Rüstəmxanlı: "Yazarı qorxuyla
barışmış bir
toplum
ruhunu qeyb etmiş
və dirənişini
itirmişdir"
Azərbaycanın ünlü
Xalq
şairi,
yazar və
millət vəkili Sabir Rüstəmxanlı
"Yeniçağ"ın yazarı
Mais
Əlizadənin suallarını cavablandırıb.
- Türkiyədə ən çox kitabı çıxan Azərbaycanlı
qələm sahibi siz olduğunuza görə, ən çox tanınan da sizsiniz.
Oxucularımıza özünüzü tanıtmağınızı xahiş
edə bilərikmi?
- Türkiyədə ən çox kitabı çıxan və ya ən çox tanınan Azərbaycanlı qələm sahibi olmaq məsələsində Sizdən fərqli düşünürəm. Çünki mən Azərbaycanın bağımsızlığı, möhkəmlənməsi, dövlət quruculuğu uğrunda, xalq hərəkatının öncüllərindən biri, millət vəkili, nazir və parti başqanı olaraq mübarizə apardığım illərdə artıq yollar açılmışdı, Türkiyəyə hər türlü adamlar gəlirdi, kim istəsə kitabını basdırırdı. Bəlkə, məndən də çox kitab nəşr etdirənlər olub.
Yazmaq bir işdir, yazdıqlarının yurd içində və dışında çevrilməsi, nəşri və reklamı başqa iş. Mən bacardığım qədər yazmışam, ancaq onun yayılması ilə az məşğul olmuşam, Türkiyədə çıxan kitablarım da mənim yox, dostlarımın, arkadaşlarımın işidir. Sağ olsunlar.
Bir neçə ay öncə İsveçdə yaşayan universitet müəllimi, Prof. Dr.Səadət Kərimi bir məqalə çap etdirmişdi: "Sabir Rüstəmxanlının "Ömür Kitabı" Nobel mükafatına təqdim edilsin". Səadət xanım bu fikrini Nobel mükafatına layiq görülmüş digər kitablarla mənim kitabımın ingiliscə, London nəşri arasında müqayisələr apararaq əsaslandırmışdı. Bu, bir arzuydu, lakin bu yazıya heç bir reaksiya gəlmədi. Tam sükut. Hər kəs daha çox özünü düşünür. Halbuki ədəbiyyatımızı dünyada tanıtmaq baxımından belə addımlar atılmalıdır. Mükafat alacaq, almayacaq, bu önəmli deyil, kitabların çevrilib tanıtdırılması önəmlidir.
Mən Türkiyəyə, hələ Sovet dönəmində ilk gələnlərdən olmuşam. Türkiyədən Azərbaycana ilk gələnləri qarşılayanlardan biri də mən olmuşam. Bu səbəbdən mutluyam ki, Türkiyəyə ilk addım atdığım günlərdən çox dəyərli insanlarla görüşüb, yaxınlaşmışıq: İqdırdan Azərbaycanı ürəkdən sevən mərhum avukat-qazetəçi İbrahim Bozyelin vaxtsız ölümü bizim bir çox arzularımızı yarımçıq qoydu. Türk Dünyası Araşdırmalar Vaqfının Genel Başkanı Prof. Dr.Turan Yazqan ilə dostluğumuzun bəhrələrindən biri Bakının mərkəzi küçələrindən birində Vaqfın kitab mağazasına yer ayırmamız olmuşdu. Heç ayrılmadıq onu əbədiyyata uğurladığımızda İstanbul Universitetindəki çıxışımı xatırlayanda hər zaman kövrəlirəm. Türkiyənin ədəbiyyat birliyinin, sivil toplum örgütləri çevrələrində qazandığım əlaqələrimdən hər zaman məmnun qalmışam. Türkiyə boyu dolaşıb universitetlərdə Azərbaycanın Qarabağ sorununu, Xocalı soyqırımını, erməni soyqırımı iddiasının əsassız və yalan olduğunu anlatmağa çalışmışıq. Yəni, Türkiyənin ədəbi mühitini yaxından tanımağa zaman olmayıb. Ankarada, İstanbulda, İzmirdə çıxan kitablarımın çoxu amatorcasına, həvəskarlar tərəfindən çevrilib. Məsələn, mənim ən çox sevdiyim əsərim olan "Ömür kitabı"nı öyrəncilər ixtisarla çevirmişdilər və bütün tirajı Bakıya, mənə göndərmişdilər. Türkiyədə kimsə o kitabın türkcəsini görmədi... Türkiyədə kitab nəşri və kitab satışı bir ilginc şəbəkədir və ora dünyanın bütün xalqlarının yazarları yol tapır, Türk dünyası yazarlarından başqa. Türk oxucusu türk dünyasından Çingiz Aytmatovdan başqa kimsəni yetərincə tanımır... Mən də bu mühitdə tanınıram deyə bilmərəm.
