Manqurtun öcü
Hekayə.
Ulu Kam
çağırmışam! Bütün "Manqurt soydaşlarımı" Alp
yapacağam!
Söz! Manqurtun öcü
yaman olacaq!
Tomiris T.B.
Sarı
Özək çöllərində
Günəş qürub
edirdi. Həmin gün Ağ maya yerdə hərəkətsiz
qalan Ananın cansız bədəninin yanından bir an da uzaqlaşmamışdı. Manqurt
isə otardığı
dəvələri izləsə
də, ara-sıra donuq baxışlarla artıq əbədi susmuş Anaya baxırdı.
Manqurt dəvə sürüsünün
artıq yan verib yatdığından əmin olduqdan sonra başını bir daşa söykəyib
gözünün acısını
almağa çalışırdı,
lakin yazıq zavallının gözlərinə
yuxu getmirdi ki, getmirdi...
Çarəsiz zavallı bütün
gecəni vadi boyu sürünü qovdu. Qaçmağa çalışdığı o tükürpədici səs
isə daha da yaxınlaşırdı...
Bir anda qarşısında bir cüt mavi
işıq parıldadı.
Artıq sonunun çatdığını sandı.
Gözlərini yumdu və üzü üstə torpağa sərildi...
Gün aymış, Altun tellərini Tanrı dağlarının təpəsindən
Sarı Özəyə
yaymışdı...
Manqurt isə bayılıb Ananın cəsədinin yanında qalmışdı.
Uzaqdan iki suvari juan-juan
göründü. Onlar
gəlib Manqurtun yanına çatanda əvvəl çaşıb
qaldılar. Ana-bala yerə sərilmiş naymanları görəndə
nə baş verdiyini anlamadılar. Atdan düşüb yaxınlaşdılar. Manqurt
nəfəs alırdı,
lakin huşu özündə deyildi. Nayman Ana isə artıq cəsəd idi.
Juan-juanlar istədiklərinə
nail olmuşdular. Köləyə
çevirdikləri manqurt
oğula öz anasını öldürtməyi
bacarmışdılar. Bu onların
ən böyük qələbəsi idi.
Juan-juan qamçı ilə Manqurtu kötəkləməyə başladı.
Canı
yanan kölə yanıqlı və iniltiyə bənzər səslə çığıraraq
ayıldı. Özünü
qamçı zərbələrindən
qorumağa çalışırdı.
Hey yalvarırdı:
- Vurma, vurma, vurma...
Hər tərəfində qançırlar
göynəməyə başlamışdı...
Ona əmr etdilər ki, bir quyu qazıb
cəsədi basdırsın.
İradəsiz kölə
qeyri-ixtiyari deyilənləri
yerinə yetirmək məcburiyyətində idi.
Necə
tapşırmışdılarsa, elə də etdi. Dərin bir quyu qazıb
Nayman Ananı oraya gömdü və fərqində olmadan, bəlkə də, Tanrının möcüzəsiydi, kim bilir, böyük bir ağ daşı
gətirib basdırdığı
Nayman Ananın qəbrinin üzərinə
qoydu.
O gündən artıq Ağ dəvə Manqurtdan uzaqlaşmırdı.
Kölə də dəvəyə öyrəşmişdi.
Hara gedirdisə, o da dalınca
düşüb onunla
birlikdə gəzirdi.
Beləcə, aylar gəlib keçdi. Ağ dəvə Jolamanı addım-addım izləyirdi.
Bir gün Sarı Özəkdə tufan qopdu,
yel əsdi. Qasırğa, fırtına
dəvə sürüsünü
pərən-pərən saldı.
Jolaman qorxusundan tir-tir əsirdi. Onun yanında yalnızca Ağ maya qalmışdı. Yazıq
kölə sonunun çatdığını sanırdı.
Çarəsiz bir halda keçə papağını əlləri
ilə bərk-bərk
tutub qorxudan zarıyırdı. Onun səsi getdikcə ulartıya dönməyə
başlamışdı.
- Aaauuu, aaauuu... Aaaaaauuuuuuu...
Çox
keçmədən bu
səsə uzaqlardan qarşılıq da gəldi.
- Auuuuu, Uuuu...
- Aaaauuuuu auuuuuuu...
Sarı
Özəkdə az rastlanan bir hal
idi qurd ulaması.
Ulaşma
yaxınlaşdıqca Jolamanın
bütün vücudu
əsməyə başladı.
- Aaaaauuuuu... auuuuuuuu...
Bütün sürüdəki qurdlar
bir ağızdan səs-səsə verdi:
- Aaaaaauuuuuuuaaaaaauuuuuu.
