Gedək üzü küləyə?

Ay mənim dünənim, bugünki günüm,

Sevəndən küsməzlər, başına dönüm.

Puldan da kəsərlər, çörəkdən də adamı,

Ümiddən kəsməzlər, başına dönüm...

Təəssüf bürüyüb dörd bir yanımı,

Ağlımdan keçənə şübhə asırsan,

Sözlərim sinəmdən daşır çay kimi,

Divar dilə gəlir, sənsə susursan...

Hay-haray içində fikirlər keçir,

İncik baxışların dönmür səs-küyə.

Heç bilmirəm nə deyim

xoşuna gəlsin deyə,

Daha bəsdir, əzizim,

Dur əlini ver mənə,

Bunca uşaqlıq niyə?

Yadındadı o mahnı?

"Gedək üzü küləyə..."

Gedək üzü küləyə?..

Keçib gedər

Ağına-bozuna baxma,

Ümidindən yapış, sözündən çıxma,

Çoxu deyir həyat özü yuxudu da, keçib gedər...

Neynirsən e var-dövləti?

O qədər sərvət, o qədər dərdi?

Bu dünyanın bizlər üçün

bir əlacı, bir mədəti

yoxudu da, keçib gedər...

Bu vaxtacan öyrəşmədik yaşamağa,

Adam kimi bir adama oxşamağa,

Bəlkə hələ arzuların

boyu çatmır Allaha?

Nə yaşı var ömrümüzün,

Belə baxanda,

Dünya üçün çağadı da,

Ölənəcən keçib gedər...

Niyə ağlayırsan

Qaranlıq evlərdən işıq dilənib,

Qara çadırında şəhər gizlənib.

Yenə öz dərdinə səssiz bələnib,

Niyə ağlayırsan, söylə, ay gecə?

Küçələr yorulub, beli bükülür,

Yarpağın, budağın təri tökülür.

Bəlkə də qaranlıq özü sökülür,

Niyə ağlayırsan, söylə, ay gecə?

Hər küncdən-bucaqdan gizli keçmisən,

Əyninə zamanı belə biçmisən,

Əzəldən donunu qara seçmisən,

Niyə ağlayırsan, söylə, ay gecə?

Uduzan qadın

Götür bu sevdanı başına fırla,

Yaralı qəlbinin sadağasıtək.

Ört könül qapını, bərk-bərk, qıfılla

Bu bitən eşqinin qadağasıtək.

Qır vüsal belini, sürü saçından,

Həsrətdən qaralmış üzünə tüpür.

As bütün ağrını dar ağacından,

Gözünün içindən kədəri süpür.

Yığ, topla yükünü kipriklərindən,

Qurut ürəyində göz yaşlarını.

Ağlama, sevgiyə uduzan qadın,

O kordu, itirib baxışlarını...

Ayrılıq qapısında

Heç bilmirəm harda bitdi,

sona yetdi sevgimiz.

Nə vaxt, necə hörüldü,

ayrılıq çələngimiz.

Bəlkə də lap əzəldən

görüşməli deyildik...

Doğrudanmı bir eşqə,

ya həvəsə əyildik?..

Bəlkə də uşaq idik

məhəbbətin əlində,

O əl ayırdı bizi...

Bəlkə də... bəlkə də yanılıram,

Biz özümüz böyütdük,

Elə bir-birimizi...

Bəs ayrılıq nə idi,

Ayrılıq nə imiş bəs?

Ayrılıq bir acı çay,

Ayrılıq zəhər imiş.

Hər gün yuxusuz gecə

yuxusunu tapanda,

Ayrılıq səhər imiş.

Oxuduğun kitabda

tapdığın bir incə söz,

bir ovuc qəhər imiş.

Ayrılıq zəhlətökən,

Ölümdən betər imiş...

Heç bilmirəm harda idi

ayrılığın qapısı.

Guya bilsəm nə olsun?

İndən belə nə mən dönən deyiləm,

Nə də ki sən o qapını açası...

Xatirələr otağı

Bilmirəm neçədi saat,

necə keçib vaxt,

oturmuşam beləcə,

sakitcə, kirimişcə,

quzu balası kimi

səhərdən oturmuşam

fikirlərin içində

yandırıram özümü.

Əlimdəki siqaret

tüstüsündən karıxır.

Əlimin altındakı

kül qabı da elə bil,

qaçmağa yer axtarır...

Tütün-tütün fikirlər

boylanır başım üstdən

Yanan odu, yoxsa mən?

Ürpənirəm qəfildən,

dodağımda can verən

siqaret kötüyündən,

bu kibrit bədənimdən.

Yanan kimdi, İlahi?

kimdi, kimdi, görəsən?

közərir varaq-varaq,

tökülür sətir-sətir,

gözümdəki güzgüdən.

Çılpaqlaşır bu güzgü,

soyunur yavaş-yavaş,

Pərdələr arxasında

Xatirələr otağı

oyanır yavaş-yavaş...

Açılır pəncərələr,

açılır bircə-bircə

hardasa xəyalların

gizlən-qaç oynadığı

o qocaman dalanda,

yaddaşımdan asılmış,

yel vurduqca yellənən,

Ağlımın kəsmədiyi

toz-dumanlı səhnələr...

O səhnələr içindən,

Uçur kəpənək kimi

bir eşq uçur hey uçur,

uçub qonur çiynimə,

Çiynimdən ürəyimə

atır özünü oda...

Hələ o cavan eşqin

qolları arasından

asta-asta sürüşüb

görüşlər düşür yada

Sərçə öpüşlərilə

cilvələnir duyğular,

o gizlin, nəşə dolu,

o saf, körpə qayğılar...

İsti təbəssümlərə,

bürünür vüsalımız

Bir yastığın ucunda

toxunur sabahlara

arzumuz, amalımız...

Bir bulud ömür keçir

yağış kimi sellənir,

üst-başıma çilənir.

Birgün gəlir, ayrılıq

gözlərimdən su içir...

Bir ömür bulud keçir...

Görüşürük nə vaxtsa,

salam da vermirəm heç,

qürurum üstələyir.

Ürəyimdə nə varsa,

yanıb-yanıb, eləcə

əlimdə tüstüləyir...

Nigar Arif

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 8 aprel.- S.9.