ADA - da Azərbaycanşünaslıq
mühazirələri
ADA Universiteti bu günlərdə akademik Nizami Cəfərovun Azərbaycanşünaslıq mühazirələri
kitabını nəşr
etmişdir. Kitaba müəllifin ADA-da bir neçə ildə dediyi mühazirələr daxildir.
"Azərbaycançılıqdan azərbaycanşünaslığa" mövzusundakı yekun mühazirənin mətnini
oxuculara təqdim edirik.
Əziz tələbələr,
bu gün azərbaycanşünaslıqdan son mühazirəmizdir... Mövzumuz bir qədər ümumnəzəri,
bəlkə də, düzgün olar deyək ki, metodoloji səciyyə daşıyacaq: Azərbaycançılıqdan
azərbaycanşünaslığa, başqa sözlə, ideologiyadan elmə...
Biz ilk söhbətimizdən başlayaraq
ədəbi mənbələr
- "Dədə Qorqud",
Nizami, Nəsimi, Füzuli, Xətai, "Koroğlu", Vaqif, Zakir, Mirzə Fətəli, Seyid Əzim, füyuzatçılar,
mollanəsrəddinçilər, cümhuriyyətçilər, Nəriman
Nərimanov, Cəfər
Cabbarlı, Səməd
Vurğun, 60-cılar... əsasında
Azərbaycanda azərbaycançılıq
ideologiyasının hərəkatını
izlədik. Bir sıra konkret məqamları təhlil etdik, zəruri ümumiləşdirmələr apardıq... Əlbəttə,
söhbət ən çox nəzəri cəlb edən ümumiləşdirmələrdən gedir. Haqqında bəhs elədiyimiz mənbələr isə özündə o qədər
zəngin məlumatlar
ehtiva edir ki, qısa bir
kursda həmin miqyası lazımı genişlikdə əhatə
eləmək, sadəcə,
mümkün deyil... Ancaq kursun qısalığı
o baxımdan əhəmiyyətli
sayıla bilər ki, biz heç
bir tərəddüdə,
artıq təfərrüatlara
yol vermədən diqqətimizi məhz azərbaycançılıq (və
azərbaycanşünaslıq) materialı üzərində
cəmləşdirə bildik.
Məlumdur ki,
azərbaycançılıq bir ideologiyadır. Azərbaycan xalqının
təşəkkülü ilə birlikdə meydana çıxmış,
"Dədə Qorqud"
-Nizami-Nəsimi-Füzuli-"Koroğlu"-Vaqif xəttilə inkişaf etmişdir. Mirzə Fətəli-"Əkinçi"-füyuzatçılar-mollanəsrəddinçilər-cümhuriyyətçilər
xəttilə isə bu ideologiya artıq
güclü müstəqillik
hissiyyatları olan bir milləti ifadə edirdi... Azərbaycançılıq bu
tipli ideologiyalar kimi, etnik (etnoqrafik)
dəyərlərə ehtiramdan
başlayaraq, tədricən
bütöv bir sistemə çevrilmişdir.
Gəlin, indiyəqədərki
söhbətlərimizin ayrı-ayrı
mövzuları üzrə
azərbaycançılıq ideologiyasının hərəkət
magistralını hər
nə qədər sxematik təsir bağışlasa da, ümumi kontekstdə nəzərdən keçirək...
Qədim dövrlərin
təqdimində bizim üçün maraqlı,
yəqin ki, etnik müəyyənliyimizlə
(türklüyümüzlə!) coğrafi müəyyənliyimiz
(azərbaycanlılığımız!) arasındakı tale əlaqələri olacaq. Bu əlaqələrin tarixi mübahisəlidir. Və o dərəcədə
mübahisəlidir ki,
ona indiki məlumat imkanlarımızla
baş qoşmağımızın
özü belə, çərənçilikdən başqa bir şey olmazdı. Ancaq tarixi- coğrafi
diferensiasiya keçirən
türklüyün məhsulu
(meyvəsi!) olan Azərbaycan türklüyü
elə bir gerçəklikdir ki, onun "tərcümeyi-halı"nı
yazmağa təşəbbüs
göstərənlər bu
etnosun tarixini, nəinki bütövlükdə
türklüyün tarixindən
irəli apara, hətta, əksinə, danıb hələ də türklükdən
ayrılmadığını da deyə bilərlər...