Amma qürur duyduğum olaylar var. 1987-ci ildə Türkiyəyə ilk gəldiyimdə "Türkiyə" qəzetində bir müsahibəm çıxmışdı. Başlığı beləydi: "Türkiyə yüzünü doğuya çevirməlidir". Mən ilk gəncliyimdən Avropa heyranlığının bir sonuc verməyəcəyini görmüş və Türk birliyi ideyasının təbliğçisi olmuşam. Türk Parlamenti, Türk akademisi yaradılması fikrini də biz 1992-ci ildə Quzey Kıprıs Türk Cümhuriyyətində yeni müstəqillik qazanmış türk dövlətlərinin hər birindən iki millət vəkilinin qatıldığı bir toplantıda irəli sürmüşdük. Toplantı Türk Dünyası Araşdırmalar Vaqfının və Türkiyənin "Ana Vatan" partisinin təşəbbüsü ilə keçirilirdi. Bu gün sevinirəm ki, arzularımız, tısbağa yerişi ilə olsa da, gerçəkləşir.
Kəndini tanıtmaq ən zor iş. Uzun həyat hekayəsini və yaradıcılıq yolunu necə özətləmək olar? Mən Güney Azərbaycanla (İran) sınır bölgəsində doğulmuşam; buna görə də Güney və Quzey azərbaycanlılarının ayrılıq dərdi yazılarımın önəmli xətlərindən biridir. Bakı Dövlət Universitetini bitirmişəm. Filologiya doktoruyam. On il "Ədəbiyyat və İncəsənət" qəzetinin bölüm müdiri, on il də "Yazıçı" nəşriyyatının baş redaktoru olmuşam. Azərbaycanda, Türkiyədə, Özbəkistanda, Gürcüstanda, Almaniyada, İngiltərədə, İsveçdə, İranda, Rusiyada 95-dən çox kitabım çıxıb. 1988-ci ildə basılmış "Ömür kitabı" adlı əsərim Azərbaycan kitab nəşri tarixində ən çox satılan və oxunan kitablardan biridir; qızlara cehiz olaraq verilirdi. Azərbaycanın Müstəqilliyi uğrunda başlanan böyük xalq hərəkatının ilk təşkilatçılarından və liderlərindən biriyəm, bir milyon insanın toplaşdığı 18 günlük Meydan mitinqlərinin yönəticisi olmuşam. 1989-cu ildə, yəni hələ sovetlər dönəmində, Azərbaycanın ilk müstəqil və demokrat qəzeti olan "Azərbaycan"ı təsis edərək 2 il onun baş yazarılığını - baş redaktorluğunu yapmışam. Bundan sonra da "And", "Vətəndaş Həmrəyliyi", "Qarabağın səsi", "Bakı - Təbriz", "Türk dili" kimi qəzet və dərgilərin təsisçisi olmuşam. 4 ildən artıq Azərbaycanın Mətbuat və İnformasiya naziri görəvini daşımış və sonra nazirlikdən istefa vermişəm. Polşanın böyük şairi Adam Mitskeviçin (İstanbulda dəfn edilib) şeir ve poemalarını Azərbaycan türkcəsinə çevirdiyimə görə "Polşanın Əməkdar Mədəniyyət Xadimi" adına layiq görülmüşəm. 1990-cı ildən başlayaraq Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin millət vəkiliyəm. Dünya Azərbaycanlıları Konqresinin eşbaşqanıyam. "Azərbaycanın Xalq Şairi" fəxri adına layiq görülmüşəm. Milli Məclisdə təmsil olunan "Vətəndaş Həmrəkliyi" (dayanışma) Partiyasının sədriyəm. Azərbaycan Dil Qurumunun başqanıyam.
