Sabir Rzayev və
ya yarımçıq
qalmış dialoq - Görkəmli yazıçı-şair
Hidayətin “Burdan min atlı keçdi”
kitabından
Sabir Rzayev... sənətşünaslıq
doktoru, Əməkdar incəsənət xadimi, görkəmli teatr və kino tənqidçisi,
istedadlı nəzəriyyəçi,
tədqiqatçı, publisist...
Sabir Rzayev... iyirmiyədək monoqrafiya, yüzlərlə
tənqidi, elmi məqalə müəllifi,
neçə-neçə elmlər
doktorunun rəsmi opponenti, aspirantların və dissertantların elmi rəhbəri...
...1978-ci ilin qarlı bir dekabr günündə
Sabir Rzayevlə vidalaşmağa
gələnlər nə
Ermənistan İncəsənət
İşçiləri Evinin
salonuna sığışırdı,
nə də küçənin geniş
səkisinə. Şəhərin
mərkəzi sayılan
Lenin prospektindəki bu
binanın önündə
nəqliyyatın hərəkəti,
gediş-gəliş dayanmışdı.
Sonra izdiham şəhərin
Toxmaxgöl qəbristanına
doğru üz tutdu.
Sabir Rzayev əlli dörd yaşında həyatla vidalaşdı.
O il üç kitabı
mətbəəyə göndərilmişdi
(biri Moskvada, ikisi İrəvanda). İki kitabı redaktəyə verilmişdi,
bir neçə məqaləsi qəzet və jurnalların növbəti nömrələrinə
hazırlanırdı...
Həmişəlik yarımçıq qaldı
Hüseyn Ərəblinski
və Hökumə Qurbanova haqqında yazılacaq kitablar, "Müasir kinematoqrafiyanın
problemləri" monoqrafiyası.
Bunlar hələ bizim bildiklərimizdir...
Bir də, bir dialoq
yarımçıq qaldı.
Elə bu sətirlərin özü də həmin dialoqun fraqmentləridir.
Haşiyə: Sabir ziyalı ailəsində
böyümüşdü. Atası görkəmli jurnalist və ictimai xadim kimi
tanınmışdı. Qərbi
Azərbaycanda milli professional Azərbaycan teatrı və maarif ocaqlarının yaradılmasında
böyük işlər
görmüş Əkbər
Rzayev İrəvanda
"Sovet Ermənistanı"
və "Kommunist"
(rusca) respublika qəzetlərinin redaktoru,
müharibə illərində
isə Moskvada "İnostrannaya literature" nəşriyyatının
türk ədəbiyyatı
redaksiyasının müdiri
və başqa məsul vəzifələrdə
çalışmışdı.
Anası
Firəngiz xanım İrəvandakı Azərbaycan
Teatrının ilk "qaranquşlarından"
biri kimi, hələ 1922-ci ildə səhnəyə çıxıb.
Dialoqumuzun lap əvvəlində Sabir Rzayevə dedim ki, irsiyyət məsələsini
sosioloqlardan çox öncə "ot kökü üstə bitər" kimi atalar sözü müəyyənləşdirib.
- Sosioloqlarla mübahisəyə
girməzdən əvvəl
demək istəyirəm
- atama çox borcluyam, - adəti üzrə canlı təbəssümlə söhbətə
başladı. - Geniş
dünyagörüşlü idi, dövrün mürəkkəb ictimai-siyasi
və ədəbi hadisələrindən baş
çıxarırdı. Yüksək
zövqü vardı,
fikrini açıq deyərdi. Azərbaycan, rus və erməni
dillərindən başqa,
ərəbcə, farsca
və türkcə də (Anadolu türkcəsində
- H.) sərbəst danışardı,
yazıb-oxuyardı. Qərb
mədəniyyətinə də
yaxından bələd
idi. Zəngin kitabxanası vardı. Bu kitabxanada Homerdən tutmuş Şekspirə, Füzuliyə, Puşkinədək...
dahi sənətkarların
əsərləri yer
almışdı. Belə
ailədə böyüdüyümçün
sənətşünaslıq yolu seçməyim təəccüblü deyil.
Əgər başqa yol seçsəydim, onda olardı təəccüblü.
Sabir sənətdə yaxşını
alqışlayır, ortababın
yaxşıya doğru
inkişaf yolunu düzgün göstərir,
pisi isə qətiyyətlə rədd
edirdi: nəzəri hazırlıqla, məntiqi
uyğunluqla... heç
kəs incimirdi, müəllifin özü
də tənqidçiyə
haqq qazandırırdı.
Sənət onunçün
ən müqəddəs
məbəd idi. Səhnədə gözəlliyə
və zərifliyə
yüksək qiymət
verirdi. Səhnə onun üçün mənəvi gözəllik
məskəni idi.
Azərbaycan teatr və kino sənətini dərindən
bilirdi, görkəmli
sovet sənətşünaslarının
çoxunu şəxsən
tanıyırdı, xaricdə
də sənətşünas
dostları az deyildi.
Vaxtilə "Ədəbiyyat və
incəsənət" qəzetində
(26 fevral 1977-ci il) bizim
"Rejissorun hökmranlıq
dövrü" başlıqlı
dialoqumuz çap olunmuşdu. Həmin dialoqu cüzi ixtisarla xatırlayaq.
HİDAYƏT
Hidayət: - Sabir müəllim, məlum həqiqətdir: bugünkü teatrda gedən yaradıcılıq
prosesləri, məsələn,
otuz-qırxıncı illərdən
fərqlənir; rejissor
sənətinə, bədii
tərtibata, musiqiyə,
aktyor oyununa münasibətdə. Teatrın
bu gününü o dövrlə təsadüfən
müqayisə etmirəm.
Məncə, otuz-qırxıncı
illər Cənubi Qafqaz teatrlarının intibah dövrüdür -
desək, yanılmarıq.
