İntiqamın iki missiyası
İntiqam Qasımzadənin 80 illiyinə
İntiqam Qasımzadənin 80 yaşı
tamam olur və iş belə gətirib ki, həyatımızın - onunla
mənim - bir çox illərimiz, əgər belə demək mümkünsə,
eyni paralel içində keçib: eyni vaxtda orta
məktəbi bitirib,
BDU-nun (keçmiş S.M.Kirov
adına (!) Azərbaycan
Dövlət Universitetinin)
filologiya fakültəsinə
daxil olub, beş il eyni kursda oxumuşuq, eyni vaxtda Nizami
adına Ədəbiyyat
İnstitutunun "Ədəbiyyat
nəzəriyyəsi" şöbəsində
(ora sadəcə Məmməd Cəfər müəllimin şöbəsi
deyirdilər) aspirant olmuşuq,
sonralar xeyli müddət bir yerdə Yazıçılar
İttifaqında işləmişik.
Bura orasını da əlavə
etsəm ki, mən 7 nömrəli məktəbdə
5-ci sinfi bitirib, başqa məktəbə
keçmişdim, İntiqam
isə başqa məktəbdən 7 nömrəli
məktəbə, mənim
elə həmin sinfimə gəlmişdi -
bu "məktəb dəyişmə" əhvalatı
da yəqin, dediyim o eyni paralelliyə maraqlı bir əlavədir.
Ancaq bizim tanışlığımız
həmin o şagirdlik
çağlarından başlayır.
İlyas Əfəndiyevlə Böyükağa
Qasımzadə arasında
isti, məhrəmanə
münasibət var idi
(ümumiyyətlə, mənə
elə gəlir, Böyükağa Qasımzadə
elə bir insan idi ki, yəqin
elə hamı ilə xoş münasibəti olub, hər halda, mənim yeniyetməlik təəssüratım belədir),
eyni zamanda onların ikisinin də yaxın dostu var idi: çox orijinal və koloritli Mir Mehdi Seyidzadə və məni də İntiqamla 1950-ci illərin
ikinci yarısında Ağa əminin (M.M.Seyidzadəyə belə deyirdik) oğlu rəhmətlik Araz Seyidzadə tanış etmişdi.
O zamandan nə qədər keçib - 65
il - illərin sınağı
üçün kifayət
müddətdir.
1967-ci il.
Elçin və İntiqam Qasımzadə
Böyükağa Qasımzadə çox
az yaşadı, ancaq 41 illik bir ömürdə o, artıq tanınmış
və hörmətli bir şair, tərcüməçi idi,
onun Puşkindən, Nekrasovdan, İvan Frankodan tərcümələri ilk növbədə
səmimiliyi və təbiiliyi ilə seçilirdi və bunu yəqin elə onun özünün
daxili təbiiliyi, səmimiliyi qələminə
diktə etmişdi.
Mirzə
Fətəli Puşkinin
ölümünə "Şərq
poeması"nı fars
dilində yazmışdı
və onu bizim bir sıra
görkəmli şairlərimiz
tərcümə edib,
ancaq elə indiyə kimi də ən yaxşı tərcümə
Böyükağa Qasımzadənin
tərcüməsi hesab
olunur.
Mən İntiqamla bağlı bir cəhəti ayrıca qeyd etmək istəyirəm
ki, onun səriştəli
redaktorluq bacarığı
(söhbət bilavasitə
bədii mətni redaktə etməkdən gedir) mənim aləmimdə irsi bir xüsusiyyətdir, çünki Böyükağa
Qasımzadə "Ədəbiyyat
və incəsənət"də
("Ədəbiyyat qəzeti"ndə),
"Azərbaycan" jurnalında,
"Azərnəşr"də poeziya şöbələrinin
müdiri işləyəndə
güclü bir redaktor nüfuzu qazanmışdı.
Mən İntiqamın dediyim mənada redaktorluğundan
danışanda, bu da yadıma düşdü
ki, İlyas Əfəndiyevin "Hökmdar və qızı" pyesi əsasında çəkilmiş
"Hökmdarın taleyi"
(ssenarisini mən yazmışdım) iki seriyalı filmin redaktoru da o idi və mən dostumun nə dərəcədə səriştəli,
diqqətli olduğunun
və ondakı o bədii zövq yüksəkliyinin bir daha şahidi olmuşdum.
