Ağ atlı şahzadə

Hekayə

Əsən payız mehi qışın çox da uzaqda olmadığından xəbər verirdi. Günəşin zəif şöləsi göylərdən süzülsə də, hava yetərincə sərin idi.

Axşama doğru günəşin rəngindən yorğunluq hiss olunurdu. Nailə bu mənzərəni seyr edir, öz-özünə düşünürdü: - "Günəş də insan ömrünə bənzəyir. Ona ayrılan vaxt çərçivəsində çıxıb bərq vurur, göylərə qalxır, Yer kürəsini öz hərarətiylə isidir və ona möhtac olan bütün canlılara həyat bəxş edir. Zamanı çatanda isə qürub edib batır. İnsan ömrü də belədir.

Günəşin sübh çağı insanın uşaqlıq dövrüdür. Doğulduğu zaman dağların arxasından boylananda necə gözəl mənzərə yaradırsa, insanın uşaqlıq dövrü də o mənzərəni yaradır. Zöhr çağının şüaları yer üzünə nə qədər faydalı olursa, insanın gənclik çağı da bir o qədər faydalı olur".

Düşüncələrini sona qədər gətirməmiş özlüyündə bir sual yarandı. Görəsən, mən mənə möhtac olanlar üçün nə qədər faydalı ola bildim?

Nailə xoşbəxt bir uşaqlıq dövrü keçirmişdi. Atalı-analı qayğıdan kənar bir dövr idi o dövr. 17 yaşına gəlib çatanda həddindən artıq gözəl olan Nailə rayonun bütün gənclərinin xəyallarındakı ideal gözəl obrazına çevrilmişdi. Kimisi gözəlliyini vəsf edən şeirlər yazır, kimisi mahnılar oxuyur, kimisi də keçdiyi yollara gül-çiçək düzürdü. Gənc və gözəl qız isə bunlara çox vaxt gülür, öz gözəlliyi ilə lovğalanırdı sanki. Çünki Nailə öz xəyallarındakı "ağ atlı şahzadəsini" gözləyirdi. Nailə həm də gözəl rəqs etmək qabiliyyətinə malik idi. Hətta bir dəfə qonşu kənddə yaxın qohumlarından birinin toy mərasimində iştirak edərkən, təxminən 30-35 yaşlarında qarabuğdayı bir oğlan "ləzginka" rəqsi ilə özünü sınamaq qərarına gəlir. Nailəni rəqsə dəvət edir, ancaq çox tab gətirə bilməyərək meydandan məğlub kimi ayrılır. Az sonra məlum olur ki, bu oğlan, əslində, rəqs qabiliyyətini sınamaq üçün yox, bəxtini sınamaq üçün meydana atılıbmış. Rəqsdən sonra böyük bacısı Nailəni kənara çəkib astaca dedi:

- Bacı, bu oğlanın adı Nazimdir. Rusiyada çalışır, yaxşı imkanı da var. Bibisi mənə dedi ki, bacını çox bəyənib, sabah Nazim yola çıxır, imkan yarat qızı da aparıb getsin. Nə məsləhət görürsən, razısanmı?

Nailə təəccüb içində bacısına baxaraq dedi:

- Bacı, sən nə dediyinin fərqindəsən? Hansı zəmanədə yaşayırıq? Qız qaçırmaq nədir, Rusiya nədir, imkan nədir? Heç səndən gözləməzdim.

Cəld məclisi tərk edən Nailə dayısının avtomobili ilə evlərinə gəlir. Olub-keçənləri bir yuxu kimi xatırlayır, bacısının sözləri isə hələ də qulaqlarında əks-səda verir. "Rusiyada çalışır, yaxşı imkanı var". Nailə öz-özünə düşünürdü ki, insanlar imkanı olduğu üçünmü ailə qurur, imkanı olduğu üçünmü özündən qat-qat kiçik qızı utanmadan qaçırmaq istəyir? Bu fikirlərlə də nə zaman yuxuya getdiyini xatırlamadı.

