Müasir Azərbaycan ədəbiyyatı oçerkləri:
Qan Turalının
həyat praqmatikası
Qan Turalı (1984) müstəqillik dövrü Azərbaycan ədəbiyyatının yetirdiyi parlaq imzalardan biri, yazıçı, publisist, esseistdir. Şeirləri, esseləri, hekayələri, romanları, ədəbi və jurnalist fəaliyyəti ilə yeni düşüncə tərzinin, postmodern yanaşma və üslubun ədəbiyyatımıza yeriməsində fəal rol oynamışdır.
Qan Turalı (Tural Oqtay oğlu Cəfərov) ədəbi-ictimai fəaliyyətə publisist kimi başlamış, "Ədalət", "525-ci qəzet", "Reytinq" qəzetlərində aktual-problematik yazıları, ədəbi-bədii esseləri ilə tanınmışdır. "Azadlıq" qəzetinin köşə yazarı (2006-2011) kimi məşhurlaşan Qan Turalı həmçinin Abzas.net adlı internet jurnalının qurucusu və redaktoru olmuş, 2011-ci ildən müasir ədəbi prosesdə məxsusi yeri olan Kulis.az internet jurnalının baş redaktoru olaraq fəaliyyətini sürdürmüşdür. Hazırda o, Azərbaycan Dillər Universitetində Fəlsəfə və ictimai elmlər kafedrasının müəllimi kimi çalışır.
Qan Turalı Azərbaycan ədəbiyyat məkanında yeni, XXI əsr bədii-estetik meyllərinin əsdiyi, postmodern şüar və manifestlərin intensiv şəkil aldığı, getdikcə trendə çevrilməyə başladığı dövrün yazarı olub, tezliklə bu cərəyanı gəlişdirən Azad Yazarlar Ocağının (AYO) fəallarından biri kimi ad çıxarır. İlk şeirlərini, bir çox əsərlərini qurumun ədəbi orqanı olan "Alatoran" jurnalında çap etdirən Qan Turalının "Elektronik sevdalar" (2006) adlı ilk şeirlər kitabı da "Azad Yazarlar Ocağının kitabxanası"ndan, Gənclər və Turizm Nazirliyinin maliyyə dəstəyi ilə işıq üzü görür, Qan Turalı kollegial idarəetməyə önəm verən AYO-ya az bir müddət rəhbərlik də etmiş, bununla belə, ədəbi-ictimai fəaliyyətində sərbəstliyə can ataraq hər hansı qurumların (AYO, MKM, Kulis) fövqündə olmağı bacarmışdır.
Yaradıcılığında nəsrə üstünlük verən Qan Turalı şeirlər kitabından sonra ilk irihəcmli nəsr əsəri "Çiyələkli gecənin pornoqrafiyası" uzun hekayəsini ("Alatoran" jurnalı, ¹ 13, 2008),http://ann.az/az/qan-turalidan-yeni-kitab-foto/ "Polis qorxusuyla öpüşmək" adlı esselər toplusunu (2012), "Mustafa" (2011) və "Fələk qırmancı" (2016) romanlarını, "Doqquz hekayə" (2014) və "Ayna" (2019) hekayə kitablarını çap etdirmişdir.
Ədəbiyyatın missiyası, cəmiyyət və insan həyatında yeri barəsində gənc yaşlarından ciddi düşünən Qan Turalının ən müxtəlif janrlarda yazılarını birləşdirən xətt - yazıçının həqiqət axtarıcılığı, zamanın sürətlə dəyişən ritmini, ahəngini, qlobalizə əsrinin "tələb və təklifləri"ni milli ədəbiyyata gətirmək cəhdidir. Bu yolda o, başlıca əngəl kimi milli varlığın və düşüncənin sxolastikasını görür və oxucunun nəzərində onu dağıtmaq yolunu tutur: "Həqiqət canlıdır, müasir insanın mənəvi dünyası çalpaşıqdır, yaşadığı cəmiyyət çox mürəkkəbdir. Adi bir sevgi şeirlərinə baxsanız, Füzulinin dövrümüz üçün çox köhnəldiyini görəcəksiniz..." (Qan Turalı, Elektronik sevdalar, Bakı, "Qanun, 2006, son səhifə)
Müasir Azərbaycan ədəbiyyatının korifeyi M.F.Axundzadədən bugünə ədəbiyyatımızda zaman-zaman aktuallaşan "Füzuli polemikası" Qan Turalı üçün də cəlbedici görünür və yaradıcılıq yolunda bu məqama hələ çox öcəşəsi, təkrar-təkrar qayıdası olur.
Gənc yazar həqiqət axtarıcılığına ilk olaraq "Elektronik sevdalar"dan çıxır, başlıca müttəfiqi də sevgidir: "İllər öncə bir sevgilim vardı/ universitetdə 3-cü kursda oxuyanda/ ürəyimi ona açmış/ elə oradaca/ operativ formada rədd cavabı almışdım..." Bu, eşq deyil, "Füzuli sevgisi" deyil; gənc şair rəmzlərə, idealizəyə, atributların, substansiyaların əlavə mənalarla yüklənməsinə qarşıdır: "Sözüm onadır ki, şeir özü də dəyişməlidir, dövrün nəbzini tuta bilməlidir..." (Qan Turalı, Elektronik sevdalar, Bakı, "Qanun, 2006, son səhifə). Postmodern epoxada "əsil"liyi olan nəsə tapmaq müşküldür, nə varsa "simulyakr"dır, görüntüdür; və "bu hadisə"nin sonu onunla bitir ki, qəhrəmanın sevdiyi qız özündən "12 yaş böyük damad"la nişanlanır, "Rusiyanın uzaq bir yerinə gedəcəklərmiş"; nə yerin adı, nə telefon nömrəsi yadında qalsa da, bircə: "amma universitetin çıxışında/ sol tərəfdə/ olan skamyanı görəndə/ yadıma düşür / qıvırcıq saçlı sevgilim/ səni sevirəm demişdim orda/ əynində qırmızıya çalan köynək vardı/ saçları arxaya daraqlıydı/ orası da yadımdaydı" ("Onlardan biri")
Qan Turalı şeiri prozaik həqiqətlərdə axtarır və sırf prozaik şeirlər yazır. İnşaatda çalışan, "azadlıq prospektində/ nəsimi bazarına yaxın yerdə", "16 mərtəbəli/ 7-si tikilib/ deyəsən 9-u qalmış" binada, "qazancı günə 3 şirvan" olan sevgilinin "tək sevinci yuxular"dır, "salyanda qalmış sevgili"sini "görməyin yeganə çarəsi" olduğu üçün: "yuxu görmək imkanım çoxdur/ buna görə işimi sevirəm/ mən inşaat fəhləsiyəm" ("Mən inşaat fəhləsiyəm"). Sevdiyi evli olan sevgilinin soyuq iztirabları: "sevərdin məni/ ondan min qat daha artıq/ hələ də sevirsən/ utanırsan məhəbbətindən/ amma həya mane deyil sevgiyə..."; "soyuq" - ona görə ki: "indi də unuda bilmirəm/ amma gərək unudum/ yaşamağın şərti olub/ səni unutmaq" ("İndi evli olan sevgiliyə"). ..."saçlarını üzünə tökən/ saçlarının arasında yaşayan qızı" "ağ atlı oğlanından/ cahanından" xəbərsiz olsa da sevgisindən bilən kitab intellektualı: "indi "onu tanıyıram" deyə bilərəm artıq/ Verterin iztirablarına birgə şərik olmuşuq/ kar Bethovenə acımışıq/ Royal arxasında romanını yarımçıq buraxmışıq/ səni məni üzənləri çox danlamışıq bərabərcə..." ("Ona yazılan şeir") və s.
