Filoloji fantaziya fraqmentləri
Orxan Cuvarlı: “Kərəm
haqlı idi”
1
Yazdığımız
hekayə və romanlar əslində, reallaşmayan, gerçək
olması mümkünsüz görünən xəyallarımızdır,
yəni həyatın passivinə yazılan nə varsa sonradan
müəyyən istisnalarla bədii mətnə dönə
bilir, burada, bəlkə, "dönüşür" desəydik, daha doğru
olardı. Ruhunda və beynində yaşatdığın və
bir məqamda ordan həyata keçəcəyini yəqinləşdirdiyin
nə varsa hekayə, yaxud roman mətninə dönür və
bu proses boyu həmin ana xəyalın ətrafında cücərən
hər şeyi ştil körkəmində o mətnin
içinə qatarsan, yazdıqca o həyatdan qopmuş xəyalların
gerçəkləşməsinə elə bir inam
aşılarsan ki, oxucu sövq-təbii bu hadisələrin
yerini və zamanını müəyyənləşdirmək
istər (çox dəqiq aranan şeylər əslində
dünyaya heç gəlməyən şeylərdir, sonda sən
də bunu anlarsan və artıq çox gec olar-!), mətnin səslənməsindən,
yəni təhkiyənin ritmindən sətirlərin arasına
zamanla dolan insan ağrılarını, quş kimi vurulan ən
gövrək xəyalların izlərini hiss edərsən. Bədii mətndə bu səbəbdən həmişə
batmış, ünvanına çatmamış səs "məzarlığı"
güman edilir, bu, əslində heç güman da deyildir,
olmuş, həqiqi bir şeyin xəyal zirzəmisində
uyumasıdır. Bədii mətn
laylarında (yaruslarında-!) müəllifin
yaddaşındakı səslərin xəyal zirzəmisində
qalması və ordan çölə adlaya bilməməsi,
müəllifin yazdığı əsərin sonunda qeybə
çəkilməsi anlamını daşıyır. "Madam Bovari" romanını yada salın.
İki əks, həm də daban-dabana zidd
şeyin (insanın, yaxud hadisənin) nəfəslərinin
qarışması izahı çox müşkül məsələ
olmaqla bərabər hər bir insanın ruhunda yuxarıda
adını çəkdiyimiz zirzəminin daim aktiv hala
keçmə təhlükəsindən xəbər verir.
Bu zirzəmidəki dünyada hər şeydən təmiz səs,
hələ üstünə heç bir iz düşməmiş
xəyal, niyyət (dünya qədər qar yağır, bircə
an da ara vermir, ordan keçən
adamların ayaq izləri düşən kimi itir...) onu
çirkləndirən başqa bir varlığa doğru can
atır, yanır, odlanır, iztirab çəkir... Bu "çöküş" daha sonralar Alber
Kamünün romanında bir tərəfli əks ediləcəkdi.
İnsan ikiyə bölünür, necə ki
ölkələr, vətən, yurd yad əllərdə
qalır, insan da zirzəmidəki təmiz səsiylə
özü iki yad sahildə qalır. Bu situasiya məxsusi,
necə deyək, yerlə göylərin mifoloji mətnlərdəki
ayrılmaz halına xal salır, hər şey ümid etdiyi
yerdən çat verir, aralanır, ona bundan sonra ancaq o təmiz
səsin uyuduğu zirzəmiyə çatmaq xəyalı
qalar, zamanla bu cəhd də sönür, insan öz içində
məzarlığa kömülür. U.Ekonun
"Praqa məzarlığı" romanının səhifələri
arasına.
Yaxud
olmuş bir hadisəni qələmə alanda məcburən
ona fantastik don geyindirməyə çalışarsan, bu həqiqətlə
o fantastika arasında təhkiyə strukturunun
yaratdığı şəffaf təbəqə bu
dünyada, xəyalla gerçəkliyin bütün əksliklərini
yığar, suçəkən kağız kimi. Demək, belə tip təhkiyə forması
mövcuddur, gerçək olmayacaq xəyalın təsvirindəki
ifrat reallıq dozası və gerçək hadisələrin
əfsanə və miflərdəki rişələrinin
başqa bir dünya ilə, bu dünyanın paralelindəki
"yad planet"lə təması. Əslində
təhkiyə forması bədii mətnin fəlsəfi əsası,
onun daxili məzmunudur.
Və beləcə hər bir hekayənin ritmi, təhkiyə
axarı onunla necə davranmanı, onu necə oxumağı da
diktə edir, bəzən bu hekayələri oxuyub fikir söyləmək
iddiasında olan şəxslərin ürəyindən belə
bir nida keçər ki, kaş bu məqamda nəsə
gözlənilməz bir şey baş verəydi.
