Yazıçı düşüncələrinin
işığında
Zamanov Rüstəm Dastanoğlunun
“Düşüncələrimin kölgəsi” kitabı haqqında
Yazıçı-publisist Rüstəm Dastanoğlunun yazıçı-kinodramaturq Orxan Fikrətoğlunun Ön sözü ilə açılan "Düşüncələrimin
kölgəsi" kitabını oxuyarkən, ilk əvvəl, diqqətimi mündəricatda qeyd olunan yazıların, necə deyərlər, dəbdə olmayan adları ("Düşüncələrimin
kölgəsi", "Köklənmə və ya kainatla təmasda",
"Tənhalıq həsrəti",
"Səsin yuvası",
"Torpağın ruhu"
və s.) çəkdi. Fikrimcə, yazıçı
üçün mühüm
olan, ən əvvəl, müşahidəçilik
qabiliyyəti və bunu qələmin gücünə söykənərək
ağ vərəqlərə
köçürərkən, həmin mənzərəni
oxucunun təsəvvüründə
tam dolğunluğu ilə
canlandıra bilmək
bacarığıdır.
"Tənhalıq həsrəti"
hekayəsində belə
bir duyğusal yer var: "...Birdən hövlnak yuxudan ayıldı, sir-sifəti
göz yaşına bələnmişdi. Bir onu
bilirdi ki, bu dar kupeli qatarı
tərk etsin, içində öldürdüyü
o uşağın ruhu
ilə tək-tənha
qalsın".
Bu ovqat içimdə Mövlana Cəlaləddin
Ruminin havasını oyatdı. Dahi sufiyə görə insan ağlayanda qəlbində güllər
açar.
"Torpağın ruhu" hekayəsi isə bizi, xəyalən, doğma yurd yerlərinə aparır. Belə ki, hekayənin əhatə etdiyi qısa zaman kəsiyində
düşüncələrin Göyçəyə qayıdışı
qələmə alınıb.
Rüstəm Dastanoğlu yaradıcılığının
özünəməxsusluğudur ki, yazılar müxtəlif illərdə, müxtəlif
mövzularda yazılsa
belə, ana xətt -
milli təəssübkeşlik, fəlsəfi yanaşma, dövlətçilik şüuru,
milli ruh - dəyişmir,
analitik-fəlsəfi ehkamlar
publisistik üslubla çuğlaşır. Yəni
bu yazılar təküslubluğa sığmır.
Müəllifin əsir yurdda - Göyçədə ayaqyalın
gəzdiyi yumşaq torpağın ruhunu özüylə gətirib
övladına ötürməsi
30 ildən sonra torpaqların işğaldan
azad olunması anlamındadır. Yazıçı
bir daha insanın ruhi varlıq olduğu fikrini oxucularla bölüşür. İnsanı
Vətənindən didərgin
salmaq da olar, cismən məhv etmək də olar, lakin ruhunu
- "Allaha məxsus insan ruhunu məhv
etmək bəndənin
gücü daxilində
deyil" fəlsəfəsini
ortaya qoyur, ruhların azadlığı
ideyasını gündəmə
gətirir: "Birdən
ona elə gəldi ki, canındakı
o torpağın xoş
giziltisi - ruhu onu qucaqlayıb yatan oğluna da keçdi... Və əminliklə inandı
ki, günlərin birində
belədən-elə, elədən-belə
qaçdığı o torpağın
üstündə oğlu
da qaçacaq və onun varlığına da bu xoş gizilti
hakim kəsiləcək və
nə qədər başını sındırsa
da, canındakı hissin
ona hardan tanış olduğunu heç cür tapa bilməyəcək. Bunun belə
olacağına özünü
inandırdı, içində
bir xoşbəxtlik havası dolaşdı və yenidən oğluna qoşulub dərin yuxuya getdi..."
İnsanın psixi-ruhi vəziyyətlərini
fizioloji vəhdətdə
verə bilmək hər yazı sahibinə qismət olmur. "Torpağın ruhu" hekayəsində iki fərqli məqamda Rüstəm Dastanoğlu lövhələr
yarada bilir.
"Qorxusundan dümağ olmuşdu, sir-sifəti göz yaşı içində idi. Uşaq ayıldığını
görüb "ata"
dedi, bərk-bərk onu qucaqladı, üstünə sərildi,
göz yaşından
islanmış üzünü
atasının üzünə
sürdü, eləcə
də qaldı. Atası bütün varlığıyla onun tez-tez çırpınan
ürəyinin döyüntüsünü,
hıçqırdıqca bütün
bədəninin qalxıb-endiyini
hiss eləyirdi, ağzına
onun duzlu-turşməzə
göz yaşının
dadı hopmuşdu".
