Yaşamaq zamanı, sevmək
zamanı, ölmək zamanı
Elmi araşdırma
Bu ilin iyul ayında məşhur alman yazıçısı Erix Mariya Remarkın 125 yaşı qeyd olundu. 1960-cı ildə Azərbaycan Dövlət Universitetini bitirərkən müəllimim, görkəmli ədəbiyyatşünas, tənqidçi və
teatrşünas Cəfər Cəfərovun məsləhətiylə
diplom işi kimi E.M.Remarkın yaradıcılığına müraciət etdim.
Diplom işimin rəhbəri də
elə
Cəfər Cəfərov oldu. 1960-cı ildə yazılmış
diplom işimin bir parçasını "Literatura,
İskusstvo,
Kultura
(LİK) Azerbaydjana"
kitabımda dərc etdirmişdim. 63 il bundan qabaq rus dilində yazılmış
mətni olduğu kimi dilimizə çevirdim. Həmin mətni Remarkın yubiley ilində oxuculara təqdim etmək istəyirəm.
ANAR
Erix Mariya Remark 1898-ci ildə Şimali Almaniyanın Osnbörk şəhərində kasıb kitabsatıcısı və cildləyicisinin ailəsində anadan olmuşdur. On səkkiz yaşındaykən məktəb sinfindən birbaşa orduya yollanılır. Müharibəni sıravi əsgər kimi başa vuran Remark cəbhədə bir neçə dəfə yaralanır.
1929-cu ilin baharında Remark rəsmli "Sport im bild" jurnalının redaktoru olarkən "Qərb cəbhəsində dəyişiklik yoxdur" romanını yazır. Roman qeyri-adi şöhrət qazanır və müəllif an içində dünya şöhrətli yazıçıya çevrilir. Əsər saysız-hesabsız dillərə çevrilir, radiovariantı meydana çıxır. 1931-ci ildə Amerikanın "Universal interneşnl film" kinostudiyası Remarkın romanı əsasında ekran əsəri çəkir.
Remarkın ikinci əsəri - "Qayıdış" romanı müharibədən sonrakı ilk aylara həsr olunub.
1933-cü ildə hakimiyyətə gələn faşistlər Remarkın romanlarını yandırdılar, yazıçını "döyüş ruhunu sarsıtmaqda", alman əsgərlərinin qəhrəmanlığını alçaltmaqda ittiham edirdilər.
1932-ci ildə Remark Almaniyanı tərk edir, xaricdə yaşamağa başlayır. İlk iki romanından başqa bütün əsərləri mühacirətdə yaranıb. 1938-ci ildə "Üç dost", 1946-cı ildə "Zəfər tağı" romanları alman və ingilis dillərində nəşr olunur.
"Üç dost" romanından başlayaraq, məhəbbət mövzusu Remarkın əsərlərində mühüm yer tutur.
Amerikan yazıçısı Ernest Heminquey "Əlvida, silah" romanında, ondan sonra Remark da "Üç dost" romanında son dərəcə saf, işıqlı və dərin məhəbbət mövzusunu qələmə almışlar. Hər iki romanda bu sevgi qırılır, əsərlərin qəhrəmanları - "Əlvida, silah"da Ketrin, "Üç dost"da Pat - ölürlər. Ölüm ayağında Ketrinin diliylə Heminquey təsirli sözlər yazıb. Sevgilisi Henriyə müraciətlə Ketrin deyir: "Sən başqa bir qadınla mənimlə olduğun kimi olmayacaqsan, eləmi, bizim sözlərimizi deməyəcəksən ona".
