Unudulmayan tənqidçi
Tənqidçi-ədəbiyyatşünas
Şamil Salmanovun 90 illiyinə
O, yetmiş üç il yaşadı. Ömrünün
əlli üç ilini sevdiyi söz
sənətinə - ədəbi
tənqidə həsr
elədi.
1933-cü
ildə Bakının
Yeni Suraxanı qəsəbəsində
fəhlə ailəsində
dünyaya göz açan Şamil Məmməd oğlu Salmanov Bülbülədə
orta məktəbi bitirdikdən sonra ADU-nun filologiya fakültəsinə
daxil oldu.
1953-1958-ci
illər - tələbəlik
həyatı...
Azərbaycanın ən görkəmli
ədəbiyyatşünasları və dilçiləri onun müəllimləri oldular: görün kimlər - Əli Sultanlı, Həmid Araslı, Cəfər Xəndan, Məmməd Cəfər, Mir Cəlal, Muxtar Hüseynzadə, Səlim Cəfərov, Bəxtiyar Vahabzadə...
Bir faktı da nəzərinizə
çatdırıram: Şamil
Salmanov gələcəkdə
- Azərbaycan cəmiyyətində
sayılan-seçilən bir
sıra görkəmli
elm və sənət
adamları ilə eyni fakültədə, eyni kursda təhsil
alırdı. Görün
kimlərlə: XX əsr
Azərbaycan ədəbi
tənqidinin sonuncu böyük zirvəsi - Yaşar Qarayevlə, görkəmli dilçi-türkoloq
Tofiq Hacıyevlə, tanınmış şair-şərqşünas
- Hüseyn Kürdoğlu
ilə, müasir Azərbaycan poeziyasının
kifayət qədər
tanınmış nümayəndələri
- Ağcavad Əlizadə,
İbrahim Göyçaylı və Vaqif Hüseynovla,
gözəl nəsr əsərlərinin müəllifi
Firudun Ağayevlə,
Azərbaycan dramaturgiyasının
son yetmiş illik mənzərəsini gözlərimiz
qarşısında canlandıran
Arif Səfiyevlə...
Çox təəssüf
ki, indi bu "durna qatarı"ndan yalnız biri - Arif Səfiyev qalıb. Allah onun ömrünü uzun eləsin! Dünyadan köçənlərin isə
ruhu şad olsun!
Mən bu adlarını çəkdiyim ustadların
sağlığında bir-birilə
gözəl insani münasibətlərinin şahidi
olmuşam. Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunda aspirant və
kiçik elmi işçi kimi fəaliyyət göstərdiyim
1975-1979-cu illərdə Yaşar
Qarayev, Şamil Salmanov və Arif Səfiyev üçlüyünün (buna Birlik də demək olar) institutun elmi həyatında necə böyük rol oynadığını hiss etmişəm,
görmüşəm. Yaşar
müəllim qocalı-cavanlı
bütün institutun sevimlisiydi, o, estafeti Məmməd Cəfər müəllimdən qəbul
edib "Ədəbiyyat
nəzəriyyəsi" şöbəsinə
rəhbərlik edirdi,
burada müasir ədəbiyyatı tədqiq
edən "Ədəbi
proses" qrupu yaratmışdı,
Şamil müəllim
institut həmkarlar komitəsinin sədriydi, həm də institutda sözü keçən bir alim idi, Arif Səfiyev
isə elmi katib işləyirdi. Şəxsən mən namizədlik dissertasiyamın
müdafiəsi zamanı
bu üç insanın qayğısını
hiss etdim.
Arif Səfiyev Şamil müəllimin "Poeziya
və tənqid" kitabına ("Yazıçı",
1987) yazdığı ön
sözdə deyir:
"Tədqiqat dairəsi
çox geniş olsa da, yəni ədəbiyyatın bütün
janrlarından və müxtəlif məsələlərindən
yazsa da, tənqidçinin
öz mövzusu var: şeir və tənqid. Şamil ədəbiyyata da şeirlə
gəlmişdir. Hətta
"Sabahınız xeyir,
insanlar" adlı şeir kitabı da çap etdirmişdir. Sonralar janrı dəyişsə də, ruhu dəyişmədi, şeir ruhu tənqiddə davam etdi. Bu, özünü həm şeiri duymaq və təhlil etmək bacarığında, həm
də təhlil üslubunda büruzə verir; təhlildə emosionallıqla elmiliyin vəhdəti də, görünür, buradan doğmuşdur və bu, onun tənqidçi
"mən"inin özünəməxsusluğunu
müəyyənləşdirən əlamətlərdən biridir".