Qan Turalı poetik axtarışlarında qəlibləşmiş şeir qaydalarını kənara qoyur, poeziya tarixindən gəlmək istəmir, şeiri birbaşa qəhrəmanının həyat ritmlərinə kökləyir, "Modern şeir müasir insanın düşüncə sistemini anlamalı, bundan çıxış etməlidir" (Qan Turalı, Elektronik sevdalar, Bakı, "Qanun, 2006, son səhifə) - deyir. Hazırkı postmodern dünyada ən müxtəlif həyat ritmlərinin yanaşı, öz şeirini yaratması bəllidir, gənc şair bunu Azərbaycan dilində və düşüncə tərzində gerçəkləşdirməyə səylər edir. "Telefonun ekranına/ Message not delivered deyə/ bir yazı çıxması/ sənin uzaqlarda olduğunu göstərir/ ən azı Bakcellin əhatə dairəsi xaricindəsən/ ona görə də əlçatmazsan..." ("Yay düşüncələri") Mətn həm mündəricə-yaşam, həm də poetik akt etibarilə "tarix"dən tam kənarda, yəni bugünə bağlıdır. Bircə not kifayət edir ki, passaj "tarix"də də, poeziya sırasında da (bənzətmə olaraq) yerini tapsın; bəndləmə belə bitir: "...ona görə də əlçatmazsan/ Kleopatra kimi" .
Qan Turalının şeir qəhrəmanı internet əsrinin,
mobil əsrin sakinidir. Təkcə ona görə yox ki, şeirlərində
mobil telefon daimi atributdur, az qala bütün
mətnlərdən keçir.
Həm də elə ona görə
ki, "mobil"siz bu
insanı təsəvvür
etmək mümkünsüz.
Hətta "Elektronik
sevdalar" balladasının
qəhrəmanı telefonun
özüdür: "mən
indi Nokia 6210-am/ sənin cib telefonunam/ 70 dollar verib aldın məni Mobiteldən/ o an elə sevindim ki..." -
XXI əsr maşın
əsridir, insana xas aşiq obrazını
da maşın üzərinə
götürür - "...elə
o gündən sən
hər telefon açanda/ titrəyirəm/
sən də bunu vibrasiya sanırsan" ("Telefon").
Sevgiliyə ən yaxın təmasda cib telefonudur və ballada bu cavabsız eşq macərasının
soyuq dramatizmini təfərrüatları ilə
("İlk görüş",
"İlk müşahidələr",
"İlk danışıq",
"İlk tanışlar", "Gəzinti", "Xəyanət",
"İlk etirafım", "Avtobusda", "Metroda",
"Nağıllar dinlərkən",
"Son") süjetə gətirir:
"amma sənin xəbərin yox sevgilim/ xəbərin yox/ mən sənin
cib telefonun olmuşam indi/ içimdəki sıxıntının
səbəbi də bu" ("Elektronik sevdalar")
Başqa
bir "SMS-lər"
silsiləsində gənc
yazar mobil telefon sms-lərini özlüyündə şeir
forması kimi kəşf edir və formatlaşdırır:
"Ad günündür/ mesaj
yazmıram/ etirazın
loyal forması"; yaxud:
"əsgər yeməkxanasında/
çörək davası/
cəngəllik qanunları
hələ də yaşayır". Yapon hoykularını,
yaxud aforistik mətnləri xatırladan
bu deyim tərzi günün ifadəsində çevik
və sərrastdır:
"xatirələrlə dolu
otaq/ arzulara yer yox"; soyuq əsrin duyğusallığı da məhz
Sms ölçüsünə
sığır: "Bircə
Yesə basmaq qaldı/ bir də mənim qürurum/ səsini eşitməkçün"; daha
əyani detallarda:
"kazarma/ əsgər
söyüşləri/ corab
və tər qoxusu/ tumbuçkanın gözündə gülümsəyən/
sən"; daha sərt, gündəmli:
"Bəzən yaşamaq/
unutmağa bağlıdı/
unutduğun qədər
yaşayırsan" və
s.
Maşınlaşmış dünyada insanın yerini çox vaxt robotların tutması ilə bitmir, insanın özü də maşınlaşmış
olur. Silsilələrdən
birini Qan Turalı "Ehtirassız
şeirlər" adlandırır;
bu dünyada "Azadlıq nəğməsi"
də daha azadlıq təşnəsi
kimi səslənmir, bilmərrə keçmişin
ehtirassız inkarı
olur: "mənə əsarət kimi görünəcək/ keçmişlə
bağlı hər şey...". "Romantik
görüş" həddən
artıq uzaq və həsrətsiz başa gəlir: "Üç sevgili/ yeddi telefon/ Altı iş yeri/ İki prezident/ bundan sonra/ sənə dönəcəyəm..."; "Həbsxanadan məktub"
həddindən çox
səbrsiz: "səni
çox özlədim/
həbsxana həbsxanadır/
15 gün, 15 il fərq
etməz/ qadınsızdır
həmişə..." "Yenidən yazılan şeirlər" sisiləsində
günün şairi dekonstruktiv yanaşma nümayiş etdirərək,
daha yaşlı AYO-çu şairlər - Rasim Qaraca, Azad Yaşar, Aqşinin mətnlərindən aldığı
poetik ovqatı praqmatik notlara çevirir. Və hətta qəhrəmanını
bu sarıdan (romantik halədən praqmatikaya) Nüsrət Kəsəmənlinin yarım
əsr öncəki sevgi tarixçəsi ilə sınağa çəkir. Nüsrət
Kəsəmənli: "Mən
səni unuda bilmirəm axı/ Unutsam nələri unudam gərək/ Göylərə baxmışıq
aylı gecədə/
Unutsam göyləri unudam gərək..." və s. ("Səni unutsam") Qan Turalı: "Mən səni unuda bilmirəm axı/ Unutsam şəhəri unudam gərək/ Birlikdə minmişik gecə metroya/ Unutsam metronu unudam gərək..." və s. ("Səni unutsam")
Qan Turalı şeirlərində
nə qədər prozaikdirsə, esselərində
əksinə, şairdir.
Esselər kitabına yazdığı önsözdə:
"Bu kitabı nəsr
kitabından çox,
şeir hesab edirəm, çünki hər nə qədər cümlələrin
mübtəda-xəbəri yerində olsa da, şeiriyyatı ilə poeziyadır və deyəsən mənim yarımçıq şairliyimin
davamıdır" (Qan
Turalı, "Polis qorxusuyla
öpüşmək", Bakı, "Apostrof",
2012, s. 4) - deyir. Yazıçının
rəyincə, esselər
onun yaradıcılığında
şeirdən nəsrə
keçidi simvolizə
edir və hazırlayır.