Bu vəsiyyətdə əbədi məhəbbət haqqında riyakar vədlər yoxdur. Ömrün sonuna qədər yalançı sədaqət öhdəliyindən də söz açılmır. XX əsr insanı boş sözləri bir yana atıb, həyatın gözünə dik baxmağa məhkumdur. Bu insan vaxtilə böyük Çexovun kəşf etdiyi amansız həqiqəti bilir: həyat faciəvi sonluqlarla bitib tükənmir. İnsanı sarsıdan hadisələr də keçib gedir və böyük təbib - Vaxt bütün yaralara məlhəm qoyur, gec-tez sağaldır. Ən ağır faciəvi sınaqlardan keçmiş insan yaşamağa davam edir, itkilərin ağrıları get-gedə səngiyir. Sevgililərini vaxtsız itirənlər intihar etmir. İnsanların ömrü dram kimi bitmir, pərdə yalnız teatrda düşür. Bunu Çexov tapmışdır və bizə elə gəlir ki, onun pyeslərində pərdə bağlanandan sonra aktyorlar qiyafələrini dəyişib, adi paltarlarını geyinib evlərinə getmirlər, pərdə arxasında da personajlarının ömürlərini yaşayırlar. Məhz buna görə Çexovun səhnə əsərləri Voynitskinin - Vanya dayının atəş açmasıyla, yaxud Treplyovun intiharı və Tuzenbaxın ölümüylə bitmir, Teleqinin ahəstə gitara çalmasıyla tamamlanır. Həyat - nə qədər acı olsa da, davam edir.
Ketrin də bilir ki, onun ölümündən Henri necə iztirab çəksə də, ömrü bununla bitməyəcək. Bu acı gerçəyi bilən XX əsr insanı - hissiz, duyğusuz robota çevrilməyib. Odur ki, "BİZİM sözlərimizi başqasına deməyəcəksən?" ifadəsi son təsəlli kimi səslənir. Əlbəttə, leytenant Henri sevgilisini itirib intihar etməyəcək, yaşayacaq, uzun zaman, bəlkə ömrünün sonuna qədər xatirələrin acısıyla yaşayacaq. Bəlkə başqasına rast gələcək, həsrətini onunla ovudacaq, bəlkə, hətta yenidən aşiq olacaq. Lakin heç vaxt başqa qadına "ONLARIN" sözlərini deməyəcək. Hər sevgi təkrarsızdır, yeganədir, başqasına bənzəri yoxdur.
Leytenant Henrinin də, "Üç dost" romanının qəhrəmanı Robbinin tale faciəsi ona görədir ki, sevdikləri qadınları itirəndən sonra da qəlblərinin bu qubarını yaşayaraq ömür sürürlər.
Patın ölüm səhnəsi Remark tərəfindən son dərəcə təsirli və müəyyən dərəcədə Heminqueyin təsiriylə yazılıb. Bu səhnələrdə Remarkın üslubu, təhkiyəsi, "Əlvida, silah"ın insanı sarsıdan səhifələriylə səsləşir. Əlbəttə, söhbət təqliddən, təkrardan getmir. Remark da Heminquey kimi, öz ədəbi siması olan yazıçıdır. Söhbət müharibənin dərslərindən, "itirilmiş nəsil" nümayəndələrinin qadına, sevgiyə və itkiyə eyni cür münasibətindən gedir.
"Zəfər tağı" romanının da əsas mövzusu məhəbbətdir. Roman Ravikin və Joanın Paris küçələrində təsadüfi görüşlərindən başlanır. Ravik özünə qəsd etməyə qərar vermiş Joanı onun ağır dəqiqələrində intihardan xilas edir. Romanın paradoksudur ki, Ravikin Joanı xilas etməsiylə başlanan əsər Joanın Raviki xilas etməsinə həsr olunub. Bəzi tənqidçilər Joanı yüngülməcaz, bəsit insan sayır, sanki o Paris gecəsinin nəşəli xumarından doğulub.
Zahirən belə də görünür. Amma Remarkın Joanı qeyri-adi qadındır və romanda məhəbbətin rəmzinə çevrilir. Öz iztirabları bahasına başqa bir insanı xilas edə biləcək bir rəmzə.
Ravik Joana ürəyində belə müraciət edir:
"İğbalın açıq olsun, hərdəmxəyal məleykə, rumın ləhcəli Zəfər ilahəsi (Joan - rumındır). Sən həm arzulardan yaranmısan, ancaq hansısa şər qüvvənin sındırdığı güzgüsən".
Əfsus ki, rəvan bədii dillə yazılmış romanda yuxarıda gətirdiyim saxta, pafoslu ibarələr də yer alıb. "Gecənin zülmətində möcüzə nəticəsində peyda olmuş məhəbbət meşəsi", yaxud "Məhəbbət - əbədi möcüzədir, göy qurşağı kimi gündəlik həyatın boz səmasını bəzəyir. O zibili də romantik haləyə bürüyə bilir. Əbədi möcüzə və yersiz istehza" - bu qəbildən üslub" gözəllikləri mətni heç də bəzəmir.