O zaman səhnədə zamanın
qaynar nəfəsi duyulurdu, teatr xalqı arxasınca apara bilirdi, ona ali estetik
hisslər aşılayırdı.
Hər yeni tamaşa mədəni hadisəyə
çevrilirdi. Tamaşaçı
Şekspirin də qəhrəmanlarını hərarətlə
alqışlayırdı, Qorkinin
də, Cabbarlının
da... Deməli, teatrın
intibahını yalnız
yeni dramaturgiyanın yaranması
ilə bağlamaq səhv olar. O illərdə aktyor oyununun, rejissor işinin ruhu, canı emosionallıq idi. Səhnədə emosionallıq, inqilabi romantika və xüsusilə pafos güclü idi. Sonrakı onilliklərdə
süni pafos yaxşı ki, azaldı və nədənsə, səhnənin emosionallığı
- hissi təsir dairəsi də tədricən "özünə
çəkilməyə" başladı. Altmışıncı
illərdən isə
teatr... Bunun hesabına,
əlbəttə, teatr
otuz-qırxıncı illərə
nisbətən çox
şey qazandı, amma təəssüf ki, itirdiyi də az olmadı...
S.Rzayev: - Müasir teatrdakı proseslər haqqında müəyyən
fikir söyləməkdən
ötrü bir anlığa incəsənət
nəzəriyyəsinə qayıtmaq
istəyirəm. Sənət
dövrünün sosioloji
prosesi ilə üzvi şəkildə qiymətləndirilməlidir. Yəni
bədii mədəniyyətin
inkişafını, ənənəsini
tarix və sosioloji prosesin özü müəyyənləşdirir.
Nədənsə, sənətşünaslıq,
adətən, keçmişin
sənət məsələləri
barədə danışılanda
bu üsula əl atır. Söhbət müasir incəsənətdən düşəndə
isə bu üsul büsbütün
unudulur. Bu, müasir incəsənətin inkişafının
tam, obyektiv mənzərəsinin
şərhinə imkan
vermir. Həm də bu yol
müasir sənətşünaslığı
seyrçiliyə aparıb
çıxarır. Bizdə
maraqlı nəzəri
məqalələr, kitablar
yazılır, lakin onlar çox nadir hallarda konkret bədii təcrübəyə
əsaslanır. Yetmişinci
illərdə teatrın
inkişafı, vəziyyəti
barədə bir-iki saat ərzində ətraflı danışmaq
çox çətindir.
Hidayət: - Hər halda, qısaca da, olsa... Ümumi cizgilərdən söhbət açmaq mümkündür?
S.Rzayev: - Bəli, mümkündür. Elmi-texniki
tərəqqi incəsənətdə,
o cümlədən teatrda
da öz qanunlarını
diqtə edir. Bir qisim müasir tamaşaçı istisna
olmaqla, bu tərəqqi teatrın özündən daha artıq tamaşaçının
təfəkkürünə ciddi təsir göstərib. Odur ki, tamaşaçılar arasında
teatrdan narazı qalanlar, zamanın nəbzini tuta bilməməsindən gileylənənlər
az deyil.
Bəli,
teatr sənəti salonla zəif əlaqəni, babat təması sevmir. Tamaşaçı vəziyyətləri,
münasibətləri və
konfliktləri bütün
varlığı ilə
izləməyə imkan
tapmalıdır. O gərək
səhnədən gələn
"səslə" müasirlərinin
mənəvi dünyasını
duya bilsin. Əgər səhnədə
həqiqətin bədii
inikası, müasirlərin
hiss və düşüncələri
yoxdursa, deməli, tamaşaçı ilə
təmas da yoxdur. Mənə elə gəlir - yetmiş-səksəninci
illərin teatrı tamaşaçı ilə
məhz bu əlaqənin bərpasına
çalışır. Amma bu "bərpa" prosesi hələ ləng gedir.
Hidayət: - İndiki teatrın
xarakterik xüsusiyyətlərindən
biri də emosionallığa qayıdışdır,
elə deyilmi? Bu proses
başlayıbdır, özü
də, mən deyərdim: dinamik başlanğıcdır, ləng
deyil.
S.Rzayev: - Bəli. Lakin bu, otuz-qırxıncı illərin teatrındakı
emosionallıqdan fərqlənir.
Hidayət: - Bu günün bədii
qəhrəmanları, xüsusilə
müsbət qəhrəmanları
intellektualdır, daha məntiqi düşünür,
ürəklə, hisslə
birlikdə beyin də, təfəkkür də çox şey diqtə edir... Siz bunu
nəzərdə tutursunuz?
S.Rzayev: - Məsələn,
belə bir müqayisə: qırxıncı
illərin qəhrəmanları
öz məhəbbətlərini
açıq-saçıq şəkildə, güclü
emosiya ilə büruzə verirdilər;
onlar səhnədə
coşub-daşır, hərəkətlərin
və jestlərin zahiri effektinə uyur, pafosa qızırqanmırdılar.
İndi isə qəhrəman
məhəbbətini bildirmək
üçün bu qədər sərf etmir. O, səbrlidir, mühakiməsinin məntiqi
güclüdür, danışmağı
təbiidir. Bununla belə, psixoloji vəziyyəti, sarsıntıları
doğan daxili gərginliyi aydın duyulur. Demək bu, emosionallığa, lakonik səhnə obrazlılığına qayıtmaqdır.
Bu xüsusiyyət müasir
rejissor işində, bədii tərtibatda, xüsusən aktyor oyununda açıq-aşkar
hiss olunur. Bir sözlə,
teatr repertuarın tərtibində bu tipli - böyük emosional gücə malik əsərlərə üstünlük
verir.
Hidayət: - Repertuar isə
həmişə problemdir.
