...Nə
yaxşı, yazmısan
bu şeirləri...
Rəşad Məcidin poeziyası haqqında
"...Bilsəydim, yazmazdım bu şeirləri..." Rəşad Məcid özü də yaxşı bilirdi ki, bu şeirləri yazmaya bilməzdi, bir ilahi sehrin,
hökmün diktəsi
ilə, özündən
xəbərsiz yazılıb
şeirləri. Əslində
sevgi şeirlərinin
əksəriyyəti elə-belə,
qələmsiz yazılır
- qəlbin diktəsiylə...
Məhəbbət odunun
dolduğu ürəklər
sanki sevgi şeirləri ilə sərinləşir, sakitləşir,
rahatlaşır.
Dünya
poeziyasının baş
mövzusundan bu günümüzdə də
yazılır. Köhnə
dünyanın təzə
sevgiləri yeni şeirlər
doğurur. Doğuluşdan
öləni də olur, əbədiyaşarlılıq
qazananı da. Sevgi şeirlərindən söz
açdığım Rəşad
Məcid üçün
də bu mövzu doğmadır, yaxındır, həm də ağrılıdır.
Şair etiraf edir ki, qəbr əzabı duyur, "ölə-ölə" yazır
sevgi şeirlərini:
Əzabın, sitəmin içində
azdım,
Gah kəfən geyindim, gah qəbir qazdım.
Bilsəydim, əvvəldən heç
başlamazdım,
Öldüm yaza-yaza bu şeirləri.
Adəm-Həvva, Yusif-Züleyxa, Leyli-Məcnun,
Romeo-Cülyyeta və
s. sevgi dastanları, nağılları əsrlərin
daş yaddaşından
bu günümüzə
qədər gəlib və bu ədəbi
bağ hələ ki,
qırılmayıb, davam
edir. Nakam Şəhriyar-Sürəyya dastanı
"Behcətabad xatirəsi"nə
çevrildi, məhəbbət
ağısı kimi söz xəzinəmizi bəzədi. Nə sirdirsə, sevənlər
hisslərini sətirlərə,
mahnılara, rəsmlərə
tökəndə, heykəllərdə
əbədiləşdirəndə sanki yüngülləşirlər.
Sevgidən yaranan bu əsərləri oxuyanda, rəsm əsərlərinə baxanda,
daş heykəllərə
toxunanda sanki duyğularımız da istiləşir,
oyanır, içimiz işıqlanır. Etiraf edirəm, ilk gəncliyimdə
olduğu kimi, indi də əlimə
şeir kitabı alanda ilk əvvəl sevgi şeirləri bölümünə baxıram,
ilk onları oxuyuram. Və mənə elə gəlir ki, müəllifin nə demək istədiyini anlamaq, hiss və duyğularında nə dərəcədə səmimi
olub-olmadığını bilmək üçün
bu çox vacibdir.
Yazıçı, publisist Rəşad
Məcidin şeir dünyası ayrı aləmdir. Deyərdim ki, nəsrindən, publisistikasından
daha güclüdür.
Niyə? Səmimiliyinə,
təsirliliyinə, təbiiliyinə,
köhnə mövzuya
yeni yanaşmasına, sözlərin
yaratdığı rəng
palitrasının füsunkarlığına
görə! Qeyd edək ki, Rəşad Məcid onu narahat edən bütün mövzulardan yazıb, amma nə sirdirsə, sevgidən yazdıqları
daha təsirli alınıb, yanğılıdır.
Bu şeirlər həssas
bir şair ürəyini üzü-astarıyla
- bütün tamlığıyla
əks etdirir:
Ağrılar, əzablar ac quzğun
kimi,
Boynuma uzatdı caynaqlarını.
Vurduğun yaralar sağalmamışkən
Yenidən qopardı qaysaqlarını...
Bilsəydim, yazmazdım bu şeirləri.
Şair
Rəşad Məcidin
poetik duyğuları yaz-payız havası kimi dəyişkəndir.
