İkimizin sirri
"Qaçhaqaç"
romanından parça
- Çuvak, hardasan, səhərdən səni axtarıram... - Ziya dedi.
- Gözünün qabağındayam, bu bir, ikinci, Ziya, bir də sən mənə çuvak desən, sənin o dilini dartıb xirtdəyindən çıxardacam, bildin?! - Onun üstünə qışqırdım.
- Bildim, bildim, - Ziya çaşdı, - dekan səni çağırır.
- Görürsən siqaret çəkirəm, - əlimdəki siqareti göstərib mülayimcəsinə dedim, -gedirəm... - Ziya bu dəfə də tərsinə çaşdı.
- Tay özün bil, mənnən demək... uşaqlar da gördü ki, mən dedim. - Ziya hər təsadüfə qarşı özünə şahidlər də "bron" elədi və attana-attana getdi, yerişi eləydi.
Dekanın otağına girən kimi o, əlindəki təqvim vərəqini mənə göstərib dedi:
- Bu nömrəyə zəng elə, özü də təcili.
- Həsən müəllim, sizdə iki qəpiklik var?
- İki qəpikliyi neynirsən, burdan zəng elə... işlərin necədi?
- Çox sağ ol, Həsən müəllim, yaxşıyam, - onun üzünə baxdım, - bu kimin nömrəsidi?
- Nəbi Xəzrinin... televiziyanın sədr müavini.
Nömrəni yığdım, bir
qadın götürdü.
- Bağışlayın, - dedim,
- Nəbi müəllimi
olar?
- Nəbi müəllim yoxdu.
- Necə yəni yoxdu? - dedim.
- "Yoxdu" sözünü
başa düşürsünüz?
- Qadının hikkəli
səsi az qaldı qulağımda partlasın.
- "Yoxdu" sözünü
başa düşürəm
ee... ancaq bir şeyi başa
düşmürəm.
- Nəyi başa düşmürsünüz? - Eyni
tonla soruşdu.
- Nəbi müəllim özü deyib ki, ona zəng eliyim.
- Həəə? - Qadının
səsi Şəki ipəyi kimi yumşaldı, - belə deyin də, bağışlayın, kimdi
ki, danışan?
- Deyin ki, Seyran Səxavətdi.
- Bircə dəqiqə gözləyin... - Qadın
bu dəfə, yalan olmasın, xahiş elədi ki, bir dəqiqə gözləyim, mənə
elə gəldi.
- Gözləyirəm, - dedim.
Heç
yarım dəqiqə
keçməmiş qadının
səsi gəldi:
- Seyran müəllim, bağışlayın
ee, o qədər adam zəng eləyir ki, işləməyə
qoymurlar. Nəbi müəllimi, indi calaşdırıram, danışın.
Nəbi
müəllimin səsi
gəldi.
- Alo.
- Nəbi müəllim,
Seyran Səxavətdi narahat
eliyən.
- Xoşdu, xoşdu... Necəsən, ay gözəl
oğlan!
- Çox sağ olun, Nəbi müəllim, yaxşıyam.
- Seyran,
"Azərbaycan" jurnalında
şeirlərini oxudum,
çox xoşuma gəldi. Əhsən! Sən belə elə də... Özünün xoşuna
gələn on-on beş
dənə şeirini
də götür, sabah saat üçdə
ol yanımda, vaxtın varmı?
- Mütləq gələrəm,
Nəbi müəllim,
çox sağ olun.
- Yaxşı, gözləyəcəm...
görüşərik, dud...
dud...dud...dud...
Soyuq adamı kəsib doğruyurdu. Axşamdan yağan qar səngimişdi. Şaxta adamın iliyinə işləyirdi. Torpağın,
ağacların donu açılmamışdı. Bir yandan da Bakı küləyinin dəliliyi
tutmuşdu, adama elə gəlirdi ki, bu külək bir də heç
vaxt "ağıllanmayacaqdı".
