O, bir məktəb idi...
Tarixlə üz-üzə
dayanmış adam
(Portret cizgiləri)
1
"Naxçıvan"
qəzetinin baş redaktoru Rizvan müəllimin xahişi ilə
bu yazını başlamaq istəyəndə xəyal məni
birdən-birə düz iyirmi altı il
bundan əvvələ - 1969-cu ilin iyul ayına apardı...
O vaxt mən
cavan bir aspirant idim, yay istirahətinə Kislovodska getmişdik
və orada eşitdik ki, Heydər Əliyev Azərbaycan KP
MK-nın birinci katibi seçilib. Yaxşı
yadımdadır, bu xəbərin özü qəribə bir
yenilik əhvali-ruhiyyəsi gətirdi, yeni ümidlər
yaratdı, çox qısa bir müddətdən, xüsusən,
avqust plenumundan sonra, respublikada elliklə bir nikbinlik yarandı
və tale belə gətirdi ki, bizim, yəni
altmışıncı illərdə ədəbiyyata gəlmiş
ədəbi nəslin bir qələm sahibi kimi
formalaşması yetmişinci illərə təsadüf etdi
və bütün bu illərdə Azərbaycan ədəbiyyatı
və ümumiyyətlə, Azərbaycan mədəniyyəti
ilə bilavasitə Heydər Əliyev arasında mənəvi
və mən deyərdim ki, məhrəmanə bir körpü
yarandı.
Bu barədə
mən 1992-ci ildə Heydər Əliyev haqqında
yazdığım oçerkdə bəhs etmişdim və
indi təkrara varmaq istəmirəm, amma, əlbəttə, o
uzaq 69-cu ildə bütün fikri-zikri ədəbiyyata
bağlı olan bir cavan kimi, mənim heç vaxt
ağlıma gəlməzdi ki, SSRİ dediyimiz o nəhəng
imperiya kartdan quraşdırılmış evcik kimi, tar-mar
olacaq və yeni, müstəqil Azərbaycanın Prezidenti Heydər
Əliyevi mən yalnız bir yazıçı kimi kənardan
yox, həm də həmin dövlətdə vəzifə
tutmuş bir adam kimi yaxından müşahidə edə biləcəyəm...
Heydər
Əliyev haqqında çox yazılıb, amma, şübhəsiz
ki, yazılacaq kitablar, aparılacaq tədqiqatlar hələ irəlidədir,
gələcəkdədir, çünki tarix özünə
mənsub olan şəxsiyyətləri heç vaxt diqqətdən
kənar qoymur, illər keçir, onilliklər, yüzilliklər
bir-birini əvəzləyir, tədqiqatlar isə dayanmır,
yeni-yeni faktlar aşkar olunur, yeni-yeni kəşflər ortaya
çıxır.
Eyni zamanda Heydər Əliyev özü tarixi məsuliyyəti
dərindən dərk edən bir şəxsiyyətdir. Bəzən mənə
elə gəlir ki, yalnız mühüm qərarları qəbul
edərkən yox, adicə gündəlik qayğıların
həllində də o, tarixi ona baxan, onun hərəkətlərini
izləyən bir varlıq kimi yanında hiss edir. Elə
bilirəm ki, təəssüratım məni aldatmır, belə
də var, çünki söhbət daxilən zəngin və
emosional, amma impulsivlikdən uzaq, ən gərgin
çağlarda belə, özünü səfərbərliyə
almağı bacaran, iradəli və qorxmayan, çəkinməyən,
özünə inanan və öz böyük
imkanlarını qiymətləndirməyi bacaran unikal bir şəxsiyyətdən
gedir - müstəqil Azərbaycanın bu günün keşməkeşli
yolları arasından magistral müəyyən edib, bir
dövlət kimi gələcəyə doğru aparan şəxsiyyətdən.
Məhz bu fitri keyfiyyətlərinə görə onu
yamsılayanlar, onun ayaqqabısını geyib, yerişini yerimək
istəyənlər, əslində, gülünc vəziyyətə
düşürlər, çünki onların imkanları və
iddiaları arasında bir təzad yaranır.
Heydər Əliyevin imkanları yalnız onun özünə
məxsusdur, başqasına yox.