Şeirlərində olduğu kimi, esselərində də Qan Turalı
"Füzuli sevgisi"
ilə ayaqlaşmaq,
"öcəşmək" qəsdindədir; amma onu əhatə edən sərt reallıqlar dünyasında
gənc esseistin söykənə biləcəyi
yeganə instansiya yenə də "O Sevgi"dir: "Bu kitab fərdi
sevgilərdən danışır.
Füzulinin mədh etdiyi O Sevgini yaşadanlar, hələ də var. Riyakarlıq mühitində özü
olmağa çalışanlar,
hələ də var.
Cəmiyyətin içindəki
şikəstlik ruhundan,
məğlubiyyət ovqatından
xilas olub, öz fərdiyyətinə
can atanlar, hələ
də var..." (Qan Turalı, "Polis qorxusuyla
öpüşmək", Bakı, "Apostrof",
2012, s. 9) Belə ki, dünyanın
prozaik halını
"eşqsizlik"də görən,
təsbit edən esseist sanki xilas
yollarırını Sevgidə,
sevgiyə sığınmış
şeiriyyatda axtarır:
"Bu fenomenin bizə
verdiyi imkanlar eşqdən danışa-danışa,
cəmiyyət həyatına
da nüfuz etmək imkanı qazandırır,
hərçənd cəmiyyət
çoxcəhətli varlıqdır,
onu ancaq eşqlə izah etmək mümkün deyil, amma eşq
pəncərəsindən görünən
cəmiyyət də maraqlıdır, bəlkə
də cəmiyyətin
indiyənə qədər
heç fikir vermədiyimiz tərəfini
eşq pəncərəsindən
görürük..." (Qan
Turalı, "Polis qorxusuyla
öpüşmək", Bakı, "Apostrof",
2012, s. 8)
Qan Turalının esseizmi publisist yüklüdür,
yaşadığı cəmiyyətin
ağrılarını ehtiva
və ifadə edir, həm də konkret, problematik, ideya-məzmun ağırlığı ilə.
Esseistə görə,
"Azərbaycan cəmiyyəti
eşqsiz bir cəmiyyətdir", hətta
"Qarabağ boyda nakam sevgisi olan
xalq"ın "hələ
də problemin həllini özündən
aralı görməsi",
populizmə, "demaqogiyaya,
ya da pafoslu millətçiliyə" uymasını
da (Qan Turalı,
"Polis qorxusuyla öpüşmək",
Bakı, "Apostrof",
2012, s. 8-9) gənc esseist
bununla izah edir. Sonrakı tarixi qələbələrimiz,
realda Qarabağ sevgisinin daha da dərinlərdə gizləndiyini
üzə çıxarsa
da, esselərində Qan
Turalı hələ
ki, çarəni sevgisizlik
mühitini çözməkdə
görür: "Nə
qədər ötən
əsrlərdən qalma,
köhnə bir mətləb kimi səslənsə də, mən sevginin ən böyük məlhəm olduğuna inanıram" (Qan Turalı, "Polis qorxusuyla
öpüşmək", Bakı, "Apostrof",
2012, s.10)
"Sevgisiz cəmiyyət"i
ədəbiyyatdan ("Roman dadında məhəbbət"
sırasından yazılar),
kino sənətindən ("Film kimi sevgilər" sırası), ölümlərdən
("Ölümlərin ən
gözəli" sırasından
yazılar), təqvim günlərindən ("Mart depressiyası",
"8 mart") çözələməyə
başlayan esseist, insan həqiqətini həyat - sevgi sınırlarında(n) görərək-axtararaq-alaraq,
seçilmiş esselərini
"Çılpaq sevgilər"
sıra yazıları
ilə tamamlayır.
"Cəza", "Nilin
çılpaq fotoları",
"Polis qorxusuyla öpüşmək",
"Fahişə siqareti",
"Milli porno", "Kişi etirafı" və s. kimi yıqğam, eskizvari, adı və vurğusu ilə belə diqqətə çağıran
esselərində müəllif
cinsəl natamamlıq
yaşayan, mental tabularla
ictimai (polis) nəzarətinin
qəribə bir uyuşuğunda mövcud cəmiyyətin, total sevgisizlik
mühitinin fəsadları,
ağrıları, fəci
məqamları üzərinə
gedir, düşünür
və nəticələrini
analiz edir. Bu esselərdə artıq sevginin romantikası, şeiriyyatı, ülviyyəti
deyil, prozası, realiyada uğradığı
metamorfozlar, törətdiyi
partlayışlar sözünü
deyir, həqiqətini
diktə edir. Qan Turalının esseizmi həm də analitik kəsərdədir.
"Yorulmuş eşq -
"90-lar" yazısında konkret bir nəslin
- "80-lərdə doğulmuş",
1990-cı illərin kataklizmlərini,
2000-cilərin sürətli internet çevrilişlərini öz
simasında yaşamış
ictimai nəslin sevgi və həyat
sərgüzəştlərini Qan Turalı yüyrək esse dili ilə, iti analitik düşüncə
və canlı xatirə, təfərrüat
və olaylar fonunda qələmə alır və üzvi hissəsi olduğu bir nəslin həyat sevgisi və həqiqətlərini ümumi
konturlarda ictimailəşdirə
bilir. Bu o nəsildir
ki, yaddaşında: "Militarist bir ölkənin, SSRİ-nin şagirdləriydik, amma kitablarımız sülhlə doluydu..."
(Qan Turalı,
"Polis qorxusuyla öpüşmək",
Bakı, "Apostrof",
2012, s. 109); bəxtinə Qarabağ
müharibəsi çıxmışdı:
"Müharibə çoxdan
başlamışdı, döyüşlərlə
bizim şəhərin
məsafəsi yarı-yarıya
qədər azalmışdı...",
"ziddiyyətləri çox",
amma "bu ziddiyyətlər burulğanında
sağ qalmalı"
olan nəsil idi: "Sağ qaldıq, amma yaralarla. Çörək
belə tapılmırdı,
vəziyyət acınacaqlıydı.
İnsanların beyni də ölkədəki kimi xaos idi,
Sovetlərin 70 ildə
qurduğu dəmir
nizam getmiş, yerinə
sabahı da göstərməyən
duman gəlmişdi.
Bu qarmaqarışıq dünyada
zatən ən son yada
düşən şey
sevgiydi..." (Qan Turalı, "Polis qorxusuyla
öpüşmək", Bakı, "Apostrof",
2012, s. 110)
Esse:
"80-lərdə doğulmuş nəslin tarixi yəqin ki, sonralar yazılacaq..." (Qan Turalı, "Polis qorxusuyla
öpüşmək", Bakı, "Apostrof",
2012, s. 109) leytmotivi ilə
başladığı kimi,
eyni notla da bitir: "80-cilərin tarixi
isə mütləq yazılacaq..." (yenə
orada, s. 122) - daha qəti və inamla. Essedə verdiyi vədi Qan Turalı bütövlükdə proza
yaradıcılığında yerinə yetirir.