Üçə beş dəqiqə
qalmış birtəhər
gəlib Nəbi Xəzrinin qəbul otağına çıxdım.
- Sizə kim lazımdı?
- Qadın mənim şaxtadan qızarıb pörtmüş sifətimə
baxıb üşüyən
kimi oldu.
- Nəbi müəllim çağırıb, - dedim,
saat üçə,
- qol saatıma baxdım, - hələ beş dəqiqə var.
- Siz Seyran...
- Bəli, - mən onun sözünü kəsdim.
- Buyurun, buyurun, əyləşin.
- Sağ olun. - Mən paltomu soyunub əyləşdim,
- yaman soyqudu, çöldə iti quyruğundan bağlasan, durmaz.
Qadın
qaqqıldayıb güldü,
mən ona baxan kimi dedi:
- Ömrümdə belə söz eşitməmişdim.
Mən ona fikir vermədim,
ürəyimdə dedim:
- Cəhənnəmə-gora eşit...
elə yerdə oturmusan ki, burda heylə sözləri hardan eşidə bilərsən ki?!
Mən içəri girən kimi Nəbi Xəzri ayağa durub qabağıma yeridi, əl verdi:
- Xoş gəlmisən, ay gözəl oğlan... buyur, əyləş.
Nəbi
Xəzri mənimlə
üzbəüz oturdu,
onun boş qalmış kreslosunun sağ tərəfində
beş-altı telefon
var idi. "Bu telefonların
hamısı birdən
zəng çalsa, tək adam ona
nə təhər cavab verər görəsən?"
O, əllərini üst-üstə
qoyub diqqətlə mənə doğma bir nəzər salandan sonra dedi:
- Səni necə təsəvvür eləmişdimsə
eləsən.
- Sağ olun, Nəbi müəllim.
- Şeirləri gətirmisən?
- Bəli.
- Sənin yazılarını
həmişə izləyirəm.
"Ədəbiyyat və
incəsənət"dəki şeirlərin də çox xoşuma gəldi. Qəzeti saxlayıram.
Nəbi
Xəzri stolunun üstündən qəzeti
götürdü, gözünü
ora zilləyib oxudu:
Gözümdə qaranlıq, gözümdə
sabah,
Yol var cığır yükü
daşıya bilmir.
Deyirəm, dünyanın işlərinə
bax,
Yollar tapdanmasa yaşaya bilmir,
- çox əladı, burda söhbət yoldan yox, insan taleyindən
gedir, adamın gözünün qabağına
əzabkeş insan gəlir. İndi hamısını
oxumaq istəmirəm,
hamısı gözəldi,
tutarlıdı, hər
misranın öz yükü, öz çəkisi var. Sən yaşda olanda biz belə şeirlər yaza bilmirdik... hə... Yaxud da, "Adalar" şeiri. Deyirsən ki:
İndi
alim olub hər xalq, hər ölkə
Onlar adaları yaxşı duyarlar.
İyirminci əsrdi, nə
bilim, bəlkə
Adasız
dənizi oğurlayarlar.
İnsanın bir şeydə
gözləri qalsa,
Əksi
gözlərinin yaşına
düşər.
Dənizə ildırım düşməli
olsa,
Yenə
adaların başına
düşər.
Və yaxud:
Qərib
adaları kimsə gəzməyib,
boynunu həsrətlə burubdu torpaq.
Suların altında sanki dözməyib,
Qalxıb
ayaq üstə durubdu torpaq.
Hamısı gözəldi. Jurnaldakı
"İlk məhəbbət - son məhəbbət" şeirin
sevgi haqqında yazılmış nadir şeirlərdəndi.
Sonra, "Mənim subay
planetim..." Yer kürəsinin, bəşəriyyətin
taleyi ilə bağlı nə boyda narahatlıq var orda.
Başımı aşağı salıb
Nəbi Xəzrinin dediklərini bütün dəqiqliyi ilə tuta bilməsəm də, onu bilirdim
ki, məni bərk tərifləyir. Tər dabanımdan gedirdi, çölün soyuğu
bu təriflərdən
sonra damla-damla canımdan çıxırdı.
