Bir ovuc
Dodaqlarımda iki-üç şeirlik
pıçıltı,
barmaqlarımın arasından süzülən
sözlər.
Hərfləri
tütün kimi sarıyıram vərəqə...
Xəbərim var ki, ayağımın altında
yer yarpaqlayır,
yarpaqların üstündə kölgəm
gedir.
Udqunduğum
günlər dolaşır boğazımda...
qəhərdi, bilirəm.
Hər şeir qəhərdi,
hər qəhər bir nəmli baxış.
Üzümü
dəyişdirmək istəyirəm
bir ovuc suda...
Bir ovuc suda axır
ulduzlar.
Hər
şey ulduz kimi ölür,
ulduzlar şeir kimi.
Ölü
şeirlər yazıram bir ovuc suda...
Bir ovuc adamlar qalıb
oxumağa.
Ovcumu
yumuram bərk-bərk,
adamları qoymuram getməyə.
Sol
Küləklər
də sol tərəfindən əsir adamın,
yağışlar da soldan yağır.
Atılan
daşa sağ çiynini döndərirsən,
daş
da sağdan adlayıb
sola dəyir.
Kürəyindəki
yükləri sanma kürəyin daşıyır,
sol tərəfin daşıyır
o yükləri də,
o sancıları, o ağırlıqları
da.
Hara dönsən, sol tərəfindi...
sağından vursalar da,
adam solundan ölür.
Köçə
bilməyən quşlar
Küçələr yetim,
gecələr soyuq,
həyat
anlamını itirmiş
eynilik,
ağaclar köçə duran
durnalar kimi,
amma uçmağı bilməyən.
Durnaların
hamısı mən...
Ağacın qırılmış budağındakı
yerinin intizarında.
O yer hansı ocaqdasa, çoxdan yanmış,
küllərini küləklər sovurmuş.
Hərdən
də küləklər o külləri vurar gözlərimə...
Ağacın kəsilmiş budağındakı
yanan yerimin küllərini,
o küllərdə qanadlarımın
izi.
Hər gün o külləri
sovurur külək,
o küllərdən çiçəklər
açır kül rəng.
...Köçə bilməyən
quşlar
fəsilləri unudur mənimtək.
Yaşam
düsturu
Ölüm
düsturutək
dodaqlarındakı son gülüş öləziyər.
Həyat
eşqi kimi
gözlərinin yarıaçığından
bir gilə yaş
qarşılayar əcəli.
Əcəl bilməz,
amma gözlərin bilər
bir gilə yaşdakı
yaşam aclığını.
Həyat
düsturutək gələr ölüm,
həyat
düsturutək
çiyinlər gizildəyər
ölümü daşımağa.
(yəni elə belə də
olmalıymış misalı)
Çiyinlər
bir uşağın anasını aparıb gedərkən...
O uşaq hönkürər,
o uşaq çiyinlərdən
küsər.
Küsər
atasının,
əmisinin çiyinlərindən,
küsər bütün çiyinlərdən.
Neçə
illər sonra...
Şəhid dostunu çiyinlərində
aparar həmin uşaq.
Onda da
qayıdıb öz çiyinlərindən küsər...
Sonra
küsülü çiyinlərində daşıyar
atasını,
əmisini,
neçələrini,
doğmalarını.
...Gözəl
bir axşam,
sevgilisinin başı qonar
çiyinlərinə...
Boz
darıxmaq
İllah
ki, canına dolar günbəgün
rəngsiz sıxıntılar, boz darıxmaqlar.
İçindən,
çölündən axar
beləcə
alov dilimitək,
bircə
səni sıxan
bu sükut darıxmaqlar, söz darıxmaqlar.
Yadına
düşər ki, amma əvvəllər
bu darıxmaqların öz rəngi vardı,
sevda rəngi vardı,
yaz rəngi vardı...
Yaz kimi darıxardın,
bir qız dodağında ən dadlı söz kimi darıxardın,
bir sözdən utanan üz kimi darıxardın.
