"Dolu"dan dolu, dəyəri
milyonlarla ölçülə bilən povest haqqında
düşüncələr və ya yeni kino həvəsində
Çoxdan idi ki, siyasi ədəbiyyatlar istisna olmaqla,
birnəfəsə oxuduğum yüz səhifəlik bədii
yazı olmamışdı. Nədənsə, illərin
hobbisini yavaş-yavaş unuduram, daha çox sosial şəbəkələrdə
kiçikhəcmli yazılar oxuyur və ya sadəcə, xəbərlərə
baxmaqla aclığımı doyururam.
İllərdi
imzasına və şəxsiyyətinə böyük ehtiram
bəslədiyim, ağdamlı dostum Məzahirin
qarabağlı, ağdamlı xislətini yazılarında,
çıxışlarında duyduğum Aqil Abbasın
imzasını da, yaradıcılığını da
az-çox, izləyirəm. Arabir onun
"Ədalət" qəzetində haqqımda yazı da
getmişdi. Sağ olsun, dostlarımız Məzahir
Əhmədoğlunu və Əbülfəti. Əbülfət
Mədətoğlunu deyirəm. Bu, tam
başqa bir mövzudur.
Qəzetdə
də, televiziyalarda da, lap elə uzun illərdi Milli Məclis
tribunasında da çılğın
çıxışları ilə Aqil Abbas daim diqqət mərkəzində
olub. Onu lap çoxdan tanıyıram. İlk dəfə rəhmətlik
Soltan Hüseynov Kürdəmirin icra başçısı
olanda onun birinci müavini Taleh Qaraşovun otağında tanış olmuşdum. Yəqin
ki, onun yadında qalmaz, mənim isə yadımda idi bu
görüş. İndiki
görüşümüzdə də o vaxtkı Aqili
gördüm. Yaşı xeyli artsa da,
xarakteri "artmamışdı." Yəni
yenə düşündüyünü deyirdi. O vaxt adi
qəzetçi idi, indi isə xeyli adlı-sanlı adam olub. Millət vəkili olsa
da, həmin dövrdən sonra "Dolu" ilə
yaddaşlara daha çox dolsa da, elə həmin xarakterdə
idi. Hər şeyi açıq söyləyən,
bəzən həlim, bəzən çılğın, hər
şeyi öz rəngində görən, ədəbi dili
qarabağlı ləhcəsi ilə dada-tama gətirib
qarşısındakı insanları sehrləyə bilən
Aqil Abbas idi bu KİŞİ. İştirak edəcəyimiz
tədbirdən əvvəlki görüşümüzdə
də, Azərbaycanın hamısının onun olduğunu,
Ağcabədidə doğulub köklü ağdamlı
olduğunu, kürdəmirlilərlə, qubalılarla,
bakılılarla, lənkəranlılarla, bütün Azərbaycanla
qohum olduğunu söyləyən bu söz adamının, bu
siyasətçi KİŞİnin daxilindəkiləri
görmək üçün, gərək onunla dost olasan. Fiziki yaşı yetmiş, Qarabağsız illərini
ömründən çıxıb otuz səkkiz yaşda
olduğunu söyləyən Aqil Abbasın üzündəki
qırışlardan Vətən dərdi, Qarabağ həsrəti,
Ağdam dərdi aydın duyulur. Məclisdə
olan əsl qarabağlılar siyahısında yuxarı yerlərdən
birini tutan, ən böyük titulu Qarabağlı olan Seyran Səxavətin
xatirələri də Aqili tam kəşf etməyə imkan
vermir. İmkan versə, dostluq edərəm
bu "dəliqanlı" yazarla.
Seyran Səxavətlə görüş idi. Rəsmi hissədə
Aqil Abbas qısa çıxış elədi. Yaddaqalan, lakonik, üzüboz çıxış
idi; bəzəksiz-düzəksiz. Fikirləşdiyini
dedi, bildiyini söylədi. Tədbir öncəsi olduğu
kimi, tədbirdən sonra da tam səmimi oldu, hamıyla şəkil
çəkdirdi, hər kəsi dinlədi, kiməsə
kömək etməyə də söz verdi.
Axırda da yadına düşdü ki, bəs,
təzə kitab gətiribmiş. Kitabı
da aqilsayaq pay-püş elədi. Kim necə
istədi, götürdü. Bu nazik, cəmi
123 səhifəlik kitabdan mənə də çatdı.
Aqil Abbasla çəkdirdiyim şəkli
avtoqrafdan qiymətli hesab etdiyimdən özü demiş,
heç qol da çəkdirmədim ilk səhifəyə.
Fikirləşdim, dünyanı öyrətməyə
çalışdığım böyük nəvəm
Altuna verərəm, o oxusun.