Teatr o vaxt ümumxalq məhəbbəti
qazanır ki, onun öz repertuarı, öz "dəst-xətti"
olur, klassik və müasir nümunələrin gözəl
səhnə təcəssümünü
verir. Bir halda, repertuar problemindən danışırıq, bir
məsələni qeyd
eləyək: Azərbaycan
teatrlarında heç
bir klassik uzun müddət repertuarda qala bilmir. Qalanda da... "Vaqif kimi. (Mətbuat
haqlı olaraq, "qocalıb əldən düşmüş" "Vaqif
tamaşasını tənqid
elədi.) Bu tamaşa
təkcə şair-dramaturqun
və quruluşçu
rejissorun nailiyyəti deyil, Azərbaycan teatrının bütöv
bir aktyor nəslinin yaradıcılıq
qələbəsi idi.
Bir müddətdən sonra
bəlkə də Akademik Teatrın səhnəsində "Vaqif"in
mininci tamaşası oynanılacaq, amma necə? Bu il baxdığım
"Vaqif"də 20 il bundan
əvvəlki isti nəfəsdən, demək
olar ki, əsər-əlamət
qalmayıb.
S.Rzayev: - Halbuki quruluş da həmin quruluş, əsər də həmin əsər, yalnız aktyorlar dəyişmişdilər.
Hidayət: - Elədir... Bu tamaşaya
baxandan sonra mən bir daha
inandım - səhnənin
canı və ruhu aktyor nəfəsidir.
Əsrimizin böyük
sənətkarlarından biri,
III Riçard, Y.Henrix, Edip, Otello, Maqbet, Koriolan rolları ilə ümumdünya şöhrəti
qazanmış dahi ingilis aktyoru Lorens Olivye ilə bir müsahibə yadıma düşdü.
Olivye Şekspir əsərlərindən birində
baş rolda min dəfədən çox
oynayıb. Jurnalist soruşur: "Bu, sizi yormurmu?" Y. Olivye cavab verir: "Əgər hiss etsəm:
min birinci tamaşam minincinin üstünə nə isə yeni bir şey gətirmir,
onda həmin tamaşada heç vaxt çıxış etmərəm".
Aktyor qəlbindəki tükənməz
yaradıcılıq ehtirasına,
axtarış eşqinə
bax! Bir də niyə uzağa gedək? Qorki pyeslərinin Malı Teatrda "uzunömürlülüyü"
göz qabağında
deyilmi? Axundovun, Cabbarlının əsərləri
indi bəzən heç on-on beş dəfə də göstərilmir. Elə sənətkarlar da var - demək
olar, heç yada düşmürlər. Məsələn,
N.B.Vəzirov, S.S.Axundov, H.Cavid... Bəs M.F.Axundovun "Müdafiə vəkillərinin
hekayəti" komediyasının
Azərbaycan teatrında
tamaşaya qoyulmamasını
nə ilə izah etmək olar? Axı, bu komediya milli dramaturgiyamızda hüquqşünasların
həyatından bəhs
edən yeganə sanballı əsərdir.
S.Rzayev: - Klassik dramaturgiya ona görə klassik adlanır ki, ölməzliyə
qovuşub... Klassik əsəri elə o səviyyədə tamaşaya
qoymaq olar... heç iki gün də "yaşamaz". Adlarını
çəkdiyiniz Moskva teatrları
klassiklərə dərin
məhəbbətlə, yeni mövqedən yanaşır,
əsərlərini yüksək
sənətkarlıqla, müasirlik
baxımından tamaşaya
qoyurlar. Teatrlar da var -
klassik irsə, necə deyərlər, yalnız hörmət əlaməti olaraq müraciət edir. Klassik irsə adicə hörmət yaramaz, onu sevmək
lazımdır! Burada Tolstoyun Anna Kareninasının
bir sözünü xatırlamaq yerinə düşər: "Hörmət
hissi ağıla üstün gələndə,
məhəbbət olmur..."
Klassik irsi sevmək - onda canlı həyatı görmək, bəşəri
fikir və hissləri duymaq deməkdir. Əgər belə məhəbbət,
vurğunluq yoxdursa, klassik əsəri səhnəyə qoymamaq məsləhətdir. Hər
halda, bu günün Ostrovskisi, Qorkisi...
Hidayət: - Amma pyeslər yazılır,
tamaşaya qoyulur, hətta bəzən heç səhnə üzü görmədən
mətbuatda çap olunur, kitab şəklində
buraxılır... Müəlliflər
teatrı daha da çox qınayırlar. Dramaturqlar teatrlardan, teatrlar isə dramaturqlardan gileylənirlər.
Tamaşa uğursuz olanda, dramaturq teatrın əsəri korladığından narazı
qalır, teatr isə uğursuzluğunun
əsl səbəbini
dramaturqda görür.
Bu da ondan irəli gəlir ki, teatrla dramaturq ümumi dil tapa bilmir.
S.Rzayev: - Bunlar hamısı teatr-dramaturgiya
münasibətlərinə xas mübahisələrdir.
Müxtəlif dövrlərdə,
müxtəlif teatrlarda
bu əlaqənin özü də müxtəlif olub. Axı, teatr dramaturgiyadan asılıdır,
dramaturgiya isə teatrı yalnız ideya ilə deyil, ifa "vəsaiti" sistemi ilə də qidalandırır. Teatr tarixində teatrın
"ağalıq" dövrü,
dramaturgiyaya qarşı
"üsyan" etdiyi
vaxtları da olub. Elə vaxtlar da olub - teatrın son günlərini yaşadığı
elan edilib. Elə o
zaman şərti teatr
meydana gəlib. O da, şübhəsiz, dramaturgiyasız
yaşaya bilməzd.
Teatrla dramaturgiyanın "toqquşması"
isə qanunauyğundur.