Qorxudan ağarmaq, ürəkdöyünmə, bədənin
əsməsi, ruhi sarsıntılar üçün
xarakterik olan bu əlamətlər sonda sakitlik, əminlik tapan uşağın psixi halının təsviri ilə yekunlaşır:
"Yenidən yuxuya gedib, sinəsində yatmış oğlunun eyni qaydada, tez-tez
döyünən uşaq
ürəyinin döyüntüsünü,
aramla, dərindən alıb buraxdığı,
üzünə yayılan
isti nəfəsini, nəfəsdən sifətində
əmələ gələn
tər damlalarını
öz bədənində
hiss edirdi".
Rüstəm Dastanoğlunun yazılarında
"tənhalıq", "köklənmə", "yol",
"qapı" konseptlərinə
tez-tez təsadüf olunur. Müəllif üçün tənhalıq,
heç də cəmiyyətdən uzaqlaşıb
özünə qapanmaq
yox, fikirlərin cilalanması, kölgədən
çıxması üçün
bir vasitədir. Cəmiyyəti irəli aparmaq yolunda məhz işıqlı fikir sahibləri tarixən tənhalığa
çəkilən insanlar
olub. Rüstəm Dastanoğlu köklənmə
ilə bağlı yazır: "Təsadüfi
deyil ki, seçilmişlər
də, həqiqəti
dərk etmək üçün, təkliyə
çəkilirdi, özüylə
baş-başa qalırdı,
özünə qapanırdı,
özünə köklənirdi.
Şüur mane olmayandan sonra, necə deyərlər, həqiqətin qapıları
onların üzlərinə
açılırdı, yəni,
onların daxili köklənməsi ilə
təbiətin köklənməsi
vəhdətdə olarkən,
həmin o mükəmməl
əlaqə yaranırdı".
Başqa
bir yazıda isə "köklənmə"
və "qapı"
konseptləri arasındakı
dərin dialektik əlaqəni oxucusu üçün belə açıqlayır: "Bəli,
təəssüflər olsun
ki, başı milyon kilometrlərlə uzaqlara qarışan insan özünü tamam unudub... həmin İlahi qapının açarı isə insan varlığının
düzgün köklənməsindədir"
"Tənhalıq" konseptinə
gəlincə, bu,
Viktor Hüqonun qəhrəmanı,
sürgündə ürəyi
daşa dönmüş
Jan Valjanın ağladığı
yerdir. "Tənhalıq
həsrəti" hekayəsində
bu, uşaqlığı
Göyçədə ruhsal,
qutsal köklənmə
ilə keçən,
Lvovda "ələ keçirdikləri papağı
satıb kef eləyən
tələbənin tənhalıq
axtarıb ağlamaq istədiyi" məkandır.
Maraqlıdır ki, yazıçının
yazılarında tənhalıq
yolun başlanğıcıdır.
Müəllifin "Yol"
hekayəsində təsvir
olunan yola diqqət edək: "Mən hələ ibtidai siniflərdən nədənsə, hardansa,
o fikirlərlə yaşayırdım
ki, böyüyüm, oxuyum,
işləyim, insanlara,
ətrafımdakılara köməyim,
xeyrim dəysin. Həmişə beynimdə
bu arzu, bu istəklə yaşamışam... Fikirləş,
gör, sən də o uzaq uşaqlıq illərindən
bəri o istəklə,
o arzularla yaşamısanmı?
İçində gedib
çatmaq istədiyin
Yol olubmu?"
"Şeytan əməli"
hekayəsi yazıçının
daxili aləmini açmaqla yanaşı, zəngin dini-fəlsəfi
dünyagörüşündən xəbər verir. Dialektik ziddiyyət özünü burada da göstərir. Öncə
anasının dili ilə "Allah-təala hər bir insanı
dünyaya xəlq eləyəndə beyninə
şeytan qoyub və bu şeytan
həmişə insanın
beyninə girib, onu dünya malına şirnikləndirib..."
Təsəvvüf əhlinə görə,
nəfsin başını
buraxmaq olmaz və nəfsi öldürmək də olmaz. Sufilərə görə, nəfs yüyrək bir ata bənzər. "Başını buraxsan, səni uçurumlara atar, öldürsən, miniksiz qalarsan". Nəfs, necə deyərlər, inkişafın
hərəkətverici qüvvəsidir.
