Göyümtül ləkəli it
Tonino QUERRA (1920-2012) - görkəmli italyan şairi, nasiri, ssenaristi və kinorejissorudur
Bəzi hisslərin qəlbimizdə
necə oyandığını
fəhm eləmək xeyli qəliz məsələdir.
Bir dəfə səfil bir it yoldan keçən
kişinin ardınca düşüb, bütün
günü qarabaqara onu izlədi,
hətta axşam vaxtı evinə gedərkən də kişidən ayrılmadı.
O kişinin isə var-dövləti, iri mənzili və az övladı
olsaydı, yenə dərd yarıydı: bəlkə, o halda bu heyvancığaza da bir sığınacaq
tapılardı. Üstəlik,
bu itin qəribə
bir görkəmi vardı: ağımtıl
xəzinin üzərində
heyrətamiz göyümtül
ləkələr gözə
dəyirdi - görünür,
boya çənlərinin
böyür-başında veylləndiyi
vaxt it bu rəngə bulaşmışdı.
Yeri gəlmişkən,
haqqında danışdığımız
o kişinin adı Muhəmməddir, köhnə
bir boyaq emalatxanasında işləyir
və sexin həyətindəki zivələrə
qurumaqdan ötrü səhərdən ta axşama kimi boyanmış parçalar
sərir.
İt
ilk andan bu kişinin övladlarının
könlünü fəth
eləyə bildi, ancaq buna baxmayaraq,
Muhəmməd heyvanı
başından eləmək
fikrindən heç cür daşınmadı:
axı həm ailəsini güc-bəla saxlayırdı, həm də ikiotaqlı, darısqal evində bu itə necə
bir guşə tapaydı?!
Səhəri gün Muhəmməd həmişəkindən erkən
oyandı, iti də yanına salıb, bu saatda insanların qaynaşdığı böyük
bazara üz tutdu, qələbəlikdə
gözdən yayınmaqla,
bir göz qırpımındaca iti azdırdı. Ancaq sevinmək üçün
hələ tez idi - axşam həmin it geriyə, evə döndü yenə.
Belə
olunca, Muhəmməd bir günlüyə işinə ara
verdi, payi-piyada şəhərin ucqar bir səmtinə üz tutdu. Dayanıb-durmadan yol qət etdiyi vaxt it də gah ürkək
şəkildə, gah
da inamla onun ardınca irəlilədi. Ərazisi həndir-hamar
olan və günəşin şaxıdığı
bir meydana çatan Muhəmməd o
həndəvərdəki evlərdən
birinin kölgəsində
oturub, bir azca mürgülədi.
Böyründə uzanan it isə
onu eynən yamsıladı.
Muhəmməd yuxudan oyananda it hələ də yuxuda idi. Bunu görən kişi
oğrun-oğrun oradan
aralandı. Zavallı
iti o kölgəli zolaqda, tozun-torpağın
içindəcə tərk
edən Muhəmməd
dərindən köks
ötürərək, şəhərin
mərkəzinə yollandı,
ta hava qaralana
qədər oralarda veylləndi - onsuz da bugünkü iş günü puç olub, getmişdi.
Hekayətimizin bu yerində bir həqiqəti etiraf eləməyin tam vaxtıdır: əslində
bu kişinin heç daimi iş yeri də
yox idi. Boyanmış parçaları zivədən asmaq və yığmaq işiylə o, günəmuzd
məşğul olurdu.
Düşəndən-düşənə pul qazandığı
üçün onun bu heyvancığaza münasibətdə belə
amansız davranışına
müəyyən mənada
bəlkə, haqq qazandırmaq da olardı. Bir də ki, bu, niyə amansızlıq
sayılmalıdır?! Axı o, itə nə bir təpik ilişdirib, nə də onu dəyənəklə
vurub, qovub. Tam əksinə, dəfələrlə
itə adam
dilində mövcud vəziyyəti başa salmağa çalışıb:
"Başa düş
ey, mən səni saxlaya bilmərəm və içində bulunduğum
sıxıntılı şərtlər
buna imkan vermir".
Bu yolla o, heyvana anlatmağa çalışırdı
ki, hə, onu sevmir. Amma bəlkə
də, sırf bu səbəbdən it ötən günlərdə
ona daha artıq isinişmişdi.
Bənzər hallarda qadın kişiyə necə bağlanırsa, bəzən kişi
də qadına eləcə meyl salır axı. Hərçənd sevgidən
sevgiyə də fərq var. Bəziləri
elə ilk maneə ilə rastlaşan kimi bir-birlərindən soyuyurlar, digərləri isə dirənib-dururlar: yəqin onlar ya öz çılğın
hisslərini cilovlaya bilmədikləri üçün
hər cür təhqirə qatlaşırlar,
ya da qəti
əmindirlər ki, əzm və cəsarət hesabına indiyədək bir xeyli alınmaz qala fəth olunub.
Bu göy ləkəli
itin nəyin diktəsi ilə bu cür davrandığı
isə bilinmirdi və o, yenə də hərlənib-fırlanmaqla,
axırda yenə gəlib Muhəmmədi tapdı. Bütün ailə süfrə
başına yığışanda
giriş qapısı
o biri üzdən cırmaqlandı. Açınca, kandarda həmin iti gördülər.
O an Muhəmmədin tikəsi boğazındaca
ilişib qaldı.
