Ədəbiyyat və Həyat
Esse
İngilis yazıçısı və dramaturqu, Nobel mükafatçısı Con Qolsuorsi
(1867-1933) məşhur "Forsaytlar haqqında Saqa" trilogiyasının
müəllifidir; o imkanlı
ailədə böyümüş,
vəkillik ixtisasına
yiyələnmişdi. Lakin Con ən məhsuldar yazıçı oldu; onun 20 romanı, 27 pyesi, 5 şeirlər toplusu, 173 hekayəsi, 5 essesi, 700-dən çox məktub və publisistik məqaləsi çap olunub, müxtəlif mövzularda
yüzlərlə mühazirəsi
və analitik yazısı işıq üzü görüb. Hələ 1889-cu ildə
23 yaşında Con deyirdi:
"Sabah görə biləcəyin
işi bu gün görmə".
Lakin illər ötdükcə
müəllif tamam fərqli-fərqli mülahizələrlə
yaşayıb-yaradır, realist yazıçı kimi dünya ədəbiyyatı
tarixinə düşür.
O hesab edirdi ki, sənətin məqsədi
həyatdan qidalanmaqdır;
romanda əsas odur ki, yazıçı təsvir etdiyi qəhrəmanın həyatı,
onun xarakteri və fikirləri arasındakı qarşılıqlı
əlaqəni tuta bilsin. Aşağıda Azərbaycan dilində ilk dəfə onun "Ədəbiyyat və Həyat" adlı essesini Kamran Nəzirlinin orijinaldan tərcüməsində
təqdim edirik.
əvvəli ötən sayımızda
İndi bizim istedadlı cavan yazıçılarımız
az deyil. Düşünürəm ki, onların
bədii təfəkkür
səviyyəsi də
yüksəkdir. Deməli,
məsələ heç
də istedadda, texniki ustalıqda deyil; əsas məsələ bundadır
ki, ağlının sakitliyini
qoruya biləsən, nəql etməyi lazım bildiklərini qəlbindəki istiliklə
verə biləsən;
məsələ bundadır
ki, oxucuya dərhal təsir etmək kimi uşaqlıq istəyinə uymayasan, əllaməliyin bulanıq
sularına və mürəkkəb üsluba
baş soxmayasan.
Həyat
barədə danışmazdan
əvvəl, bir fikri də, çatdırmaq istərdim.
Hər hansı bir sənətkar, rəssam, musiqiçi və ya yazıçı
- zəvvardır. O hansı
müqəddəs məbədə
sitayiş etmək üçün gedir? O hansı sifətlə, hansı simasıyla susuz səhralarla öz istedadının xaçını daşıya-daşıya
gedir? Gözəl simasıyla və həqiqətin üzüylə,
yoxsa, satirik və dördayaqlı heyvan sir-sifətiylə? Sənətin məqsəd
və təyinatı nədir?
Bəzi
dairələrə aşağıdakı
daha bir sualı verməyin vaxtı yetişib. Vaxtilə onilliklər boyu cavab aydın
görünürdü, lakin
bizim günlərdə
bu mümkün deyil. Bizi hər
tərəfdən ilğımlar
əhatə edib. Onlar işıldayır, dalğalanır və əriyib gedirlər. Bu çox səfeh bir işdir. Axı sənətkar - istər musiqiçi olsun, istərsə də rəssam, heykəltaraş və ya yazıçı, - həqiqətən, inanclı,
başı dik addımlayan, yolgöstərən
ulduzlardan gözlərini
çəkməyən nəsillərin
övladı idi.
İndi isə ulduz
gah inamsız-inamsız közərir,
gah bir anlıq göydə işıq zolağı cızır,
gah da tamamilə sönüb
gedir. Bütün hallarda, görəsən,
aramızda kimsə tapılacaqmı ki, (tonqal
yanıb kül olandan, söz-söhbətlər
bitəndən, trubkasındakı
tütün qurtarandan
sonra!) həmin o ulduzu görməsin və bu sualın
cavabını bilməsin?
"Biz özümüzü nədən ötrü sənətə qurban veririk?" sualının
yalnız bir doğru cavabı var:
"İnsanın daha
böyük rifaha və əzəmətə
sahib olmasından ötrü!"
İndi isə Həyat barədə. Onun tərifini axtarmaq çətin lazım olsun. Yəqin hamı razılaşar ki,
Həyat çox böyük və cazibəli macəradır.
Biz yalnız bir dəfə Naməlum stansiyaya bilet alırıq, yalnız Həyat adlı ölkəni bir dəfə dolaşıb adlayırıq. Yolda nə ilə məşğul oluruq? Uzun və ya
qısa yol zamanı nələr edirik? Bunlar bizim xarakterimizin meyillərindən asılıdır.