"Şeytan əməli"
hekayəsindəki gözəl
qız tənqidçi
Əsəd Cahangirə
görə ("Düşüncələrin
kölgəsindən özünə")
şər əməl
hesab oluna bilir. Bizim qənaətimizə
görə isə, daxilən təmiz, saf gözəllik şər kimi yozula bilmir.
Rüstəm Dastanoğlu "Dünyanı
gözəllik xilas edəcək" fəlsəfəsinə
uyğun tərzdə
"Şeytan əməli"
hekayəsində əvvəl
sözlə gözəlliyin
portretini çəkir,
sonra bu gözəlliyin yaratdığı
estetik zövqü (elə bil qızın
xarici gözəlliyi,
təmizliyi onun daxilini işıqlandırırdı,
şənləndirirdi, saflaşdırırdı)
poetikcəsinə təsvir
edir, sonda gözəlliyin ülvi (Gözlərində hər
şeyi gözəlləşdirmişdi,
indi ətrafında oturan, ayaq üstə
duran xəstələrə,
ümumiyyətlə hər
şeyə başqa gözlə baxırdı,
hər şey ona doğmalaşmışdı)
mahiyyətini oxucusuna çatdırır. Müəllif
ehtirasdan uzaq, qərəzdən uzaq, insanlığa səsləyən
bir ülvi gözəllik çağırışını
ortaya qoyur! Estetik həzzin zirvəsi katarsis adlanır ki, bu da, ya hönkürtülü
ağlamaq, ya da qəhqəhəli gülüş
anlamındadır: "...Sən
bir qızdakı qüvvəyə bax, haa! - deyib gülümsəməyə
başladı. Yavaş-yavaş
gülümsəməyi qəhqəhəyə
çevrildi".
"Köklənmə və ya kainatla təmasda"
adlı analitik-fəlsəfi
yazıda ad təsadüfi seçilməyib.
Bu gün işğalda
olan Göyçəmizdə
aşıqlar sazı
kökləyəndə hövsələsizlik
edib "tez ifa etsəydi" deyərdik. Ustadlar isə, bizim tələsməyimizə fikir
verməz, səbirlə
saz kökləyərdilər.
"Beyindəki fikirlərə
köklənmək" ifadəsinin
ardınca müəllif
"Mükəmməlliyə gedən Yol məhz o daxili köklənmədən keçir"
fikrini ortaya qoyur. Müəllif Yolu böyük hərflə yazır. Çünki bu Yol İlahiyə qayıdışdır.
Diqqətimi çox məqamlar
çəkdi - insanın
yaratdıqlarının mükəmməlliyi
ilə bağlı. Fikir verək - qanadı sınıq quş və insanın yaratdığı
təyyarə. Quş
qanadı sınmış
olsa belə, zədələnmədən yerə
enə bilir. Bəs təyyarə?! İzaha ehtiyac varmı?
"İlahi köklənmə
varsa, sən öz hissiyyatınla, varlığınla dünyanın,
kainatın özü
boyda olursan".
Bu məqamda Nəsiminin
"Mən bu cahana sığmazam", Dədə Ələsgərin:
"Dedim, könül,
içmə eşqin
camını, içsən,
dünya sənə dar olacaqdı", Səməd Vurğunun
"Əzəldən hüdudu
yoxdur kamalın" fəlsəfi düşüncələri
yada düşür.
Yazıçı İlahi həqiqətə
qovuşmağın şüurla
əlaqəsinin olmadığını
göstərir: "Ağıl,
şüur olan yerdə tam bağlantı,
əlaqə yaratmaq mümkün deyil. Şüur insanı təkcə idarə etmir, idarə edə-edə çaşdırır,
ikiləşdirir, İlahi
təmasdan sapdırır".
"Təbiətdə insandan başqa hər şey öz kökündədi" fikrinin
müəllifi çağımızda
üzləşdiyimiz, təbii
fəlakətlər adlandırdığımız
kataklizmlərlə mübarizə,
vaxtında onların qarşısının alınmasının
vacibliyini illər öncə mətbuatda bəyan edir: "Milyardlarla sərmayələr
yatırılır, Yerdən
kosmosacan pullar səpələnir ki, təbiətdə
baş verə biləcək kataklizmlərdən
öncədən xəbər
tuta bilək, bu məqsədlə peyklər, aparatlar istehsal olunur, amma hətta ən ultra müasir texnika belə təbiətlə bağlı
informasiyanı adicə
bir siçan qədər tam, düzgün
ötürə bilməz".
