Ana

Bu gecə yata bilmədim, ana,

36 yaşın qorxusu vardı içimdə.

Məni 37-yə aparan gecənin

səhərində soyuq var

Üşüdüm, ana!

Bütün gecə

Səsin gəldi qulaqlarıma –

Keçmişdən səsin gəlirdi:

"Böyü, qızım,

Yeri, qızım,

Dil aç, qızım!” - deyirdin...

Böyüdüm, ana,

Tarixin ən amansız illərində böyüdüm.

Dil açdım, ana,

Həyatın ən çətin yollarında

Yeridim, ana!

Amansızca vuran oldu,

Yıxılıb-qalxdığım oldu...

Qalxdım qalxmağına,

amma canım çox ağrıdı,

Qəlbim çox ağrıdı, Ana...

Sən mənə bu dünyada

Qadın olmanın,

Belə çətin olduğunu,

Deməmişdin axı...

Ayaqların üstündə durmaq,

Namusunla yaşamaq,

Haqq bildiyini söyləmək istəsən,

Qadın olmanın bədəli çox ağırmış, ana!

Sən mənə belə deməmişdin axı...

Heç kimə göstərmədim göz yaşlarımı,

İçimə axıtmağı öyrəndim, ana,

Xoşbəxtliyi oynamağı...

Ürəyim ovcumdaykən

Başım dimdik gəzməyi.

Məni vuranları sevindirməmək üçün,

Yıxılmamağı öyrəndim, ana!

Yalandan gülməyi elə öyrəndim ki,

Gülməyin əslini unutdum.

Xoşbəxtliyi oynamagı elə öyrəndim ki,

Xoşbəxtlik necə olur əslində - unutdum...

Bu gecə

Səsin gəlirdi qulaqlarıma –

Mənə nağıl danışırdın,

Xeyirin həmişə Şərə qalib gələcəyini deyirdin.

Mən düz 36 il Xeyirin qələbəsini gözlədim,

Şər qalib gələndə ağladım, ana!

Sənin nağılların belə qurtarmırdı axı...

Səni dinləyirdim, ana,

"Biri vardı, biri yox” deyirdin.

Mənim nağılımda

"Biri yoxdu”lar daha çox oldu, axı...

Böyüdüm, ana,

Daha o qız deyiləm,

Ağrı və göz yaşlarıyla

Böyüyən qadınam...

Yadındamı, ana,

Kəbə yolu gedirdik,

Sən sakitcə dua eləyirdin.

Birdən səndən

Kimə dua elədiyini soruşdum.

Üzümə baxıb:

"Ana olanda anlarsan” - dedin.

Mən ana olmadım, ana...

Amma səni az da olsa, anlaya bilirəm...

Arxadan vuran dostları,

Qəlbimi verdiyim sevgilinin

Ögey baxışlarını görəndə,

Anladım, ana,

Sən söykənə biləcəyim

Tək varlıqsan...

Sevincimi bölüşdüm səninlə,

Amma üzülməyəsən deyə

Kədərimi bölüşmədim, ana.

Kədərimdən əzilməyəsən, deyə.

Əslində kədərimi tək sən gördün,

İlk sevdam daşa dəyəndə,

Məni təkcə sən anladın.

Mən səndə gördüm insanı anlamağın necə

səssiz olduğunu...

Sevdiyim mənə

- Sən mənim heç nəyimsən! -

Deyəndən beşcə dəqiqə sonra,

Sən mənə

- Sən mənim hər şeyimsən! – demişdin.

Sən mənə bunu deyəndə,

Mən sənin deyil, onun hər şeyi olmaq

istəyirdim.

Amma həmişə belə oldu,

Yanımda həmişə sən oldun, ana...

Sənin gözlərində

Qəzəblərin ən gözəli olurdu,

Kimlərsə məni ağladanda.

Gözlərində alovların ən qaynarı olurdu,

Kimlərsə məni aldadanda...

Qaçqınların yurd həsrətini,

Atılmış körpələrin göz yaşlarını

İçimdə hiss elədim.

Taledən yarımayanların, ürkək baxışlarını

İçimdə hiss elədim.

Savaşda itirdiyim dostlarımın,

Gözlərini, arzularını, xəyallarını

Heç unutmadım, ana..

Məni ağrılar büyütdü,

Daha güclü oldum, ana!

Gəncliyin, eşqin, sevdanın dadı,

ağrılarda, savaşlarda itib getdi.

Sonra sevgini tanıyanda

O artıq məndən qaçırdı...

37 yaşıma çatdım, ana,

Tonqala atılan Jannadan,

Vətən ugrunda Kirin başını kəsən Tomrisdən,

İsgəndərə ədalət dərsi keçən Nüşabədən,

Sevgi şəhidi Leylidən

Daha çox yaşadım, ana!

Amma nə Tomris ola bildim,

Nə Nüşabə, nə Janna,

Leyli də ola bilmədim, ana...

Əvəzində sənin hər şeyin oldum,

Məni uşaqlığıma apar, ana,

Sonu xoşbəxtliklə qurtaran nağıllar danış.

"Biri var”ları çox olsun,

37 yaşımın ilk sabahını

Sənin nağıllarına inanaraq açmaq istəyirəm.

Qənirə Paşayeva

Ədəbiyyat qəzeti.- 2023.- 30 sentyabr.- S.6.