Rəng-rəngiydi
duyğuların da...
yaşıl darıxardın,
al darıxardın,
bir gözəl qırmızı,
bir gecə qara,
bir dan üzünə ağ
darıxardın.
Bir mavi
darıxmaq gözünün yaşında
dalğalanardı,
bir sarı darıxmaq gözünün kökündə
buxarlanardı...
Bütün darıxmaqların,
bütün rənglərin sonunda
bir sevda göy
qurşağıydı...
Sonra da
bilmədin necə, nə cürsə, -
rəngi
qaçdı rənglərin,
bütün rənglərin yerində
bir sevgi yanığının
külü qaldı,
tozu qaldı...
Bütün rənglərin
canında darıxmaq
adlı bozu qaldı.
Bozardı
keçdiyin və keçmədiyin bütün küçələr,
küçələrdə adam-adam sözlər,
addım-addım hecalar.
Beləcə gözlərini dimdiklədi
günbəgün
bu bozumtul quşlar, bu boz sərçələr.
Sən də
ki, bu boyda çoxluğun səssizliyində,
göylərdə bozarmış
bir göyqurşağına baxar,
baxarsan...
İllah
ki, bu qədər rənglərdən
sonra
durub eləcə boz darıxarsan.
Qürubda
Gözlərimdə
gün batır... çoxdan,
gözlərimə gün batır... çoxdan,
gözlərim günə batır...
çoxdan.
Çoxdan...
günsüz günlər doğur,
gün doğmur.
Çoxdan...
gözlərim batır qürubda.
Bəzi
şeylər...
Bəzi
şeylər anladılmaz,
anladılmaz...
Anladılmaz ayağının altında
qırılan güzgünün səsi,
ha desən də,
qırıqların o anda çıxartdığı
xırçıltını
təsvir
edə bilmərsən
olduğu kimi.
Bir qəbir üstündə
solan gülü
anlada bilməzsən,
anlada bilməzsən o gül
necə solur.
İçindən bir təbəssüm
keçər həyata...
nə həyata anlada bilərsən,
nə özünə...
Nə də heç kimə.
Anlada bilməzsən
səbəbi nədir bu təbəssümün.
Heç
özün də anlaya bilmərsən özünü...
sadəcə, çıxıb gedərsən
-
elə
o gedişdən gedərsən
axırda.
O gedişi də anladamazsan.
Çünki bəzi şeylər
anladılmaz, anladılmaz.
Çünki bəzi şeylər
edilir,
gedilir,
susulur!
Tənhalıqda
unudulmaq
Çox
çətinmiş tənhalıqda tənhalıq,
çox
çətinmiş unudulmaq
necə də.
Gecənin bir aləmində
qayğılı
durub belə tək gəzişmək küçədə.
Xatirələr qoşun olur, bilirsən...
yağış yağır, xatirələr
islanır.
Bir yandan da,
qəfil
baxıb görürsən
bir yaş pişik ayağına yaslanır.
Ha neynirsən,
aralanmır pişik də,
miyoltusu
təkliyinə qarışır.
Düşünürsən, bu tünlükdə, ah, nədən
pişik
mənim ayağıma
dolaşır?
Uzaqlaşıb qaranlıqda itirsən,
pişik
qalır, yağış
yağır beləcə.
çox
çətinmiş,
çox
çətinmiş görürsən,
tənhalıqda pişik olmaq bir gecə.
Elə
Gün də
gələr, yadın itər,
unudular,
adın itər,
dünyada ölümdən betər
yaşamaq zoruymuş elə.
Bir
gün özün də bilərsən,
bir gün özün də görərsən,
illərdən sonra deyərsən,
sevgilər koruymuş elə.
Ayağından izinəcən,
dodağından sözünəcən,
baxışından gözünəcən
adam da yoluymuş elə!
Qırılır
Sularda ləpələr
qırılır,
sularda körpələr qırılır.
Ağrının, acının üstündən
keçəndə, körpülər qırılır.
Bu həyat
donduqca, gördüm,
bir umud sındıqca, gördüm,
bir qazi yandıqca, gördüm,
canında qəlpələr qırılır.