"Bəli, mənəvi (ruhsal) köklənmə pozulduqdan sonra, onu yenidən bərpa etmək, yenidən kökləmək
mümkünsüz görünür.
İtirilmiş fiziki
(maddi) köklənməni
isə zamanla bərpa etmək mümkündür?..
"Həqiqətə aparan yol" analitik-fəlsəfi
yazıda isə insanın və cəmiyyətin maddi və mənəvi olmaqla ikili xüsusiyyətindəki
birtərəfliliyin hansı
bəlalara gətirib çıxardığının şahidi oluruq. Müəllif "Konstitusiya
yazılarkən əsrlərlə
formalaşmış milli adət-ənənələrin
üstündən sükutla
keçmək olmaz",
- deyir və fikrini oxucu ilə
real faktlara söykənərək
bölüşür: "1988-ci ildə böyük insan kütlələri Qərbi Azərbaycandan didərgin düşdü.
Bütün dövlət
qurumları iflic vəziyyətdə idi. Heç bir yazılı qanun işləmirdi, insanlar dağlara, çöllərə
səpələnmişdi. Amma bütün bunlara baxmayaraq onların aralarında heç bir kriminal hadisə
qeydə alınmadı...
Çünki onlar yazılmış qanunların
deyil, min illərdən
gələn adət-ənənələrin
işlədiyi mühitdə
göz açıb böyümüşdülər, o mühitə köklənmiş
insanlar idi. Onların fiziki köklənməsi pozulsa
da, mənəvi (ruhsal)
köklənmə hələ
diriydi".
Rüstəm Dastanoğlu dərin
psixoloji təsir ovqatı yaradan hekayələr, analitik təfəkkürlü fəlsəfi
yazılar müəllifidir.
Hələ 1989-cu ildə Ramiz Rövşən
yaradıcılığına "Vətən istedadlı övladları ilə tanınır" adlı
mənəvi səyahəti
onu ədəbi tənqiddə də sözü olan şəxs kimi tanıdır.
Bu ədəbi araşdırma
poetik cümlələrlə
başlayır: "Ramiz Rövşənin
şeirləri haqqında
yazarkən, gərək
onları tənhalaşıb
şərab kimi içəsən, "içdiklərinin"
təsirindən sərxoş
olub başlayasan o şeirləri sayıqlamağa:
...Bir dəfə də gəlmişəmmi?
Gəlmişəmmi, görmüşəmmi?
Yaşamışam, ölmüşəmmi,
Dünya
mənə tanış
gəlir.
Bu yazı ilə tanış olandan sonra bu qənaətə
gəlirsən ki, tənqidçi,
ilk öncə, müəllifin
iç dünyasına
nüfuz etməyi, onun yaradıcılığını
böyük sevgi və səmimiyyətlə
oxuculara təqdim etməyi bacarmalıdır.
"Ramiz
dünyanı hamıya
göründüyü kimi
görmür. Bu boyda dünyanı, öz dünyasına tabe edir və dünyanı
öz dünyasından
necə görürsə,
o cür də qələmə alır...
Sevincdən
Ürəyi atdana-atdana,
Kürəyində
Hörüyü atdana -atdana
Qaçdı Sona, nə qaçdı!
Və ya
Kiridim, tamam kiridim,
Bu qıfılım, bu kilidim,
Örtüldüm qapı kimi.
Gözləmədiyin fikir kələfinin içindən,
birdən gözünü
açırsan ki, vərəqin
üstünə belə
qafiyələr tökülüb.
Baxırsan ki, bir-birinə
mənaca uzaq olan sözlərdi: "ürəyi" - "hörüyü",
"kiridim" - "kilidim"
və s. Amma bir-birinə
tamam yad olan bu sözlər birləşəndə doğmalaşır".
Rüstəm Dastanoğlu tənqidi
yazılarında müəlliflə
yanaşı öz dünyagörüşünü də təqdim edir və bunu
poetikcəsinə, səlis,
fəlsəfi təfəkkürlə
cilalayır.
Sonda
Ramiz Rövşən yaradıcılığına
münasibətdə Rüstəm
Dastanoğlu həssas
oxucuya çevrilir. Səmimi ürək sözlərini öz sevimli şairinə ünvanlayır: "Və
sonda... nə yaxşı ki, təkcə
bizim yox, bütün dünyanın
şairi olan Ramiz Rövşən Azərbaycanımızın
qismətinə düşüb.