Görürsünüzmü, tarix (xronologiya) öz əhəmiyyətini
müəyyən mənada
itirir. Hadisənin konkret olaraq hansı əsrlərdə,
hətta minilliklərdə
baş verdiyi xüsusi maraq kəsb etmir, ancaq mütləq əksəriyyət qəbul
edir ki, Azərbaycan xalqı türk etnosunun məhz Azərbaycandakı
diferensiasiyasının məhsuludur.
Normal obyektiv
baxış Azərbaycan
türk xalqının
təxminən min beş yüz illik möhtəşəm
bir tarixinin olduğunu təsdiq edir. Ən mühüm
məqamlardan birinin o olduğu barədə də bütün kurs boyu danışdıq
ki, bu tarixi
xalqın ən səmimi, ən təbii özünüifadə
imkanı olan ədəbiyyat da əks etdirir... "Dədə Qorqud" eposu Azərbaycanda məskunlaşmış, azərbaycanlılaşmış
türklərin (o türklərin
ki, ən geci, e.ə. III minillikdən başlayan çox geniş bir Avrasiya miqyası
vardı) epik pasportudur dedik. Niyə elə dedik? Hər şeydən əvvəl,
ona görə ki, eposda barəsində
söhbət gedən
hadisələr Azərbaycanın
coğrafiyasından kənara
çıxır, qədim
türklərin "yaddaşı"
hərəkətə gəlir,
vaxtilə yaşadıqları
müxtəlif coğrafiyalar
hüdudundakı əhvalatlar
xatırlanır. Əlbəttə,
bu, belə də olmalı idi... Dünyanın tarixi xalqların diferensiasiyası tarixidir. Xalqlar tarixi-coğrafi, siyasi, mədəni şərtlərlə, bir
tərəfdən, təbii
diferensiasiyaya məruz
qalır, digər tərəfdən, bir-biriləri
ilə həmin iqtisadi, siyasi, mədəni əlaqələrə
girməklə inteqrasiyaya
cəhd göstərirlər.
Lakin "Dədə Qorqud"un İç Oğuzla Dış Oğuz münaqişəsi
haqqındakı son boyunda bütün təfərrüatı ilə
göstərildiyi kimi,
etnik diferensiasiya tarixin qədim dövrlərində daha aparıcı olmuş, həmin inersiya orta əsrlər boyu davam etmişdir.
Əsərlərini farsca qələmə almasına rəğmən,
Nizaminin türk təəssübkeşliyini onun
müsəlmanlığı və müasirliyi tamamlayır. Hər nə qədər etiqadlı bir müsəlman olsa da, dini məhdudluq,
xurafat ona yaddır. Və əksinə, Nizaminin dühası öz enerjisini, həm də ümumbəşəri
dəyərlərdən alır...
"Dədə Qorqud"
eposu kimi Nizami "Xəmsə"si
də türk, islam köklərilə birlikdə məhz Azərbaycan, azərbaycançılıq
(və azərbaycanşünaslıq)
mənbələridir.
Azərbaycanın türk-müsəlman mədəniyyətini
XIII-XVI əsrlərdə sufizmin,
yaxud panteizmin zənginləşdirdiyini dedik...
Göstərdik ki, bu ideya, həm
ümummüsəlman, həm
də ümumtürk səciyyəlidir. Və Azərbaycanda təzahürü,
yayılması qaçılmaz
idi. Nəsimi-Füzuli
xətti ilə gedən inkişafında diqqəti çəkən
əsas cəhət fəlsəfiliyin estetikliklə
əvəz olunmasıdır...
Ancaq məsələnin
bir mühüm tərəfi də unudulmamalıdır ki, sufizm yalnız yazılı ədəbiyyatı
əhatə etməklə
qalmır, xalq ədəbiyyatına elə
bir güclü təsir göstərir ki, ozanı aşığa çevirir,
ozan sənətini aşıq sənətinə
transformasiya edir.
