Sərsəri

Bu qədər sevməz ki, adam adamı,

Səndə nə görmüşəm, bilmirəm axı.

Lap deyək, yaxşısan, yaxşı adamsan,

Dünyada səndən də yaxşı var axı...

Saatı soruşur bayaq bir qadın,

Deyirəm, "səkkizdir, o evdən çıxır".

Qorxdum, sərsəriyə çıxacaq adım,

Hamı mənə dəli gözüylə baxır.

Bu vaxt işə gedir, bu vaxt qayıdır,

Necə də əzbərdən bilirəm, ah...ah.

İkinin yarısı nahar edəcək,

Günümə-saatıma bax, Allah... Allah.

Çayını süzəndə ehmalca süzün,

Bardağı sonadək dolmamalıdır.

Mənim ömrüm, günüm, özüm,

Onunsa, yeməyi acısız olmamalıdır.

Bu qədər sevməz ki, adam adamı,

Yenə ətirinlə ətirlənmişəm.

Adın batsın, unutmuşam adımı,

Sən gedəli yox olmuşam, itmişəm.

Vətən sağ olsun!

Həyatda çox dərdə sinə gərmişəm,

Ölümdən dönmüşəm, candan çəkmişəm.

Təkcə sənsizliyə öyrəşməmişəm,

Gəldin, gedənləri bir-bir unutdum.

Gəldin gedənləri bir-bir unutdum,

Hər yerdən üzülən əlimi tutdun.

Öpüb gözlərimin yaşın qurutdun,

Quruyan gözümdə yasa batmışam.

Quruyan gözümdə yasa batmışam,

Aynada özümü tanımamışam.

Bu sabah, halıma baxıb yanmışam,

Elə sınıxmışam, elə sınmışam.

Elə sınıxmışam, elə sınmışam,

Qısılıb bir küncə qəribsəmişəm.

Mən səni özümə vətən bilmişəm,

Sən qürbətdə qərib, mən vətənimdə.

Sən qürbətdə qərib, mən vətənimdə,

Bir cihad havası var ürəyimdə.

Sonda vəsiyyəti edim şeirimdə,

Mənə nə olsa da, vətən sağ olsun!

Kağız yarası

Mən elə bilirdim, sən əvəzsizsən,

Dağ bilib söykəndim, mənə dağ çəkdin.

Ən çox ehtiyacım olan zamanda

Əlimi buraxıb, əlindən çəkdin.

Elə qəfildir ki, dost vuran zərbə,

Kağız barmağını kəsər e, kəskin.

İnsan düşmənindən ehtiyat edər,

Məyər, dost edərmiş ondan betərin?

Kağızdan kim qorxar, bıçaq deyil ki,

Axı, dost nə edə bilərdi mənə?

Hələ də yanıram, sən onu bil ki,

Dərmanım olsan da, dönmərəm sənə.

Bir qadın vardı

Bir qadın vardı,

Gözləri tavanda.

Üzərində başqasını,

Ürəyində başqasını daşıyan.

Bir qadın vardı,

Hələ uşaqlığından

Əynində qonşusunun,

Xəyalında atasının aldığı donu

daşıyan.

Bir qadın vardı,

Bir ömür, sadəcə, üşüməməkçün

başqa donlarda,

Başqa bədənlərdə

ölə-ölə yaşayan,

Yaşaya-yaşaya ölən

bir qadın vardı!

Ən çoxum

Mən ən çox bu qədər

Sevə bilərdim birini...

Necə ki uşaqdan soruşarlar,

Göstər, görüm, nə qədər sevdiyini.

O da aça bildiyi qədər

açar sərçə qollarını,

Xəyalında dənizləri,

Günəşi, Ayı, səmanı...

Tanıdığı, bildiyi,

Bütün çoxlarını

sığdırar qollarına.

Sən də elə...

Sən də mənim qollarımın arasında

Həmən çoxsan...

Mən, ən çox bu qədər

sevə bilərdim birini.

Sən mənim ən çoxumsan!

Cəllad

Cəlladına aşiq olan

qurban kimi,

Gözlərində rəhm aradım.

Səni sevdim...

Sevilməyi bacarmadım.

İmkansız sevgi

Sən mənim ən böyük günahım oldun,

Hamının yanında üzüm qaradır.

Mənə aid olan nə varsa, aldın,

Və bu iliyədək sızan yaradır.

Rəbbim bağışlarmı etdiklərini?

Səni ucaltdıqca hörmətdən düşdüm.

Qarşıma aldığım sevdiklərimi

Sənə dəyişdikcə özüm dəyişdim.

Geriyə baxıram, itirdiklərim...

Vicdan yarasısan, əzab verirsən.

Mən durub yerimdə sayaqladıqca,

Sən öz həyatına davam edirsən.

Yandırıb-yaxırsan, rəvadırmı bu?

Çırpıram sinəmi yumruqlarımla.

İmkansız sevgimi, göz yaşlarım, yu,

Çıxart ürəyimdən, apar onunla!

Günel Balakişi

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 28 oktyabr, №41.- S.24.