Görünür, çoxları belə
hesab edir ki, biz vulqar sensasiyalar əsrində yaşayırıq:
göyə ucalan mağaza lövhələri
və qışqıran
qəzet başlıqları,
reklamlar və standartlaşdırmalar. Bütün
hallarda bizim əsr bəşər tarixində, hələlik,
ən maarifçi əsrdir. Misal üçün, praktik olaraq hamı oxumağı bacarır. Mənə etiraz edə bilərlər:
"Elədir! Amma nə
oxuyurlar? Detektiv romanlar, qalmaqallı xronikalar və idman xəbərləri".
Mən başa düşürəm
ki, "Çar Edip",
"Hamlet" və "Faust" qəzetlərin bazar günü
əlavələri və
xəfiyyələr barədə
gedən xəbərlərlə
müqayisəyə gəlmir.
Lakin hər halda, Qərb ölkələrində
nəşr olunan illik kitabların sayı getdikcə əhalinin sayına yaxınlaşır. Hər
bir hadisə, hər bir problem geniş oxucu kütləsinin ixtiyarına
verilir. Teatrlar, kinoteatrlar, radio, hətta mühazirələr belə
bu prosesə dəstək olur. Lakin bunlar mütaliəni əvəz edə bilmir və əvəz etməməlidir;
çünki mütaliə
edərkən biz dayana
bilərik və düşünərik; biz axı
qulaq asanda və ya baxanda
dayanıb fikirləşə
bilmirik, kimsə buna mütləq mane olur.
Əsrimizin təhlükəsi bizim
cəhalətdə qalacağımız
deyil, düşünmək
qabiliyyətimizin itirilməsindədir.
Qarşımıza tez-tez,
hansısa, suallar çıxır, lakin biz
bunlara cavab tapmağa çalışırıqmı?
Yoxsa, elə başımız krossvordlara
və detektiv romanlardakı suallara qarışıb? Biz daha çox bayağı və primitiv şeylərə meyillənirik.
Lakin biliyə aparan asan yol, demək
olar ki, hər zaman çox uzun olub. Müstəqil surətdə bilik əldə etmək heç nə ilə müqayisəyə
gəlməz.
Mütaliə maşın-texnika əsrimizə
xas olan standartlaşma və bayağılaşmadan qurtulmağın
ən yaxşı vasitəsidir. Mütaliə
həyat haqqında təsəvvürlərimizi, əxlaqımızı
və başqa insanların ehtiyacları barədə bilgilərimizi
genişləndirir; kitab heyrətamiz
dərəcədə insana
öz "mən"i
sərhədlərindən qırağa çıxmaqda
kömək edir. Bu yerdə mən fəlsəfənin çox
vacib bir məqamına, yaxud daha yaxşı ifadə eləsək, xoşbəxtlik elminə yaxınlaşıram.
İnsanların əksəriyyəti üçün xoşbəxtlik
daim öz işiylə məşğul
olub, öz hissləri, yaxud düşüncələri ilə
yaşamaqdan ibarətdir.
Biz özümüzü nəyəsə,
fədakarcasına həsr
etməsək, həqiqi
mənada xoşbəxt
olmuruq. Yalnız özümüzlə məşğul
olmaq da bir şey deyil, belə hallarda biz, sadəcə, yarımcan kimi yaşayırıq.
Tolstoy deyirdi ki, insan güzgüyə baxanda əslində olduğu kimi gözəl görünmür. Yazıçının
belə bir gözəl kəşfi necə etdiyini hələ öyrənməliyik;
Tolstoyun digər çoxsaylı fəlsəfi
mülahizələri də,
göründüyü kimi,
sadə deyil. Hər halda, xoşbəxtliyin açarı
fədakarlıqdadır, özünü
unutmaqdadır. Və öz "mən"ini unutmaq da müxtəlif cür olur. Mənim tanıdığım
bir məşhur həkim-cərrah var; hələ
orta məktəbdə
oxuyanda sinif yoldaşlarına on sent verib
ki, bəs, icazə verin, dişinizi mən çəkim.
Hamıya
məlumdur ki, siyasətçilər
də xoşbəxtdir.
Bəli,
özünü unutmağın
saysız-hesabsız yolları
var, biri də gözəlliyi seyr etməkdir. Mən Arizonada Qrand Kanyon (Grand Canyon) milli parkını
görəndə, Aysedora
Dunkanın qız şagirdləri ilə maraqlananda, Vaşinqtonda Rok Krik qəbiristanlığında
Sent Qodensin "Nirvana"sına
baxanda, yaxud da Ay işığında xumarlanan
Misir səhralarını
gəzəndə dünyada
hər şeyi unudurdum. Bununla belə, inkar edə bilmərəm ki, özünü unutmağın,
bəzən, çox
qəribə nəticələri
də olur. Bir dəfə rəssam tanışlarımdan biri
rus rəqqasəsinin portretini çəkmişdi,
o qədər özünə
qapılmışdı ki, qadının sifəti və qurşağa qədər hissə özünə baxırdı,
qurşaqdan aşağı
hissə isə tərsinəydi. Şəkli
də beləcə sərgiyə göndərmişdi.