Misal
üçün, son iki ildə mən bunun dəfələrlə
şahidi olmuşam və hər dəfə də mat qalmışam
ki, Heydər Əliyev, deyək ki, ağır və
üzücü səfərdən qayıdıb, aeroportda məlum
olub ki, filan ölkənin dövlət bayramıdır, səfirlik
qəbul düzəldib, ora gedib təbrik etmək
lazımdır, dərhal, yəni yarımca saat da istirahət
etmədən maşına minib o qəbula gedib, həmin
ölkə ilə və ümumiyyətlə, xarici siyasətlə
bağlı parlaq nitq söyləyib, sonra oradan
çıxıb kənd təsərrüfatı
işçilərilə görüşüb, bu sahənin
problemləri və həmin problemlərin həlli yolları
ilə bağlı çıxış edib, sonra heç bir
fasiləsiz təhsil işçiləri ilə
görüşüb, təhsilin müasir vəziyyəti və
vəzifələri barədə danışıb, sonra da bir
görkəmli şairin, yaxud rəssamın yubileyində
iştirak edib, onun yaradıcılığı haqqında, Azərbaycan
mədəniyyətində tutduğu yer barədə
professional söhbət açıb...
Və bu bir istisna deyil, onun gündəlik işinin tərkib
hissəsidir.
O, bu
çıxışlara necə hazırlaşır, bir-birindən
tamamilə fərqli sahələri dalbadal necə ehtiva edir,
axı, bir dəqiqə də boş vaxtı qalmır ki,
heç olmasa, psixoloji cəhətdən özünü
kökləsin... Bu, həqiqətən, mənim
üçün bir sirr-xudadır...
Mən həmişə
fikirləşirəm ki, Heydər Əliyevin köməkçilərinin
işi bir tərəfdən çətindir, çünki tələbat
böyükdür, böyük də məsuliyyət var, o
biri tərəfdən də asandır, çünki onun
üçün başqa dövlət
başçıları kimi, gecə-gündüz əlləşib,
faktlar toplayıb, sitatlar yığıb
çıxış yazmaq, məruzə hazırlamaq lazım
deyil. Bu işi köməkçilərinin əvəzinə
onun özünün fitri istedadı görür.
2
Heydər
Əliyevin bir siyasət adamı, dövlət
başçısı kimi elə xüsusiyyətləri var
ki, onlar bir yerdə onun adı ilə bağlı olan məxsusi,
personal bir "siyasi idarəetmə" məktəbi
yaradır və mən çox istərdim ki, özüm də
daxil olmaqla, vəzifə sahibləri, səlahiyyətli şəxslər
bu məktəbdən nəsə əxz etsinlər,
götürsünlər, bəlkə gələcəkdə
daha da inkişaf etdirsinlər.
Fikrimi bu yazının məhdud çərçivələri
daxilində əyaniləşdirmək üçün cəmi
ikicə misal gətirmək istəyirəm və miqyas etibarilə
bir-birindən fərqli olan bu misallardan biri lokal (amma çox əhəmiyyətli!)
səciyyə daşıyırsa, ikincisi, mənim fikrimcə,
ümumiyyətlə, siyasət aləmində yeni
sözdür və həqiqətən, siyasət dərsliklərinə
düşəsi bir epizoddur.
Adətən, Heydər Əliyevdən bəhs edən məqalələrdə,
söhbətlərdə onun fenomenal hafizəsindən,
yaddaşından bəhs edirlər və bu, həqiqətən,
belədir.
Amma Heydər Əliyevin başqa bir fenomenal xüsusiyyəti də
var: qulaq asmaq bacarığı, dinləmək qabiliyyəti,
səbri.
Hərdən Prezident əlaqədar sahənin rəhbərliyi
ilə, ayrı-ayrı vəzifə sahibləri ilə
kiçik müşavirələr keçirir və mən bu
son iki ildə dəfələrlə şahidi olmuşam ki, həmin
müşavirələrdə Heydər Əliyev necə
böyük bir səbrlə çıxış edənlərə
qulaq asır.
Nə gizlədim, danışanların, məlumat verənlərin
hamısının ağzından dürr tökülmür,
bəzən qulaq asdıqca, şəxsən mənim canım
sıxılır, hansı bir səviyyəsiz
çıxış isə adamı əsəbiləşdirir
və bu səviyyəsizliyi, şübhəsiz ki, ilk növbədə,
elə Heydər Əliyevin özü görür, amma, hətta
belə məqamlarda belə, danışanın
sözünü kəsmir, söylənən fikirləri, gətirilən
arqumentləri axıracan dinləyir. Bu da bir vergidir və elə
bilirəm ki, dövlət başçısı
üçün çox vacib vergidir: adamlara öz sözlərini
axıra qədər deməyə münbit zəmin yaratmaq...
