Sən yadıma düşəndə...
"Əşyalar" silsiləsindən.
"Anamdan mənə özünün toxuduğu kiçicik stolüstü xalça, gəlin
üçün döşə
taxılan qaşlı sancaq, bir-iki xörək qaşığı, iki-üç kasa, kəhrəba rəngli qənddan, bir də az sayda fotolar qalıb..."
Bu fikir gecənin bir aləmi gürz kimi başına
çırpıldı. Gözlərinin önündə müxtəlif
əşyalar canlandı. Hanı bəs o əşyalar?
O əşyaların hər birinin unudulmaz xatirəsi vardı.
Kənddəki evlərini atası öz dostunun
oğluna satmışdı. Ona elə gəlirdi
ki, həmin əşyaların, ata-anasının ruhu hələ
də o evdə dolaşır. Əşyaları
dəyişsə də, divarları rənglənsə də,
taxta qapısı dəmir darvaza ilə əvəz olunsa da, o
evdə onlardan nəsə qalır. O evi atası
tikmişdi, o evin memarı onun atası idi, innən belə
yüz adama satılsa da, yad nəfəslər atasının
hənirini, daşlara hopan nəfəsini silib ata bilməyəcəkdi.
Bir dəfə
həmin evə güzarı düşmüşdü, eyvana
ayaq qoyunca köhnə əşyaları bir anlıq elə əvvəlki
yerində gördü; atasının qırmızı kərpicdən
tikdiyi peç eyvanın sağ küncündə idi, sol tərəfdə
rəngli "Rekord" televizoru zamana meydan oxumaqda idi, ekrandan
Elmira Rəhimovanın şərbət kimi səsi ürəyinə
axdı... "Sən yadıma düşəndə..."
Həmin televizor evlərinə gələn gün onun
uşaq dünyası da rənglərə boyanmışdı. Televizoru iri qutusundan
çıxarıb quraşdıran Müzəffər usta da
onun sevincinə təmkinli təbəssümü ilə
qoşulmuşdu. Atası o rəngli televizoru usta Müzəffərin
məsləhəti ilə almışdı. Ekran
Elmira Rəhimovanın səsiylə dil açdı; "Sən
yadıma düşəndə" mahnısını
oxuyurdu. Ekranda bütün rənglər həyatda
olduğu kimi idi. Ağlı-qaralı günlərinə
də rəng qatdı bu televizor... Qocalıb əldən
düşənə, qapazaltı olana qədər onları
darıxmağa qoymadı.
Dəyirmi
stol, döşəməni örtən
yaşıl kovralit. Uşaq vaxtı yeməyini
bitirəndən sonra əyilib o kovralitin qıvrımları
içindən çörək
qırıntılarını necə cidd-cəhdlə
yığdığını xatırladı. Qonşunun damına qonmuş, saçına xına
yaxan gəlinə bənzəyən ədalı şanapipik
gözlərinin aynasında görünüb çəkildi.
O əşyalar da şanapipik kimi canlı idi, nəfəs
alırdı, hər birinin öz nəğməsi, öz ruhu
vardı.
Evlərini satdıqları İsmayıl
qocalmışdı, üzündəki qırışlı
təbəssüm əşyalardan daha qədim
görünürdü. Ona həvəslə otaqlarda, eyvanda, həyətdə
apardığı dəyişikliklərdən
danışırdı. O isə bu dəyişiklikləri
görmürdü, köçdükləri gün gözlərinin
aynasına əbədi hopmuş evin görüntüsü ilə
baş-başa idi. Onun gördüyü atasının tikdiyi ev idi, İsmayıl nə qədər təmir
işi aparsa da, atasının, anasının izlərini, əşyaların
ruhunu bu evdən silə bilməmişdi.
Pəncərənin altında anasının
"Singer" tikiş maşını qoyulmuşdu,
üstü həmişə güllü parça ilə
örtülü olardı. Atası işdən
qayıdanda qapını yox, məhz o pəncərəni
tıqqıldadardı. Ev o tıqqıltıya bənd
idi; o dəqiqə canlanardı, uçunardı, isinərdi...
Atası gələndən ev də siqaret
"çəkməyə" başlayardı, pəncərəsindən
tüstü çıxmağa başlayardı. Evin tavanında, divarlarında qaramtıl iz qoymuş
bu tüstü, həm də güzəran
qayğılarının, dərd-sərin rəsminə
çevrilmişdi. Bu rəsmin ən vacib
elementi də o tüstü idi ki, mənzərəni
büsbütün tamamlayırdı. Bu
fikirlərə hər dəfə yepyekə qara nöqtə
qoyan ucuz külqabı isə doymaq bilmirdi ki, bilmirdi; sanki
siqaret közlərindən sadistcəsinə həzz
alırdı.
