Bir az da kinosemiotika haqqında
"Əqrəb
mövsümü" teleserialı əsasında
"Əqrəb mövsümü"
teleserialını belə bəyənəcəyim
özümə də sürpriz oldu. Nədən bəyəndiyimi
elə buradaca düşünüm. Bu bəyəntidə
bir az görməmiş sevinci vardı, yəni "ura, bizdə
də belə film çəkilə bilər!".
Özü də teleserial boyu bu
düşüncə və onun doğurduğu sevinc
dalğa-dalğa artaraq sinisoiddə yuxarı qalxan
cızıq cızırdı. Başqa metaforanı da
işlədə bilərəm: bu sevinc dalğa-dalğa
artaraq axırda sunami kimi şahə qalxdı. Buradan
"Əqrəb mövsümü"nün ünvanına
bir öygünü aydırım: uzun teleserialların getdikcə
bezdirmək qorxusu var, bunun qarşısını filmin
çatdığı səviyyəni saxlamaqla, ya da hər dəfə
yeni səviyyəyə qaldırmaqla almaq olar. "Əqrəb
mövsümü"nün yaradıcıları, deməliyəm
ki, bu axırıncını bacarıblar!
İTV-nin göstərdiyi bu teleserialı
düşünmək üçün bir metodu köməyə
çağırım. Onun adı semiotikadır, yəni işarələr
və ya bildiricilər sistemi haqqında elmdir. İşarə və ya bildirici özündən
başqasını bildirən nəsnəyə deyilir. Ekrandakı şəkillər dünyadan nələrisə
bildirdikləri üçün audiovizual işarələr
sayılır. Filmlərdə, adətən,
ikonik, yəni təsviri, görükdürücü bildiricilər
daha çox olur. Bütün bu söylədiklərim
kinosemiotikaya əsas verir. Bu metod
dilçiliyə, estetikaya, hətta çağımızda
ad çıxarmış post-modernizmə (post-strukturalizmə)
güclü etgi göstərmişdir. Kinematoqrafla
ilgili semiotik yanaşmanı gerçəkləşdirən
görkəmlilər sırasında Sergey Eyzenşteyn, Pyer
Paola Pozolini (şair və kinorejissor), Umberto Eko var.
Hamısı məqalələr yazıblar. Kitabı, daha doğrusu, kitabçanı isə
ünlü Yuri Lotman yazıb. Onları mən
oxumalı oldum, kinematoqrafın semiotikasından Moskva Dövlət
Universitetində namizədlik dissertasiyasını yazanda.
Bunacan dilçiliklə, fəlsəfə ilə
məşğul olurdum. Elmi rəhbərimsə
ağzımı kinonun semiotikasına çevirdi. Faktiki olaraq bəndəniz naşı bir vəziyyətdə
ikən dünyada ilk dəfə kinonun semiotikasından
dissertasiya yazmalı oldu. İlk kitab, ilk məqalələrsə
artıq yazılmışdı. Heç
bilmirəm, məndən sonra kinonun semiotikasından başqa
dissertasiyalar oldu, ya olmadı?
İndi geriyə baxanda deyə bilərəm ki, elmi
işim çox spekulyativ idi, kinodilinin işarələri,
qrammatikası (məsələn, montaj prinsipləri)
haqqında düşüncə "istehsalatı", ürətimi
idi. Əslində,
bunda bir biclik vardı: kino tarixindən və praktikasından
biliyim az olduğu halda, başımın
içində terminlərdən "hörümçək
toru" toxuyub 150 səhifəni ağıllı və ya
ağıllı görünən gapla/gopla doldurmaq.
Dissertasiyanın
müzakirəsində kafedra müdiri öfkə ilə dedi
ki, burada hər şey var, fəlsəfə də var, məntiq
də var, - bircə kino yoxdur. Bunu eşidəndə ürəyim
az qala "trıp" eləyib yerə
düşdü. Özümə gəldim onun
axırıncı sözlərindən sonra: - "Ancaq
müdafiəyə buraxmaq olar". Beləcə,
mən kino üzrə kinonun tarixini heç də dərindən
bilməyən elmlər namizədi oldum.
