Ümumi vaqonda
Volkov çoxdan idi ki, ümumi vaqonda heç yerə getmirdi, amma bu dəfə
getmək məcburiyyətində
qaldı. Yay vaxtı idi, sərnişin çox idi və qatarlar dalğa kimi səs-küy salaraq vağzallardan ayrılıb
uzaq şərq və qərb sahillərinə gedirdi.
Volkov axırıncı vaqona
gəldi və ayaqlarla kürəklər
arasında var-gəl etməyə başladı.
Oturmağa yer yox idi, hər
yer adam və bağlamalarla doluydu, bağlamalar da adamlar kimi hərəkət
edirdi, bir-birini itələyib boş yer axtarırdı. Volkov axırıncı kupenin ağzında dayanıb pencəyini çıxartdı.
Kupedə bürkü
dözülməz dərəcəyə
çatmışdı. Üz-gözündən
tər yağan adamlar bir-birinin yanında qalanmış tonqal kimi yanırdılar.
Üzlərindən axan
tər damcıları
qığılcım kimi
parıldayırdı, elə
bilirdin, bu saat çilik-çilik olub ətrafa səpələnəcəklər, amma ən sonuncu
anda onlar üzlərindəki tər
damcılarını yaylıqla
söndürürdülər. Qatar artıq yola düşməli idi, amma nə üçünsə
dayanıb durmuşdu.
Volkov neçənci dəfə
idi ki, ürəyində
onacan sayırdı, hər dəfə saymağa başlayanda ona çatan kimi qatarın yerindən tərpənəcəyinə
ümid edirdi, amma qatar elə
bil heç yerə tələsmirdi.
Volkovun düz qabağındakı skamyada
on yeddi-on səkkiz yaşlarında iki qız və başına həsir şlyapa qoymuş, boynuna balıq quyruğuna oxşayan parıltılı qalstuk taxmış kişi oturmuşdu. Kişi hər dəfə ağzını açıb
havanı acgözlüklə
udduqca, qalstuk müti şəkildə
o yan-bu yana yellənirdi. Dördüncü
yeri qəribə düzbucaqlı bağlama
tutmuşdu, o bağlamanın
kişiyə aid olduğunu
heç sübut etmək də lazım deyildi, bağlama elə bil kişinin doğma oğluydu. Bu bağlama Volkovu əsəbiləşdirirdi. Nə
var, nə var, onu bir az tez
gətiriblər deyə,
yer tutub, adam isə ayaq
üstündə qalıb.
- Atam, - Volkov, nəhayət, dözə
bilməyib dilləndi,
- bağlamanı götürə
bilərsiniz?
- Bağlamada araq var, - kişi dedi.
- Nə olsun?
- Heç nə. Əlbəttə, arağı skamyanın altına da qoymaq olar. Səninçün də yer boşalar.
- Çox sağ olun, - Volkov burnunun altında mızıldandı.
Volkov oturan kimi qatar tərpəndi.
O saat vaqondan külək keçdi, adamlar yerlərində qurcalandılar, nəfəs
aldılar, bir-birinə
baxdılar. Amma çox
qısa müddət çəkdi, sonra adamlar yenə canlandılar, elə bil içlərində söndürülmüş hansısa
hissələr yenə
işə düşdü.
Volkovun yanında oturmuş kişi də, nə üçünsə, birdən-birə
narahat oldu, ətrafına boylandı.
Sonra Volkova tərəf döndü:
- Uzağa gedirsən?
- Yox.
- Bu baxır hansı tərəfdən
yanaşırsan, - kişi
filosofyana dedi, - belə götürəndə,
heç Moskvaya da o qədər uzaq deyil.
- Düzdür, -
Volkov onunla razılaşdı.
- Amma mən Moskvayacan
getmirəm, səhər
düşəcəyəm qatardan.
Kişi başını
tərpətdi, amma sakitləşmədi. Nə
haqdasa fikirləşə-fikirləşə
bir neçə dəfə başını
tərpədəndən sonra
yenə soruşdu:
- Səhər hansı dayanacaq olacaq ki?
