Kamal Talıbzadə
- tənqid tariximizin yaradıcısı
İngilis şairi, dramaturqu və tənqidçisi
Con Drayden (XVII əsr) ilk dəfə "kritika" terminini
işlədəndə fikirləşməmişdi ki, illər,
onilliklər, əsrlər keçəcək, bu söz həyatın
bütün sahələrində ən işlək, ən zəruri
və eyni zamanda, ən xoşagəlməz
bir sözə çevriləcək, yaşından, irqindən,
millətindən asılı olmayaraq hər bir insanın
düşüncəsinə sirayət edəcək... Əslində, bəşəriyyət mövcud olandan onunla yanaşı, insanın
tənqidi təfəkkürü də pillə-pillə irəliləmiş,
bəlkə
də, ilk münaqişənin, ilk
müharibələrin,
ilk siniflər
mübarizəsinin meydana çıxması üçün
ilkin şərtə çevrilmişdir. Ancaq fakt budur ki,
tənqid termini birinci dəfə ədəbi mübahisələri tənzimləyən, nizamlayan bir söz kimi meydana çıxmış və tənqidin daha ümumi, daha qlobal mənasından öncə, incəsənətdəki mövqeyi diqqəti cəlb etmişdir. Beləliklə, tənqid termini
özüylə
bir sırada bu fəaliyyət
sahəsi ilə
məşğul olan tənqidçini də,
bu yeni termini də dünyaya gətirmişdir. Elə
indinin özündə
də tənqidçi deyəndə, ilk
növbədə, bədii əsəri təhlil edən, "yazıçını oxucuya yaxınlaşdıran" (Şklovski) bir şəxs nəzərdə tutulur.
Azərbaycanda ədəbi tənqidin kökləri çox qədimlərə
gedib çıxsa da,
əslində, onun əsr yarımlıq yaşı var. Ədəbi-ictimai
fikrimizin nəhənglərindən
biri - Axundovun tarixi xidmətləri sırasında onun ilk
milli tənqidçimiz kimi
missiyası da haqlı
olaraq qeyd edilir. Axundovdan sonra F.Köçərli,
A.Sur, Ə.Hüseynzadə,
Seyid Hüseyn bu estafeti davam etdirdilər, ancaq qeyd edək ki, əsl, professional tənqid
keçən əsrdə
- 20-ci illərin sonları-30-cu illərin əvvəllərində
formalaşdı. M.Quliyev,
Ə.Nazim, M.Ələkbərli,
H.Zeynallı, M.Arif, M.Cəfər, M.Hüseyn,
M.Rəfili, C.Cəfərov,
M.İbrahimov, M.Cəlal,
C.Xəndan, Əkbər
Ağayev kimi sırf professionallar yarandı (Sonrakı onillikləri də unutmayaq: Y.Qarayev, B.Nəbiyev, Q.Xəlilov, X.Əlimirzəyev,
Ş.Salmanov, A.Hüseynov,
A.Səfiyev, Elçin, Anar, Aydın Məmmədov,
K.Abdulla, K.Vəliyev, İ.Həbibbəyli,
T.Hacıyev, A.Əmrahoğlu,
R.Əliyev, Ş.Alışanlı, N.Cəfərov,
İ.Qasımzadə, N.Şəmsizadə,
Ə.Cahangir, Azər
Turan, C.Yusifli, E.Akimova,
S.Ağabalayeva, N.Cabbarlı,
İ.Musayeva, M.Osmanoğlu,
B.Əlibəyli, T.Əlişanoğlu
bu siyahıda yazıçı tənqidçilərin
və dilçilərin
yer almasına təəccüblənməyin, ədəbi tənqidi həm də sırf tənqidçi olmayanlar da təmsil etmişlər). Bir çoxları
"Azərbaycanda müasir
dövrdə ədəbi
tənqid yoxdur" deyirlər, amma ədəbi
tənqid - hətta vaxtilə bəzi yanlışlıqlarına və
metodoloji səhvlərinə
baxmayaraq - həmişə
iş başında olub və Kamal Talıbzadə bu dəstənin önündə
gedənlərdən biri
olub.