Bunlar zövq cəhətdən də qəbuledilməzdir.
"Xrizantemlər arasında Ravikin qarşısında lüt Joan" bulvar romanlarında daha uyğun, daha yerində olardı.
Personajlar
həmişə intellektual
cümlələrlə
danışırlar. Aforizmlər, tövsiyələr,
paradokslar, ağıllı sözlər dillərindən
düşmür. Müəllif bəzən ölçü
hissini itirir. Ən adi söhbətlərdə belə
"müdrik" fikirlərin bəyan edilməsi süni təsir
bağışlayır. İnsanlar adi həyatda belə
danışmırlar axı... Bəzən belə təsəvvür
yaranır ki, qəhrəmanlarının yerinə müəllimi
özü danışır. İllah da, bu ona görə
etiraz doğurur ki, Remark bir çox müdrik kəlamları əvvəlki
əsərlərindən, özəlliklə "Üç
dost"dan bura köçürüb.
"Biz məhəbbətdə gurultulu
sözlərdən qorxuruq, amma siyasətdə
onları bol-bol işlədirik".
Yaxud
"Sevgisiz insan məzuniyyətə çıxmış
ölüdür". - Bütün bu fikirləri
"Üç dost"da oxumuşduq. Remark köhnə əsərlərindən
yalnız ayrı-ayrı sözləri, fikirləri yenidən
yazmır. Bəzən süjet yollarını, xarakterləri,
hadisələrin gedişatını da təkrar edir. Bu bəlkə
də onunla bağlıdır ki, onun əsas qəhrəmanı
"itirilmiş nəslin" yeni, fərqli bir dövrdə
düşünən, duyan, yaşayan personajlarıdır.
Onlar İkinci Dünya müharibəsinə və faşizmlə
mübarizəyə də məhz bu itirilmiş nəslin
mövqeyindən yanaşırlar.
Ona görə də Remark
yaradıcılığında həm mövzu, həm ideya-bədiilik
baxımından yeni mərhələ sayılacaq əsəri
"Yaşamaq zamanı, ölmək zamanı" romanı
oldu.
Heminqueyin
"Və günəş
doğur" romanının adı kimi,
Remarkın da əsərinin adı Bibliyadan alınıb.
Ekleziasta aid edilən fəsildə deyilir ki, hər şeyin
öz məqamı var; "İtirmək məqamı, tapmaq
məqamı. Sevmək və nifrət etmək məqamı.
Yaşamaq məqamı və ölmək məqamı"...
Roman İkinci Dünya müharibəsinin hadisələrinə həsr
olunub. Bu səfər Remarkın qəhrəmanları yeni nəslin
nümayəndələridir - Qreber, Elizabet, Şteynbrenner...
Bu nəsil Birinci Dünya müharibəsi nəslindən
çox fərqlidir. Amma hər halda Qreberin taleyində "Qərb
cəbhəsində dəyişiklik yoxdur" və
"Qayıdış" romanlarıyla səsləşən
məqamlar az deyil. Ən böyük fərq isə ondadır
ki, "itirilmiş nəsil" üçün əsas dəyər
olan "cəbhə qardaşlığı" əvəzinə,
İkinci Dünya müharibəsinə aid olan nəsil pərən-pərən
düşmüşdür. İkinci fərq ondadır ki,
"itirilmiş nəsil" üçün
etirazlarının konkret ünvanı yoxdu. "Yaşamaq
zamanı, ölmək zamanı" romanının əsas
pafosu isə faşizmə nifrətdir. Sonra isə faşizmin
törətdiyi müharibəyə nifrət.
Faşizmə qarşı mübarizədə
Qreberin ilk addımı qəddar
faşist, SS cəlladı və gestapo çuğulçusu
Şteynbrenneri öldürməkdir. Bu aktla bağlı o, əsir
rusları - ölümə məhkum edilmişləri xilas
edir.
Roman Bethovenin 5-ci simfoniyası
kimi ağır akkordlarla - cümlələrlə başlayır:
"Ölüm Rusiyada Afrikadan fərqli olaraq
ayrı qoxu verirdi..."
İri,
sərt boyalarla yazıçı müharibənin
müdhiş mənzərəsini yaradır. Hər yer
müharibəni xatırladır. Göydə parlaq ulduzlar bərq
vurur. İnsanlarsa səmaya nifrətlə baxırlar.