Ağ
maya isə var gücü
ilə qaçırdı.
Hey qaçır, qaçırdı...
Artıq Sarı Özək çox uzaqlarda qalmışdı...
Qurd vadisi görünürdü
uzaqlardan. Ağ maya isə dayanmadan hey qaçır, dağlar, dərələr, ormanlar,
yaylaqlar arxada qaldı. Uzaqlardan bir aulun çadırları
ağardı.
Bura Nayman aulu idi.
Ağ maya aulun orta meydanında aşağı çökdü,
huşunu itirmiş Manqurt dəvənin belindən sürüşüb
çəmənə sərildi.
Aulun sakinləri tökülüşüb
nəməlum adamı
çevrələdilər. Ağ saçlı Alpay dədə onu tanıdı:
- Bu Donenbayın oğlu Jolamandır. Jolamanın bacısı Aybikəyə
xəbər göndərdilər:
"Gözün aydın,
qardaşın qayıdıb".
Aybikə fırtına
quşu kimi aul meydanına doğru qanadlandı.
Aybikə
qışqırdı:
- Jolaman... Jolaman!
Onun tükürpərdici səsinə
bütün aul meydanda
toplaşdı.
Kam Ana yaxına gəldi. Jolamanın qaralmış,
gündən yanmış,
cadar-cadar olmuş dərisinə toxundu, o buz kimi soyuq
idi. Gecikmək olmazdı, yoxsa artıq ayılması zor olardı. Onun göstərişi ilə, Jolamanı ağ çadırlardan birinə apardılar. Ceyran dərilərindən
hazırlanmış yatağa
uzatdılar.
Kam Ana vaxt itirmədən işə başladı. Öncə üzüm sirkəsi və üzərlikdən hazırlanmış
qarışımı Jolamanın
burnuna yaxınlaşdırdı.
Bu tünd qoxu Jolamanın beyin sinirlərini qıcıqlandırdı
və o diksinərək
ayıldı. Amma donuq
baxışları ilə
ətrafdakıları süzsə
də, heç kimi tanıya bilmədi, harada olduğunu nə baş verdiyini dərk edə biləcək durumda deyildi.
Buludlar axıb gedən karvanı xatırladırdı.
Sanki Ağ maya da bu karvanın başında qafiləni hara isə tələsdirirdi. Uzaqlarda
- Tanrı dağlarında
ulayan Gökbörü
isə Manqurtun Auluna qovuşmasından dolayı məmnun-məmnun
ulayırdı:
- Auuuu... uuuu... Auuuu...
Bu zaman otağın qapısı
açıldı və
Kam Ana astaca içəri
daxil oldu. Əlindəki mis qabda tüstülənən bitkilərin
xoş qoxusu Jolamanın burnuna dəyəndə o, yenə
qorxub tir- tir əsməyə başladı. Bu qoxu ona yovşanlı çöllərlə birlikdə
juan-juan qamçısının
dəydiyi yerlərin acısını da xatırlatdı.
Axı ağrıları
keçsin deyə yovşan yandırıb külünü yaralarına
sürtdüyü anlar
da az olmamışdı...
Bəs bunu ona kim
öyrətmişdi?! Xatırlamağa
çalışdı, beynini
didən suallara yenə cavab tapa bilmədi ki, bilmədi. - Niyə?..
Kam Ana yaxınlaşıb onun yanında bardaş qurub oturdu, əlini
yavaşca alnına toxundurmağa çalışsa
da, Manqut qorxub başını yana qaçırdı. Elə
zənn etdi ki, başındakı "papağını"
(dəvə dərisini)
çıxarmağa çalışır.
Bir neçə gün keçdi. Jolaman isə otaqda uzanmış halda qalırdı.
Kam Ana bir qazana Tanrı
dağdan topladığı
çiçəkləri qoyub,
üstünə Qarlı
dağdan gətirdiyi qarı, buzu əklədi, qaynamaq üçün şam qozalarından qaladığı
ocağın üstünə
qoydu. Hər şey hazır idi, qalırdı əməliyyata başlamaq.
O, qaynar suyu ləyənə töküb
yatağın baş ucuna gətirdi. Jolamanın başını
yavaşca qaldırıb
ləyənin kənarına
qoydu. Ləyəndən
qalxan buxar onun başına doğru qalxırdı.
Kam Ananın hər telindən bir damcı düşür, əlləri titrəyir, amma pəs etmirdi.
Birdən Manqurt gözlərini açdı.