XVI əsrin əvvəllərində
Şah İsmayıl Səfəvinin başçılığı
ilə qurulan Azərbaycan Səfəvilər
dövləti özünün
etnososial, siyasi, mənəvi başlanğıcını
əvvəlki əsrin
Qaraqoyunlu, Ağqoyunlu
kimi güclü sülalələrindən - onların
çox da uzun sürməyən dövlətçilik ənənələrindən
alır. Əslində,
ilk bütöv Azərbaycan dövləti
özünəməxsus bir
imperiya idi ki, onu təşkil
edən türk tayfalarının bir xalq - Azərbaycan xalqı olaraq inteqrasiya prosesi davam edirdi. Həmin
prosesin başa çatması üçün
hələ bir neçə əsr də tələb olundu... Artıq türk məkanında diferensiasiya enerjisi azalmağa, ayrı-ayrı
coğrafiyalarda (eləcə
də Azərbaycanda) inteqrasiya xüsusi vüsət almağa başlamışdı. Ədəbiyyat
bu vüsəti öz epos miqyası
ilə müşayiət
etməkdə idi.
XVII-XVIII əsrlərdə
Azərbaycan İntibahının
bütün parlaqlığı
ilə təzahürü,
əlbəttə, öz
gücünü epos yaradıcılığı, Səfəvilərin
dini ideologiyasına çevrilmiş şiə
sufizmi ilə yanaşı, fundamental təməlləri artıq
atılmış bir millətin ruhundan, yaşamaq eşqindən alırdı. Bu fundamental təməllər
hansılar idi? Bütün xalqı vahid ünsiyyət məkanında birləşdirə
biləcək kifayət
qədər zəngin
(və ədəbi!) dil... Sonra?.. Əlbəttə, Səfəvilərin
timsalında get-gedə
möhkəmlənən dövlət
idarəçiliyi, müxtəlif
türk tayfalarının
bir xalqın üzvi tərkib hissələrinə çevrilməsi...
Daha sonra?.. Artıq Azərbaycan türklərindən başqa
heç kimə mənsub olmayan geniş bir coğrafiya ki, sonralar "Azərbaycan"
adlanacaqdı... Millətin
başqa fundamental təməlləri də vardımı?.. Şübhəsiz,
vardı... Ancaq biri daha mühüm
idi ki, o da eyni epos
ənənəsi orbitində
olmaqdan irəli gələn mənəvi-mədəni
birlik idi.
"Dədə Qorqud"dan "Koroğlu"ya
qədər lokallaşan
- Azərbaycan oriyentasiyası
qazanan milli ədəbi-ictimai təfəkkür
yazılı poeziyada Füzulidən Vaqifə qədərki dövrdə
tədricən, məşhur
ifadə ilə desək, göylərdən
yerə endi. Vaqif-Zakir-Seyid Əzim-Sabir
xəttilə realizmin
mövqeləri gücləndi.
Və Mirzə Fətəlinin, "Əkinçi"nin
fəaliyyəti bu realizmin janr rəngarəngliyini ortaya çıxarmaqla milli ədəbi-ictimai təfəkkürün
sferasını genişləndirmiş
oldu.
Füyuzatçılarla mollanəsrəddinçilərin "dialoq"u, cümhuriyyətçilərin
romantik (lakin milli!) idealları XX əsrin 20-ci, 30-cu illərində
sovet sosialist ideologiyası ilə üz-üzə gəldi...
Həmin illərdə
azərbaycanşünaslıq elmi də formalaşırdı.
Azərbaycanın ilk sovet alimləri, xüsusilə, dilçiləri,
ədəbiyyatşünasları, sənətşünasları, tarixşünasları, filosofları
Azərbaycan barədəki
təsəvvürləri ümumiləşdirib
vətənşünaslığın əsaslarını qoyurdular.