- Siz 1937-ci ilin ziyalı faciələrindən sonra mərhum Bəxtiyar Vahabzadə və Xəlil Rza ilə birlikdə
Azərbaycanın azadlığı
uğrunda mübarizədə qələmdən ustalıqla istifadə etmiş bir yaradıcı insan və
həmçinin kitab və
qəzet naşirisiniz. Mübarizəniz
"Milləti azadlığa qələm sahibi
çıxarır" - həqiqətinin örnəyidir.
Türk oxucularına bu barədə nə demək istərdiniz?
- Böyük demokrat yazarımız Cəlil Məmmədquluzadə XX yüzilin başlanğıcında yazmışdı: "Qələmin müqəddəs vəzifəsi xalqın xoşbəxtliyi yolunda xidmət etməkdir". Ədəbiyyat millətin ruhudur. Yüzillər boyu xalqın milli varlığı, dili, tarixi hafizəsi, mübarizə əzmi, azadlıq eşqi, bağımsız yaşamaq gücü, mənəvi dəyərləri məhz yazılı və şifahi bədii sözün sayəsində qorunmuşdur. Siyasət fars və rus işğalına, İlahiyyat ərəb işğalına yol açanda xalqı öz türk kökünün üstündə daim canlı saxlayan milli ədəbiyyat olmuşdur. Buna dörə də düşmənlər tarix boyunca, ilk növbədə, millətin görən gözü və deyən dili olan ədəbiyyat adamlarını, aydınları sıradan çıxarmağa, məhv etməyə çalışıblar. Müstəqil dövlətlərin ilk memarları hər zaman bədii ədəbiyyatın yaradıcıları, humanitar düşüncə sahibləri olmuşdur. 1918-ci ildə Şərqdə ilk demokratik dövləti - Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətini quranların, 1991-ci ildə həmin Cümhuriyyəti bərpa edənlərin də çoxu qələm sahibləri olmuşlar.
Ötən yüzilin 60-80-ci illərində Azərbaycanda ciddi bir milli oyanış duyulurdu. Tarix şüurunun güclənməsi, milli özünüdərk, türk dünyası və İranda (Güney Azərbaycan) yaşayan bacı-qardaşlarımızla əlaqələri genişləndirmək istəyi bir intibah havası yaratmışdı. Bu gedişatın başında Azərbaycan ədəbiyyatı, şair və nasirlərimizin əsərlərindəki güclü vətəndaşlıq ruhu dayanırdı. Demək olar ki, hər gün universitetlərdə, fabriklərdə, bölgələrdə, məktəblərdə görüşlər keçirilirdi. Əsas mövzu: Milli taleyimiz və ədəbiyyatın görəvi... Xalq arasında yazıçı sözü keçərli idi; çünki xalq öz acılarını, qədərini və ümidlərini yazıçıların dilindən eşidir, əsərlərində oxuyur, ona inanır və onun ardınca gedirdi... Yürüşlərdə kitablarımızı əllərində bayraq kimi aparanlar vardı.
Türkün keçmişindən "Dədə Qorqud" boylarını, "Divani lüğət-it Türk"ü, "Manas"ı, Nizami Gəncəvini, Nəsimini, Nəvaini, Füzulini, Yunus Əmrəni, Qaracaoğlanı, Şah İsmayıl Xətaini, Pir Sultan Abdalı, Molla Pənah Vaqifi, Mirzə Fətəli Axundzadəni, Namiq Kamalı, Şinasini, Mehmet Akif Ersoyu və başqa böyük söz ustalarının əsərlərini, böyük xalq ədəbiyyatını silsək yerində nə qalar? Dil ədəbiyyatı qoruduğu kimi, ədəbiyyat da dili qoruyur. Antik yunan mifologiyası və fəlsəfəsi olmadan bu günkü Yunanıstanı, Firdovsinin "Şahnamə"si olmadan farslaşdırılan İranı, Şekspirsiz İngiltərəni, Servantessiz İspaniyanı, Qurani-Kərimsiz ərəb dünyasını təsəvvür etmək çətindir.
- Azərbaycan müstəqil
olmadan parlament üzvü seçildiniz.
33 ildən bəri parlament üzvü kimi siyasi fəaliyyətiniz
davam edir. Ədəbi şəxsiyyətin azad
dünyasıyla siyasətin məhdudlaşdırıcı
kriteriyaları bu günə qədər sizə təsir edə
bildimi? Edə bilmədisə, səbəbi nədir?
