Ölüm nəğmələri

Nar bağından ölüm keçir...

Birinci nəğmə

I

Bədheybət bir ağ at

durub qapıda

sonuncu səfərə səsləyir məni,

bəlkə, o dünyada

dinclik taparam -

əbədi səadət gözləyir məni.

II

Tutub qara buludlar

tutub göy üzünü,

qara yelin karvanı çataçatdadır,

nar bağında çökən duman da

kəfən kimi bürüyür

yaşıl yarpaqları.

III

Ölümün hənirtisi

lap yaxındadır,

sonuncu görüşə

yoxdur gümanım,

uğultu başlayır qulaqlarımda

vahimə tərindən soyuyur canım.

IV

Diksinir budaqlar

yelin səsindən

bəlkə, İsrafilin suru çalınır?!

Yamyaşıl yarpaqlar

ölüm nəfəsindən

itirib rəngini birdən saralır.

V

Payız ayrılığı çökür sinəmə

bədənim uyuşur

daşa dönürəm

baxma ki cavanam,

bahar çağımdı,

solur ömür gülüm -

qışa dönürəm.

VI

Buludlar örtəndə

Ayın üzünü

vahiməyə bürünür ağaclar

gecənin zülməti altında qalan

yaşıl yarpaqlar

bələnir ölümün qara rənginə.

VII

Boğuluram

ürək ritimdən düşür -

gah zəifləyir,

gah güclənir döyüntüsü,

qaralan gözümdə rənglər eynidi -

dəyişir dünyanın sön görüntüsü.

VIII

Bozaran budaqda

qurumuş narın

insan kəlləsinə bənzəyir biri,

asılıb ağacdan ölüm tablosu -

gizlənib çürüyən narın içində

gizlənib, ölümün açılmaz sirri.

IX

Qırpıram gözlərimi sonuncu dəfə -

həyatda hər nə var

qoyub gedirəm,

yanımda doğmadan, əzizdən

bir kimsə yoxdur

tənhalıq içində ölüb gedirəm.

X

Sonuncu rəqsiylə vidalaşırlar

küləyin hirsindən

qopan yarpaqlar,

nar ağacının başına dolanırlar

ölümü havada

tapan yarpaqlar.

XI

Açıb əllərini gəlir üstümə

ölüm də ana kimi sıxır köksünə məni

nəvaziş göstərir, mehrini salır...

Yaddaşım silinir, gözüm qaralır,

əlvida, ey dünya,

ürək dayanır.

XII

...Nar bağında bahar olsa da

ölüm nəğmələri

oxuyur külək,

məzarlıq içindən duman gətirib

ağappaq bir kəfən

toxuyur külək.

İkinci nəğmə

I

Ölüm layla çalır

aparır yuxu məni.

II

Ağ yarpaqlı nar bağında

ağ dumana bürünürəm.

III

Əynimdəki ağ libas

yupyumşaq qu tüküdür.

IV

Ağ narın ağ dənəsi

ağ şərab dadındadır.

V

Gəzirəm buludlar üstdə,

əllərim göyə çatır.

VI

Ölüm acı deyilmiş,

narşərab dadındadır.

VII

Ölümün ağ karvanı

keçir ağ nar bağından.

VIII

Qoşuluram karvana,

qoşularaq gedirəm.

IX

Ölüm ağrılı deyil

ölüm şirin yuxudur.

X

Ölümü dadmayanlar

ölümdən yaman qorxur.

XI

Mən ölümə vuruldum,

ölüm apardı məni.

Üçüncü nəğmə

I

Ölüm yaşında vuruldum,

ölümlə kəsdin yolumu,

ölüm yaşında sevdim -

ölümünə sevdim səni.

II

Nar bağına dolu düşdü;

yerdə qalan yarpağa döndüm

qara torpaq oldu qismətim -

ölümünə sevdim səni.

III

Dolandı başımda qara yel

özümə qənim kəsildim,

intihar kimi düşdün beynimə -

ölümünə sevdim səni.

IV

Qəfil qırdın kəndir bəxtimi

Əzrail kimi gözlədim səni

əcəl təki çatdın mənə -

ölümünə sevdim səni.

V

Şaxta vuran nar oldum;

qaraltdın taleyimi

ölümü gözə aldım -

ölümünə sevdim səni.

VI

Kərəm tilsimindəyəm

alnımda lənət izi

cadulandım ölümə -

ölümünə sevdim səni.

VII

Ömrümün bahasına

başa gəldi bu sevgi

ölüm girdi araya -

ölümünə sevdim səni.

VIII

Ağlım başımda sevdim

sevim ağılsız qaldım

əcəl yaşında sevdim -

ölümünə sevdim səni.

IX

Günah öləndə olur

kimsə bilməz bu cinayəti

mənim ölümümdə sənin əlin var -

ölümünə sevdim səni.

X

Gözəldir səni sevmək

peşman deyiləm qəti,

ölümdür səni sevmək -

ölümünə sevdim səni.

Dördüncü nəğmə

I

Ölüm keçir nar bağından

addımından diksinir ağaclar;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

II

Solmuş yarpaqların

örtdüyü cığırla;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

III

Kölgəsiz nar kollarının

içindən keçib;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

IV

Boyun bükür,

yas tutur budaqlar;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

V

Ölüm keçəndə yanından

qaralır qırmızı nar;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

VI

Udur qırmızısını,

qaralır qorxusundan;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

VII

Ölüm keçir -

ağlar qalır ağaclar;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

VIII

Zəhmindən çatlayır

qan axır yanağından;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

IX

Ölüm keçir nar bağından -

köhnə məzarlıq kimi;

ölüm gəlir,

gəlir mənə sarı.