Düzdür, bəzən
yüksək səviyyəli
pyes öz səhnə həllini tapa
bilmir, orta səviyyəli əsər
isə parlaq rejissor işi və yaxşı aktyor oyunu ilə
diqqəti cəlb edir. Ancaq belə
hallar müstəsnadır.
Yetmişinci illərin
teatr-dramaturgiya münasibətlərinə
gəldikdə isə,
deməliyik: dramaturgiya
teatra hələ çox borcludur: həm ideya, həm də bədiilik baxımından.
Hidayət: - Teatrla dramaturgiyanın
yaradıcılıq əlaqəsinin
möhkəmlənməsi məsuliyyəti,
məncə, ilk növbədə,
rejissor və dramaturqun üzərinə
düşür, elə
deyilmi? Əgər bu iki şəxs
ideyanın şərhi
üçün eyni fikrə gəlməyibsə,
onda hansı uğurlu tamaşadan söhbət gedə bilər? Əgər rejissor əsərin ideya-bədii varlığını,
münasibətlərin duyumunu
və obrazların düzgün şərhini
"özününkü" edə bilməyibsə, quruluşçu heyəti
(rəssamı, bəstəkarı)
arxasınca necə apara bilər?
Əsl rejissor və əsl dramaturq. Mən bu iki
məfhumu bir bədəndə iki ürək kimi təsəvvür edirəm.
Stanislavskinin, Meyerholdun,
Nemiroviç-Dançenkonun tamaşaya qoyduqları klassik dramaturgiyanı necə ehtirasla mənimsədikləri, öz
müasirləri olan dramaturqlarla necə əlbir işlədikləri
hamıya məlumdur.
S.Rzayev: - Zaqafqaziya teatrlarında da belə qarşılıqlı yaradıcılıq,
ünsiyyət halları
az olmayıb. A.Tuqanovla C.Cabbarlının,
A.İsgəndərovla S.Vurğunun
əlbir sənət axlarışları olmasaydı,
yəqin ki, Azərbaycan
teatrı çox şey itirərdi.
Hidayət: - İndi də bu
qarşılıqlı yaradıcılıq
ənənəsini yaşadan
rejissorlarımız var. Amma təəssüf, bu əlaqə çox vaxt başqa cür nəticələnir.
Mən özüm rejissorun yeni əsərinin
məşqinə başlamazdan
cəmisi bir-iki gün əvvəl dramaturqla görüşmək
istədiyinin şahidi
olmuşam. Bəzən
heç görüş
də baş tutmayıb. Və yaxud əksinə, dramaturq əsərinin ilk tamaşasına özünü
birtəhər çatdırıb,
adi tamaşaçı
kimi salonda əyləşib, sanki başqa bir dramaturqun əsərinə
baxıb. Məşqlərdən
qabaq qarşılıqlı
yaradıcılıq əlaqəsi
əvəzinə, ilk tamaşadan
sonra qarşılıqlı
"atışma" başlayıb.
Dramaturq deyib: "Rejissor əsərin ruhunu başa düşməyib..." Rejissor
deyir: "Pyes zəif idi... Təzədən əsər
yazan deyildim ki?.."
S.Rzayev: - Rejissor-dramaturq
münasibətləri getdikcə
mürəkkəbləşir. Bunun özünün də kökləri var. Məsələ
burasındadır ki, tarix
boyu teatrda iki əsas sima olub: müəllif və aktyor. Yalnız on səkkizinci əsrin sonlarında "rejissor" meydana gəlib: tamaşanın təşkilatçısına "rejissor" deməyə başlayıblar. Və heç bir əsr keçməmiş
"rejissor" teatrın
mürəkkəb "orqanizmində"
yaradıcılıq "hökmranlığı"nı
əlinə alıb. Əsrimizin ortalarında isə məşhur fransız rejissoru Jan Vilar təsdiq edir: "Bizim günlərdə elə bir aktyor yoxdur
ki, rejissorun rəhbərliyinə
ehtiyacı olmasın:
qorxuram - səhnə hökmranlığı aktyordan
quruluşçu rejissorun
ixtiyarına keçə".
Əgər antik dövrdə bu hökmranlıq müəllifin,
sonrakı əsrlərdə
müəlliflə aktyorun
ixtiyarında idisə,
XX əsrdə rejissora
nəsib olub. Əlbəttə, Jan Vilar
bir az şişirdir.
Ancaq həqiqətən,
belə bir proses baş verir.
Əgər əvvəllər "Şekspir teatrı",
"Ostrovski teatrı"
deyirdilərsə, sonralar
"Rejissor teatrı"
anlayışı meydana
gəldi - "Stanislavski teatrı",
"Antuan teatrı",
"Vaxtanqov teatrı",
"Meyerhold teatrı"...
Hidayət: - Bu "dönüşün"
də ciddi səbəbləri var...
S.Rzayev: - İndi vəziyyət
o mərhələyə çatıb
ki, rejissor dramaturqla, rəssamla, bəstəkarla,
aktyorla sıx əlaqədar öz hakim mövqeyini saxlayır. Mürəkkəblik də
elə buradan başlayır. Çünki
dramaturq işi, aktyor oyunu da həlledici ola bilər. Teatr sənətinin bugünkü təbiəti
elədir ki, rejissor tamaşanın keyfiyyəti
üçün əsas
məsul şəxs sayılmalıdır, deməli,
onun "ağalığı"
təbiidir. İndi bu,
rejissorun vəzifəsidir.
Və bu vəzifə yalnız istedadlı rejissora tapşırılmalıdır. Yalnız istedadlıya! Vəzifəsinə görə
rejissor sayılana yox, sənətkar rejissora! Düzdür, bəzən orta səviyyəli rejissora gözəl bir pyes tapşırılır
və ya əksinə, istedadlı rejissor orta səviyyəli
pyes üzərində
baş sındırır.