- Heç mənim qəzetdəki şeirlərdən
xəbərim yox idi. Əliağa Kürçaylı zəng
eləyib təriflədi,
mən də tapıb oxudum, gördüm ki... aləmdi.
Qadın
iki stəkan çay gətirib stolun üstünə qoyan kimi Nəbi
Xəzri dedi:
- İsti-isti iç, qızış, - sonra pəncərədən bayıra
baxdı, - bu gün bərk soyuqdu, heç Moskvada belə soyuq olmur. Moskvada
belə külək olmur, ha...
- Çox sağ olun, Nəbi müəllim, məni nə təhər təriflədinizsə qızışdım...
- dedim.
- Olanı dedim, fikirləşdiklərimi... Halal haqqındı sənin.
- Çox sağ olun.
- Sən sağ ol ki, belə şeirlər yazırsan...
çay iç...
Biz çay içə-içə
xeyli söhbət elədik, çox şey barədə, ədəbiyyat, adamlar, təbiət, münasibətlər,
Cənubi Azərbaycan...
- Bəxtiyar da səni tərifləyirdi o günü,
hətta bir şeirindən sitat da gətirdi, mənim də yadımda qalıb... bir dəyqə, bir dəyqə... hə... Lirik qəhrəman sevdiyinə deyir ki:
Evinizin başına
Mənim
kimi dolanan
Barını da sevirəm.
Bəxtiyar dedi ki, burda Allahlıq eliyib... Nə isə bunlar öz yerində. Bilirsən də, bizdə, televiziyada "On dəqiqə
poeziya" rubrikası
var. - Üzümə baxdı.
- Bəli, - dedim.
- Hə... Bilirsən ki, orda ancaq yaşlı
adlı-sanlı şairlər
çıxış eliyirlər...
heç baxmısan?
- Bəli, demək olar ki, hamısına.
- Lap yaxşı. Ənvər müəllimnən, Ənvər
Əlibəyliynən danışmışam
ki, sən də
"On dəqiqə poeziya"
verilişində şeirlərini
oxuyasan.
Nəbi
Xəzri elə bil məni öz
kabinetindən götürüb
dağın başına
qaldırdı ki, otur
burda, sənin yerin buradı. İnanın ki, qulaqlarıma,
qulaqlarım cəhənnəm,
gözlərimə inanmadım;
çünki mən həmişə qulaqlarımdan
çox, gözlərimə
inanmışam.
Axı, "On dəqiqə
poeziya" verilişinin
ənənəsinə və
tələblərinə görə
mən, ən yaxşı halda, iyirmi ildən sonra orda çıxış
eləyə bilərdim.
Nə mənim, nə də yaşıdlarımın
yuxusuna da girməzdi belə şey... cəmisi iyirmi iki yaşım vardı.
Burda bir həqiqəti deməyi lazım bilirəm. Xahiş eləyirəm, məni düz başa düşün, söhbət
nə mənim istedad sahibi olmağımdan, nə mənə göstərilən
diqqətdən, nə
də özünütəbliğdən
gedir, söhbət ondan gedir ki, bunlar hamısı olub və mən
də başıma gələnləri yazıram
axı... Diqqətinizə
və məni düz başa düşdüyünüzə görə minnətdaram və bu da o demək deyil ki, sizin boynunuza nəsə qoyuram. Ancaq yenə özünüz bilən məsləhətdi...
"Söz vaxtına çəkər", deyiblər,
mən də deyirəm. 1983-cü ildə,
Nəbi Xəzri ilə görüşümüzdən
təxminən, on beş
il sonra, Moskvada,
Vladimir İliç Leninin
beş-on addımlığındakı
"Moskva" mehmanxanasında idim. "Sovetski pisatel" nəşriyyatında
çap olunacaq povestlər və hekayələr kitabımla
əlaqədar gəlmişdim.
