Söz bilirəm - Məhəmməd,
İsa, Musa içində
"Ermitaj"a tələsirəm. Vaxtım az
olduğundan yol hərəkəti qaydalarını pozuram. Yenə qırmızı işıq yandı. Buna baxmayaraq keçmək istəyirəm. Elə
bu anda bir vaxtlar Leninqradda təhsil alan, səhər-səhər
dərsə tələsən və cibində cəmi
üçcə manat pulu qalan, indi çox hörmətli
ziyalılardan biri - dostumu xatırlayıram. Dərsə
gecikməmək üçün yol hərəkəti
qaydasını pozub, 3 manat pulu cərimə olaraq verib, həmin
gün ac qalan dostumun gününə düşmək qorxusu
yaranır içimdə. Durub gözləyirəm.
Axı mənim də o qədər çox
pulum yoxdur. Mənim indiki halım onun o vaxtkı vəziyyətinə
uyğundur...
..."Ermitaj"dayam. Yanımda dayanan rus qadını
Rembrandtın "Didərginin qayıtması" əsərindən
həyəcanlandığımı görüb astaca
pıçıldadı: - Təkcə bu əsəri görmək
üçün dünyaya gəlməyinə dəyərdi...
I
Musa,
İsa, Məhəmməd və Allahsız Budda
Günah
edib, tövbə dedim,
Ey
günahım, tövbədi din,
İsa,
Musa, Məhəmmədin
Tanındığı iman mənəm.
Pəncərədən baxıram. Sakit-sakit qar
yağır. Yağan qar, nədənsə,
səhrada İsanın təmkinli, ağır-ağır,
sakit atılan addımlarını xatırladır mənə.
Hələ İsanın ətrafında həvarilər
yoxdu, hələ onu atıb getməyiblər, çarmıxa
çəkilməyinə çox var. Hələ İsa səhrada
yalnız və tənha olaraq yüyürür. Hələ o,
təkbaşına deyil. Hələ o, tənhalığın
və yalnızlığının əzabını çəkir.
Hələ peyğəmbər seçilməyib.
Hələ tənhalıqdan qurtarmaq
çabası var içində. Hələ təkbaşına
deyil İsa!
Təkbaşına
olmayan peyğəmbər ola bilməz.
Musa - kiçicik bir uşaqla (İsmayıl), köməksiz
bir qadını (Həcər) səhrada başına
buraxıb gedən İbrahimin soyundan gələn yəhudilərin
peyğəmbəridir. Musada eqo var. O, yemək zamanı onu narahat
edən böcəkdən belə Allaha şikayət edən
bir peyğəmbərdir. Musa yəhudidir.
İsa - bəndələrdən və Tanrıdan gələn
bütün əzabları uşaqtək, sadəlövhcəsinə
qəbul edən, sevən Allahın oğludur. Və ona
görə də yəhudi olmaqdan
çıxmışdır.
Dünyada
iki tip din var - Tanrının sevgi tərəfini tutan və bir
də ölüm (qorxu) tərəfini tutan dinlər. İsa və Budda kimi.
İsa - yer üzündəki və göydəki sevginin,
Budda ölümün və qorxunun tərəfindədir.
Məhəmməd həm "sevin", həm də
"qorxun" dediyindən sevginin, qorxunun, ölümün
fövqündədir.
Kitabı göydən gələn Məhəmməd
kitab yazan Musadan, haqqında kitab yazılan İsadan daha
çox sirlidi, daha çox mükəmməldi.
Musa bir qövmə, İsa xalqlara, Məhəmməd
bütün dünyaya, aləmlərə göndərilmişdir,
Məhəmməd həm İsa, həm də Musadır. Qəbul olunsa
da, olunmasa da.
Bəs bu üçü arasında sarıya
(ölüm rəngi) bürünmüş Buddanı neyləyək?
Budda üçün Tanrı ölümdür (nirvana)
və yaxud əksinə, ölüm Tanrıdır. Tanrının
özü ölümsüz olduğundan Buddanın
Tanrısı yoxdur.