Nazim həmən günün sabahı Rusiyaya dönsə də, anası, bibisi fikrindən dönmür. Bir neçə gündən sonra Nailənin ilk elçiləri qapılarını döyür. Elçiləri qarşılayan Nailənin anası gəliş məqsədlərini öyrəndikdən sonra deyir:

- Vallah, bu mövzuda mən heç nə deyə bilmərəm. Qərar vermək qızımın öz ixtiyarındadır. Onun öz arzuları var, ali məktəbə daxil olmaq istəyir. Ailə qurmaq qismət işidir. Odur ki, valideyni olsam belə, mənim onun qismətinə müdaxilə etmək haqqım yoxdur. İnanmıram ki, razılaşa ailə qurmağa. Yox, əgər hə desə, mən də Allah xeyir versin deyərəm məmuniyyətlə.

Nailə görəndə ki, ona elçi gəliblər, dərhal əmisigilə getmişdi gizlincə. Anası nə qədər axtarsa da, tapa bilmədi. Elçilər Nailənin evdə olmadığını gördükdə dedi:

-Yaxşı, daha gecdir biz gedək, sabah gələrik, qızın fikrini öyrənib bizə deyərsiz.

Axşam anası bu barədə söhbət salanda Nailə qəti şəkildə etirazını bildirir:

- Onlara de ki, bir də bizim qapıya gəlməsinlər. Onun o qarabəniz oğlu mənim tayım deyil, gedib öz tayını tapsın.

Nailə arzularının bir qisminə çatıb ali məktəbə daxil olmuşdu. Bakıdakı bacısıgildə qalıb tələbəlik illərinin yaddaqalan günlərini yaşayırdı. İndi onun başda duran arzularından biri "ağ atlı şahzadəsinin" gəlişi idi.

Universitetin ikinci kursunu bitirəndə yay tətilini keçirmək üçün rayona qayıdır. Böyük bacısının evləri rayonun mərkəzində yerləşirdi. Çoxdandı bacısı ilə görüşməyən Nailə bir neçə gün öz evlərində qaldıqdan sonra bacısı ilə görüşmək üçün rayon mərkəzinə yollanır. Xeyli vaxtdır görüşməyən bacılar elə qapıdaca bir-birinə sarılır. Səs-küyə qonşu Lətifə xanım çölə çıxır. Nailəni görəndə bir anlıq özünü itirir.

Qadir uzun illər idi ki, Rusiyada yaşayırdı. Orda maddi durumu həddən artıq gözəl olduğu üçün ailə qurmaq haqqında heç düşünmürdü. Hər dəfə anası Lətifə xanım: "Bala, ailə qurmaq yaşın ötür, gəl bir halal süd əmmiş qızla səni evləndirək, mən də nənə olmaq istəyirəm", - desə də Qadir hər dəfə müxtəlif bəhanələr gətirərək anasını fikrindən yayındırmaq üçün dünyanın müxtəlif ölkələrinə istirahətə yollayıb bu mövzudan ustalıqla yayınırdı. Əksər ölkələrdə aylarla istirahətə gedən Lətifə xanım Nailə qədər gözəl qızla bu günə qədər heç bir yerdə rastlaşmamışdı. İndi qəfil Nailəni görəndə bir anlıq gözəlliyi qarşısında donub qaldı. Tez özünü toparlayıb ədalı şəkildə dedi:

- Qənirə, bu qız kimdir belə? Heç sizdə görməmişəm, canıyanmışı elə bil rəssam çəkib.

- Kiçik bacımdı, ay Lətifə xala, Bakıda univeristetdə oxuyur. Sənə dediyim Nailə budur də. İstirahətə gəlib kəndə, iki ildir ki görüşmürük, gəlib mənimlə görüşməyə.

- Həə, lap yaxşı, sizi tutmayım o zaman, yoldan gəlib, apar çaydan, çörəkdən ver, - deyib Lətifə xanım cəld içəri keçib, özünü telefona çatdırıb Qadirin nömrəsini yığdı.

- Alo, Qadir, necəsən, bala?

- Sağol, ana, şükür Allaha, yaxşılıqdır, sən necəsən?