Bu
dünya nə aldı, nə verdi,
dərdi
də bir matah nəmərdi.
Ömür də bir gödək kəmərdi,
dartıram, törpülər qırılır.
Geyindirəm
ki,
bu ömür çılpaq
qalmasın.
Çılpaq qalmasın -
umuddan,
sabahdan,
məndən...
Qalıb
Əl
çatmayan xəyallar
gözlərimdən iraqda,
iraqda qalıb, iraqda.
Əllərim
yanıb ocaqsız,
bu evin kərpicləri
qopub düşür suvaqsız.
Xoşbəxtlik də haçandı,
bir sevgi sorağında,
soraqda qalıb, soraqda.
Bu
ömür xatirədi
kimlərsə, oxuyub keçir,
xatirələr yenə də
qərənfil qoxuyub keçir
-
sevgilər məktublarda,
xatirələr dəftərdə -
varaqda qalıb, varaqda.
Ayrılıq
Mən
bir notun necə sızlamasına şahidəm,
sonra o biri notlar sızlayır,
sonra bir bəstə...
Bəstədən gələn ağrıya
ağrıyır kimsə,
kimsə
hıçqırır o nəğməyə,
kimsə
də o nəğməni
mızıldanır yolçuluğunda...
Bir
ağrının qanadlarında uçur günlər,
günlər ömür qarası,
kəfən bəyazı.
Günlərdən
demə,
notlardan
de...
həftələrdən de...
Həftə
də yeddi gün,
notlar
da.
Hər gün bir ağrılı
not,
hər
not bir başqa rəng,
hər rəng bir başqa
ayrılıq.
Yenə
bütün yollar ayrılığa çıxır, Yarəbb!
Keçər
Bir
yuxuydu, oyaq gördüm,
bilmirəm, nə sayaq gördüm,
bir avarsız qayıq gördüm,
içimdən yellənib keçər.
Daşa
çıxdı nələr, nələr,
o sevinclər, o sevmələr,
o susmalar, o dinmələr,
yağışdı, lillənib keçər.
İt
hürənlər yönüm isə,
bu qaranlıq önüm isə,
ayrılıqlar mənim isə...
sevdalar küllənib keçər.
Rostok-Köln
qatarında
Hər
stansiyada bir xəyal öldürürəm,
hər dayanacağa
bir məzar daşıyıram,
uzaqlaşıram vağzallardan.
Vağzallar heç də qovuşdurmur həsrətliləri,
vağzallar ayırır,
vağzallar ən böyük
ayrılıq məkanıdır.
Gözləmələrin mamır bağlamış
umudları rəngdədi həyat
da...
Elə yaşılına aldanırsan,
rənginə susayırsan..
Hər limanda bir vidanın
kölgəsi sarılır boynuna...
Bir
ömürlük ixtisar
Məktəbdən
öyrənmişdim ixtisar eləməyi,
sonra həyat öyrətdi...
Məktəbdə yazı taxtasında
edərdim ixtisarları,
həyatda həyatımdan...
Sanki həyat ixtisar eləməkdən başqa
heç
nə öyrədə
bilmirdi...
Silib atırdın elə
beləcə ixtisara düşdü
neçə dost,
neçə tanış,
neçə insan.
Məktəbdən sonra
günlərin ixtisarına keçdim,
sonra ayların,
sonra illərin...
Elə oldu ki,
bütöv bir ili ixtisar elədim ömrümdən,
sonra bütöv bir ömrü...
Sonra saçlarımı ixtisar
elədim,
ürəyimi,
əllərimi...
Sonra da özümü ixtisar elədim!..
Qocalıq
etüdü
Gözlərini
eşitməyənlər,
əllərini necə eşitsinlər...
Ya əllərin nə deyir divarlarda,
nə danışır barmaqların
bir-biriylə.
Barmaqların on dəcəl uşaq,
dalaşardılar,
sarmaşardılar,
küsüşərdilər hərdən...
Barmaqlarının ucundan gələrdi
üşüməyin də,
yanmağın da.