Məncə, istedadlı
rejissor yüksək ideya-bədii səviyyəli
əsər üzərində
işləyəndə "toqquşmalar" az olur. Belə hallarda yalnız və yalnız sırf yaradıcılıq
mübahisələri ola bilər.
Hidayət: - Teatr, dramaturgiya,
repertuar problemlərindən
danışarkən epik
teatr nəzəriyyəsinə,
epik teatra və onun yaradıcısı
Bertold Brext dramaturgiyasına Zaqafqaziyada
soyuqqanlı münasibəti
təəssüflə xatırlamalı
olursan. Böyük
alman teatr nəzəriyyəçisi
və dramaturqu Brextin epik formalı
əsərlərində tamaşaçı
səbirli müşahidəçiyə
çevrilir, getdikcə
fəallaşır, özü
mühakimə yürüdür,
özü nəticə
çıxarır. Hadisələrin
gedişinə marağı
artdıqca vəziyyətləri,
münasibətləri daha
diqqətlə izləyir,
səhnədəki dramatik-epik
hadisələr isə
onun şüuruna, intellektinə müəyyən
təsir göstərir.
Epik teatrda intellekt və şüur daha fəal işləsə də, hisslər də korşalmır, fəallaşır, tamaşada
beynlə ürək qoşa qanadlara bənzəyir.
Zaqafqaziya
teatrları Brextə çox nadir hallarda müraciət edirlər. Uğursuzluqdanmı çəkinirlər?
Yox! Hələ altmışıncı illərin
əvvəllərində rejissor
Nəsir Sadıqzadənin
Gəncə teatrında
hazırladığı "Üç qəpiklik
opera" tamaşası tamaşaçılar
və mütəxəssislər
tərəfindən yüksək
qiymətləndirildi. Sonralar
Nəsir müəllim
Naxçıvan teatrında
"Kuraj ana və onun uşaqları" əsərinin məşqlərinə
başladı. Bu barədə
mətbuatda da məlumat
verildi. Amma əsər
üzərində yaradıcılıq
işi, nədənsə,
qəflətən dayandırıldı.
İstedadlı gürcü
rejissoru Robert Sturua
Rustaveli teatrında Brextin
"Qafqazın ağ
qurşağı" əsərini
hazırlayıb.
S.Rzayev: - Epik teatr mənim təsəvvürümdə kəsərli
bir silahdır. Bu
"silah" hələlik
məqamını gözləyir.
İstərdim ki, Zaqafqaziya
teatrlarının epik
teatrın Brext konsepsiyasına "müqaviməti"
azalsın. Azərbaycan
Akademik Dram Teatrının
indiyədək Brextə
müraciət etməməsi
təsadüfi hal sayılmalıdır. Mən
Sturuanın tamaşasına
baxmışam. Doğrudan
da, canlı və gözəl tamaşadır:
satira və lirika, epiklik və xəyal, mübaliğə və gerçəklik bu tamaşada bir-birini tamamlayır.
Gürcü teatrının Brextə
münasibəti, məncə,
hələlik "yerli"
xarakter daşıyır;
tamaşada Qafqaz motivləri güclüdür.
Lakin elə ilk müraciət
nəyi göstərdi:
epik obrazlılıq teatra nə qədər çox şey verə bilər. Axı, epik obrazlılıq Azərbaycan və gürcü xalqlarının
milli-bədii mədəniyyəti
üçün çox
doğmadır. Bəs
bizim teatrlar niyə indiyədək epik dram kimi kəsərli bir "silaha" müraciət etmirlər? Zaqafqaziya rejissor və dramaturqlarının bu sahədə də görüləsi işləri
çoxdur.
Hidayət: - Sabir müəllim, teatrımızın vəziyyəti,
onun problemləri barədə düşünərkən,
kinematoqrafiyadan yan ötmək olmur. İncəsənətin bu
sahələrinin "qohumluğu"nu
(rejissor işində,
aktyor ifasında və i.a.) nəzərdə
tutmuram. Kinonun, hardasa, teatrı üstələdiyi barədə
düşünürəm. Son illərdə kinonu teatrın güclü
"rəqibi" sayanlar
az deyil (həm də tamaşaçı problemi
baxımından). Bir sıra
zəif tamaşaların
uğursuzluğunu kinoya,
televiziya verilişlərinə,
hətta futbola axınla ört-basdır etmək istəyən teatr rəhbərləri və "mütəxəssislər"
də vardır. Əlbəttə, bu, yanlış fikirdir! Məsələ aktyorların
kinoya və ya televiziyaya tez-tez müraciətində
də deyil. Axı, yüksək bədii səviyyəli televiziya tamaşası və ya film aktyorun teatrdakı işinə necə pis təsir göstərə bilər?
Bəs S.Zakariadzenin,
İ.Smoktunovskinin kinodakı
böyük müvəffəqiyyətləri
onların səhnədəki
nailiyyətlərinə niyə
mənfi təsir göstərmədi? Yox, belə deyil! Teatrın bütün problemlərinin həllini onun özündə axtarmaq lazımdır.
S.Rzayev: - Vaxtilə kinonu teatrın davamı sayırdılar.
Kinematoqrafiya son yarım
əsrdə artıq öz bədii müstəqilliyini təsdiq
edib. Teatrla kinonun ortaqlığı,
əsasən, aktyor sənəti ilə bağlıdır. Şəksiz,
istedadlı aktyor üçün teatr da doğmadır, kino da. Özü
də eyni dərəcədə. Orta
səviyyəli aktyor üçünsə, kinoya
nisbətən teatrda
"gizlənmək" daha
asandır: kino aktyorun
"kimliyini" daha tez aşkara çıxarır. Açığı,
son illərdə filmlərdən
daha çox zövq almışam, nəinki tamaşalardan.
Hidayət: - İndi Azərbaycan teatrında qocaman aktyor nəslini yavaş-yavaş gənclər
tuturlar. On-on beş il
sonra teatrın bütün aktyorluq qayğısını bu nəsil çəkəcək.