Kamal Talıbzadə deyəndə, mən ilk növbədə, səmimi,
xeyirxah bir insan, sonra bir
ədəbiyyatşünas, sonra tənqidçi, nəhayət, pedaqoq haqqında düşünürəm,
bir anlığa onun keçdiyi ömür yolunu xatırlayıram. Hamımıza
məlumdur ki, Kamal müəllimin
atası həmişə
hörmətlə yad etdiyimiz
görkəmli ədib
Abdulla Şaiq olub. İnsan genindən, kökündən-soyundan tanınır
və Kamal Talıbzadədə
nə yaxşı cəhətlər varsa,
ilk növbədə, atasından
ona irsən keçib. Bir də ona görə ki, Kamal müəllim demişkən:
"O mənim həyatımda
elə bil indi də canlıdır,
elə bil o, mənimlə hər gün danışır, məsləhətləşir, yol
göstərir, nəsihət
verir. Hər gün iş yerimə onun məzarının yanından
- Fəxri Xiyabanın qarşısından
keçirəm, hər
gün ona, onunla yanaşı əbədiyyətə qovuşan
çoxlu məşhurlarımıza
rəhmət oxuyuram.
Kamal Talıbzadə Ədəbiyyat İnstitutunda
iş otağında,
1960
Kamal Talıbzadənin
atası haqqında yazdığı "Ata haqqında
oğlunun söz deməsi, xatirə yazması çətindir,
bəlkə bəzilərinə
bu qeyri-təbii də görünə bilər" sözlərini
xatırlayıram. Bu etirafın
səmimiliyinə qətiyyən
şübhə eləmirəm,
ancaq məsələ
burasındadır ki, indi
mən də elə bir vəziyyətdəyəm,
Kamal Talıbzadə mənim
elmi rəhbərim olub və mənim
üçün də
onun haqqında söz demək bir az çətindir.
Mən də belə düşünürəm
ki, bəzilərinə bu,
qeyri-təbii görünə
bilər.
1975-ci ildə, Ədəbiyyat İnstitutunun
aspiranturasına daxil olanda məni ilkin təbrik edənlərdən biri
Kamal müəllim oldu
və bir neçə gündən
sonra mövzum təsdiq ediləndə mənə elmi rəhbər axtarmaq heç bir problemə çevrilmədi.
Kamal müəllim imtahanda
mənim cavablarımdan
razı qalmışdı
və odur ki, elmi şurada bu işə məmnuniyyətlə razılıq
verdi.
Elmi rəhbərlə
aspirant arasında əlaqə
və münasibətlərin
bir neçə
"tipi" mövcuddur: elmi
rəhbər var ki, aspirantının
üzünü sonda
- müdafiə kürsüsündə
görür (bir az mübaliğəyə
varsaq da), yetirməsinin
məişət qayğılarından
tutmuş elmi problemlərinə qədər
heç nədən xəbəri olmur. Bir sözlə, yam-yaraşıq...
Əgər aspirant fərasətli
çıxsa, daha doğrusu, elmə təsadüfi gəlməmişsə,
rəhbərinin qayğısını
hiss etməsə də
olar. Elmi rəhbər
var ki, onun üçün
aspirant oğlu, qızı
timsalındadır. Bax,
Kamal müəllim bu ikincilərdəndir. Həftənin
başında da, axırında
da mən ona gördüyüm işlər
barədə hesabat verirdim. Bizim söhbətlərimiz
çox canlı keçirdi. Dəfələrlə
deyirdi ki, elmdə polemikasız keçinmək
olmaz, sən nüfuzundan, karyerasından
asılı olmayaraq hər hansı bir müəlliflə, lap
elə mənimlə etika daxilində mübahisə etməyi bacarmalısan. Bu tövsiyə
ona gətirib çıxardı ki, axırda
Kamal müəllim bir
müşavirədə məni
tənqid edəndə
dözə bilmədim,
"üzünə ağ
oldum". Fasilədə
mənə yaxınlaşıb
əlini çiynimə
qoydu, "bax, belə, heç kimdən qorxma!" dedi.