Seyran Səxavətlə maraqlı görüşdən,
illərlə yaddaşlarda yaşayacaq tədbirdən sonra
uzun yol qət eləyib evə qayıtsam da, yorğunluq hiss
etmirdim. Əslində tədbirin sehrində idim. İnsan ruhunu sığallayan, son iyirmi ildə ilk dəfə
idi ki, insan ruhuna tam uyğun tədbirdən dincəlib gəlmişdim.
Elə bil beynimi ipək yelpiklə sərinləşdirmişdilər.
Kitabın
adına baxdım: "Çay
qırağında bitib, susuz qalan ağacların
sağlığına". Maraqlı gəldi
bu uzun ad mənə. Amma mövzu tanış
idi. Kür çayının sahilində
böyümüşdüm. Və belə
ağacların minlərləsini kəndimizin
bağlarında, qarşı sahilində olan meşələrdə
görmüşdüm. Elə orda, bitdikləri
sahildəcə doğulub böyüsələr də, bu
ağaclar ömrü boyu susuz qalmışdılar, heç
vaxt suvarılmamışdılar. Kökləri
torpağa, başları göyə dəyən, bəzən
200-300 illik yaşı olan bu ağaclar, elə beləcə də
qojalıf gedirdilər. Qojalsalar da, hər
ildə çiçək açır, yarpaxlayır, cır
da olsa, meyvə verirdi.
İlk əvvəl fikirləşdim ki, əşi, bu
mövzunu onsuz da əzbər bilirəm. Sonra fikirləşdim
ki, yox ey, bunu Aqil Abbas yazıbsa, burda nəsə var. Elə
ilk üç səhifədəcə maraq məni
götürdü. Böyük şair Məmməd
Arazın qızının (Aqil Abbas belə deyir)
senzurasından keçən bu yazı elə-belə ola bilməzdi ki?
Arada iki stəkan çay içməyi çıxsaq,
öz otağıma çəkilib cəmi iki saata, birnəfəsə
oxudum. Müəllifin Abdal-Gülablı Şakirin xatirəsinə
həsr etdiyi bu povest, Qarabağ haqqında olanları
çözələyən, hətta filmə də çəkilən
"Dolu"dan da dolu bir həyat salnaməsi idi. Kitabı bitirəndə saat on ikiyə
qalırdı. Otağımda Qarabağ var
idi. Yekə bir tarix dolmuşdu
otağıma. O, tarix ki, çox hissəsini əzbər
bildiyim, yaşadığım tarix. O, tarix ki, bayaq
olduğumuz xudmani məclisdə bir Aqil Abbasın, bir də mənim
bildiyim Güllücə yox, Sumagüllücə tarixinin də
olduğu, bütün qarabağlıların, bütün Azərbaycanın
yaşadığı tarix idi bu.
Kitabın sehrindən çıxıb otağımdan
çıxmaq istədim. Qapıya
yaxınlaşanda otaqların qapılarının
açıldığı böyük zalda
ömür-gün voenkomumun televizorun səsini qaldırıb
türk kanalına baxdığını duydum. Tez qayıtdım bayaqkı küncə. Yox, Qarabağla dolu, qaçqın
qarabağlılarla dolu həyatı hələ ki, "itirmək
istəmirdim". Birdən anladım ki,
Qarabağı yox, qaçqın qarabağlıları,
içində Avdal-Gülaflı, Şakir olmaxla, Sumagüllüjəli
qaçqın Məzahiri də itirmişəm. İndi qarabağlı Şakir, qarabağlı Məzahir
var. Sağ olsun, Ali Baş Komandan İlham Əliyevi. Sureni də, Surenin küçüyünü də
məhv edən ordumuzla azad etmişdi Qarabağı.
İndi qalmışdım qarabağlı,
qarmonçalan Şakirlə baş-başa. Əslində
bu Şakir deyildi. Bu, yurd-yuvasından qaçqın
düşmüş milyondan çox kəlbəcərli,
laçınlı, cəbrayıllı, zəngilanlı,
xocalılı, füzulili, xankəndili, lap elə
ağdamlı qaçqınların hamısı idi. Eyni günü, eyni ağrı-acını
yaşamış milyondan birinin simasında hamının dərdini
canlandırmaq isə hər oğulun işi deyildi.
Kefindən-damağından
qalmayan bəxtəvər Ağdamı da, dünyanın cənnəti
olan Abdal-Gülablını da, qonşu kəndləri də,
onların qara günlərinin üstünə bir
qaçqın "kefqomluğu" sərib qələmə
alan Aqil Abbas da bu cameənin içində idi. Bəxtəvər
günlərdə Abdal-Gülablıya gedən qonaqlar da,
birinci katib də, sovxoz direktoru da, Şakirin paçka
basdığı anbardar Həsən də, Rəmiş də,
Turac xala da, "Market Vəliş" də əsər boyu
Şakirlə, Aqillə birlikdə yol gəlirlər. Bu yol dərdlə dolu azadlıq yoludur.
