Məcnunluq - yaradıcı insanın stixiyası, Leyli - ilham mənbəyidir
esse
Azərbaycan ədəbiyyatında ilk fentezi, dünya ədəbiyyatında ilk qansız
döyüş romanının
müəllifi Vahid Məmmədli
bütün Şərqdə
geniş yayılmış,
müxtəlif sənət
sahələri üzrə
onlarca yeni əsərin
qaynağı olmuş
məşhur rəvayət
əsasında roman yazmaqla
daha bir ilkə imza atdı. Yaxın vaxtlarda çap olunan "Leyli və Məcnun" romanı qısa müddətdə ədəbi
tənqidin və oxucunun diqqətini cəlb etməyi bacardı.
Bundan öncə "Atropatena dastanı" trilogiyasından
bəhs edərkən
də müəllifin
aşkar iddiasının
istər bir oxucu, istərsə də ədəbiyyatşünas
kimi ürəyimcə
olduğunu qeyd etmişdim. Özündən
söz etdirmək açıq və ya gizli çağırış
kimi Vahid Məmmədlinin
bütün mətnlərində
bu və ya digər dərəcədə
saxlıdır. Yalnız
rəvayətin motivləri
əsasında deyil, klassik məsnəvilər
ilə eyniadlı
roman yazmaq ədəbi
hadisə kimi sakit gölə daş atmaq çabası, Məcnunla
Leylini ruhən olmazdan öncə cismən qovuşdurmaq cəsarəti isə müzakirə, bəlkə
də mübahisə predmeti olmaqdan çəkinməməkdir.
"Leyli və Məcnun"
romanında klassik mətnə son cizgiyə kimi yaxınlaşıb, bir-birinə toxunmadan uzaqlaşan məqamlar
roman müəllifinin həm
Nizami, Füzuli, Dəhləvi, Cami... kimi klassiklərlə bir sırada özündən
söz etdirmək, həm də "onlardan fərqli olaraq" şərhinə
talibliyidir. Nəticə
etibarilə, Vahid Məmmədli
elə bir roman ərsəyə gətirib
ki, fərqli cəhətləri
ilə bağlı arqumentlərlə yeniliyindən
də söz açmaq olar, məsələyə opponentlik
edib yalnız klassik müstəvidən
dəyərləndirmək də.
"Leyli və Məcnun"
romanı hər cür interpretasiya və şərhlərə
açıq mətndir.
Burada əsərin ana
xəttini təşkil
edən təsəvvüf
rəmzlərindən geniş
danışmaq mümkündür.
Filologiya elmləri doktoru Elnarə Akimova əhatəli məqaləsində vurğunu
mətnin məhz bu yönünə edərək "Leyli və Məcnun"dan əsasən təsəvvüf
romanı olaraq bəhs edir: "Son zamanlar bizdə artıq davamlı şəkildə oxucunu dini kontekstlərdə düşündürmək, real və mistik dünya antitezaları mifologiya ilə yanaşı, bədii təfəkkürün də
qayəsini təşkil
etməkdədir. "Leyli
və Məcnun" əsəri də təsəvvüf simvolikası
ilə zəngin əsərdir... Yazıçı
ilahi-fəlsəfi düşüncədə
daha ali mənəvi-elmi mərtəbə
sayılan irfanın bütün rəmz və mistik hallarından yararlanır.
İnsan-Tanrı bağlılığını
həm yer və səma səltənəti, həm
də canlı və cansız aləmin əlaqə və münasibətlərinin
sehirli zənginliyi müstəvisində inikas
etdirməyə çalışır.
Sufi, irfani kodların bütün təzahürlərinə
köklənir, daha doğrusu, çoxqatlı
olan mətndə keçid kimi bu "irfan düymələrindən" istifadə
edir..." Eyni müvəffəqiyyətlə romanın tarixi-coğrafi arealına fokuslanmaq, vizual aspektləri ilə diqqət çəkən mətni
intermediallıq kontekstindən
dəyərləndirmək, yaxud fəlsəfi-psixoloji
istiqamətdən də
təhlilə cəlb
etmək mümkündür.
Arxetiplərin dekonstruksiyası tendensiyası
ilə yaranan "Leyli və Məcnun"
romanı süjet etibarilə dəyişmələrə
məruz qalsa da, əsas ideya total dekonstruksiyaya uğramır.