- Komarovo.
- Komarovo, - kişi sevindi. - Belə de. Əvvəldən
deyəydin də, bunu. De, bunlar da Komarovoda düşəcək,
- kişi əliylə
qızları göstərdi.
- Orda müharibəyə
qədər dostum yaşayırdı, Vanka Andriyanov. Bəlkə tanıyırsan onu?
- Yox, tanımıram, - Volkov dedi.
- Mən hələ orda olmamışam.
- Demək, birinci dəfədir. Bax da. Amma mən Komarovoda olmuşam. Çoxdan olmuşam e, hələ müharibədən
qabaq. Biz o dediyim Vanka Andriyanovla mühasibatlıq kurslarında
oxumuşuq, bir yerdə. Sən də ora qonaq
gedirsən?
- Yox, qonaq getmirəm. Ezamiyyətə gedirəm.
- Həə, işə bax.
Deyəsən, kişi
yola düşməzdən
qabaq boğazını
yaşlamışdı və
indi bütün vaqonla danışa bilərdi. Hərdən ayağını skamyanın
altına soxub araq bağlamasını tərpədirdi. Bunu ehtiyat və diqqətlə edirdi. Sonra ayağını yerinə
qoyub başını
tərpətməyə başlayırdı,
elə bil başındakı hər
şeyin yerində olub-olmadığını yoxlamaq
istəyirdi. Kişinin
əzab çəkdiyi
açıq-aydın görünürdü,
o isə, əlbəttə
ki, əzab çəkmək
istəmirdi. Bir az keçəndən sonra qəti qərara gəlib dirsəyiylə Volkovu dümsüklədi,
Volkov ona baxanda isə skamyanın altını göstərib
pıçıldadı:
- Aşağıda
araq var.
- Hə, hə, - Volkov nə demək lazım olduğunu bilmədiyi üçün təsdiqlədi.
- Bəlkə...
- kişi göz vurdu.
- Yox, - Volkov imtina etdi. - İstidir.
Kişi başını
tərpətdi, amma aydın məsələdir
ki, onun fikrincə, bütün insanların ürəyini və ruhunu birləşdirən
şeydən Volkovun nə üçün imtina etdiyini başa düşmədi.
Kişi səsini kəsdi, amma sakitləşmədi. O artıq
özünə icazə
vermişdi, əsas da
elə bu idi, qalanlarını yola vermək olar. Ayağa durub qatarın getdiyi istiqamətə getdi. Volkov yüngülləşmiş
halda dərindən nəfəs aldı.
Vaqon dəhşətli
dərəcədə yırğalanırdı.
Elə bil bir ayağı üstündə relsdən-relsə
tullanır, bir müddət sonra sabitləşir, sonra yenə atılıb-düşməyə
başlayırdı. Volkov bilsəydi
ki, qatarda kupeli vaqon yoxdur, hamısı
ümumi vaqondur, bəlkə də buna öyrəşərdi. Amma qatarda
kupeli vaqonlar da vardı, o vaqonların sərnişinləri şahmat
oynayırdılar, kitab oxuyurdular,
uzanırdılar. Bu fikir
Volkovu incidirdi və o xəstə adamlar kimi üzünü
turşudurdu. Qarşıda
duran gecə haqqındasa, fikirləşmək
istəmirdi.
Qatar qərbə
- sona çatmaqda olan günün dalınca gedirdi, amma tələsmirdi, çünki qatarın özünü artıq gecə haqlamaqdaydı, buranın gecəsi isə dumanlıydı, aydın deyildi, elə bil qaçdı-qovdudan
yorulmuşdu. Volkov pəncərədən
baxırdı, amma qatar yoluna, teleqraf
xəttinə çökməkdə
olan gecədən başqa heç nə görmürdü.
Volkovun artıq
baxmağa hövsələsi
çatmadı, üzünü
çevirdi. Yanında
oturan qızlar nə haqqındasa danışırdılar və
o da istər-istəməz qulaq
asmağa başladı.