Yəqin
ki, yaşamadıqları it əzabına dözülən
otuz ili heç bir qaçqın dostum həyatından
silə bilməz. Ən yaxşı halda, bir-iki
ay daldalana bildikləri dost-tanış evindən
"qaçmaqla" xəcalətdən çıxan
qaçqınları qarşıda nələr gözləmirdi?
Çətin
və iztirablarla dolu yataqxana həyatı, çörəkpulu
növbələri, arvad-uşaqdan utanıb, bəzən
aylarla əyin-başını soyunmadan
gözüaçıq yuxulamaq, dost-tanış görəndə
qaçıb daldalanmaq və.s
Əsərin ən müsbət çaları əsərin
özünün Qarabağlı olmasıdır. Başdan-ayağa
Qarabağ ruhu ilə köklənən, Qarabağın
mühitini, təbiətini, adət-ənənələrini,
adamlarını, dərdini, sevincini içinə çəkən
Şakir doyunca qarabağlıdır. Onun
ruhu Ağdamdan vurub Füzulidən, Füzulidən vurub
Şuşadan, əslində bütün işğal göynərtisi
yaşamış torpaqlardan çıxır. O, həm
aqil, həm kefcil, həm filosof, həm musiqiçi, əslində
insan kimi danışmağı bacarır. Ən
müsbət cəhəti ruhunun ölməməsi və
üsyankarlığıdır.
Doğulduğu mühitə uyğun olaraq dünyaca məşhur
babası Abdal Qasıma bənzər anekdotları ilə yadda
qalmağı bacaran qarmonçalan Şakirin içində vətənpərvərliklə
insanlıq birgə döyüşür. İllərlə
çörək kəsdiyi, çörəkqənimolmuş
Surenin şandığasını postdan açıb buraxan
Şakir, sonra rus telekanalında onun
çıxışını görüb, onun
"ölümünə fərman verir". Əslində bu, xalqın fərmanı idi və son
anda xalq öz Komandanı ilə bu fərmanı icra etdi.
İçində vətən və yurd sevgisi olan kefqom
Şakirin içində Aqil Abbas adlı dərd bitib. İlləri
özü ilə sürükləyən, gücü
çatmayanda qələmini qıran, son anda "Dolu" ilə
dərd dolu içini boşaltdığını hesab edən,
kinosuynan romanını kölgədə qoyan Aqil Abbas. Bineyi-qədimdən dostluğa sədaqətli olan
Aqil Abbas gəncliyinin dostu, xalq hərəkatından çiyin
yoldaşı olan Nazim İmanovun qardaşı Rasim Müzəffərliyə
xitab elədiyi andan, ta sona qədər millətin içindən
süzülüb gələn dərdi ağ kağız
üzərində qara qələmlə, mahir rəssam
bacarığı ilə çəkib.
Amma belə deyil. Bu dərd Aqilin içinə
hopub, istəsə də, istəməsə də.
Gəncliyimdə tənqidçi olmaq, lap
Belinski, Məmməd Cəfər olmaq arzusuyla
daraşmışdım kitablara. Sadəcə, ədəbiyyat
müəllimi oldum. Və bu gün Aqil Abbas qələminin
qüdrətinə yaxın gedə bilmədiyimdən bu dəyərli
əsərə girişə, yaza bilmirəm. Çay
qırağında bitib, susuz qalan ağacların gül
açdığı - Qarabağın azad olunduğu bir
dövrdə ərsəyə gələn bu əsərin əsl
ədəbiyyatçı, peşəkar rejissor
qayçısına kəskin ehtiyacı var. Bu gün
"Dolu"dakı batalyon komandirinin törəmələrinin
azad etdiyi Qarabağın, işğal dövrünü
yaşamayıb, ömründən silən "ölü
can" olmuş qarabağlı dostlarımın tarixidir bu əsər.
Tarix isə yaşamalıdır.
Əvvəldə də qeyd
etmişdim, "Dolu"yla xalqın döyüş ruhunu
qaldıran Aqil Abbas "kinosu", adının nə
olacağını bilmədiyim "Çay
qırağında bitib, susuz qalan ağacların
sağlığına" kinosu ilə Azərbaycan tarixini,
Qarabağ tarixini, Qarabağ taleyini, qarabağlı ruhunu, bir də
arzulamadığımız qaçqın həyatını
açıb göstərməlidir.
Sözüm kinoçəkənlərədir.
123 səhifədə 1123 seriyalıq, millətin beynini
korlayan, qaçqın yataqxanasına belə soxulmuş
"Santa Barbara" əvəzinə, vətənpərvərlik
tarixi yatır.
Bu tarixi mütləq çəkmək
lazımdır. Siz Aqil Abbasa baş qoşmayın, o, tarixdə
sadəliyi ilə qalacaq. İstəsə də, istəməsə
də, tarixlə birgə yaşayacaq.
Yeni kino görmək həvəsi ilə...
Kürdəmir
rayonu
Vaqif Alıyev
Ədəbiyyat qəzeti 2024.- 17 fevral, №6.- S.14.