Qan Turalı esseizmində bütün yaradıcılığı
üçün leytmotiv
olası daha bir başlanğıcı
daxil edir və ifadə eləyir. Bu, Azadlıq təşnəliyidir; bütün
sevgilərdən keçib,
keçirib esseist sonda pərəstiş və and yeri kimi məhz Azadlıq qibləgahını
seçir: "Mən
sənə lap çoxdan
aşiq oldum. Röyalarıma girdin, kitablar oxutdun mənə. Oxuduqca sənə daha çox yaxınlaşdım.
Yazdıqca saçlarının
ətrini duydum. Düşündükcə əllərindən
tutdum. Səninlə nəfəs aldım, səninlə yaşadım.
Sənin sayəndə
yaşayıram, yazıram,
anlayıram, duyuram..."
("Həyatda heç
bir şeyim çox olmadı sənin
qədər" // Qan
Turalı, "Polis qorxusuyla
öpüşmək", Bakı, "Apostrof",
2012, s. 123)
Sanki mənsur şeirlə, metaforik gözəl mücəssəmində canlandırdığı
Azadlıq sevgisi-duyğusu-təşnəliyini
yazıçı ümumən
də həyat kredosu və yaradıcılığının manifesti olaraq qəbul və bəyan edir: "...Amma səni "gəlir-çıxar"la
yox, saf niyyətimlə sevdim. Səni vəsf edən ustadları peyğəmbər bildim. Sənin təlqin etdiyin hər şeyi həqiqət gördüm. Sən ey Azadlıq - mənim gözəl pərim! Mən səni sevirəm, sənə pərəstiş
edirəm. Qoy mən bircə sənin qarşında qul olum, sənə
əyilim. "Həyatda
heç bir şeyim çox olmadı sənin qədər" ("Həyatda
heç bir şeyim çox olmadı sənin qədər" // Qan Turalı, "Polis qorxusuyla
öpüşmək", Bakı, "Apostrof",
2012, s. 126)
Bu iki başlanğıcın
üz-üzə gəlməsi,
qarşılaşması və
toqquşması Qan Turalının nəsr yaradıcılığının da başlıca konfliktini, hərəkətvericisi və
katalizatorluğunu təşkil
və təmin edir: - həyatın prozası (1) və şəxsiyyət (insan) azadlığı (2). Əvvəlcə,
gənc prozaik başdan-başa tabularla dolu, "sevgisiz cəmiyyət"də Şəxsiyyətin
azadlığını "seksual inqilab"da axtarır ("Çiyələkli
gecənin pornoqrafiyası");
eynən bir zamanlar Qərb cəmiyyətində olduğu
kimi. Velosipedi yenidən kəşf etməyə lüzum yox, Qərb dünyası bütün
qadağaları aradan
götürməklə, sonda
heç də total anarxiyaya uğramadı, əksinə, dəyərlərinə
sahib çıxdı, hər
növ anarxiyaları
da idarə etməyi öyrəndi. Hekayədə
("uzun hekayə"də)
yaşadığı həyata,
cəmiyyətə, ömür-günə
qarşı hər cür affektiv və effektiv, inert və aktiv, düşüncəvi-intellektual etirazlarını bir gün, bir gecənin
"seks sərgüzəşti"nə
sığdırmaqla müəllif
qəhrəmanının simasında
bütöv bir nəslin ictimai protestini, mənəvi üsyanını, "azadlıq
fəlsəfəsi"ni şifrələməyə
qəsd edir: "Amma seksdə, heç olmasa seksdə tam azad olmaq istəyirdim.
Mən alman filosofu Ştirnerin "yarımçıq
azadlıq olmur" fikri ilə tam razıyam. O qədər razıyam ki, Ştirneri şəxsən tanısaydım,
onunla bir dəfə araq arxasında oturar, şərəfinə sağlıq
deyib "Maks, təkcə bu sözlərə görə
sən dahisən"
sözləri ilə tostu başlayardım..."
(Qan Turalı, "Çiyələkli gecənin
pornoqrafiyası" // "Alatoran" jurnalı, ¹
13, iyun, 2008, s. 4)
Bu həmən "1980-lərdə doğulmuş 90-cılar nəsli"dir
ki, bəxtinə düşmüş
gen-bol azadlıq, sərbəstlik xoşbəxtliyi
ilə yanaşı, qarşısına çıxan
hər növ anarxiyalara da (ictimai-siyasi, mədəni, hüquqi, mənəvi-psixoloji, məişət
səviyyəsində) şahid
və müncərdir:
"Çünki son illərdə
Bakı öz paytaxt görkəmini itirirdi. Sovetin qurduğu mədəniyyət
dağılır, onun
simaları ciddi şəkildə yaltaqlıqla
məşğul olurdu.
Artıq universitet gəncləri ən ucqar rayonlardakı yaşıdlarıyla eyni paltarları geyir, eyni musiqilərə qulaq asırdılar, eyni telekanalların eyni proqramlarını izləyir, ATV maqazinin
"Az sonra" anonslarını
eyni intizarla gözləyirdilər. İnsanlarda
identiklik, eynilik hissi getdikcə güclənirdi, hamı hamıya oxşayırdı...
Gərək sən də ucu şiş
ayaqqabı geyəsən,
saçlarını kəsdirəndə
ayrıc saxlayasan, telefonunda aşağısı
iki meyxana olsun, özü də bu meyxanalara
qulaq asana xəsis olmayasan, başqalarını
da meyxanaya qonaq edəsən, ANS-in Meyxana şousuna sms göndərəsən..." (Qan Turalı, "Çiyələkli gecənin
pornoqrafiyası" // "Alatoran" jurnalı, ¹
13, iyun, 2008, s. 6).
Daha bir passaj: "Sarı qəzetlərin tirajları iki yüz minə qədər qalxmışdı.
Qəzetlərdə çoxlu
məktub çap olunurdu. Kişilər rus qadınları ilə yaşadıqları
intim anlardan yazırdılar. "İnterpark",
"Adəm və Həvva", "Oxu məni" kimi adlar daşıyan bu qəzetlərin redaktorları böyük
pullar qazanırdılar...
Adətən seriallar
da yazılırdı. "Ardı var" qeydi ilə dərc edilən bu seriallar gözəl bir qızın "pis yola" düşməsindən bəhs
edirdi..." (Qan Turalı, "Çiyələkli
gecənin pornoqrafiyası"
// "Alatoran" jurnalı,
¹ 13, iyun, 2008, s. 12) və
s.