Baş vermir, kənardan o təhkiyənin
içində fırlanan, qövr edən zamana nüfuz etmək
mümkünsüzdür, harda nəyin və necə baş
verəcəyini o səndən və hamıdan daha
yaxşı hiss edir. Son zamanlar gənclərin
hekayə janrına müraciət etməsi
yaxşıdır, o mənada ki, bu kiçik janrda yazının,
nəsrin biz təsəvvür edə bilmədiyimiz gizlinləri
yaşayır, onlara vaqif olmaq əslində hər gün
özünü keçməyə bərabərdir. Hər bir hekayənin təhkiyə axarı həm
baş verən hadisələrin dinamikasını duymaqla, həm
də müəllifin içindən axan zaman
çayının ritmiylə şərtlənir. Bəzi hekayələrdə nə qədər insan,
nə qədər personaj olsa da, əslində burda söhbət
üç nəfərin arasında bölüşür, iki
dostun, iki sevgilinin, iki yaxından yaxın adamın arasından
keçən zaman, onları bir-birinə daha yaxşı
tanıdan üçüncü şəxs. Orxan Cuvarlının "Kərəm haqlı
idi" hekayəsində də eyni əhvalat
çözülür. Əvvəlcə
bu gənc nasirin yazı texnikası haqqında. Bəri
başdan bunu deyək: heç bir hekayədə müəllif
əhvalatı düzüb-qoşmur, onu yaratmır və
uydurmur, müəllif sadəcə hamının bildiyi əhvalatın
necə, hansı yöndə baş verdiyini
aydınlaşdırmağa, bu əhvalat baş verdiyi zaman
özünün orda olub-olmadığını yəqinləşdirmək
istəyir, çünki bu əhvalatlar təkcə yan-yörəmizdə
baş vermir, həm də hər birimizin içindən
keçir. Yalnız "Min bir gecə"
nağıllarında o hekayətlər ölüm qorxusu
altında və digər səbəblərdən
uydurulmalı olur. Orxan Cuvarlı bu tanış
hekayətin sakit "gərginliklə" çək-çevir
edir, onu indidən keçmişə, keçmişdən
indiyə atmaqla o üç nəfərdən hər birinin
duyğu və düşüncələrini açıb
göstərməyə çalışır.
2
Orxan Cuvarlı elə nasirlərdəndir ki, oxucunu bir gərginlik
sahəsindən digərinə yox, nisbətən sakit yerə
aparmağı sevir. Məsələ bu sakit məkanda, Rolan
Bart demişkən gərginliyin sıfır həddində həll
olunur. Çünki gərginliyin ən
üst qatında ağız deyəni qulaq eşitməz, bu səbəbdən
Orxan yazdığına, bu yazıdan hasil olan mənzərəyə
həm də tamaşa etməyi bacaran müəllifdir.
"Kərəm haqlı idi" hekayəsinin bəlkə də
adı düzgün qoyulmayıb (bəlkə deyirik, amma
Orxanın təhkiyə məntiqinin özü də
vurğunu "haqlı/haqsız" dilemması üstünə
salır...), amma vurğuladığımız cəhətlər
onun təhkiyəsində vizuallıq effektini yarada bilir. Hər şey uşaqlıq xatirələri ilə
bağlıdır, ordan gəlir, ora dönür, istədiyin
qədər dəyişmək bu mahiyyətə əsla təsir
etmir. Təhkiyənin başlanğıcında
dediyimiz mənzərə yavaş-yavaş
"açılır", sonda, elə hekayənin son akkordu
və cümləsi kimi "gözdən itir". İnsan əvvəlcədən müəyyənləşən
nəsnələrə qarşı, xislətdən irəli gələn
xüsusiyyətlər qarşısında acizdir. Hər kəs məqamında dərsini alır,
içindəki hüzursuzluğa son verir. Orxanın mətnində
(bütün hekayələrində) "laxlayan" sözə
rast gəlməzsən, hər bir söz, bütövlükdə
mətn ona biçilən ideal yerdədir. Hər bir təhkiyə tipinin bütün mətnə
şamil ediləcək funksiyası olur. Çünki hər
mətləbin eşidilmə, başa düşülmə və
hansı akkordlarla sonlanma ritmi var. Kimsə çayı ancaq
daşma məqamında göstərir, bu strategiya insan
taleyinin bütün sirli, onu harasa sürükləyən
"dibini" göstərməyə xidmət edir. Orxansa
çayın özünü təsvir edir, həm də
çay daşlarına ilişən nələrisə...