Arif Səfiyev tamamilə doğru deyir və bu fikri
isbat etmək üçün yalnız
və yalnız Şamil Salmanovun müxtəlif illərdə
poeziyaya həsr olunmuş məqalələrini,
icmallarını, resenziyalarını
oxumaq lazımdır.
Amma lap öncə Şamil Salmanovun şairliyi barədə. Bütün
ömrü boyu onun yalnız bircə şeir kitabı çıxdı:
"Sabahınız xeyir,
insanlar!" (1966). Sonralar
o, heç bir şeir kitabı çap etdirmədi, hətta deyərdim ki, aylarla, illərlə şeir də yazmadı, ömrünün
son illərində yenə
şeirə qayıtmışdı,
o şeirləri çap
etdirməsə də,
müdiri olduğu Ədəbiyyat nəzəriyyəsi
şöbəsində bizə
oxuyurdu, hətta ölümünü bir gün əvvəl duyurmuş kimi "Vəsiyyət" adlı
şeir də yazmışdı və o
şeiri institutumuzun o
zamankı direktoru, akademik Bəkir Nəbiyev onun məzarı başında
oxudu. Niyə yazmadı və şairliyini tənqidçiliyə
dəyişdi? Bu suala
özü cavab verib deyirdi ki, elmi işlə şeir bir araya
sığmadı. Baxıb
gördüm ki, mənim
təfəkkürüm, düşüncələr
aləmim elmə doğru yol alıb.
Sizi inandırıram ki, o, şeir
yolunu davam etdirsəydi, bir şair kimi də tanınacaqdı. Böyük şairimiz, altmışıncı illər
ədəbi gəncliyinin
qayğıkeş hamisi
Rəsul Rza 1961-ci ildə "Yolun çətinliyi səni qorxutmasın!" adlı
çox geniş bir məqalə yazmışdı və bu məqalənin çox hissəsi Şamil Salmanovun şeirlərinə həsr
olunmuşdu. R.Rza
Ş.Salmanovun şeirlərini
təhlilə çəkməklə
əslində, üzünü
Şamil yaşda olan cavanlara tuturdu, onlara xeyir-dua verirdi, yol göstərirdi. Rəsul müəllim yazırdı ki: "Şeirlərindən
aldığım ümumi
təsir budur ki, səndə poetik istedad vardır. Sən yaxşı şair ola bilərsən.
Bəlkə də bu cümləyə bir də qayıdıb
"ola bilərsən" sözünü təkrar-təkrar
oxuyacaqsan. Demək, bu yazdıqlarım şeir deyil? - deyə soruşacaqsan. Yox, əzizim! Sən şair olmaq istəyirsənsə,
bunun üçün
bir neçə şeir yazmaq azdır. Şairlik çətin sənətdir.
O, insan qəlbinin bir hissəsini deyil, hamısını tələb edir, həris bir varlıq kimi əqlin, zehnin, hissin töhfələrindən
doymaq bilmir. Onun sevincləri qədər iztirabı da vardır. Şeir yalnız vəzn ölçüsündən, cümlənin
ahəngindən, qafiyələrin
musiqisindən, bənzətmələr,
mübaliğələr, təzadlar,
eyhamlar və sairədən ibarət deyil, o, fikir, məna; fikrin poetikliyini, orijinallığını
tələb edir".
Rəsul
Rzanın bu poeziya dərslərinin həm Şamilin şeir yaradıcılığında,
həm də bir tənqidçi kimi formalaşmasında mühüm rol oynadığı danılmazdır.