Bədii
zövq, bədii intuisiya - hər bir yaradıcı qələm sahibi üçün ilkin şərtlərdən biridir
və baxın, İntiqam 25 ildən (!) artıqdır ki, "Azərbaycan"
jurnalının Baş
redaktorudur, ancaq o, jurnala rəhbərlik etməklə bərabər,
həm də "sıravi" redaktordur, jurnalda çapa gedən bütün mətnləri əlində
qələmlə oxuyur.
Bu cür redaktorluq yalnız "Azərbaycan"
jurnalı ilə bağlı bir xidmət deyil, bu - ədəbiyyatımız
qarşısındakı xidmətdir,
çünki artıq
100 illik yubileyini yaşayan "Azərbaycan"
jurnalı ədəbiyyatımızın
100 illik təqdimatçısıdır,
bu məhsuldar, mürəkkəb, ziddiyyətli
onilliklər boyu yaranmış ədəbiyyatımızın
yaxşısının da, zəifinin də, istedadın da, konyukturanın
da zəngin ədəbi
arxividir.
Elə bu bədii zövqə,
intuisiyaya görə də İntiqamın, misal üçün, ssenarisini yazdığı
"Tıx-tıx xanım
və Siçan bəy" multfilmi əlli ildən artıqdır ki, uşaqların
(və keçmiş
uşaqların!) sevimli
multfilmidir və İntiqam bu gözəl nağılımızdakı,
bu nağıl əsasında Abdulla Şaiqin
yazdığı gözəl
poemadakı ab-havanı,
koloriti üzə çıxartmağı, bu
ab-havanın, bu koloritin yeni bədii versiyasını təqdim
etməyi bacarıb.
İntiqam bir çox sənədli filmlərin ssenarisini yazıb, bir çox filmlərin redaktoru olub və o, az yazan, ancaq
dəqiq bədii diaqnozla yazan bir tənqidçidir və onun dediyim
həmin bədii zövqünə mən
lap ilk gənclik çağlarından
bələdəm.
Hələ 1950-ci illərin sonlarında
- yeniyetməlik çağlarında
yazdığım hekayələri
əlyazmasında oxumaq
üçün ona verirdim, bəzən də görüşürdük,
özüm o hekayələri
oxuyurdum, bir yerdə müzakirə edirdik. Mən 1960-cı illərin ortalarında
"Açıq pəncərə",
"Sos" povestlərini
yazmışdım, nəşr
olunmuşdu və o povestlər haqqında çap olunan ilk məqalə də İntiqamın məqaləsi
idi.
Onun Mirvarid Dilbazinin, Nigar Rəfibəylinin,
İmran Qasımovun, İsmayıl
Şıxlının, Sabir Əhmədovun, Maqsud İbrahimbəyovun, Anarın,
İsi Məlikzadənin, Fikrət
Qocanın, Vaqif Səmədoğlunun əsərləri
haqqında yazdığı
məqalələr yazılan
dövrlərin ədəbi
tənqidində səmimiliyi
ilə seçilirdi, çünki o, bəhs etdiyi əsərləri
hiss edirdi və hissiyyatı da onu aldatmırdı.
Tənqid
haqqında yazmaq, tənqidi tənqid etmək, təqdirinə və təkdirinə inandırmaq, olsun ki, daha artıq ədəbi-nəzəri səriştə
tələb edir və bu baxımdan
da İntiqamın Məmməd
Cəfər Cəfərov,
Kamal Talıbzadə kimi
sanballı ədəbiyyatşünas
və tənqidçilərin
yaradıcılığı barədə yazdığı
məqalələr o rəhmətliklərin
adlarına layiq yazılardır.
İntiqam gözəl tərcüməçidir
və yadıma gəlir, rəhmətlik Maqsud İbrahimbəyov
"Kərgədan buynuzu"
romanını tərcüməsini
İntiqamdan xahiş etdi və o da, romanı orijinal təəssüratı doğuran
bir səviyyədə
tərcümə etdi.