Kərəm
yalnız hekayənin ekspozisiya hissəsində nələrsə
deyir və bununla da
çəkilib gedir. Amma getsə də
onun dediyi sözlər, verdiyi qiymət Rasimin qulaqlarında səslənir.
Hekayənin əvvəlinə diqqət edək:
"-
Professor gəlib, eşitmisən?
Kərəm
ağ yük maşınından
ayaqqabı qutularını ehtiyatla Rasimə ata-ata xəbər
aldı. Rasimin diqqəti azca yayındı, az
qaldı axırıncı qutunu əlindən salsın. Birtəhər fikrini toplayıb qutunu əl
arabasında yerbəyer elədi. Professorun
Kazanda nə işi var? Elə bil yüz
ildi onun adını eşitmirdi. Bəlkə,
Kərəm kimləsə səhv salıb, ya onlar tamam
başqa-başqa adamlardan danışırlar? Rasim tərəddüdlə,
bir az da çəkinə-çəkinə
dəqiqləşdirmək istədi:
-
Hansı professor?
- Vay, vay,
vay, - Kərəm ikiqat əyilib Rasimin sağ çiyninə
dayaqlandı, yüngül hərəkətlə yük yerindən
aşağı tullandı, - adə, neçə professorumuz
var bizim?! Hətəmovu deyirəm. Professor
Hətəmov!"
Hekayədə sözlərin hərəkəti ifadə
etməsində qəribə bir sürəklilik ritmi var,
cümlələrdə, onların arasındakı
boşluqlarda yalnız konkret hərəkəti ifadə edən
səs enerjisi mövcuddur. Yuxarıdakı sitatdan bir az
aşağıda verilən cümlələrə diqqət
edin: "... Kərəm tozlu əllərini
bir-birinə çəkdi, baş barmağıyla
alnının tərini silib yerə çırpdı. Ciblərini döyəclədi, arxa cibindəki qutudan
siqaret çıxarıb odladı. Rasimin
təəccübü hələ də çəkilib getməmişdi.
Düyünlü qaşları Kərəmin də diqqətindən
qaçmadı:
- Niyə fikrə getdin?"
Kərəm
həyatda dərsini almış adamdır, Rasimsə tam əmin
olmalıdır, həm də iki dostun arasındakı
üçüncü şəxsi (üçüncü
şəxsin təki) görüb hər şeyə əmin
olmalıdır, bundan da ötə, onun açıq gözlə,
ürəyi yana-yana nələrəsə tamaşa etmək
şövqü yatmır ki, yatmır. Rasim
kimdir? "...Universiteti bitirəndən sonra işsizlik
lap əhədini kəsmişdi. Rasim axsaq idi, hərbi
xidmətə aparmadılar. Qəsəbəyə
qayıdıb arabir tikintidə iş düşəndə
qazandığı qəpik-quruşla başını
qatırdı. Kərəm əsgərlikdən
qayıtdı, uzun müddət işsiz-gücsüz
avaralandılar. Ucqar qəsəbə ola,
cavan olasan, iş tapılmaya, qəpiyə güllə
atasan... Evdən pul almağa üzləri də gəlmirdi..."
Rasimin axsaqlığı da uşaqlıq illəri
və iki dostun üçüncü dostlarının sayəsində
olub.
Orxan bu iki dostu və onları birləşdirən
üçüncü şəxsin əhvalatını necə
təqdim edib?
Yuxarıda dediyimiz kimi, çayın həm
sürətli axışında, həm sakit "yatışında",
həm də çayın özünü təsvir etməklə.
Çayın sürəkli axdığı yer onların, o
üç uşağın uşaqlıq xatirələridir,
tez ötüb keçsə də bəzi şeylər
daşlara ilişib qaldı və gələcək
üçün nələrisə mübhəmlik toruna
bürüdü, Rasimin bu son görüşü də o
mübhəmi çözmək idi (həm də
dükançı Davud dayı ilə bağlı əhvalat...
sürətlə ötüb keçsə də həyatın
son nöqtəsinə, taleyə zərblə
çırpılan möhürə, ştampa bənzədi),
çayın sakit axan yeri Bəylərin onların arasında
olmadığı vaxtlardır, Bəylər yoxdu, amma bu iki
dost sıxıntı içindədir, Bəylər olmasa da
onların hər birinin yaddaşında giliz kimi
yaşamaqdadır. Çayın özü isə bu hekayədir:
"Kərəm haqlı idi..."
Cavanşir YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 13
may.- S.12-13.