İkinci
misal isə məni fikrən iki il bundan əvvələ
- 1993-cü ilin avqustuna aparır. Heydər Əliyev Respublika
Ali Sovetinin sədri, ölkə isə ciddi siyasi böhran
içində idi və belə bir vaxtda Bakıda gizli vərəqələr
yayırdılar, o vərəqələrdə şəxsən
Heydər Əliyevin əleyhinə hədyanlar
yazırdılar, xalqı, guya ki, ayağa qaldırmaq istəyirdilər.
Belə bir vəziyyətdə artıq dövlətə
başçılıq etməyə başlamış Heydər
Əliyev nə elədi? Milli Məclisin canlı yayımla bütün ölkəyə
göstərilən iclasında həmin vərəqələrdə
yazılanları kamera qarşısında ucadan oxutdurdu və
küncdə-bucaqda gizli-gizli üç nəfərin, beş
nəfərin arasında yayılan həmin vərəqələrdə
yazılanları yeddi milyonluq xalq eşitdi, bununla da o vərəqələri
yazanların və yayanların istədiklərinə tamamilə
əks bir effekt, həm də çox güclü bir effekt
alındı. Bu, çox şey deyən və
mənim fikrimdə unudulmaz bir dərs idi.
3
Bir cəhəti qeyd etmək istəyirəm, bilmirəm
buna səlahiyyətim çatır, yoxsa yox, amma, hər halda,
yazıram, çünki bunu mühüm hesab edirəm. Mən Heydər Əliyevin
ailəsinə yaxın adam deyiləm, amma kənardan kənara
da olsa, uzun illərin müşahidəsi, ayrı-ayrı, ilk
baxışda bəlkə də kiçik görünən
detallar içərisində bir həqiqət mənim
üçün (və bilirəm ki, yalnız mənim
üçün yox!) gün işığı kimi
aydındır: bu adam bütün varlığı ilə rəhmətlik
həyat yoldaşına, övladlarına, nəvələrinə
bağlıdır və belə bir həyat yoldaşı,
ata, baba bağlılığı çox
mühümdür, ona görə ki, millətə, vətənə
bağlılığın da kökü elə oradan
başlayır.
Bəşəriliyə
gedən yol millidən keçdiyi kimi, millətə, vətənə
məhəbbət də ailədən gəlir və qədim
Roma imperiyasından bu tərəfə tarix sübut eləyib
ki, məhz məişətdə, şəxsi həyatda,
şəxsi əxlaqda ciddi və səmimi olan dövlət
başçıları öz ölkələri
üçün tarixi işlər görməyi bacarıblar,
əks təqdirdə dövlət başdan
çürüyüb məhv olub, necə ki, elə həmin
qədim Roma imperiyasının özü dağılıb,
tarixin çevrilmiş səhifəsinə döndü.
Heydər
Əliyevin Azərbaycan xalqına bağlılığı,
bu xalqın məişətinin ən xırda detallarına
belə bələd olması, onun psixologiyasını və
xarakterini dərindən duyması, bu xalqın mənəviyyatının
folklorda, ümumiyyətlə, sənətdəki bədii-estetik
ifadəsini incəliklərə qədər hiss etməsi, Azərbaycan
dilini bütün zənginliyi ilə bilməsi mənim
üçün həmişə ön planda olub. Həm də elə bilirəm yalnız mənim
üçün yox, ümumiyyətlə, Azərbaycan
yaradıcı ziyalısı üçün. Və həmişə də milliyə, kökə
tərəf səsləyib və sövq edib.
Bu mənada
yetmişinci illərdəki, səksəninci illərin əvvəllərindəki
"sosialist əməyi qələbələri"nin,
"qızıl bayraqlar"ın arxasında da, ilk növbədə,
xalqın milli özünütəsdiqi dayanırdı və
bir neçə il bundan əvvəl mən
bu barədə yazmışdım. O "əmək qələbələri",
"qızıl bayraqlar", respublika bayrağına
taxılan o ordenlər böyük və dövrü
üçün çox cəsarətlə yaradılmış
aysberqin görünən hissəsi idi, mühümü,
vacibi, əsası isə, yəni xalqın, hərgah belə
demək mümkünsə, gizli özünütəsdiqi isə
həmin aysberqin görünməyən, suyun altında qalan
hissəsi idi... Vaxt gələcək və
bütün bunların hamısı elmi tədqiqat obyekti
olacaq, öyrəniləcək, dəqiqləşdiriləcək,
çünki ən obyektiv meyarlar bizə yox, əlbəttə,
tarixə məxsusdur.
