Mənim könlüm müəllimdir, dizim üstü dəbistanı...
Zakir Abbasın bir sözü var; deyir, nə vaxt nəşriyyata
gəlsəm, mütləq
qızımın halını
soruşmalıyam...
O qız mənəm, Zakir
Abbas isə mənim müəllimimdi. O müəllim
ki, onunçün hər
şey, hər yer "rəngidir". Gözləri mavidi deyə, elə bilirəm gözünə
hər yer, hamı mas-mavi görünür - kaş
dünyaya onun gözüylə baxa bilsəydim. Zakir müəllim
redaksiyamızın qapısını
açanda sevinirəm.
Bilirəm ki, gəlib
məni dayandığım
yerdən götürüb
bir pillə də o yana qoyacaq. Həmişə özümə onun gözündəki yüksəklikdən
baxmaq istəmişəm,
amma boyum çatmayıb.
Lap həqiqət deyilsə belə, mən həmişə müəllimlərimə
inanmışam. Müəllimimdən
biri desə ki, qanadın var - görmürsən,
tez əlimi çiynimə ataram ki, bəs mən niyə bu vaxtacan
qanadım olduğunu bilməmişəm? Niyə
indiyə qədər
uçmaq ağlıma
gəlməyib, mənim
ki qanadım varmış...
Bir dəfə Zakir müəllim
yenə redaksiyamıza
gəlmişdi. Nahar fasiləsində
redaktorum Əli Mahmudla nərd oynayırdı. Oyunu qurtarıb sağollaşanda
utandım soruşam
ki, kim uddu? Əli müəllimin hamını udmaq kimi bir vərdişi
var, nərddə uduzmaz.
Amma axı mən müəllimimə də
inanıram, bilirəm
ki, heç o da pis udmur. Soruşdum, Əli müəllim dedi, Zakir müəllim məni uddu, Zakir müəllim dedi, Əli müəllim məni uddu. Elə mən də belə istəyirdim. İlk dəfə
idi ki, istəyirdim oyunda hər iki tərəf udsun, istəyirdim hətta oyunu kənardan izləyən
biz "piyada"lar belə
bu oyundan qalib çıxaq. Axı bura "Qarabağa aparan yol" idi. Bu yolda hər zaman qalibiyyətimiz dayanmalıdı,
başqa cür ola bilməz...
Ertəsi
gün Əli müəllim qayıtdı
ki, Təriş, müəllimin
dünən məni yaman uddu.
- Bəlkə mənim müəllimimdi deyə, nəzakət xatirinə uduzmusuz? Siz nərddə uduzmazsız,
bunu hamımız yaxşı bilirik.
- Elə mən də onu deyirəm
də, ilk dəfədi
başıma belə iş gəlir. Görən, nə məsələdi?
Dedim, sizə əvvəlcədən
xəbərdarlıq edəcəkdim,
yadımdan çıxıb
- Zakir müəllim uduzmağı
sevmir.
Bəli,
bütün sınaqlarda
qalib çıxan müəllimlərimiz var. Onlar
uduzmağı sevmir. Necə ki, Zakir müəllim
auditoriyadakı yüz
tələbədən bircəsini
belə uduzmaq istəmir, onları cəmiyyətə qazandırmaq,
kütlədən ayırıb
fərdə çevirmək
uğrunda hər vəchlə döyüşür.
Zakir müəllim də
bu mənada həmişə bir əsgər, bir komandirdi - O, həmişə
döyüşdədi.
Sevgi də bumeranqdı, dönüb-dolaşıb insanın
özünə qayıdır...
Bizim redaksiyada vəziyyət belədi; "Məndən
bir çay istər yerindən duran, məni sevdiklərim çayqalaq eylər". Bir gün yenə hamının məndən çay istədiyi günlərdən
biri idi... Hər kəs dəmlədiyim çaydan
içib dincələndə
"fincan"ımı təzəcə
qarşıma qoyub üzünə baxırdım
ki, qapı açıldı,
Zakir müəllim içəri
girdi. Müəllimim həmişə deyir, nəşriyyata gələndə
mütləq Təranənin
çayından içib
getməliyəm. Bəs
indi necə olacaqdı? Axı çaydanda su qalmamışdı. Ağlıma
başqa heç bir variant gəlmədi, əlacım ona qaldı ki, baş qarışıqkən, içmədiyim
çayı mətbəxə
aparıb təzədən
gətirib deyim, Zakir müəllim, sizə çay süzmüşəm,
görün necədi,
yazı-pozu əlimdən
gəlməsə də,
heç olmasa yaxşı çay dəmləyə bilirəmmi?
