun
üstünə dırmaşdı,
evdə də bir qəpiyim qalmayıb, ay ana, xarab lampanı açıb qaranlığa
uzatdı, yolüstü
burda düşdüm
ki, sizi yoluxum, həm də, lampanı kəpənək formalı
lüstrın partonuna
bağladı, həm
də varsa sizdən 5-10 manat əl borcu götürüm,
ana, ay ana. Deyə bilmədi”.
Bu epizod əslində
iki “gizlədilən” nüansın bir-biri ilə çulğaşma
anıdır. Qəhrəmanın qəlbini didən
sözün ağırlığı
burada zilə qalxır və elə bu zildə
də sönüb itir. Sanki qəhrəmanın
daxilində qəfil partlama baş verir və bu
partlayışın qalıqları
yenə də onun öz içinə
tökülür. Bundan yalnız
oxucu xəbər tutur və qəhrəmanın
situasiyasına dərindən
sarsılır. Və bu ona görə baş tutur ki, yazıçı
oxucunu tədqicən bu ovqata hazırlayaraq
onu mətnin atmosferinə sala bilmişdir. Həmçinin qurama və qeyri-reallıqdan qaçaraq
süjet xəttinin inkişaf tərzinə uyğun dil materialını düzgün
seçmiş, detal və təfərrüatların
təbii vəhdətini
təmin etmişdir.
Elnarə AKİMOVA
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 15
oktyabr.- S.7.