Yadıma
gəlir, Füzulinin 500 illiyi münasibətilə Türkiyədə
olduğumuz vaxt parlamentin sədri Cindoruq, Prezident başda
olmaqla Azərbaycan nümayəndə heyəti üzvlərinin
şərəfinə qəbul düzəltmişdi və
bizim gözəl müğənnimiz Səkinə
İsmayılova orada "Küçələrə su səpmişəm"i
oxudu. O mahnının Heydər Əliyevə necə dəruni
təsir etməsini görmək üçün, xüsusi
qabiliyyət yiyəsi olmaq lazım deyildi, həmin mənzərə
indi də mənim gözlərimin qabağındadı və
o zaman mən Heydər Əliyevə baxa-baxa fikirləşdim
ki, bu adam ki, Azərbaycan mədəniyyətinə bu dərəcədə
bağlıdı, bu mahnı ki, onun milli hisslərini bu dərəcədə
tərpədir, həyatının səkkiz ilini Moskva
mühitinə (özü də kommunist rejimli rəsmi
mühitinə!.. bəlkə də mühacirətinə!..)
necə dözüb? Bu da, görünür, onun iradəsinin,
daxili səliqəsinin səfərbərlik gücünün
bir göstəricisidir...
Xatirə məni 1982-ci ilin sonlarına aparır, o vaxta
ki, Brejnev ölmüşdü, Andropovun fərmanı ilə
Heydər Əliyev SSRİ Nazirlər Soveti sədrinin birinci
müavini təyin edilmişdi, Sov. İKP MK-nın
plenumunda isə Siyasi Büronun üzvü seçilmişdi və
Bakıdan Moskvaya köçürdü.
O zaman bir
dəstə yazıçı, o cümlədən də mən
daxil olmaqla bir neçə cavan yazıçı da onunla
xudahafizləşmək üçün yanına getmişdik
və onda onun hansı bir çətinliklə Azərbaycandan
ayrılmasının, necə deyərlər, Azərbaycandan
qopa bilməməsinin şahidi olduq. O sidq-ürəkdən
kövrəlmişdi və bunu heç cürə gizlədə
bilmirdi və yadıma gəlir, onda mən bir heyrət
içində fikirləşdim ki, insan xisləti, doğrudan
da, sirr-xudadır: bir tərəfdən o cürə Əliyev
zəhmi və sərtliyi, hətta bəzən
amansızlığı, bir tərəfdən də belə
bir hisslər aləmi, belə bir açıqlıq... Bu mənim üçün bir yazıçı
kimi, çox maraqlı müşahidə idi və gizlətmək
istəmirəm, həmin maraq indiyə kimi davam edir.
İndinin özündə də mən bəzən onun şəxsiyyətində
elə gözlənilməz cəhətlər müşahidə
edirəm ki, elə bil, onu birinci dəfə görürəm,
birinci dəfə eşidirəm...
Orasın da yaxşı xatırlayıram ki, həmin
görüşdə Heydər Əliyev Azərbaycanın gələcək
vahidliyi haqqında danışdı və elə
danışdı ki, elə bil, söhbət müstəqil
bir dövlətdən gedir. Bunun həmin
dövrün kontekstində və Heydər Əliyevin
tutduğu vəzifənin səviyyəsində nə demək
olduğunu, elə bilirəm ki, izah etməyə ehtiyac yoxdur.
O söhbəti mən təfərrüatı ilə qeyd
etmişdim, hardasa arxivimdə durur və haçansa, əlbəttə,
yazılacaq. Necə deyərlər, niyyət olmasın, qismət
olsun...
4
Bəzən
Heydər Əliyevin keçirdiyi müşavirələrdə
özümdən asılı olmayaraq ətrafa baxıram və
ətrafımdakıların üç il,
beş il bundan qabaqkı vaxtlarını gözümün
qabağına gətirirəm, elə bil ki, cürbəcür
müşavirələri, məclisləri, görüşləri
təzədən görürəm, bu adamların söhbətlərini,
çıxışlarını, hərəkətlərini,
şəxsən mənimlə mübahisələrini və
dedikləri sözləri xatırlayıram.
Bəli,
onların bəziləri zaman dediyimiz məhək
daşının sınağından çıxıb və
bu gün də Prezidentin gözlərinin içinə
baxmağa, Prezidentlə və onun xətt-hərəkəti
ilə bağlı söz deməyə, fikir yürütməyə
mənəvi haqları var və doğrudan da, dünyanın
işləri qəribədi, bu adamlar, adətən, özlərini
gözə soxmaq, mənəvi haqlarından sui-istifadə etmək
(hərgah belə demək mümkünsə!) həvəsində
olan əxlaq sahibləri deyillər.