Budda üçün iblis mələkdən,
başdaşı çiçəkdən gözəldir.
Ey daş
qoyub, məscid quran
Uzaq yoldu "İncil", "Quran".
Ağac,
yarpaq, yoldu hər yan
Bəndə ilə Tanrı arası.
II
Hissələrin
bütövdəki mahiyyəti
Bir
keçilməz hədd var, hədd
Hüzün,
kədər, bir də dərd;
Söz
bilirəm Məhəmməd,
İsa, Musa içində.
Mənə elə gəlir ki, Musa da, İsa da, Məhəmməd
də müxtəlif zamanlarda yerə enmiş, toxuna bildiyimiz,
küfr etdiyimiz, çarmıxa çəkdiyimiz, daşa
basdığımız Allahdır. Bunu inkar etməyimiz
Allahı yanımızda istəməməyimizin göstərgəsi,
Allahdan qaçmağımızın özgə bir yoludu.
Biz həmişə
uzaqda olana can atırıq, yanımızda olan heç eynimizdə
deyil.
Bizim üçün gedən qalandan, olmayan olandan daha
sevimli, daha çəkicidi. Bu yanlış
düşüncənin bircə səbəbi var. - Gedənin
qalanla, olmayanın olanla eyni şey olduğunu anlamırıq.
Və biz böyük mənada Allahın
dünyanın içində, dünyanın da Allahın
içində olduğunun fərqində deyilik.
Çay dənizdə, daş dağda, ağac yarpaqda,
çiçək ləçəkdə nədisə, biz də
Tanrı üçün oyuq. Yarımçıqlıq
və hissələr tam və mükəmməl
üçün nədirsə, biz də Tanrı
üçün oyuq. Hissələr
özünün yaratdığı bütövün mükəmməlliyindəki
mənanını anlamaq gücündə deyil.
Musa da, İsa da, Məhəmməd də, Tanrıdan -
tam və mükəmməl olandan bəhs edir, tam və
mükəmməl olanı anladır. Biz nə qədər
ki, tam və mükəmməl olanın hissələrindən
danışmırıq, tam və mükəmməl olanın
nə olduğunu heç vaxt anlamayacağıq.
Biz Tanrı haqda ağacın yarpaqlarının, budaqlarının,
gövdəsinin, rişələrinin ağac haqqında
bildiyi qədər bilirik.
III
Rembrandtın
çarmıxındakı İsası
Çıxıb
zaman adın həddən,
Tanrıya
çox yaxınam mən
İsa,
Musa, Məhəmməddən
Bu divanə halım ilə.
Sözün anlatdığı gözün
anlatdığı deyil.
Tanrı təkrarı sevməz. Tanrı yer
üzünə təkrar-təkrar peyğəmbərlər
göndərsə də, onların heç biri o birinin təkrarı
deyil. "Quran" "İncil"i,
"İncil" "Tövrat"ı təsdiqləsə
də, Məhəmməd İsanın, İsa Musanın təkrarı
deyil. Təkrar olunan günah və tövbə
üzərində qurulan yoldu. Məhəmməd
"Quran"ıynan, İsa çarmıxıynan, Musa əsasıynan
gedir o yolu.
Möcüzəsiz sevgi yaradan, möcüzəsi ilə
qorxu yaradandan böyükdü, böyük olduğu qədər
də ilahidi.
İsa möcüzəsi ilə sevgi yaratmırdı. İsa sevginin
tam özü idi.
Gözün anlatdığı sözün
anlatdığı deyil.
İnsan sözlə anlada bilmədiyi zaman, sözün
bitdiyi yerdə rənglərə üz tutar. Sözün
şəklini çəkməyə başlar. Sözün dəlisi, ağıllısı
olduğu kimi, rənglərin də dəlisi, savaşanı,
həlimi, ağıllısı var. Rembrandtın
fırçasında rənglər dəlidi.
İsa çarmıxa çəkildiyində həvariləri
qaçıb aradan çıxmışdılar. Və İsa
yəhudilər zalım olduqları üçün
çarmıxa çəkilmədi ki. Həvariləri
gücsüz olduğu üçün
öldürüldü.
