Mən nə boyda dönüm ki...

Ört bütün qapıları,

Yetər ki, baca qalsın.

Mən nə boyda ölüm ki,

Ölüm balaca qalsın.

Mən nə boyda gülüm ki,

Eşitməsin ağlayan.

Bəlkə də o, olacaq

Gözümüzü bağlayan.

Mən nə boyda bölüm ki,

Bir tikəni yüz yerə.

O qədər əyri getdik,

Yetişmədik düz yerə.

Açılmadı önüm ki,

Köçən köçümdə qalsın.

Mən nə boyda dönüm ki,

Dünya içimdə qalsın.

Darıxmaq öyrədir

bu şəhər mənə

Darıxmaq öyrədir bu şəhər mənə,

Hər dəfə kiçilir hər gəlişimdə.

Mən uzaq adamam bu küçələrə,

Bir şəhər yox olur hər gedişimdə.

Adam çox, nəfəs yox bir udum udam,

Qalır boğazımda şəhər havası.

Suya batırmağa çörək axtarır,

İradə Aytelin ala qarğası.

Darıxmaq öyrədir özü də necə,

Azdığım küçədə yenə azıram.

Elə bil atamın tikdiyi evdə,

Anamın dilində şeir yazıram.

Əlimi atıram cibimə sarı,

Bənizi dəyişir qaraçı qızın.

Sallanır maşının qapılarından,

Yaxılır şüşəyə qarası qızın.

Allah xatirinə kömək et deyir,

Bəzən bu "köməyin" biri bir təpik.

Düşür ovuclara qara daş kimi,

Allahın xatiri iyirmi qəpik.

Sınır qədəhlərin səsində şəhər,

Açılan süfrənin məzəsi olmur.

Hamı dost olmağa çalışır məgər,

Dostun köhnəsi var, təzəsi olmur.

İqbal NƏHMƏT

Yardımlı

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 14 oktyabr, №39.- S.19-20.