Ancaq
zamanın sınağından çıxmayanlar da, təəssüflər
olsun ki, az deyil... Bəlkə bu mənim
subyektiv fikrimdir, bəlkə bu adamların hərəsinin
öz bəraəti var, ola bilər, amma mən
düşündüyümü yazıram və həmin
"bəraəti" də sidq-ürəkdən qəbul edə
bilmirəm.
Ən maraqlısı odur ki, bu gün daha artıq
gözə girməyə çalışan və canfəşanlıq
eləyən də bəzən onlardır. Təbii ki, mən bu
adamların heç birinə inanmıram, onların "vəfadarlığını"
saxta hesab edirəm, Prezidentin rəhbərliyi ilə Azərbaycan
dövlətçiliyinin mənafeyinə xidmət etmələrinə
şübhə ilə yanaşıram və eyni zamanda, gizlətmirəm,
bir təskinliyim də var ki, bu səpkili "iqtidar
bülbülləri" həmişə, bütün
dövrlərdə, epoxalarda olub və görünür, həmişə
də olacaq.
Bir epizod yadıma düşür. 1991-ci ilin mart ayı idi və
biz Müslüm Maqomayev adına
Filarmoniyanın binasında Azərbaycan
yazıçılarının IX qurultayını
keçirirdik. Qurultayın
açılışına bir müddət qalmış mən
dəhlizdə dayanıb bir nəfərlə söhbət
edirdim. Bizdən bir az aralıda o
vaxtın yüksək rütbəli yerli partiya məmurları
dayanmışdı. Mənim söhbət
etdiyim şəxsin üzü filarmoniyanın küçə
qapısına tərəf idi və biz nə barədəsə
fikir mübadiləsi edirdik. Birdən bu
adamın sifəti göz-görəti əyildi və o
ağzındakı sözü yarımçıq kəsib
sürətlə filarmoniyanın foyesinə tərəf getdi
(əslində, qaçdı!). Mən əvvəlcə
bir şey başa düşmədim, hətta fikirləşdim
ki, bu yazıq birdən-birə sancılandı, ya nə isə
ona bir şey oldu. Sonra sövq-təbii
filarmoniyanın küçə qapısına tərəf
baxdım və gördüm ki, Heydər Əliyev
qardaşı ilə birlikdə bir "Jiquli"
maşınından düşüb filarmoniyaya girərək
bizə sarı gəlir. İndicə mənimlə
söhbət edən şəxsin belə bir panika ilə
qaçmağının səbəbi də, sən demə,
bu imiş, çünki yanımızdakı "anti-əliyevçi"
partiya məmurlarının yanında onunla görüşməkdən
qorxmuşdu.
Bilmirəm,
Heydər Əliyev bu qaçışı gördü, yoxsa
yox (hər halda, görmüş olardı, onun xüsusiyyətlərindən
biri də budur ki, ən kiçicik detal belə, gözündən
yayınmır), mən isə bu hadisə ilə bağlı
daxili pərtlik və pərişanlığımı gizlətməyə
çalışaraq uzun sürən ayrılıqdan sonra
yenidən yazıçılarla görüşməyə gəlmiş
Heydər Əliyevə "xoş gəlmisiz" elədim və
xeyli müddət insan xislətinin miskinliyindən və
dönüklüyündən xəbər verən bu epizodun
ağır təəssüratı məni rahat buraxmadı.
Məsələ
burasında idi ki, həmin qaçan şəxs vaxtilə
bilavasitə Heydər Əliyevin irəli çəkdiyi, vəzifə
verdiyi, bəzi günahlarının üstündən
keçdiyi bir adam idi, raykomun birinci katibi
işləmişdi, sonra nazir olmuşdu... Və mən bu
epizodu bir də ona görə xatırlayıram ki, həmin adam indi də yeni vəzifədədir və
danışanda ağzına çullu dovşan
sığışmır.
Heydər
Əliyev müsahibələrində,
çıxışlarında bir neçə dəfə
deyib ki, onun şəxsi dostları olmayıb, onun
üçün dostluq da, yoldaşlıq da iş adamları
ilə bağlı olub. Doğrusunu deyim ki, bu etiraf bəzən
mənim üçün tragik bir etiraf kimi səslənir,
daxili tənhalıqdan, gizli iztirabdan xəbər verir,
beşgünlük həyatda özü üçün
yaşamağa vaxtı olmayan, amma daxilən zəngin və
emosional bir insanın (həm də təbiəti etibarilə
yaradıcı bir insanın) hər hansı şəxsi
ünsiyyətdən məhrum güzəranından xəbər
verir. Bir yazıçı kimi deyə bilərəm ki, bu
çox çətin güzərandı... Onsuz
da çətin dünyada çətin bir güzəran.