İsa çarmıxdan endirildiyində onu almaq
üçün biri fahişə olmaqla üç qadın
gözləyirdi (elə indi də qadınlar kişilərdən
daha sədaqətlidirlər). İsa çarmıxa
çəkiləndə də onu sevənlərdən bir kimsə
yoxdu. Sevgiləri də imanları kimi saxta
idi.
Rembrandtın "İsanın çarmıxdan endirilməsi"
tablosunun önündəyəm. Adama elə gəlir
ki, elə indicə çarmıx yıxılacaq və sən
onun altında qalacaqsan.
Rəsmə yaxınlaşmağa qorxuram. Bir az da
yaxınlaşsam, İsanın qanı üstümə
sıçrayacaq. Bütün bunlara baxmayaraq, İsanı
çarmıxdan endirənlərə qoşulub onlara kömək
eləmək istəyirəm...
Çarmıxdan endirilən İsa dipdiridi. Çünki Rembrandtın
fırçasında rənglər dəlidi...
Və o dəli
rənglərdən,
Ordan mənə
bir səs baxdı,
Ağıllıdan dəli haqdı.
Olsa da bir
fərqi yoxdu,
Kimin nəyin divanəsi.
Dəlilər bütün hallarda ağıllılardan
haqlıdı.
IV
Yarıqaranlıq
zirzəmi
İmana
gəl deyən kəs,
Sevda iman deyil bəs.
İçimizdən
gələn səs -
Ən böyük imanımız.
Gündüzlər küçələri
dolaşa-dolaşa Allahı söyüb, gecə qaranlıq
düşəndən sonra qorxa-qorxa Allaha dua oxuyan F.Nitsşe
"Allah ölüb" dediyində axtardığını
tapmayan bir kimsənin qorxusunu yaşayırdı. O, Allahı
tapmadığı üçün o, "ölüb"
deyirdi. O, içində ölüm qorxusu gəzdirirdi.
Nitsşe bir şeyi anlamırdı ki, ölüm qorxusunun
olmadığı yerdə öləcək adam
da yoxdur. Və ölüm qorxusu ölümə
etiraz edən bir düşüncə formasıdır. Nitsşenin Allah axtarışı "Allahın
ölümü" ilə nəticələndi.
Müdrik
adam axtardığını tapan yox, istədiyini
axtarmadan tapan adamdır.
Tanrının
verdiyi ömrü, Tanrının istədiyi kimi yaşayan adam üçün Tanrını axtarmağa
ehtiyacı yoxdur. Gözləyəcəksən,
ya gözləməyəcəksən - Tanrı özü gələcək.
F.Dostoyevski Knyaz Mışkini də, Roskolnikovu da buna
inandırmışdı. Çünki edam
anında o, Tanrını çağırmamışdı,
edam sürgünlə əvəzlənəndə Tanrı
özü gəlmişdi. Və buna görə
F.Dostoyevski bütün həyatı boyu Tanrı
axtarışından əl çəkmişdi. Çünki Tanrı həmişə onunla idi.
Yoxsa, o, divar kağızı üst-üstə 16 dəfə
dəyişdirilmiş yarım zirzəmidə,
yarıqaranlıqda bu boyda işıqlı şeyləri nə
cür yarada bilərdi.
Onun son əsərlərini
yazdığı, xəstə yatdığı və can
verdiyi otaqdayam.
"Ölülər
evindən qeydlər" əsərinin əlyazması stolun
üstünə səpələnib...
Həyəcandan oxuya bilmirəm. Can verdiyi divan önümdədi. Çevrilib "Qumarbaz"ı yazdığı
yazı masasına toxunuram. Və birdən
gözüm onu həmişə qumarda uduzduran zərlərə
sataşır. Cürbəcürdür,
udmaq üçün zərləri tez-tez təzələyirmiş.
Ancaq çox heyif, həmişə uduzub. Onun əvəzində dünya ədəbiyyatı
"Qumarbaz" kimi bir əsər qazanıb. Onun böyüklüyü uduzanda da
qazanmağında idi.