Qızlar sinif yoldaşlarından, dərslər
qurtarandan sonra kimin hara getməsindən danışırdılar. Volkov söhbətdən belə
başa düşdü
ki, onlar təzəlikcə
Pedaqoji İnstituta imtahan veriblər, indi dərslərin başlanmasına qədər
qalan bir neçə günlərini
keçirmək üçün
evə gedirlər. Qızlar evdə onları gözləyən
sualların cavabını
fikirləşirdilər, əlbəttə,
bu qısa müddət üçün
evə qayıtmaya da bilərdilər. Bir tərəfə
baxanda, doğrudan da, artıq pul xərcləməyə dəyməzdi.
Volkov bir istədi onlarla danışsın, haçansa özünün
keçirdiyi hisslərə
oxşar hiss keçirən
qızların sevincinə
şərik olsun. Nə qədər keçib həmin vaxtdan? Düz on altı il! Volkov təklikdə
bu iki qızın
yaşadığı qədər
yaşamışdı, buna baxmayaraq, qızlar özlərini böyük
hesab edirdilər, o isə otuz yaşı
keçməsinə baxmayaraq,
böyüklüyü gələcəkdə
hiss edirdi. İndi gəl,
baş aç görüm, kim haqlıdır, kim haqsız. Bu haqda fikirləşsə də,
başqa şey soruşdu.
- Stansiyadan Komarovoya qədər uzaqdır, qızlar?
Qızlar ona tərəf döndülər.
- Yox, çox uzaq deyil, hardasa, iki kilometr olar,
- biri dedi.
- Ora avtobus gedir, - o biri qız əlavə etdi.
- Avtobus varsa, yaxşıdır, -
Volkov gülümsədi.
- Doğrudan, ora birinci dəfə
gedirsiniz?
- Hə, doğrudan, birinci dəfədir.
- Bizim şəhər haqqında
nə eşitmisiniz?
- Deyəsən, heç nə, - Volkov bir az fikirləşib
cavab verdi. - Amma istəsəniz, sizə ora haqqında danışa bilərəm.
- O necə olur? - Volkovun yanında oturan qız soruşdu, onun gözləri bahar rəngindəydi, gözlərinin bəbəyi
eyni zamanda göyə, maviyə və yaşıla çalırdı.
- Bax, belə.
Volkov bu söhbəti saldığına
görə şad idi, beləcə vaxt keçərdi, gözə görünməzdi,
amma əsas məsələ bu deyildi, əsas məsələ o idi ki,
Volkov bu yolla onların gəncliyinə,
sadəlövhlüyünə, laqeydliyinə, içlərində
hələlik nə böyük səhvlərlə,
nə də böyük qayğılarla
dolmağa macal tapmamış insani boşluğa çox da fikir verməzdi. Qızlar, nə üçünsə, Volkova süd
dolu şüşəni
xatırladırdı - nahaqdan
demirlər ki, ağzından
süd iyi gəlir - onların görünüşü də,
müəyyən mənada,
südü xatırladırdı:
bəyaz, təmiz və təzə-tər. Onlar hələlik, sadəcə, yaşayırdılar,
nə öz böyüklüklərinin fərqindəydilər,
nə də insan olmağın ağırlığının.
Qızların yaşadığı
şəhər haqqında
danışmaq Volkov üçün
çətin deyildi,
o, çox səyahət
etmişdi və bilirdi ki, əyalət şəhərcikləri bir-birindən
çox da fərqlənmir.
Demək olar ki, hamısında ifadəsiz
işçi siması
var, cəlbedici deyillər.
- Sizdəki səkilər taxtadan düzəldilib, - deyə
Volkov sözə başladı,
- özü də ancaq əsas küçədəki səki
qaydasındadır, qalanları
sökülüb-dağılıb. Həmin əsas küçə çox uzundur, şəhərin bu başından o başına, yəni, vağzaldan hansısa yağ zavoduna qədər uzanır, bu küçə boyu birqapılı, balaca avtobuslar işləyir.