Və mən fikirləşirəm ki, belə bir adama
qarşı iş yoldaşlarının dönük
çıxması, hətta bəzilərinin üzdə
gülüb, tərifləyib, arxada hörümçək
toru toxuması və yaxud toxunan o hörümçək
torunu görüb, ondan xəbər tutub özünü
görməməzliyə, bilməməzliyə vurması
yalnız bəndəyə yox, Allaha da xoş gedəsi şey
deyil...
Əlbəttə,
xəyanət dünyanın ən ağır, ən iyrənc
bir hadisəsidir, amma mehrini-məhəbbətini işə və
iş yoldaşlarına salmış bir nəfərə
qarşı xəyanət ikiqat ağır, ikiqat iyrənc və
ikiqat sarsıdıcıdır.
Bu cür
adamlar barədə fikirləşəndə, onları ətrafda
görəndə, onların vəzifə kreslolarındakı
narahatlıqlarını müşahidə edəndə fikirləşirsən
ki, axı, dəyməz, bu dünyada bu cür şərəfsiz
yaşamağa dəyməz!... Ustad
Hüseyn Bozalqanlı demişkən:
Bu qoca
dünyanın yoxdu vəfası,
Gah
boşalıb, gah da dolan görmüşəm...
Vəzifədən beləcə dördəlli
yapışmaqdan nə qalacaq ki, dünyanın özündən
də yapışanda heç kimə heç nə
qalmayıb.
İndi də Aşıq Bilalın bir qoşmasındakı
sözlər yadıma düşür:
Dünyanı
dördəlli qamarlayanlar,
Əcəl
şərbətindən içib, gedəcək...
Bir halda ki, əvvəl-axır bu "əcəl şərbəti"
içilməlidir, olmaz ki, riyanı,
ikiüzlülüyü, saxtalığı bir tərəfə
atıb insan ömrü yaşayasan?
Əlbəttə, mən bu sözləri yazmaqla yeni bir
Amerika kəşf etmirəm, bəlkə də açıq
qapını döyəcləyirəm, amma ... amma yazmaya da
bilmirəm. Mən
uzun müddət Yazıçılar İttifaqında işləmişəm
və ümumiyyətlə, uşaqlıqdan
yazıçıların arasında olmuşam,
yazıçılar da mürəkkəb adamlardı, odur ki,
rəhmətlik Əli Vəliyevin bir sözü var idi:
"Ən böyük biclik - düzlükdür!".
Nə isə,
hərə öz vicdanı və Allahı
qarşısında cavabdehdir, yazılan, deyilən sözlə
insan xisləti təmizlənsəydi, min illərdi Xeyir
müqəddəs kitabların vasitəsilə, böyük
dühaların qələmiylə deyir, yazır, amma Şər
öz işindən əl çəkibmi?
5
Yadımdadır,
1992-ci ildə Heydər Əliyev haqqında yazdığım
oçerkdə mən insanların dönüklüyü
kontekstində onu "Kral Lir"ə bənzətmişdim,
çünki həmin dönüklüyün və naxələfliyin
yaratdığı pərişanlığın
miqyasını, həqiqətən, Şekspir qələminə
layiq bir səviyyədə hiss edirdim (indi o zamanın televiziya
çıxışlarını, qəzet
yazılarını, Ali Sovetin məşhur iclaslarını
xatırlayanda eyni hissləri keçirirəm!), amma gərdişin
hər üzünü görmüş qoca tarix mənim bənzətməmə
öz düzəlişini etdi, Honerilya və Reqana
dönüklüyünün, naxələfliyinin
doğurduğu pərişanlığı məğlub etdi,
Kordeliya məhəbbətinin və ehtiramının
miqyası qalib çıxdı.
Məhz Kordeliya məhəbbəti və ehtiramı
ümumxalq məhəbbətinə və ehtiramına
çevrilərək Heydər Əliyevi Naxçıvan
ucqarlığından (və sürgünündən!) həmin
xalqın Prezident kürsüsünə çəkib gətirdi.
Bu yerdə mən iki kəlmə də müxalifət
haqqında demək istəyirəm. Bir neçə il
bundan əvvəl mən müxalifətdə idim, bu gün mən
iqtidarın nümayəndələrindən biriyəm. Lakin o
vaxt çıxışlarımda, yazılarımda söylədiyim
bir fikri yenə də təkrar edirəm: iqtidar da, müxalifət
də Azərbaycan dövlətçiliyinin mənafeyinə
xidmət etməlidir. Arada şəxsi-qərəzlik,
düşmənçilik olmamalı, dövlətin
marağı əsas götürülməlidir, şəxsi
təəssübkeşlik yox, milli təəssübkeşlik
lazımdır.