Noyabr ayı idi, burda da iti
quyruğundan bağlasan,
çöldə durmazdı.
Burda da şaxta adamı kəsib doğrayırdı. Ancaq burda Bakı küləyi əsmirdi - Allah moskvalıların üzünə
baxmışdı.
Rusiyalı gənc şair
Lyubov Varapayeva ilə görüşüm
vardı, "SDL" kimi
tanınan, "sentralnıy
dom literaturov" kimi şifrə olunan Mərkəzi Ədiblər evində. Məşhur rus şairi Rimma Kazakova bu yaxınlarda
Lyubov Varapayevanı Sovet oxucularına təqdim eləmişdi, qız da bu təqdimatdan sonra yerə-göyə sığmırdı,
çünki o vaxt belə bir təqdimat,
özü də Rimma Kazakova tərəfindən, böyük
uğur sayılırdı
və hər istedad sahibinə də qismət olmurdu. Bu gün Lyubov Varapayeva Rusiyanın ən məşhur nəğməkar
şairlərindən biridi,
sevilir və mükafatlar alır.
Ancaq görüşümüzə hələ iki saatdan da bir az artıq vaxt
qalırdı. "Moskva" mehmanxanasından Mərkəzi
Ədiblər evinə
isə taksi ilə on dəqiqəlik yol idi. Yeri
gəlmişkən, onu
da deyim ki, Mərkəzi
Ədiblər Evinin və SSRİ Yazıçılar
İttifaqının birgə
yerləşdiyi bu yer İkinci Aleksandrın malikanəsi olmuşdu. İkinci Aleksandrın binanın həyətindəki at tövləsində
isə "Drujba narodov" jurnalının
redaksiyası yerləşirdi.
Mərkəzi Ədiblər
Evində kimə desən, rast gələ bilərdin; Rəsul Həmzətova, Mirzə Tursunzadəyə,
Yevgeni Yevtuşenkoya, Andrey Voznoseneskiyə,
Valentin Katayevə, Kaysun
Kuliyevə, Nəbi Xəzriyə, Mirzə İbrahimova, Andrey Bitova,
Bela Axmadulinaya və kimlərə, kimlərə...
Çünki burda yeyib-içmək hamıya
ləzzət eləyirdi.
SSRİ-nin illərlə
bir-birini görməyən
yazıçıları, şairləri
burda bir-birinə rast gəlir, stol arxasında dərdləşir, bir-birinə
təzə kitablarını
bağışlayırdılar.
Fikirləşdim ki, bu qədər
vaxtı mehmanxanada oturub neyləyəcəm
ki, yaxşısı budu,
gedim Mərkəzi Ədiblər evinə, kofedən-zaddan içim, bəlkə dost-aşnaya
da rast gəldim. Vaxtımı öldürərəm,
ona qədər Lyuba da gəlib çıxar.
Geyinib aşağı düşdüm.
Liftdən çıxanda
Nəbi Xəzri ilə üz-üzə gəldim. O liftə minmək istəyirdi, ancaq minmədi. Məni görüb sevindi.
- Nə yaxşı sən də burdasan, ay gözəl oğlan, nə var, nə yox?
- Sağ olun, Nəbi müəllim, siz necəsiniz?
- Mən yaxşıyam. Nə vaxt gəlmisən?
- İki gündü, - dedim.
- Heç qarşılaşmamışıq...
burda olduğunu bilmirdim.
- Mən də sizin burda olduğunuzu
bilmirdim, yoxsa, tapardım sizi.
- Tapdın də, - Nəbi Xəzri dedi.
- Bəli, - dedim.
- Hara belə gedirsən?
- İki saatdan sonra "SDL"də görüşüm var, - dedim.
- Hələ çox var, - dedi, - qalxaq mənim otağıma.
- Qalxaq, - dedim.