Açıq səma bombardmançı təyyarələr
üçün əlverişli şəraitdir.
"Üç dost"dakı məhəbbət səhnələri
bu romanda Qreberlə Elizabetin sevgisində təcəssüm
olunur.
Bu sevgi döyüş gurultularının fonunda cərəyan edir və
yenə də təbiət hadisələri müharibəylə
əlaqələndirilir.
"Elizabet
ehtiyatla: nədi, bomba yağdırırlar, ya uçub getdilər?
- deyə xəbər aldı. Qreber: - Bu bombalar deyil, təyyarə
səsi də deyil, Elizabet. Sadəcə göy
guruldayır", Qreberin cəbhə həyatında qısa
bir fasilə əmələ gəlir. Üç həftəlik
məzuniyyətə nail olub, 3 il cəbhə həyatından
sonra vətənə qayıdışı Qreberin son
ümidlərini dağıdır. Dava meydanıyla dinc şəhərlərin
arasında fərq yoxdur, Qreberin doğma şəhərində
də daş daş üstə qalmayıb. Panika,
ümidsizlik, ehtiyac... Yazıçı bu məqamda qəhrəmanına
son bir sevinc bəxş edir. Məhəbbət. Qreberlə
Elizabetin zülmət faşist gecəsində başlanan
sevgiləri onlarçün hər şeyi əvəz edir.
"Sevmək" onlarçün
"yaşamaq" deməkdir.
Təsadüfi deyil ki, alman dilində "Yaşamaq zamanı,
ölmək zamanı" adıyla nəşr olunmuş roman
ingilis dilində "Sevmək zamanı, ölmək
zamanı" adıyla çıxıb.
Faşist
"həqiqətlərindən" təngə gəlmiş
Qreberçün sevgi həyat problemlərindən
uzaqlaşmaq deyil, narkotik uyuşmada deyil, yaşamağın rəhnidir.
Məhəbbət Qreberi nəinki dirildir, həyata
qaytarır, həm də əvvəlki həyatından
sıyrılıb çıxmağa yardım edir. "Qreber
Elizabeti özünün ikinci "məni" kimi
qavrayır, sevgi onu keçmişindən aralayır,
günahlarını silib unutdurur. Amma məhəbbətin də
dəqiq sərhədləri var, sevgi günləri qısa bir
müddətdən sonra "ölmək zamanıyla" əvəz
olunmalıdı.
Elizabetin
evi də bombardmanda darmadağın olub. Qreberlə
Elizabet açıq səma altında bir-birinə
sarılıb yatırlar. Qreber xatırlayır ki, cəbhədə
ən çox arzuladıqları şey "bir dam altında
çarpayı, qadın və dinc gecə idi".
Qəhrəmanların arzuladıqları
yalnız bu deyil.
Romanda təsirli bir rəmz də var. Qreberlə Elizabet tez-tez
bu rəmzi xatırlayır. Bu rəmz İsveçrədir.
Romanda İsveçrə, sadəcə, coğrafi
anlayış deyil, sakitliyin, səssizliyin,
rahatlığın rəmzidir.
"Bütün Avropa qaranlığa qərq
olub. Deyilənə görə, ancaq İsveçrədə
gecələr bütün evlərdən işıq gəlir.
Bunu özəl olaraq təyyarə pilotları
üçün edirlər ki, yanılıb neytral ölkəyə
bomba atmasınlar".
"Elizabet:
Heç təsəvvür
edə bilmirəm ki, - dedi, - dünyada hələ
tarmar olunmamış yerlər də var".
Qreberin cəbhəyə yollanacağı
gün Elizabet deyir ki, hamilədir,
onları uşaq gözləyir. Arxada arvadını və gələcək
körpəsini buraxaraq Qreber cəbhəyə yollanır.
Onunçün "Sevmək zamanı" bitib, "ölmək
zamanı" gəlib.
Romanda iddia olunur ki, bütün
dəyərləri əvəz edən məhəbbətin
özü də illüziyaya çevrilir. Elizabet kimsəsiz
adada Qreberin tənhalığını bölüşsə
də, onun taleyini bölüşə bilmir. Məhəbbət
robinzoniadası bir müddət hər şeyi əvəz etsə
də, seçim məsələsini əvəz edə bilmir.