Əlbəttə, illər keçdi və mən bu hərəkəti
heç cür özümə bağışlaya
bilmədim. Ancaq dərindən düşünəndə
bir təskinlik tapdım ki, mən axı, belə deyildim, hərdən yazılarımda nəsə
bir cəsarət dozası varsa, bu, Kamal müəllimin xidmətidir. Onu da deyim ki,
bu günün özündə də mən Kamal müəllimi
özümə ustad hesab
edirəm.
Onun yetirmələrindən
biri - Nizaməddin Şəmsizadə yazır:
"Sözün kəsəsi,
həmişə sənə
yazmaq öyrətmiş
ustad haqqında yazmaq ən çətin dərs imiş". Bu çətinliyi bayaq dediyim kimi, mən
də hiss edirəm. Doğrusu, heç bilmirəm hardan başlayım? Onun
"Abbas Səhhət" adlı son dərəcə
qiymətli, mötəbər
monoqrafiyasındanmı? "Qorki və Azərbaycan
ədəbiyyatı" kitabındanmı?
Türkdilli ədəbiyyatşünaslıqda
ilk tənqid tarixi kimi qələmə aldığı "XX əsr
Azərbaycan tənqidi",
sonralar bu əsər əsasında
bir az da təkmilləşmiş "Azərbaycan
ədəbi tənqidinin
tarixi" fundamental əsərlərindənmi?
Klassik və müasir ədəbiyyatmızın
ən vacib, aktual və ağrılı problemlərindən
söz açan saysız məqalələrindənmi? Bir ədəbiyyat
tarixçisi və tekstoloq kimi Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunda hazırladığı,
tərtib etdiyi, redaktoru olduğu Səhhətin ikicildliyindən,
Şaiqin beşcildliyindən,
S.Vurğunun altıcildliyindən, çoxcildli
ədəbiyyat tarixlərindənmi?
On yeddi il Yazıçılar
İttifaqında tənqid bölməsinə
rəhbərlik etdiyindənmi?
Əlbəttə, bunların
sayını artırmaq
olar. Doğrusu, heyrət ediləsi ömürdür. Ancaq bu ömür yolu heç də bəzilərinin düşündüyü kimi
maneəsiz, şahrah yol olmayıb. Nə atasının -
Abdulla Şaiqin ədəbi
mühitdəki ağır,
sanballı çəkisi,
nə Səməd Vurğunla
qohumluğu gənc
Kamal Talıbzadənin elm yollarında
qolundan tutub. Ümumiyyətlə, kiməsə
arxalanmağın, hansı
avtoritetəsə qısılmağın
qəti düşməni
olub. Aspirantlıq illərində mən bunu hiss elədiyim üçün deyirəm.
Həmişə mənə
deyirdi ki, heç vaxt Ədəbiyyat İnstitutunun otaqlarında,
uzun koridorunda lovğa-lovğa gəzişib
mənə arxalanma, nə olsun mən
direktor müaviniyəm,
hətta haqqımda pis söz desələr
də, incimə, bacarsan, cavabını ver, amma bəziləri kimi xəbərçilik eləmə. Mövzum nəsrlə bağlı olduğu üçün
yazdığım məqalələri,
sonralar dissertasiyanın
ayrı-ayrı fəsillərini
məsləhət görərdi
ki, o oxumamışdan əvvəl
Şamil Salmanova, Akif Hüseynova göstərim, çünki
bu alimlər ədəbi prosesi bütün incəliklərinə
qədər duyurlar.