Azərbaycançılıqdan azərbaycanşünaslığa doğru hərəkat, nəticə etibarilə, həm ideologiya, həm də elm olan vətənşünaslıqda,
əgər belə demək mümkünsə,
kütləvi bir xarakter alırdı... Mən istərdim ki, siz buradakı
incəliyi nəzərdən
qaçırmayasınız: azərbaycançılıq bir
ideologiya olduğundan,
sovet cəmiyyətində
irəli gedə bilməzdi, azərbaycanşünaslığa
da sovet dövründə bütün
etnoloji elmlər kimi rəğbətlə
yanaşılmırdı. Ancaq
vətənşünaslıq hər nə qədər SSRİ-nin, yaxud "sovet vətəni"nin səlahiyyətində
olsa da, özünün ölkəşünaslıq,
yurdşünaslıq təzahürlərində
mərkəzin elə
bir qısqanclığına
səbəb olmurdu.
Azərbaycançılıq
- ideologiyadır deyəndə
nəzərə almaq
lazımdır ki, bu, xalqın, millətin maraqlarını
ifadə edir. Hər hansı sinfin, yaxud zümrənin
istəklərindən irəli
gəlmir... Odur ki, biz onu
milli ideologiya adlandırırıq... Niyə?
Ona görə ki, xalqın tarix səhnəsinə çıxdığı ilk
dövrdən formalaşmağa
qədəm qoysa da, məhz milli
özünüdərk (və
özünütəsdiq) dövründə
bütün gücü,
imkanları ilə meydana çıxır.
Ötən mühazirələrimizdə
demişdik ki, azərbaycançılıq ona
görə bütöv
(bölünməz) bir
sistemdir ki, onun üzvi tərkib hissələri olan türkçülük,
müsəlmanlıq və
müsairlik vəhdətdədir.
Yəni bunlardan birini digərindən üstün tutmaq, yaxud onları qarşı-qarşıya qoymaq
ideologiyanın, prinsip
etibarilə, böhranı,
çökməsi deməkdir.
Sovet dövründə,
həm türkçülüyə,
həm də müsəlmanlığa qarşı
amansız mübarizə,
hətta təcavüz
başladı, müasirlik
isə sovet rejiminin hüdudlarına sığışdırıldı... Yəni kütləvi savadlanma əvvəl ərəb, sonra latın, sonra da kirildə həyata keçirildi. Azərbaycanın, ümumən
dünyanın sosialist
(kommunist) uklonlu ədəbiyyatı cəmiyyətə
təqdim olundu. Və Marks-Engels-Lenin (50-ci illərin əvvəllərinə qədər
Stalin) geniş xalq kütlələrinə
sırındı. Və
beləliklə, nə
türkçülüyə, nə müsəlmanlığa,
nə də obyektiv müasirliyə yer qaldı... Təbii ki, 20-ci, 30-cu illərdə formalaşan
azərbaycanşünaslıq azərbaycançılıqdan o dərəcədə məhrum
oldu ki, nə "türk", nə də "müsəlman" sözünü
dilə gətirə bildi. Və etnogenezdən məhrum, zatıqırıq olduğu
qədər də, dinsiz, allahsız azərbaycanşünaslığın müasirliyi də şübhə doğurmaya
bilməzdi.
Sual olunur:
belə bir azərbaycanşünaslıq mümkündürmü?..
Əlbəttə, mümkündür.
Hər şeydən əvvəl, ona görə ki, möhkəm təməllər
üzərində formalaşan
millət müəyyən
dövrdən sonra elə bir inkişaf
yoluna düşür
ki, onun ideologiyası hər nə qədər təhriflərə məruz
qalsa da, mahiyyəti zədələnmir.
Və təsadüfi deyil ki, XX əsrin
sonu, XXI əsrin əvvəllərində öz
siyasi müstəqilliyinə
qovuşan kimi Azərbaycan xalqı milli ideologiyasını da bərpa etdi.