Elizabet Qreberi sevgiyçün həyata qaytardısa,
mübarizə üçün də seçim
qarşısında qoydu.
Qreber qəti qərara gəlir - zamanı yetişib.
Bu seçim romanın sonuncu fəslində göstərilir. Almanlar
rus partizanlarını ələ keçirirlər - iki
qadın, iki kişi. Onların mühafizəsi Qreberə
tapşırılıb. Ştreynbrenner istəyir ki, onları
qəsdən qaçmağa məcbur etsin və bu bəhanəylə
qaçış zamanı onları öldürsün. Qreber
onu qovur, əsirlərə siqaret verir.
Qreberdə nə isə insani cəhətləri sezən qoca partizan
pozuq alman dilində:
- Siz rəhmli adamsınız, - deyir - almanlar məğlub
olub.
Təklif
edir ki, onlara
qoşulub getsin, "əsir olmaq meyit olmaq deyil".
Qreber:
- Yox, - deyir - bu
çıxış yolu deyil. Bəs çıxış nədədi?
- deyə düşünür.
- Bunlar heç partizana oxşamır - Bunları buraxıb
dörd adamın həyatını xilas edə bilərəm.
Amma onlarla gedə bilmərəm, yox.
Ştreynbrenner yenidən peyda olur, silahını qaldırıb rusları
nişanlayanda Qreber onu qabaqlayır və öldürür.
Əsirləri sərbəst buraxır.
"Həyatında nəyəsə
qərar verildi".
Roman elə bununla bitə bilərdi. Belə olsaydı, əsər
"Yaşamaq zamanı, qərar vermək zamanı", yaxud
"Mübarizə etmək zamanı" adlana bilərdi. Amma
romanın adı "Yaşamaq zamanı, ölmək
zamanı"dır. Cümlə-adın ikinci hissəsi
romanın son abzasında açılır:
"O rusları gördü.
Qoca da çönüb Qreberi gördü, əlində
Qreberin atdığı tüfəng vardı, tüfəngi
qaldırıb Qreberi nişan aldı.
Qreber:
"Deməli, partizanlar
imiş", - deyə
düşündü. Tüfəngin qaranlıq lüləsi
elə bil get-gedə böyüyürdü. Qreber
qışqırmaq istədi, qısa müddətdə o qədər
söz demək gərəkdi ki...özü də tez-tələsik.
Zərbəni hiss etmədi, amma birdən torpağı,
otları lap yaxında gördü. Otlar yaxınlaşır,
yaxınlaşırdı, bütün səmanı
tutmuşdular, Qreberin gözləri qapandı".
Romanın belə sonluğu
mübahisələr doğurur. Özəlliklə
də, sovet oxucuları arasında. Müharibədə hər
bir insan təsadüfi gülləyə tuş gələ bilər.
Amma ədəbi əsər qəhrəmanları təsadüfən
həlak olmurlar. Remark yazırdı: "Həyatda təsadüflər
çoxdu. Onlar yalnız yaxşı ədəbiyyatda
olmur".
Aydındır ki, Remark Qreberin
ölümünü təsadüf saymır. Qreberi
öldürən onun xilas etdiyi qocadır, özü də
Qreberin kənara atdığı silahdan atəş
açır ona. Axı qoca Qreberin daxili aləminə hardan bələd
olaydı, içindəki təbəddülatı hardan biləydi?
Axı ona birlikdə qaçmaq təklif etdikdə də, təklifi
qəbul etməmişdi. O da həqiqətdir ki, qoca öz
ölkəsinə işğalçı kimi gəlmiş
düşməni öldürür. Düşmənin daxili
iztirablarından, şübhə və tərəddüdlərindən
nə xəbəri var? Amma axı həmin bu alman onu nəinki
öldürmədi, hətta onu öldürmək istəyən
həmmillətini gəbərtdi, rusları isə sərbəst
buraxdı.
Olsun ki,
bu finalla Remark
müharibənin heç bir məntiqə uyğun gəlməməsinə
işarə edir. Müharibə kimin haqlı, kimin haqsız
olduğuna məhəl qoymur. Rusları öldürmək istəyən
cəllad Ştreynbrenner də gorbagor olur, onları xilas edən
Qreber də həlak olur. Bəlkə də bu final
"itirilmiş nəslin" Heminquey tərəfindən dəqiqləşdirilmiş
deviziylə bağlıdır: "Qalib heç nə
qazanmır".