Bununla belə, romanda elə həlledici dekonstruktiv plan
var ki, romanı sadə
interpretasiya olmaqdan çıxarır. Ağla
gələn ilk sual isə yəqin, budur: niyə məhz "Leyli və Məcnun"? Roman arxetipik süjetdən nə ilə fərlənir? Əlbəttə,
buradakı ənənəvi
süjet, sadəcə,
karkas rolunu oynayır. Leyli ilə Məcnunun əhvalatı nə Nizami və Füzuli üçün
yeni idi, nə də çağdaş yazarlarımız üçün
yenidir. Fəxri Uğurlunun "Tanrı dağları" silsiləsindən
olan "Leylinin Məcnunluğu" hekayəsi
kimi, Vahid Məmmədlinin
"Leyli və Məcnun" romanı da arxetipik süjetə sərbəst yanaşır,
ideyanı ön plana çıxarır.
Roman müəllifinin Məcnunun
beynimizdə oturuşmuş
klassik obrazını dağıtmaq istəyi aydın görünür.
Qeysin məcnunluğu
sufilikdən daha çox emosional-psixoloji seçimdir. Məcnun vegetariandır, yeni eranın
adamıdır, fərdi
mistik təcrübəyə
əsaslanan neosufidir -
özünü dünya
həzlərindən məhrum
buraxmayan, eyni zamanda bu həzlər
içində ruhunu qoruyan, altıncı hissi - üçüncü
gözü açıq
olan insandır.
Leyli ilə Məcnunun faciəsini eşqin ilahi məzmunu ilə cəmiyyətin diqtə etdiyi şərtlərin konflikti
yaradır. Nizami, Füzuli poemalarında aşiqlər cəmiyyətin
yazılmamış qanunlarına
boyun əyməyə
məcbur olurlarsa,
Vahid Məmmədlinin Məcnunu
bu düzəni pozur, öz eşqi yolunda hamını qarşısına
almaqdan qorxmur. Roman alternativ variantı təqdim etməklə göstərir ki, sevənlərin
qovuşmasına əsl
maneə cəmiyyət
deyildi. Əsərdə
şahid oluruq ki, onu Leylini qaçırmasının
necə qarşılanacağı,
ümumiyyətlə, maraqlandırmır,
bu mövzuda heç bir dilemma yaşamır, daxili təkanla sevdiyinə qovuşmaq uğruna cürətli addım atmaq onun təbiətindəki
cəsarətdən, ilahi
eşqə məzmun verən əminlikdən irəli
gəlir.
Leyli və Məcnunun eşq tarixçəsinə
klassik baxışdan fərqli olaraq Vahid Məmmədlinin romanı
göstərir ki, cəmiyyətdən
anlayış gözləməyə
dəyməz, insanın
tək etməli olduğu öz gerçəkləri uğrunda
mübarizə aparmaq,
ətrafdakı fikir və qənaətlərlə
bağlı narahatlıq
keçirmədən hədəfinə
yetməkdir. Məcnun
heç kimə heç nə izah etməyə çalışmır, daim
hüzur və sükunət halında olsa da, qərar verib dərhal həyata keçirdiyi addımları vulkan gücündədir. Roman göstərir
ki, yer üzündə
hər şeyindən
vaz keçib eşqinin dalınca gedə biləndən daha güclü kimsə yoxdur - ulduz kimi göy
üzünə ucaldan
məhz eşqin, onun uğuruna imtinanın gücüdür.
İdealda bədii mətnin dünyası yaradıcı təxəyyül
və təsəvvür
hesabına bütün
istiqamətlərdə genişlənən,
dərinləşən reallıqdır.
Roman şüurun rasional
əsasını inkar
etmir, hisslərin canlılığı ilə
dəstəklənmədiyi təqdirdə mütləq
məntiqin nə qədər qüsurlu olduğunu göstərir.
Romanda emosional-psixoloji plastda incə məqamlara işarə edilir: Zeydin sevdiyi qız (Ayişə) Qeysə gizli bir vurğunluq hiss edir, sevgilisinin çox şeydə ona bənzəməsini arzulayır. Bunu duyan Zeyd qısqanclıqdan
elə qovrulur ki, öz hədəflərinə
köklənmək əvəzinə,
başqasının hədəflərinə
can atmaq və xarakter və davranışını təqlid
etməklə özündən
dostunun oxşarını
yaratmağa çalışır.