Azərbaycanşünaslıq,
əgər belə demək mümkünsə,
Azərbaycan haqqındakı
faktların, məlumatların,
elmi qənaətlərin,
təhlillərin, nəzəri
mülahizələrin, mükalimələrin
məcmusudur... Buna ilk mərhələdə
ensiklopedik bir hadisə kimi də baxmaq olar. Məsələn, Azərbaycan Milli Ensiklopediyası Elmi Mərkəzinin 2007-ci ildə
nəşr etdiyi xüsusi "Azərbaycan"
cildi Azərbaycan haqqındakı elmin - azərbaycanşünaslığın əsaslarını əks
etdirir. Burada Azərbaycanın 1) təbiəti,
təbii ehtiyatları
və ekologiyası;
2) etnoqrafiyası, dili,
dini; 3) tarixi, 4) konstitusiya əsasları;
5) milli (dövlət)
təhlükəsizliyi; 6) xarici
siyasəti; 7) iqtisadiyyatı;
8) elm, mədəniyyət
və incəsənəti;
9) səhiyyə, idman,
turizm imkanları və s. barədə məlumat verilmişdir.
Lakin azərbaycanşünaslığı
yalnız ensiklopedik məlumatların, nə qədər elmi olursa-olsun, mexaniki məcmusu kimi qəbul etməklə kifayətlənmək olmazdı.
Azərbaycanşünaslıq hər hansı halda azərbaycançılıq
ideallarından (və
ideologiyasından) geri
qalmamalıdır. Əgər
geri qalarsa, yəni Azərbaycan xalqının maraqları
azərbaycanşünaslığın problemləri səviyyəsində
öz əksini tapmazsa, sonuncu öz elmi dəyərini
itirmiş olacaqdır...
Burada söhbət ondan getmir ki,
azərbaycanşünaslıq azərbaycançılığın "naz"ı ilə oynamalıdır, ancaq bütün hallarda nəzərə alınmalıdır
ki, etnoloji elmlər yalnız mövcud faktları təsbit etmir, xalqın (etnosun!) təbii istəklərinin,
inkişaf meyillərinin
perspektivlərini də
təsəvvür eləməyə
imkan verir.
Azərbaycanı, həm türkologiya, həm iranşünaslıq,
həm ərəbşünaslıq,
həm də qafqazşünaslıq öyrənsə
də, azərbaycanşünaslıq,
prinsip etibarilə, türkologiyanın üzvi
tərkib hissəsidir.
Ancaq azərbaycanşünaslığın
elə problemləri vardır ki, onların düzgün həlli adıçəkilən
elmlərin birgə
"məsləhətləşmə"lərini
tələb edir. Xüsusilə, ərəbşünaslığa,
iranşünaslığa, qismən də qafqazşünaslığa (Alban
abidələrinə görə)
azərbaycanşünaslıqda, ilk növbədə, mənbəşünaslıq, mətnşünaslıq
funksiyasında böyük
ehtiyac var. Halbuki həmin elmlər özlərinin bu cür funksiyaları
xaricindəki azərbaycanşünaslıq
məsələlərinə müdaxilə etdikdə metodoloji qüsurlara yol verirlər.
Nəhayət, azərbaycançılıqdan azərbaycanşünaslığa hərəkətdə çox
mühüm bir məqam istər ideologiya, istərsə də, elmin Azərbaycanın tarixi coğrafiyasını hansı
miqyasda ehtiva etməsidir. Həmin məqamı az-çox, təfsilatı ilə nəzərdən keçirmək
üçün yenə
də ədəbi materiala müraciət edəcəyik... Son illərin ədəbi materialına...
Şair Ramiz
Qusarçaylının "Vətən" epopeyası
nə qədər azərbaycançılıqdırsa, o qədər də azərbaycanşünaslıqdır.
Ramiz Qusarçaylı
mənsub olduğu Vətənin tərcümeyi-halını
mövcud tarix kitablarından bizə məlum xronologiya ilə nəzmə çəkməklə qalmır,
tarixə nüfuz edərək onu öz şair təxəyyülü ilə
canlandırmağa, elmi
təfərrüatlarına xələl gətirmədən,
bütöv bir orqanizm kimi təqdim
etməyə çalışır.
Və xatırlatmağa
ehtiyac duyulur ki, həmin uğurlu cəhdlərində
Ramiz Qusarçaylıya
Səməd Vurğun,
Bəxtiyar Vahabzadə,
Nəriman Həsənzadə
kimi çox böyük müəllimləri
yol göstərir. Ona görə də poemanın misraları, bəndləri
bir-birinin ardınca bu qədər rahat, bu qədər
yüyrək və bu qədər zəngin təsəvvürlər
doğura-doğura gəlir...
