"Özləri sağ qalacaqlar Məni öldürən şeirlər"

Umacaqlar bizdən qaçır,

Çatammırıq, ha gedirik.

Könlümüzdən savab keçir,

Niyə günaha gedirik?

Özün nur saç, Rəbbim, önə,

Varmalıya varaq yenə.

Ayrı səmtə, ayrı yönə -

Amana-aha gedirik.

Ölmürük ha ölmək üçün,

Gedəsiyik gəlmək üçün.

Bilməlini bilmək üçün

Bəlli sabaha gedirik.

Yar olduq Onnan ötəri,

Var olduq sonnan ötəri...

Allahdan yol gəlib bəri -

Üzü Allaha gedirik.

Allahın kölgəsi

Nizamında nə tərif var, nə şər var,

Düşüncəyə hər nə gəlib düşər - var.

İnam varsa, iman varsa, bəşər var, -

Allah haqdı, bəndə onun kölgəsi.

Düz əməldə qazanc da var, pay da var,

Gerçək olan ibadətdə fayda var.

Tövrat, İncil, Quran nədi? - Qaydalar, -

Allah haqdı, din də onun kölgəsi.

Haqqın sirri göy üzündə yeddi qat,

Yalnız Odu vaqif olan adbaad.

Əgər məndən başlayırsa bu həyat, -

Allah haqdı, mən də onun kölgəsi.

Gecələr bivaxt durub yazı yazanda uşaqların anası hər dəfə canıyananlıqla "şeir yazmaq səni

öldürəcək" - deyir...

Onsuz da hər şey fanidi,

Hər şey ötəri, anidi.

Dəymə, sevdiyim canidi

Məni öldürən şeirlər.

O tərəflər ün öldürür,

Bu tərəflər ön öldürür.

Hər gecə bir gün öldürür

Məni öldürən şeirlər.

Gərginliklər məndən doymur,

Sən deyəni onlar duymur.

Hələ ki yatmağa qoymur

Məni öldürən şeirlər.

Gah dağ çəkir, gah dağılır,

Gah da bir sözdə boğulur.

Neynim ki, belə doğulur

Məni öldürən şeirlər.

Zamanımı bölüb gedir,

Ağrısını bilib gedir.

Yatan kimi ölüb gedir

Məni öldürən şeirlər.

Şimşək kimi çaxmayıblar,

Leysan kimi axmayıblar!..

Hələ gəlib çıxmayıblar

Məni öldürən şeirlər.

...Yaddaşlarda qalacaqlar,

Haqqı varsa, alacaqlar.

Özləri sağ qalacaqlar

Məni öldürən şeirlər.

Kaş...

Xəyal

Nə ola bir səhər qonağım gələ,

Biləm ki, qapını döyən anamdı.

"Ay uşaq, səs salma, atanız yatır,

Üstünü yaxşı ört" - deyən anamdı.

Görəndə deyə ki: "Çox sınıxıbsan,

Yenəmi özünü salırsan zülmə?

Qalma yeməyindən, ay ömrün-günüm -

Özünə fikir ver, bəsdi, üzülmə".

Deyə ki: "Bacılar küsəyən olur,

Sən böyük qardaşsan, gözdən ayırma".

Deyə ki: "Rüfətim hələ körpədi,

Hər dəfə danlayıb qəlbini qırma".

Görə aralıqda yad pıçıltı var,

Qata bir-birinə eşiyi-öyü.

Deyə ki: "Pirinə təpik atma haa,

Eldə də böyükdü evin böyüyü".

Sonra barmağını daraq eləyə,

Dünyanın həniri başımdan keçə.

Bircə "qım-qımı"sı, bircə laylası

Yaşına yan alan yaşımdan keçə.

Bir səhər görəm ki, anam evdədi,

Amma dərdlərimdən agah olmaya.

...Sənə yalvarıram, ruhlar soltanı -

Anam röyadansa iraq olmaya!

Olmaya!