Şübhəsiz, bu
gənclər arasından
yaxşı aktyorlar çıxacaq. Biz Ərəblinskiləri,
Ələkbərovları gözləyirik...
S.Rzayev: - Aktyor nəslinin dəyişmə
prosesi teatr üçün faydalıdır.
Teatrlar bu prosesi əllinci illərin əvvəllərində
keçirib. O vaxt teatra istedadlı gənclik gəlmişdi.
İndi teatr həmin gənclərin simasında
aparıcı aktyor heyətini müəyyənləşdirib.
Bugünkü aktyorlar
arasında Ələkbərovlar
varmı (hələ Ərəblinskini demirəm)?
Bu suala hələlik müsbət cavab verə bilmirəm.
Hidayət: - Nəhayət, teatrın
inkişafında son dərəcə
əhəmiyyətli bir
məsələyə gəlib
çatdıq - teatr tənqidinə. Azərbaycan
teatrşünaslığında Cəfər Cəfərov,
Sabir Rzayev, Mehdi Məmmədov,
Ədilə Əliyeva,
İnqilab... kimi tənqidçilər
məşhurdular. Ancaq
bu görkəmli teatrşünasların özləri
də, əsasən, teatr tarixini tədqiq ediblər. Belə bir fakt
göz qabağındadır:
hamı teatrşünaslığa
müasir teatrın tədqiqindən başlayır,
ad-san qazanandan sonra teatr tarixinə
daha çox meyl edir.
S.Rzayev: - Əlliyə çatanda isə...
Hidayət: - Əlliyə çatanda
isə, demək olar, yalnız teatrşünaslıq və
teatr tarixi ilə məşğul olurlar. Yaxşı bilirsiniz, teatrşünaslığa
və teatr tarixinə dair dəyərli əsərlər
yaranır. Bəs müasir teatr? Müasir dramaturgiya? Təcrübəli tənqidçilər
bu mövzuda təsadüfdən-təsadüfə yazırlar. Bu mühüm
vəzifə gənclərin
öhdəsinə düşür.
Gənclər isə hələ bu yükün altına girə bilmirlər: nə gücü çatır, nə təcrübəsi. Nəticədə,
teatr haqqında, Nəsibə xanım demişkən, tənqidçilərdən
çox, təsadüfi
adamlar yazırlar. Mətbuat səhifələri
yerli-yersiz təriflərlə
dolur. Belə rəylərin çoxu bir-birinə oxşayır:
əsərin məzmunu
nəql edilir, rejissor, rəssam, bəstəkar işi haqqında bəsit fikirlər verilir. Aktyor oyunu haqqında
da həmçinin... Buna görə
də getdikcə tənqid mövqeyini itirərək tərifə
çevrili.
S.Rzayev: - Son vaxtlar qəribə vəziyyət
yaranıb: tənqid tənqidi ruhdan məhrum olub. Tənqidsiz "tənqid"
adlanan yazılar o qədər geniş yayılıb... indi tamaşa və ya film haqqında kiçik bir tənqid hadisəyə çevrilir. Haqlısınız:
teatrşünasların tədqiqata
daha çox meyl göstərməsi, müasir teatrda gedən prosesləri yaxşı izləməməsi
təəssüf doğurur.
Müasir teatr tənqidinin gələcəyi,
məncə, gənclərdən
asılıdır. Bizim
nəsil şüurlu
həyatını başlayanda
nə əməlli-başlı
müasir tənqid vardı, nə də teatr tarixi.
Nə bacarırdıqsa,
əsirgəmirdik, hələ
indi də mənzilimiz başa çatmayıb. Bizim gücümüz çatmayan
yükü bugünkü
gənclər daşımalıdırlar.
Hidayət: - Məlumdur - teatr
zamanla nəfəs almalıdır, səhnədən
zamanın səsi gəlməlidir, yaşanan
günlərin bədii,
məğrur səsi!
İstər klassik pyes olsun, istər
müasir, istər komediya olsun, istər dramatik əsər, fərqi yoxdur. Sənət öz yaşadığı
günlərin istiqbalını
siyasi nəzəriyyəçilərdən
qabaq duymalıdır.
Belə teatrın hər axşamı bayrama dönər, hər tamaşasının
ömrü uzun olar.
S.Rzayev: - Səhnədə
biz, ilk növbədə, zəngin
daxili aləmə
malik müasirlərimizin parlaq
obrazlarını görmək
istəyirik. Demək,
teatr tənqidçisinin
qələmi həmişə
kəsərli olmalıdır
ki, belə bir nəcib işdə dramaturqlara, rejissor və aktyorlara, bir sözlə, bütün yaradıcı
kollektivə yaxından
kömək göstərə
bilsin...
Bizim dialoqumuz bu yerdə
bitdi.
Yetmişinci illərdə yüksək
tirajla çap olunan populyar "Ədəbiyyat və incəsənət" qəzetində
dərc olunmuş bu dialoq uzun
müddət teatr ictimaiyyətində, ümumiyyətlə,
ziyalılar arasında
müzakirə predmetinə
çevrildi. Rəylər,
əsasən, müsbət
idi.
...Sonralar Mehdi Məmmədovun
"Tənqid dövrün
təfəkkürüdür" adlı məqaləsi yarandı. Professor qeyd edirdi ki, dialoqun mövzusu genişdir. Dialoqun müəllifləri...
öz söhbətlərində
çoxlu məsələlərə
toxunurlar: aktyor oyununda emosionallıq və intellektuallıq, klassik dramaturgiyaya münasibət, teatr və dramaturq, kino və teatr, epik teatr, teatr
tənqidi məsələləri
haqqında danışırlar...