Azərbaycan
kino tarixi ilə bağlı "öyünməli bir şey
yoxdur" düşüncəsi indi də məndən əl
çəkmir, yaxşı Azərbaycan filminə görməmişlik,
tamarzı, həsrət buradandır, hərçənd
"O olmasın, bu olsun"a, "Arşın mal alan"a həmişə ləzzətlə
baxmışam. Rasim Ocaqovun, Vaqif Mustafayevin filmlərinin
yüksək standartlara cavab verməsini qəbul edirəm.
Ancaq bir milli kino üçün bunlar az
olduğundan təriflənən hər Azərbaycan filminə
baxmağa inamsızlıqla gedirəm. "Əqrəb
mövsümü"nə baxanda bir işim də içimdəki
inamsızlıqla boğuşmaq idi.
Adını çəkdiyim teleserialın bir kodu detektiv
janrında açılır. Bu o deməkdir ki, biz,
tutalım, necə özbəkcə mətnləri özbəkcənin
sözlüyü (lüğəti) və qrammatikası əsasında
oxuyuruq, "Əqrəb mövsümü"nü də
detektiv janrının dilində anlamalıyıq. Örnəyin,
bu janrın bir süjet qaydası var: axırda ən az gözlənilən personaj qatil
çıxmalıdır. "Əqrəb
mövüsümü"nün sonunda bəlli olur ki, tikinti
maqnatı Qurban müəllimin (aktyor Abbas Qəhrəmanov)
birinci zövcəsindən Elnur adında (aktyor Əli
Əlizadə) oğlu varmış. O imiş ögey
qardaşlarını öldürüb, şaqqalarını
ora-bura atan. Motivi isə atasından öc, qisas
almaq idi. Bu serialı tənqid etmək istəyənlər
güman ki, intiqam aktını doğurmuş motivi zəif saya
bilərlər. Elnurun ögey bacısı
ilə insestual seksinə isə "lap ağ oldu" deyərlər.
Sanki bunu irəlicədən gözə alaraq
ssenarist (Azər Aydəmir) Elnurun dilinə onun türmədə
dəfələrlə zorlandığını salır
(bilmirəm, bəlkə də bu, serialın əsasında
durmuş romandan gəlir). Beləcə,
çağımızın dünya kinosunda qəzəbi, dəhşəti,
iyrəncliyi artırmaq üçün verilən erkəyi
zorlama aktı ilk dəfə Azərbaycan kinosunda intiqamın
motivini şiddətləndirən amilə çevrilir. Belə nəsnələr Azərbaycan həbsxanaları
üçün ilk dəfə olmasa da, Azərbaycan kinosu
üçün ilk dəfə olur. Teleserialda
Azərbaycan kinosu üçün belə "ilk dəfələr"
yetərincədir. Örnəyin, dialoqlarda Azərbacan
filmlərində heç vaxt səslənməmiş arqolar,
söyüşlər… Serialın
yaradıcıları dünyamızdakı tərbiyəsizliyi
filmlərində saxlamaq istəyirlər. Son
zamanlar Sosial mediada ayaq tutub yeriyən söyüşlər məni
bezdirib. Ancaq bezdirsə də, nədənsə,
"Əqrəb mövsümü" teleserialının
"tərbiyəsiz" danışıqlarını
düzgün seçilmiş üslub saydım. "Əqrəb mövsümü"ndə
dialoqlar ustalıqla qurulub, bir iki yerdə cümləni deməyə
nəfəs çatmır və rejissorun, aktyorun bu eyibi aradan
götürməyib də olduğu kimi saxlaması bədii
effekt təsiri bağışlayır. Sənətdə
bəzən qəsdən düzəldilməmiş
nöqsanlar da olur. Başlayırsan
düşünməyə, "niyə bunu düzəltməyib?"
Niyəsini tapmayanda dilxor olursan, tapanda əlinə
konfet verilmiş uşaq kimi sevinirsən.
Çağdaş kinoda boş yerdən qanı qaraldan və
ya sevindirən kadrlar ola bilən
"estetik fırıldaqlardandır".
Rus sözləri ilə azərbayancaya guya baməzə-duzlu
xallar vuran komikləri sevmirəm. Di gəl, "Əqrəb
mövsümü"ndə bu xalları da normal üslub
gedişləri kimi qavradım. Görünür,
serialın qurulmasında özünü göstərmiş
ustalıq bütün bu gedişlərin eyməndirici
çalarlarını görünməz-eşidilməz
etmişdi. Ancaq ümid edirəm ki, teleserialın yaradıcıları
və bütünlükdə Azərbaycan kinosu
söyüş və rus sözləri ilə bədii effekt
yaratmaq məsələsində ağ etməyib,
bunun bayağı-şit xallar olduğunu unutmayacaqlar.