F.Dostoyevski L.Tolstoy kimi heç vaxt bütün
ömrü boyu Allahı axtarmadı. Çünki onunla
görüşmək üçün Allahın özü
bu yarım zirzəmiyə təşrif buyurmuşdu. Və onu öz dərgahında İsa kimi oğlu
elan eləmiş, cənnətlə müjdələmişdi.
Yoxsa o da nə cür İsa kimi "dünyanı sonda
sevgi xilas eliyəcək" deyə bilərdi.
"Ən
müdrik adam arada bir özünə axmaq
deməyi bacaran adamdı". (F.Dostoyevski).
Ancaq
bütün dahilər bir az axmaq olsa da,
axmaqların heç biri dahi deyil.
V
İşim
çörək işi deyil
Heç
kəs heç kəsin deyil,
Yazı
deyil yazı da
Görüntüdü
haqq nahaq,
Bəlkə Allah özü də.
Mən içimdəki boşluğu doldurmaq,
ruhumdakı azadlıq yanğısını söndürmək,
yalnızlıq duyğusunu ovundurmaq üçün yazı
yazıram. Və bilirəm ki, sükut və səssizlik
Tanrının səsidi. Azadlıq da
Tanrının başqa bir adıdı. Özü
də çoxdan, lap çoxdan unudulmuş adı.
Bakı Kufə şəhəridi, ancaq Qarabağ Kərbəla
meydanı deyil. Tanrıya dönməyin zamanı gəldi,
əfəndilər.
Başdaşının çiçəkdən, iblisin
mələkdən gözəl olduğunu, mələklərin
Tanrıdan daha çox sevildiyi günlər gəldi, əfəndilər. Çiçəklərin
ləçəklərindən, ağacların
yarpaqlarından əvvəl öldüyü gündür Azərbaycanda!
Daha hıçqırıqların,
hönkürtülərin pıçıltıyla,
andların dua ilə əvəzləndiyi gündür,
qardaşlar. Bizim günümüzdür
bu gün hər kəsdən daha çox. Bu günün hönkürtüsü,
hıçqırığı sənsən,
pıçıltısı mən. Andı
sənsən, duası mən. İçimdə
hönkürtü ilə pıçıltının, andla
duanın qarışığından doğan bir kədər
var. Özümdən daha çox, əzabkeşlərin
yarımçıq ömrünü yaşayıram elə
bil. Ölümün üstündə
yazılmış şeirlər ölümü
anlatmadığı kimi, azadlıq üstünə
yazılanlar da azadlığı anlatmadı, anlada bilmədi
heç vaxt. Olacaq şey olandan gözəl
göründüyü kimi, ölüm ölümdən
sirli, azadlığın özü "azadlıq"
sözündən daha gözəldir. Heç nə
olduğu kimi anladılmayacaq heç vaxt...
İşim çörək işi, dərdim mələk
işi deyil, əfəndilər.
Qardaşlar!
Gücüm
var, varım, daş yarım
Daşdan da çörək çıxarım.
Bu dərdi
hara aparım,
İşim çörək işi deyil.
Son üç manatını dərsə gecikməmək
üçün cərimə verib həmin günü ac qalan
bir adamın qorxusu var içimdə. Bilirəm, ac qalmaq
qorxusu da Azadlığın dost-doğma düşmənidir.
Ancaq bir şeyi də bilirəm ki, İsa yəhudilər
qəddar olduqları üçün çarmıxa çəkilmədi.
İsa həvariləri gücsüz olduğu
üçün öldürüldü. Onun
üçün heç kim fəda
olmağa hazır deyildi. Azadlıq
çarmıxdakı İsadı.
İsanı
çarmıxdan endirməyin zamanı gəldi, əfəndilər!
P.S. Məhəmməd
əsabələrinə inanmasa da, əsabələri Məhəmmədə
inanırdı. Və ona görə də o
sağ qaldı.
Rüstəm BEHRUDİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2022.- 15 yanvar.- S.12-13.