Hər gün
öyrənirəm Azərbaycanı,
Hər gün
oxuyuram, hey varaq-varaq.
Əlimdə kitabın şah səhifəsi,
Üçüncü minillik, -
eradan qabaq...
Haqqın, həqiqətin
kaşanəsidir, -
Canlı
nəfəsidir tarix hər anın.
Deyirəm, ən qədim
nişanəsidir
Mixi yazıları Azərbaycanın.
Bu xalqın kökəni,
bu xalqın soyu
Uzanır
tarixin min illərinə.
Keçib Arazboyu,
Urmiyaboyu,
Yol salıb Xəzərin sahillərinə.
Mannadan Midiyaya, Atropatenaya, Albaniyaya qədər Vətən tarixini vərəqləyən şairin
"Astiaq əfsanəsi"
ilə dövrümüzə
gəlib çatan hadisələr üzərində
ayrıca dayanması,
Midiyanın farslaşması
tarixini bir daha yada salması, əlbəttə, ümumən
türk tarixi miqyasında düşündürücü
olmaya bilməz...
Əlbəttə, Azərbaycanda etnik
müxtəliflik ən
qədim dövrlərdən
olmuşdur. Lakin Azərbaycan
xalqı türk mənşəlidir, türk
etnik-mədəni sisteminin
üzvi tərkib hissəsidir, Azərbaycan müxtəlif etnik mənşəli qədim
mədəniyyətlərin birbaşa deyil, dolayısı ilə varisidir.
Və
"Vətən" müəllifi
bu məsələdə
son dərəcə ardıcıl,
prinsipial və cəsarətlidir.
Təcavüzkar İranı darmadağın
edərək dünya
tarixinə yeni istiqamət
verən (və dahi Azərbaycan şair-mütəfəkkiri Nizaminin
qələmi ilə peyğəmbər səviyyəsinə
yüksələn) Makedoniyalı
İskəndərin Avropa-Asiya-Afrika hüdudlarında
qurduğu möhtəşəm
dövlət də süquta uğrayır. Və Azərbaycan adını daşıyan
ilk ölkə tarix səhnəsinə çıxır...
İlkin
Azərbaycan, -
Atropatena,
Türk
dilli, türk soylu Azər birliyi,
Düşmən tuzaqları, -
dost əlbirliyi.
Suveren məmləkət,
bağımsız ölkə,
Yer-yerdən təcavüz, hiylə,
təhlükə,
Tapdandı sazişlər, vədlər,
görüşlər,
Aldı
caynağına hərbi
yürüşlər,
Daxili çəkişmə,
xarici kələk,
Dözdü Atropatın ölümünədək...
Hər bir xalqın tarixinin fundamental dönüm
nöqtələri, yaxud
L.N.Qumilyov demiş, passionar dövrləri var. Ona görə
də yalnız bilavasitə tarixçilər
yox, mütəfəkkir
yazıçılar da xalqın
tarixindən danışanda,
ən azı intuisiya ilə həmin dövrlərdən
xüsusi həssaslıqla
bəhs edirlər.
Ramiz Qusarçaylının "Vətən"də, ilk növbədə,
dörd dövrə üstünlük verməsi
tamamilə anlaşılandır
ki, onlardan biri Atropatena, ikincisi, Səfəvilər - Əfşarlar,
üçüncüsü, Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti, dördüncüsü
isə, müstəqil
Azərbaycan Respublikası
dövrüdür. O dövrlər
ki, Azərbaycanı Azərbaycan
etmişdir. Və təsadüfi deyil ki, həmin dövrlər Vətən tarixinin, sadəcə, "daxili işi" olmayan beynəlxalq miqyaslı hadisələrlə də
zəngindir. Və ona görə də şairin bu cür hallarda
Vətən tarixindən
ümumdünya tarixinin
üzvi tərkib hissəsi kimi bəhs açması tamamilə anlaşılandır.