1960-70-ci illərdə Sovet İttifaqında Qrossman, Trifonov, Aytmatov, Astafyev, Rasputin, Belov, Dumbadze, Aksyonov - ilk yadıma düşən adları çəkirəm
- kimi sistemə yox, ədəbiyyata xidmət edən istedadlı yazıçıların
sırasında yer tutan Vasil Bıkovun "Sotnikov", "Kruqlyan körpüsü", "Abidə"
kimi povestlərini də eyni səriştə
və yaradıcı həvəslə (!) İntiqam
tərcümə etmişdi.
O, bir çox xarici yazıçıların
hekayələrini, Nil Saymonun
"Növbə kimindir?"
pyesini və başqa əsərləri
də tərcümə
etmişdir.
Mən bu kiçik qeydləri yazıram, gözlərimin qarşısına
isə 80 yaşlı
İntiqam yox (hərçənd ona ruhən də, cismən də 80 yaş vermək olmaz!), boz-qəhvəyi rəngli bukle pencəkli, qapqara dalğalı saçları
arxaya daranmış
ilk gənclik çağlarının
İntiqamı gəlir.
Əbədi bir keçmişdə
qalmış universitet
illərini, rəhmətlik
Vaqif Vəliyevin (o
zaman hələ dosent
idi) rəhbərliyi ilə Gədəbəyin
Böyük Qaramurad kəndində folklor toplamağa, yaxud rəhmətlik Ağamalı
Həsənovun rəhbərliyi
ilə Sabirabadın Muğan-Gəncəli kəndində
pambıq yığımına
getməyimizi və bir gecə orada
heç bir icazə almadan, heç kimə demədən İntiqam və həmkursumuz Aydın Məmmədovla Şəkinin Kiş kəndinə, Aydıngilə
yollanmağımızı, Aydının atası Mir
Saleh kişinin sübh
tezdən heyrətlə
bizi qarşılamağını,
"cijisinin" tələm-tələsik
bizə çay süfrəsi açmağını,
cürbəcür başqa
tələbəlik macəralarını,
aspirantlıq dövrünü,
Məmmədağa Şirəliyev,
Məmməd Cəfər
Cəfərov, Mir Cəlal,
Məmməd Arif Dadaşzadə, Kamal Talıbzadə,
Əziz Mirəhmədov,
Məmməd Hüseyn
Təhmasib kimi klassiklərimizlə təmaslarımızı
xatırlayıram və
bu xatirələr bir tərəfdən özü ilə nostalji hisslər gətirir, dünyanın faniliyindən deyirsə (bu kiçik yazıda nə qədər rəhmətliklərin
adı çəkildi…),
o biri tərəfdən
də elə həmin dünyanın gözəl işlərindən
xəbər verir.
Ədəbiyyata xidmət etmək
- İntiqamın missiyasıdır.
Ancaq eyni zamanda onun
ikinci bir missiyası da var.
İntiqamgilin indiki Zərifə Əliyeva küçəsindəki
evləri yadıma düşür və o evdə o kiçik, ancaq çox istiqanlı, mehriban, gülərüz ailəni
də yenidən xatırlayıram. İntiqamın
anası istiqanlı, Qarabağ koloritini saxlamış rəhmətlik
Sona xanım da (ona "Sona
xala" deyirdim) dünyadan tez köçdü, böyük
qardaşı Daşqın
da, kiçik bacıları Lalə də vaxtsız getdilər, ancaq o ailənin dediyim həmin mehribanlığı,
səmimiliyi və bir-birinə bağlılığı
həmişə İntiqamla
bir yerdədir.
İndi İntiqamın
80 illiyidir.
Mən inanıram
ki, İntiqam 90 illiyini də, lap 100 illiyini də bayram edəcək.
Çünki o gözəl ailənin yaşamadıqlarını İntiqam
yaşayacaq.
Çünki bu da bir missiyadır.
31 iyul 2023
Bakı
ELÇİN
Ədəbiyyat.-
2023.- 5 avqust.- S.4.