Yəni bu məqamda Ayişənin sevdiyi özü kimi olan Zeyd
deyil, gözəl sevməyi bacaran bir aşiqin kopyalamağa çalışdığı
obrazıdır (aşiq
arxetipi). Romanda Qeysin məcnunluğu, yəni fərqi mənəvi gücündədir
- dünyanı, insanları,
başqalarının fikirlərini
hesaba almadan addım atmasında. Əsərdə bu səpkili süjetlər dünyada eşqin azlar üzərində bərqərar olduğunu,
çoxluğun bu sütunların gücünə
mövcudluğunu ifadə
edir.
Roman başdan sona eşq anlayışını
təlim edir, nəticəni, dərsi isə oxucu özü çıxarır:
Eşq - çoxluqda yox olmağa imkan vermədən "mən"in fərqinə
varmaq, sıyrılıb
çıxaraq özünə
yetməkdir. Eşq - hamının "sən"ə,
"sən"in "mən"ə
dönüşüdür. Eşq - "sən"siz
nəfəs belə çəkməməkdir; ağıl,
ürək, qəlb, ruh - hamısı bir ritm üzərində
"sən" deyir,
"sən"i oxuyur.
Eşq - dünyanın
bir addakı günəşi ətrafındakı
dönüşüdür. Və bütün bunlara rəğmən sonadək izah edilməsi, aydınlaşması
mümkünsüzdür. İzahı
varsa, eşq deyil...
Bədii
mətnə və ümumilikdə sənətə
xas olan insan iradəsinə tabe tutulmayan, imkanlarını xeyli aşan mükəmməllik,
ideala yaxınlıq
"Leyli və Məcnun" romanında preroqativdir. Məsnəvilərdə
olduğu kimi, bu roman da sənət,
ideal, Tanrı və İnsan bütövlüyü\bərabərliyi haqqında
düşüncələrə sövq edən əsərdir. "Leyli və Məcnun" ideyalar romanıdır. Əsərdə "vəhdəti-vücud"
dünyagörüşünün bədii təcəssümü
kimi, insanın Yaradanın zərrəsi,
təbiətin bir parçası olduğu fikri aparıcı olduğundan üst qatdadır. Lakin dəfələrlə
vurğulandığı kimi,
reseptiv estetikada mətn oxucunun oxuduğu, gördüyü,
çözdüyüdür - müəllifin yazdığı
deyil. Bu çözümlər
müəllifin fikrini
ifadə edə bildiyi kimi, inkar
da edə bilər. Nəticə etibarilə, məram birxətli, birölçülü oxu
prosesindən uzaqlaşmaq,
oxucunun ixtiyarına buraxılmış mətni
müəllif niyyətinə
əsasən deyil, qarşımıza çıxan
şifrələri çözmək
hesabına özümüzünküləşdirməkdir.
Odur ki, mən romanın bətnində gizli qalan, yaxud bilərək
pərdələnmiş ideya
üzərində dayanmaq
istəyirəm: buradakı
bədii məram təsəvvüfdəki eşq
anlayışını aşan,
Yaradanla qovuşma ideyasından fərqlənən
tanrılıq iddiasıdır.
Bu, müstəqillik dövrü
Azərbaycan nəsri üçün fərqli
bir təcrübədir.
Gerçək həyat
heç bir insanı bu ali həqiqətə inandırmaq gücünə
malik deyil, bu ağır işə qatlanmaq yalnız sənət hüdudları
üçün keçərlidir.
Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatında
Vahid Məmmədli nəsrli-nəzmli
bütün yaradıcılığı
ilə ardıcıl və israrla qadını ideal başlanğıc
kimi təqdim edən yeganə müəllifdir. Onun romanlarında bu ideya ədəbi konstant kimi mətndən-mətnə
keçərək yaradıcılığının
ana xəttinə çevrilir:
kişinin bütün
qələbələrinin, uğurlarının səbəbi
qadındır - ona inamı, sevgisi, enerjisi, varlığı,
dəstəyi ilə.
İlk baxışdan repressiya
haqqında əsər
təsiri bağışlayan
"Şəhrizad" romanı
daha çox, qadın başlanğıcı
ideyasını qabartdığı
kimi, "Leyli və Məcnun"da da
"qadın = kainat və həyat" ideyası mühüm əhəmiyyət kəsb
edir.
