Zabil Pərviz segahı
Şair Zabil Pərviz haqqında bir neçə kəlmə
Zabil Pərviz mənimçün,
inanıram ki, başqaları
üçün də
belədir, bir Zabil segahıdır. Mənə elə gəlir ki, bu Zabil segahı heç vaxt yerini dəyişmir və heç vaxt da dəyişməyəcək,
səsi hər yerə gedəcək, amma kökü düşdüyü torpaqda
əbədi qalacaq.
Səsi
də, səsinin ritmi də, qədimliyi də, qədimliyin müasirliyi də heç vaxt dəyişməyəcək.
Uzaqdan bilinir ki, bu səs Muğana
məxsusdur və o saat hiss edirsən ki, bu səsin yanında
Ana Kür var, Yulğun,
Torağay, Söyüd,
Söyüdün kölgəsində
dədələr var.
Tez-tez mənə zəng eləyir, zəng eləyəndə
yuxarıda dediyim duyğuları eyni qaydada həmişə, hər zaman olduğu kimi yaşayıram. Lap Zabil Pərviz gəlsin mənə Bakının "Əhmədli"sindən
zəng eləsin, fərqi yoxdur, elə bilirəm o səs gedir Muğan düzünə,
Neftçalaya dəyib
yenidən qayıdır
Bakıya və gəlib sevgi ilə dəyir ürəyimin başına.
Dəfələrlə evimizdə qonaq olub, ədəb-ərkanı,
danışıq tərzi,
bir sözlə, daxili dünyasının ifadəsi bizim evdən gedir Muğan düzünə,
Kürün mehində
sehirlənir, yulğunları
öpür, torağayları
dinləyir, onlardan ritm, ətir, sevgi, güc alır yenidən gəlib daxil olur bizim evə,
sanki evimiz də onun səsiylə
bəhrələnir.
Zabil Pərviz qədim bir torpaqdandır, ağır bir eldəndir, türk obasındandır, Əli bəy Hüseynzadənin ayağı dəyən, torpağı şöhrətləndirən,
ona zinət verən bir yurdun azman bir
şairidir. Və bu "Azman" sözünü
bu dəqiqə içimdə elə dedim ki, səsim otağa yayıldı, o biri otaqdan Kəramət
Böyükçöl gəlib
dedi ki, ata, o
"Azman" sözünü kimə dedin? Dedim, Zabil Pərvizə.
O da dedi ki, ata, çox düz eləyib dedin.
Zabil Pərvizin səsi ötən əsrin 70-ci illərindən gəlir, özü də çox gur gəlir. Yetmişinci illərin çox şairi var, çoxunun səsi yoxdur, batıb. Zabil Pərviz hamını haraylayır, səsləyir,
hal-əhval tutur. Kimdən incikliyi varsa, deyir. Elə
bu incikliyi demək də və həm də bunu deməyi
bacarmaq da bir cəsarət səciyyəsidir.
Kimin bir şeiri çıxırsa
və xoşuna gəlirsə, o saat müəllifə deyir. Özünün də şeirləri dövrü-mətbuatda
müntəzəm çap
olunur. Amma elə vaxt olur ki, heç
kəs ona zəng etmir, ona görə ki, oxumurlar, oxusalar da zəng etməyə ərinirlər və bəzən də heç zəng eləmək istəmirlər.
Amma Zabil Pərviz Xəlil Rza çoşqunluğu ilə
xoşuna bir şeir gələn kimi dayanmır, təbrik edir, Muğan küləyi kimi coşur, Kür kimi dalğalanır.
Zabil Pərvizin yaşıdlarının
çoxu yorulub, Zabil onların da əvəzinə danışır.
Mənə elə gəlir ki, onun ədəbi nəslinin adından danışmağa,
öz dövrünü
ifadə eləməyə
tam haqqı var.
İlk vaxtlar hiss edirdim ki, Zabil bir az
tələsir, sanki ədəbiyyat qatarına
gecikdiyini təsəvvürünə
gətirir və mən onun yeni şeirlərini oxuyandan sonra gördüm ki, o ədəbiyyat qatarına
gecikməyib və bu qatarın ən birinci vaqonundadır.
Yüz şeirin içindən onun şeirlərini tanımaq olur. Əsasən hecada yazır, amma bu, fərqli hecadır. Sərbəst şeirləri də gözəldir. Çünki
şeirin mənbəyi
yetkindir. Təcrübə
də var, peşəkarlıq
da. Mütaliə də
var, müşahidə də.