Nəbi
Xəzri lüks otaqda qalırdı, burda lap futbol oynamaq olardı. Pəncərənin qabağındakı
ağ royal otağa xüsusi yaraşıq verirdi. Royalın sol tərəfində böyük
bir vazada gül qoyulmuşdu. Sizə zarafat gəlməsin, kişi
SSRİ Dövlət mükafatı
laureatı idi.
- Çoxdan gəlmisiniz? - Nəbi Xəzridən soruşdum.
- Bir həftədi. Sabah gedirəm,
- dedi.
- Nə tez?
- Yaponiyaya uçuram.
- Yaponiyaya? - Mənim üçün gözlənilməz
oldu.
- Hə.
- Orda olmusunuz, yoxsa...
- Birinci dəfədi, - dedi, - çoxdankı arzum idi.
Hal-əhval tutandan sonra Nəbi Xəzri ayağa durub soyuducuya tərəf getdi. Əlində "Napoleon" konyakı
və iki rumka ilə qayıtdı:
- Əlli-əlli içək,
- dedi, - hava da soyuqdu... aclığın
var?
Yoox, təzə yemişəm.
- Elə mən də... - dedi, - süz görək.
Nəbi
Xəzri dedi ki, qəfil görüşümüzə
çox şaddı,
özü də Moskvada. Mənim şərəfimə, sizə
ətraflı demək
istəmədiyim təmtəraqlı,
səmimi bir sağlıq dedi, içdik.
- Təmiz fransuzskidi... çox yumşaqdı. - Nəbi Xəzri konyakı təriflədi.
Sonra biz çox şeylər barəsində söhbət
elədik: dünya ədəbiyyatındakı yeniliklərdən,
öz ədəbiyyatımızın
uğurlarından və
naqis cəhətlərindən,
insani münasibətlərdən,
sənətə dəxli
olan ayrı-ayrı şəxslərdən, respublikamızın
problemlərindən... Söhbət
genişləndikcə vaxtım
daralırdı. Mən
bir dəfə qol saatıma baxan kimi o dedi:
- Başımız qarışdı,
söhbət uzandı,
mətləbdən yayındıq.
Sən "On dəqiqə
poeziya"da çıxış
elədiyin vaxtdan gör neçə il keçib...
- Hardasa on beş il. - Mən tez cavab
verdim.
- Ondan sonra, - Nəbi Xəzri davam elədi, - biz müxtəlif tədbirlərdə
səninlə dəfələrlə
görüşmüşük, bir dəfə də soruşmadın ki,
ay Nəbi müəllim,
o vaxt nə məsələydi, niyə
bir heylə tay-tuşlarımın içində
məni çıxartdın,
"On dəqiqə poeziya"ya...
- Nəbi Xəzri üzümə baxdı.
- Nəbi müəllim, o vaxt sizin dediklərinizdən
belə başa düşmüşdüm ki, şeirlərim
xoşunuza gəlib, ona görə.
- Düzdü, - dedi, - bu da əsasdı... ancaq bunun başqa
bir səbəbi də var, - üzümə
baxdı.
Maraq məni götürdü
ki, başqa nə səbəb ola bilər, nə qədər fikirləşsəm də,
ağlıma heç
nə gəlmədi. Dedim:
- Bilmirəm, vallah...
- Mən də sənə onu demək istəyirəm də... aradan illər keçib, sən də böyümüsən, indi
sənə demək olar.
- Eşidirəm, Nəbi müəllim, - doğrudan,
maraq məni götürmüşdü.
- Bilirsən, Seyran, oğul,
insanıq də. Mənim çox hörmət elədiyim bir qadın vardı, səninlə
açıq danışıram,
bir dəfə necə oldusa, bakılıyam də... Bakılılığıma salıb
onu bərk incitdim, özü də haqsız yerə. Yaman əzab çəkirdim, özümə yer tapa bilmirdim. Üzr istəməyə də imkan vermirdi, zəng eliyirdim, səsimi eşidən kimi adboy verirdi.