Gah bahar nəsimi kimi ilıq olur, gah sopsoyuq payız küləyinə
dönür, bəzənsə
çöl çiçəklərinin
zərif qoxusunu verir, hərdən də üzərində daş, qaya ağırlığı duyursan...
Amma nə sirdirsə,
bu qatmaqarışıqlıqdan
doğulan şeirlərin
hamısı təzə
doğulan körpə
qoxusundadır. Rəşad
Məcidin sevgi şeirləri insanı ötən illərinə
qaytarır, üzərinə
daş basdığın
yeniyetməlik, gənclik
arzularına heyifsilənirsən,
o nağıl anların
bir də geri gəlməyəcəyinə
için-için sızlayırsan:
Sən elə telləri qırıb getmisən,
Sən elə yaralar vurub getmisən,
Təpəri yoxdu ki, dözüb
dayansın,
Nə mənim dünyamın,
nə bu dünyanın.
Qəfil
gəlişinlə suç
eləmisən,
Sənsiz
keçən ömrü
puç eləmisən,
Vurmayıb heç zaman belə
qar-yağış
nə mənim dünyamı,
nə bu dünyanı...
Məhəbbət ağrısının əksi olan sevgi şeirləri Rəşad Məcidi bizə daha yaxından tanıdır. Kövrək, duyğulu, yaşamında, deyimində
tam səmimi olan birini görürsən. Elə birini ki, məhəbbət qarşısında
acizliyini illər sonra belə körpə uşaq kimi etiraf etməkdən
çəkinmir:
Zorla xoş xatirələri,
isti sözləri
islaq dəsmal kimi
beynindəki yaralara qoyub soyudarsan.
Düşünərsən, keçdi daha,
unuduldu ağrıların, sakitləşdi
beynin,
qəfildən hansı sözlə,
hisslə,
bilməzsən peyda olduğunu
-
sanki bir əl sinənin
altından girib
ürəyini bir dəfə sıxıb çıxır...
Rəşad Məcid üçün
məhəbbət adi,
ötəri hiss, şeir
mövzusu deyil, sirli-sehrli, möcüzəli
dünyadır:
Elə möcüzələr yaratmısan
ki,
Elə dəqiqələr yaşatmısan
ki,
Olmayıb heç onun yüzdə biri də
Nə mənim dünyamda,
nə bu dünyada...
Klassik şairlərin sevgiyə münasibətləri, bu duyğuların poetik əksi zaman-zaman fərqli
olub. Sevgi şeirlərinin, eşq mövzusunun ədəbiyyatın
şah damarı sayıldığı orta
əsr poeziyasında Nizami, Nəsimi, Füzuli, S.Təbrizi,
Hafiz məhəbbətdən yazarkən, klassik şeir üslubuna daha çox üstünlük verib, qadını, onun gözəlliklərini, sevgini
təmtəraqlı ibarələrlə
ilahiləşdirirdilərsə, Rəşad Məcid mövzuya tam fərqli yanaşır. Rəşadın
təqdimatı özəldir
- Çiyələk qadın.
Bu şeirdən çiyələyin
dadı, tamı gəlir. Sadə, sadə olduğu qədər də uğurlu, "şirin"
bənzətmə - Çiyələk
qadın!
Bilmədim iblissən, ya mələk, Qadın,
Ətri,
gözəlliyi çiyələk
Qadın.
Bir də gəlməyəcək
sənintək Qadın
Nə mənim dünyama,
nə bu dünyaya.
Rəşad Məcid üçün
məhəbbət nədir?
Başlanğıcda söz
oyunu!
Başlayanda macəradı,
Dəcəllikdi, zarafatdı.
Bir də gördün ciddiləşdi,
Yaxın
gəldi addım-addım
- söz oyunu.
"Vüsal həsrətlə
yanaşı doğulub",
deyirlər. Hicran məhəbbətin əzəli
yol yoldaşı olub. Güclü məhəbbətin bir əzablı darıxmağı
da var. Rəşad Məcid
necə sevirsə, elə o cür də darıxır:
Mən sakit darıxmıram,
Adam kimi darıxmıram,
Hüceyrələrim
ağzını açıb çığırır.