- Bizdə böyük avtobuslar da
var, - küncdə oturan
qız Volkovun sözünə düzəliş
etdi, - özü də onlar yağ
zavoduna qədər yox, Texniki-təmir stansiyasına qədər
gedir.
- Hə, Texniki-təmir stansiyasına
qədər, - deyə
Volkov razılaşdı. - Avtobuslar Komarovka çayının üstündəki
körpüdən keçir,
sizin çayın adı Komarovkadır da, düzdür?
- Hə-ə.
- Çay çox da enli deyil, sakitdir, qışda isə, üstündən saman daşıyırlar.
Atla. İndi davam edək. Şəhərinizdəki
tikililərin, demək
olar, hamısı taxtadandır. İkimərtəbəli
daş ev cəmisi beş-altı dənədir - onlar da
rayon komitəsi, iki məktəb, kombinat, klub və Texniki-təmir
stansiyası. Mehmanxananız
da taxtadandır və
nə üçünsə
girişi həyətdəndir.
- Siz doğrudan, bizim şəhərimizdə olmamısınız?
- Gözləri bahar rəngində olan qız heyrətlə soruşdu.
- Doğrudan, olmamışam.
Kişi qayıdıb
səs-küylə yerində
oturdu və qulaqlarını şəkləyib
onları dinləməyə
başladı.
- Bəs siz bizim şəhərimizə
lağ eləmirsiniz
ki? - qız yenə soruşdu.
- Yox. Niyə ki?
- Bizim şəhərimiz köhnə
olsa da, çox gözəldir, heç kimə pislik eləmir. Biz onu sevirik.
Volkov gülümsədi.
- Vicdanlı komsomol sözü!
- Amma hər halda, siz onu
qoyub böyük şəhərə gedirsiniz,
- Volkov dedi.
- Ay sağ ol! - Kişi sözü onun ağzından aldı. - Bayaq burdaydılar, bir də ayılırsan
ki, yoxdular. Ayağı
yer tutan aradan çıxır.
Sonra ata-ana da qalır
belə, axtar ki axtarasan! Bilirsən, kəndlərdə nələr
olur?
- Yox e, kişi, - Volkov səbirsizliklə
dedi. - Biz ondan danışmırıq. Onlar
axı oxumağa gedir. Öz balaca şəhərlərində
onlar yaxşı insan olmağı öyrənir, sakitlik, ağcaqayınlar, çay
onları mehriban edir, ağıllı olmaq üçünsə,
başqa yerə getmək lazımdır.
- Nə danışırsan!
- Əlbəttə!
- Hə də, hamı ağıllıdır, bircə
axmaq bizik.
- Niyə belə deyirsiniz?
- Eh, gedirlər, getsinlər də. Mənə nə var ki?
Bir qədəh aşırdırsan,
bu da olur sənə ayrılıq.
Mənim əkin-biçinlə
o qədər problemim
var ki, bilsən, ağlın
çaşar.
Volkov susurdu.
Kişi dodaqlarını
büzüb Volkovu dümsüklədi.
- Yerlimə rast gəldim.
Volkov cavab vermədi.
- O biri vaqonda gedir. Mən, deməli, gedirəm, o isə oturub. Yanından keçəndə gördüm
onu. O isə mənim getdiyimi bilmirdi, ona görə
oturmuşdu. Hələ
deyirlər...
Kişi birdən
səsini kəsib əyildi və şüşə cingiltisi
eşidilənə qədər
əlini skamyanın altında gəzdirdi.
- Eşidirsən,
səs verirlər, - kişi sevincək dedi. - Araq şüşədə
olanda ağıllı
olur, ancaq adamın bədəninə
girən kimi biabırçılıq edir
- bu düzdür.
Kişi sözlərinin
necə təsir göstərdiyini görmək
üçün Volkova baxdı,
amma Volkovun simasında heç bir ifadə görmədiyi üçün
davam etdi:
- Mənim qonşum vardı. Ömrüboyu ağzına
bir damcı da araq dəyməmişdi, amma ölməyə uzananda qarısını şüşə dalınca
göndərdi. Bütün
şüşəni içdi,
sonra da öldü. Bunu necə izah etmək olar?