- Qadir, bax gör anan sənə nə deyir. Hər dəfə sənə evlilik mövzusunu açanda müxtəlif bəhanələrlə yayınırsan mövzudan. Ancaq bu dəfə yayına bilməyəcəksən. Sənə bir qız tapmışam, inan ki, qadınlığımla mən o qıza vuruldum. Təcili, elə günü bu gün yola çıx, yoxsa əlimdən qurtara bilməyəcəksən.

- Ana, sən ciddisən?

- Zarafat edəcək kimi görsənirəmmi, oğul?

- Yaxşı, de görüm kimdi, kimlərdəndi, ay ana?

- Bizim qarşı qonşumuz var ha, Qənirə, onun kiçik bacısıdır. Universitetin ikinci kursunda oxuyur Bakıda.

- Ana, gəl belə şərt kəsək. Sən gizlincə onun şəklini çək, yolla mənə. Söz verirəm ki, bəyənsəm elə günü bu gün yola çıxacam.

- Çəkim də, "sən hələ Nərgiz xalanı yaxşı tanımırsan haa", - deyib gülə-gülə zəngi yekunlaşdırdı. İndi qalırdı bir yolla Qənirəgilə gedib, gizlincə Nailənin şəklini çəkmək. Lətifə xanım cəld güzgünün önünə keçib saçına yüngülcə əl gəzdirdi. Ədalı addımlarla evdən çıxıb Qənirəgilin qapısının zəngini basdı.

- Xoş gəldin, Lətifə xala, buyur keç.

- Xoş gününüzə gəlim, ay Qəniş, - deyib salona keçdi. Nailə Lətifəni görüb ayağa qalxıb: "xoş gəldin" - dedikdən sonra Lətifə keçib divanda əyləşdi. Bir xeyli müxtəlif mövzulardan danışdıqdan sonra Lətifə qəsdlə sözü mobil telefonlara gətirdi.

- Deyirəm, ay Qəniş, texnologiya hər gün inkişaf edir də. Bəlkə də sənin yadına gəlməz, bir şəkil çəkdirmək üçün neçə gün gözləyərdik, özü də indiki keyfiyyət hardaydı. İndi adi telefon çəkən şəkli o vaxt heç bir fotoaparat çəkmirdi. Qadiri sağ olsun, sonuncu dəfə ad günümə yolladığı telefon "Hd" çəkir. Baxanda adamın özünə də xoş gəlir şəkil. Hələ bacınla yanaşı dur sizin bir şəklinizi çəkim baxın, - deyib cəld telefonunu əlinə götürdü. Qənirə yaxınlaşıb Nailə əyləşən kreslonun qolluğunda əyləşib qolunu Nailənin boynuna doladı. Lətifə bir neçə şəkil çəkdi. Sonra isə:

- Ay Qəniş, indi gəl sən mənim şəklimi çək Nailə qızımla.

Artıq Lətifə məqsədinə çatmışdı. Odur ki, bir stəkan çay içdikdən sonra vaxt itirmədən şəklin bir neçəsini oğluna yolladı. Qadir anasının yolladığı şəkillərə baxdıqdan sonra anasına bir mesaj yazdı. "Ana, doğrudan da bu dəfə zövqünü alqışlayıram, sabah rayondayam". Mesajı oxuduqdan sonra Lətifə dərindən bir nəfəs aldı. İstəyinə qismən nail olmuşdu. Qalırdı digər qismi, bu da Nailəni razı salmaq idi. Odur ki, özünü toparlayıb dedi:

- Vallah, ay Qəniş, indiki zamanda belə tərbiyəli, belə gözəl qızlarımız çox azdır. Əhsən sizə tərbiyə verən ailəyə. Özün bilirsən də, Qadirə neçə illərdi ki, bir halal süd əmmiş qız tapa bilmirəm. Bilirsən tərbiyəli qız tapıram, gözəl olmur, gözəl tapıram, tərbiyəli olmur. Yazıq balam Rusiyanın çöllərində nə qədər ailəsiz yaşamalıdır, axı?

- Lətifə xala, Qadirin yaşı otuzu ötüb, məncə, eləmi?