Leyli -
Vahid Məmmədlinin romandan-romana
adlayan zərif və güclü qəhrəmanıdır. Leyli
elə Şəhrizaddır,
Asmaralladır, Asenadır,
Mehricandır... Hər
İbn Salamın xilası
bir Leylinin sevgisindədir. Leyli qaranlığın aşağıya
çəkdiyi təkəbbürlü
ruhun xilas yoludur - ana kimi xeyirxah, günəş kimi nurlu, qurd
kimi ürəkli, ulduz kimi zərif,
ay kimi gözəl qadın. "Qadının
sevgi və sədaqəti xilaskardır"
fikri Vahid Məmmədlinin
romanlarını bir xəritə üzrə birləşdirən konturlardır.
Romanda Qeysin bələkdəki bir neçə günlük körpə ikən Leylinin ətri ilə ovunması ruhun yaddaşla qovuşması
- metempsixozdur. Bu, iki nəfər arasındakı
kosmik bağdır. Leylinin ətri, əslində, Qeysin şüuraltı yaddaşında
yer etmiş tanış qadın/cənnət ətridir. Onlar bir-birini seçmir, bir-biri üçün göndərilmiş
olaraq yer üzündə qovuşurlar.
Leyli ilə Məcnun əkiz alovdur, ruh yoldaşlarıdır.
Onların birləşməsi
planetlərin qovuşmasıdır.
Belə
bir fikir var ki, qadın kişini onun haqqındakı fikirləri ilə, kişi isə qadını ona münasibətilə yaradır.
Leylini ilahiləşdirən
onun öz mahiyyəti ilə yanaşı, Qeysin ona münasibəti, məcnunluğudur. Leyli bir qadın kimi fiziki olmaqdan
daha çox, onun düşüncəsinin,
illüziyasının məhsuludur.
Burada Məcnuna\kişiyə yaradıcı
qabiliyyət bəxş
edilir. Qadın isə bütün hallarda bu yaradıcı
enerji üçün
bəhanə, səbəb,
ilham mənbəyidir.
Leyli "yoxdur", o
yalnız Məcnunun xəyal məhsulu olaraq mövcuddur. Lakin yaradıcı qabiliyyətdə
mütləqlik hökm
sürsə, həmişə
daha yaxşıya canatım olmasa, bu yolçuluq yekunlaşsa, hər şey bitər. Yaradıcılıq kredosu
məhz bu arayış, mükəmmələ
canatımdır. Nəticə
etibarilə, Leyli Məcnun üçün
həm məqsəd, həm vasitədir.
Romanda Məcnunun çox da boy vermədən, ötəri
sayrışıb gizlənən
və yeganə daxili konflikti Leyliyə münasibətindəki
duallıqdadır. Gerçək
Leyli, yoxsa xəyal ürünü -
bu seçim, öz seçimini sorğulama hissi roman boyu üç dəfə özünü
göstərir: "Qumdan
Leylini burda qoyub əsl Leylinin yanına getsinmi? Tərəddüd
edirdi. Birdən çevrilib getdi. Yəqin Leyli bu gün məktəbə
gələcəkdi. Qumdan
olanı deyil, əsl Leylini görəcəkdi..."
Başqa
bir epizodda: "Qeys ömür boyu aradığına qovuşmuşdu. İndi Leyli
lap yaxınında, qarşısında
dayanıb gülümsəyirdi.
Gözləri xoşbəxtlikdən
süzülən, quruyub
torpağa çevrilən
palçığa bürünmüş
Leylini səhradakı
qum heykələ oxşatsa da, bu o Leyli deyildi. Qeys həyatında bəlkə də bu qədər xəyal qırıqlığına
uğramamışdı. Təpəciyin
üstündəki qumdan
Leyli daha cazibədar, daha möhtəşəm idi.
İlahi, nə vaxtadək xəyallarımızdakından
da yaxşısını vermək
əvəzinə, bizi
mütəəssir edəcəksən?
Bu o Leyli deyil axı. Yoxsa üstünü torpaq örtüb?..