Professor həmin dialoqdakı
faydalı və maraqlı fikirləri qeyd etməklə yanaşı yazırdı:
"Müəlliflərin irəli
sürdükləri əsas
fikir, əsas iddia, rejissorun "hökmranlığı" haqqında
verilən hökm isə təməlindən
mübahisəli, dəqiq
desək, qeyri-məqbul
görünür. S.Rzayev bu barədə söylədiyi
fikri yekunlaşdıraraq
deyir:
"...Teatr sənətinin bugünkü təbiəti
elədir ki, rejissor tamaşanın keyfiyyəti
üçün əsas
məsul şəxs sayılmalıdır, deməli,
onun "ağalığı"
da təbiidir." Xeyr,
nə bu ağalıq təbiidir, nə də söylənən fikir. Doğrudur, rejissorun vəzifəsi indi daha məsuliyyətlidir.
Lakin bu heç bir rejissora "ağalıq" ixtiyarı,
"hökmranlıq" haqqı
vermir..."
Hörmətli professorun bugünkü
teatrda rejissorun "hökmran" roluna etiraz edən sətirləri yeni bir dialoqun yaranmasına səbəb oldu...
Hidayət: - Bəlkə sizin
işlətdiyiniz "hökmran",
"ağalıq" sözləri
mütləq mənada
səslənib...
S.Rzayev: - İnanmıram.
Həmin dialoqda bəlkə də rejissor işinə vurğunluq var, rejissorun bugünkü teatrda aparıcı mövqeyi, bəlkə də, bir az qol-qanadlı,
necə deyərlər,
obrazlı şəkildə
təqdim edilib (bunsuz mümkün deyil, axı, o yazı canlı dialoqdur, elmi-nəzəri məqalə deyil).
Hidayət: - Mehdi müəllim dönə-dönə xatırladır:
"Teatr incəsənətin
kollektiv növüdür
və bütün inkişaf mərhələlərində,
o cümlədən, bugünkü
mərhələsində də
öz təbiətini
dəyişmir... Görürsünüzmü,
deyir, bütün inkişaf mərhələlərində!
Yeni teatrın yarandığı,
formalaşdığı və
inkişaf etdiyi bütün əsrlərdə
Marlosuz və Şekspirsiz təsəvvür
edilməyən "Qlobus"
və ya Molyerlə məşhurlaşan
"Komedi franse" teatrları da təbiətən
kollektiv sənət olublar. Amma həmin teatrların adı öz dramaturqlarının
adları ilə bağlı olub. Bizim əsrimizdə isə rejissor teatrları meydana gəlib.
Doğrudur, bu gün yaxşı rejissorsuz yaxşı teatr yoxdur. Bir də niyə uzağa gedək, elə Mehdi müəllimin son on ildə
hazırladığı "Canlı meyit", "Xəyyam", "İnsan",
"Dəli yığıncağı"
tamaşalarını xatırlasaq,
müasir teatrda rejissorun yerini aydın görərik. Bəs "Antonio və Kleopatra", "Yağışdan
sonra", "Şəhərin
yay günləri" kimi
uzunömürlü tamaşaların
müəllifi olan Tofiq Kazımov?
S.Rzayev: - Görünür,
əməlli-başlı bir
söhbətə ehtiyac
var, bu dəfə üçlükdə - Mehdi Məmmədovla
birlikdə. Bu söhbət
bizim dərc olunmuş dialoqun yalnız bir mövzusuna: rejissor-dramaturq,
rejissor-aktyor, bir sözlə, rejissor və müasir teatr probleminə həsr edilə bilər...
...1978-ci ilin oktyabr ayının
sonlarında Mehdi müəllimlə
danışıb razılaşmalı,
bu söhbəti aparmaq üçün vədləşməliydik. Amma ömrü vəfa eləmədi Sabirin. Bu görüş, maraqlı
ola biləcək bir müzakirə yarımçıq
qaldı. ...Və o söhbəti Sabirsiz eləməyə mənim
ürəyim gəlmədi.
Sabir Rzayev incəsənətdə
bütün mübahisələri
yalnız fikir aydınlığı və
sırf yaradıcılıq
müzakirəsilə həll
etməyə çalışırdı.
O hər hansı bir fikri diqqətlə
dinləyər, onun gərəkli cəhətlərini
işıqlandırar, yanlış,
kəm-kəsir cəhətlərini
kəskin tənqid eləsə də, heç kəsdə narazılıq və ya anlaşılmazlıq
hiss edilməzdi. Lap sərt
tənqidi də razılıqla qarşılanardı!
Buna görə də
Ermənistan Elmlər
Akademiyası İncəsənət
İnstitutunda, yazıçılar
və kinematoqrafiyaçılar
ittifaqlarında, teatr cəmiyyətində keçirilən
müzakirələrdə ən
çox mübahisə
doğura biləcək
məsələlər üçün
əsas məruzəçi
Sabir Rzayev təyin edilərdi. Çünki obrazlı tənqidinin qanadları həqiqətdən
yoğrulmuşdu, istedadlı
sənətşünas təfəkküründən
güc almışdı.
...Azərbaycanca şirin danışırdı Sabir, çalışırdı
bu dildə danışanda başqa dildən söz işlətməsin. Tanışlığımızın
ilk çağlarında tez-tez
deyərdi: "Mənnən
azərbaycanca danış,
Hidayət".
Bir dəfə iş yerimə zəng çaldı. Salam-kalamdan
sonra: - "Şəxsi
imza" nə deməkdir?
- Liçnaə podpisğ.
-Bəs "tərcümeyi-hal?"
- Avtovioqrafiə.
Sən demə, Azərbaycan Sovet Ensiklopediyasına yazdığı materiallar
üçün müəllif
anketi doldururmuş.
...Bir dəfə evə
zəng çalındı:
- Bu "Qobustan" jurnalından xəbərin varmı?
- Əlbəttə.
- Məqaləmi dərc eləyiblər. Tərcüməsi xoşuma gəlir, sadə dildədir.