- Bilmirəm, -
Volkov çiyinlərini qısdı.
- Burda bilməməli nə var
ki? Adam ömrü boyu
ayıqlıqdan əziyyət
çəkmişdi, ölümqabağı
isə, daha səbri tükənmişdi.
Bunu başa düşmək lazımdır.
Kişi özündən
razı halda çoxmənalı köks
ötürdü, sağa
baxanda sevincək dedi:
- Gəlir, gəlir!
Bir oğlan yaxınlaşdı.
- Bir də salam, Petro, - kişi əlini uzadıb dedi.
- Salam, İvan Sergeyeviç.
- İşə bax e, Petro! Sən orda gedirsən, mən də burda oturmuşam. Bu necə olur?
- Olanda, olur da, - oğlan əlini yellətdi.
- Eybi yox, həll eləyərik. Özün
necəsən? Nə
var, nə yox?
- Heç.
- Ay sağ ol. Əsas odur,
axmaq olmayasan. Düz deyirəm?
Kişi bağlamanı
götürdü, dizlərinin
üstünə qoyub
açdı. Bunu tələsmədən, ahəstə-ahəstə,
sahiblik duyğusu ilə etdi. Şüşələri corabın
içinə salmışdı,
yəqin, yolda bir-birinə dəyib sınmasınlar deyə, belə etmişdi.
Oğlan üçün
yer yox idi
otursun, buna görə
də ayaq üstündə dayanıb
kişinin hərəkətlərini
izləyirdi. Şüşənin
boğazı göründü,
kişi qapağı açdı, stəkan çıxartdı.
- Görüşün
şərəfinə, hə?
- Necə istəyirsən.
- Yaxşı.
Qatar isə dayanmadan gedirdi. Bayırda qaranlıq çökmüşdü, qatar
qaranlığı iynə
kimi deşib gedirdi.
Qonşu kupedə
uşaq ağlamağa
başladı. Volkov ananın
uşağı yellədə-yellədə
pəncərədən qaranlığa
baxdığını gördü,
yəqin ki, bu qaranlıq ananı həyəcanlandırırdı. Kişi yenə stəkanı doldurdu, dərindən nəfəs
alıb dayandı. Volkovun yanında oturan qızın gözləri ağırlaşırdı
- onun iki balaca günəşi üfüqdə batmaq üzrəydi. Oğlanın
yəqin ki, qışda
da, yayda da ancaq küləyin yaladığı
qaramtıl boynu qırmızımtıl rəngə
çalmağa başlamışdı.
Skamyalarda oturan adamlar ahəstə-ahəstə
yellənirdi. Volkovun
da yuxusu gəlirdi, gözü qabağındakı
hər şey başqa şəkil, başqa ölçü alırdı.
Qəfil Volkova tərəf
fırlanan kişi onun böyrünü bərkdən dümsüklədi.
- Ehtiyatlı ol da, kişi, - Volkov gözlərini açıb
hirslə dedi.
- A, bağışla,
bağışla.
Yuxu o saat ərşə çəkildi
- gəldi, gözlədi,
inciyib getdi. Volkov ürəyində söydü,
yuxulu-yuxulu ayaqlarını
uzadan, başları çiyinlərinə düşən
adamlara baxmağa başladı. Elə bil bu adamlar
böyük bir mişenin üstündəki
rəqəmlər idi,
gözəgörünməz atıcı ustalıqla onları vururdu.
- Mən gedim, İvan Sergeyeviç,
yoxsa, yerimi tutarlar. - Oğlan dedi.
- Get, get, - kişi
ona icazə verdi. - Mən də bir az
gözümün acısını
alım, səhər bir yerdə düşərik. Düz deyirsən, bu günlük bəsdir.
"Çox şükür, - Volkov fikirləşdi,
- bəlkə yatıb
məndən əl çəkər".