Bu yaxınlarda biz onun "Yaşıl simfoniya" poemasını "Azərbaycan"
jurnalında çap elədik, çoxları bilir ki, poema adı çox çətindir və jurnalda çap olunmağı ondan da çətindir. Zabil Pərvizin bu poeması diqqət çəkdi, çap olundu və sonra redaksiyaya edilən zənglər, gələn məktublar sübut etdi ki, doğrudan da, bu poema son dövrdə yazılan ən yaxşı poemalardan biridir. Məzmun və forma paralelliyi və gözəlliyi, ən başlıcası,
axıcılıq oxucunu,
özü də hazırlıqlı oxucunun
diqqətini çəkir
və onun düşüncəsində yenilikçi
bir assosiasiya yaradır. Ümumiyyətlə,
Zabil Pərviz yaradıcılığının əsas xüsusiyyətlərdən
biri onun dilinin axıcılığıdır
və bu poemada da şair dilimizin möhtəşəm
abidəsini yaradıb.
Al günün altında alışıb yanan,
Pulları sayrışan susuz
bir ilan
Keçdi alayanıq otlar
içindən,
Süründü çalanın sahilinəcən.
Budur, qarşısında həmin
qamışlıq,
Burda su tapılar, sərin, ya ilıq.
Bir az da sürünüb irəli getdi,
Birdən
qamışlıqdan bir
səs eşitdi,
Fəryada bənzəyən yaralı
bir səs.
Qurbağa səsiydi... çəkmədi
nəfəs,
Su çıxdı yadından.
Yarıb otları
Cumdu xışıltıyla ovuna
sarı.
Və yaxud
Su verən tapılmadı,
Ölümə susadılar.
Yana-yana Allahdan
Ölüm arzuladılar.
Poemada Muğan torpağının
məsnəvisini xatırladan,
səhər açılanda
uzaqlara yol başlayan qədim bir karvanın ləngərli yerişini göz önünə gətirən möhtəşəm
misralar var. İntonasiya
mənə Səməd
Vurğunun səsini xatırlatdı, əllinci
illərdən bu günə gəlib çıxan səsini. Əgər bir hadisə və ya bir detal
sənə nəyisə
xatırlada bilirsə,
bu hal mətnlərarası
əlaqəni inkişaf
etdirirsə, bu, müəllifin uğurudur.
Poemada məzmun, ideya bədiiliyə uyğun bir şəkildə inkişaf
edir. Heç biri bir-birindən kənarda qalmır. "Su verən tapılmadı,
ölümə susadılar"
misraları real həyatı
su üzərində,
xüsusən "s" səsinin
alliterasiyasında qurur
və bununla şeirin poetikası ideyaya xidmət edir.
Asma kanallarda asılan sular,
Beton məcralara basılan sular
Bəxtəvər-bəxtəvər baş alıb gedər,
Bəxtəvər çöllərə boşalıb gedər.
Boylanar söyüdlər, baxar çinarlar,
Boylanıb yanarlar, baxıb
yanarlar.
Asma kanallarda axar səadət,
Asma kanallarda axar həqiqət,
Axar ürəklərdən qara
qan kimi,
Açıq yaralardan qan axan kimi.
Mənə elə gəlir
ki, Zabil Pərviz bu poemanı yazmayıb, sadəcə, oxuyub, Muğam kimi - Zabil Segahı
kimi. Necə ki, Mirza Sadıq tarın qoluna Zabil pərdəsini
əlavə edib, eləcə də Yaradan da Zabil Pərvizi Muğan çöllərinə elə
yazıb.
Zabil Pərviz təbiət şairidir, ona görə də dili su kimi
axıcıdır, safdır.
Nə vaxt ki, cəmiyyət tükənir,
o zaman həmqafiyə yoldaşı
təbiətə inteqrasiya
edir, ondan güc alır, yenidən əvvəlki yerinə qayıdır. Zabil Pərviz də belədir. O, balığın səsini
eşidir, quşları
dinləyir, təbiətin
bir hissəsinə çevrilir.
Yayılır çöl boyunca
Köhnə gözə bir səda.
Xallı
turac oxuyur,
Daddada daddada...
Zabil Pərviz xallı turacın dilini bilirsə, demək, şeirin də dilini bilir, insanın
da. Muğanın da dilini
bilir, muğamatın
da, suyun da.
Şair
dostuma yeni-yeni yaradıcılıq
uğurları arzu edirəm!
Qəşəm Nəcəfzadə
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2023.- 18 noyabr, №44.- S.23.