Hər detektivdə heç şübhələnməyən
adamın qatil çıxarılmasını hamı eyni
cür təkrar etsə, darıxdırıcı bir nəsnə
alınar. Ona görə də köməyə cürbəcürləşdirmə
texnikası gəlir. Bir detektivdə
qisasın motivi kiminsə dərsini vermək olur, o birisində
cinayət təsadüfdən doğduğu üçün
gizlədilir, üçüncüsündə yüksək
amal uğrunda öc alınır. "Əqrəb
mövsümü" teleserialında evin adamı cildinə
girib serialın əvvəlində yaxşı oğlan
saflığında görünən Elnur heç də pis
oğlanlara oxşamayan ögey qardaşlarını
öldürür ki, atasından qisas alsın (hərçənd
atasını öldürməklə də bunu edə bilərdi).
Cinayətlərin
etnik, kültür cürbəcürlüyü də var.
Unutmuşam, bunu kazaklar, yoxsa məmlüklər haqqında
deyiblər: onlar qırxıq başlarının peysərində
at quyruğu kimi saç saxlayırdılar ki,
döyüşdə yeniləndə düşmən
başlarını kəsən zaman barmağını
ağızlarına soxub onları murdarlamasın,
saçlarından tutub başlarını kəssin. Bu dediyim, sözsüz, cinayətin özü deyil,
onun edilməsinin texnikasıdır. Sadəcə,
öldürmək aktının kültürsəl koloritinə
bir örnəkdir. Sənət bir şeyin
ucundan tutub başqa şeyləri gətirməyi sevir. Bu üzdən cinayəti cürbəcürləşdirəndə
onunla türlü nəsnələri də gətirir.
Kino tarixində detektivin şəxsiyyyəti cürbəcür
görünüş və xasiyyətlərlə portretləşdirilir. Birinin
ağzında həmişə siqar olur, o birisində siqar
çöplə əvəz olur (yəni tərgitmək istəyir),
biri sap-sağlam, o biri təngənəfəs olur, biri daş
kimi möhkəm cizgilərdə, o birisi şişkin sifətdə
verilir - hamısı bir funksiyanı fərqli sifətlərdə
yerinə yetirirlər. Konan Doylun ünlü detektiv
novellalarında Şerlok Holms, doktor Votson və Skotland
Yardın inspektoru Lestreydin ilişgiləri personajların
münasibətlərinə türlü psixoloji çalarlar
verərək paxıllıqdan tutmuş axmaqlığacan,
"mənəm-mənəmçilikdən" tutmuş hərif
yerində qalmağacan bütün halların peyda olmasına
ayaq verir.
Cinayətkarın axtarışı adamları gərgin
psixoloji durumda saxlamalıdır ki, əsər maraqlı olsun. Dediyim kimi, bədii
əsərdə bir nəsnəni dartanda başqa nəsnələr
də gəlməlidir. Konan Doylda Şerlok
Holmsun əl-ayağına inspektor Lestreydin dolaşması
komik durumlar törədir. Onlar isə
novellalara sosial kəskinlik gətirir. İnspektor
Lestreyd dövlət təmsilçisidir. Onu
komik hallara salmaqla Konan Doyl elə bil Dövlət qurumundan vətəndaşların
hayıfını alır. Axı, vətəndaşların
hakimiyyətdən narazılığı demokratik toplumlarda
adi haldır. Ona görə də iqtidara
sataşmaq, hakimiyyəti dolamaq vətəndaşlarda sadistik
sarı simi tərpədir. Bu üzdən
Konan Doylda Britaniyanın nüfuzlu Skotland Yardını dolama hədəfinə
çevirmək qrotesklə sosial-siyasi yükü çəkib
novellalara gətirir. "Əqrəb
mövsümü" teleserialındasa Baş prokuror Akif
müəllimin (Elşən Rüstəmov) qrotesk şəkildə
verilməsə də, hər halda, həmişə deyinməsi
onun gəzdirdiyi ciddiyyət imicini lalıxladır.