İndi
on dəcəl uşaq,
on susqun qocadı...
Əllərin əsir,
əllərinin üstü çatlayır
ayazlarda...
Nəfəsin də çatmır
barmaqlarının ucuna...
İsidə bilmirsən on qocanı,
on qocanın uşaq xatirələrini...
Amma bir zaman əllərindən
qopub
qaçmaq istəyirdi barmaqların.
Qoymadın,
bildin
ki, irəlidə divarları
oxumaq olacaq barmaqlarınla.
Ölüm
Ən
çox ölümü gəzdiririk canımızda,
son nəfəsin başucunda.
Hara gedirik, ölüm yanımızda,
hamıdan yaxın,
hətta
özümüzdən də...
Yerində oturub
növbəsini gözləyir səbirlə,
səbirsiz olanda,
bir qəza olur,
Ölüm qəzası...
Ən təhlükəli anlarda belə,
bilirsən ki,
nəsə olsa,
ölümlə çıxıb gedəcəksən.
Ölüm...
Ən yaxın dostdu, bəlkə
üzünü görmədiyin,
tanımadığın,
bilmədiyin.
Bəlkə üzünü görəndə
sevəcəksən!
Özün
Hayandasa,
büdrəsən,
qolundan yapış, yapış.
Nəfsinlə davalarda
özünlə çarpış, çarpış.
Gün
ağla, gülmək üçün,
yol axtar, gəlmək üçün,
özündə ölmək üçün
özünlə tapış, tapış.
Bir də
baxıb görərsən
öz ayağın üçünmüş,
şeytana gülə-gülə
tikdiyin papış, papış.
Unutdurur
Yüz kəlmə
içndə bir kəlmə olur,
yüz sözü bir kəlmə söz unutdurur.
Neçə qış donursan,
buz bağlayırsan,
donduğun qışları, sırsıraları
lap bircə yaz gəlir, yaz unutdurur.
Hər şeyin
çoxu da hüzur gətirmir,
çoxluqlar, toxluqlar özür
gətirmir,
elə azlar var ki, bircə çimdikdi,
o qədər çoxluğu,
o qədər çoxu,
olur ki, bir çimdik az unutdurur.
Sevirsən,
sevirsən, deyə bilmirsən,
yaş keçir, ilk sevgi
keçmir, görürsən,
hələ də sevirsən,
niyə?
bilmirsən,
bir ömür sürdüyün
o yad qadını,
bircə
sən bilirsən, bir ömürdü ki,
elə
ilk sevdiyin qız
unutdurur.
Eləyir
Bu səssizlik
içində
çəkilirəm özümə,
gözyaşlarım səs eləyir.
Dinləyirəm,
sanki hava gözyaşımdan
çisəkləyir, sis eləyir.
Ulartılar,
çığırtılar,
neçə-neçə hayqırtılar,
neçə-neçə bağırtılar
gözyaşının səslərində,
batır,
batır, pəs eləyir.
Əvvəl
duru süzülərdi,
indi yaşlar lilli axır,
bulanıqdı, kirli axır...
İçim yanır ocaq-ocaq,
gözüm belə his eləyir.
Yoxluq
Sən də
yoxsan,
ömür də ki, yoxluğuna
bürünüb.
Sənsiz
hər şey
öz-özünə, çıxıb
gedib, kürünüb.
Uğraşıram
yerindəki ağrılarla, beləcə,
buludları daşıyıram
yastığıma hər gecə.
Bilirsən
də,
gecələrin bulud olmaq ağrısı,
hələ bir də,
bir işaran umud olmaq ağrısı...
Bir
yalançı həvəs kimi
gəlib
içimdən keçir.
Arzularım qanad açıb
payız
köçündən keçir.
Sən də
yoxsan,
çəkdiyimi biləsən.
Yoxluq çəkilməz imiş,
kaş
ki, kaş ki, görəsən.
Ömür
Unuda,
unuda, unuda,
gedirsən, gedirsən, gedirsən.
Beləcə, hardasa, hardasa,
itirsən, itirsən, itirsən.