Doğrudur, rəssam
o dövrün ekspressionistlərinə
aid idi.
İcazə verin, Həyat haqqında söhbətə
qayıdım.
Heç
kimin, hətta alimin belə ağlına gəlmir ki, belə bir sual
versin: həyat nədir? Həyatın meydana gəlməsi də Dünya-aləmin yaranması kimi dərkedilməzdir. Biz varlıq
barədə uzun-uzadı
düşünə bilərik,
mücərrəd nəticələrə
gələ bilərik,
yalnız müəyyən
bir həddə qədər: heç bir mülahizə və nəticə Həyatın mükəmməl
dərk edilməsinə
gətirib çıxarmaz.
Bu, yeganə mötəbər
bilgidir. Axı kim istəyər, başqa cür olsun? Sirr olmasa,
həyat mənasını
itirər. Təsəvvür
edin ki, bu əbədi tapmacanı tapdıq, o zaman hər şey dayanar; nə Kainat, nə dünya, nə biz, nə siz, nə mən,
heç kim və heç nə mövcud olmaz.
Etiqad müəyyən dini dünyagörüşlərin müstəsna mülkü
deyil. Ən yaxşı inanc budur ki, hər şeydə - nə olubsa, nə varsa, və nələr olacaqsa - Kamilliyə doğru istəyin mövcudluğuna
əmin olasan. Bu əminliyə söykənən
hər kəs kamilləşmə prosesində
iştirak edir. Gözəlliyi seyr etmək qabiliyyətinə
malik adam özü Həyata gözəllik gətirmək ehtiyacı duyur; əndazə hissini bilən adam elə bu
hisslərə uyğun
hərəkətlər yapmağa
ehtiyac duyur. Gözəllik və əndazə hissi bizi hansı yollarla aparır-aparsın,
bu hər zaman insan cəmiyyətinə faydalı olacaq, çünki bunlar adamları tamahkarlığa
və zorakılığa
sürükləyən bataqlıqlardan
uzaqlaşdırır. Həyatın
hər hansı bir sahəsini götürsək, görərik
ki, indi gözəlliyə
və harmoniyaya sevgiylə yanaşmaq necə də vacibdir. İcazə verin, sülhlə bağlı suala gəlim. Sual? Artıq belə bir sualın doğması hər kəsin, gözəllik və harmoniyaya sevgi bəsləyən bütün insanların gözünə əcaib-qəraib
kimi görünür.
Dünya müharibəsi
zamanı biz o qədər
dağıntılar və
ölümlər gördük
ki, sözlə də
ifadə etmək olmur. Dünya heç vaxt bu qədər fəlakət görməmişdi.
Lakin Dünya müharibəsində
aviasiyanın və zəhərli kimyəvi maddələrin ətrafı
xarabalıqlara döndərməsi
hadisələri gələcəkdə
böyük dövlətlər
arasında baş verə biləcək müharibə bəlalarıyla
müqayisədə uşaq
oyuncaqları kimi görünər. Belə
bir müharibə baş versə, hər bir iştirakçı
ölkənin əhalisi
(daha doğrusu, hədəf kim olacaqsa), məcburən, gizlənməyə siçan
deşiyi axtaracaq, yerin altına girəcək, ya da çirkab sularının
axıdıldığı borularda daldalanacaq, qorxudan dəli olan dovşan kimi dağlara qaçacaq ki, canını
qurtarsın. Gələcək
müharibələrdə (əgər onlar alovlansa,) böyük şəhərlərə (onlar
ölkələrin sinir
sistemləridir!) havadan
zərbələr endiriləcək,
onlar dərhal dağılıb, xarabaya çevriləcək; bunlardan
qorunmağın hələ
ki yolu tapılmayıb,
yəqin ki, heç tapılmayacaq da; şəhərlər
fuqas bombalarıyla, ya da kimyəvi silahlarla dağıdılacaq
və çox güman ki, həmin sinir mərkəzlərindən
daha çox asılı olan quru və dəniz
qoşunları da donub
hərəkətsiz qalacaq,
döyüşə qoşula
bilməyəcəklər.