Prof. Mir Cəlal Paşayevin 70 illik yubleyində, 1978
Bəli, Kamal Talıbzadə həyatda, elmdə öz yolu, öz
üslubu olan adamdır və bu yolu o, özü
açıb. Ancaq elə bir dövrdə
yaşayıb ki, zamanın
mürəkkəb ab-havası
onun da taleyindən yan keçməyib. Budur,
Kamal müəllimin bəzi
etirafları və dövrün, zamanın onun həyatında buraxdığı silinməz
izlər: "Bizim nəsil
çox mürəkkəb
bir dövrdə təhsilə başlamış
və əlinə qələm almışdı.
Mən 1940-cı ildə
universitetin filologiya fakültəsinə daxil olanda ədəbiyyatşünaslığımızn
əsas qüvvələri
aradan götürülmüşdü...
Stalinizmin dəhşətli tədbirləri yaşlı,
təcrübəli nəsil
ilə varislik əlaqəsini birdən-birə,
bir anda, bir ildə qırmış,
cavan nəsil bir növ kökündən,
bünövrəsindən ayrılmalı
olmuşdu. Yeni nəslin
fikrən, mənəvi
şikəst "inkişafı"
üçün hər
cür şərait -
məcburi şərait
yaranmışdı: itaətkarlıq,
fikri köləlik, həqiqəti demək həsrəti, nəhayət,
bəzən özün
də inanmadığın
"həqiqətləri" demək məcburiyyəti
və Marksın, Leninin, Stalinin sitatları ilə düşünmək isə
beyinlərimizi, mühakimələrimizi
kütləşdirmiş, yaradıcı
təfəkkürü bir
növ öldürmüşdü.
Bizim nəsil təxminən
qırx il belə şəraitdə yazıb-yaratmış
və əgər o, öz mənliyini, özünəməxsusluqlarını müəyyən dərəcədə
qoruya bilibsə, şübhəsiz, bu onun istedadı, fədakarlığı, qorxmazlığı,
vətəndaşlığı hesabına baş vermişdir".
Zənnimcə, bu etiraf
təkcə K.Talıbzadənin
yox, onun mənsub olduğu ədəbi nəslin də, ondan sonra ədəbiyyata gələnlərin də
etirafı kimi səslənməlidir. Özü
də belə etiraflar insana acı təəssüfdən
başqa, bir qəlb rahatlığı
da gətirməlidir. Vaxtilə
Lenindən, partiyadan, komsomoldan, Qızıl Ordunun müzəffər yürüşlərindən poemalar,
romanlar, hekayələr,
şeirlər yazan, hətta Stalinin qəlyanını tərifləyən
bəzi şairlər,
nasirlər indi niyə susublar? Etirafın vaxtı deyilmi? Bu mənada mən Kamal müəllimin
etirafını onun vicdanının səsi kimi qəbul edirəm. Onun "XX əsr Azərbaycan tənqidi" monoqrafiyasının
iki fəsli ("Burjua tənqidi", "Marksist tənqid") gizlətmək lazım deyil ki, marksist ruhda yazılıb. Amma həmin monoqrafiyanı bu iki fəslə görə gözdən salmaq, yanlış yol olardı. İllər keçdi,
Kamal müəllim "Azərbaycan"
jurnalında Əhmədbəy
Ağayev haqqında gözəl
bir məqalə çap etdirdi.
Milli ədəbiyyatın
özünün idrak
tarixi adlandırılan
tənqid tarixinin ilk bünövrə daşlarını
Kamal Talıbzadə hörüb.
İndi bu hörgü
üzərində özünəməxsus
bir bina ucalıb və heç şübhəsiz,
müəyyən kəm-kəsirləri
olsa da, o binanın memarı da, ustası da
Kamal Talıbzadədir.Təsadüfi deyil ki, bu əsər
ölkəmizin hüdudlarından
kənarda xarici elmi ictimaiyyət tərəfindən də
yüksək qiymətləndirilmişdir.
Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, istər "XX əsr Azərbaycan tənqidi",
istərsə də
"Azərbaycan ədəbi
tənqidinin tarixi"
monoqrafiyaları K.Talıbzadənin bir
alim-tədqiqatçı kimi
xarakterini bir neçə tərəfdən
açıqlayır: birincisi,
ədəbiyyat tarixçisi
kimi hərtərəfli,
geniş erudisiyası.
Çünki ədəbiyyat
tarixini bilmədən,
onun ayrı-ayrı mərhələlərinin özünəməxsusluğunu
dərk etmədən
belə bir məsuliyyətli işə
girişmək qeyri-mümkündür.
İkincisi, tənqidin
öz spesifikliyinin nəzərə alınması.
Çox vaxt ədəbiyyat tarixi ilə tənqid tarixini eyniləşdirirlər.
Bu, düzgün deyil.
Tənqid tarixi ədəbiyyat tarixinin ola
bilsin, tərkib hissəsidir, lakin ona müstəqil də yanaşmaq olar. Çünki ədəbiyyat tarixində
milli ədəbiyyatın tarixi
izlənilir, ona tarixilik baxımından qiymət verilir. Tənqid tarixində isə milli ədəbiyyata
məxsusi münasibət
izlənilir, ədəbiyyatın
fakt və mənzərəsinə qiymət
verilir, sistemli elmi ümumiləşdirmələr
aparılır, ədəbi
cərəyanlar haqqında
söz açılır.
Bir sözlə, ədəbiyyatın
dərki ön planda olur.
Üçüncüsü, elmi-nəzəri hazırlığı... Nəzəri
biliklə silahlanmadan,
dünya və Şərq ədəbiyyatının,
milli ədəbiyyatın incəliklərinə,
özünəməxsusluğuna bələd olmaq mümkün deyil. Göstərdiyim bütün
cəhətlər Kamal Talıbzadənin
yaradıcı şəxsiyyətində
birləşmişdi.
Kamal Talıbzadə istər tənqid tarixçisi, istər ədəbiyyat tarixçisi,
istərsə də nəzəriyyəçi alim kimi
hər şeydən əvvəl, polemikaya meyil edən tənqidçidir. Yəni
tənqidçilik onun
məşğul olduğu
bütün fəaliyyət
sahələrinə gur bir
işıq salır. Mən bu fikri söyləyərkən,
heç də onun müasir ədəbi proseslə bağlı onlarla məqalələrini, çıxışlarını
nəzərdə tutmuram.
Tənqidi keyfiyyət
ədəbi hadisələrə,
faktlara, hər hansı şəxsiyyətin
yaradıcılığına münasibətin əsasını
təşkil edir. Bu münasibətin özülü
ibtidadan başlanır:
yaxşıya yaxşı,
pisə pis demək. Bir faktı xatırlamaq istəyirəm:
Sabir Əhmədovun "Dünyanın
arşını" romanı
o vaxt bəzi tənqidçilərin arşını
ilə həyatı əyri güzgüdə əks etdirən bir əsər kimi tənqid edilirdi. Ancaq 1971-ci ilin yanvarında Yazıçılar İttifaqının
Salyanda keçirdiyi səyyar plenumundakı məruzəsində K.Talıbzadə əsəri
yüksək qiymətləndirdi:
"Dünyanın arşını"
müasir nəsrimizin
gözəl nümunələrindən biridir" qəti hökmünü verdi. Təbii ki, bunu o zaman söyləmək
cəsarət tələb
edirdi.
Kamal Talıbzadənin
tənqidçi və
ədəbiyyatşünas kimi çoxcəhətli fəaliyyəti sağlığında
və vəfatından
sonra da yüksək qiymətləndirilmişdir. Bir neçə müəllifdən
sitat gətirmək istəyirəm: "Məncə,
elmin və alimin ən yaxşı sifəti onun mövzuya açıq fikirlə, doğru münasibətlə
yanaşa bilməsidir.