- Öncə dəqiqləşdirim:
Bu 33 ilin 5 ilini seçkilərə qatılmadım, lakin millət
vəkili olub-olmamaq arasında bir fərq görmədim,
çünki insanlar bir sorunları olanda yenə öz
bölgələrindən olan millət vəkillərindən
çox mənə üz tuturdular. Xoşbəxtəm ki, xalq
arasında bu inamı və sevgini qazanmışam.
Mən siyasətə ədəbiyyatdan,
ədəbiyyatın qazandırdığı
sevgi və sayqının yardımı ilə gəlmişəm.
Ədəbiyyatla siyasət fərqli sahələrdir. Lakin
tarix boyu heç bir böyük yazıçı
xalqının taleyindən, onun qədərini həll edən
siyasətdən kənarda qalmayıb. Bu mənada siyasi fəaliyyətim
ədəbi fəaliyyətimin davamıdır, bu iki sahə
bir-birini tamamlayır və zənginləşdirir. Siyasət
zamanımı alıb, lakin daxili azdlığıma, azad
dünyama ciddi təsir göstərə bilməyib. Bir
müxalifət partisi başqanı olaraq çox tənqid
eşitmiş və sıxıntılar görmüşəm.
Lakin düşmənlə üz-üzə dayanan, savaş
içində olan xalq və dövlət üçün
milli birliyin, vətəndaş dayanışmasının
yeganə düzgün ideoloji yol olduğunu bildiyimdən, buna
inandığımdan hər zaman inamlı, qətiyyətli
olmuşam. Sonuncu Qarabağ savaşındakı qələbəmizdə
ordumuzun böyük qəhrəmanlığı ilə yanaşı,
məhz xalqla dövlət arasında, siyasi partiyalar
arasında yaranmış bu həmrəylik güclü rol
oynadı.
Mənim
siyasi fəaliyyətimin
kökündə belə bir birlik
ideyası və insan sevgisi dayanır. Bu ədəbiyyatdan gəlir
və ədəbiyyatın əbədi, dünya durduqca davam
edəcək qayğısıdır.
-
Parlament kürsüsündən toplumun üzləşdiyi
problemləri daim gündəmə gətirən bir neçə
millət vəkilindən biri sizsiniz.Oradakı
həssaslıqları gözümüzün önünə
gətirsək, siz bu gücünüzü hardan
alırsınız: qələminizdən, daima xalqın
içində olmaqdan, təxminən 55 illik mübarizə
keçmişinizdən?
- Azərbaycan yazıçılarının
bir qurultayında mən məruzəçi
idim. Niyətim ədəbiyyatımızın son
onbeş-iyirmi illik durumunu, hər bir yazıçının
yaradıcılığını və yaranan əsərləri
obyektiv, güzəştsiz qiymətləndirmək idi. Buna
çalışdım, düşündüyüm kimi də
yazdım, danışdım. Əslində, bu çox çətin
bir işdir. Yazıçılar tənqidə
dözümsüzdürlər. Lakin həmin gün mənim
saatyarımlıq qonuşmama bütün
yazıçılar səssizcə qulaq asdılar. Hamıya
eyni məsafədə dayanıb, heç kimə güzəşt
etmədiyimdən, heç kim incimədi. Sonra ünlü
şairimiz Xəlil Rza Ulutürk o məruzəmə "Natəvan
klubunda" adlı çox gözəl bir poema həsr edib,
heyranlığını bildirdi.
Bu olayı xatırlamaqla ədəbi və siyasi taleyimdə tutduğum
yolu göstərməkdir: Başlıcası düzgün olmaq
və həqiqəti deməkdir. Gücüm həqiqətdən
və ümumxalq sevgisinə güvəndiyimdən
qaynaqlanır.
- 4 ildən artıq Azərbaycanda
kitab çapına və satışına cavabdeh nazir kimi fəaliyyətiniz
olub.Toplum o dönəmdə
gördüyünüz işlərə görə, sizi minnətdarlıqla
xatırlayır. Azərbaycanda milli gəlir düzgün
bölüşdürülmədiyinə görə, indi
kitab satışıyla bağlı son dərəcə ciddi
problemlər var. Bu barədə nə demək istəyərdiniz?