Teleserialda iki müstəntiqin - Kənanın (aktyor Hikmət
Rəhimov) və Raufun (aktyor Azər Aydəmir) ilişgilərini
adilikdən çıxartmaq üçün onlara öcəşkən
xarakter verilir.
Bütün serial boyu gözləyirsən ki,
onlar indi partlayıb söyüşəcəklər. Partlayışın ərəfəsində bulunmaq
həmişə gərginlik gətirir. Raufla
Kənanın öcəşkən münasibətləri də
seriala bu gərginliyi gətirir.
Başqa detektivlərdə belə
üçlüyün görünüşü, boy-buxunu
kontrast fərqində verilərdi. Bizim teleserialda isə
üçü də yaraşıqlı, boy-buxunlu orta
yaşlı adamlardır. Düzdür, bu
oxşarlıq serialın etgisini pozmur, ancaq rejissor (Emil Quliyev)
gələcək işlərində belə hallarda
kontrastı portret fərqləri əsasında tündləşdirsə,
pis olmaz ("Fantomas" filmində jurnalist Fandorla, yəni
aktyor Jan Mare ilə komissar Jüvün, yəni aktyor Lui de
Fünesin kontrastı kimi). Düzdür,
bizim teleserialda Kənanın ətiacı
danışığı, davranışı
görünüş təzadının zəifliyini kompensə
edir.
Filmlər semiotik olay kimi hansısa milli kültür
kodlarından və bildiricilər (işarələr)
toplusundan doğur. Pyer Paolo Pozolini bu kodları bəlirtmək
üçün "həyat sintaqmları" terminini işə
salmışdı. Dildə sintaqm söz
birləşmələridir. Davranışlarda
isə iki işarənin birləşməsidir, tutalım,
çay içəndə kinogörüntüdə
adamın şəkli stəkanla birləşir. Başqa
örnək: Azərbaycanda yerə düşmüş
çörəyin qırağa vızıldadılmasnı
görməzsən. Deməli, bu həyat
sintaqmı bizdə yoxdur. Ayaqqabının
altı bizdə murdar sayılır. Amerikada
isə murdar sayılmadığından Hollivud filmlərində
adamlar ayaqqabıda ayaqlarını yastığa qoymaqdan eymənmirlər.
Ərəblərdə kiməsə ayaqqabı
atmaq ən ağır təhqirdir. Onun
üçün də bir jurnalist mətbuat konfransında
oğul Buşa ayaqqabı tullamışdı.
Amerikan filmlərində ofisə gəlmiş məhrəm
qonağın ayaqlarını qaldırıb masaya qoyması
onlardakı həyat sintaqmından doğur, bizdə filmdə
bu olsa, amerikanizm kimi qavranılar. 50-ci illərəcən
Hollivud filmlərində unitazı göstərmək yasaq idi.
Unitazda hamı oturur, di gəl, bu həyat
sintaqmı filmlər üçün bloka
salınmışdı. İndi Hollivud
filmlərində unitazda oturmuş qızı göstərmək,
qusanda əlini unitaza qoyan, duranda əlini yumayıb
ağzına aparan qadını göstərmək adi realizm
sayılır. Deməli, elə
yaşantı sintaqmları var ki, ancaq bir millətə, bir
uyqarlığa xas olur, elələri də var ki, unitazda
oturmaq kimi universaldırlar və universal olsalar da filmlərə
buraxılmırlar. Buraxılsalar şok
yaradırlar, ya da hiddət doğururlar. "Əqrəb
mövsümü" serialında həm tipik Azərbaycan
sintaqmları var, həm də başqa Azərbaycan filmlərində
etik səbəblərdən bloka salınmış işarələr
var. Teleserialda, oğlanla qızın dodaq-dodağa
öpüşməsi başqa filmlərdə bloka
düşmüş sintaqma örnəkdir. Hind və türk filmlərində bu sintaqmların
bloka düşməsi son illərdə aradan
götürülməkdədir. Götürülməkdə
olsa da rejissorlar onu xəsisliklə filmlərinə
buraxırlar. Dodaq öpüşü
Hollivudda 50-ci illərəcən yasaqda olsa da, sonralar kinoda
fontan vurdu, fürsət düşən kimi hamı əmişməyə
başladı. Çağımızda Amerikan, Avropa
filmlərində dodaq öpüşləri o qədər
çoxdur ki, urvatdan düşüb.