Beşinci nəğmə

I

Geyinib qiyafətini

gəlir yanıma

toxunur sənin hərarətinlə -

(meh əsir nar bağından)

aldadıb aparır məni Əzrail.

II

Darıxmışdım əllərin üçün;

tutur əllərimdən

sənin əllərinlə -

(nar budağı əllərin)

aldadıb aparır məni Əzrail.

III

Eşidirəm...

Gülür, danışır

sənin səsinlə, nəfəsinlə -

(pıçıldaşır nar yarpaqları)

aldadıb aparır məni Əzrail.

IV

Sevinirəm, artır həyəcanım;

baxır sənin gözünlə,

sənin baxışınla -

(gözlərin nar tumurcuğu)

aldadıb aparır məni Əzrail.

V

Atır addımlarını

yeriyir sənin kimi,

dayanır sənin kimi -

(küləkdən yellənir nar ağacı)

aldadıb aparır məni Əzrail.

VI

Qoyur çiynimə başın

sənin barmaqlarınla

oxşayır saçlarımı -

(nar şüvülü barmaqların)

aldadıb aparır məni Əzrail.

VII

Qəfil dolur içimə

ovsunlayır məni

sənin ətirinlə -

(burnumda nar qoxusu)

aldadıb aparır məni Əzrail.

VIII

Sənin dodaqlarınla

öpür dodaqlarımdan

xumarlanır gözlərim -

(damağımda nar dadı)

aldadıb aparır məni Əzrail.

Altıncı nəğmə

I

Udacaq səsimi

qonacaq yanağıma -

ölüm də qadın kimi

öpüb gedəcək məni.

II

Qurumuş nar koluyam

külək sayar yarpağımı -

ölüm də qadın kimi

öpüb gedəcək məni.

III

Ağaracaq bənizim

qan qaçacaq üzümdən -

ölüm də qadın kimi

öpüb gedəcək məni.

IV

Kəsiləcək taqətim

qollarımdan, dizimdən -

ölüm də qadın kimi

öpüb gedəcək məni.

V

Tərpənə bilməyəcəm,

dilim söz tutmayacaq -

ölüm də qadın kimi

öpüb gedəcək məni.

VI

Qapanacaq gözlərim

kəsiləcək nəfəsim -

ölüm də qadın kimi

öpüb gedəcək məni.

VII

Deşib narın qabığın

yeyib gedir sərçələr -

ölüm də qadın kimi

öpüb gedəcək məni.

Yeddinci nəğmə

I

Gecənin bu vədəsində

qapı döyülür qəfildən.

(Nar bağına yel dolur

yel dolur nar bağına.)

II

Kim gəlib gecə vaxtı

döyər mənim qapımı?

(Pıçıldaşır ağaclar:

Nədən belə yel əsir?)

III

Bəlkə, o qadın gəlib

gəlib ki bağışlasın.

(Bəlkə, bu yel qovacaq

payızı nar bağından.)

IV

Bəlkə, dostum gəlib;

gedək şərab içməyə.

(Bəlkə yel əsir budaqları

soyuğa öyrətməyə.)

V

- Kimdir qapımı döyən?

- Kimdir orda gözləyən?

(Budaqlar da səslənir:

Yel niyə gecə gəlib.)

VI

- Ölümdür qapı döyən!

- Əcəlindir gözləyən!

(Qara yeləm gəlmişəm

qara qış gətirmişəm.)

Səkkizinci nəğmə

I

Qoca Xaronun

qara qayığında

səmt küləyi aparır məni,

yarılır ölümün qara suları

II

O dünyanın yolu

uzun gəlirdi mənə -

sən demə ölüm

lap yaxındaymış.

III

Yellədir dalğalar qayığı,

beşikdəki körpə tək

məst oluram

ölüm laylasından.

IV

Qara yel aparır

qara yelkəni,

səpələnib sulara

saralmış nar yarpağı.

V

Açır qapısını

ölüm səltənəti,

qaralmış nara bənzər

qara Ay çıxır başımın üstə.

Doqquzuncu nəğmə

I

Ölən ana bətnində

qalan körpətək

açmadan qaralır

nar tumurcuğu.

II

Gözümdəki arzuyla

gedirəm mən də

gedirəm o soyuq

qəbir evinə.

III

Mən ölsəm də,

qarışsam da torpağa

içimdəki o sevgi

yenə diri qalacaq.

IV

Çevrilib nar koluna

məzarımda bitəcək

boylanacaq günəşə,

gözlərini açacaq.

Onuncu nəğmə

I

Ölüm, ölüm, ay ölüm...

Tanrıdan savayı hər kəs

məğlub oldu qarşında,

lənətlər oxudular adına ölüm.

II

Ölüm, ölüm, ay ölüm...

İndi mənə çatıbsan

sonuncu şam yeməyitək

baxacam sənin dadına ölüm.

III

Ölüm, ölüm, ay ölüm...

Turş nar kimisən, tamın acıtəhərdir

qara qanlar axır dodaqlarından -

sən də bənzəyirsən qadına ölüm.

On birinci nəğmə

I

Üzülürəm ağrıların əlində,

üzülürəm

köməyə ölüm çatır,

boynuma sarılan qolların yoxdur,

indi onun yerinə

kəndirə əlim çatır.

II

Qopduqca yarpağı budaqlarından

ağrıdan göynəyir

qıvrılır nar ağacı,

əli yox, dili yox - quruyub qalır

içindən alışır

qovurulur nar ağacı.

On ikinci nəğmə

I

Nar bağında məzar daşı

ayın şəfəqlərində

parlayır gecə vaxtı,

ağacların bətnində

gizlənən qorxu

pozur sakitliyi

kor yapalağın səsiylə.

May-sentyabr 2023

Səxavət SAHİL

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 23 sentyabr.- S.16-17.