Şamil
Salmanovun bir tənqidçi kimi özünəməxsusluğundan söz açmamışdan
əvvəl iki mühüm məsələyə
də toxunmaq istəyirəm. Birincisi; Şamil Salmanovun yaradıcılıq dünyasında
- elmi-tənqidi fəaliyyətində
bir sıra böyük sənətkarların
təsiri və rolu olmamış deyil, amma iki
böyük sənətkarı
burada xüsusi qeyd etmək lazımdır. Onlardan biri Mikayıl Rəfili, digəri isə Rəsul Rzadır.
Mikayıl Rəfili otuzuncu
illərdə sərbəst
şeir hərəkatının
önündə gedən,
bu prosesdə həm bir eksperimentçi
şair, həm də nəzəriyyəçi
alim kimi fəallığı
ilə seçilən
bir söz adamı idi. Şamil Salmanovun bir neçə məqaləsi Mikayıl Rəfilinin yaradıcılığına
həsr olunub; o yazılarda Mikayıl Rəfili həm şair, həm də görkəmli alim kimi tədqiq olunur və bunu deməyə tam qətiyyətliyəm ki, Azərbaycanda
Rəfilini öz həqiqi, layiq olduğu sferada qiymətləndirən, həm
də səhvləri və yanlışlıqları
ilə təhlil hədəfinə çevirən
bir neçə tədqiqatçı varsa,
Şamil müəllim,
heç şübhəsiz,
birincidir. O, "Azərbaycan
sovet şeirinin ənənə və novatorluq problemi" (1980) monoqrafiyasının böyük
bir fəslini Rəfilinin sərbəst şeirlə bağlı fikir və mülahizələrinə
həsr edib. Rəfilinin ölümündən
sonra çap olunan kitablarını nəşrə hazırlayan,
redaktor və tərtibçi də Ş.Salmanov olmuşdur.
O ki qaldı Şamil Salmanov-Rəsul Rza münasibətlərinə, burada
ustad-tələbə münasibətindən
daha çox, böyük poeziyaya böyük məhəbbətin
ifadəsindən söz
açmaq daha məqsədəuyğundur..
Şamil
Salmanovun müasir poeziyaya, onun müxtəlif inkişaf meyilləri və tendensiyalarına münasibətini
Rəsul Rza poeziyasına münasibəti
kimi də səciyyələndirmək olar.
Tənqidçi müasir
poeziyaya aid yazdığı
onlarla məqalələrində
iki problemi xüsusilə diqqət mərkəzinə çəkirdi,
biri novatorluq, digəri isə müasirlik. Və onun fikrincə, Rəsul Rza poeziyası həmişə
öz müasirliyi və novatorluğu ilə seçilmiş, təkcə milli poeziyanın
yox, dünya poeziyasının da öncüllərindən
olmuşdur: "Rəsul
Rzanın şeiri hər cəhətdən müasirdir: mövzusuna, həyati-fəlsəfi problemlərinə
görə, varlığa,
zəmanəyə, insana
münasibətinə görə,
lirik qəhrəmanın
mənəvi sifətlərinə,
axtarışlarına görə
müasirdir. Lakin bu da
azdır. Rəsul Rza şeiri bir də formasına,
bədii imkanları və vasitələrinə
görə müasirdir
və bu mənada mütərəqqi
Azərbaycan şeirinin
böyük ənənələrinə
bağlıdır. Rəsul
Rzanın yaradıcılığı
novator-poetik amillərdən
qidalanır".
İkinci
mühüm məsələ
ondan ibarətdir ki, Şamil Salmanov məktəb görmüş,
məktəb keçmiş
tənqidçi-ədəbiyyatşünasdır.
Biz onu XX əsrin iki böyük tənqidçisinin - Məmməd
Arifin və Məmməd
Cəfərin layiqli varislərindən biri hesab edirik. Şamil
Salmanov müasiri olduğu bu ustad tənqidçilərdən
həqiqəti, obyektivliyi,
prinsipiallığı, nəzəriyyəçi
alim kimi dərinliklərə
baş vurmağı,
həssaslığı, humanizmi
və Azərbaycan ədəbiyyatına sonsuz
sevgini əxz etmişdir.
