Hekayələr   

 

 

Ad günü

 

Bilal Zakirov keçib yerində əyləşdi. Ətrafı gözdən keçirdi. Hamı yerində idi. Məmməd, Xanım, Soltan, Bahərdin, Gülsənəm, bir Elnur. Bilal Zakirov kefi kök:

- Yoldaşlar, bilirsiniz , sabah mən Bilalın nəyidir?

Hamı bir-birinə baxdı:

- Nəyi?

- Ad günü.

İşçilər başları ilə təsdiq etdilər.

Bilal Zakirov təntənə ilə:

- Sabah edirik?

İşçilər bilsinlər onlar edirlər?! Odur ki, Soltan soruşdu:

- edirik?

Məmməd dilləndi:

- Yəqin yuyuruq.

Bilal Zakirov əlini-əlinə vurdu:

- Afərin, Məmməd, arif adamsan, o dəqiqə tapdın, əlbəttə, yuyuruq. Deməli, belə. Bilin agah olun, sabah günorta yeməyinə bir şey gətirməyin, nöşün ki, mən hazırlıqlı gələcəyəm. Yarpaq dolmasından, soyutma ətdən, pendir, göy-göyərti araqdan belə hər şey olacaq. edəcəyik? Yaxşı-yaxşı yeyib, üstündən yüz-yüz araq vurub, Bilal Zakirovun ad gününü bir yerdə qeyd edəcəyik.

Bilal Zakirov bunları deyib ayağa qalxdı:

- , yoldaşlar, bu gün məni üzrlü hesab edin. Sabaha hazırlıq görməliyəm. Dükan-bazara baş çəkmək lazımdır. Di xudahafiz, getdim.

Bilal Zakirov çıxdı.

O gedəndən sonra otaqdakılar məşvərət etməyə başladılar. Bahərdin dedi:

- Kişi qonaqlıq verir. Biz gərək onunçun hədiyyə alaq.

Bu dəfə Xanım dilləndi:

- Burada var ki? Birinci dəfə deyil ki... Hərəyə beş-altı manat qoysaq, hədiyyə məsələsi həll olunacaq.

- Bəs alaq?

Bu sualı Məmməd verdi. Cavabında Soltan dedi:

- Bir köynək, bir qalstuk. Bu nağddır.

Məmməd əlavə etdi:

- Bu Bilal Zakirovla 20-25 manata xudmani bir maqnitofon görmüşəm. Radiosu da var. Bilalın xoşuna gəlmişdi. Dedi: "Əlimə pul düşsəydi, buncuğazı alardım. Çox əmiri şeydir. Hara gedirsən, olur sənə yar-yoldaş"

İşçilər həmin hədiyyələri alıb yaxşı-yaxşı bükdülər. Ertəsi gün idarənin qarşısında bir taksi dayandı. Bilal Zakirov cavan oğlanların ikisini çağırıb kömək istədi. Birisində yarpaq dolması, o birində qovurma ət, başqa birində soyutma toyuq olan qazanlar, pendir, duzlu xiyar-pomidor, mineral su, araq... otağa daşındı.

Araq bir dənə idi. Məmməd cibindən 6 manat verib bir araq da aldı. Yaxşıca yeyib-içdilər, Bilal Zakirovu təbrik etdilər, ona uzun ömür dilədilər. Sonra hədiyyəsini verdilər.

Bir neçə gün ötdü. Bilal Zakirov yerində özündən razı halda yazı masasının arxasında əyləşmişdi. Adəti üzrə ətrafı gözdən keçirdi. Hamı yerində idi. Məmməd, Xanım, Soltan, Bahərdin, Gülsənəm, bir Elnur. Bilal Zakirov cibindən bir siyahı çıxarıb dedi:

- Əziz yoldaşlar, sizli-bizli mənim ad günümü keçirdik. Mən sağ olum, siz . Amma həllini gözləyən bir məsələ qalıb.

Bilal Zakirov hamının diqqət kəsildiyini görüb sözünə davam etdi:

- Deməli, belə. Ad günü üçün iki kilo quzu əti, iki kilo dana əti, yarım kilo Bərdə pendiri, bir kilo duzlu xiyar-pomidor, bir kilo təzə xiyar, bir kilo da təzə pomidor...

Ad günündə süfrəyə düzülmüşdüsə, hamısının adı çəkildi. Sonra Bilal Zakirov sözünün canını dedi:

- Bütün bu aldıqlarıma 54 manat 45 qəpik xərc çəkmişəm. Sizdən xahişim budur ki, həmin pulu yığıb mənə verəsiniz.

Otaqdakılar bir-birlərinə baxdılar. Bilmədilər cavab versinlər. Bilal Zakirov onlardan səs çıxmadığını görüb ayağa qalxdı, xudahafizləşib otağı tərk etdi. O gedəndən sonra işçilər sanki yuxuda idilər - ayıldılar. Çox ölçüb-biçəndən sonra axır ki, bir qərara gəldilər...

Ertəsi gün Bilal Zakirov üzünü yoldaşlarına tutub:

- , yoldaşlar, vəziyyət necədir? Pulları yığdınız?

Məmməd əlini cibinə atdı, bir əllilik bir beşlik çıxarıb irəli yeridi:

- Bilal Zakirov, biz hazır. Bu da pulunuz.