- 31 yaşı var artıq, bircə onu baş-göz edə bilsəydim, heç arzum qalmazdı. Gedim mən də, Nailə qızım da yol gəlib bir az dincəlsin.

Lətifə sağollaşdıqdan sonra öz evinə keçdi.

Səhərin şehi hələ çiçəklərin, yarpaqların üzərində buxara çevrilməmiş qapının zəng səsi eşidildi. Lətifə xanım asta addımlarla qapını açanda Qadiri görüb bir anlıq özünü itirsə də, tez özünü toparlayıb oğlunun boynuna sarıldı.

- Axır ki, sənin də bir qızı bəyəndiyini gördüm, xoş gəldin, ay bala, - deyib qapıdan çəkildi.

Qadirin 31 yaşı olsa da, ona o yaşı vermək mümkün deyildi. Daim ən son model bahalı idman geyimləri ilə seçilər, saçını müasir formada kəsdirər, bədən quruluşu ilə seçilərdi. Kənardan baxan ona ən çox 25 yaş verərdi.

Oğluna çay süzüb Lətifə cəld hazırlaşıb Qənirəgilə tələsdi. Qapının zəngi gəldikdə Qənirə qapını açıb Lətifəni gördükdə bir az təəccüb içində soruşdu:

- Sabahın xeyir, Lətifə xala, buyur, keç içəri.

Ancaq baxışlarıyla ''sabah-sabah xeyir ola, nə əcəb gəlmisən? - deyə soruşdu.

- Qənirə, özüm-özümə iş açmışam, qızım. Dünən çəkdiyim şəkli vopsat statusuma qoymuşdum, bu gün Qadir səhər tezdən gəlib ki, o qızı bəyənmişəm, onunla ailə qurmamış gedən deyiləm. Bunları qarşılaşdıraq burda, sonra da el adəti ilə atangilə elçi gedəcəm.

Qənirə sanki şoka düşmüşdü. Çünki həmişə düşünürdü ki, Qadir kimi bir yeznəsi olsun, həm yaraşıqlı, həm də həddindən artıq imkanlı. İndi Lətifə xanımın qəfil bu təklifi Qənirəni şoka salmışdı. Özünü o yerə qoymayıb dedi:

- Lətifə xala, əsas onların bir-birini bəyənməsidir, mən nə deyə bilərəm ki. Qismətdirsə, Allah xeyir versin.

Lətifə qonaq otağına keçib əyləşdi. Nailə içəri keçəndə: - "Sabahın xeyir, ay gözəl balam", - deyib ayağa qalxıb Nailənin üzündən öpdü. Sonra isə telefonu əlinə alıb "Qadir bir bəhanə ilə gəl Qənirəgilə" yazdı. Qapının növbəti dəfə zəng səsi gələndə Qənirə mətbəxdən səsləndi:

- Nailə, qapıya bax, əlimdə iş görürəm.

- Yaxşı, bacı, baxıram, - deyib Nailə qapıya yaxınlaşdı. Qapı açılanda Qadirlə qarşılaşıb bir az diksindi sanki.

- Buyurun, kim lazımdır, - titrək səslə soruşdu.

- Lətifə xanımın oğluyam, anama söz deyəcəkdim.

- Buyurun, keçin, qonaq otağındadı Lətifə xala, - deyib Qadirə yol verdi.

Qadir baxışlarıyla Nailəni özünə elə bağladı ki, bir anın içində, Nailə Lətifə xanımı çağırmaq yerinə Qadiri içəri dəvət elədi. Qadirə də bu lazım idi. İçəri keçib anasının yanına çatanda Lətifə sanki hər şeydən xəbərsiz kimi soruşdu:

- Qadir, sən nə əcəb gəldin? Gəlirdim də özüm.

- Ana, qara çayın yerini tapa bilmədim, sən gələnə qədər özümə bir pürrəngi çay dəmləyəm. Onun yerini soruşmaq üçün gəldim.

Qənirə səsə mətbəxdən tez qonaq otağına keçib: - "Ay səni xoş gördük, Qadir bəy, nə zaman gəldin?" - dedi.

- Xoş gününə gəlim, Qənirə bacı, bu sabah gəlmişəm.