Bu tezis "itirilmiş nəslin" başqa bir görkəmli
yazıçısı, ingilis romançısı
Riçard Oldinktonun nəsrinə də aid edilə bilər.
Finalın bir şərhi
də - intiqam, qisas ideyasıdı. Qreber
daima şəxsi məsuliyyəti, şəxsi günahı
haqqında düşünürdü. Amma qisas onu da
haqlayır, çünki məsələ hər kəsin
şəxsi günahında deyil, hamının ümumi
müştərək məsuliyyətində və ümumi
günahındadır. Odur ki, hər hansı fərdin tövbəsi,
onu ümumi günaha şərikliyindən xilas edə bilməz.
Onun cəzalandırılmasına başqa səbəb aramaq
lazım deyil. Yetər ki, əlində silah
başqasının ölkəsinə təcavüz edib.
Və
"ölmək zamanı"
gələndə o, sonunu yad ölkədə,
yad səmanın altında tapır.
1960
Sözardı
Remark və
diplom işimlə bağlı bir səciyyəvi əhvalatı
da bu yazıma sözardı kimi əlavə etmək istəyirəm.
Diplomumu müdafiə edəndən sonra toplantıda
iştirak edən universitet müəllimlərimdən biri
Raisa Qoldina məni təbrik etdi və dedi ki, yaxşı olar,
bizdən bir kurs aşağı oxuyan tələbələrlə
görüşüm, onlarla da Remark haqqında bildiklərimi
bölüşüm, onları maraqlandıran suallara cavab
verim. O illər Remark SSRİ-də ən çox populyar olan Qərb
yazıçısı idi. Təklifi qəbul etdim, amma elə
bil şeytan qulağıma nə isə
pıçıldadı. Görüşdən əvvəl
oturub Remark üslubunda bir mətn yazdım. Mətndə Xossi
adlı personaj eynilə Remark qəhrəmanları kimi alma
arağı "Kalvados" içir, onlar kimi məhəbbət
macəralarında vaxt keçirir və s.
Bu təşəbbüsümdə o vaxt oxucular arasında ifrat Remark
heyranlığına bir etiraz çaları da vardı. Mənə
elə gəlirdi ki, Remark kimi yazmaq o qədər də çətin
iş deyil.
Bizdən
aşağı kursda
oxuyan tələbələrin içində
sonralar məşhur şair kimi tanınmış Mənsur Vəkilovu
və rejissor Məhərrəm Haşımovun qızı,
sonralar Maqsud İbrahimbəyovun birinci arvadı olmuş Tamilla
Haşımovanı xatırlayıram.
Çox
illər sonra Mənsur mənimlə söhbətlərində
bu məzəli vaqiəni gülə-gülə
xatırlayırdı. Görüşdə sözə onunla
başladım ki, Moskva tanışlarım Remarkın hələ
rusca çap olunmamış təzə əsərini mənə
göndəriblər, mən də o əsərdən bir
parçanı makinada köçürmüşəm və
sizə oxumaq istəyirəm.
Yazdığım mətni oxuyub qurtarandan sonra müzakirələr
başladı. Dedilər ki, çox maraqlıdı.
Remarkın üslubu heç dəyişmir, daha da püxtələşir.
Bu əsəri də əvvəlkilər kimi oxucunu cəlb edəcək
və s.
Bu vaqiə məzəli bir hadisə kimi yadımda qalıb, amma bir ona
təəssüf edirəm ki, bu zarafatımla çox
savadlı müəllimlərimizdən olan Raisa Qoldinanı da
pis vəziyyətə saldım. Çünki o da mənim mətnimi
Remarkınkı bilib, peşəkarlıqla təhlil etməyə
başladı. Gərək görüşü elə bu məqamda
tamamlayıb, sirri faş etməməliydim. Amma neyləməli
... Olan oldu, məsələni açıb hamını, o
cümlədən Qoldinanı da şok vəziyyətə
saldım.
Etirafıma şübhəylə yanaşanlarçün yazdığım
mətndə bir adı göstərdim. Oxuyanda Xossi
adlandırdığım personajın yazdığım mətndə
adını Xosməmməd qoymuşdum.
11 iyul
2023
ANAR
Ədəbiyyat qəzeti:
xüsusi buraxlılış.- 2023.- 22 iyul.-
S.10-11.