Bu balaca,
yosma evdə o qədər arzular köklənib ki... o qədər
arzular kökdən düşüb ki... o qədər xəyalların
qanadı qırılıb ki... Pəncərəsində o qədər
ümidlər səmənitək cücərib ki...
Atasının aldığı Kazan qarmonu ftulyardan
çıxınca, qəfəsdəki bülbül də dil
açırdı, yerində dingildəməyə
başlayırdı. O bülbül yaddaşının sağalmayan
yarası idi. ...Əgər o yay gecəsi bu yay
gecəsinə bənzəsəydi, o yay gecəsinin
ağrısı bu yay gecəsinin ağrısına
oxşasaydı, bu gecələr arasında o da böyüməsəydi,
deyərdi, "bəs anam hanı? Atam hardadır, niyə
mənə "möhkəm ol!" demir, "kişi
ağlamaz" deyə tənbeh eləmir?"
Bülbülün on yaşı vardı, ailənin bir
üzvü də o bülbül idi. Onun qəfəsini
eyvandakı mıxçadan asmışdılar, anası ona
xüsusi qulluq edirdi. Onun ayrıca qida
rejimi vardı.
Eyvan böyük və geniş idi. O, arada futbol topunu o
baş-bu başa qovur, ayağıyla çiləyirdi. Küləkli yay gecələrinin birində necə
oldusa, top qəfəsə dəydi və qəfəs
mıxçadan qopub guppultuyla yerə düşdü. Bir anlıq donub qaldı. Qorxudan
qəfəsə tərəf baxa bilmirdi. Anası
qonşu otaqdan səsə çıxdı və "hə,
sakit ol indi, bülbülün axırına
çıxdın!" - dedi.
Bülbül
ölmüşdü... Bir damcı qan dimdiyinin
ucunda qalmışdı. Qəfildən qəfəsin
önündə dizləri üstə çöküb
hönkür-hönkür ağlamağa başladı. Anası onu heç cür ovuda bilmirdi. O isə
eləcə, "yox" deyirdi, "ölməyib, ölməyib"
deyə təkrarlayırdı. O gecə evin
qabağındakı ərik ağacının altında
torpağı ovuc boyda qazıb bülbülü
basdırdı və basdırılan yeri kiçik bir taxta
parçasıyla manşırladı. Bülbülün
ölümü həyatının ilk sarsıntısı
idi. Bütün gecəni ağladı,
çöldə külək səngimək bilmədi, pəncərədən
qorxunc səmaya baxıb üşənirdi. Arada anası
yuxudan oyanıb: "ay bala, yat, olacağa çarə yoxdu,
atan təzə bülbül alar" - deyirdi.
Atası
bir daha evə bülbül gətirmədi...
Evin bir küncünə atılan, milləri arasına təbaşir
taxılmış qəfəs isə ona hər dəfə
bülbülü xatırladır, pöhrə sevincinə su ələyirdi.
Musiqi məktəbinin qarmon sinfinə gedirdi. Barmaqları o
qədər nazik idi ki, məktəbin müəllimləri ona
skripka sinfinə getməyi məsləhət
görmüşdülər. O isə qarmonu skripkaya dəyişmədi.
Neçə illər boyu qarmon dizinin
üstündə şirin nəğmələr ötdü.
O qarmon necə oldu? Ha fikirləşdi, yadına sala bilmədi.
Niyə o qarmona xəyanət elədi?
Musiqi məktəbini "əla" qiymətlərlə
bitirmişdi, barmaqları qarmonun şirmayı dilləri
üzərində su kimi axıb gedirdi. Kənd
klubunun özfəaliyyət ansamblında solo ifaları
Əlibəndə müəllimdə onun istedadına möhkəm
inam yaratmışdı. Əlibəndə
müəllim ansamblın bədii rəhbəri idi, musiqi məktəbində
onun ifasını eşidib bəyənmişdi və ansambla dəvət
etmişdi. Onda necə sevinmişdi, İlahi!
Qanadlanıb uçmuşdu, özünü evə yetirib
anasına demişdi ki, Əlibəndə müəllim məni
ansambla dəvət edir e! Anası da unlu əllərini
önlüyünə çəkib oğlunu bağrına
basmışdı. "Təbrik edirəm,
oğlum! Görürsən,
çalışqanlığın öz bəhrəsini
verir. Sən yaxşı sənətkar
olacaqsan".