Azərbaycanın milli özünüdərk ərəfəsində Şimali
və Cənubi olmaqla, iki yerə
parçalanması, əlbəttə,
tarixi bir faciə idi. Bundan sonra ölkə
(və formalaşmaqda
olan millət!) hansı uğura imza atırdısa, birtərəfli, yarımçıq
olur, yuxarıdan gələn ikitirəlik imkan vermirdi ki, xalq bütün miqyası ilə öz taleyinin sahibi olsun... Əlbəttə, Azərbaycanın
həmin faciəsi barəsində az yazılmayıb, ancaq istər bu, istərsə də, digər mövzulara müraciətində "Vətən"
müəllifi ən azı ona görə
orijinaldır ki, təqdim
etdiyi xronoloji (və xüsusilə, ideya-estetik!) genişlik imkan verir ki, hadisələr daha aydın kontekstdə, daha bol işıq
altında görünsün
və daha obyektiv nəticələrə
gəlinsin.
Ramiz Qusarçaylı Azərbaycan
Xalq Cümhuriyyətinin
tarixindən danışarkən,
çox doğru olaraq, Qafqaz İslam ordusunun xidmətlərini yüksək qiymətləndirir:
Başda
Nuru paşa,
türk
cəngavəri, -
Qafqaz Ordusunun baş komandanı,
Yanında yenilməz Turan
əsgəri,
Çıxdı azadlığa Bakı
şəhəri, -
Yazıldı tarixə Bakı
əsəri,
Bakı
zəfəri,
Oxutdu dünyaya Azərbaycanı,
Qafqaz Ordusunun Baş Komandanı...
"Vətən"də sovet
"tarixşünasları"nın yalnız Azərbaycanın
deyil, bütövlükdə
türk dünyasının
tarixinə siyasi-ideoloji
təzyiqləri barədə
ayrıca bəhs olunması, əlbəttə,
bir sıra hallarda bugünə qədər davam edən metodoloji yanlışlıqların köklərini
aydınlaşdırmaq baxımından
maraqlıdır:
Millətçi bolşevik başbilənləri,
Leninə
yarınıb xoş gələnləri,
Stalin yolundan ilhamlananlar,
Despotu özünə "Allah" sananlar,
Çar
dövrü yazılan
elmi işləri,
Elmi əsərləri yığışdırırdı.
Avar, Xəzər, Bulqar dövlətlərinin
Mənşəyi türk olan millətlərinin
Harda adı keçir, -
sıxışdırırdı.
Məsələ yalnız onda deyildi ki, tarix saxtalaşdırılır. Rusiyanın
Rusiya olmasında rol oynamış ən böyük etnik-mədəni güclər
- monqol-tatarlar (əslində
türklər) istehza hədəfinə çevrilirdi,
bu irticaçı
proses qanlı repressiyaların
birbaşa müşayiəti
ilə gedir, Vətənin ən düşüncəli yaradıcı
övladları məhv
edilirdi...
Ah...nələr oynandı bu məmləkətlə,
Totalitar
rejim,
repressiyalar,
Ələbaxım kütlə,
vəfalı kütlə...
Öz
ulu dövrünün, qədim
dövrünün
Bir yaşıl fəslini itirdi Vətən.
Ən zəki, ən ünlü oğullarıyla
İki-üç nəslini itirdi
Vətən.
Sosializm
"layihələri"nin zor gücünə həyata keçirildiyi, türk xalqlarının bir-birindən təcrid edilərək gələcəklərinin
ən müxtəlif baxımlardan sual altına atıldığı
illərdə "Azərbaycan
davası"nı mühacirlər
yürüdürdülər...
Vətənin siyasi mühacirləri,
Üz tutub hərə bir səmtə gedirdi,
Mühacir həyatı yaşayırdılar.
Vətəndən uzaqda təşkilatlanıb
Bu şəhid Vətənin,
qazi Vətənin
Müstəqilliyini təbliğ edirdi,
Millətin dərdini öz
dərdi kimi,
El-el, ölkə-ölkə
daşıyırdılar.