Kişi başını
vaqonun divarına söykədi, nəsə
mızıldandı və
o saat da başını
qaldırdı.
- Hansı stansiyadayıq? - soruşdu.
- Bilmirəm, -
Volkov dedi. - Yat sən, səhər baxarıq.
- E, yox. Əlbəttə, yatmaq da
olar, amma bir yandan, içmək
də olar. Sən nə deyirsən?
- Mən heç nə. Sənə də bəsdir, kişi, yat. Yoxsa, bütün
gecəni yatmazsan.
Volkov hirslənmişdi.
- Gözlə, bir dəqiqə, - kişi başını tərpədib dedi. -
İndi sənə hər
şeyi başa salaram. Biz Petro ilə bir corabı boşaltdıq, amma mənim iki dənə ayağım
var. Başa düşürsən?
Kişi xırıltılı
səslə gülüb
bağlamasını çıxartdı.
Volkovun yanında
oturan qız başını qaldırıb
gözlərini açdı.
Onun üzü qeyri-ixtiyari kişiyə tərəf döndü və qız sifətini turşutdu.
Sonra yenə gözlərini
yumdu, elə bil kişi ilə
bir yerdə qalmamaq üçün qapını çırpıb
getdi. Amma nəsə onu qayıtmağa məcbur etdi. Volkov ona tərəf çevriləndə qız
köks ötürüb
sakitcə qabağına
baxırdı, bu köksötürmə açılan
qapının səsi
kimi, onu əvvəlki yerinə qaytarmışdı.
- Yata bilmirsən? - Volkov qısıq
səslə soruşdu.
- Burda yatmaq olur ki? - qız incik səslə bildirdi.
- Eybi yox, gündüz yatarsınız.
- Əlbəttə,
yatacağam. Amma hər
halda yuxum gəlir.
- Rəfiqəniz
yatıb.
- Hə, o yatır, - qız Volkova baxıb xəfif gülümsədi.
- Sabah nə edəcəksiniz? - Volkov soruşdu.
- Bilmirəm.
- Mən bilirəm.
- Siz hər şeyi bilirsiniz.
- Hə, - Volkov təsdiqlədi.
- Mən sabah nə edəcəyəm?
- Siz taxta səkilərlə vağzaldan Texniki-təmir
stansiyasına qədər
gedəcəksiniz.
Qız susurdu.
- Düz dedim? - Volkov soruşdu.
- Düzdür, -
qız etiraf etdi. - Amma artıq getməyəcəyəm, çünki
siz bunu bilirsiniz.
- Nahaq yerə.
- Yatmaq istəyirəm, - qız dedi. - O hələ çox içəcək?
- Yəqin ki, səhərə qədər.
Qız heç
nə demədi. Elə bil onun
üzü duvaq və ya çadra
ilə örtülürdü,
getdikcə ifadəsini
itirirdi və yorğunlaşırdı, axırda
gözləri də yumuldu və Volkov kişi ilə baş-başa qaldı.
Kişi harasa, baxa-baxa barmaqlarının
arasındakı papirosu
ovuşdururdu, papirosun
tütünü onun dizlərinə tökülürdü.
- Qulaq as, kişi, - Volkov onun çiynindən yapışdı.
- Gəl, belə danışaq da, sən burda çəkmə. Burda axı, uşaqlar var.
- Uşaqlar yatıb, - kişi dedi.
- Əgər sən burda çəksən, səni
vaqondan atacağam, -
Volkov əminlikdə dedi.
Kişi
mütiliklə ayağa
durub tambura keçdi.
Volkov
yorulmuşdu. "Bir də heç vaxt ümumi vaqonda getməyəcəyəm.
Gərək gözləyəydim.
Lazım olsaydı, lap on qatar
buraxaydım, o birincidə
adam kimi gedərdim".