Ədəbi tənqiddə fərdi
üslubun böyük
önəmi var və
bu o deməkdir ki, tənqidçi də yaradıcı adamdır, öz fərdi, bənzərsiz dəst-xəttini,
yazı manerasını
və fərqli düşüncə tərzini
ortaya qoymuş olur. Bu xüsusiyyəti
biz Azərbaycan ədəbi
tənqidinin tanınmış
üzvlərinin yaradıcılığı
timsalında izləyə
bilərik. Deyə bilərik ki, güclü,
potensial imkanlara və ənənəyə,
özünəməxsus fərdi
estetik simaya malik Azərbaycan ədəbi tənqidində Məmməd
Arif, Məmməd Cəfər, Cəfər Cəfərov, Kamal Talıbzadə,
Əziz Mirəhmədov,
Bəkir Nəbiyev, Əkbər Ağayev, Asif
Əfəndiyev, Qulu Xəlilov, Yaşar Qarayev, Akif Hüseynov, Şamil Salmanov, Elçin Əfəndiyev öz fərdi tənqidçi üslubu ilə seçilmiş, fərqlənmişlər.
Şamil
Salmanovun tənqidçi-ədəbiyyatşünas
obrazında bu iki sahənin vəhdəti o dərəcədə
aydın hiss olunur ki, onları bir-birindən ayırmaq qətiyyən mümkün deyil. Yəni müəyyən yazılarına görə
onu tənqidçi, digər yazılarına görə isə ədəbiyyatşünas adlandırmaq
doğru olmazdı.
"Azərbaycan sovet
ədəbiyyatı tarixi"nin
ikicildliyində (1967) Şamil
müəllimin ayrı-ayrı
ədəbi dövrlərlə
bağlı bir neçə "Poeziya"
icmalı var. Bundan başqa "Ədəbi
proses" kitablarında da "Tənqid və ədəbiyyatşünaslıq" və "Poeziya" icmallarını da o yazmışdır.
Bu icmallarda tənqidçi
təfəkkürü ilə
ədəbiyyatşünas düşüncəsi vəhdət
halındadır. Bu cəhəti
biz əksər tənqidçilərdə
görə bilmirik.
Onun təhlilləri öz aydınlığı və
konkret səciyyəsi
ilə diqqəti cəlb edirdi. Xüsusilə Ş.Salmanovun
poeziya təhlilləri
ən azı görüb-götürmək, öyrənmək üçün
bir nümunə idi. Hiss olunurdu ki, tənqidçi, haqqında
söz açdığı,
şeirlərini təhlil
etdiyi şairlərin ruhuna, şair dünyasına yaxşı
bələddir. İki
kiçik misal gətirək.
Birinci misal - Rəsul Rza haqqında: "Diqqətəlayiq hadisədir
ki, təhkiyə, təsvir
Rəsul Rza şeirlərinin lirik hərarətini heç vaxt azaltmır. Çünki şair nədən danışırsa,
nəyi təsvir edirsə - fərqi yoxdur, bu onun
həyatı, taleyi, düşüncəsi ilə,
həyata və insanlara inamı ilə bilavasitə bağlıdır. Elə
bunun üçündür
ki, onun şeirlərində
daha çox ictimai səslənən motivlər eyni zamanda şəxsi motivlər təsiri bağışlayır. Belə
motivləri poeziya faktına çevirərkən
Rəsul Rza müəllif "mən"inə
üstünlük verməkdən
qorxmur".
İkinci
misal - Vaqif Səmədoğlu haqqında:
"Vaqif Səmədoğlunun
qəhrəmanı ilk baxışda
tək-tənha görünə
bilər. Ancaq bu ilk baxışda belə görünür.
Əslində o, bu dünyada tamam tək-tənha deyildir; şam ağacının kölgəsi altında nə vaxtsa oturmuş müdrik, nurlu atanın obrazı, qəlbin kövrək yaddaşı,
səhər quşları,
köhnə məktublar,
uşaq gülüşü,
yağışdan sonrakı
park, gecə coşmuş
dəniz və s. bu qəhrəmanın dünyasında qərar tutubdur. Bəli, V.Səmədoğlunun şeirlərində bir hüzn vardır, çünki bu silsilədə o, həyatın
elə anlarını
yaşayır ki, bunları
hüznsüz təsəvvür
etmək olmur...".