Çaydanımız böyükdü
deyə, gec qaynayır. Həmin gün başım çox ağrıdı.
Düşündüm, mən
çayımı müəllimimə
verib bir neçə saat susuz qalmışam deyə, başım bu qədər ağrıyır, gör
Zakir müəllim bizə
öz fikir-düşüncəsindən,
sevgisindən, səbrindən
pay verəndə başı
nə qədər ağrıyıb...
Belə
"ağrı"ların yaxşı bir tərəfi də olur, dost qazandırmaq kimi. Zakir müəllimin hər yerdə dostu var, özü də tələbələridi.
İnsan
axsaya bilər,
müəllim sevgisi isə
heç
zaman axsamır...
Bir dəfə Zakir müəllimin
ayağı zədələnmişdi,
axsayırdı deyə
dərsdən çıxan
kimi evə getdi. Amma yaxşı yadımdadı, dünən
mənə "açıq
dərsinə mütləq
gələcəm" demişdi.
Həmin gün açıq dərsim olduğunu bilirdi. Zəng içəri vurulub, dərsdən 5 dəqiqə keçib. Dedilər, müəlliminin
ayağı ağrıyırdı,
dərsini bitirib evə getdi, bəlkə də heç gələ bilməyəcək, gəl
sən dərsinə başla - gözləmə.
Yox, o, mənə gələcəm deyibsə,
gələcək - dedim.
Gözüm qapıda
qalmışdı. Bilirdim
ki, müəllimim gəlsə,
mənə zaval yoxdu. Valideyni yanında olan uşaqla, müəllimi yanında olan tələbəyə fərq
yoxdu - ikisi də ürəkli olur.
Heç
beş dəqiqə keçmədi, O, gəldi...
Dinib-danışmaq haqqı
yox idi, dərsi mən keçməliydim. Hansısa
fikir yadımdan çıxanda, karıxanda,
susanda hazırladığım
materiala baxıb yadıma salmaq şansım vardı, amma mən əlimdəki
kağıza yox, müəllimimin gözünə
baxırdım. Müəllimim
gözüylə mənə
yol çəkirdi; burdan get, elə de, belə danış. Nə danışacaq, nə deyəcəkdimsə,
hamısını müəllimimin
üzündən, gözündən,
baxışından oxuyurdum...
Zəng
vurulan kimi iki magistr yoldaşım
qaçıb məni
qucaqladı. Nə gözəl dərs keçdin - deyib məni təbrik edəndə, istədim deyəm, yanlış anlamısız, ilk dəfə
keçdiyim bu dərs yox, Zakir müəllimin bu dərsə görə axsaya-axsaya özünü
auditoriyaya yetirməsi
mənim daha böyük uğurum idi. Çünki o indi mənim müəllimim yox, həm də ən əziz dostum idi.
Kənar
adam...
Magistr vaxtı Zakir müəllimin
birinci kurslarının
dərsinə qonaq idim. Dərsi bitirəndən sonra qalan boş vaxtı da dəyərləndirmək
üçün müəllim
başladı uşaqlara
məqalə oxumağa.
Tələbələr hələ
bilmir ki, yazının
müəllifi müəllimləridi
- ona görə də rahat-rahat öz lağlağılarındadılar.
Zakir müəllimin Sabirsayağı
üslubu var, gülləni
də adamın alnına gülə-gülə
vurur. Sonra da adını
qoyur "Kənar adam". Guya onun nə güllədən
xəbəri var, nə
alından. Məqalə
eləydi ki, əyri-əskiklərimizi
dolayı yolla üzümüzə vururdu
ki, çox da utanmayaq.
Biz isə qüsurlarımızı
görə bilmirik deyə, gülməyimiz tutur: guya biz nə bu yazıdakı
Tükəzban arvadı
tanıyırıq, nə
Məmmədhəsən kişini.
Bu da cırıq şalvar,
gödək köynək
deyil ki, Avropaya sırıyaq getsin.
Adam həmin məqaləni oxuyub gülür, gülür və sonda fərqinə varır ki, sən demə, özünə gülürmüş. Zakir müəllim
bizi güldürməyi
yaxşı bacarır.
Fərqi yoxdu biz Sabirsayağı gülürük,
ya Şabansayağı.
Ona görə də tələbələri onu
sevir. Hardan bilirəm? Elə sevgi var, onu üzdən rahatca oxumaq olur - bir
həzin baxışdan,
bir titrəyişdən,
dodağın qaçışından,
bir qəmzənin batışından... Müəllim
sevgisi kimi...