Damarlarım
qanımdakı aclığı
bütün vücuduma yayır.
Beynim qollarımda
döyünür -
ilikləriməcən darıxıram.
Bu sətirləri oxuyanda
"niyə"sini bilmədən
sən də darıxırsan, ötən
illərinin xatirə yükünün ağrısı
yaddaşının sıxıb
suyunu çıxarır,
sızıldadır:
Mən sənsiz darıxanda
Min il əvvəlki
sümüklərim
sızıldayır.
Fikir vermisinizmi? Elə şeirlər var ki, özündə
yazıldığı fəsillərin
əksidir sanki. Rəşad Məcidin sevgi şeirlərini oxuyanda ilıq bahar havası, payız sərinliyi sətirlərdən adamı
vurur:
Sadəcə, səni xəyalıma
gətirmək,
Sadəcə, barmaqlarımı
daraq kimi
saçlarına keçirmək,
tellərinin arasından
süzülən dərin
gözlərinə baxmaq,
yanağındakı xalından
öpmək bəsdi ki,
tir-tir titrəyim,
əsim-əsim əsim!
Əsim-əsim əsən bu sətirlərdən təmiz,
saf sevginin qoxusunu alırsan. Həyatında heç olmasa, bir dəfə
ürəkdən sevənlər
bu qoxunu, bu həyəcanı, duyğuları yaxşı
anlayır. Rəşadın
köhnə mövzuya
poetik yanaşması təptəzədir, yanğılıdır,
adamın lap cızdağını
çıxarır!
Təzə ət qoxusu
duyan it
necə
ki, zəncir çeynəyib
dartınır,
Siçan pendir iyinə
necə
ki, gözüyumulu atılır,
Xəstə narkoman gecəyarısı
özünü aptekin qapılarına
çırpıb qışqırır.
Bax, elə olursan
sevgi qoxusu,
sevgi havası hiss eləyəndə!
Rəşad Məcid adi sözlərdən həzin
bir sevgi səbəti hörməyi
bacaran sənətkar-aşiqdir.
Bu səbətdə sevginin
bütün çalarları
iç-içədir, bir-birinə
hopub:
Bəlkə, 10 il sonra, 15 il sonra
Bir soyuq ağılla, bir sakit başla
Keçmişə qayıdıb düşünəcəksən,
Düşünüb heyrətdən üşünəcəksən:
Qanı
dayanmayan yaralarımı
Hansı
məlhəmlərlə sarıdığımı,
Səni
bu zərbələr,
bu hücumlardan
Üfürə-üfürə qoruduğumu.
Ruhu duyğulandırmayan, hissləri
oyatmayan əsərlər
hansı mövzuda olursa-olsun, unudulur, ədəbiyyatın zaman-məkan
sərhədini aşa
bilmir. Rəşad Məcid bu həqiqəti
yaxşı bildiyindən
əsərlərinə ürəyinin
odunu, ağrı-acılarını,
şirinliyini qatır,
göz yaşıyla suladığı söz kündəsinin küt getməsini istəmir:
Necə
ki,
acımasız, mayasız
kündə küt gedir, təndirdə durmur,
tökülür köz üstə,
qapqara qazmağa dönür,
Mən də eləyəm indi -
Sənsiz,
sevgisiz!
Çəkmə əlini!
Sonra bu əzabların üstündə
cızdağı çıxan yanmış
qırıntılarımdan
adam düzəltmək çətin
olacaq.
Şair
Rəşad Məcidin
poeziyası mövzuca
olduqca rəngarəng,
çoxşaxəlidir. Bu mövzu
rəngarəngliyində məhz
məhəbbət istiqamətini
seçməyim, bəlkə
də ruhi yaxınlıqdan, bağlılıqdan
doğur.
Esmira İsmayılova
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.-
13 dekabr, №49.- S.23.