Sonra
ayaqlarını uzadıb
qıza baxdı. Qız yatırdı. Yatmaq narahat olsa da, qız
qollarını sinəsində
çarpazlayıb yuxuya
getmişdi. Onun balaca, qızlıq bəkarətini qoruyan düyün kimi bir-birinə yapışmış
dizləri titrəyirdi.
Volkov içində baş qaldıran şirin ağrının
qabağını almaq
üçün üzünü
çevirdi. "Belə
şeylər üçün
yaşım keçib,
- deyə kədərlə
fikirləşdi. - Həmişə
belə olur, birdən-birə komanda verilir və sən artıq başqa sıradasan".
Volkov
gözlərini yumdu, sonra yenə açıb qızın titrəyən, çılpaq
dizlərinə baxdı.
- Sən
artıq başqa sıradasan, - deyə təkrarladı.
Qatar
mədən lifti kimi qaranlığın bağrını yara-yara,
arxasında boş və susqun stansiyalar qoya-qoya dərinlərə gedirdi.
Hərdən yan tərəfdən ay görünürdü. Ətrafda
o saat toxunulmazlığı,
bakirəliyi ilə adamı qorxudan təbiətin bir parçası görünürdü.
Qatarın getdiyi sonsuz dəhlizdə külək uğuldayırdı.
Vaqondakı
sərnişinlər özlərini
qatara etibar edib yatırdılar. Bu yuxu narahat
idi - hərdən sərnişinlərdən biri
başını bu çiynindən o biri çiyninə aşırdırdı.
Elə bil onlar gecə növbəsinə gedirdilər,
buna görə yatıb yuxularını almağa çalışırdılar.
Volkov
uzun müddət müqavimət göstərsə
də, nəhayət,
yuxuya məğlub oldu və yerin
üstündə uçmağa
başladı. O, yerdəki
alovların, səmaya
qalxmış sifətlərin,
damların üstündən
keçirdi, amma heç cür enmək üçün yer tapa bilmirdi.
O, yerdə gördüklərinə
piştaxtalarına çoxlu
gözəl şeylər
düzülmüş mağaza
vitrininə baxdığı
kimi baxırdı, amma özünə nə lazım olduğunu bilmədiyi üçün dayanmırdı,
uçub gedirdi. Sakitlik idi, uçduqca,
uçurdu, ona heç nə mane olmurdu.
Sonra
yorğunluq hiss etdi, aşağı endi, rastına çıxan birinci skamyada oturub ayaqlarını uzatdı,
rahat olsun deyə, başını skamyanın söykənəcəyinə
qoydu. Necə lazımdır, istirahət
etmək qərarına
gəldi. Ətrafda ins-cins gözə dəymirdi.
Volkov
hələ yuxuda ikən nəsə çox vacib bir şeyin baş verdiyini anladı. Elə bil kimsə onu döyəcləyirdi, qulaq asdı - zərbələr yumşaq
olsa da, inadkar idi, zərbələr
şərab kimi canına yayılırdı,
zərbə-qurtum, zərbə-qurtum
və beləcə davam edirdi. Volkov
dayana bilməyib qapını açmağa
getdi, getdikcə döyənin kim olduğunu fikirləşdi.
O, ehtiyatla gözlərini
açdı, başını
sağa çevirəndə
nəfəsini tutdu.
Qız
bir əliylə onu qucaqlayıb, başını onun çiyninə qoyub yatmışdı. Qız
yatırdı və yəqin ki, etdiyindən xəbəri yox idi. Qız
onun yanına yuxuda gəlmişdi, qızdan istilik və mehribanlıq yağırdı, Volkov çoxdandır ki, belə yaxşı olmurdu, elə bil qız onun
çoxdan unutduğu
hissi təzədən
yaşatmağa, yaddaşını
təzələməyə gəlmişdi. Volkovun ürəyi bərkdən
atmağa başladı,
qız rabitəçi
kimi uzun barmaqları ilə dayanmadan nöqtə və tirelərə basır, baş verən hadisəni bütün bədənə
yayırdı. Özü
isə sakit və rahat nəfəs
alırdı və bu nəfəs Volkovu sakitləşdirdi.