Deməli, Ramiz Rövşən
Tanrının istəkli
bəndəsi, Azərbaycan
isə Tanrının
nəzərində olan
məkandı".
Rüstəm Dastanoğlu Azərbaycan
tarixinə yaxşı
bələd olmaqla yanaşı, bu bilgini gələcək nəsillərə öz düşündürücü fikirləri ilə ötürür. Müəllifin
1996-cı ildə dərc
olunmuş "Mən
Azərbaycana Fətəlixan
Xoyskinin nəvəsi kimi gəlmək istəyirəm" publisistik
məqaləsi də bu sıradandır. Bu yazıda müəllif
milli kimliyimizin yaddaşlardan
silinməməsi yolunda
mücadilə edən
yazıçı-publisist kimi
Fətəli xan Xoyskinin nəvəsi Kərim Məhmədzadənin
gözü ilə Azərbaycan Demokratik Respublikası dövrünə
ekskurs edir.
Digər
publisistik yazısında
"Daşkənd və
daşkəndlilər" kitabına
yazdığı ön
sözdə müəllif
Azərbaycan folklorunu,
sadə insanların həyatını öz məntiqi və qənaətləri ilə
və poetik çalarlarla təsvir edir: "...Ot biçini vaxtı kişilər kərəntilərini
götürüb örüşlərə
ot biçininə gedirdilər. Durna qatarı kimi cərgəyə düzülüb
biçənəklərdə göy ot biçirdilər,
ot lay-lay yerə sərilirdi, Günəşin
altında quruyurdu, sonra biçilən otları qadınlar, qızlar dırmıqlarla,
yenyetmə oğlanlar
isə yaba ilə yığıb toplayırdılar, xotmalayırdılar".
Yazıçı əmək
prosesini, oradakı halallığı oxucusunun
gözü qarşısında
canlandıraraq sanki bu mənzərəni kamera lentinə köçürür.
Kitabda yer alan "Söhbətlər və müsahibələr" bölməsi
isə Rüstəm Dastanoğlunun şəxsi
xarakterindəki milli təəssübkeşlik,
vətəndaşlıq mövqeyini
ortaya qoyur.
Görkəmli yazıçı Manaf
Süleymanovla "Günortayadək....
üç saat" adlı müsahibədən
məlum olur ki, Rüstəm Dastanoğlu sözlərilə portret yaratmağı bacaran müəlliflərdəndir. Gözlərimiz
önündə Manaf
Süleymanovun şəxsiyyəti
canlanır: "Həlimliyi
var, işıqlı siması
var, ağayana hərəkətləri
var... Konkretliyi, dəqiqliyi
var. Sözlərində çəki,
kəlimələrində dolğunluq
var. Ən əsası
insani keyfiyyətlərə
malikdir, bu dünyagörmüş kişi".
"Göyçənin özü
böyük bir akademiya idi" başlıqlı müsahibəsində
Rüstəm Dastanoğlu
lakonik fikirlərlə
əzəli yurd yerimizin mənzərəsini
təqdim edir. "Göyçəni göyçəkləşdirən
tək Tanrı deyildi, həm də bizlər idik. Onun daşının,
qayasınını, torpağının
dilini bilən bizlər.... Göyçə
bizlərlə, öz
əzəli sahibləri
ilə gözəliydi.
Göyçənin bünövrəsi
sağlam sütunlar üstündə qurulduğundan
mühit də sağlam idi. Ona görə də o mühitdən çıxan
adamlar sağlam düşüncəyə, əxlaqa
malik idi".
Bəli,
mən bir oxucu kimi Rüstəm
Dastanoğlunun düşüncələrinin
kölgəsinə səyahətdən
böyük mənəvi
zövq aldım, xeyli məlumatlandım. Əslində, həqiqətən
də kağıza köçürülən yazılarda
qələm sahibinin düşüncəsinin yalnız
kölgəsini görmək
olar.
Amma sonda həm də onu qeyd
etmək istərdim
ki, Rüstəm Dastanoğlunun
"Düşüncələrimin kölgəsi" kitabında
təsvir olunan mənzərə mənəviyyatımı
qidalandırmaqla yanaşı,
ruhumu gözqamaşdıran
bir işığa bələdi. Ad da elə öz-özünə yarandı:
"Yazıçı düşüncələrinin
işığında".
Nağdəli Zamanov
Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 23 sentyabr.- S.28-29.