Xüsusən də indiki keçid mərhələsində. "Mən
müxalifətdəyəm, ona görə də iqtidarın
gördüyü bütün işləri inkar etməliyəm"
- prinsipi ilə fəaliyyət göstərmək Azərbaycan
dövlətçiliyinə xeyir gətirə bilməz.
Mən təsəvvür edə bilmirəm ki, barışmaz
müxalifətdə dayanan, eyni zamanda, canı ilə, qanı
ilə millətə, vətənə bağlı olan hər
hansı bir nəfər, misal üçün, Heydər
Əliyevin xarici ölkələrə səfəri zamanı ən
nüfuzlu və dünya miqyaslı dövlət xadimləri
ilə görüşlərində, ən müxtəlif
auditoriyalardakı çıxışlarında,
davranışında, hərəkətlərində Azərbaycanı
necə böyük ləyaqət və yüksək
siyasi-intellektual səviyyədə təmsil etməsinə
baxarkən qürur hissi keçirməsin.
Allaha şükür, televiziya bütün
dünyanı evimizə gətirib, başqa rəhbərləri,
başqa prezidentləri də görürük. Mən müqayisələr
aparmaq, nəticə çıxarmaq fikrində deyiləm (bu,
qoca tarixin işidir!), ancaq hər şey göz
qarşısındadır, necə deyərlər, kor-kor,
gör-gör...
Mən
Heydər Əliyevin Səudiyyə Ərəbistanının
Kralı Fəth ilə, yaxud İran İslam
Respublikasının prezidenti Haşimi-Rəfsəncani ilə
apardığı rəsmi danışıqların bilavasitə
şahidi olmuşam və heç bir konyukturaya varmadan
sidq-ürəkdən deyirəm ki, həmin
danışıqlarda Prezidentin hansı bir dəmir
prinsipiallıq və eyni zamanda, diplomatik incəliklə Azərbaycanın
dövlət mənafelərinin keşiyində durması mənə
bir azərbaycanlı kimi, ömrünün otuz beş ilini ədəbiyyata
həsr etmiş bir qələm sahibi kimi, sözün əsl
mənasında daxili bir fəxarət gətirib.
"Mən müxalifətdəyəm, ona görə də
bütün bunları görə bilmərəm,
çünki görməməliyəm, vəssalam!" - əhvali-ruhiyyəsi
və psixologiyası Azərbaycan dövlətçiliyinə
hansı xeyiri gətirə bilər?
Təəssüflər
olsun ki, başqa bir eybəcər siyasi əxlaq da bizim
üçün səciyyəvidir: nə qədər ki, vəzifədəyik,
iqtidarı dəstəkləyirik, şəxsən Prezident
haqqında da ən yaxşı sözlər deyirik, elə ki,
vəzifədən azad edilirik, oluruq müxalif, toyda da, yasda da
ağzımıza gələni danışırıq...
Bundan miskin və ləyaqətsiz nə ola
bilər? Deməli, sən vəzifənin
qulusan, sən vəzifədə olanda cınqırını
çıxarmırdın, deməli, sənin nəinki
Prezidentə hörmətin yalançı idi, sənin millətə
məhəbbətin də yalançıdı, dövlətçiliyə
xidmətin də yalançıdı.
Yandıran, hətta bəzən bədbinliyə də gətirib
çıxaran odur ki, biz niyə belə bir xəstəliyə
tutulmuşuq və bu xəstəlik bizdə niyə epidemiyaya
çevrilib, bu dərəcədə metastaz verib? Niyə biz bu
qədər vəzifə həsrətindəyik və nə
üçün vəzifənin daimi bir şey
olmadığı ilə heç cürə barışa
bilmirik?
Nə isə...