Sən yanmasan,
mən yanmasam, necə çıxar
qaranlıqlar aydınlığa...
Universiteti bitirdiyim il Zakir müəllim
bir zamanlar AzTV-də qaladığı
"Ocağ"ı da götürüb
bizim universitetə gəlmişdi. Bir gün qrup yoldaşım zəng vurdu ki, bəs universitetə təzə müəllim gəlib. "Ocaq" verilişinin aparıcısıdı.
Elə gözəl təbəssümü var ki... Lap elə sən deyəndəndi. Mən hələ bilmirdim ki, həmin adamı sonralar jurnalistikanın
"Kənar adam"ı
kimi tanıyacam. Eləmədim tənbəllik
getdim universitetə
ki, görüm özündən
qabaq təbəssümü
gələn bu müəllim kimdi belə... Dedim, gedim görüm "niyə yanır bu ocaq, yanıb
külü qalacaq?"
Həmişəki kimi yenə gecikmişdim, qapını
açan kimi müəllimin: "Sən
də burda oxuyursan?" sualı qapıma gözləmədiyim
qol kimi dəymişdi. Oxuyan tapılmayan bir vaxtda "sən də burda oxuyursan?
" sualı düşündürürdü,
özü də uzun-uzadı... Gördü
başımı yelləyirəm,
dedi, onda nə var, nə yox?
"Nəsə olmalıdı
ki?" sualıma tələbələrin
hərəsi bir tərəfdən gülüşdü.
Sən demə, bu sualın düzgün variantını
tələbələr çoxdan
əzbərləyibmiş, bir mən gecikmişəm
- "Allah var, şəriki yox"muş...
Aradan illər keçib, Zakir
Abbas hələ də
tələbələrinin xatirində
"Allah var, şəriki yox"
kimi qalıb.
Zakir müəllim həmin
"Ocağ"ı bu
gün də qalayır, sadəcə AzTV-də yox, İncəsənətdə. O ocağın
ətrafında yenə
də işıq var,
"sən yanmasan, mən yanmasam, necə çıxar qaranlıqlar aydınlığa"
deyib, bu gün də nə qədər tələbəni qaranlıqdan
aydınlığa çıxarır.
Tələbələrinə konfet paylayan müəllim
Universiteti bitirmişdim. Amma Zakir müəllimin yolu nə vaxt nəşriyyata
düşsə, məni
unutmurdu. Belə bir gəlişindən sonra mənlə işləyən operator qız
"necə də xoşbəxtsən, sənə
paxıllığım tutdu"
dedi. Nə üçün? - soruşdum.
"Müəllimin səni
görməyə gəlib,
özü də hamıya səni tapşırırdı, necə
ziyalı, işıqlı
insandı" deyib gülümsündü.
Anlayırdım, o qızın müəllimi
olmamışdı. Bunu
qızın cizgilərində,
qazana bilmədiyi insanlarda, qazana bilmədiyi uğurda da rahatlıqla görə bilirdim.
Magistrın son aylarındayam... Magistr
yoldaşlarım Zakir müəllimin
dərsində "praktikant"
kimi iştirak edirlər. Məsmə dərsdən sonra mənə yazdı ki, Təriş, doğrudan
da, Zakir müəllim sən
deyən kimi imiş. Bugünkü dərsdə I kurslarına
məni o qədər
təriflədi ki, utandım.
Sən bizi həmişə pisləyirdin,
deyirdin sizdən heç nə olan deyil. Amma indi inandım ki, heç vaxt gec deyil, mən
də uğur qazanmaq istəyirəm.
Sabah bu barədə mütləq nəsə yazacam, həmin yazını dərsdə
tələbələrə də oxuyacam, lap çap da olunacam, qoy Zakir müəllimin inamı doğrulsun. Zakir müəllimin birinci kurs tələbələri
elə gözəl məqalələr yazır
ki, onları görəndə
utandım. Niyə I kurs elə yazı
yaza bilsin, mən yox?
...Şərmindən isə
neçə gün idi səs-səmir yox idi. Aradım,
axtardım - ay bala, hardasan? Başqa vaxt duzsuz söhbətlərinlə
başımızı dəng
edərdin. Niyə səsin gəlmir? Qayıtdı ki, bəs vaxtım yoxdu, kitab oxumağa başlamışam,
əlavə ədəbiyyatlar
axtarıb oxuyuram, həm də diplom işimi yazıram, dissertasiyamı
hamıdan yaxşı
"müdafiə" edəcəm.