- Həmişəlik gəlmisən, yoxsa dönəcəksən geri?

- Yox, dönəcəm, əlbəttə. Dedim gedim bir anamı görüm, çoxdandı görmürdüm.

- Əcəb eləmisən, Lətifə xala da lap darıxırdı son vaxtlar. Əyləş, bir çayımızı iç, bilirəm sən pürrəngi çayı sevirsən, elə indicə dəmləmişəm. Nailə, gəl mənə kömək elə.

Nailə bir kənardan seyr edirdi. Qadirin belə sərbəst davranışı, geyim stili, bədən quruluşu onu sanki sehrləmişdi. Bacısının onu çağırmasını belə eşitmədi. İkinci dəfə Qənirənin "qız, səni çağırmırammı", - deməsi onu sanki yuxudan oyatdı.

- Gəldim, bacı, - deyib mətbəxə üz tutdu.

Axşamtərəfi evdə təkcə Qənirə ilə Nailə qalmışdı. Qənirə təklikdən istifadə edib Qadirin gəlmək səbəbini deməyin tam məqamı olduğunu düşündü.

- Nailə, Lətifə xalanın oğlu bilirsən nə üçün gəlib?

- Bacı, açığı, mənə də maraqlı gəldi onun bir günün içində gəlməyi, nə üçün gəlib?

- Dünən Lətifə xala səninlə şəkil çəkdirdi, yadına gəlir?

- Hə.

- O şəkli vopsat statusuna qoyub, Qadir də görən kimi gəlib. Yəni Qadir anasına görə yox, sənə görə gəlib.

Nailə əməlli-başlı qızarmışdı. Bəlkə də ilk dəfə idi o, bu mövzuda etirazını bildirmədən sadəcə olaraq susmaqla cavab verdi. Susmaq isə "hə" işarəsi kimi qəbul olunur el arasında.

***

Nailə ilk günlər Moskvada özünü çox qərib kimi hiss etsə də, zaman keçdikcə buna alışırdı. Rusiyaya gəldikdən sonra universiteti də qiyabi olaraq davam edirdi. Onun üçün boş vaxtlarında dərslərinlə məşğul olur, tez-tez Qadirlə birlikdə müxtəlif bahalı restoranlara gedir, müxtəlif əyləncəli məkanlarda darıxmağını unudurdu. Hər həftə Qadir bir neçə insanlarla evə gələr (onların içərisində bir çox xalqın nümayəndəsini görmək olar), çamadan dolusu pulları bölüşdürərdi. Ancaq Nailə bir dəfə də olsun buna müdaxilə etməz, soruşmazdı ki, bu pullar hardan gəlib, hara gedir.

Zaman beləcə öz axarıyla ötüb-keçdi. İlk övladları qız oldu. Nailənin sevinci yerə-göyə sığmırdı. Böyük təntənə ilə xəstəxanadan evə gətirildi. Moskvanın ən lüks restoranlarından birində qızının şəninə ziyafət verildi.

Sabah təzəcə açılmışdı. Qapının zənginə Nailə körpəni divanın üstünə qoyub ayağa durdu. Qapını açanda təxminən 25-27 yaşlarında gənc və bir o qədər də gözəl sarışın rus xanımı ilə üz-üzə gəldi.

- Buyurun, kim lazımdır?

- Qadir bəyin evidir?

- Bəli, nə lazımdır?

- Məni Qadir bəy çağırıb, xadiməçiyəm.

- Buyurun, keçin içəri, mən çağırım özünü, - deyib yataq otağına üz tutdu.

- Qadir, bir xanım gəlib, deyir xadiməçiyəm, məni Qadir bəy çağırıb.

Qadir yarıyuxulu gözlərini açıb dedi:

- Hə, mən təmizlik şirkətinə müraciət etmişdim. Qıymıram ki, sən həm qızımıza baxasan, həm də ev işləriylə məşğul olasan. Bu gündən evin təmizlik işlərinə o baxacaq. Sən ancaq qızımıza, bir də dərslərinə vaxtını ayır.