Yazıçı sonralar da ayrı-ayrı
motivlərdə - ictimai-siyasi
("Ətrafımda susmuş
insanlar" // "Alatoran",
¹ 9, yanvar, 2007, s. 86-88), sosial-patriarxal
("Şaxta babanın
qətli" - 2012, "Adam və ağac" - 2016), mənəvi-psixoloji ("O qız
və oğlanın hekayəsi" - 2015), ekzistensial
("Bir-birini sevməkdən
qorxan iki adamın hekayəsi" -
2013, "Çılğınlar" -
2014, "Şanel" - 2016), sevgi-həyat-ölüm
("Həyatı köçürməyin
cansıxıcı detalları"
- 2015; "Sevda sorağında"
- 2016), insan və cəmiyyət
("Film kimi" -2015; "DVD"-
2018; "Banan" - 2019) və
s. problematika
üzərinə "seksual inqilab"ın bəlirlərini əsaslı
bilsə də, azadlığın "bir
gecəlik", bir anlıq, birdəfəlik nəsnə olmayıb, insandan bütöv bir ömür istədiyini; yalnız mənəvi-cismani istəklərlə
deyil, bu istəklərin gerçəklik,
realizə, fəaliyyət
tapdığı əməllərlə
təsdiqlənməli olduğu
qənaətinə gəlir.
Bu isə insan həyatında təkcə
"həyatın prozası"na
alışıb-qarışmaq, yaxud buna kortəbii üsyan etməklə başa gəlmir, şəxsiyyətdən ictimai-siyasi,
mənəvi-iradi, özlü-ekzistensial
dirəniş, möhkəmlik,
xarakter də istəyir. Bu düşüncə,
sevda və çabaların sahibi isə Qan Turalının
ilk romanının qəhrəmanı
Mustafa olur.
"Mustafa"
romanının (Bakı,
"Qanun", 2011) eyni
adlı qəhrəmanı
həyata münasibətində
ilk sevgidən ictimai şüur inqilabına qədər yol keçir, yüksəlir.
Onun həyat praktikasını sevgilər,
ictimai şüurunu isə kitablar formalaşdırır. Romanın
ikinci başlığı
eləcə: "Bir sadəlövhün
qeydləri" adlanır.
İlk səhifələrdə "gənc Verterin iztirabları"nı yaşayan
qəhrəman elə
başlanğıcdaca sevgisini
doyunca ağlayıb, həyatının bu dönəmini sentimentallığa
gömür ("...yəqin
ki, bu arzu üçün ölməyə
dəyməzdi"). Doğulduğu,
boya-başa çatdığı
dar mühitdən xilasını kitablarda axtaran Mustafa antik müəlliflərdən klassik
və müasir rus və dünya
ədəbiyyatınacan nə
qədər adlar, sitatlar, fikirlərlə uğraşıb, yüksək
standartlı kitablara çıxır: "Onlarla
kitabı yenidən vərəqlədim. Sevdiyim
yerləri tapıb yenidən oxudum. Heç nə dəyişməmişdi. Mən
onları lazım olduğu kimi anlamışdım. O zaman anladım
ki, öz kitabımı
özüm yazmalıyam..."
Qan Turalının "Mustafa" romanı
ideya-fikir romanı kimi düşünülmüş,
eləcə də sosial düşüncə
diskursu üzərində
qurulmuşdur. Eyni zamanda bu, dekonstruktiv
romandır; milli varlığın
70 il sovet dönəmi
ərzində "yığdığı"
ictimai şüuru
("marksizm"i) bir
gəncin azacıq praktikasında illüziyalarına
yozur və dekonsruktə edir. Maraqlıdır ki, Mustafa yeniyetmə-gənclik
həyatının qənaəti
olaraq tədricən pənah apardığı
Marksa, günlərin bir günü, qəfil, Kantı yarımçıq qoyaraq,
praktikanın diktəsi
ilə gəlir: "Mən yaxşı bilirdim ki, hüquqi dövlət ideyası Kanta məxsusdur. Amma Kantı kitabxanada oxuyan, kefim istəyəndə
aşağıdakı çayxanaya
düşüb çay
içən mənəm,
Kant ideyası uğrunda
başını dubinkanın
altına verənlər
isə məndən beş addım o tərəfdədi..."
Ümumən, romanda Mustafa və
dərnək dostlarının
inqilabi həvavü həvəsi əvvəlcə
təəccübləndirsə də, amma sonra
onu ağlamaları məntiqi görünür:
"İnqilab edib hakim sinfi
ləğv etmək haqda düşünürdük.
Amma bir şairin ölümü bizi göz yaşlarına boğurdu. Biz inqilab üçün
yaranmamışdıq..."
1990-cı illərdə 1930-cu illərin "inqilabi roman" təcrübəsinə qayıdıb onu "təkrar etmək" cəhdi bütövlükdə rəmzi səciyyədə olub yalnız ironik (dekonstruktiv) yanaşmada doğrula bilərdi: "Mustafa hələ böyüməmişdi. Amma mütləq böyüyəcəkdi. Elə Dəniz də... Elə Rəşadət də... Elə Mahir də..." Bu baxımdan "Mustafa" romanı xeyli qədər simvolistik qata arxalanır: fəsillərin adındakı vurğulardan tutmuş, strukturu, obrazları (kitablar; ay işığı; həbsxana; müxtəlif tarixi fakt və şəxslərin adlarının işlədilməsi məqamı; camia-universitet, şəhər- əyalət qarşılaşması və s.), personajların adınacan (Mustafa, Xəyal, Dəniz, Rəşadət, Mahir...). Ümumən modern romanın xüsusiyyətidir ki: bədii prinsip (rəmzilik) mətndə ardıcıl qoruna, mətləbdən yayınmaya; romançı Mustafaya həm realist mündəricə verərək, birbaşa həyat materialı içində onu sınamağa çalışır, gah da rəmzi yükləyərək, obrazdan daha böyük mətləblər (dünyanı dəyişdirməyə çalışan inqilabçı, cəmiyyətin seyrinə durmuş filosof, milli varlığın ifadəçisi) hasil etməyə həvəslənir. Nəticədə bəzən bir, bəzən isə digər rolda uğurlu olan qəhrəman bütövlükdə çaşqınlıq yaradır; hardasa inandırdığı halda, hardasa gülünc, qeyri-inandırıcı görünür...
İlk baxışda(n), romançı qəhrəmanında yaşadığı sosial mühitə qarşı duran inqilabçı obrazını görür-axtarır. Amma mətndə(n) əyan olur ki, Mustafa bu missiyaya çox da dözmür; düşüncə məqamı kimi obraz heç də birbaşa həyatdan, həyat ziddiyyətlərindən doğulmur, kitabdan-kitablardan, fikir və mülahizələrdən hasil olur. Odur ki: həyatla üzbəüzlükdə heç də sosial mühitin fövqünə qalxa, onu inkar səviyyəsinə çata bilmir, əksinə, hisslərinə əyilərək, bir qayda olaraq ağlayır. Mustafanın etiraz və inqilabçılığı vur-tut ağlamaqdan ibarətdir...
Şəksizdir ki, Qan Turalı Mustafa obrazı ilə bütünlükdə Azərbaycan gəncliyinin ictimai şüurunu simvolizə etməyə çalışır; amma o bu cəmiyyəti yalnız görünən qədər (dekonstruktiv) "oxuya" bilir. Sonuncu fəsildə romançı qəhrəmanına kənardan baxmağa cəhd edir; bu fəsli başqası, Dəniz yazır: həbsdən sonra Mustafa əyalətə, sakit müəllimlik həyatına "qayıdır"; sanki bununla da: roman boyu müşahidə olunduğu kimi, ictimai şüurun kitab (maarifçilik) mərhələsində ilişib-qalması bir daha təsdiqlənir...