- Sabir müəllim, onu duyubsunuzsa, demək, azərbaycanca yaxşı bilirsiniz.
- Uşaqlıqda daha yaxşı bilirdim... Hidayət, Bakıdan məktub almışam, teatrşünaslıq kitabı yazmaq sifariş veriblər. Gərək, gedəm bir ay orda qalam, tamaşalara baxam, istəyirəm, kitabın əsasında Azərbaycan teatrı materialları olsun.
- Bir yerdə gedərik, Sabir müəllim.
Sanballı monoqrafiyaları, elmi-tədqiqat
əsərləri incəsənətin
dünənindən bəhs
etsə də, teatrın bugünkü vəziyyəti, onun nailiyyətləri və problemləri, dramaturgiya, rejissor, rəssam və nəhayət, aktyor komponentləri görkəmli sənətşünasın
heç vaxt nəzərindən qaçmırdı.
S.Rzayev: "Daha ciddi məsələlərlə
məşğulam, teatr
və kino sənəti
tariximizin naməlum səhifələrini açıram"
- deyəndə də
müasir səhnəyə
və ekrana ikinci dərəcəli obyekt kimi baxmırdı.
1976-cı ildə çap
olunmuş "Teatr"
adlı kitabındakı
bir neçə məqalənin başlığını
yada salaq: ""Kobuki"
teatrı ilə tanışlıq", "Şekspirin
ruhuna doğma" ...
(İngiltərənin Old Viq
teatrının "Maqbet"
tamaşası haqqında
qeydlər), "Lorens
Olivyenin Otellosu",
"On beşdən iki"
(Malı Teatrın İrəvan qastrolu haqqında), "İlk görüş"
(V.F.Komissarjevskaya adına
teatrın "Çar
Fyodor İvanoviç" tamaşası
haqqında), "Gürcü
Kral Liri" (S.Zakariadze - Kral Lir)... Göründüyü
kimi, onun qələmində teatrın
bugünkü coğrafiyası
Ermənistanın və
Azərbaycanın sərhədləri
ilə bitmirdi.
Sabir Rzayevin, əlbəttə,
yazdıqlarının çoxu
erməni teatrşünaslarına
aiddir (rejissorluğa
aid, ayrı-ayrı görkəmli
sənətçilərdən bəhs edən onlarca monoqrafiya, yüzlərlə məqalə
müəllifiydi). O, altmış-yetmişinci
illərdə Ermənistan
teatrşünaslığının ən görkəmli, ən nüfuzlu nümayəndəsiydi.
Erməni
şovinizmini ayaqlaya bilib, ucaldı, elə yüksəyə ucaldı ki, milli "civ-civlərin"
paxıl səsi çatmadı ona. Uzun illər Ermənistan Elmlər Akademiyası İncəsənət
İnstitutunun elmi işləri üzrə direktor müavini işlədi (soyadı
"imkan vermədi"
direktor olmağa, akademik seçilməyə),
amma mənə elə gəlirdi o, bütün Ermənistanın
ən görkəmli simasıydı.
Son vaxtlar kinematoqrafiyanın tədqiqi ilə daha çox məşğul olurdu. Ermənistan Kinematoqrafçılar
İttifaqının katibi
kimi geniş fəaliyyət göstərən
Sabir Rzayev 1978-ci il dekabr
ayının 20-də ittifaqın
doğma pillələriylə
ikinci mərtəbəyə
qalxanda bilmirdi ki, bu onun buraya
son gəlişidir. Bilmirdi
ki, o özü buradan
qayıda bilməyəcək,
kürsüdən oxuduğu
məruzəsi yarımçıq
qalacaq, "Özümü
pis hiss edirəm, mümkünsə, bir nəfər məruzənin
oxunuşunu davam etdirsin" - söyləyəcək,
kinematoqrafiyanın problemlərindən
bəhs edən maraqlı müzakirə əbədilik yarımçıq
qalacaq, yan otağa keçəndən
bir neçə dəqiqə sonra isə həyəcandan özlərini itirmiş dostlarına "Heç nə lazım deyil, daha gecdir"
- deyəcək...
Toxmax göldə - İrəvanın
qədim Azərbaycan qəbiristanında hüzn
mitinqini aparan Ermənistan Elmlər Akademiyası İncəsənət
İnstitutunun direktoru
akademik Ruben Zaryanın
açılış sözünün
başlanğıcı indi
də yadımdadır:
"Görkəmli teatrşünas,
möcüzəli insan,
milliyyətcə azərbaycanlı,
əziz dostumuz...".
Hüznə Gürcüstandan da nümayəndələr
gəlmişdi, Azərbaycandan
da (teatrşünas İnqilab), Moskvadan da... Bilmək olmurdu: ürəkdən gələn sözlər gözyaşına çevrilir,
yoxsa, öz-özünə
axan gözyaşları
ürəyə dolur?
Hər dörd respublikanın nümayəndələri
ehtiramla baş əyirdi onun tabutunun önündə,
ilk sözləri: "Əziz
Sabir Əkbəroğlu..."
Sabir Rzayevin yaradıcılığı
XX əsr Cənubi Qafqaz xalqları incəsənətinin qarşılıqlı
zənginləşməsi məsələlərinin
öyrənilməsi və
tədqiqi sahəsində
çox əhəmiyyətlidir.
Onun sətirlərində
neçə-neçə teatr
və kinostudiyanın,
neçə-neçə aktyor
və rejissor nəslinin, unudulmaz tamaşaların və filmlərin əks-sədası
həmişə yaşayacaq.
Bir də Sabir Rzayevin öz səsi.
Unudulmaz
vətəndaş və
şair ürəkli sənətşünas.
Azərbaycanlı səsi!
1979
Ədəbiyyat.- 2023.- 5 avqust.- S.16-17-18