- Təəssüf ki, Müstəqilliyin
ilk qurbanları və onun zülmünü ən çox
çəkən - bağımsızlığı millətə
qazandıran insanlar, söz sahibləri, qələm əhli
oldu. Ədəbiyyatın dövlət tərəfindən nəşri
məhdudlaşdı. Nəşriyyatlar özəlləşdi,
tirajlar azaldı, qonorar sistemi tamamilə ləğv edildi,
kitab dükanları kitabdan xəbərsizlərin əlinə
keçdi, kənd kitabxanalarına yeni ədəbiyyatın
göndərilməsi unuduldu. Təbii ki, yeni ədəbiyyat
olmayanda kitabxanaya da maraq azalacaq. Sonra da bunu bəhanə edərək
kəndlərdə kitabxanaları yarıbayarı
azaltdılar və ya ləğv edirlər, sanki kənddə
yaşayanlara kitab və ədəbiyyat lazım deyil...
Oxuyanların sayı azaldı.
Bunun bir səbəbi də əlifba islahatının
yaratdığı müvəqqəti çətinliklər
oldu.
Mən gəncliyimdə
sosializmi sevməsəm və ona qarşı olsam da bir
şeyi etiraf etməliyəm: yazıçıların,
yaradıcı insanların sosial müdafiəsi sosializm
dönəmində daha yaxşı təşkil edilmişdi.
Yazıçı sözü, kitab xalq
arasında və rəsmi dairələrdə necə qəbul
edilir? Deyə bilərlər ki, bu məsələyə rəsmi
dairələri niyə qatırsan? Axı onlar bir ovuc
insandır; oxuyur oxusun, oxumur oxumasın! Bu belədir! Ancaq təəssüf
ki, ədəbiyyata, kitaba və onun müəllifinə, kitab
ticarətinə və kitab evlərinə münasibəti
ümumi oxucu kütləsi yox, bəlli adamlar yönəldir və
rəsmiləşdirir...
Latın
qrafikası ilə buraxılmış kitablara ehtiyacı nəzərə
alaraq Azərbaycan Prezidenti mühüm bir addım atdı; ədəbiyyatımızın
və dünya klassiklərinin kitablarının latın
qrafikası ilə orta məktəblər üçün
kütləvi tirajla nəşrinə sərəncam verdi və
hər il bu məqsədlə böyük miqdarda vəsait
ayrıldı. Mən bu işi, doğrudan da, böyük əhəmiyyəti
olan, tarixi bir addım sayıram, çünki o silsilə yetərincə
keyfiyyətlidir və orada hətta sovet dövründə də
oxuculara çatdırılmamış bir sıra bədii əsərlər
də yer almışdır. Lakin sərəncam tamamilə
yerinə yetirilsə belə, bu problemin yalnız bir tərəfidir.
Bir müəllifin on ildə, on beş ildə bir dəfə
və məktəblər üçün nəşr edilməsiylə
iş bitmir. Elə kitablar var ki, tez-tez və müxtəlif
formatlarda nəşr edilməlidir.
Məncə, dövlət uşaq
ədəbiyyatını, klassiklərimizi
və çağdaş ədəbiyyatımızın
seçmə nümunələrini ardıcıl nəşr
etmək və müəlliflərinə qonorar vermək ənənəsini
bərpa etməlidir. Ədəbiyyatı və kitabı
bütünlüklə bazarın ümidinə qoymaq olmaz.
Əyalətlərimizdə kitab ticarətinin unudulduğunu,
kitab alıcılığı imkanlarının məhdudlaşdığını
düşünsək - bu işə dövlət
qayğısından başqa yol görmürük.
- Xüsusilə, 1789-cu ilin
Fransa inqilabından bu günə qədər
"Yaradıcı insanın toplumdakı yeri harda
olmalıdır?" - məsələsi müzakirə edilir.
Bu baxımdan Fransanın keçmiş prezidenti Charles De
Gaull`ın"Jean Paul Sartre Fransa`dır" - sözlərinin
dəyəri ön plana çıxarılır. Sartr isə
yazarın mütləq şəkildə ictimai proseslərdə
öz mövqeyini bildirərək repressiyaların
qabağının alınmasında fəal rol
oynamasını istəyirdi. Sizin mövqeyiniz?
- Sartr sevdiyim və fəal ictimai mövqeyi olan
yazıçı və filosoflardan biridir. Bədii ədəbiyyat
xalq üçün, oxucu üçün yazılırsa, bəlli
bir mənəvi, əxlaqi, psixoloji, tərbiyəvi, fəlsəfi
mahiyyət daşıyırsa, bu artıq
öz-özlüyündə, xeyirlə şərin əbədi
mübarizəsində yazıçının yerini təyin
edir. Yazıçının borcu Xeyirin yanında olmaqdır.