Mən bu qızı qaçırıb
uzaqlara aparıram. Hər zaman da istərəm
ki, yanımda olsun. Bir
tək o qumluqdakı Leylini hər gün xatırlamaq üçün..." Bu epizodlar
Məcnunun ən kəskin daxili konfliktini əks etdirir. O, qolları arasına aldığı
Leylini məhz xəyalını gerçəkləşdirmək,
yaşatmaq üçün
qaçırdığını bircə özünə açıq-aydın etiraf
edə bilir. Yaradıcı olaraq mükəmməliyə can atan
Məcnun aşiq Qeysin hisslərinin böyüklüyünə güzəştə
gedir.
Romanın epiloqunda 17 yaşlı
gənclə qarşılaşma
və aradakı kiçik dialoq təqdim edilir. Müəllifin xəyalından
boy verən Qeys deyir: "Min il əvvəl
Qeys kimi doğuldum, altmış beşdə yenidən sən olaraq doğulmuşam. Yaxşı
düşün, beynini
qurcala, min il əvvəl
başımıza gələn
hər şeyi yalnız sən xatırlayacaqsan. Bunu özün yaz. Bu, Leyli və Məcnun
haqqında ən doğru hekayə olacaq. Çünki bu bizim öz
hekayətimizdir." Son cümlə
istinad yeridir, romanın sehirli qapısının açarı
bu etirafdadır. Nə ilə bizimdir? Məkanın, dolayısı ilə hekayənin Ərəbistandan
Azərbaycana gətirilməsi,
yəni milliləşdirilməsi
iləmi? Vahid Məmmədli
yaradıcılığı üçün milliliyin qabardılması bütün
əsərlərində prioritet
olsa da, fikrimcə, bu romanı "bizim" edən əsas səbəb başqadır. "Leyli və Məcnun" romanında əsas ideya istiqamətlərindən
biri yaradıcı insan üzərinə vurğu etməkdir: məcnunluq - yaradıcı
insanın stixiyasıdır.
Yaradılış aktı,
varolma - yoxluq hesabına başa gəlir: "Qeys Leylini gördüyü ilk
gündən hər axşam onun xəyalı ilə bir şeir yazırdı.
Kağıza köçürməzdi.
Sevgilisini görə bilmədiyindən şeirlərini
Leyliyə çatacağı
ümidiylə, göylərə
söyləyərdi. Bu gecə
sevgililər muradlarına
yetmişdilər. Leyli
heç nə düşünmədən sadəcə
çox xoşbəxt
idi. Qeys həyatdakı ən böyük arzusuna çatsa da, şair ürəyi yerindən qopmaq istəyir, amma bunu sevgilisinə
bildirmirdi. Nə idi bu pəjmürdəliyin
səbəbi? Qumluqda gördüyü Leylini ağlından çıxara
bilmirdi. Başını
sinəsinə qoyub mışıl-mışıl yatan Leyli o deyildi..."
Vahid Məmmədlinin romanı
klassik ideyanı inkar etməsə də, onu, bir
növ, ötüb keçir. Məcnunun Leyliyə canatımı öz içinə, stixiyasına, ÖZünə
qayıdışdır. Leyli
yer üzündə Məcnunun yetə biləcəyi maksimal gözəllikdir. O sanki
ana bətnindən doğulmayıb,
nurdan yaranıb. Qeys şüuraltı olaraq ən mükəmməl bildiyini
seçib onu arayır, tapır və sahib olur. Bundan o yana nə
qalır? Rutin, birlikdə şirin yuxuya dalıb, səhər birgə günəşi salamlamaq,
quşların nəğməsini
birgə dinləmək...
- adi insan səadəti. Məcnunun ən xoşbəxt çağları Leylisi yanındaymış kimi onun xəyalı, surəti ilə danışdığı zamanlardır.
O hətta Leyliyə cismən qovuşanda belə bunca xoşbəxt deyil. Onun üçün illüzorluq reallıqdan daha üstün, daha yaxşıdır. Burada ideya klassik
ədəbiyyatdakı Leylinin
simasında Allahla qovuşma ideyasından daha dərinə yönəlir. Bu, romanın
şaquli xətt üzrə əksini tapan düşüncədir
- məcnunluq tanrısallıq,
tanrılıq iddiasıdır.