Kamal Talıbzadənin kiçik
məruzəsini dinləyərkən,
gəncliyimizin arasında
böyük ümidlər
verən gənc bir tədqiqatçını
gözümüzün qarşısında
canlandıra bilərik"
(Səməd Vurğun, 1949). "Əziz Kamal! "XX əsrin
əvvəllərində Azərbaycan
ədəbi tənqidi"
adlı elmi tədqiqat əsərini gec də olsa,
oxuyub qurtardım. Sənin əsərinin ən qiymətli cəhəti onu hesab edirəm ki, ədəbi-bədii fikrimizin
müəyyən (və
maraqlı) bir dövrdəki inkişafı
ardıcıl surətdə,
diqqətli tədqiq olunmuş, sistemləşdirilmişdir.
Nəticədə elə
zəngin, elə əhəmiyyətli bir mənzərə yaranmışdır
ki, adamın ürəyi
qürurla dolur"
(Mirzə İbrahimov, 1965). "XX əsr Azərbaycan ədəbi tənqidi" əsərində
müəllif əsrimizin
əvvəllərində ədəbi
həyatın müstəqil
bir sahəsinə çevrilən ədəbi
tənqidin ilk tarixini yaratmışdır" (Mir Cəlal
Paşayev). "Kamal Talıbzadənin
"XX əsr Azərbaycan
ədəbi tənqidi"
kitabı türk ədəbiyyatında ələ
alınmamış ən
nazik problemlərdən
birinə təmas etməkdədir" (Əhməd
Cəfəroğlu - türk
alimi, 1972). "Səməd Vurğun Kamala "arxiv
Kamal" deyərdi. Yəni
hansısa məqalə
üzərində işləyəndə,
yaxud hansısa bir ədəbi əsər tarixi faktla bağlı olanda, necə deyərlər, bir arxiv materialı kimi Səməd Vurğunun
böyük məhəbbətlə
sevdiyi Kamalı var idi. Səməd Vurğunun
Kamala çox böyük
məhəbbəti və
hörməti var idi. Kamal onu sonsuz zəhmətsevərliyi,
çox böyük savadı və insani yapışığı
ilə qazanmışdı"
(Vaqif Səmədoğlu, 2006). "Kamal müəllim
mənim üçün
çox dəyərli
bir Azərbaycan ziyalısı, araşdırıcısı
idi. O, çox həlim xasiyyətli bir insan idi.
Onun itkisi ədəbiyyatımız, elmimiz
üçün çox
ağır bir yara oldu" (Anar).
"Kamal Talıbzadənin qələmi - ustad qələmi
idi və bu yerdə "qələm" məfhumunu
mən istedad, düşünmək bacarığı,
zəhmətkeşlik və
professionallıq toplusu
kimi qəbul edir və işlədirəm"
(Elçin, 2006).
...Kamal Talıbzadə
2006-cı il, özü də
20 yanvarda dünyasını
dəyişdi. Təbii
ki, 83 yaşında müxtəlif
xəstəliklərin hücumuna
məruz qaldı. Amma
öləndə də
onun nurlu təbəssümü üzündən
əksilməmişdi. Mən
bu yazıda çox çalışdım
onun vəfat etdiyini yada salmayım, ondan canlı kimi danışım,
amma... nə etmək?
Ölüm haqdır,
qaçmaq olmaz əmrdən. Kamal Talıbzadə
getdi, amma ustadın yetirmələri onun yolunu davam etdirirlər.
Müasir Azərbaycan
ədəbiyyatşünaslarının bir qismi onun
yetirmələridir və
biz Kamal müəllimin ruhu
qarşısında baş
əyirik, "Allah rəhmət
eləsin" deyirik.
Vaqif YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti: xüsusi buraxılış.- 2023.- 12 avqust.- S.20; 21.