Dünyanın böyük söz sahiblərinin yüz illərlə
davam edən mübarizəsinin məntiqi budur.
Bağımsızlıq dönəmində,
yəni azad iqtisadiyyat
və azad bazar dönəmində yazıçının
durumu məni çox düşündürür. Bu barədə
"Özümüzdən böyük
sözümüz" adlı kitabımda da yazmışam.
Yurd sevgisi çox vaxt gözümü tutub, pisi də
yaxşı saymışam, ümidim sarsılmayıb; ən
çətin günlərdə də "düzələr,
müvəqqəti çətinlikdir, keçib gedər, millətimiz
müdrikdir, əyriliklərin qarşısını alar,
köhnəliyin qalığıdır, vaxt keçdikcə düzlük,
haqq, ədalət yerini tutar", - demişəm.
Dünya
balacadır. Yüz cür qorunma
üsullarına baxmayaraq, yoluxucu xəstəliklərin ölkədən-ölkəyə
ildırım sürətilə keçib
yayıldığı kimi, cəmiyyətlərdəki mənəvi
xəstəliklər və dərdlər də yayılır,
nə faciəni, nə yenilikləri, nə sevinci, nə kədəri
bir ölkə çərçivəsində həbs edib
saxlamaq olur.
Əslində, söz və cəmiyyət, ədəbiyyat və hakimiyyət
problemləri bu gün ümumdünya problemidir. Düz söz
demək, həqiqəti yazmaq imkanları bizdən qat-qat
artıq olan Qərb dünyasında da yazarlar "düz
danışmaq, ac qalmaq qorxusu" içində
yaşadıqlarından gileylənirlər.
Böyük Amerika ədibi Uilyam
Folknerin sözünü xatırlayaq: "Bizim zəmanəmizin
faciəsi hamımızın kütləvi şəkildə
cismani qorxu içində yaşamağımızdadır, biz
o qədər çoxdan bu vəziyyətdəyik ki, artıq
onunla barışmışıq. İnsan ruhunun bundan
başqa heç bir problemi yoxdur. Yazıçı... qorxu
deyilən şeyi həmişəlik unutmalı, sevgi, şərəf,
qürur və fədakarlıq kimi köhnə, əbədi,
universal həqiqətlərdən savayı... qalan hər
şeyi kənara atmalıdır. Yazıçı bunu etmədikcə
lənət təhlükəsi ilə üz-üzə
qalacaq".
Bu, "azad" Amerikanın Nobel
mükafatına layiq görülmüş böyük qələm
sahibinin etirafıdır. Məqsəd
yazıçıları qorxudan xilas etməkdir.
Dünyanın hər yerində,
ədalətli, düz sözün
üstündə bir qara qorxu dolaşmaqdadır. Mənəvi
və cismani terrordan başlamış, oxucu ilə araya sədd
çəkilməsinə, mətbuat qadağalarına, bir tikə
çörəyə möhtac olmaq faciəsinə qədər...
Bütün bunlar qələm sahiblərinin əsas
qayğısıdır...
Yazıçısı qorxuya öyrəşən, daha
doğrusu qorxuyla barışan cəmiyyət - ruhunu
itirmiş, enerjisi tükənmiş, immuniteti zəifləmiş
cəmiyyətdir.
Yazıçıları iqtidar-müxalifət
qarşıdurmasında tərəfə
çevirmək və ya paylaşmaq, bütövlükdə
dünyanın və cəmiyyətin dərdlərini dilə
gətirən qələm sahiblərini əsassız yerə
hər hansı bir siyasi quruma yaxınlıqda
suçlayıb, damğalamaq da doğru deyil. Yazıçı xalqın və
haqqın yanındadır və mümkün qədər
xırda, gündəlik siyasətdən kənar, uzun
ömürlü milli idealları düşünür...
- Türkiyənin ədəbiyyat
dünyasına daha çox inteqrasiya olmaq
üçün bundan sonra hansı addımları
atmağı düşünürsünüz?
- Məncə, Türkiyə
ilə Azərbaycan "bir millət, iki
dövlət" reallığından tədricən "bir
millət, bir dövlət" olmağa doğru irəliləməlidir.