Yasaqdan
çıxmış kinobildiriciyə və ya yaşantı
sintaqmına başqa örnək: son zamanlar Hollivud filmlərində
mütləq geyə rast gələrsən. Ekrandakı
gey şəkli gerçəklikdəki geylərin ikonik, yəni
təsviri işarəsidir. Azərbaycan
filmlərində hələ ki bu personaja (işarəyə)
rast gəlməzsən. Batıda isə
sanki şərt qoyulub, hər filmdə gey olmalıdır.
Niyə? İnanmıram ki,
realizm xətrinə. Güman ki, Batı
kinosənəti geylər faktına adamları öyrəşdirmək
istəyir. Hələ ki o, geyi romantik
oreola bürüyə bilməyib, ona görə də klassik
sevgi münasibətlərinə heyranlığı geylərin
sevgisinə keçirə bilməyib. Hətta
Hollivud geylərə ciddi səviyyədə heyranlıq da
yarada bilmir, kinayəni, türlü neqativləri asanlıqla
geyə yükləyə bilsə də. Beləcə,
dünyada olanları kinodili filtrindən keçirəndə
cürbəcür təhriflər alınır.
Semiotikada işarələrin bir-birinə bağlanma
qaydasına qrammatika deyilir. Montaj kadrların
bağlanma qaydası olduğundan kinoqrammatikaya aiddir. "Əqrəb mövsümü"nün bəzi
seriyalarında montaj edilən kadrların uzunluğu normal olur,
yəni onlarda Antonioni və Tarkovski filmlərindəki uzun
çəkən kadrlara rast gəlmirsən. Ancaq elə seriallar da var ki, qısa sürən
kadrlardan montaj yapılır. Bunu qeştald
psixologiya ilə açıqlayım. Bu
psixoloji nəzəriyyə XIX yüzildə populyarlıq
qazansa da, ömrü çox çəkməmişdi. Son zamanlar "qeyştald" termini yenidən dillərə
düşüb. Bu nəzəriyyəyə
görə, bizim bilincimizin rastına çıxan
yarımçıq görünən nəsnələri
bütövləşdirmək bacarığı var. Örnəyin
rəssam üzün ovalının bütün xəttini
cızmır, ancaq biz qavrayanda başımızdakı
qeştald üzü bütövləşdirir. "Əqrəb mövsümü"nün
qısa kadrların montajında olan bölümlərində
qeştald mexanizmi işlədiyindən biz filmin dilini tuturuq.
Yoxsa XX yüzilin erkənlərində kino ilə ilk tanış olan afrikalıların gününə
düşərdik. Onlar filmdə iri planda
göstərilən üzləri kəsik baş kimi
görüb dəhşətə gəlirmişlər. Yalnız sonrakı tanışlıqda bilinclərində
qeştaldlar formalaşdığından normal
tamaşaçı oldular.
Beləliklə!
Beləliklə, mən "Əqrəb
mövsümü" teleserialının ana ideyasından
danışmadım, çünki normal savadı olan hər kəs
seriala baxanda bu ideyanı ondan oxuya bilər. Mən filmin necə yapılmasını da bitdə-bitdə
incələmədim, qoy bunu tələbələr İncəsənət
və Mədəniyyət Universitetinin diplom işlərində
edib İnternetə qoysunlar. Mən, sadəcə,
niyə bu yeni serialı bəyəndiyimi örnəklərdə
göstərməyə çalışdım.
Son düşüncəmsə budur. Dünya kinosənətinə
inci verəcək filmlə mənim işim yoxdur. Ancaq
"Əqrəb mövsümü" göstərdi ki, bizdə
artıq türk-latın Amerika serialları səviyyəsində
seriallar çəkməyə peşəkarlığı
çatan yaradıcılar var. İndi satışdan TV
kanallara pul gətirəcək melodramlara keçmək gərək
ki, gözəl qızlar ataları kasıb-kusubdursa, gözəlliklərindən
məhz kinoda qazansınlar, rejissor dahi deyilsə,
ustalığından kasıblığın
daşını ətəyindən atsın. Kino
sənayesi Azərbaycanda çoxlu pullar fırlanan yerlərə
çevrilməlidir ki, sənətimiz yoxsulluğun
yazıqlığından çıxsın.
Niyazi MEHDİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 4 mart.- S.4-5.