Bilal Zakirov pulları almaq istəyəndə Məmməd əlini geri çəkdi:

- Belə olmaz, Bilal müəllim, tələsməyin, bir az hövsələli olun. Qonaqlığınızın müqabilində biz sizin üçün maqnitofon, köynək qalstuk almışıq. Təxminən çəkdiyiniz xərc qədərdir. Onların pulunu qaytarın, biz sizin pulları verək.

Bilal Zakirov key-key Məmmədin, sonra o biri yoldaşların üzünə baxdı. Yoldaşlar başlarını tərpədirdilər. Yəni Məmməd deyəndir.

 

 

 

Töhmət

 

 

Kolxozçular kənd klubuna yığışmışdılar. Axır ki, kolxoz sədri Əjdəroğlu gəlib çıxdı. Qanı qara idi. Zəhmini göstərmək üçün üzünü turşutmuşdu, yoxsa, doğrudan da ciddi məsələ vardı - bilmədilər.

- Belə işləmək olmaz. Hərə öz kefindədir. Biz bir söz deyirik, siz öz bildiyinizi edirsiniz. İnsanda vicdan olar, məsuliyyət olar.

Əjdəroğlu bir-iki adamı danlayandan sonra Hümmətəlini ayağa qaldırdı:

- Briqadir, sən hara baxırsan? Pambıq tarlasının alağı hələ təmizlənməyib. Gözünü döymə, cavab ver.

Hümmətəli günahkar adamlar kimi başını aşağı saldı:

- Yoldaş sədr...

- Mızıldama. Ucadan danış.

Hümmətəli özünü toplayıb:

- Yoldaş sədr, xəbəriniz vardı.  Mən xəstəxanadan dünən çıxmışam... - dedi.

- Tarlanı kimə tapşırmışdın?

Hümmətəli başını geri döndərib baxdı:

- Mərdana.

Sədr bu dəfə Mərdanın üstünə qışqırdı:

- Alağı niyə vurub qurtarmamısınız?

Mərdan əlini sinəsində çarpazladı:

- Çatdıra bilmədik, yoldaş sədr. Səhvimizi düzəldərik.

Əjdəroğlu səsini bir az da qaldırdı:

- Araq vurmaqdan başın  ayılanda? Otur, töhmət verirəm sənə.

Töhmət sözünü eşidən Mərdanı tər basdı. Yaşarın yanını basdı:

- Ə, bu töhmət nədir nalladı mənə?

Sədr eşitməsin deyə Yaşar astaca:

- Bənd olma, - dedi.

Mərdan sakitləşmək bilmədən:

- Necə bənd olma, - dedi. - Görmədin, dədəmi yandırdı, töhmət verdi?! Nədir axı bu töhmət

Sədrin ona acıqlanacağından qorxan Yaşar  pıçıltı ilə:

- Boş şeydir, - dedi. - Bir kağıza yazıb tikəcəklər şəxsi işinə.

Mərdanı dərd aldı:

- Vay... işimə tikəcəklər? Qızım kollecdə, oğlum institutda oxuyur. Onları məktəbdən qovmazlar?

- Yox, yox.

- Arvadım tibb məntəqəsində işləyir, birdən onu işdən çıxararlar ha...

Mərdan əl çəkmək bilmirdi. Yaşar bilmirdi onu necə sakitləşdirsin. Danışmağa da qorxurdu. Sədr onların iclasda danışdığını görüb ağzından çıxanı deyəcək, arvad-uşağın içində rüsvayi-cahan edəcəkdi.

- İşdən çıxarmazlar.

- Oğlum əsgərlikdədir. Mənim töhmətimə görə  onu qauptvaxta salmazlar ki?

- Ay qonşu, oğlunla işləri? O orada, sən burada...

Mərdan sorğu-sualını davam etdirməkdə idi:

- Yaşar, birdən məni məhkəməyə çağırıb, kəsərlər e...

- Çağırmazlar. Töhmətə görə adamı tutmurlar.

- Tutmurlar? Amma cərimə kəsə bilərlər. Sən necə fikirləşirsən? Oxumuş adamsan.

- Töhmət üstündə adamı cərimə  etmirlər. Yazıb qoyacaqlar şəxsi işinə.

- Bu köpək oğlu məni lap dəli elədi. Elə belə məndən əl çəkməyəcəklər yəqin. Sən bilən, evimi əlimdən almazlar?

- Yox.

- Bəs torpaq sahəmi?

- Yox.

- Bəs bu töhmətdən sonra durub evimə gedə bilərəm?

- Əlbəttə.

Mərdan bu sözdən sonra özünə gəldi. Sakitləşdi.

Bu zaman sədr sözünü yekunlaşdırıb üzünü kolxozçulara tutdu:

- Sualı olan var?

Mərdan əlini qaldırdı.

- Buyur.

Mərdan ayağa qalxıb:

- Yoldaş sədr, sualım yoxdur, amma deyiləsi sözüm var. Böyüyümüzsən. desən, haqlısan. Günahımız var. Düzəldərik. Mənə yaxşı eləyib töhmət verdin. Vallah, düz sözümdü. Töhmətlə işlər düzəlirsə, töhmətin birini ver.

 

Akif ABBASOV

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 19 avqust.- S.22.