Maraqlıdır ki, Qan Turalı növbəti, "Fələk qırmancı" romanında (Bakı, "Mütərcim", 2016) "bir addım irəli, iki addım geri" qayəsi ilə bir az da geri çəkilib, müasir Azərbaycan varlığını ictimai şüurun maarifçilikdən də öncəki qatı ilə sınağa çəkməyə qərar verir. Əgər "Mustafa" romanında qəhrəman həyatın prozasına qarşı azadlığını ətrafına üsyan etməkdə, "inqilabçılıq"da axtarırsa, "Fələk qırmancı"nın qəhrəmanı çarəni "iç"ə yönəlməkdə, sükunətdə görür, sufilik yolunu tutur. Şəxsiyyətin azadlığı yalnız "dış"a qarşı "iç" həqiqətini qoymaqla mümkündür. Müəllimi Molla Sadiqin tövsiyəsi, valideyninin razılığı ilə gənc yaşlarından təkkəyə düşən qəhrəman istedadı sayəsində az bir zamanda müridliyin pillələrini keçib: xəlifə, mücərrəd, daha sonra Şeyx olur, təkkənin başına keçir. Amma bu onu heç də həyatın prozasından axıracan xilas edə bilmir...
Romanın digər qəhrəmanı, müasir dövrün yazarı Mehdi də xilasını sükunətdə axtarır; "Fələk qırmancı" - yazıçı təxəyyülünə görə, məhz onun əsəridir, ədəbi aləmdə ədəbiyyat bilikləri ilə ad çıxarmış Mehdi Bəyazidin "yazılmamış romanı"dır. Vaxtilə: "Bu kitabı yazmağı da müqəddəs bir borc sayıram. Bircə adam bu kitabı oxuyub bircə yalanı anlasa, mən öz vəzifəmi yerinə yetirmiş sayacağam..." - deyən Mustafa xilası yazmaqda ğörürdüsə, "Fələk qırmancı"nın müəllifi Mehdi, əksinə, ədəbiyyatın, yazının aşındığı, özgələşdiyi, qutsallığını itirdiyi, gündəlik işə-vərdişə çevrildiyi yalanlar, simulyasiyalar, simulyakrlar dünyasında yazmaqdan imtina edir, təkliyə, tənhalığına, inzivaya çəkilir; həyat boşluğunu içki-seks-səfsəfə ilə doldurmağa çalışır. "Fələk qırmancı", əslində, bu halın-halətin deşifrəsidir; əsli əski əlifbada (yaxud: "lövhi-məhfuz"da) olan mətn Mehdinin yuxu halını - bugün artıq əlçatmaz görünən (qəhrəmanın hərflərini belə bilmədiyi) Şərq ictimai-mədəni şüuru ilə heç cür uyuşammadığı Qərb (yazı) təfəkkürü arasındakı acizanə durumunu işarələyir. Bu ki, fələyin qırmancı yaman olur!
Qismət yazır: "Fələk qırmancı" romanı mətn içində mətn metodu ilə qurulub; romanda paralel zamanlar, pastiş/parodiya kimi çağdaş romançılığın məşhur fəndlərindən istifadə olunub və adı çəkilən cəhətlərdən əlavə bizim ədəbiyyatımızdan Yusif Səmədoğlunun "Qətl günü", qərb ədəbiyyatından Tolstoyun "Sergi ata", Orxan Pamukun "Yeni həyat", Mehmet Selimoviçin "Dərviş və ölüm" romanları ilə intertekstual əlaqə yaradılıb. Birinci şəxsin dilindən yazılan roman "əsarət-azadlıq" xətti üzrə inkişaf etdirilsə də, əsər boyu "inanc-şübhə", "sevgi-nifrət", "yazmaq-yazmamaq", "yaddaş-yaddaşsızlıq" kimi yan mövzular da romanın əsas xətti ilə iç-içə keçib, beləliklə, çoxqatlılıq yaradılıb" (Sitat: Qan Turalı, Fələk qırmancı. Bakı, "Mütərcim", 2016 nəşrinin üz qabığı, son səhifədəndir - T.Ə.)
Ümumən, "çoxqatlı roman quruculuğu" "çağdaş romançılığ"ın qarşısında duran məqsəd çətinliyidir, Qan Turalını isə yaradıcılıq axtarışlarında "çilə"dən çıxaran - bu dəfə də Füzuli sevgisi olur. Həyatın hər vəch canatım, cəhdlər, çabalardan yuvarlandığın prozaizminə yalnız məcnunə sevgilərlə qənşər gəlmək olar; roman başdan-başa bu sevgilərlə nəfəs alır. Abbas və Gülgəzin eşq dastanı kimi; Əbu Zərin elm sevdası kimi. Zeynəbin patriarxal əsarətə qarşı Mehdi sevgisi onu azadlığına və son halda "ölüm zirvəsi"nə qovuşdurur; Mehdi Bəyazidin Zeynəb (və ideallarına) sevgisi də onu acizliyindən qurtarıb intihar zirvəsinə ucaldır... O da maraqlıdır ki, Qan Turalının sevgi ideallarında polad qədər möhkəm personajları həyat realiyaları qarşısında bir o qədər kövrək, son dərəcə lirik-sentimentaldırlar; çarəsizlik durumunda ağlayır, elə hey ağlaşırlar. Bu intim-sentimental məqam, dünyaya ağlayan qəhrəmanların gözü ilə baxmaq halı Qan Turalı nəsrində xronotopikdir. Buradan, Afaq Məsudun yazdığı kimi: "Bu yazıları, onların təsirinə düşmədən, kövrəlmədən, yaxud, gözlərin yaşaranacan gülmədən oxumaq olmur. Burda gülüş ağrılarla, ağrılar gülüşlə müşaiyət olunur" (Sitat: Qan Turalı, Fələk qırmancı. Bakı, "Mütərcim", 2016 nəşrinin üz qabığı, son səhifədəndir - T.Ə.)
Bununla belə, Qan Turalının "göz yaşı içində gülüş" fəlsəfəsi klassik (maarifçi) sentimentalizmdən çox fərqlidir. Qayıdırıq o məqama ki, "Fələk qırmancı"nın sufi qəhrəmanı "iç" azadlığına yetmişdisə də, həyatın prozasından axıracan qurtula bilməmişdi. Neçə sevgilərdən keçən, iç və dış ziddiyyətlərini hər dəfə dəf etməyi bacaran qəhrəman sonda zikr, təlqin, inanc və inama söykənən böyük Sevgisini birbaşa həyata dekonstruktə edir. İçdən fəth etdiyi təkkəni hər bir sufinin iç həqiqətinə etibar edib buraxır. Və: "Bir ay sonra ağacın altında Abbas mənə təzə yazdığı risaləni oxudu, mən də ona təzə şeirlərimi. Bir ay sonra İstanbulda şairlər məclisində şeir deyib, şərab içərkən təkkə həyatı bizə uşaqlıqda eşitdiyimiz nağıl kimi uzaq gəlirdi" (s. 187). Bu qədər asan.