Deyiləsi, yazılası söz çoxdur,
sağlıq olsun. Mən düz iki ildir yüksək vəzifədəyəm,
təcrübəmin, bacarığımın imkanları
daxilində öz sahəmdə əlimdən gələni eləməyə
çalışıram, amma bir iş var ki, get-gedə
"keçmiş yazıçıya" çevrilə blərəm,
çünki oturub yazı yazmağa vaxtım yoxdur. Təskinliyi
onda tapıram ki, Azərbaycanın öz müstəqilliyi
uğrunda mübarizəsinin bu tarixi çağlarında
hadisələri də, vəzifə adamlarını da, şəxsən
Prezidentin özünü də kənardan yox, bilavasitə
içəridən, "mətbəx"dən
müşahidə etmək imkanına malikəm, fürsət
tapdıqca qeydlər götürürəm və Allah qismət
eləsə, bunlar haçansa sənədli bir kitaba
çevriləcək. O kitab mənim gördüklərimdən,
yəni mənim həqiqətimdən, mənim gələcək
nəsillərə demək istədiklərimdən, mənim
tarixə kiçicik bir töhfəmdən ibarət olacaq.
Başqaları olsun ki, məndən daha səviyyəli, daha
sanballı kitablar yazacaq, amma mənim yazacağımı təbii
ki, məndən başqa heç kim
yazmayacaq. Yəqin o zaman vaxt da çox olacaq, çünki vəzifə
mənim üçün də həmişəlik bir şey
deyil...
6 sentyabr 1995.
("Naxçıvan"
qəzeti, 13 sentyabr 1995)
P.S. Bu
yazıdan artıq 23 il keçib və bu dövrdə də
Heydər Əliyev haqqında çox yazılıb və
bundan sonra da şübhəsiz ki, çox yazılacaq, elmi tədqiqatlar,
siyasi araşdırmalar aparılacaq, monoqrafiyalar yaranacaq.
Onun şəxsiyyətinin
miqyası fenomenal dərəcədə geniş idi: o, nəhəng
Sovet imperiyasında bir tərəfdən dəmir yolundan
tutmuş elm, mədəniyyət və tədris məsələlərinəcən
olduqca böyük və məsuliyyətli bir sahəni idarə edirdi, o biri tərəfdən
isə Azərbaycan kəndində kəndli bir qadının
ocaq çatıb, sacda yuxa bişirməyindən ruhən
zövq alırdı, ruhən dincəlirdi, çünki əslində,
onun varlığı doğma torpaqla birlikdə nəfəs
alırdı.
O, bir tərəfdən
dünya elitasının sevimlisi və özü də bu
elitanın nümayəndəsi olan Mstislav Rostropoviç ilə,
o biri tərəfdən isə zəhmətkeş, sadə,
çox da koloritli bir azərbaycanlı çobanla dostluq etməyi
bacarırdı; o, bir tərəfdən öz
düşüncələri, səriştəsi, mədəniyyəti
ilə XX əsr dünya baletinin ən məşhur
simalarından Maya Plisetskayanın heyrətini və hörmətini
qazanırdı, o biri tərəfdən isə Qədir
Rüstəmov kimi bir xalq sənətkarının sənətini
qəlbən sevirdi və bu sənəti Prezident kimi rəsmən
yüksək qiymətləndirirdi. (Qədirə
birbaşa Xalq artisti fəxri adı verildi!)
Və bu cür misalları çox çəkmək
olar.
Keçən
il mən sovet dissident hərəkatının
liderlərindən biri, məşhur sovetşünas
alim-publisist, 97 yaşlı professor Roy Medvedyevin Rusiyanın ən
nüfuzlu qəzetlərindən "Literaturnaya qazeta"ya
verdiyi müsahibəsini oxudum və o müsahibədə
müxbirin: "- Qorbaçovdan başqa SSRİ-yə kim
başçılıq edə bilərdi? Kim
ölkə qarşısındakı problemləri həll edə
bilərdi?" - sualına,
"Yalnız Heydər Əliyev... Onun nəhəng
potensional imkanları var idi." - deyə
cavab verir. ("Literaturnaya qazeta", 25 yanvar
2022.)
O, bir məktəb
idi: böyük siyasət məktəbi, quruculuq, idarəçilik,
liderlik, cəsarət və səbr, dinləmək və
yekunlaşdırmaq, hər şeyin məqamını bilmək
məktəbi, eləcə də sırf insani məktəb,
hiss-həyəcanlar, mərhəmət, məhəbbət və
iradə məktəbi, sevinc və kədər, yumşaqlıq,
kövrəklik və sərtlik, dönməzlik məktəbi.
Ustad
Hüseyn Bozalqanlıdan neçə yüz illər əvvəl
Xəstə Qasım da demişdi:
Neçə
min yol boşalıbsan,
Neçə
min yol dolan dünya...
Nəsillər bir-birini əvəz edəcək, gələnlər
gedəcək, tariximizin nəhəng siması Ulu Öndər
isə daima öz xalqı ilə bir yerdə olacaq.
13 yanvar
2023
Bakı
ELÇİN
Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 6 may.- S.6-8.