Sən görəcəksən,
bizi bəyənməməyin
özünə qalacaq,
elə sənin acığına oxuyacam
da, yazacam da.
Susdum, öz-özümə
ancaq bu bircə cümləni pıçıldamağa gücüm
çatdı: "Tay
sizə sözüm yoxdu, Zakir müəllim!"
...O zaman anladım
ki, mən o qızları qınamaqda yaxşı eləmişəm,
amma düz eləməmişəm. Çünki
onların müəllimi
olmayıb, onlar mənim qədər şanslı olmayıblar.
Uşaq vaxtı belə görmüşük,
böyük dayılar,
babalar cibində həmişə konfet gəzdirib. Yanına çatan kimi onlar bizə konfet verib başımızı
necə sığallayıbsa,
Zakir müəllim də eynən cibində ümid gəzdirib universitetdə konfet əvəzi tələbələrinə paylayır.
Zakir müəllim
də mənə belə uduzdu...
O, Universitetə yeni dəvət
olunub, ilk kursu da bizik. Oxumuruq, yazmırıq. İndi müəllim
bizdən necə razı qalsın? Söhbət necə oldu, hardan başladı,
hara gəldi - təfsilatı
ilə yadımda deyil. Bir o yadımda qalıb ki, Zakir müəllim
dedi, "uşaqlar, ixtisas fənnindən sizə üç il başqa müəllim dərs keçib, mən dördüncü kursda müəlliminiz olmuşam, ona görə də hardasa danışanda, söz düşəndə,
Zakir müəllimin tələbəsiyəm
deməyin".
Onda öz-özümə dedim,
eybi yox, müəllim!
Elə oldu ki, universiteti bitirdik. Mən hardasa Zakir müəllimin
tələbəsiyəm deməmişdən
qabaq Zakir müəllim
özü "Təranə
mənim tələbəmdi"
dedi.
Əvvəldə demişdim axı,
Zakir müəllim uduzmağı
sevmir. Amma o, bir dəfə mənə uduzub. Arzu edirəm
ki, bu mənada Zakir müəllim həmişə
tələbələrinə uduzsun. Qoy o hər yerdə fəxrlə desin ki, filankəs mənim tələbəmdi, onu cəmiyyətə, bu sənətə, bu mədəniyyətə, bu
ölkəyə mən
qazandırmışam.
Mənim
könlüm müəllimdir,
dizim üstü dəbistanı,
Ol şagirdəm sükut ilə öyrənirəm
əlifbanı...
Təki
əhatəsində olduğunuz
bu sevginin ömrü uzun-uzadı olsun, Zakir müəllim. Səməd Mənsur demiş, "Həqqi bütün eşqü məhəbbət rəngidir".
Bu gün hamımız bir nəfər kimi müəllimimizin 75 yaşı qarşısında
dayanmışıq. Təkcə
bu dəyirmi masa ətrafında əyləşmiş
həmkarları - jurnalistlər,
televiziya işçiləri,
Universitetimizin müəllimləri
deyil, tələbələri
də Zakir müəllimi
deməyə gəlib.
Bu da bir növ dərsdi, amma bu başqa dərsdi,
bu başqa masadı... Həmişə
müəllimlərimiz bizə
qiymət verib. Amma axı qanun həm də pozulmaq üçündü.
Bir günlük yerimizi
dəyişsək və
tələbələr müəllimə
qiymət verəsi olsa, heç düşünmədən Zakir müəllimə 5 yazardım.
Bu 5 Zakir müəllimin 75 yaşına
ən gözəl qiymətdi ki, onu bütün tələbələri
adından verərdim.
Həyatının müxtəlif
mərhələlərində, tutaq ki məktəb, tələbə, magistr vaxtı, yəni 10, 15, 25 yaşında aldığı
beş yalançı
ola bilir, amma adamın 75 yaşında aldığı qiymət
yalan ola bilməz. İnanıram ki, Zakir müəllimin
dost-tanışından, həmkarlarından
75 yaşının aldığı
bu qiymətin alnından da öpmək olar, əlindən də, çünki bu beş indi
öz müdriklik dövrünü yaşayır.
Belə
baxıram, Zakir müəllim
bu 75 yaşı heç cür boynuna götürmək istəmir. Soruşuram, müəllim, yəni doğrudan sizin 75 yaşınız olur? Deyir, nə bilim, elə deyirlər...
Ürəkli adam ürəkli
yaşayır, ürəkli
yaşlanır; ona görə də qocalmır - müəllimim
kimi...
Təranə Əlizadə
Ədəbiyyat.-
2023.- 5 avqust.- S.26-27.