Qadirin belə düşüncəli olması Nailəni nə qədər sevindirsə də, bir o qədər də ürəyində əsəbləşdi ki, kaş mənim də fikrimi soruşardı. Ancaq bunu dilinə gətirmədi, çünki gətirmək də gec idi.

Qızının yaş yarımı olanda ikinci övladı dünyaya gəldi. O da qız idi. Yenə əvvəlki kimi təntənə ilə qarşılandı, şəninə ziyafət verildi.

Nailə artıq 3 ilə yaxın idi ki, Moskvada yaşayırdı. Bu 3 il ərzində cəmi bircə dəfə rayonlarına getmiş, doğmaları, əzizləri ilə cəmi 4 gününü keçirib, yenidən geri dönmüşdülər. Son iki ildə isə evin demək olar, bütün işlərini Zina görmüş, Azərbaycana gedib-gəldikləri müddət ərzində hətta gecələr də onlarda yatıb evi yiyəsiz qoymamışdı. İlk günlər bir az soyuqluq olsa da aralarında, sonradan xidmətçi olmasına baxmayaraq, Nailənin ən yaxın rəfiqəsinə çevrilmişdi. Həmişə özünə hansı geyimlərdən seçib alırdısa, Zinaya da o cür bahalı geyimlər alar, gündə üç dəfə bir süfrədə çörək kəsərdilər. Bu müddət ərzində bir dəfə də olsun, Qadiri Zinaya qarşı qısqanmaz, düşünərdi ki, Qadir onun kimi qadını heç vaxt heç kimə dəyişməz, nəinki xidmətçiyə.

Telefonun zəng səsi eşidildi. Nailə kiçik qızını qucağından yerə qoyub telefonu götürdü.

- Alo:

- Salam, Nailə xanım, sifariş verdiyiniz dəri gödəkcə gəlib. İstədiyiniz vaxt gəlib götürə bilərsiz.

- Oldu, bir azdan gəlirəm.

Nailə salonda televiziya seyr edən Qadirə yaxınlaşdı.

- Qadir, ticarət mərkəzindən zəng etdilər. Sifariş vermişdim, onu gətiriblər. Mən gedib qızı bağçadan götürüb, ordan da ticarət mərkəzinə gedəcəm. Gec gəlsəm, narahat olma.

- Yaxşı, uğuruna xeyir. Sürücü çöldədir, deyirəm maşını işə salsın. Üstündə pulun varmı? Yoxdursa, verim.

- Var, narahat olma. Mən getdim, hələlik.

Nailə evdən çıxıb avtomobilə əyləşib yola düzəldi. Bağçadan qızını götürüb ticarət mərkəzinə doğru getmək istəyəndə gördü ki, pul çantasını evdə unudub. "Bircə bu çatmırdı", - deyib sürücüyə evə dönəcəyini bildirdi. Qapını öz açarıyla astaca açıb içəri keçəndə yataq otağından səslərin gəldiyini eşitdi. Öncə Qadirin uşaqla oynadığını düşündü, ancaq Zinanın səsini eşidəndə yataq otağına yaxınlaşıb qapısını açdı. Gördüklərindən dəhşətə gəldi, bir anlıq harda olduğunu da unutdu. İnandığı həyat yoldaşı, güvəndiyi Zina onun çarpayısında illərin həsrətliləri kimi bir birinə sarmaş-dolaş idi. Belə mənzərə qarşısında çox tab gətirə bilmədi. Qapını çırpıb özünü necə bayıra atdısa, iki körpə qızının evdə qaldığını belə unutdu. Birinci mərtəbədə yaşayan rəfiqəsi Oksananın qapısını qırarcasına döyməyə başladı. Oksana qapını açanda Nailənin bu halı qarşısında mat-məəttəl qaldı. Nailə qaralmış bulud kimi bir himə bənd idi ki, leysan töksün gözlərindən.

- Sənə nə olub, ay qız? Keç görüm içəri.

Nailə bir addımını içəri atanda artıq özünü saxlaya bilmədi. Oksananı qucaqlayıb hönkür-hönkür ağlamağa başladı.

- Axı, niyə? Niyə, niyə?