Qan Turalı praqmatikdir. "Azadlıq - dərk olunmuş zərurətdir" mexanizmi ilə işləyir, düşünür və yazır. Qəhrəmanlarının lirik-sentimental ağlaşmasının arxasında həmişə nikbin bir yazıçı platforması (gülüşü) durur. O da təsadüfi deyil ki, yaradıcılığında postmodern estetikasına önəm verir: dünyaduyumu, dünyagörüşündən mətnlərin təşkili prinsipləri, ifadə plastikasınacan. Bu baxımdan yazıçının "Doqquz hekayə" kitabı (Bakı, "Elgün" nəşriyyatı, 2015) çox xarakterikdir. Qan Turalı yığcam janrda özünəxas postmodern hekayə nümunələrini yarada bilmişdir. Bir qayda olaraq dekonstruktiv məcrada, ironik modusda; hadisələrin semantikləşdirilməsi (ədəbiyyatlaşması) yolu ilə yox, həyat mətninin (semantikasının) kitab (ədəbiyyat) kimi oxunması təriqi ilə yazılan bu hekayələr çox müasir səslənir.
Ümumən, hər cür mənaların kanondan çıxması, ədəbiyyatın/kitabın həyat yanında profanlaşması məqamı yazıçını xüsusi məşğul edir; Kafkanın ("Kafka"), Marksın ("Darıxanlar"), Çexovun ("Bir-birini sevməkdən qorxan iki adamın hekayəsi") adları "Doqquz hekayə"dən sadəcə intellektual dəb naminə keçmir, həyat mətnində kitabın/ədəbiyyatın kodunu, şifrəsini dürüst nişan vermək üçündür. Realizmin tam tərsinə, Qan Turalının "darıxan" qəhrəmanları heç də cəmiyyət həyatından bıqıb ədəbiyyata pənah aparanlar deyil; Lars Fon Triyersayağı romantik "Çılğınlar" da, Elçin Səlcuq sayağı "Kafka" sevərlər də, kənddə və şəhərdə sadə mənfəət/iqtisad axtaran Marks-sevərlər də, Çexov sayağı sevgi romanı/hekayəti quraşdıranlar da... - məhz ədəbiyyatın/kitabın izini-sorağını həyatda axtaranlardır. Bir yandan fərdin, şəxsiyyətin tapındığı azadlıq sevgisi, digər tərəfdən həyatın diktə elədiyi proza. İnsan varsa, həyat sevgisi var; həyat sevgisi varsa, azadlıq təşnəliyi var. Bu kontekstdə bütün izafi mənaların utilitarlığı-utilitarlaşması, həyatın axarına uduzması Qan Turalının hekayələrində həqiqət axtarıcılığının son nəticələri olaraq təzahür edir.
Profanlaşdırma ideyasına Qan Turalı "Füzulinin qayıdışı" pyesində də qayıdır. Bu, yazıçının Məhəmməd Füzuli ilə daha bir görüşüdür, amma bu dəfə ironik planda; dahi şairin özü ilə yox, heykəlləşən obrazı ilə. İroniyanın mənbəyi və hədəfi də gerçəklərdə (profan təfəkkürdə) mövcud Füzuli təsəvvürləridir. Bəs nə zamanacan Füzuli heykəlləşərək, bizdən ayrı, pyedestalda duracaq?; yanındakı polis də fərqində olmadan, ondan xəbərsiz. Bu yerdə heykəlləşən Füzuli çağdaşımızı sanki heyrətləndirmək qərarına gəlir, postamentini tərk edib şəhərə çıxır, özü barədəki təsəvvvürlərlə tanış olur. Klassika ilə oyun postmodern estetikanın sevimli ideyalarından biridir. Bugün nəzərlərdən rahatca yayınıb şəhəri gəzən, polislə söhbət eləyən, siqaret tüstülədən, hətta epizodlardan birində şəhərdəki digər heykəl-ədibləri (Nizami Gəncəvi, Mirzə Fətəli, Mirzə Cəlil, Natəvan, Cəfər Cabbarlı) bir yerə yığıb, balaca bir "Füzuli diskussiyası" təşkil edən heykəl-Füzulinin sərgüzəştləri ona görə oxucu tərəfindən rahat həzm olunur ki, heç də klassikaya parodiya olmayıb, əksinə, ehkamlaşmış (heykəlləşmiş) təsəvvürləri tərpədir, oyun estetikası vasitəsilə klassiklə daha da yaxın təmas qurmağa vəsilə olur.
Bu ki, günün insanı postmodern düşüncədə özünü daha azad hiss edir; çün həyatın ağır, üzücü, eyni qədər də çevik-qurnaz, min-üzlü (simulyakr) prozasına məhz oyunda (oyunla) qalib gəlmək olur. Toplum nə qədər hicabla pərdələnsə də, tabularda daldalanmağa cəhd etsə də Qan Turalı rəmzi semantika ilə çox da barışmır, yazıçı missiyasını simulyakrları görüb də praqmatikasına varmaqda bilir. Bu baxımdan hekayələrində olduğu kimi, son illərdə qələmə aldığı povestlərində ("uzun hekayələri"ndə) də müvəffəqdir. "Samir, Samiri..." (2015) povestinin qəhrəmanı Samir və yəhudi inancında Musa peyğəmbərə zidd gedərək qızıldan büt düzəltmiş rahib Samiri... - sanki adların oyunu təsiri bağışlasa da, bu - insan talelərinin oyunudur. Parlaq aktyor istedadı ilə ad qazanmış Samir, şöhrətinin zirvəsində adını daha populyar Samiriyə dəyişir; çəkildiyi serial bu arada rekordlar qırır. Amma Samir ucuz şöhrətlə kifayətlənmək fikrində deyil; daha da yüksəklərə layiq olduğunu bilən dostu Həbib onu italyan rejissoru Paolo Kroçenin "bizim kinostudiya" ilə çəkdiyi filmə dəvət edir. Maraqlıdır ki, məşhur aktyor bu sınaq çəkilişlərindən çıxa bilmir, amma bu yeri hazırda ofisiant işləsə də sənət eşqi ilə yaşayan uğursuz taleli aktyor tutur. Böhran halı Samiri dostunun şəxsən dəvət etdiyi "Od gəlini" pyesində Biləgənli Elxan rolunda da tam uğursuzluğa düçar edir, xəstə düşən Samir Samiri inzivaya çəkilir. Samirin sənət sevgisinə xəyanəti əslində ümumən Sevgiyə, hekayə boyu xəyalını heç cür unuda bilmədiyi həyat yoldaşı Aynaya dönük çıxmasından başlayıb-gəlibdir; Qan Turalının əsərlərində Sevgi - güzgü-ayna missiyasını oynamaqda davam edir...