Azırsan
özündə, özündə,
bir gizli sözündə, sözündə,
ömrün o üzündə, üzündə,
bitirsən, bitirsən, bitirsən.
Yaş kimi
yanaqda, yanaqda,
kaş kimi dodaqda, dodaqda,
quş kimi budaqda, budaqda
ötürsən, ötürsən, ötürsən.
Tale
türküsü
Bu axı
taledir, bu axı bəxtdir,
Sağına-soluna çapır, çapılır.
Bir günü yarımçıq,
bir günü dolu,
bir günü eləcə, boşdan yapılır.
Bir
günü yaşıldır, bir günü sarı,
Gedir ən sonuncu mənzilə sarı.
Qəfil
yoxa çıxır
yoxunda varı,
Nə özü, nə izi, tozu tapılır.
Əvvəli
başlayan yoldur, görürsən,
ortası
açılan güldür,
görürsən,
axırı bir ovuc küldür, görürsən,
küləyə qapılır, yelə
qapılır.
Tüstümə
Yalqız
uçan quşların
qanadının küləyi,
əsdi
üstümə, üstümə.
Bir-iki sözü də
elə köz kimi
basdım
köksümə, köksümə.
Əllərim
buluda döndü,
ağladı, elə ağladı,
mən bir söz saxladım
içimdə,
Allah da məni saxladı...
Amma bir umudsuzluq
gəlib
məni haqladı,
durdu qəsdimə, qəsdimə.
Özümə
ağlama, dedim,
o bir sözü ürəyində
daha saxlama - dedim...
Nə dedim, haqqıma dedim,
dedim ki,
bu taledən,
bu ömürdən,
bu umuddan
heç
nə gözləmə,
gözləmə.
Od olub
özümü yandırsam,
su olub odumu söndürsəm,
bu ömürü,
bu günü
bir gün tərsinə çöndərsəm -
boğularam,
öz sözümdən,
qalxan tüstümə, tüstümə.
Bu da mən!
Ruhuna
çiçəklər səpdiyin adamların
ulduz olduğuna inanarsan gecələr...
Adamlar
yoxa çıxdıqca
ulduzlar çoxalar.
Ulduzlar çoxaldıqca
ulduzları sayarsan bir-bir -
bu o,
bu da babam,
bu da atam, nənəm.
Onların yanında da
adsız
bir ulduza ad qoyarsan,
bu da mən!..
Vətən
Nəğmə
də bitir,
şeir
də,
yol da...
Hələ arzular da -
bircə
sən,
bircə
sən
bitmirsən,
Vətən!
Şuşam!
O bizim
ağaclarıydı,
o bizim küləkləriydi,
o bizim yağışlarıydı...
Duruşundan tanıyırdım,
qoxusundan
tanıyırdım,
yağmasından tanıyırdım.
Ağac
da boynubüküydü,
külək də qırıq-qırığıydı,
bulud da çilik-çiliyiydi...
Ağacına qurban olum, -
dedim,
buluduna qurban olum, - dedim,
daş yoluna qurban olum
- dedim...
O qədər qurban oldum ki, -
gördüm anam da qurbandı,
gördüm balam da qurbandı...
Qurbanlarını
qəbul elə, Şuşam!
Ömürsüz
ömür
Bezib,
özündən bezib
soyunasan
bu ömrü, -
əlindən,
ayağından,
gözündən soyunasan.
Saçından,
bədənindən,
üzündən soyunasan.
Sonra
çıxıb gedəsən,
ömrün geridə qala
Əlinlə,
ayağınla,
saçınla,
qulağınla
ömürsüz
gedəsən...
Sonra
ömrün olmaya,
eləcə yaşayasan
bir tənha mağarada.
Gecən-gündüzün,
yazın-payızın olmaya...
Eləcə
bir günün ola,
daşa
"qardaş" deyəsən,
çiçəyə "bacı",
torpağa "ana".
Sonra soyunduğun əlin gələ
gözlərini qapaya...
Elçin İsgəndərzadə
Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 9 sentyabr.- S.18-19.