O, qıza
söykənib gözlərini
yumdu və yatdı. Amma yuxuda da qızı
oyadıb yuxusunu yarı qoya biləcək şeylərdən
qoruyurdu. Kişinin yerinə qayıtdığını,
uzun müddət yerində qurdalandığını
da eşitdi, amma elə bil
ki, bu səslər
hardansa, uzaqdan gəlirdi. Dayanacaqları sayırdı, amma elə sayırdı ki, elə bil
unudulmuş nəyisə
xatırlamağa çalışırdı.
Volkov, həm yatırdı, həm də oyaq idi,
elə bil uzun dəhliz boyu gedirdi, dəhlizin
pəncərələrinin bəziləri qaranlıq idi, bəzilərindən işıq vururdu, qaranlıq və aydın pəncərələr
bir-birini əvəz etdikcə, Volkova böyük şahmat taxtasını xatırladırdı,
Volkov bu taxtanın arxasında oturub özü özü ilə oynayırdı. Yuxuda olmasına baxmayaraq, hələ də süd iyi verən
və uşaq saflığı ilə etibar edən qızın gözlənilməz
yaxınlığından xoşbəxt
idi. Bu onu,
həm həyəcanlandırırdı,
həm də sakitləşdirirdi - o, istədiyi
yerə gedə bilərdi, hara getsəydi, hər yerdə ona yaxşı olacaqdı. Volkovun içində iki adam vardı:
biri, axırıncı
elektrik qatarında sevgilisini qucaqlayıb oturan on səkkiz
yaşlı oğlan idi, o birisi qızının
sığındığı yaşlı kişi. Bu vəziyyət onu daxilində olan hisslərlə qarşılaşdırırdı, amma o, yatdığı üçün bu hissləri aydınlaşdıra
bilmirdi.
Volkov
özünü tənha
və soyuq hiss edəndə yuxudan oyandı. Başını qaldırıb
baxanda havanın açıldığını gördü. Qız üzünü çevirib
başqa tərəfə
baxırdı. Qız
yad və uzaq birinə çevrilmişdi, gecəki
hadisədən utandığını
başa düşmək
çətin deyildi.
- Komarovoya
az qalıb? - Volkov soruşdu.
Qız
cavab vermədi.
- Çatırıq,
bir azdan, - deyə rəfiqəsi dedi.
Sərnişinlər
oyanıb gərnəşirdilər.
Bələdçi qadın
sarı bayrağını
yellədə-yellədə vaqondan keçdi. Qızlar ayağa durdular. Volkov da onların dalınca durdu, qatar dayanırdı deyə, Volkov müvazinətini saxlamaq üçün yuxarı
rəflərdən tutmalı
oldu.
Onlar
perrona düşdülər
və Volkov çamadana işarə edib qıza dedi:
- Verin,
kömək edim.
- Yox,
yox, özüm apararam, - qız qorxub, tələsik getməyə başladı.
"Qudok"
qəzeti alıb piştaxtaya söykəndi,
qız gedənə qədər gözləmək
istəyirdi. İçində
elə bir hiss var idi
ki, elə bil çox vacib imtahandan kəsilmişdi və bir çox şeyi həmişəlik
itirmişdi. Qəzetə
baxsa da, fikirləşirdi: nə baş vermişdi? Ürəyi sakit deyildi.
Sonra
o, təxmin etdiyi kimi cırıldayan taxta səkilərlə dünən haqqında danışdığı balaca
şəhərcik boyu
getməyə başladı.
Getdikcə fikirləşirdi
ki, nə üçün gecə adamla dolu vaqonda
o qədər yaxşı
idi, amma səhər o yaxşılığın
yerini boşluq tutmuşdu? Və daha heç yerə getmək istəmirdi, istəyirdi bu saat qatara
oturub geri qayıtsın.
Tərcümə:
Həmid PİRİYEV
Valentin Rasputin
Ədəbiyyat qəzeti. - 2023. - 30 dekabr, № 52. - S. 4-5