Bu dəfə həqiqəti böyük uğursuzluğun kulminasiya anında qəhrəmanın üzünə elə dostu Həbib söyləyir. Sarsılmaz iradə sahibi Həbibin sənətə sədaqəti mükafatlanır, "Paolo Kroçe ilə çəkdiyi film Lakorno festivalında mükafat aldıqdan sonra Həbib İtaliyaya köçür", "Milan teatrında tamaşalar qoyur, kastinq agentliyində təlimlər keçir. İtaliya vətəndaşı olmağa hazırlaşır". Əsərdə böyük sənət arzuları yaşayan Rafiq də layiq olduğu yerdədir; "yenə seriallarla məşğuldur. Film çəkmək sevdasından vaz keçib. Arzusu Türkiyədə serial çəkməkdir". Hətta pərəstişkarı və bir müddət sevgilisi Səbinə də "İndi Samirlə qarşılaşmamaq üçün onun verilişi yayımlanan kanalı belə televizordan silib. Ötən günlər haqda heç kimə heç nə danışmır. Sanki bütün bunlar pis bir yuxuymuş..." (Qan Turalı, "Ayna", Bakı, "Xan" nəşriyyatı, 2019, s. 100)
Amma yazıçı
həyatın prozasından
heç də faciə yaratmaq fikrində deyildir; həyatda hər şey praqmatikaya tabedir. Povestin epiloqunda Samir Samirini aparıcısı
olduğu "Samiri-şou"da
görürük: "-Samiri-şou!!!
Bəh-bəh-bəh. Yenə
möhtəşəm şou.
Yenə möhtəşəmsiz.
Ay təşəkkürlər.
(Sürəkli
alqışlar). Yenə
əlasız. Super. Super. Super. Çox sağ olun. Yenə həmişə olduğu
kimi mən Samiri bu alqışları
görəndə böyük
həvəslə, şövqlə,
ruh yüksəkliyi ilə demək istəyirəm ki, mən burdayam..." (Qan Turalı, "Ayna", Bakı, "Xan" nəşriyyatı,
2019, s. 100) Şöhrət istəyənə şöhrət,
sənət istəyənə
sənət... - sevginin
alternativi yoxdur, həyatda hər kəsə istəyincə
yer var.
"Prokurorun üç günü" (2014) və
"Casusların xəfiyyəsi"
(2018) povestlərində Qan
Turalı yaradıcılığının
kvintessensiyasına daha
da yaxındır. Hər
iki əsər detektiv janrında qələmə alınıb
və hər ikisini eyni qəhrəman,
istedadlı, bacarıqlı,
Şerlok Xolmssayağı
xəfiyyə - gənc
prokuror təmsil edir. Qan Turalının
detektivi onunla fərqlidir ki, məişət
intriqalı cinayətlərdən
yox, milli və icitimai önəmli hadisələrdən motivlənir.
Yazıçının başlıca
hədəfində yenə
də ictimai şüur məsələləri,
saxtalaşdırılmış tarix və ədəbiyyat
tarixi, məxsusən də kütləvi şüurun bu zəmində qidalan(dır)dığı XX əsr mifləridir. Kütləvi olanı dekonstruktə üçün
detektivdən münasib
janr bəlkə də yoxdur; burda
oxucu ilə oyuna geniş imkanlar olduğu kimi oyunçu rolunda olan qəhrəman
da həyatın prozasından
xeyli azaddır.
Bir tədqiqatçı-aspirantın qətl hadisəsi prokuroru çox uzaqlara - ilk ədəbiyyat
tarixçimiz F.Köçərlinin
ölümü, 1930-cu illərdə
ədəbiyyatşünasların kütləvi repressiyası,
üç cildlik Azərbaycan ədəbiyyatı
tarixinin necə saxtalaşdırılması hekayətlərinə
aparıb çıxarır
("Prokurorun üç
günü"); Sovet
İttifaqı Qəhrəmanı
Mehdi Hüseynzadə haqqında
doğrular-yalanlar, həqiqət
və əfsanələr,
gizli təbliğat və bağlı arxiv sənədləri, bu fonda Nizami
Gəncəvi və Azərbaycan ədəbiyyatı,
Stalin və Məhəmməd
Əmin Rəsulzadə,
Nəriman Nərimanov,
Əhmədbəy Ağaoğlu,
Düdənginski sərgüzəştləri...
- qalmaqallı tarixçi-alim
Ziyanın və daha neçə nəfərin ölümü
ilə aktuallanır
("Casusların xəfiyyəsi").
Getdikcə gərginləşən,
pik həddinə çatan, lakin sonda heç nəsiz bitən süjet intriqalarının
arxasından çünki
gözlənilməz bir
fabula boylanıb-çıxır.
Məlum
olur ki, tarixin üzünün (bugünün)
aşkara çıxardığı
nə qədər sirlər varsa, astarında (altqatında) bir-birinə bağlıdır:
"Difai təşkilatı
nə zaman yaranıb?
...Elmi ədəbiyyatda
XX əsrin əvvəlləri
göstərilir. Əslində
isə Azərbaycan
İran və Rusiya arasında bölüşdürüldüyü
gündən bu təşkilat fəaliyyətə
başlayıb..." (Qan
Turalı, "Ayna",
Bakı, "Xan" nəşriyyatı,
2019, s. 196) "Əsl məqsədi"
isə "Azərbaycan
adlı dövlətin
və xalqın varlığını qiyamətə
qədər qorumaq"dan
ibarətdir (Qan Turalı, "Ayna", Bakı, "Xan" nəşriyyatı,
2019, s. 196) Müəllif ikiyüz
illik məlum tarixin ziddiyyətlərini,
görünməyən qaranlıq
tərəflərini kütləvi
(profan) təfəkkür
üçün bir qədər primitivləşdirərək,
səthiləşdirərək dərin bir Azərbaycan (masonlar təşkilatı) ortaya çıxarır; kimsə
vaqif olursa: ya qətlin qurbanı olur, ya da istər-istəməz
sirrin davamçısı:
"Prokuror zərfi açdı. Bakı Şəhər Prokuroru təyin edilmişdi. Həyat hələ indi başlayırdı..."
(Qan Turalı, "Ayna", Bakı,
"Xan" nəşriyyatı, 2019, s.
201)
"Ayna" kitabına Ön sözündə Qan Turalı ədəbiyyatı "XXI əsrin
dini" adlandırır:
"Və yaşadığımız,
yaşatdığımız, gördüyümüz, damarlarımızda
axan qan kimi hiss etdiyimiz bütün bu hekayələr hər nə qədər fərqli məkan və zamanlarda cərəyan etsə də, onların bizə pıçıldadığı
bircə cümlə
var: İnsan olmağı
unutma..." (Qan Turalı, "Ayna", Bakı, "Xan" nəşriyyatı,
2019, s. 3) Qan Turalı
yaradıcılığının başlıca generatoru, fəlsəfəsi də bu; proza prozalığında,
insan (şəxsiyyət)
- azadlığına tapınmaqda
davam edir.
Tehran
ƏLİŞANOĞLU
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2023.- 30 sentyabr.- S.34-37.