Muğam parçalarını ona etibar edirdilər, o da
proqramın öhdəsindən layiqincə gəlirdi. Nə oldusa, qəfildən
qarmondan soyumağa başladı. İstedadının
pardaxlandığı dövrdə musiqiyə arxa
çevirdi. İstifadəsiz qalmış
qarmon sükut heykəlinə döndü. Həmkarlarının
qınaqlarını vecinə almadı, dost məclislərindən,
ad günü dəvətlərindən də yayınıb
başqa məclislərə tələsdi. Valideynlərinin
ümidləri suya düşdü. Atası əsəbiləşib
dişinin dibindən çıxanı ona dedi:
- Sən adam olan döyülsən! Ağılı başında
olan adam beş illik zəhmətini yerə
vurmaz. Gül kimi sənətin var, əziyyət
çəkmisən, yaxşı bir ifaçı kimi
yetişmisən. Əlin çörəyə
çatan vaxtı nə düşmüsən bu avaraların
dalınca? Bütün günü
orda-burda veyillənməklə nə qazanacaqsan? Elə
bilirsən, sənin uğurlarını o dost dediklərinin
gözü götürür? Heç gör,
biri sənə deyib ki, ay qardaş, ay əziz dostum, sən
istedadsan, özünü məhv eləmə? Deməzlər!
Səni də özləri kimi avara eləməsələr,
əl çəkməyəcəklər.
Bütün günü fikirləşdi, yaddaşını
bərkə-boşa saldı, o qarmonun evdən necə yoxa
çıxdığını xatırlaya bilmədi. Kimə
vermişdi? Kim aparmışdı? Barmaqlarına baxdı, bu barmaqların musiqi
yaddaşı itmişdi. Bir dəfə
qonşuya keçəndə evlərində tələbə
qarmonu gördü, həyəcanlandı, barmaqları gizildədi.
Qarmonu özgə balası kimi qucağına
aldı, barmaqları qarmonun dilləri üzərində
çolaq adamın ayaqları kimi bir-birinə dolaşdı.
Qonşuların yanında pərt oldu.
- Sən
doğrudan, musiqi məktəbinə getmisən? - ev yiyəsi, dostu Rövşənin bu sualı
ona yamanca yer elədi.
Qarmon ondan qisasını belə alırdı.
...Bax,
eyvandakı balaca divanda oturub gecə yarıdan keçənə
qədər qarmonda məşqlər edərdi. Anasının
yuxusuna haram qatsa da, yazıq arvad dinməzdi, düşünərdi
ki, balam dərsə hazırlaşır, mane olmayım.
Anasının ad günündə pianoda onun
üçün "Sən yadıma düşəndə"
mahnısını ifa etmişdi. Anası bu
mahnını çox sevirdi. İndi evin hər
küncündən bu mahnının sədaları
eşidilirdi və anasının gülümsər
çöhrəsi ilğım kimi yaddaşından
boylanırdı. Bu balaca evə sığışan
sevinc dolu dünya üçün necə
darıxıbmış... Dodaqlarından qeyri-ixtiyari bu
sözlər çıxdı: "Kaş ünüm sənə
yetə, kaş səsim sənə çata, mən təzədən
gələrəm, sevmək üçün həyata..."
Anası
çox uzaqlarda idi... Nə ün yetirdi, nə
səs çatırdı. Dünyaya təzədən
gəlsəydi, heç bu evdən çıxmazdı. Əşyalarını göz bəbəyi kimi
qoruyardı. Valideynlərini xoşbəxt
etməyə çalışardı.
Əlifbanı
bu evdə öyrənmişdi, ilk şeirini bu evdə
yazmışdı, sevdiyi qızın şəklini bu evdə
balıncının altında gizlətmişdi, aynanın
altındakı sarı rəngli, diyircəkli telefonda
bütün gecəni o qızla danışmışdı,
ayrılıq acısını ilk dəfə bu evdə
dadmışdı, yatağına çəkilib
için-için ağlamışdı...
Amerika yazıçısı Sol Bellounun
"Özüm haqqında xatirə" romanının
yeniyetmə qəhrəmanı kimi gül dükanında
satıcı işləyəndə ətrafdakı güllərin
hamısından gözəl olan canlı bir gül
qarşısında dayanmışdı və həmin
qıza anındaca aşiq olmuşdu. Onda piştaxta arxasında oturub
"Gənc Verterin iztirabları"nı
oxuyurdu. Bu eşqin də sonu az qala intiharla
bitəcəkdi...
Sən
yadıma düşəndə... Sən... O "Sən"in
içində ata-anası da vardı, qovuşmadıqları
sevgilisi də vardı, xoşbəxt günlər vardı, əziz,
munis əşyalar vardı... İndi heç biri, heç
biri yoxdu... Zaman gələcək, qapının
ağzında donub qalmış o qərib qonaq da olmayacaq.
Bu evin daşları, divarları isə həzin-həzin
pıçıldayacaq:
Sən
yadıma düşəndə...
Dünyaya təzədən gələ bilsəydi...
Kənan Hacı
Ədəbiyyat qəzeti 2024.- 10 fevral, №5.- S.13.