Sovetlər Birliyinin çökdüyü
illərdə Azərbaycanın
başına gətirilən
oyunlar, ümummilli lider Heydər Əliyevin iradəsi, titanik səyləri ilə ölkənin siyasi böhrandan çıxıb, inkişaf
yoluna düşməsi
barədə ətraflı
danışandan sonra şair Azərbaycan tarixinin İlham Əliyev epoxasına gəlir:
Hələ gənc yaşında
İlham Əliyev
Qazandı xalqının etibarını.
Xalqın
da ruh səsi, inam birliyi
Gətirdi ölkənin rəhbərliyinə
Heydər
Əliyevin yadigarını.
Xalqın
etibarı, xeyir-duası,
Sarsılmaz birliyi, əqidəsiylə,
Heydər
Əliyevin siyasi kursu,
İlham Əliyevin iradəsiylə
Başlandı ölkənin yeni erası.
Səsləndi ölkənin yekdil
səsiylə
Qələbə müjdəli simfoniyası.
"Vətən" müəllifi
Azərbaycan Prezidenti,
Azərbaycan xalqının
lideri İlham Əliyevin
Vətən qarşısındakı
xidmətlərini ürək
genişliyi ilə tərənnüm edir ki, həmin xidmətlərin əsasında azərbaycançılıq
(vətənpərvərlik!) ideyalarının aldığı
geniş vüsət dayanır.
Azərbaycan tarixində İlham Əliyev
epoxasının ən
mühüm hadisələrindən
biri erməni təcavüzünə son qoyulması,
ölkənin ərazi
bütövlüyünün təmin edilməsi idi...
Bilsə
də, xisləti şərdi, böhtandı,
Hay yenə öz murdar məkrinə uydu.
Kürsüdən "Qarabağ Ermənistandır",
-
deyib öz fikrinə,
nöqtə də qoydu.
Hay hardan biləydi,
nədən biləydi,
Bu cılız "nöqtə"nin,
bu cür "nöqtə"nin
Başına yumruqlu "Nida" gələcək?
Əgər şair bütün
poema boyu "Səni uduzdum, Vətən" deyirdisə,
Vətən müharibəsində
qazanılan möhtəşəm
Zəfərdən sonra
artıq qələbə
nəğməsi oxuyur:
Səni
qazi-qazi qaytardım, Vətən!
Qəhrəman-qəhrəman qaytardım səni.
Səni
şəhid-şəhid qaytardım,
Vətən!
Cana can, qana qan, qaytardım
səni.
...Səni Laçın-Laçın
qaytardım, Vətən!
Kəlbəcər-Kəlbəcər qaytardım
səni.
Səni
quca-quca qaytardım, Vətən,
Bəxtəvər-bəxtəvər qaytardım
səni.
Səni
Şelli-Şelli qaytardım,
Vətən,
Lələdağ-Lələdağ qaytardım
səni.
Səni
Şuşa-Şuşa qaytardım,
Vətən,
Qarabağ-Qarabağ qaytardım səni.
Azərbaycançılıqdan azərbaycanşünaslığa,
ideologiyadan elmə hərəkət dövrümüzün
reallığıdır. Bir yolun doğruluğunu əsaslandırmaq üçün
biz milli ideallarımıza nə
dərəcədə uyğun
gəlib-gəlməməsilə yanaşı, onun nə dərəcədə
elmi olduğundan çıxış edirik.
Və odur ki, bizə milli təəssübkeşliyi
qədər də, elmi əsasları möhkəm bir azərbaycançılıq lazımdır...
Elə bir azərbaycançılıq ki, heç zaman azərbaycanşünaslıqdan
ayrılmasın.
Gənc
dostlar, biz əvvəlki
mühazirələrimizin hər
birini üç ümumiləşdirmə ilə
yekunlaşdırırdıq. Əslində, bu, təsadüfən belə
alınırdı... Kursa
son verən mühazirəmiz
üçünsə, görünür,
bircə ümumiləşdirmə
ilə kifayətlənməli
olacağıq: azərbaycançılığın
gücü onun azərbaycanşünaslığındadır...
Ədəbiyyat qəzeti. - 2023. - 23 dekabr, ¹ 50. - S. 10-11.