Şamil
Salmanovu bir poeziya tədqiqatçısı
kimi tanıyırdıq
(qeyd edim ki, onun nəsrlə, dramaturgiya ilə bağlı yazıları
da az deyil), onun mətbuatda dərc olunan hər bir məqaləsi,
yaxud resenziyası bizim intizarla gözlədiyimiz yazılar
idi. Son altmış ildə yazıb-yaradan elə bir şair
yoxdur ki, poeziya tənqidçisi Şamil
Salmanov onun yaradıcılığından söz açmasın.
Ancaq onu təkcə poeziya tənqidçisi kimi qələmə vermək və bütün uğurlarını
burada arayıb-axtarmaq
doğru olmazdı. Onun ədəbi tənqidlə bağlı
araşdırmaları da kifayət
qədərdir, həm
də tənqid tariximizin tədqiqində bu yazıların rolu danılmazdır.
"Ədəbi proses-77", "Ədəbi proses-81", "Ədəbi
proses-82", "Ədəbi
proses-83", "Ədəbi
proses-84" məcmuələrindəki
"Tənqid və ədəbiyyatşünaslıq" icmallarının müəllifi
Şamil Salmanov idi. Bundan əlavə,
onun ayrı-ayrı görkəmli tənqidçilərin
yaradıcılığına həsr olunmuş məqalələri, həmçinin
çoxlu sayda tənqid və ədəbiyyatşünaslıq kitabları barədə resenziyaları da diqqətdən
yayınmamalıdır.
Şamil
Salmanovun tənqidi irsindən faydalanmaq, öyrənmək, görüb-götürmək
olar və ədəbi tənqidlə
məşğul olmağa
başlayan hər bir gəncin bu irsə sevgiylə-sayğıyla
yanaşmasını arzulayardıq.
Şəxsən bir tənqidçi kimi mən Şamil müəllimin yazılarından
indinin özündə
də faydalanıram.
Nəhayət, bu yazıda görkəmli tənqidçinin
şəxsiyyəti haqda
da söz açmaq yerinə düşər.
O, dünyasını dəyişərkən
Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunda
Ədəbiyyat nəzəriyyəsi
şöbəsinin müdiri
idi. Şamil müəllimin bundan böyük vəzifəsi
olmayıb. Amma fikrimizcə,
onun ən böyük vəzifəsi
tənqidçi idi. Xoşbəxtlikdən mən
də həmin şöbənin əməkdaşı
olmuşam və bu əməkdaşlıq
indi də davam edir. Şamil
müəllim çox
xeyirxah adam idi.
Bizim ayda iki dəfə
"Poeziya məclisi"miz
olurdu, elə otağın özündəcə
Şamil müəllimin
rəhbərliyilə müasir
poeziyadan, ayrı-ayrı
şeir kitablarından
söhbətlər aparardıq,
bu məclisin "bədii hissəsi" də olardı.
Çox
qəribədir. Ölümündən
bir gün əvvəl o, sanki öləcəyini duyurmuş
kimi "Vəsiyyət"
adlı bir şeir yazmış (öncə bu haqda söz açdım), onu bir neçə nüsxədə şöbənin
bir-iki əməkdaşına
da paylamışdı. O şeir
heç də bədbinlik saçmırdı,
işıqlı misralar
da çox idi o şeirdə. Deyirdi ki, bu dünyadan gedirəmsə, yaddaşlarda
yaşayacağıma əminəm...
Elə də oldu. Biz görkəmli tənqidçi-ədəbiyyatşünas
Şamil Salmanovu - bu elm fədaisini, xeyirxah və gözəl insanı heç vaxt unutmamışıq...
Vaqif YUSİFLİ
Ədəbiyyatqəzeti.- 2023.- 19 avqust.-
S.8;9.