Onun
meyvəsi
Hekayə
“İdman
malları” mağazasında
satıcı işləyən
Bəhmən sol ayağının dizdən
aşağısını Cəbrayıl torpağında
ağac kimi əkib. Tez-tez həmin ağacı yuxusunda görür. Hər dəfə görür ki, ağac bir az
da boy atıb.
İstəyir ağaca
su versin, tez böyüsün, meyvə gətirəcəkmi,
gətirməyəcəkmi, maraqlıdı ona. Amma su vermək
istəyəndə yuxudan
oyanır.
Müharibədən əvvəl də həmin mağazada işləyib. Əzələli
qolları var idi onda, indi
qol ağacı da var. Mağazanın
sahibi deyib ki, qazilərə canımız qurbandı, gəl yenə öz işində işlə. Maaşını
yüz manat artırıb. Razıdı
mağazanın sahibindən.
Başqası olsaydı,
deyərdi ki, ayağına görə mağazada iş axsayar. Bu demir.
Bəhmən döyüş haqqında
danışmağı sevmir.
O günləri xatırlayanda
fərəhlənsə də,
yanında şəhid
olmuş döyüş
yoldaşlarına görə
kədərlənir. Həmin
anları yaddaşından
silmək istəyir.
Əsgərlikdə “82 millimetrlik minaatan batereyası”nda tuşlayıcı olsa da tuşlamağı unutmuşdu. 2013-cü ildə
gəlmişdi əsgərlikdən.
Üstündən yeddi
il keçəndən
sonra hesablayıcını,
bussolu duman kimi xatırlasa da, səfərbərlik zamanı onu çağırıb elə
minaatan batareyasına göndərmişdilər. Amma
tez xatırlamışdı
hər şeyi. Minaatanı tuşlamağı
bircə dəfəyə
təkrar öyrənmişdi.
***
Əyilib yarımçıq ayağına
baxanda dizdən aşağı boşluq əvəzinə minaatan lüləsi görür.
Elə bilir ki, hər an
yarımçıq ayağının
içindən mərmi
çıxa bilər.
İşdi, birdən torpaqlar alınmasaydı, dəli olardı bəlkə. Düşünür ki, mənim neçəsə
faizim getdi, ölkənin iyirmi faizi qayıtdı. Yenə yaxşıdı.
***
Müştəri tennis topu istəyir, göndərir onu tennis topları olan tərəfə. Geniş mağazadı, nəsə
axtaranda tapmaq asan deyil.
Bəhmən də müharibədən
qabaq yaxşı masaüstü tennis oynayan olub. Onu
udmaq mümkün olmayıb. Dostlarına da o öyrədib oynamağı. Amma heç kəsə uduzmayıb. Hərdənbir
dostları ilə tennis oynamağa gedəndə bir-bir hamını udub, sonra zarafatlaşıb, məzələnib onlarla.
“Öyrənin, a kişi”
deyib, “öyrənin oynamağı! Bu qədər zəif bilməzdim sizi!”
Dostları onun tennis oynamağına həsəd
aparıblar.
İş o yerə çatıb ki, Bəhmən onları udmaqdan yorulub. Tək ayaq üstə
oynayıb. Hoppana-hoppana.
Yenə udub.
Həmin gündən sonra dostları tennis oynamağa tövbə ediblər.
“Bir ayaq
üstə də uduram sizi. Nə
gündəsiz, ə!” deyib
Bəhmən. “Öyrənin,
sonra gəlin, oynayaq!”
Daha
dostları onunla heç vaxt oynamayıblar. Bəlkə
də lovğalanmağından
inciyiblər.
***
Maaş aldığı günün gecəsi ağacın çiçəklədiyini
gördü. Ağ-narıncı
çiçəkləri çox
qəşəng görünürdü.
Sevinə-sevinə qalxdı
yuxudan. Anası qəribə-qəribə baxdı
ona. Bəhmən desəydi ki, yuxuda ayağımı görmüşəm, çiçək
açmışdı, anası
ağlayardı.
Bəhməndən soruşan olsa, deyər ki, ən çox
peşman olduğu şey, dostları ilə bir ayaq
üstə tennis oynamaqdı.
Lovğalanb deyə
Allah onu cəzalandırıb.
Hər dəfə qol ağacına söykənəndə qulağına
səs gəlir:
“Oğulsan, həyata da bir ayaq üstə qalib gəl!”
Ayağına protez qoyulan
gün gec yatdı. Yata bilmirdi sevincdən. Bir ayaq üstə
yaşamaq asan deyilmiş. Bir neçə ay ərzində
gördü bunu.
Yuxuda
gördü ki, ağac meyvə gətirib. Sevindi. Dadına baxmaq istədi, yaxınlaşdı
ağaca. Lap yaxına
gələndə gördü
ki, meyvə deyilmiş bu, tennis topuymuş, sən demə!
Elə yuxudaca ağladı.
Ədəbiyyat
qəzeti.-2022.-29 yanvar.-S.8.