Genəlmiş, qorxu saçan göz bəbəkləri Kam Anaya zilləndi.
Kam Ana özünü itirmədən
ona lay-lay deməyə
başladı. Laylanın
həzin sədaları
işə yaramışdı.
Manqurt yenidən yuxuya getdi. Kam Ana dərindən nəfəs
aldı...
Oxuduğu layla sanki özünü də sakitləşdirmiş, tinində
yeni bilgilər oyatmışdı.
Layla yavaş-yavaş qırtlaq
nəğməsinə dönüşür
və səngiməyə
doğru yavaşıyırdı...
Artıq
Kam Ana öz işini bitirərək dərindən
bir nəfəs aldı:
- Huuuu...
Əlinin
arxası ilə üzünə dağılmış
gümüşü saçlarını
yana sığadı,
əlində Manqurtun başından çıxardığı
dəvə gönü
qəzəblə ayağa
qalxdı: "Oğul,
Uran, bu dərini bir tuğ dirəyinə bağla və Aulun orta meydanında
mərkəzə basdır!
Qoy bu bizə
əbədi dərs olsun!!!" - dedi.
Jolaman gözlərini açanda
otağın bacasından
ulduzlu göyə tuş oldu baxışları...
Dolun ayın işığı bacadan
yanakı otağa səpələnmişdi. Yuxuda
olmadığını bilirdi
Jolaman... Birdən yenə düşündü:
"Bəs dəvələr,
ağam harda? Mən niyə burdayam, bu otaq
nədir?"
Yerindən dik qalxdı, gecənin bir aləmi dəli kimi ətrafına baxdı. Qorxdu, amma bu qorxuda
bir rahatlıq da vardı. Otağın digər küncündə
yuxuya getmiş Kam Ana
da oyanmışdı. Ayaq
ustə dimdik dayanıb gözlərini ona zilləmiş Jolamanla baxışları
toqquşdu. Çox uzun baxışdılar.
Kam Ana yenə həzin-həzin
layla deməyə başladı. Jolaman isə dizlərinin üstündə yerə çökmüşdü.
...Artıq o hər şeyi xatırlayırdı.
Qurd qayasının başından elə bir ulartıya bənzər nərə çəkdi ki, bütün
Aul ayağa qalxdı.
Qurd qayasının qarşısına ilk gələn
Kam Ana və Aybikə
oldu. Aybikə var gücü ilə qışqırırdı:
- Jolaman, Jolaman, Jolaman!
Bütün aul Qurd qayasının
qarşısında toplanmışdı.
Aybikə Aula qayıtdı,
Nayman Ananın otağından Donenbayın
qılıncını götürdü
və geri qayıdıb Jolamana verib dedi:
- Ağabəyim, Jolaman, bu atamız Alp Donenbayın qılıncıdır.
Artıq bu gündən sonra onu sən daşıyacaqsan.
Nayman elinin baş igidi sən oldun bu gündən, qərar sənindir. Jolaman irəli yeridi, qılıncı Aybikənin əlinindən
alıb yuxarı qaldırdı:
- İntiqam! İntiqam! İntiqam! - deyə hayqırdı. Bütün
Aul Jolamanın səsinə
səs verdi.
- Ayxal, Ayxal, Uruy
Ayxal!
O gündən sonra Nayman qəbiləsində
qutlu bir hazırlıq başlandı.
Təlimlərə Alp Batur başçılıq edirdi.
Kam Ana meydanda tonqal çatmışdı, davulun
gümbürtüsü damarlarda
qanı coşdurur, qutlu tinlər canlanırdı bədənlərdə.
Ataların yolu, izi göy tuğlarla
bəzədildi.
Böyük bir gün idi o gün. Ağsaqqallar xan otağa yığışdı.
Jolamanı məclisin
baş ucunda oturtdular. Alqışlandı,
qutlandı, uğurlandı
Jolaman...
Əllərinə baxır, ürəyindən
qara qanlar axırdı. Qılıncını
sıyırıb əllərini
qoparası vardı.
Lakin Jolamanın düşüncələri
sağlamlaşmışdı. Artıq usu başında düz çalışırdı. Bütün
bu əzabının səbəbkarı yağıdan
alacaqdı öz intiqamını. Jolamanın
qanı buz kəsmişdi damarlarında.
Karvan əylənmiş,
otaqlar qurulmuş, təlimlər başlanmışdı
yenə. Alplar təlim keçərkən
Jolaman bir neçə atlını
yanına alıb Nayman Ananı torpağa basdırdığı
yeri xatırlamağa və axtarmağa başladı. Çox axtardı-axtardı, lakin tapmaq heç də asan olmadı.