Olmaya!

Allah, olmaya!..

Ovqat

Gözümün bir hovur yuxusu çatmır,

Həsrətin naləsi boldu bu gecə.

Kirpiklər ucunda çıxıb taxtına

Vaxtımın soltanı oldu bu gecə.

Yaxamdan əl çəkmir amansız sual,

Dəyişir düşüncə, dəyişir əhval.

Çırpına-çırpına bir aləm xəyal

Ruhuma daraşdı, doldu bu gecə.

Bir özgə ahəng var sonsuz səmada,

Sanki doğmalaşır qərib bir səda.

Zülməti nə qədər uzun olsa da

Yoldu dan yerinə, yoldu bu gecə.

Hamıya bəllidi bineyi-başdan,

Sevinc ayrı düşmür dərddən-təlaşdan.

Səhər bilinəcək, səhər - o başdan

Yenəmi açıldı, soldu bu gecə?

Halına dil deyir ölülər sağın,

Astarı üz olur inad yasağın.

Ağır itiyini "İşaq-Musağ"ın

Hüznlə oxuyan valdı bu gecə.

Hər anın yükü var ömrün köçündə,

"Hər şey"ə dəxli var "yox"un, "heç"in də.

Gəlimli-gedimli zaman içində

Mənə bu şeirlə qaldı bu gecə.

Daha yoxdu

Gör nə qədər il ötdü, ay dolandı,

Əl kədərin ətəyindən üzülmür.

Təmkin-filan belə vaxtı yalandı -

Ata-ana yoxluğuna dözülmür.

Əvəzləyən olacaqmı onları,

Kim qaytarar yurda məhrəm anları?

Daha yoxdu gəldim deyə hər dəfə

yollarıma güvənc olan o nəfəs,

Sinəsinə döyə-döyə hər dəfə

ayaqyalın doqqazatan çıxan kəs.

Hardan alaq mələklərin mehrini?

Harda qoyaq yoxluqların qəhrini?

Daha burda çox umulan azalır,

Həniri də öləziyir hər işin.

Daha burda ayrı yazı yazılır,

Daha yoxdu köhnə tamı gəlişin.

Dəftərimi şirin-şirin öyən yox,

Dağdağanı ətəyimə düyən - yox!

Tüstülənir dilimdəki bayatı,

İçimdə bir qoşma gəzir yaralı.

Dizə çıxır yenə bağın göy otu,

Yenə bişir yayma xəngəl, xamralı -

Ancaq atam kərəntini dişəmir,

Ancaq anam kündəsini döşəmir.

...Yadındamı qılınc-qırğın, a Fazil,

bağda heyva çiçəyinin üstündə?

Nəvənin də harayı bol, səsi zil,

Qayış kəmər hikkəmizin qəsdində.

İndi hanı çataxlayıb döyənim,

"Ay insafsız, bir əl saxla!.." - deyənim?!

Eşq varıydı göyün yeddi qatında,

Gecə-gündüz izləyənim yoxdu, yox.

Belindəki qalın şalın altında

Sucuq payı gizləyənim yoxdu, yox!

Nəvaziş də, pay-pürüş də kəsildi,

Hara getdi həyat eşqi? Nə sirdi?

Çox da yurdu qoruyanım əladı,

Çox da gəlin qızıldan da qızıldı.

Yox! O yoxluq hər kəs üçün bəladı,

Yox! O bəla hər kəsə tən yazıldı.

Evimiydi bu yurd onlar sağ ikən,

Qardaşımın qonağıyam daha mən.

Düşüncəni gerçək olan yağmalar,

Bəd deməyin bu şeirə, bu təbə.

Sıralanıb gör nə qədər doğmalar,

Doğmalaşır gündən-günə bir təpə.

Qibləgahım oldu bir cüt qara daş,

Umulan yer qismət ola... Ola, kaş...

Qazax, Kəmərli

Rəfail İNCƏYURD

Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 3 sentyabr.- S.18.