Səhəri gün eşşəyinin
belinə minən Muhəmməd şəhər
kənarına üz tutdu. Ağımtıl xəzi göyümtül
rəngə bulaşan
it də üzüyola
halda düşdü onun dalınca. Yol boyu Muhəmməd
elə hey ona tərəf qanrılaraq, öyüd-nəsihət verdi:
- Axı niyə ağlına qoyubsan ki, məhz mən
sənə sahib çıxmalıyam,
hə? O boyda şəhərdə bəyəm
sığınmaq üçün
özünə başqa
bir adam
tapammadın ki, gəlib mənə ürcah oldun?! Birkərəlik rədd olub getsənə başımdan...
Beləcə, onlar bir cüt
yoldaşa döndülər,
çöllü-biyabanda birgə
gəzib, dolaşdılar. Vaxtı gələndə,
Muhəmməd səccadəsini
yerə sərib, namazını qılırdı.
Ən nəhayət, gəlib kiçik bir kəndə çatdılar,
bir az
aralıdakı qoyunlar
saralmış otları
qırpışdırırdı. Muhəmməd burada bir hovur dincəlmək qərarına gəldi - axı yola çıxalı
düz iki gün olmuşdu. Bu müddətdə itin ona hələ bir neçə dəfə xeyri də dəymişdi: məsələn, güclü
külək başındakı
çalmanı alıb,
qumların üstüylə
dığırladanda və
Muhəmməd qaçaraq,
ona heç cür çata bilməyəndə yerindən
götürülən it çalmanı
cəld yaxalayıb gətirmişdi.
Ancaq bu dəfə deyəsən, işlər
öz yolunda gedirdi: öz sahibini bir an
belə gözdən qoymayan it böyük həvəslə qoyunların
ardınca da ora-bura qaçırdı,
günün sonuna doğru isə heyvanları bir araya toplamaqda çobana canla-başla kömək eləyirdi. Bu işə hədsiz
maraq saldığından
bir dəfə hətta unutqanlığı
ucbatından sürüyə
qoşulub, təpələrə
qədər getmişdi
də.
Bu qəfil fürsətdən
yararlanan Muhəmməd cəld şəhərə,
ailəsinin yanına qayıtmışdı.
Aradan bir neçə gün
keçdi və Muhəmmədin davranışlarında indiyədək
heç nəzərə çarpmayan yeni vərdişlər
və hərəkətlər özünü büruzə
verməyə başladı. Məsələn,
küçədə gedərkən, o, elə hey
qanrılıb, arxasına baxırdı. Niyə
edirdi ki, bunu? Kimi axtarır, arxasınca
kimin gələ biləcəyindən ehtiyatlanırdı
axı? Evində, xüsusilə də
süfrə başında oturarkən aramsız şəkildə
öz ətrafına qulaq kəsilirdi. Sonra durub,
qapını açırdı: nədənsə ona elə gəlirdi
ki, kim isə qapını ya
taqqıldadıb, ya da cırmaqlayıb. Axırda iş o yerə
çatırdı ki, qapını ümumiyyətlə
açıq buraxırdı. Qapının arasından
süzülən işıq zolağında hər hansı
kölgə peyda olduğu an kişinin əli
tutduğu qaşıqla birlikdə havadaca donub, qalırdı.
Uzun sözün qısası, evdəki hər kəs
Muhəmmədin itin yolunu gözlədiyinin fərqində idi
artıq. O cür vəfalı bir heyvana layiq olduğu dəyəri
vermədiyinə görə kişi, deyəsən,
peşmanlamışdı. Həm də ona
sözün əsl mənasında
bağlandığını anlayırdı. Şəhərdəki ən yüksək yerlərə
dırmaşmaqla, Muhəmməd o nöqtələrdən
meydan və küçələrə göz qoyur, şəhər
kənarındakı, o itlə birgə mürgülədikləri
kölgəli yerə, onu azdırmağa
çalışdığı yerlərə dönə-dönə
baş çəkirdi.
Ən axırda
bu işdən bezdi,
eşşəyinin belinə minib, yola düzəldi. İki gün
getdikdən sonra gəlib o qoyunlar otlayan kəndə
çatdı, çobandan həmin iti görüb-görmədiyini
xəbər aldı. O da dedi ki, Muhəmməd
çıxıb getdiyi vaxtdan o it də buralardan ilim-ilim itib. Haraya gedərdi görən?
Çoban əliylə uzaqlarda
görünən xarabazarlığı
ona nişan verdi.
Həmin xarabalıqlara yaxınlaşan
Muhəmməd orada ovcundakı narın
şirəsini iştahla sümürən ağbirçək
bir qarıya rast gəldi və qadın itin hansı səmtə
yollandığını göstərdi.
O da təkrar yola düzəldi. Muhəmmədin
yolu uzandıqca uzanırdı. Ətrafında
yerin-göyün od tutub yandığı
bu səhrada nə bir ağac vardı, nə də bir
insanoğlu. İns-cins gözə dəymirdi.
Hər yanı sadəcə qum dənizi
bürümüşdü.
Sən demə, xəzi göyümtül boyaya bulaşan it də o ara yorğun-arğın halda,
tozun-torpağın içində təkrar şəhərə
qayıdıbmış və tanış qoxular sayəsində
Muhəmmədin evini tapıbmış.
Budur, artıq o, tanış
qapının önündədir və bütün ailə
sevinc içində onu qarşılayırdı: hamı əmindir
ki, it geri dönübsə, ev sahibi də gec-tez bu yerə
qayıdasıdır.
Tonino QUERRA
Dilimizə çevirdi: Azad Yaşar
Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.-
27 may.- S.32.