Belə
bir müharibədə
heç fədakarlığa
və qəhrəmanlığa
da yer qalmayacaq, şərəf və ləyaqət hissi də yox olacaq,
şöhrət hissi
də, heç nəyə yer qalmayacaq; hətta müharibədə ölənləri
dəfn eləmək belə mümkün olmayacaq. Qocaya, cavana, qadına, uşağa, xəstəyə,
sağlama heç bir fərq qoyulmayacaq:
adamları nə din xilas edəcək, nə də ən yüksək mədəniyyət. Görünməz
uçan predmetlərdən
başqa, heç nə olmayacaq; göylərdən ölüm
yağacaq, xarabalıqlar,
xəstəliklər və
ölümlər hər
yanı bürüyəcək.
Əgər böyük
dövlətlər, belə
demək caizdirsə, sivil dövlətlər və millətlər arasında sülh olmasa, onda şişirdib-eləmədən
güman etmək olar ki, hamını eyni tale, eyni aqibət gözləyir, müharibəyə cəlb
olunan hər bir ölkənin axırı pis olacaq, onlar yer
üzündən silinəcəklər
və onlardan yalnız miskin bir kölgə qalacaq.
Bu panik qışqırtı
deyil, bu - sağlam düşüncənin
səsidir.
Bəziləri qətiyyətlə bildirir
ki, insanın təbiəti
dəyişsə, müharibələr
də olmaz. Lakin insanın təbiəti dəyişməz olaraq qalır. Daşürəkli,
öz xeyrini güdən adamlar hər zaman şəxsi məqsədlərini üstün
tutacaqlar; hər zaman kor olacaq, kütbeyin
millətçi və
fanatik kimi qalacaqlar; onlar hər zaman aciz, cılız və passiv adamlar kimi, yalnız o zaman ayılacaqlar ki, artıq gec olacaq; kütlədə
hər zaman sürü
psixologiyası hökm
sürəcək.
Xoşbəxtlikdən, müharibələrin
qarşısını almaq
üçün təsirli
mexanizm mövcuddur. Bundan başqa, müharibəyə münasibətdə
də xilasedici dəyişikliklər var. 1914-cü ildə sağlam və ayıq adamlar güman edirdilər ki, (nəticədə
onlar yanıldılar!)
müharibə onların
ölkələrinə fayda
gətirə bilər;
indi isə, 1930-cu ildir, dərrakəli və sağlam adamların heç biri belə xəyallarla özünə
təsəlli vermir. Böyük əhalisi olan şəhərlərə
təyyarələrdən yüzlərlə
kimyəvi bomba atılanda sağlam düşüncəsi olan
heç bir adam müharibəni dəstəkləməyəcək. 1914-cü
ilə qədər sülhün vacib olmasını əcaib şəkildə hesab edirdilər. Lakin 1930-cu ildə
sülhün vacib olmasına inanmamaq tam mənasıyla sərsəmlikdir.
Yenə deyirəm, bu - sağlam düşüncənin səsidir.
Bəşəriyyət çox qəribə və əzablı bir dövr yaşayır. Bizi daha dəhşətli
və amansız təhlükələr təhdid
edir; belə təhlükələr keçmiş
zamanların heç bir dəhşət saçan dövründə
olmayıb. Hər halda, tarixdə elə bir əsr
olmayıb ki, onu bizim əsrlə müqayisə edə bilək: insanlığa düşüncəsiz yanaşmayla,
adamlara iztirab və məşəqqət
gətirən fəlakət
və günahların
kökünü kəsməyi
səmimiyyətlə istəməklə
bağlı məsələlərdə.
Axı biz indi keçmiş zamanlarla müqayisədə daha çox bilik, bacarıq və humanist səylə xəstəlikləri
sağaldırıq; biz cinayətkarlara
və heyvanlara (hərçənd yetərli
deyil!) daha elmi, daha ədalətlə
və daha mərhəmətlə yanaşırıq;
biz sosial və iqtisadi şərdən qurtulmaq üçün heç vaxt indiki kimi belə
qayğılı olmamışıq.
Əgər sülhü
təmin edə bilsək, başımızın
üstündə dolaşan
ölüm kabusunun qarşısını alsaq,
o zaman az da olsa, tarixin ən humanist əsrinə - ən ədalətli və firavan əsrinə yaxınlaşa bilərik.
Biz əmin olsaq ki, sivil millətlər arasında gedən müharibə elə keçmişin dəhşəti
kimi qalacaq, necə də bəxtəvər olarıq!
Məncə, bu gün hamımız hər gün bir ağızdan təkrar etməliyik:
"Ən müqəddəs
saydıqlarımızın xətrinə, müharibə
lazım deyil!"
(Davamı var)
Con Qolsuorsi
İngiliscədən tərcümə:
Kamran NƏZİRLİ
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2023.- 25 noyabr, №45.- S.31.