Bunun hər iki ölkənin mənafeyinin qorunduğu müxtəlif
variantları vardır. Ordu quruculuğunda biz bunun sonucunu
gördük, sevincini yaşadıq. Türkiyə - Azərbaycan
yaxınlaşması, inteqrasiya prosesi kişisəl və
toplum birliklərindən, yaradıcılıq qurumlarından
başlamış bütün kültür, eğitim, elmi
araşdırmalar, ekonomi, basın-yayın, televiziya sahələrini
də əhatə etməlidir. Bütün türk
dünyasının gələcəyi bu bütövləşmədən,
türk birliyinin daha sürətlə təşkilatlanmasından
asılıdır. Təəssüf ki, əlimizdə olan bəzi
imkanları itirə-itirə gedirik. Sürətimiz zəifdir.
Türk
birliyinin iki mühüm qayğısı var: Ortaq
ünsiyyət dili və ortaq əlifba. 30 ildir bu mövzu
dartışılır. Danışmaqla bu iş yapılmaz.
Əksinə, yeni mübahisələr, qısqanclıqlar
çıxır ortaya. Mənim fikrimcə, latın
qrafikasına keçiddə yanlışlığa yol
verildi. Bu iş yenə dilçilərə buraxıldı və
hər türk dövlətinin dilçiləri: "Bizdə
bu səs də var, bunun da işarəsi olsun" prinsipi ilə
əvvəlkindən də çox fərqlər
yaratdılar. Bu, doğru deyil. Türk dövlətləri
siyasi bir qərarla bütün dövlətlərimiz
üçün vahid bir əlifba qəbul etməliydilər.
Deyək ki, 30 işarə qəbul edilir və bütün fərqlər
bu işarələrə
sığışdırılır.
"Ortaq dil" məsələsi də əvvəldən
doğru anlaşılmadı. Söz konusu "ortaq dil"
yox, "Ünsiyyət dili" olmalıdır. Rus dili
bütün bu türk dövlətləri üçün
ortaq ünsiyyət dili idi. İndi o işi Türkiyə
türkcəsi görə bilər. Bundan ötrü türk
dövlətlərinin ibtidai məktəblərində 2-3 il
Türkiyə türkcəsi öyrədilməlidir. Bu iş
başlansa on il sonra bütün Türk dünyası
başqa dilə ehtiyac duymadan asanca anlaşacaq. Təəssüf
ki, bu yaxınlaşma işini sürətləndirmək yerinə
ona yeni əngəllər yaradırıq. Orta okullarında
yabancı dilləri ingiliscəni, faransızcanı, ərəbcəni
həvəslə öyrədən dövlətlərimizdə
o sıraya niyə Türkiyə türkcəsini
qoşmasınlar. Düşmənə qısqanmayanlar,
qardaşa qısqanırlar.
Başqa
bir qəribə örnək: Azərbaycanda bütün evlərdə
türk seriallarına baxılır. Hamı hər şeyi
anlayır, Anlaşılmayan sözlər də zamanla
aydınlaşır. Bu proses sürətlə yeni nəslin
Türkiyə türkcəsini mükəmməl bilməsinə
yardım edir. Bizim Televiziya işinə baxanların, guya
"milli qeyrətləri" dilə gəlib və sanki qəsdən
böyük vəsait sərf edərək türk
seriallarını Azərbaycan türkcəsinə
uyğunlaşdırmağa çalışırlar, eybəcər
bir mənzərə yarandı. Bəzən də öz təmiz,
ana sözlərimiz, ədəbi dilimizdə hələ də
qalan ərəb, fars sözləri ilə əvəzlənir
və buna Azərbaycan dilinə tərcümə deyirik.
Halbuki buna heç bir ehtiyac yoxdur.
Düşüncəm belədir ki, inteqrasiya işini zamana buraxmaq yox, siyasi qərarlarla
sürətlə həll etməliyik. Bizim otuz il boyunca
dediyimiz bəzi sorunlar var ki, hələ indi də həll
edilməyib.
Çətin dönəmdən keçirik.
Mənim Türkiyə ilə ədəbi inteqrasiyam Türkiyənin
bütün ağrılarını, çətinliklərini,
sevinc və kədərini şəxsi duyğularım kimi
yaşamağımdadır...
18.08.2023
Xalq
yazıçısı
Sabir Rüstəmxanlı
Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 2 sentyabr.- S.12-13.