- Nə olub, bir söylə görüm, nə baş verir?

Nailə gördüklərini danışdıqca Oksananın təəccüblənmədiyini gördü.

- Oksana, eşitdiklərini çox soyuqqanlı qarşıladın, dediklərim, bu olanlar adi haldır, səncə?

- Nailə, təəccüblənmədim, çünki Qadirin etdiklərinin ancaq bir qismidir bu.

- Necə məgər, sən nə danışırsan? Sənin bilib də, mənim bilmədiyim nə var axı?

- Bu günə qədər ailə işinə müdaxilə edib söz-söhbət salmaq istəmədim. Səni o avaraya kim verib? Bu neçə il ərzində sən heç soruşmusan ki, bu qədər pul, var-dövlət sənə hardan gəlir, sən nə işlə məşğulsan? Heç gecələr evə gəlməyəndə soruşdun ki, harda qalmısan?

- Oksana, sən nə danışırsan? Gecə evə gəlmədiyini hardan bilirsən?

- Bilirəm, çünki dəfələrlə səhər işə gedəndə qonşu binadan çıxdığını görmüşəm. Sonra maraqlandım ki, orda da bir arvadı, üstəlik, 4 yaşında bir qızı da var. Öz yaşadığı bina ilə qarşı-qarşıya o arvadına ev alıb ki, istədiyi vaxt qızını görsün. Nailə, Qadir qaranlıq işlərlə məşğuldur, gəliri də ordan gəlir.

Nailə eşitdiklərindən dəhşətə gəlmişdi. Yəni, doğrudanmı, bütün bunlar uğrunda doğma el-obasından ayrıldığı, sevdiklərinin üzünə həsrət qaldığı Qadir haqqında deyilən fikirlərdir? Yəni, doğrudan, yatağında xidmətçi ilə gördüyü şəxs Qadirdi? Bir anın içində ürəyinin bulandığını, başının hərləndiyini görüb divardan tutdu. Oksana Nailənin halının dəyişdiyini görüb dərhal qolundan tutub həkimə çatdırdı. Müayinədən sonra həkim üçüncü övladına hamilə olduğunu bildirdi. Bu xəbər Nailəni heç də sevindirmədi. Sanki qəfəsdə olan bir insana televiziyada mənzərəli yerləri izlətdirirlər. Öncə düşündü ki, bu uşağı dünyaya gətirən deyiləm. Ancaq tez fikrindən daşındı. Axı, Nailə bu qədər qəddar ola bilməzdi. Sonra qərara gəldi ki, bundan Qadirin xəbəri olmasın.

Qapını açıb evə daxil olanda Qadirlə üz-üzə gəldi. Qadir asta və xırıltılı səslə bircə kəlmə deyə bildi:

- Nailə, bağışla.

Nailə cavab vermədən qızlarının yanına keçdi. 3 ay müddətində Qadirlə bir kəlmə də danışmadı. Ayrı-ayrı otaqlarda yatıb, müxtəlif vaxtlarda süfrəyə əyləşdilər. Bu müddət ərzində Nailə ayrılmaq üçün yollar axtardı. Nəhayət, 3 aydan sonra bir axşam Qadirə yaxınlaşıb dedi.

- Mən uşaqları da götürüb Azərbaycana dönmək istəyirəm.

Qadir sanki uzun müddətdir bu sözü gözləyirdi.

- Sabah yola salaram, nəyəsə ehtiyacın olsa, xəbər verərsən.

Nailə nifrət etdiyi insandan istədiyi cavabı belə tez aldığına görə özü də bilmədən: - "Sağ ol", - deyib öz otağına keçdi. Sabah tezdən Qadir hava limanından Nailəni və qızlarını bir daha dönməyəcək üzrə Azərbaycana yola salırdı. Ancaq o bilmirdi ki, yola saldığı, bəlkə də başından elədiyi həyat yoldaşı iki qızı, xoşbəxtliyi ilə birlikdə bətnində illərdi ki, arzusunda olduğu oğul övladını da özü ilə aparır...

Damət Salmanoğlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 29 aprel.- S.24-25.