Özümdən başqa
heç kəs mənə kömək eliyə bilməzdi, əslinə qalanda bu yerdə başqasının
mənə kömək
etməsinin özünü
təsəvvür eləmirdim,
- üzümə baxdı,
istəyirsən, bir əlli vuraq?
İçdik.
- Həə... - Nəbi Xəzri davam elədi, - sifariş göndərməli də
deyil, çünki özün bilirsən də... Nə qədər fərdi cəhdlər eləsəm
də, hamısı boşa çıxdı elə bil ki, özümdə-sözümdə deyildim. Vicdanımın ağrısı baş ağrısına çevrilmişdi.
Hə... Əlli də vuraq?
İçdik.
- Hə... əlacsız qalıb taleyimlə barışdım, "Nə
olar, olar", dedim. Bir gün işdə mənə
"Azərbaycan" jurnalı
verdilər, vərəqlədim,
sənin şeirlərinə
rast gəldim,
"İlk məhəbbət - son məhəbbət" şeirini
elə bil ki, mənə yazmışdın,
özümün bütün
sarsıntılarımı gördüm o şeirdə.
Heç özüm də bilmədim necə oldu, ümidsiz-filansız o şeiri
kəsdim jurnaldan, bir konvertə qoyub öz əlimlə
poçt qutusuna salıb onun ünvanına göndərdim.
Günləri sayırdım,
günləri saymağnan
qurtaran deyil axı. Düz on beş gündən sonra, kabinetdə mənim ailə üçün ayrıca
şəhər telefonum
vardı, o telefon zəng çaldı, elə bildim ki, evdəndi. Dəstəyi qaldırdım, o idi, telefonda hönkür-hönkür
ağlayırdı, telefonda
ağlayanı sakitləşdirmək,
üzbəüz ağlayanı
sakitləşdirməkdən min dəfə çətindi
axı. Ömrünün
ən uzun üç-dörd dəqiqəsi
oldu. Özü-özünü
sakitləşdirəndən sonra pıçıltı
ilə dedi:
- Nəbi, o şeiri mən də jurnalda oxumuşdum, mənim də ürəyimdən keçirdi
ki, onu kəsib sənə göndərim,
ancaq özümə sığışdırmırdım. Sənnən ötrü yaman darıxmışam, sabah zəng vuracam... - Nəbi Xəzri susdu.
Azərbaycan və SSRİ ədəbi
mühitinin son dərəcə
ciddi adam kimi tanıdığı,
əslində də beləydi. Nəbi Xəzri necə kövrəlmişdi, uşağa
dönmüşdü.
- Seyran, oğlum, bu mənim sirrimdi, övladım kimi onu sənə etibar eliyirəm. Ancaq məndən sonra, nə vaxtsa yerinə düşsə, xatirələrinin
birində mütləq
yazarsan. Yazarsan ki, necə oldu birdən-birə sən
"On dəqiqə poeziya"da
çıxış elədin.
Sən Nəbi Xəzriyə yox, ona borclusan...
- Oldu, Nəbi müəllim, söz verirəm...
..."Moskva"
mehmanxanasında Nəbi
Xəzri ilə aramızda olan bu söhbətdən nə az, nə
çox - düz iyirmi yeddi il keçir. Onun mənə etibar elədiyi sirri otuz ilə yaxın
göz bəbəyim kimi qorudum. Bir neçə ildi ki, Nəbi Xəzrini itirmişik. Ancaq o mənim üçün diridi və ona diri kimi
sifariş göndərirəm:
- Əziz Nəbi Xəzri! Sizə verdiyim sözə əməl elədim, vədimə naxələf
çıxmadım...
Ünvanına çatacağına inanmasaydım, heç vaxt bu dünyadan
o dünyaya sifariş
göndərməzdim...
Hörmətlə, Seyran Səxavət.
Seyran
SƏXAVƏT
Ədəbiyyat qəzeti: xüsusi buraxılış.- 2024.- 10 dekabr, ¹48.- S.10-11.