Zirvə
fəth edilib, arzular çin olub. Onu rutinə
çevirib yaşamaq
məcnunluq zirvəsindən
enməkdir. Səhranın,
meşənin sülh
və barış içindəki həyatı
Məcnunun münasibətindən,
baxışından, dünyaduyumdan
yaranan illüzor aləmdir. O, qu quşu kimi sədaqətli Leylisindən
(dünyəvi olandan,
sahib olduğundan) "can qurtarmağın"
yolunu bilmir, şüurlu şəkildə
onu heç axtarmır da. Roman\taleyi bu həlli ona
bəxş edir - ulduz olub səmaya
çəkilmək onların
rutinlikdən, adiləşməkdən
xilas yoludur.
Romanda ÖZünəçatma, mənbəyi,
ilkinliyi özündə
tapma - getmək, imtina, zahidlik hesabına başa gəlir. Bu arxetipik davranış - Leyli ərə veriləndən
sonra təkliyə çəkilmə Məcnuna
sevdiyi qadının mahiyyətini daha dərindən anlatmış
olur. Onlar biri o birindən nə üstündür, nə əskik - ikisi də ulduzdur,
birlikdə göyə
çəkiləcək qədər
bu dünyadan deyillər. Romanda bir çox hallarda Leyli ilə Məcnunun fitrətində mövcud olan ezoterik təcrübənin
izləri qarşımıza
çıxır. Bu təcrübə
insanın idrakı, mənəvi azadlığını
dərketmə, kainat və yaradılışdakı
gerçək yeri, mikrokosmos olaraq aktuallaşır. Romanın
bədii reallığına
görə, individuallıq
dünyanın kosmik düzənində əriməlidir.
Əgər Leyli göyə tək çəkilsəydi, Məcnun
bədbəxt olacaq və yenə enerji yetməzliyi onu fiziki məhvə
sürükləyəcəkdi. Onların birlikdə qeyb olması romanda yeganə həll yoludur.
Amma... Romanda açar epizodlardan olan palçıq vulkanında
"çimdikləri" zaman Məcnun Leyli ilə səmaya çəkilməyi deyil,
uşaqlar dünyaya gətirib kainatı sevgi dolu insanlara
bəxş edəcəyini
xəyal edirdi. Bununla Leyli və
Məcnun süjeti romanda Adəm və Həvva arxetipik süjetinin invariantı kimi təqdim edilir. Kim bilir, bəlkə, romandakı bu əhvalat heç burada bitmir...
"Leyli və Məcnun"
romanındakı lirik-psixoloji
ricətlər (müəyyən
qədər hətta publisistik çalara meyillənməklə) müəllifin
bəzi məsələlərlə
bağlı oturuşmuş
qənaətlərini əks
etdirir. Vahid Məmmədlinin
üslubuna xas fərqli və mənə görə, maraqlı cəhətlərdən
biri alternativ fikir əndişəsinə
qapılmadan sərgilənən
kateqoriklikdir. Əsərlərindən
aydın görünür
ki, o, oxucunu düşünərək
deyil, özünün
oxumaq istədiyi mətni yazır - yalnız özünün
xəyali obrazına xitab edir. Bu üzdən də kateqoriklik onun romanları üçün
normaya çevrilir.
Əslində, hər bir sənətkar Məcnunu öz proobrazı olaraq yaradıb. Füzulinin Məcnunu onun özü idi. XXI əsrdən baxan yazıçı da Məcnununu belə görür: müstəqil
qərar verməkdən
çəkinməyən, cəmiyyət
qanunlarına tabe olmayan, onlara görə narahatlıq keçirməyən... Müəllif
hadisələri müasirləşdirib
əsrimizə uyğunlaşdırsaydı,
bu zaman oxucu rahatlıqla Vahid Məmmədlinin
"Leyli və Məcnun"un çağdaş
variantını yazdığını
deyə bilərdi. Romanda isə məqsəd çağdaşlığı
qabartmaq deyil, Şərqin eşq rəmzi olan Leyli və Məcnun
haqqında "ən
doğru hekayə"ni
yazmaqdır. Daha çox qeyri-səlis məntiqə əsaslanan bu roman belə bir rakursdur, təklifdir və elə bir iddialı
təklifdir ki, istər
qəbul et, istər etmə, nəticə etibarilə, suallar yaradır, düşünmək
və müzakirə etmək üçün oxucuya geniş material verir.
Mətanət VAHİD
Ədəbiyyat.-
2023.- 5 avqust.- S.20;21.