Ətrafda isə Donenbay quşları durmadan ötürdü:
- Jolaman, Jolaman sənin adın Jolaman! Atanın adı Donenbay, Donenbay, Donenbay...
Quşlardan biri Jolamanın
lap yaxınında uçur,
uçur, qanad çırpır onun çevrəsində dövrə
vururdu. Sanki o da Jolamanın
ayıldığını hiss etmişdi. Sonra irəliyə
doğru şığımağa
başladı Donenbay quşu. Sanki Jolamana yol göstərirdi. Jolaman da atını quşun uçduğu səmtə çapmağa
başladı. Quş
alçaqdan uçub
bir yovşan kolunun üstünə qondu. Jolaman yaxınlaşdı və
atdan endi, ağ daşı tanıdı. O anasını
burda torpağa tapşırmışdı.
Atlılardan biri Alp Batur idi,
o illərin bilgə savaşcısı olaraq anındaca qərar verməyi yaxşı bilirdi.
Atlılardan Səncər və
Gürmüzü yanına
çağırıb tapşırıq
verdi:
- Atları birbaşa Nayman obasına çaparsız, balbal ustası Sarı Akana Nayman Ananın
balbalını yapdırarsız.
Və Ağ dəvəyə yükləyib
həmən də geri dönərsiniz. Səncər və Gürmüz atlarını
çapıb Nayman obasına doğru üz tutdular. Alp Batur Jolamanı yerdən qaldırıb atının
üstünə mindirdi.
Dan yeri sökülər-sökülməz
ordu artıq hazır vəziyyətə
gəlmişdi. Jolaman
döyüş paltarını
geyinib ordu qarşısında atının
üstündə var-gəl
edirdi.
Nayman Törəsinə görə
düşmənə qəfil
zərbə endirmək
yasaq idi. Odur ki, öncədən Jolaman elçı göndərib juan-juanları
xəbərdar etmişdi
ki, qanlı bir döyüş olacaq...
Gün aymış, altun tellərini Sarı Özək çölünə yaymışdı... Alp Baturun başçılığı altında bütün Ulu Dala igidləri döyüşə hazır idi. Nizamla düzülüb Jolamanın hücum əmrini gözləyirdilər.
O an gəldi. Jolaman "İrəli!" əmrini verdi.
Yağının qaçanını qovmadılar, aman diləyənini öldürmədilər, yaralını basmadılar, kəsmədilər.
Başçılarını tapıb Jolamanın qarşısına gətirdilər. Jolamanın könlündən keçdi ki, ona yapılan işkəncənin eynisini juan-juanların başçısına etsin. Lakin nə Türk könlü bunu qaldırar, nə də Törə izin verərdi! "Türk törəsinin qızıl qaydası " Yaxşılığa yaxşılıq hər kişinin işidir, yamanlığa yaxşılıq ər kişinin işidir!", deyib, Türk Törəsinə boyun əydi, Manqurtluqdan qurtulub Alplıq bilincinə ərən Jolaman!
Yerdə qalan juan-juanların qocasını, balasını, qadınını, yaralısını Çinə sürgün etdilər.
Sarı Özəyi yağı tapdağından qurtarıb, Qurdbaşlı sancağı Ulu Dala Bozqırının orta yerində meydanın mərkəzinə sancdılar!
Nayman ordusu juan-juanları yurdlarından sürüb qovduqdan sonra düşərgəyə toplanıb yenə bir toy qurdular. Kam Atalar, Analar tonqal çatdı, uçmağa varanlar uğurlandı, qutlandı.
Balbal ustasının ardınca Nayman auluna dönmüş alplar - Səncər və Gürmüz ustanı və balbalı götürüb geri gəldilər. Nayman Ananın balbalı və çevrəsində yüzlərlə Nayman igidi Umay anaya pay verildi. Ağılar deyildi, halvalar dağıdıldı, yaslar tutuldu. Üç...yeddi, qırx verildi... Qutlu tinlər şad oldu.
Sarı Özəkdə Nayman Ana və Nayman Alplarının Umay anaya tapşırıldığı yer o gündən Ana Beyit məzarlığı adlanmağa başladı...
Ana Beyit qəbiristanlığı
Naymanlara görk oldu! Bir daha yağıya aman vermək yox!
Güman
vermək yox!
Sarı
Özəyi yağıdan
qurtarıb ala çadırlar,
otaqlar qurdular, öz yurdlarına yenidən yiyə durdular!
Təhminə FƏRRUXQIZI
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2023.- 16 sentyabr.- S.30.